• 13.054 nieuwsartikelen
  • 169.545 films
  • 11.118 series
  • 31.844 seizoenen
  • 630.231 acteurs
  • 196.322 gebruikers
  • 9.178.143 stemmen
Avatar
 
banner banner

Walkabout (1971)

Drama / Avontuur | 100 minuten
3,64 349 stemmen

Genre: Drama / Avontuur

Speelduur: 100 minuten

Oorsprong: Australië / Verenigd Koninkrijk

Geregisseerd door: Nicolas Roeg

Met onder meer: Jenny Agutter, Luc Roeg en David Gulpilil

IMDb beoordeling: 7,6 (28.223)

Gesproken taal: Engels, Tsjechisch en Frans

  • On Demand:

  • Netflix Niet beschikbaar op Netflix
  • Pathé thuis Niet beschikbaar op Pathé Thuis
  • Videoland Niet beschikbaar op Videoland
  • Amazon Prime Niet beschikbaar op Amazon Prime
  • Disney+ Niet beschikbaar op Disney+
  • Google Play Niet beschikbaar op Google Play
  • meJane Niet beschikbaar op meJane

Plot Walkabout

"A boy and girl face the challenge of the world's last frontier."

Een 7-jarige jongen en zijn oudere zus worden na de haast onwerkelijke zelfmoord van hun vader alleen in de outback van Australië achtergelaten. Terwijl ze proberen terug te komen naar de beschaafde wereld, ontmoeten ze een jonge Aboriginal op 'walkabout', een traditionele afzondering in de woestenij met spirituele betekenis. Hoewel de drie jongelingen pogingen doen contact te maken, lukt het ze niet de culturele kloof te overbruggen. Toch zullen hun levens voorgoed veranderd zijn.

logo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimage

Externe links

Video's en trailers

Reviews & comments


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op MovieMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.
zoeken in:
avatar van John Milton

John Milton

  • 22680 berichten
  • 12461 stemmen

Dit lag me stukken meer dan Performance. Don't look Now moest ik maar eens herzien. Ook alweer 15-20 jaar terug dat ik die zag.

Was een verrassing dat de aboriginal gespeeld werd door een jonge David Gulpilil, die ik vorig jaar nog in de bios zag in Charlie's Country (2013). Iets ouder, maar niet minder charismatisch! John Barry's hand was duidelijk herkenbaar, trouwens.


avatar van Dying Rose

Dying Rose

  • 1306 berichten
  • 3155 stemmen

Mijn tweede ontmoeting met Gulpilil. Charlie’s Country is een prachtfilm, maar het publiek leerde Gulpilil reeds kennen in WALKABOUT, tevens een mooi ingetogen drama dat nazindert. En waar Rolf de Heer voornamelijk op inhoud mikt, kiest Nicolas Roeg voor uitvoering en beleving.

De cineast besteedt evenveel aandacht aan de (relaties tussen de) personages als aan de natuurpracht. Je wordt mee op reis gevoerd met broer en zus en door het realisme waarmee Roeg zijn verhaal filmt lijkt het alsof je er zelf bij bent. Aan het einde blijven vragen onbeantwoord, maar mij lijkt het om de ervaring te gaan, niet zozeer over wat er wordt verteld.

De clash der culturen, zo bekend in het westerngenre, wordt hier erg mooi en op subtiele wijze verbeeld. Het gegeven van de muur dat meermaals terugkeert en de overgang naar en barrière tussen wildernis en beschaving voorstelt. Een muur die niet zomaar afbrokkelt, maar het einde van de film geeft hoop en ruimte voor aanvaarding van en zelfs versmelting met deze tegenstellingen. Een ander opvallend element is de muziek van John Barry.

Er valt veel meer te vertellen over de film, maar een punt dat ik zeker nog wil vermelden is de naaktscène van Jenny Agutter. Zelden zie je een naakt vrouwenlichaam op zo'n sublieme wijze in beeld gebracht. Een mix van schoonheid en tikje erotiek zonder dat het, zoals de scènes in de hedendaagse cinema, banaal en futiel wordt. Bovendien spat Agutter gedurende de hele film van het scherm.

Nu nog meer zin gekregen in Don’t Look Now en ik neem er meteen The Man Who Fell to Earth bij.


avatar van Movsin

Movsin

  • 8071 berichten
  • 8293 stemmen

Als een documentaire met een verhaal, want de belangstelling voor de natuur, zowel landschap als de mens als het dier, is overweldigend. Bovendien wordt er niet nagelaten de dodende beschaving te hekelen en melancholisch te doen omtrent vergane natuur, als evengoed het verschil tussen deze natuur en een consumptiemaatschappij te onderlijnen. Begin en einde van de film zijn hieraangaande duidelijk. Bovendien is een jonge Jenny Agutter best genietbaar en vertolken haar medespelers opperbest.


avatar van John Barry

John Barry

  • 3410 berichten
  • 625 stemmen

Walkabout vind ik een mooie, maar ook een erg aparte film.

