Whatever Works (2009)

Middelmatige Woody Allen film waarin een eigenzinnige gescheiden man, met een cynische kijk op de wereld en de mensen, een jonger meisje trouwt omdat het werkt. De dialogen zijn zeker wel grappig en to the point maar het geheel gaat gewoon nergens heen. Verder is Larry David wel goed, maar kan de neurotische Woody Allen zelf niet vervangen. Wie wel?

Beetje voortkabbelende film waarin me op een gegeven moment vooral de hoofdpersoon ging tegen zitten. Prima, een nurkse, klagende oude kerel, maar het had gewoon niet veel meer om het lijf. Telkens weer domme schaak-kinderen afkraken of telkens weer aangeven hoe nutteloos alles is of telkens weer dat dametje voor idioot uitmaken is gewoon niet genoeg om een leuke film te maken. De ontmoeting tijdens het honden uitlaten was van de mannelijke zijde wel heel erg slecht geacteerd, al moet ik ook zeggen dat de tekst er ook maar een was om op te lepelen en meer niet.......nee, nog maar geen cijfer geven, even laten bezinken en dan weer kijken.

Klinkt niet als een 3,5?

In tegenstelling tot de vele laagstemmers voor mij ben ik wel een groot Woody Allen-fan. Ik hou van zijn dialogen, zijn met je jaren steeds meer vervreemde beeld van de realiteit en de menselijke interactie, en ik hou heel erg van de manier waarop hij zijn acteurs neerzet.

Toch heb ik me, met een paar oplevingen van twintig seconden, anderhalf uur verveeld. Larry David werkt niet voor mij. Ik vind hem te geforceerd overkomen, te weinig authentieke interactie hebben met de karakters om hem heen. Daardoor werken de andere karakters ook een stuk minder. Erg jammer.

Ik vraag me af Of Allen deze rol zelf niet heeft durven spelen en of er dan meer spontaniteit in het acteren van alle karakters zou zijn gekomen.

Heerlijke Allen alweer. Het bewijs dat een film weinig meer nodig heeft dan een uitstekend script. Plotlijn is naar Allen-standaarden behoorlijk doorzichtig, personages evenzeer, maar de dialogen zijn weer scherp en spitsvondig. Een plezier om te zien, ondanks de soms belabberde cinematografie of de weinig inventieve vormgeving in het geheel (soundtrack ook Allen-cliché). Goed geacteerd, en kostelijk gelachen...whatever works, nietwaar?
3,5*

Vaak wat makkelijke humor en qua plot wellicht wat voorspelbaar, maar o zo heerlijk.

3,75*

Dit is geen feel-good-movie zegt Larry David in het begin van de film tegen het publiek ...uhm... sorry Larry, maar dit is wel een feel-good-movie.
Maakt niet uit 't is wel een typische Woody Allen-film, al is het nadeel dat we bij alle dialoog van Larry David de meer schlemielige Woody Allen voor ons zien en dat daarom David wat te groot en agressief lijkt.
Nou ja de dialogen van de hoofdpersoon zijn het leukste van de hele film: neurotisch, hypochondrisch, sarcastisch en nihilistisch en desondanks nog trouwen met een meid van in de twintig.
De typische Allen-film zonder dat Woody zelf in beeld komt.
Geen topper in z'n filmografie, maar best aardige onderhoudende feel-good-movie.

Idd heerlijke film, weer een goeie in de Woody Allen "rij"
Leuk verhaal, goeie dialogen en goed geacteerd, eindelijk een film die NIET te lang is, aanrader!

Er was een tijd dat ik niets moest hebben van de Woody Allen films. Altijd maar dat eindeloze geouwehoer van dat gefrustreerde mannetje. Inmiddels speelt hij al jaren niet meer zelf in zijn films, maar zit er meestal wel een rol in de film waarbij je denkt. Vroeger zou hij dat zelf gespeeld hebben. Zeker ook in deze film in de rol van Boris Yellnikoff. Maar toch ben ik door de jaren heen meer waardering gaan krijgen voor de Woody Allen films, en ben ik ze ook langzaamaan met terugwerkende kracht (opnieuw) aan het "ontdekken". Ook dit is weer een heerlijk onderhoudende romantische komedie in Woody Allen stijl. Met een hoop geouwehoer en een hoop frustratie.

Whatever works .......

Leuk totdat de moeder binnenstapt. Dan is een er opeens een suf plot en een flauw happy end. Hele magere voldoenduh.

