Moulin Rouge! (2001)

Ik vond het een vrij goede musical. De liedjes waren echt wel catchy en erg leuk dat het ook moderne liedjes waren (de meeste kenden we wel). Ze werden ook goed vertolkt - op Like A Virgin na!

Visueel was het ook mooi. Zeker de Indische taferelen naar het einde toe en de kostuums. Alleen stoorde ik mij in het begin aan het kinderachtige gedoe van Kidman (die geluidjes die ze maakte) en waren de beelden soms wat druk. Soms ging het allemaal iets te warrig in elkaar over en werd het wat chaotisch.

Ook het liefdesverhaal greep me nu niet echt. Wel een leuke bijrol voor Kylie Minogue als The Green Absynth Fairy.

Behoorlijk dus!

Zoiets moet je zien in het theater en niet op DVD. Zitten leuke stukjes in, maar als je geen liefhebber bent, net zoals Romea en Julliet, dan gaat het al snel vervelen.

De vormgeving/stijl/montage/het camerawerk van Moulin Rouge! balanceert de gehele film op de grens van troep/chaos en schoonheid. Tussen kunst en kitsch, zeg maar.

Schitterende passages worden de grond ingedrukt door debiele personages. Daar zijn er veel teveel van ingestopt (de hertog, de directeur, enzovoort). Eentje was meer dan genoeg geweest, om wat tegengewicht te geven aan het schone.

Moulin Rouge! straalt een feestje uit, dat je vaak naar adem laat happen, omdat er maar weinig rustmomenten worden gegund - vooral in het begin. Het is dan ook een film die je over je heen moet laten vallen als een laken, maar slapen is verboden!

Nicole Kidman en Ewan McGregor zijn goede acteurs (actrice), maar niet de beste zangers (zangeres). Wel stelen ze letterlijk de show in een werkelijk schitterende, lange scène op en in de olifant <hoogtepunt!> Wat meer van zulke momenten had een veel hoger cijfer verzameld, maar het mocht niet baten; teveel oninteressante liedjes passeren de revue.

De makers hebben er zichtbaar ongelooflijk veel arbeidsuren ingestopt, wat uiteindelijk een love it or hate it product heeft opgeleverd (ook al zit ik er tussenin).

3*

Moulin Rouge naar de opera La Traviata... Opera was erg goed, binnenkort deze ook maar eens opzetten

Na een halfuur van bezinning liet ik me dan toch langzaam meevoeren door Moulin Rouge, maar omarmen kon ik het slechts bij vlagen. Te clownesk, te chaotisch, te fancy. Hoewel de slotscene een van de hoogtepunten vormt kon ik moeilijk wennen aan de ietwat ongeloofwaardige musicalster van zowel Kidman als McGregor en heeft het plot uiteindelijk ook niet echt veel om handen, hoewel erg knap uitgewerkt en vooral vormgegeven. De reden dat Moulin Rouge van mijn zijde toch een voldoende scoort moet dan ook vooral gezocht worden in het visuele.

Heerlijk too much... I love it!

Ooit in de sneak preview gezien en in de pauze maar de zaal verlaten, ik was niet de enige. Musicals vond ik toen niets. Maar Les Misérables (2012) bracht daar verandering in, dus werd het tijd om me nogmaals aan deze film te wagen.

Helaas, na een uur weer afgezet, alleen ditmaal wel de dag erop verder gegaan. Het eerste uur heeft de film ernstig last van ADHD, waarbij na de intro het verhaal buitengewoon simpel, eentonig en ontzettend voorspelbaar wordt (de bebloede zakdoekscene komt véél te vroeg voor in de film). Dat eerste uur duurt veel te lang. Ook wordt de boodschap ("the greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return") onnodig vaak herhaald, tot vervelens toe, en zijn de personages ontzettend karikaturaal en ontwikkelen zich vrijwel niet.