De film begint eigenlijk al meteen behoorlijk vreemd met de bizarre zelfmoord van de vader. Door het vreemde begin zat ik wel meteen goed in de film. In eerste instantie vond ik dat het meisje nogal emotieloos reageerde op zelfmoord van haar vader. De film verteld eigenlijk nagenoeg niks over de relatie tussen vader en kinderen. Dus je zou kunnen invullen dat ze niet goed met haar vader kon opschieten en dat ze daardoor tamelijk koel op diens zelfmoord poging reageerde.Dan nog is haar reactie wat vreemd want je eigen vader die zelfmoord pleegt en daardoor vast komen te zitten ver in de wildernis is ook niet iets wat je elke dag meemaakt. Maar haar reactie doet vermoeden dat dit de normaalste zaak van de wereld is. Nu heb ik hier meerdere malen gelezen dat ze zo koel reageert om haar broertje in bescherming te nemen. Wil ik best in meegaan, maar ik vraag mij af of je na zo heftige gebeurtenis meteen zo rationeel en rustig kan reageren.

Die koelheid houdt het meisje eigenlijk de gehele film aan. Op paar momenten na toont zij weinig emotie. Bij de zelfmoord van Aboriginal is ze ook al weer zo koel. Misschien probeert ze de hele film haar emoties te verdringen ? Ik kan in ieder geval niet echt hoogte van haar krijgen.

Wat ik jammer vond is dat is dat broer en zus in erg benarde situatie zitten, maar dit zelf anders lijken te zien. De zus blijft grootste gedeelte van de film erg koel en het broertje lijkt het als een groot avontuur te zien. Op een paar momenten na lijken broer en zus het helemaal niet zwaar te hebben. Dit had toch iets beter uitgewerkt mogen worden, nu wordt het toch wat afgeraffeld.

Het verhaal van de toenadering tussen Aboriginal en de twee ( westerse ) kinderen vind ik heel erg interessant. Ik vind het jammer dat de film niet nog wat meer scenes laat zien waar de verschillende personages toenadering tot elkaar zoeken. Ook erg interessant was de toenemende spanning tussen Aboriginal en het meisje. Helaas zijn er in de film ook hierover niet zoveel scenes. Ook op deze punten voelde de film wat afgeraffeld aan.

Klinkt misschien wat negatief wat ik tot nu toe heb geschreven. Maar ik vind Walkabout zeker geen slechte film. De film blinkt enorm uit in drie dingen: camerawerk, montage en muziek. De beelden van de outback van Australië zijn schitterend. Heel vaak worden details gefilmd ( vaak van dieren ) en sommige van de details zijn echt afschrikwekkend. Dit gecombineerd met de aparte montage zorgt voor een goede desolate sfeer. Als dan onder de beelden ook nog de mooie muziek van John Barry is te horen is het echt genieten geblazen. Als het om camerawerk, montage en muziek gaat krijgt de film van mij een 10. Het is daarnaast ook erg knap hoe Roeg in de film een soort contrast laat zien tussen leven in natuur en leven in de moderne maatschappij.

Het acteerwerk van de drie hoofdpersonen is wisselend. Het jonge broertje en de Aboriginal deden het fantastisch. Heel erg sterk acteerwerk. Het meisje steekt daar eigen een beetje bleekjes bij af. Haar mooie lichaam kan niet verhullen dat ze een beetje als een houten klaas acteert.

Al met al een film die zijn potentie niet helemaal benut. Het contrast tussen leven in de natuur en leven in de moderne maatschappij, overleven in de wildernis, toenadering westerse kinderen en een Aboriginal en spanningen tussen een Aboriginal en het westerse meisje zijn allemaal erg interessante onderwerpen. Echter is 100 minuten naar mijn mening echt te kort om alle onderwerpen goed te behandelen. De film wil teveel in een kort tijdsbestek. De film had denk ik wel minimaal een uur langer moeten duren.

De film krijgt van mij een hele solide voldoende, maar er had zoveel meer ingezeten.

3,5*


avatar van stefan dias

stefan dias

  • 2401 berichten
  • 1392 stemmen

Gruwelijk sprookje dat me direct bij mijn nekvel had. Even abrupt als de kinderen worden we in de gruwel gestort. Eigenlijk perfect gefilmd, zonder aanloop, knak!
En dan een ijle droom van een hel die ook ergens paradijselijk lijkt te zijn. De beelden, dat ontwapenende jongetje, de prachtige muziek en het fantastische sounddesign vermengen zich tot een bezwerend geheel. Hoe dichter de kinderen terug bij de bewoonde wereld komen, hoe meer de lelijkheid terug de bovenhand krijgt. De aboriginal wordt symbolisch geslachtofferd. Een onverholen, niet echt subtiele, maar desondanks wel terechte aanklacht. Paradise lost. Met dat plotse, abrupte einde als toppunt van de gruwel.
(terwijl het daar in Sidney één van de mooiste en beste plekken ter wereld is om te wonen nota bene)


avatar van stefan dias

stefan dias

  • 2401 berichten
  • 1392 stemmen

Dying Rose schreef:



Er valt veel meer te vertellen over de film, maar een punt dat ik zeker nog wil vermelden is de naaktscène van Jenny Agutter. Zelden zie je een naakt vrouwenlichaam op zo'n sublieme wijze in beeld gebracht. Een mix van schoonheid en tikje erotiek zonder dat het, zoals de scènes in de hedendaagse cinema, banaal en futiel wordt. Bovendien spat Agutter gedurende de hele film van het scherm.


