Bowling for Columbine (2002)

Je doelt erop dat de VS een zich niet zelf respecterende samenleving is?

haha, dat laat ik aan jou.

Geloof geen geleuter. Geweld met geweld oplossen is niet de oplossing. Daarnaast zou ik dan eerst de docent neerschieten (die staat vast niet constant met een .357 in zijn handen les te geven) en kan je rustig de rest van de klas pakken. Of wilde je dan ook al alle kinderen maar gelijk bewapenen?

Off-topic berichten verwijderd.

Opzicht wel een aardige documentaire m.b.t. de wapenhandel en gebruik in America, maar ook wel een langdradige. Was wel geinig dat acteur Charlton Heston zo'n voorstander was van vuurwapens voor eigen bescherming en dat in Canada velen hun voordeur niet afsluiten.

Leuk om eens gezien te hebben, maar het is niet een documentaire die ik graag nog eens zou willen zien want daarvoor duurt hij met bijna 2 uren gewoon veel te lang.

Het probleem van Micheal Moore is dat hij te werk gaat als politie die bewijzen tegen 1 verdachte zoekt ipv bewijzen in het algemeen.

Voor hem stond zn mening voor het maken van de docu al wel vast, dus ipv het maken van een docu op zoek naar de waarheid wordt het een docu om 1 waarheid te bevestigen, zodoende kom je altijd wel aan materiaal maar allemaal net wat te eenzijdig en ligt het gevaar van manupilatie altijd op de loer. Niet dat ik zeg dat het wapenbeleid er niks mee te maken heeft maar deze manier van werken levert altijd veel te kort door de bocht resultaat op

Enigszins langdradige, maar toch interessante Documentaire. Goed kijkvoer. 3 Sterren.

Had je de documentaire echt goed bekeken, dan had je kunnen zien dat Moore juist niet het wapenbezit als 'schuldige' ziet. Immers in Canada zijn nog meer wapens in omloop maar met een compleet andere samenleving.

Verder lijkt het mij niet vreemd dat een documentaire maker zijn stempel op het product zet. Aan jou om dat in het achterhoofd te houden bij het bekijken ervan. Dat gaat overigens net zo goed op voor het NOS of RTL nieuws, 2 vandaag, Pauw en Witteman enz....enz....

Dit soort documentaires heeft ontzettend veel invloed op mensen. Daarom snap ik de vele kritiek niet op hoe Michael Moore journalistiek bedrijft; te subjectief, te suggestief, manipulerend, hij verdraait de feiten.. Volgens mij moet je wel een beetje controversieel zijn als je wil dat er veel mensen naar je film komen kijken.

Uitstekende documentaire van 's werelds meest sympathieke dwarsligger. Michael Moore, de luis in de pels voor velen maar wel een heel lief luisje met een honkbalpetje op z'n koppie..

Moore! Moore!

Bowling for Columbine confronteert je geregeld met opmerkelijke feiten. Het wordt echter wel met een sterke suggestieve ondertoon gebracht en dat is niet altijd fair. Momenten van deze documentaire blijven zeker hangen. Toch is het op een gegeven moment wel duidelijk waar het naar toe moet en zakt de amusementswaarde.

Deze eindelijk ook eens bekeken en vond het wel een interessante documentaire. 'k vond het wel een toffe docu die toch wel boeiend was en er was ook af en toe wat ruimte voor een vrolijke noot.

De boodschap wordt erg duidelijk gebracht. 'k vond hem wel de moeite om gezien te hebben.

Geen journalistiek van maten en gewichten, maar een bijzonder sterk en goed onderbouwd opiniestuk. Verplichte kost voor velen, en met humor en flair gebracht. Einde mocht wel iets sterker.

Had deze documentaire eigenlijk nog nooit gezien, dus de genrechallenge was een goed moment om hem toch eens te bekijken. Ook al is het een flinke tijd geleden dat deze uitgekomen is. Toch interessant om eens gezien te hebben. Ik heb me zelf nooit in het onderwerp verdiept, maar ik krijg het beeld dat dit allemaal nog steeds aan de orde is zo'n 14 jaar later. Vooral nu die angst alleen maar groter en groter blijft worden op deze aarde. Moeite waard om toch eens gekeken te hebben. Verveelt nergens en Moore is een aangename interviewer en verteller.