Qua muziek zitten er een (klein) aantal aardige liedjes in, maar originaliteit is ver te zoeken. Het zijn bestaande liedjes die het verhaal ondersteunen. De liedjes zijn ook relatief gezien vrij recent en bestonden ook helemaal niet in de tijd dat de film zich afspeelt. Het vrijwel uitsluitend gebruik maken van recente succesvolle liedjes vind ik een beetje goedkoop.

Beeld en costuums zijn prima, het karikaturale en die ADHD-montage vond ik een stuk minder. Het heeft af en toe meer weg van een rariteitenkabinet dan van de Moulin Rouge.

Het tweede uur wint het verhaal wat aan kracht, maar veel te weinig. Er zit vrijwel geen diepgang in, al helemaal niet in vergelijking met Les Misérables. Alles wat deze film niet heeft, heeft die film wel.

Voorspelbaar, vlak, eentonig, niet origineel, en vermoeiend gemonteerd. De 2* van dik 12 jaar geleden zijn eigenlijk heel ruim voor deze film.

Luhrman neemt ingrediënten als, kolder, show, romance, kitsch, pulp en een vleugje spanning en maakt er een onweerstaanbare cocktail van.

De eerste twee minuten zette ik me nog schrap -té veel gekunsteldheid - maar al gauw werd ik meegesleept in een geweldig liefdesverhaal dat bol staat van de clichés. Het wonder geschiedt evenwel: doorspekt met covers van melige lovesongs, ontstaat er een (geweldig gemonteerde) waarachtige lovestory, die in sneltreintempo naar zijn geweldige apotheose snelt.

Briljant en uniek.

Ik heb een bloedhekel aan musicals en romantische films maar Moulin Rouge is geweldig, groots en meeslepend!

Alles is over the top maar tot in detail doorgevoerd in de personages, muziek, kleding, make-up en decors. En daarnaast de fijne balans van drama, comedy en romantiek maakt dat je vanaf het begin tot aan het eind in de film wordt gezogen.

Ook na meerdere keren herkijken blijft de film me gewoon pakken. Wat mij betreft een top 10 waardige film!

…maakt dat je vanaf het begin tot aan het eind in de film wordt gezongen.

Dat... viel best mee. In de zin van: ik had weinig tot niets van deze film verwacht en hoopte in ieder geval nog gewoon op een goede cast en zangwerk. En ja, die twee zaken klopten nog behoorlijk goed. McGregor die nog behoorlijk kan zingen, Kidman die overduidelijk op het hoogtepunt van haar carriere zat, Broadbent is erg charmant en Roxburgh was fantastisch over the top.

Een ding moet me wel van het hart: wat was deze film uitzonderlijk hyperactief. Alsof de complete cast en de regisseur aan een aantal pepmiddelen hebben gezeten en toen maar lukraak aan het filmen zijn geslagen. Het is bij vlagen charmant, maar er waren zoveel momenten dat ik echt verlangde naar de wat subtielere aanpak van een Schumacher (Phantom Of The Opera) om wat rust te vergaren en wat nuance terug te zien. Helemaal bij een scene als waar Kidman's personage in de war is over de intenties van McGregor is het geheel gewoon vermoeiend om te zien.

Het verhaal is verwaarloosbaar en des te meer ik het woord 'love' voorbij hoorde komen, des te vermoeiender het werd. Dan toch maar weer letten op de kleurenpracht en praal en het zang- en acteerwerk waardoor het allemaal best uit te zitten was. De muziekkeuze was niet helemaal mijn ding, maar ik heb me er verder niet teveel aan kunnen ergeren aangezien alle nummers wel duidelijk hun rol vervulden. Alles bij elkaar is Moulin Rouge een vrij vermakelijke film die me qua musicals in ieder geval over de Mamma Mia! en Grease kater heen kan zetten.