Ja, dat komt natuurlijk omdat het geheel als paradijselijk wordt voorgesteld. Zo ook in de flashback (op het einde). Zo is het ook passend dat het jongetje erbij zit. Onschuld, zonder erotiek. Pas als het paradijs verloren lijkt en ze terug de bewoonde (nou ja) wereld naderen, verdwijnt die onschuld met de paringsdans van de aboriginal en Agutter die zich plots gaat aankleden, het vijgenblad, weet je wel… ach… het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar de kracht van Roeg is dat hij het als een lang gedicht brengt, waar elke verklaring, elke benoeming het geheel alleen maar banaler zou maken. Wat een prachtige, pijnlijke poëzie. Lang geleden dat een film me zo intuïtief geraakt heeft.


avatar van lezertje

lezertje

  • 938 berichten
  • 0 stemmen

Bijzondere spirituele reis door de Australische woestijn onder leiding van regisseur Nicholas Roeg. Gulpilil die bij het publiek bekend werd met zijn rol in ‘The last wave’ (1977) maakte in deze film zijn debuut, terwijl hij nog geen woord Engels sprak.


avatar van Collins

Collins

  • 6735 berichten
  • 4014 stemmen

Bevreemdend zit je er in en bevreemdend blijf je achter. Een heel bijzondere ervaring.

Met name de confronterende manier waarop geluiden van elementaire aard (drinken, eten, verorberd worden) hard binnendringen zijn in eerste instantie sfeerbepalend en hakken erin.

Voeg daarbij de afwisseling van rauwe (natuur)beelden met feeërieke en paradijselijke plaatjes en de sfeer van plezierig ongemak met bijbehorend gevoel van verwondering is gearriveerd en gaat niet meer weg. Er heerst een haast voelbare spanning die maar voortduurt en voortduurt.

De muur die tussen twee culturen hangt is een kunstmatige. De overeenkomsten zijn eigenlijk veel groter. Ze zijn er. Ze zijn onontkoombaar. Je moet wel blind zijn om ze niet te zien. Ze verschillen alleen in presentatie. De film toont ze poëtisch en liefdevol relationeel, maar ook koud realistisch. Dat laatste wordt in de film effectief zichtbaar gemaakt in plastische beelden die soms door de verwildering heen uit de beschaving opflitsen. Zo is onbeschaafd villen en lijfelijk stropen hetzelfde als beschaafd hakken met een slagersmes. Zelfs de bijbehorende geluiden klinken eender.

De verschillen zijn gemakkelijker herkenbaar en spreken voor zich. Niet heel spannend. De film focust zich daar ook niet op.

Hoe mooi aaneengesloten de film is, en hoe bijna elk beeld heel treffend iets toevoegt aan sfeer en vertelling, bleek wel toen ik niet in staat was om een geschikt moment te vinden om de film even te stoppen om een sanitaire stop te plegen. Zo'n pauzemoment heeft de film niet.

Mooie film.


avatar van Boenga

Boenga

  • 2539 berichten
  • 1480 stemmen

Vreemd geheel, met sporen van surrealisme; vaak beklemmend; traag, maar zeer meeslepend.

Walkabout is een heel bijzonder drama, waar de zoektocht naar de bewoonde wereld niet meer is dan een omkadering van het thema: de verschillen tussen twee culturen; verschillen die in werkelijkheid niet veel meer zijn dan een ander jasje met dezelfde inhoud.

Visueel verbluffend, met het bijzondere Australische outland, met de fauna die als rode draad door de film heen gaat, maar zeker ook met de manier waarop de camera de uitstraling van Jenny Agutter in beeld brengt. de erotische ondertoon verdwijnt geen moment. Het roept me enerzijds de vraag op of vrouwen hier op dezelfde manier naar kijken - Gulpilil misschien ? - en anderzijds leidde het me tot de ongemakkelijke vraag of ik misschien licht pedofiele trekjes in me heb. Enige opluchting toch om te lezen dat Agutter op dat moment toch al 19 was...

Walkabout verliest een beetje van z'n bijzondere sfeer wanneer de bewoonde wereld in de nabijheid komt; anders was hij misschien wel in m'n top 10 terechtgekomen.


avatar van stefan dias

stefan dias

  • 2401 berichten
  • 1392 stemmen

Boenga schreef:


Walkabout verliest een beetje van z'n bijzondere sfeer wanneer de bewoonde wereld in de nabijheid komt; anders was hij misschien wel in m'n top 10 terechtgekomen.


Jammer, ik vond dat ruwe ontwaken en die anticlimax op het eind net heel passend. Paradise lost… forever.


avatar van tbouwh

tbouwh

  • 5750 berichten
  • 5261 stemmen

Sprakeloos.


avatar van stefan dias

stefan dias

  • 2401 berichten
  • 1392 stemmen

Gisteren voor de derde keer gezien in een jaar. Dit keer op groot scherm. Grandioos. En wat een geniale vondst om dat jongetje erin te betrekken als onze gids.


avatar van stefan dias

stefan dias

  • 2401 berichten
  • 1392 stemmen

tbouwh schreef:

Sprakeloos.

Probeer toch maar.


avatar van tbouwh

tbouwh

  • 5750 berichten
  • 5261 stemmen

stefan dias schreef:

(quote)

Probeer toch maar.