*4

Michael Moore vertelt waarheden die voor de hand liggen, maar die voor veel Amerikanen nog steeds te moeilijk zijn om te begrijpen. Het tweede Amandement dateert van 1791, toen het verantwoord was om burgers het recht te geven om zich met een wapen te verdedigen. Toen bestonden er echter nog geen (semi-)automatische wapens. Mensen met kinderen in een woonwijk zo'n wapen in huis laten hebben, is onverantwoord en leidt onvermijdelijk tot schietpartijen.

Een verrassende vaststelling is dat Canadezen ook veel wapens hebben, maar dat is wellicht in minder dicht bevolkte gebieden en meer bedoeld voor de jacht. In z'n zoektocht naar een verklaring komt Moore niet tot een eenduidig antwoord, maar hij raakt interessante mogelijkheden aan, zoals het uitbuiten van geweld voor kijkcijfers en het slechte voorbeeld van de politieke leiders, die internationale conflicten met buitensporig geweld oplossen, zonder zich te bekommeren om de vele onschuldige slachtoffers.

Marilyn Manson maakt een integere indruk, wat niet geldt voor Charlton Heston. Het is ironisch dat achter hem een affiche hangt van hemzelf als de held in Ben-Hur, terwijl hijzelf als een zwakke figuur overkomt die zich wegstopt achter flauwe argumenten en het probleem van de schietpartijen niet inziet.

Michael Moore is geen objectieve documentairemaker. Hij gebruikt achtergrondmuziek en speelt in op de emotie, maar gezien de wantoestanden in de V.S. verdient zijn mening het om gehoord te worden. Helaas is er vijftien jaar later nog niks veranderd.

Verbijsterende en interessante documentaire

Superveel is er in de hoofden van vele Amerikanen nog niet veranderd als het aankomt op wettelijke zelfverdediging en wapengebruik. Trieste getuigen daarvan zijn de nog steeds veelvuldige schietincidenten op publieke plaatsen. In aantal schietpartijen was 2019 een zwart jaar in de VS zoals die onder meer in El Paso of Pittsburgh.

Ongeacht Michael Moore op erg populistische wijze en entertainende wijze op oorlogspad gaat, heeft hij uiteraard wel een punt. Hij probeert angst als de grootste drijfveer aan te wenden om aan te tonen waarom mensen zo vaak (en makkelijk) naar hun wapens kunnen grijpen. De docu is tweeërlei waarbij het eerste deel wat incidenten in montage deelt om dan in deel twee zich te richten op de NRA, de (machtige) Amerikaanse wapenassociatie. Charlton Heston die als frontman getroffen scholen tracht te overtuigen van pro wapenbezit is hallucinant en onbegrijpelijk.

Bowling for Columbine is een sterk getekende emotionele docu. En Michael Moore steekt dit ook niet onder stoelen of banken. Hoe doet zich naïef voor, heeft de kijkers op zijn hand, maar haalt vervolgens ongenadig hard uit naar de wapenlobby en het tweede amendement (onderdeel van de Bill of Rights) waarmee ze schermen.

Eerste Moore.

Was er vroeger van overtuigd dat deze documentaire alleen maar over de beruchte schietpartij op Columbine ging, maar toen kende ik Michael Moore en zijn overtuigingen nog niet. Uiteindelijk is dit hele voorval ook meer een soort verbindingsmiddel om allerlei maatschappijkritiek te uiten op het nog altijd niet verbeterde Amerika.

Bowling for Columbine is erg direct in communicatie, soms zo direct dat het eerder lijkt op het doordringen van Moore's opinie dan op het presenteren van de feiten. De documentaire is eigenlijk een soort combinatie tussen entertainment met een kritische ondertoon en opdringerig materiaal, maar het is wel kloppend materiaal dat soms goed belicht wat er allemaal mis is met Amerika.

De scherpe randjes van de docu zorgen ervoor dat het voortdurend wel iets te bieden heeft om de kijker geboeid te houden. Minder interessant zijn de stukjes waar Moore wat mensen zelf confronteert, zoals de hele sequentie met Heston. Lekker boeiend. Ik zie een probleem liever aangepakt worden bij de kern dan bij de uitzaaiing. Maar goed, klaarblijkelijk zorgt het wel voor opschudding en dat zorgt voor kijkers.