Deze musical is een potpourri van matig tot slecht gezongen versies van overbekende liedjes. Het verhaal is helemaal niks. Visueel heeft het wel wat door de felle kleuren en de snelle montage. Sommige gesproken scènes met de twee hoofdrolspelers lijken iets op gang te brengen, maar dan zakt het weer ineen. De liefdesmedley en de gesproken liedjesteksten zijn erbarmelijk. Soms is het onduidelijk of iets al dan niet als grap bedoeld is.

“The show must go on, Satine. We're creatures of the underworld. We can't afford to love.”

Wat een schouwspel! Moulin Rouge is ruim twee uur over the top vermaak met schitterende en kleurrijke decors, leuke acteurs, een aardig verhaal en natuurlijk veel cathcy muzieknummers. Vanaf het wat rommelige begin neemt de film je mee in een hallucinerende en enerverende trip die eigenlijk geen moment gas terug neemt.

Het liefdesverhaal tussen Satine en Christian zit vol verdriet en doem maar het sterkste punt van de film vond ik het uitbeelden van de opbloeiende liefde tussen dit tweetal. McGregor en Kidman zijn ijzersterk en weten met alleen een gelaatsuitdrukking al zoveel te zeggen. Er zit ook veel humor in de film en vooral qua fysieke humor zitten er een paar geweldige scènes in. Maar het is een musical en gelukkig is de muziek perfect gekozen en zit je al snel mee te zingen. Niet allemaal zijn ze geslaagd maar vermakelijk is het zeker. Moulin Rouge is een razende achtbaan die geen moment stopt. Heerlijk.

Ergens speelde ik vals: de soundtrack van Moulin Rouge kon ik voor het kijken al dromen, waardoor het de filmische omlijsting was die nog restte. Logischerwijs stond dit sfeervolle werk van Baz Luhrman hoog op mijn kijklijst, mede ook omdat ik voor de verandering over het algemeen geen braakneigingen krijg van musicals.

Ik moet zeggen, ondanks mijn gepolijste score ben ik toch enigszins teleurgesteld. Het genieten was uiteindelijk toch vooral van de muziek. U2 en Bowie in 1899 mogen dan exemplarisch zijn voor een scala aan muzikale anachronismen, sfeerversterkend werken de moderne nummers over het algemeen wel. Behalve als je er incompetente vocalisten opzet, zoals bij Like a Virgin. Ik hoop voor Madonna dat ze deze film nooit gezien heeft.

Daar staan echter weer prachtige performances tegenover. Nicole Kidman is steeds meer aan het uitgroeien tot een van mijn all time-favorites onder de actrices, daar ze hier ook aantoont een ijzersterke zangstem te hebben. ‘One Day I’ll Fly Away’ en ‘Come What May’ zijn absolute hoogtepunten. McGregor voldoet, al wordt hij door Kidman alsnog volledig naar huis gespeeld.

Moulin Rouge is een warme, sfeervolle film, die qua vorm op twee benen hinkt. Enerzijds is het geheel prachtig aangekleed en vormgegeven (production design, make-up, kostuums), anderzijds werden de extravagantie en de hypermontage mij op den duur wel wat te veel. Het overmatig theatrale aspect stoot tegelijk af als dat het aantrekt. Het is aan de soundtrack en het acteerwerk te danken dat ik toch werd meegezogen in een wereld van onmogelijke liefdes, een kunstzinnig streven naar vrijheid en ongetemde hartstocht.

4*

Ik ben niet zo vertrouwd met musicals, maar wou in afwachting van La La Land dit genre toch even tot mij nemen. Heb de eerste 20 minuten echt moeten doorbijten. Begin was zeer chaotisch en over the top. Kwam ook vrij traag op gang. Het verhaal vertrok vanuit het schrijvend personage Christian die terugblikt naar zijn tijd in de Moulin Rouge.

Het verhaal zelf werd beter. Insteek was leuk waar het reëele een kopie was van het toneelstuk. Het is een bombastische film met heel veel spektakel, dans, (letterlijk) schitterende kostuums en decors, knappe choreografie kortom dit gecombineerd met leuk camerawerk. Toch één van de hoofdzaken om een musical te beoordelen.