Zat je in dezelfde zaal dan, als je 'em ook op het doek zag? Kans lijkt me aanzienlijk.

Ik heb nog geen (fictie)films gezien die de natuur zo dicht bij de mens brengen, en vice versa. Adembenemende beelden (wat dacht ik vaak vooruit naar Badlands) en een dito soundtrack (érg aanwezig, maar hier mag het). De montage is vaak snel en zeer associatief, zeker richting het einde, maar er zijn ook scènes die langgerekter aanvoelen en zich vooral focussen op het uitspelen van de setting (ipv het genereren van betekenis). Tenslotte voelde ik aan alles dat DoP en regisseur dezelfde waren (dat wist ik van tevoren ook, maar soit). Roeg weet precies wat hij wil tonen en realiseert dat met een enge precisie.


avatar van baspls

baspls

  • 4118 berichten
  • 1673 stemmen

"Into my heart an air that kills From yon far country blows: What are those blue remembered hills, What spires, what farms are those? That is the land of lost content, I see it shining plain, The happy highways where I went And cannot come again."

Twee burgerlijke kindertjes rijden met hun vader ver de Australische wildernis in. Daar pleegt deze plotseling zelfmoord. Het oudere meisje neemt haar kleine broertje op sleeptouw en zo moeten ze alleen zien te overleven. Dan ontmoeten ze een jonge Aboriginal die met zijn Walkabout bezig is. Een jaar waarin hij alleen in de wildernis moet zien te overleven.

Het begin van de film is enigszins onwerkelijk. Nadat we onder het luide geluid van Didgeridoo van de kale wildernis naar een burgerlijke buitenwijk zijn gebracht zien we hoe twee kinderen met hun vader gaan picknikken in the middle of nowhere en deze vader ineens begint te schieten op de kinderen en daarna zichzelf neerschiet. Het jongetje ziet het niet gebeuren en het meisje laat nergens in de film zien dat het emotionele impact op haar heeft gemaakt. Ze neemt haar broertje mee en terwijl ze weinig te drinken hebben en blaren krijgen van de zon blijft ze hem er op wijzen zijn kleren niet vies te maken. want stel dat mensen zouden denken dat ze zwervers waren.

Walkabout is overduidelijk een product van het hippie-tijdperk. De film maakt duidelijk dat de mens niet langer in balans met de natuur leeft. Het verschil tussen de Aboriginal en de kinderen kan haast niet groter zijn en gaandeweg worden ze losser. Aan het einde van de film blijkt dat het avontuur ervoor gezorgd heeft dat het meisje niet tevreden is met haar burgerlijke huwelijk en misschien diep van binnen liever in weer in de wildernis zou zijn.

Een naar aspect van de film vond ik de dierenmishandeling. Nu vind ik jagen überhaupt verschrikkelijk, maar in Australië is het extra bizar om te zien wat mensen doen met de vele bijzondere soorten die er in het ecosysteem leven. Bij de Aboriginals vind ik het natuurlijk een andere zaak, die moeten overleven in het wild. Neemt niet weg dat ik het naar om te zien vond hoe er pijlen in een kangoeroe werden geschoten.

Dat Nicolas Roeg eigenlijk cinematograaf is zal niemand verbazen. De film is grotendeels geïmproviseerd in de wildernis, maar de beelden zijn allemaal van een grote doeltreffendheid en zien er bijzonder gelikt uit. Erg indrukwekkend hoe het rauwe warme Australische landschap in beeld is gebracht. Je kreeg het al een droge keel door er enkel naar te kijken.

Al met al vond ik het een indrukwekkende film met een duidelijke moraal en achterliggende gedachte. Sterk in beeld gebrachte natuur en audiovisueel vooruitstrevend. De muziek van John Barry is zoals altijd weer prachtig. Het enige wat de film wellicht nog sterker zou hebben gemaakt was als er minder afstand tussen kijker en hoofdpersonage was en er meer van haar emoties duidelijk zouden worden.


avatar van Boenga

Boenga

  • 2539 berichten
  • 1480 stemmen

baspls schreef:

. Neemt niet weg dat ik het naar om te zien vond hoe er pijlen in een kangoeroe werden geschoten.

Begrijp wat je bedoelt, en vind dat zelf ook bijzonder jammer en eigenlijk gewoon onverantwoord; maar: stel je voor dat zoiets als reïncarnatie zou bestaan (cfr hindoes) en je zou mogen kiezen hoe je op de wereld komt: als kangoeroe die na x aantal jaren in de natuur met pijlen wordt gedood, of als koe die van bij de geboorte in een hokje zit, tot ze groot/vet genoeg is en dan op de vrachtwagen naar het slachthuis gaat... Dan toch maar het eerste...


avatar van Woland

Woland

  • 4435 berichten
  • 3599 stemmen

Om maar eens op een positieve noot te beginnen: wat ziet Walkabout er fantastisch uit. Het is het verhaal van een zus en broertje die stranden in de Outback, om vervolgens (godzijdank) een Aboriginal-jongen tegen het lijf te lopen die op Walkabout is: een Aboriginal-traditie waarin hij zich een jaar lang alleen in de wildernis moet redden. En dat is maar goed ook, want in hun eentje was het zeker niet goed gekomen. Maar het verhaal is niet primair het verhaal, het is eigenlijk nog meer een meditatie over het contrast van het simpele, pure leven in de Outback en de moderne Westerse wereld. Ondanks de communicatieproblemen neemt de Aboriginal-jongen zonder problemen de andere twee op sleeptouw, en daarentegen wordt op meerdere momenten de problemen van de moderne tijd geschetst. Vervuiling, onvriendelijkheid, jagen op vrijwel industriële wijze. Het is dan ook niet voor niets dat het meisje later met weemoed terugdenkt aan haar zwerftocht door de Outback.