Whatever works. works not!

doesn't work! Leuke wegkijker met een goede rol van Evan Rachel Wood die bij mijn favoriete actrices begint te horen....

Vrij exemplarische Woody Allen dit. Een mannelijk hoofdpersonage gemodelleerd naar de rollen die hij zelf meestal speelt, met daar tegenover een jonger vrouwelijk hoofdpersonage dat op alle fronten anders is.
Vond dit keer de misantropie lekker dik aangezet, en fijn in mijn straatje passen. De hoofdpersoon is op zich wel prima gecast, maar ik was niet altijd even weg van zijn performance.

Ook een exemplarische Allen omdat het wat te lang gaat duren op den duur. Vanaf de helft wordt het een beetje oninteressant als de focus wat verlegd wordt naar de moeder van Melody.

Maar over het algemeen een leuke iets bovengemiddelde Woody Allen, die er voor mij vooral uitspringt door de levenshouding van de hoofdpersoon.
Evan Rachel Wood is overigens erg goed in deze film, en zeer fijn om naar te kijken, ook niet geheel onbelangrijk.

ruime 3,5*

Heerlijke cynische humor! Ik was er na zo'n kwartiertje wel bang voor dat het daar teveel op zou gaan focussen en dat ik Boris na een tijdje toch irritant zou gaan vinden. Maar daar was gelukkig geen sprake van. Ik heb echt de gehele speeltijd met een glimlach op mijn gezicht gezeten. Zoals zovaak bij een Allen-film. De beste man stelt me zelden teleur.

David speelt een wat verbitterde Allen. Dat doet hij niet slecht, maar het is wel erg opzichtig. Ik vind het wel een bovengemiddelde komedie, maar ook niet veel meer dan dat. Net niet genoeg voor 3,5*

Woody Allens variant van Love actually. Echt iets toevoegen aan wat hij eerder heeft gemaakt doet het niet, amusant is het wel.

"I've seen the abyss." "Don't worry, we'll watch something else."

You're a professional athlete, with that limp?

Woody Allen liep al geruime tijd rond met het script van Whatever Works. Naar het schijnt had hij het al in de jaren '70 nagenoeg af, maar vanwege de dood van Zero Mostel in 1977 werd het script opgeborgen. Althans tot de jaren 2008-2009 waar opeens heel Hollywood in staking ging en Allen besloot om zijn oude script eens terug op te pikken. De staking heeft voor een aantal erg interessante projecten gezorgd (Joss Whedon's Dr. Horrible onder andere) en het was de vraag of dit in dezelfde categorie ging vallen.

Elke film die begint met Groucho's 'Hello, I Must Be Going' uit Animal Crackers heeft al een beentje voor. De tirade die daarop volgt is ook heerlijk en wanneer Allen met de vierde muur breekt, kreeg ik het gevoel dat dit wel een eens erg leuke film kan gaan worden. Jammer genoeg vervalt de film op den duur in hetzelfde riedeltje en worden de scheldpartijen van Boris zelfs wat teveel van het goede. De film steunt vooral op de chemie tussen Boris en Melody en het is dan ook zonde dat Allen zich genoodzaakt voelt meer en meer van zijn typische personages (kunstenaars, snobs, ...) in de film te steken naarmate de speelduur vordert. Toegegeven, daar komen nog een paar leuke scènes van zoals de vader die zich uit als homo, maar over het algemeen haalt het de vaart serieus uit de film. De tussenkomst van de moeder had helemaal niet gehoeven en het geforceerde happy end is de druppel.

Ik ben ook niet helemaal overtuigd van Larry David. De rol van Boris is op het lijf geschreven van de regisseur zelf en ik geraak niet van het gevoel af dat die het beter had gedaan. David doet het op zich niet slecht hoor, verre van zelfs, maar ik mistte de schwung die ik bij de vertolkingen van Allen zelf wel had. Al mag het wel gezegd worden dat David en Evan Rachel Wood wel een erg leuke chemie hebben die de film overeind weet te houden. Leuke bijrol wel van Ed Begley Jr. trouwens. Die geeft de film overduidelijk terug een schop onder zijn kont na de komst van de moeder.

Een handvol erg leuke momenten (de schaakscènes zijn schitterend), maar over het algemeen kan ik weinig met Whatever Works. Geef mij maar een Vicky Christina Barcelona of Midnight in Paris als ik een film uit deze periode mag kiezen.

3*

Veruit de minste Allen die ik lange tijd gezien heb. Herinner me enkel de snoet van Evan Rachel Wood.