Er werd heel veel gezongen in de film (weet niet of dat altijd zo is), er waren weinig gewone dialogen. Voor de songs werd gekozen voor bekende liedjes. Mij stoorde dat niet zozeer omdat ik niet zo'n muziek'liefhebber' ben, maar kan de kritiek van anderen hierin wel begrijpen. De songs werden toch gepersonaliseerd en aangepast voor de film.

Voor mij schitterde Nicole Kidman, voor hetgeen ik al zag van haar, veruit haar beste rol na Dogville. McGregor deed het ook goed, maar nogmaals, ik ben niet de juiste persoon om stemtechniciteit te beoordelen. De andere personages waren nogal karikaturaal. Ik kon daar wel mee leven, maar dat hypergedoe is erg vermoeiend (en naar het einde toe vervelend). Was er eigenlijk één normaal personage (behalve de hoofdrolspelers dan)?

Heb me wel geamuseerd bij de film, kwam hier en daar ogen tekort. Einde was voorspelbaar, zeker omdat de film dit zelf verraadt vanuit het schrijvend personage. Film was goed zonder meer. Een dikke 3,5*. Voor een 4,0 verwacht ik net dat tikkeltje meer als ik naar mijn andere quoteringen zie. Maar dit was alvast een goede en leuke film.

Hoewel het begin van de film de toon zet en Luhrmanns stijl aan de nog onwetende kijker presenteert, is het daar waar de overdaad een beetje schaadt. Geleidelijk aan duiken er rustmomenten op en is er vooral ruimte voor de chemie tussen Kidman en McGregor. De medley op de olifant en het terugkerende "Come What May" zijn daarvan de hoogtepunten. Dat alles steekt in een visueel verbluffend jasje. De liefdesmoraal en de ontknoping komen veel te vroeg, en niet alle covers zijn even geslaagd, maar laat dat het plezier dat je aan deze film beleeft niet drukken.

Musicals zijn echt mijn ding niet, en dat geldt ook voor deze. Niettemin is het wel knap hoeveel trucjes er met de muziek uitgehaald worden, en het visuele spektakel is ook best mooi gemaakt. Toch, een duet van Kidman en McGregor kan nog zo schattig zijn, bij mij levert het geen punten op eigenlijk. En het verhaal waar het geheel aan opgehangen is is wel wat al te simpel om daar nog iets in te kunnen zien.

Laat ik me met mijn stem maar een beetje op de vlakte houden, ik heb me tenslotte wel een beetje vermaakt, al was het dan mijn genre niet.

Kitscherige rotzooi dit. Wat een afschuwelijke film. Musicals zijn al niet aan mij besteed (opera nog minder) maar heb er wel al gezien die ik kon waarderen zoals Sweeney Todd, Dirty Dancing en La La Land. Dit onding echter irriteerde me van de eerste tot de laatste minuut en dat heeft veel met de kitsch te maken. Verhaal is vooral "love" hier "love" daar en nog eens "love". Velen zullen hier wel een meesterwerk in zien maar ik zag hier niks in dat me beviel. Ofwel ben ik geen romanticus genoeg voor dit soort films.

Ik kan me goed vinden in bovenstaande review en vond het ook helemaal niets aan. Totaal niet mn ding, de liedjes vond ik ook niet leuk en alles voelde lang en saai.

Ondanks dat ik totaal niet van musicals houd, heeft deze film (bij vlagen) wel indruk gemaakt. Dat deed hij niet in het begin. Hoewel de opening goed was ergerde ik me groen en geel aan de over the top theatraliteit met Kidman in de hoofdrol. Echter vanaf haar duet met McGreggor, een geweldige scene, werd de film interessanter. Kidman had haar overdreven theatraliteit van zich afgeschud. Het einde was ook aardig. De meeste indruk maakt de film echter met de sets en de editing.

musical die op het podium kan opgevoerd worden, wel gezellig druk

Was meer een tegenvaller. Eén grote zang-en dansclip, een potpourri van gekende en minder gekende nummers.