Het heeft wel een tintje Noble Savage in zich (en bepaalde forumleden zouden op hun achterste benen gaan staan over anti-blanke filmmakerij en Westerse zelfhaat en dat soort FVD-gedreutel als ze ooit deze film zouden zien), maar ik begrijp het sentiment wel, en zeker als het op zo'n prachtige wijze gefilmd wordt vind ik het allang prima. De paradijselijk aandoende natuur, de vele schitterende natuurbeelden, het is een genot voor het oog. Wel merkte ik dat mijn aandacht zo in de tweede helft een beetje verslapte, mede door wat gebrek aan plotontwikkeling. Desondanks maakte de cinematografie ontzettend veel goed. Veruit mijn favoriete Roeg tot nu toe.


avatar van stefan dias

stefan dias

  • 2401 berichten
  • 1392 stemmen

Woland schreef:

Wel merkte ik dat mijn aandacht zo in de tweede helft een beetje verslapte, mede door wat gebrek aan plotontwikkeling. Desondanks maakte de cinematografie ontzettend veel goed. Veruit mijn favoriete Roeg tot nu toe.


Het mooiste stukje concentreert zich sowieso bij de ontmoeting van de 3 (ondersteund door de hemelse muziek van John Barry). Daarna komen ze stilaan terug in de buurt van de bewoonde wereld, verdwijnt het kortstondige paradijselijke sfeertje en groeit de afstand terug, met het onbegrip voor de vergeefse paringsdans van de jongen als triest hoogtepunt. Maar het klopte wel voor de film vond ik.


avatar van scorsese

scorsese

  • 12467 berichten
  • 10593 stemmen

Uitstekende film over een tienermeisje en haar kleine broertje die moeten overleven in de woestijn. In meerdere opzichten een originele film te noemen. De wat eigenzinnige montage soms, een aantal indrukwekkende beelden van mens en natuur, de mooie muziek van John Barry. Meer dan genoeg prachtige plaatjes van het Australische landschap. Verder speelt het zoontje van de regisseur hier het broertje.


avatar van TornadoEF5

TornadoEF5

  • 5580 berichten
  • 1570 stemmen

Walkabout is een mooie Australische film die je op twee manieren kan zien, enerzijds als een gezapige survivalfilmpje, maar anderzijds ook als een heel symbolische film die de tegenstellingen tussen culturen, communicatie en beschaving opzoekt, waarbij de regisseur mijn insziens niet echt een kant kiest maar als doel heeft de tegenstellingen te verduidelijken. Ook hier zie ik wel veel referenties terug naar zorg dragen voor mens en natuur en komt de wegwerpmaatschappij bewust of onbewust wel in beeld. Alles is verlaten: mijnen, plantages, dorpen, huizen en van alles wordt achtergelaten: een radio, dode dieren, een speelgoedje en noem maar op. Wel kan het zijn dat de regisseur ook hier de tegenstelling toont tussen hoe wij en hoe inheemse volkeren hun voetafdruk achterlaten op de wereld. Bij de aboriginals zijn het dan weer muurtekeningen, maar ook zij drukken hun stempel op de wereld. Ik vind het straf dat een film van 1971 zo een thema al behandelt. Hoe de symboliek wordt weergegeven doet me soms denken aan het begin van 2001: A Space Odyssey

Cinematografie en visueel een lust voor het oog. Ook veel editing en montage is hier aanwezig, waarin men dat gebruikt om de tegenstellingen soms te verduidelijken. Maar ik vind dat niet altijd even geslaagd. Liever had ik gehad dat het cameraperspectief bij de drie avonturiers bleef en er minder geknipt en geedit werd, wel is het overlappen van verschillende beelden erg mooi gedaan. Verder vrij sfeervolle film, maar het had nog beter gekund. De scenes waarin veelal naakt wordt gezwommen zijn prachtig..

Het is een goede film, maar er had misschien nog meer ingezeten, ofwel ben ik heel streng. Zeker niet voor iedereen. Niet zomaar een survivalfilm, ietwat aan de trage kant, al vond ik persoonlijk het tempo goed. Het mocht zelfs nog een tikkeltje trager in ruil voor nog iets meer sfeer en wat langere scenes. Een film met vrij veel symboliek, maar zeker nog steeds te behappen als dat je niet ligt.


avatar van Dievegge

Dievegge

  • 3078 berichten
  • 7963 stemmen

Een naamloze broer en zus komen ongepland in hun eigen ontgroeningsritueel terecht. Met de zon als oriëntatie moeten ze oostwaarts trekken. Overweldigende shots van de woestijn, met rood zand, magnesiumrotsen en azuurblauwe lucht, doen hen nietig lijken. Ze ontmoeten buideldieren, dromedarissen, kaketoes, parkieten, slangen, schorpioenen en mieren. Ze eten lillypillybessen. De schoonheid maar ook de wreedheid van de natuur wordt getoond. Dieren doden met een speer hoort bij het natuurlijke verloop van de voedselcyclus, maar blanke jagers schieten op waterbuffels voor hun vermaak.