Het probleem is vooral Moore zelf die de film wat in de weg zit, want de basis is erg interessant en schokkend. Ik had liever een neutrale vertelling gezien die de feiten zoals ze nu zijn presenteert zonder dat er een soms nogal lompe filmmaker doorheen loopt te bleren, want Moore is vooral onsympathiek en dat leidt voor mij af van het probleem zelf. En juist dat tweede hoort de voorrang te krijgen en zorgt voor enkele unieke stukjes binnen deze documentaire.

Degelijke documentaire van Michael Moore. Nog steeds actueel ook. Ik heb niet de indruk dat er in Amerika op het gebied van wapens de afgelopen twintig jaar veel is veranderd. De boodschap die Moore wil brengen is vanaf het begin duidelijk. Al te neutraal wordt een en ander namelijk niet gebracht. Toch had ik wel het idee dat hier een reëel beeld wordt geschetst.

Voorgeschoteld aan mijn collega's afgelopen week tijdens de pauze en tot mijn eigen verbazing zag ik dat de film nog geen comment en cijfer had, dus dat werd wel tijd. En laat ik het zo zeggen dat ik een beetje docu van Moore wel kan waarderen. Is het vaak aan de suggestieve kant? Kleurt Moore het plaatje alvast een beetje in? Ja, maar het is niet dat hij ongelijk heeft en hij stelt wel degelijk dingen aan de kaak. Zo ook de discrepantie betreffende het wapenbezit en de vele incidenten en doden.

Moore is zoals vaker kritisch en betrokken maar ook innemend met dat waggelende loopje en dat petje. En het begin is zoals te verwachten spot on, hoe bespottelijk, een geweer krijgen als je een bankrekening opent, of kogels bij de kapper of groothandel/warenhuis. Het is Amerika op zijn smalst en bijzonderst. Het land van de onbegrensde mogelijkheden, en dan wel in de slechte zin van het woord. Want zoals Moore kritisch analyseert en afvraagt, waarom is er zoveel geweld en bloedvergieten in Amerika. Waarom werd in mijn jeugd al gewaarschuwd voor Amerikaanse praktijken, van die rare dingen die over zouden waaien naar Europa...wat heeft Amerika dan toch eens slechte naam in die zin.

Maar de vraag blijft, iets waar Moore ook in om blijft wroeten, wat nu eigenlijk de oorzaak is van alles. Want in Canada zijn evenveel zo niet meer wapens. Duitsland en Engeland hebben een minstens zo gewelddadig verleden. Dus wat dan? Hoe zit het? Iets waar niet een duidelijk antwoord op volgt maar wel een kijkje in de geschiedenis en de Amerikaanse psyche. Iets dat leidt tot de briljante en humoristische animatie van de bange kolonisten en de vraag hoeverre hun hedendaagse cultuur en media gedomineerd wordt door angst en spektakel. En wat zegt Marilyn Manson een ontzettend wijze woorden, en wat zakt lamlul Charlton Heston met zijn poenerige en veilige villa door het ijs. Ooit was ik wel een beetje fan van Heston en zijn films waar ik mee opgroeide, maar wat vind ik het een zak eerste klas na deze docu die niet veel meer kan dan blijven hangen in zijn 'tweede amendement '.

Hoewel het geheel kritisch benadert wordt, maar wel met veel humor en scherts, zijn de beelden van Columbine zelf ontnuchterend zo niet schokkend. Het is zonder twijfel het land van de onbegrenzende mogelijkheden, het paradijs alleen dan wel met wapens, en vooral mensen die zich niet kunnen beheersen. Het lijkt inderdaad een kwestie van angstcultuur, weinig tolerantie en vooral wantrouwen. Spijtig is dat er niets veranderd, Het wapen bezit gaat verder, de incidenten blijven komen in de doden tellen door, want ja de grondwet verander je niet zomaar. Desondanks is dit een uitstekende documentaire die weer een tipje van de sluier optilt omtrent de Amerikaanse geest. Aan de documentaire Sicko, over het Amerikaanse zorgstelsel, kan deze documentaire niet tippen. Desondanks zit er wel een sterk cijfer in.