Weinig inhoudelijk en naar het einde toe een melodramatisch cachet. Onechte acts.

Geen uitstaans met de film met dezelfde titel uit 1952. Die was dan ook veel interessanter en mooier.

Goed.

Moulin Rouge! gaat met een rotvaart van start. De eerste 20 à 30 minuten zijn druk. De kitsch spat ervan af en de kijker krijgt door de snelle montage geen seconde rust. Hoewel die snelle shots voor mij niet hoeven, is het wel veruit het beste deel van de film. De schwung zit er goed in. Het over-the-topgehalte is precies goed en zorgt ook wel voor luchtigheid en een komische noot - enkele designs en kostuums zijn fantastisch. Van de bekende nummers die passeren past het één al wat beter dan het andere, maar al bij al zijn de mash-ups geslaagd.

Naarmate de film vordert schakelt regisseur Baz Lurhmann enkele versnellingen terug. Daardoor krijgt het drama de bovenhand. Naar het einde toe is dat voor mij zelfs wat te veel van het goede. De finale is een slap aftreksel van het begin. De leuke en gekke bijrollen zijn tegen dan ook al echt bijrollen geworden, terwijl ze net een goed tegengewicht waren voor de tandem Nicole Kidman - Ewan McGregor. Die doen het overigens verdienstelijk.

3,5

Het concept is wat goedkoop met de vele covers, vooral omdat het zo druk gedaan wordt met glitter en glammer, dat het opvalt dat de choreografie niet altijd zo sterk is. Soms valt het wel mee gelukkig en het nieuwe nummer Come what may, maakt veel goed.

Als groot musicalliefhebber, stond deze Moulin Rouge! vroeger lang op mijn lijstje van slechtste films ooit. Dat moet ik toch bijstellen, omdat het verhaal haar charme wel heeft en de film haar momenten kent. Bij een publiek dat musicals niet altijd lust, zijn het de toegankelijke Moulin Rouge! of La La Land die meer in de smaak vallen. Het is maar wat je zoekt in een film.

De kitch van Baz Luhrman zal me nooit echt liggen. Maar ik mis de charme van het theater, en dan mag het gerust van mij wat romantischer en meliger zijn ipv deze drukte.

Musicals zijn zeker niet mijn favoriete genre maar de laatste jaren heb ik er toch wel een aantal gezien die mij konden bekoren, vooral de klassieke musicals maar ook bv Dancer in the Dark en in mindere mate La La Land. Deze Moulin Rouge is echter van een totaal andere orde. Een drukke, kleurrijke en behaagzieke bedoening met een nerveuze editing die daarmee probeert te verbloemen dat het allemaal leeg en ongeïnspireerd is.

Het verhaal past op de rand van een bierviltje, maar dat is op zich niet eens zo onoverkomelijk. De liedjes zijn vrijwel allemaal moderne hits, heel soms werkte dat wel als bv opeens Smell Like Teen Spirit wordt ingezet, maar meestal kwam het over als een luie manier om het publiek mee te krijgen. Viel trouwens op dat Your Song van Sir Elton John wel echt slechte teksten heeft (I sat on the roof and kicked off the moss because some verses got me quite cross- really?) maar dat terzijde.

Grootste probleem heb ik eigenlijk met de stijl van de film, waarbij steeds wordt ingewreven dat het eigenlijk met een grote knipoog moet worden bekeken -ironie is een stijl die nogal eens tot gemakzucht leidt- om er dan wat drama in te gooien dat volledig van me af gleed. Bijrollen als Toulouse en de directeur waren ongrappig terwijl zij waarschijnlijk bedoeld waren als komische sidekick en de finale was warrig en flauw. En ik weet niet wat me meer tegenstond: het grappig bedoelde gekir van Kidman of McGregor's hoogdravende gedweep met de liefde.