De communicatie tussen de twee culturen verloopt moeizaam. Het kind legt contact met gebarentaal. De Aboriginal redt hun leven door hen grondwater te laten drinken met een rietje. Het komt niet tot een volledige overbrugging, want zij reageert afwijzend op zijn paringsdans.

Met crosscutting legt Nicolas Roeg verbanden tussen westerse en traditionele cultuur. De openingsscène plaatst het gebrom van een didgeridoo tegenover het geraas van de files in Sydney. De montage springt heen en weer tussen een kruipende hagedis en een rijdende Kever, of tussen een waterpistool en een echt vuurwapen. Het hakken van een kangoeroe wordt afgewisseld met beelden van een moderne beenhouwer. Het heden wordt onderbroken door herinneringsflitsen, wat doet denken aan de Droomtijd van de Aboriginals.

Jenny Agutter had het accent van een Engels kostschoolmeisje en een uniform met ingekort rokje. Enkele expliciete beelden leidden tot discussies met ratingcommissies. Voor het jongetje hoefden ze niet ver te zoeken, want dat was de zoon van de regisseur. David Gulpilil zou de volgende decennia in nogal wat Australische producties opdagen.


avatar van Boneka

Boneka

  • 2529 berichten
  • 1327 stemmen

Wat een mooi pareltje is dit toch dat door eenvoud prachtig in elkaar gezet is door mooie hemelse muziek later wat eigentijdse de landschappen en de vele bekende en onbekende dieren in the out back van Down Under. En ook toen al werd kangoeroevlees gegeten. Over eten gesproken wie last heeft van een zwakke maag of lid is van de partij voor de dieren kan deze film beter overslaan.

Het samenspel van de jonge acteurs bevalt goed. De kleine wijze jongen. De oudere zus die later nog in veel films heeft gespeeld (bekend o,a. van The Eagle has Landed 1976) en de aboriginal die op 16 jarige leeftijd zichzelf moest ontdekken. Vandaar deze naam een begrip is in Australië Walkabout. Naar het eind toe zwakt ie iets af maar er blijft genoeg moois over. Snap alleen die zelfdoding niet misschien dat iemand mij nog kan vertellen. Het slotstuk had voor mij niet gehoeven. Een soort van herinnering als flashback. Anyway een klein pareltje zal Walkabout zeker blijven.

Film 4,0
Beeld blu ray 4,0
Geluid 4,0
Extra's 3,5


avatar van Basto

Basto

  • 10981 berichten
  • 7120 stemmen

Het zal zo’n 10 jaar geleden zijn dat ik de film voor het laatst zag. De nieuwe blu ray van Second Sight (een werkelijk prachtige editie met een voortreffelijke 4K scan) gaf aanleiding tot herziening.

Ben sinds ik in de jaren 80 op Eureka stuitte fan van Roeg en hoewel ik ook deze film van hem waardeerde, behoorde deze niet tot mijn favorieten van hem. Maar ik ben van mening dat een goede presentatie een film ook beter kan maken en vanavond op mijn 4k beamer werd die gedachte bevestigd. De fotografie is weergaloos en ik werd helemaal door de film opgezogen. Wat een indrukwekkende beeldenreeks en wat een fijne bespiegeling op de natuur en onze maatschappij. Er komen zoveel thema’s aan bod.

Het kan natuurlijk zijn dat ik de film beter waardeer omdat ik ouder (en wijzer) ben geworden en daardoor zelf beter kan reflecteren. Want het is geen film die de kijker vertelt wat die moet denken of voelen, maar veel meer aan associatieve beeld- en geluidmontage van een reis door de outback en miscommunicatie tussen culturen.

Indrukwekkende cinema.

Halfje erbij 4,5


avatar van james_cameron

james_cameron

  • 6469 berichten
  • 9418 stemmen

Vreemde, surrealistische film over een jongen en zijn oudere zus die na de onwerkelijke zelfmoord van hun vader alleen in de outback van Australië worden achtergelaten. Visueel indrukwekkend, vooral in het begin, maar inhoudelijk is de film lang niet overal even boeiend, ook al is er sprake van interessante thematiek. Goed gespeeld evenwel en door de rare sfeer blijft de film na afloop wel in je hoofd rondspoken.


avatar van Film Pegasus

Film Pegasus (moderator films)

  • 30768 berichten
  • 5337 stemmen

Een clash tussen de van oorsprong Britse Australiërs en Aboriginals, maar dan vanuit kinderogen. Ook de clash tussen natuur en industrie, en die tussen realisme en dromen/rituelen. Het is niet zomaar een romantische avonturenfilm geworden. De openingsscène is vrij surreëel en gaandeweg zien we de kinderen die elkaar vinden maar tegelijk in een eigen wereld leven. Lost in translation begin jaren '70. Zo dromerig als de twee werelden elkaar ontmoeten, gaan ze ook uit elkaar. De ontmoeting met die 'andere wereld' zal altijd blijven hangen.