Aardige Allen.

Maar hoe meer films je er van kijkt, hoe bekender het allemaal aanvoelt. Kan me indenken dat wanneer ik deze Allen eerder gezien had ik hem ook wel iets beter gewaardeerd zou hebben. Ondertussen is het nog wel leuk, maar niet zo opzienbarend meer.

David is Allen, er wordt weer eens in de camera gepraat, er wordt weer gedweept met bekende hoogstaande cultuur (Beethoven zei u?) en ondanks een hoop negatief geleuter is het een best opgewekt en monter filmpje. Allen ten voete uit dus.

David doet het best goed, Wood vond ik minder. Ook de rest van de cast loopt wat in de schaduw van David. Verloop is best voorspelbaar, ondanks dat de cast zich naarmate de film steeds meer en meer uitbreidt. Het einde is wat melig, boodschapje wat laf misschien, maar gezien de toon van de film kon het wel.

Voer voor Allen fans dus, ik hang ergens tussenin. Vond deze wel aardig, maar té typisch Allen om me echt nog aan te spreken.

3.0*

Jammer dat Allen de hoofdrol niet zelf speelde want David heeft de lach nou niet bepaald aan zijn komt hangen. Daardoor irriteert het op zich nog wel aardige opzetje helaas en raakt de film geen subtiele snaren.

Een milde film. Niet te zoet, niet te zuur, niet te zwaar, niet te licht. Prima voor een komedie, toch? En omdat iedereen hier de grap al maakt, maak ik er ook maar een cliché (sic) van: whatever works.

Ik heb het nooit zo met Woody Allen.

Aan deze film was ik al eens eerder begonnen, maar na een paar minuten afgezet met het idee 'ik heb eigenlijk geen zin in weer zo'n stereotype filmpje'. Duurde een jaartje voordat de herkansing daar was. Nu dus.

En op zich valt het dan wel weer wat mee - niet dat het daarmee een goede film wordt in mijn ogen, maar relatief ten opzichte van de verwachtingen. Daar zijn twee dingen vooral in te noemen: de afwezigheid van Woody zelf, en de aanwezigheid van Evan Rachel Wood. Wood doet het prima, en zet een erg prettig contrast in alle opzichten met de narrige en vervelende Larry David - die het veel beter doet in dat opzicht dan ik denk dat Woody dat zelf gedaan zou hebben, ik ben nooit zo onder de indruk van de films waarin de beste man zichzelf regisseert.

Behalve het contrast tussen Wood en 'Woody', al speelt iemand anders hem, is er eigenlijk maar weinig te doen. Clarkson zie ik altijd wel graag, dus de wat gedwongen entree die ze in het verhaal maakt kon ik nog wel hebben. Maar zodra Ed Begley er dan ook nog bijkomt ontspoort de boel wel volledig. En dan ook dat flauwe einde nog, meligheid ten top met oud en nieuw.

Kortom, voor mij werkt het niet. Nog steeds wel stukken beter dan de tenenkrommende stedenfilms van Allen, en er zit zelfs nog een mooi shot van de New-Yorkse binnenstad in.

Best grappig. Het is een ander soort humor dan in de gemiddelde komedie maar ik kon hier wel om lachen. Er zitten aardig wat grappige dialogen in en er wordt ook leuk gespeeld, hoewel ik wel even moest wennen aan de cynische Boris. Ik heb me er wel mee vermaakt.

Deze eens geprobeerd en heb me er wel mee geamuseerd. Vond het een leuke film en de cast deed het prima.
De speelduur was ook goed, niet te lang en niet te kort.
Vond het wel een aanrader.

Grappig, ik ken Larry David van de TV serie Curb Your Enthusiasm, en hij deed mij toen al denken aan Woody Allen met zijn neurotisch en asociaal gedrag. Blijkt dat hij dus in een Woody Allen film heeft gespeeld? Ik wist van het bestaan van deze film helemaal niets, tot ik op een andere DVD de trailer van deze film zag. Deze staat vanaf nu op mijn verlanglijstje!

Prima genietbare Woody Allen met cynicus Larry David in de rol van Woody Allen: alles wat hij uitkraamt had ook door Allen zelf verkondigd kunnen worden. Fijne combinatie van ironie en vleugje romantiek. ook contrast tussen conservatieve zuiderlingen van het platteland en de progressieve New Yorkse kunstenaarsscene wordt hier op 'n leuke manier uitgewerkt zonder dat het ergens overdreven hilarisch wordt.