Bij musicals is het voor mij altijd zeer afwachten of ze in de smaak vallen. Ik vind het doorgaans goed of helemaal niks. Deze musical zit daar tussenin. De film ziet er visueel gezien goed en zeer kleurrijk uit. Het acteerwerk van Kidman, McGregor en Broadbent is ook zeer behoorlijk en het plot is onderhoudend genoeg. De film is echter wel heel erg druk, met name in het eerste uur. Door het zeer hoge tempo blijf je wel kijken, maar soms werd het wel wat te druk allemaal. Er passeren veel bekende liedjes de revue, al zijn niet alle uitvoeringen daarvan even geslaagd.

Musicals zijn inderdaad hit or miss bij mij. Deze valt toch eerder in het straatje van miss. Kidman kon me niet echt bekoren en het verhaal is te voorspelbaar. Het lijkt wel een soort mengelmoes tussen Les Miserables en Phantom of the Opera. McGregor doet het zeker goed, ik ben wel fan geworden van hem door oa Big Fish. Star Wars zou ik een keer moeten doorspartelen, maar ik heb verschillende films gezien maar vond het nooit echt bijzonder. Ik ben sowieso meer voor (medieval) epische fantasy dan scifi.

Nu om het nog over deze film te hebben, vond ik de regie wel opvallend. Zeer levendig met een misschien iets te levendige editing. Overacting is er ook wat veel in deze film.

Leuk!

Eindelijk is er dan de Luhrmann die volledig in mijn straatje ligt. Het was altijd een regisseur waarvan diens frisheid en snelheid me erg aansprak, maar hij koos steeds de verkeerde omgeving uit om mee uit te pakken. Met Moulin Rouge! lijkt hij zelf volledig in controle te zijn over z'n film. Dat pakt dan ook uit in erg lekker vermaak.

Wellicht dat de film met 127 minuten iets te lang duurt, want de kern is tamelijk dun, maar de vaart waarmee Luhrmann regisseert maakt dit niet zozeer een probleem. Ook een verrassende prestatie van Kidman overigens. Kon haar in Australia helemaal niet waarderen, maar hier past ze perfect in. Soms iets te sterk aangezet, maar daar kon ik mee leven. Ideale charme voor de rol die ze speelt.

Vooral de editing pakt geweldig uit die alle nummers met de nodige flair versiert. Heerlijke montage, oog voor detail en snelheid. Het concept boeide me eigenlijk niet zo zeer, maar Luhrmann verpakt het met een tempo waar je voor buigt. Kwam de film zonder moeite door, waarbij het voldoet aan de nodige spanning, romantiek en dramatiek zonder dat dit ergens uit de bocht vliegt. Om dat voor elkaar te krijgen in een film die zich kenmerkt in hard geluid is knap.

Erg leuke rollen verder. In het begin vond ik ze wat te theatraal, maar eenmaal je opgewarmd bent aan de snelheid en drukte van de film is het optimaal genieten. Dan past het er allemaal gewoon goed in en kan je er weinig meer tegenin brengen. Overigens ook geweldige combinatie tussen nummertjes die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Kon een aantal keer leuk met het ritme meetikken.

Dit is een film die echt speciaal voor mij geregisseerd lijkt te zijn. Eindigt overigens ook goed. In het middenstuk lijkt de film iets te lang in sentimentele liefdesnummers te vervallen, maar gelukkig verliest Luhrmann verder zijn controle nooit. Kleurrijke, frisse, grappige en buitengewone film waarvan je er tegenwoordig weinig meer van ziet. Ben gelijk benieuwd geworden naar de nieuwste film van Luhrmann.

Ik heb niks met musicals maar deze was goed te kijken op zich. Misschien ook door het sfeertje en het goede acteerwerk.