Walkabout is mooier dan ik had verwacht, omdat er wel meer ruwere films in de 70's zijn die me minder liggen. Maar visueel maakt Nicolas Roeg er wel iets moois, waarbij het toch de soms hardere beelden niet schuwt. Een film ook met de nodige symboliek en dromerige muziek ter compensatie.


avatar van Fisico

Fisico (moderator films)

  • 9739 berichten
  • 5300 stemmen

Niet de eerste die ik zie met de locals uit Australië, maar misschien we de meest luchtige. Een film die de Aboriginals en de blanken bij elkaar brengt. Beschaving inderdaad versus de wildernis, ook klinkt het vrij denigrerend als ik het zo neerpen.

Ik zat de hele tijd met Terrence Malick in mijn gedachten, want ook hier is er bijzonder veel aandacht voor de plaatselijke fauna en flora. Vooral de beestjes komen in vele shots voorbij. Met de montage zat het wel goed.

Verder een goed samenspel van de jonge acteurs. Een film over overleven, samenwerken en vriendschap. Over vertrouwen ook en over de andere beter leren kennen. Een film over de balans tussen moderniteit en de natuur.


avatar van Theunissen

Theunissen

  • 11714 berichten
  • 5437 stemmen

Deze Drama / Avontuur film zag ik gisteren voorbijkomen tijdens de "Top 1000 Project uitslag - Editie 2023" (stond daar op de 345e plaats) en leek me wel interessant vanwege het meespelen van de leuke Jenny Agutter, die me altijd is bijgebleven vanwege de Sciencefiction / Actie film "Logan's Run (1976)".

Het Britse 14-jarige tienermeisje (Jenny Agutter) en haar 7-jarige broertje (Luc Roeg) zijn alleen in de Australische wildernis. Hun vader (John Meillon) heeft net zelfmoord gepleegd en zij zijn op zichzelf aangewezen. Nu is het verlies van hun vader al verschrikkelijk, maar zien te overleven in de Australische wildernis komt daar nog eens bij. Het zijn stadskinderen en ze hebben geen idee wat te eten is en wat niet. Daarnaast is in die woestenij nergens water te vinden. Gelukkig komen zij op hun pad één van de oorspronkelijke bewoners tegen, namelijk een Aboriginal. Het gaat om een jongen (David Gulpilil) die de overgang aan het maken is naar man in een ritueel dat de "Walkabout" heet.

De "Walkabout" houdt in dat hij door de Australische woestenij trekt van de ene naar de andere kant in zijn eentje. Weet hij de andere kant te bereiken dan mag hij zichzelf een man noemen. Hij wilt eigenlijk geen interactie met de twee, maar kan het ook niet over zichzelf heen laten om ze achter te laten. Met zijn drieën trekken zij verder door het woeste landschap en merken gaandeweg dat ondanks hun verschillende achtergrond zij meer gemeen hebben dan gedacht.

Met weinig woorden, een beperkt aantal personages en een eenvoudig verhaal toont regisseur Nicolas Roeg in dit visuele, poëtische wondertje de discrepantie tussen de westerse, stedelijke civilisatie en de levenswijze van de Aboriginals in het Australische binnenland. De drie jonge hoofdrolspelers leveren prima spel en de leuke Jenny Agutter is ook een aantal keren in evakostuum (borstjes, billen en schaamstreek) te bewonderen en dat o.a. als ze na circa 60 minuten alleen aan het zwemmen (een scène die een paar minuten duurt en mooi gefilmd is) is in een waterpoel. In circa de laatste minuut van de film zien we haar weer in evakostuum bij een waterpoel en dan samen met haar 7-jarige broertje en de Aboriginal, die beiden ook naakt zijn.

De film weet opzicht wel te vermaken, vanwege de drie hoofdrolspelers (en vooral natuurlijk Jenny Agutter) en de vele natuurbeelden (die regelmatig ook wel grof zijn vanwege het doden van dieren zoals hagedissen / leguanen, kangoeroes, waterbuffels, vissen en vogels en dat o.a. met een speer en boemerang), maar is soms ook wel vaag. Zo zien we opeens een Duits groepje wetenschappers die bezig zijn met weerballonnen en de enige vrouwelijke wetenschapster (Noeline Brown) die er sexy bijloopt (of beter gezegd zit) met o.a. jarretelkousen (in de woestijn ) wordt steeds geil bekeken door de mannen (o.a. door drie mannen die aan het kaarten zijn met kaarten waarop naakte vrouwen te zien zijn) als ze haar zithouding verandert met haar benen en één van de mannen probeert steeds in haar half geopend bloesje te kijken. Naderhand vinden het tienermeisje, haar broertje en de Aboriginal ook twee weerballonnen in de woestijn en als het jongetje er één van laat ontploffen, schrikt de Aboriginal daar van.

Ook zien we op een gegeven moment de uitgebrande Volkswagen Kever in de woestijn waar de vader zelfmoord (doodgeschoten) heeft gepleegd en waarin een stam Aboriginals (met een aantal naakte vrouwen) zich aan het vermaken is. Ook zien we opeens een boerderij van een blank stel met jonge kinderen, waar ook Aboriginals aan het werken zijn (met het beschilderen van voorwerpen) en als het stel dan in het huis wil gaan vrijen wordt er gezegd:

"Will you shut the door? The kids? The window's open. I'm hot.."

Volgens mij ging het hierbij om mensen die al overleden zijn, want naderhand stuit men op een verlaten huis en worden er buiten twee graven aangetroffen (waarschijnlijk van de man en de vrouw). Ook zien we op een gegeven moment twee jagers in een zeep, die een waterbuffel doodschieten.

Waarom al die mensen opeens in beeld te zien waren, is me eigenlijk niet echt duidelijk en ook het einde vond ik wel vaag. De film opent namelijk met beelden van een stad en daarin zien we o.a. het tienermeisje op school, het jongetje op straat en een man (de vader) in een gebouw (waar hij werkt), die niet veel later naar buiten loopt en dan ergens gaat zitten te denken. Als de man dan op een gegeven moment thuis komt en zijn vrouw in de keuken bezig is met het eten, gaat hij roken en drinken op het balkon en kijkt hij naar zijn dochter en zoontje die buiten in een zwembad aan het spelen zijn. Daarna (na circa zes minuten) bevindt de vader, de dochter en het zoontje zich opeens in de woestijn (fraaie overgang trouwens, waarbij het beeld overgaat van een stenen muur naar de woestijn) in hun auto en gaat het zoontje buiten spelen (o.a. met een vliegtuig, speelgoedauto en een waterpistool), zet de dochter de picknick gereed, gaat de vader iets lezen en kijkt hij door een verrekijker, waarna hij opeens begint te schieten. De dochter en het zoontje verstoppen zich dan (de dochter trekt haar broertje dan ook achter een berg stenen), waarna de vader de auto in brand steekt met benzine en zichzelf doodschiet.

In de laatste minuten van de film zien we weer het huis, het balkon en het zwembad en zien we opeens Jenny Agutter als volwassen vrouw die het eten aan het voorbereiden (het snijden van vlees) is en waarna haar man binnenkomt die tegen haar zegt:

"Hi, doll. Well, they've made a decision. I get Graham's job when he leaves Friday, Ian takes over mine and Robby and Alan go over to accounts. Which means old Mal looks like being out of a job. Still, it's his own fault.".

Dus "old Mal" is dus de man die zelfmoord heeft gepleegd en waarom we nu Jenny Agutter (met haar mooie groene ogen in close-up) opeens als volwassen vrouw zien is me onduidelijk.
Daarna zien we ook in de laatste minuut van de film het tienermeisje, het jongetje en de Aboriginal volledig naakt bij de waterpoel en horen we een mannenstem (moest dat het jongetje voorstellen als volwassene?) nog iets poëtisch zeggen, namelijk:

"Into my heart, an air that kills from yon far country blows. What are those blue remembered hills? What spires, what farms are those? That is the land of lost content, I see it shining plain, the happy highways where I went and cannot come again."

Daarna zien we in het laatste shot van de film de schooluniformen van het tienermeisje en het jongetje hangen (ze zijn immers volledig naakt) en is de film na 100 minuten is afgelopen.

Overigens zien we vlak voor het einde nog wat mafs, namelijk als de Aboriginal zichzelf beschildert heeft en begint te dansen (op vreemde wijze overigens) en zo volgens mij probeert het tienermeisje te verleiden. Maar dat niet lukt niet, want op een gegevens moment is de Aboriginal opeens weg en zien we hem naderhand aan een boom hangen als het tienermeisje en het jongetje naar een weg lopen. Daar komen ze uiteindelijk uit bij een verlaten mijnstadje, waar ze stuiten op een vreemde man en waar ze naar de mijn gaan kijken.

De cast bestaat dus eigenlijk maar uit drie hoofdrolspelers, die het alle drie gewoon goed deden. Jenny Agutter en Luc Roeg (zoontje van de regisseur) zien we geregeld in de woestijn rondlopen in hun schooluniform (het jongetje draagt daarbij o.a. een pet en Jenny Agutter loopt rond in een erg kort rokje). En ook hebben ze een radio bij zich die we regelmatig horen en daarbij zegt het jongetje dat de batterijen wel 400 uren meegaan. De cultuurverschillen en de communicatieproblemen tussen hun drieën werd leuk in beeld gebracht (is soms ook humoristisch) en gaandeweg komt er meer seksuele spanning (wat vooral berust op onbegrip) in het spel tussen het tienermeisje en de Aboriginal.

Al met al vond ik "Walkabout" leuk om eens gezien te hebben. Ondanks dat het verhaal eigenlijk heel eenvoudig is, is het ook complex (vanwege het einde en de andere personen die opeens in beeld verschijnen). Het is vooral de combinatie van de wijze van filmen, de vele prachtige Australische natuurbeelden, de sfeervolle muziek (van veteraan John Barry) en de cast, die deze film het kijken waard maken. En dat je de leuke Jenny Agutter (ze was destijds pas 18 jaar oud) ook nog eens in evakostuum te zien krijgt, is natuurlijk ook mooi meegenomen.


avatar van Petina

Petina

  • 507 berichten
  • 2451 stemmen

gortdroog schreef:

Is deze film ergens te koop of te huur. Ben er wel nieuwsschierig naar!!

Tuurlijk...


avatar van Basto

Basto

  • 10981 berichten
  • 7120 stemmen

Petina schreef:

(quote)

Tuurlijk...

Emoviestores.com

Wel regio 1