Telkens als ik naar Moulin Rouge kijk, wordt ik terug gekatapulteerd naar die zaterdagavond in de jaren ‘80. De eerste verliefdheid. In een hoekje van de fuifzaal verlegen ronddraaien tot de DJ een trage speelde. Dan eindelijk de moed gevonden om het meisje van mijn dromen op te zoeken, een slow, een moment, een blik en ja zeker, een kus. Prille liefde in al zijn onschuld. Het is die positieve vibe van weleer - dat ik toen echt geloofde in de liefde - dat opnieuw komt binnenwaaien telkens ik MR zie, als een vervlogen vriend die mij na jaren nog eens een bezoek brengt. Zelfs wanneer het de volgende zaterdag terug naar af was. De keerzijde van liefde (jaloezie, verraad, haat) was nog lichtjaren van mij verwijderd. Cineast Luhrmann en zijn team brengen met het meesterlijke MR een ode aan de echte liefde en ze doen dit in stijl. Waar spektakel en emotie hand in hand gaan. Jaja, U zal zien, het kan. We gaan alle betrokkenen voorstellen. Stilte. Het doek gaat open. De dirigent instrueert het orkest. Op de tonen van Offenbach’s can can (hier omgedoopt tot French Cancan) duiken we het nachtleven van de Moulin Rouge in. De Diamond dogs die verleidelijk fluisteren : Voulez vous coucher avec moi, ce soir. En voor we het goed en wel beseffen, horen we de beginakkoorden van Smells like teen spirit, drinken we nog een absinthe en raast de adrenaline aan 100% in ons lijf. De attractie kan beginnen. It’s showtime. Het scenario (Craig Pearce, ladies and gentlemen) trapt de geniale voorzet. Niet dat de inhoud verrassend nieuw is, nee het gaat hier ook over boy meets girl waarin de ups en downs van de relatie verteld worden. Honderdduizend keer verteld. Gelukkig is er de structuur. Verhaal in het verhaal : slim om de parallel te trekken. De sequentie waarin Satine (Nicole Kidman, ladies and gentlemen) gans de show verzint aan de Duke is in feite het scenario in wording. Maar het echte knappe is de tragiek. Geen love story zonder tragedie. Een tragedie die zich al vanaf het begin - Kidman die neerdaalt op een trapeze ! - kenbaar maakt. Benadrukt door een subtiele onheilspellende score (Craig Armstrong ladies and gentlemen). Daarbij heb je nog eens de star présence van Nicole Kidman. Ze wisselt met gemak dans, zang en comedy af en straalt als Satine, een wonder woman zonder bovennatuurlijke krachten maar met aardse wapens als verleiding, charme en kwetsbaarheid. Kidman is gewoon perfect en trekt het scherm moeiteloos naar zich toe (maar haar beste rol was voor The others – in hetzelfde jaar en stond op de short list van mijn favorieten). En daarom krijgt de film ons mee met het eeuwenoud idee (zelfs al voor de The Beatles het zongen) : liefde is het allerbelangrijkste. Maar het was de visie van Luhrmann op het genre musical dat dit gevoel magistraal kon omzetten in beeld. Hij stuurde de musical in een nieuwe richting, een richting van adrenaline cinema, een MTV meets Fred Astaire aanpak met bombastische decors en kostuums terwijl een eigenzinnig muziek orkestratie ons direct bij het nekvel pakt. De songs zijn zowel oldies als (toenmalige) recente hits. De meeste kennen we : Your song, The rythm of the night, Like a virgin, The show must go on … en zo verder. Maar de versies zijn anders. Roxanne van The Police in die meesterlijke sequentie bv is in de film een tango versie. Ook knipoogjes zoals in de song van Diamonds are a girl’s best friend zit het refrein van Material girl. Omdat in de clip van die song van Madonna ze net Marilyn Monroe imiteerde van Diamonds are a girl’s best friend in de film Gentlemen prefers blondes. Ook zijn de nummers geïntegreerd in verhaal en setting. De muur tussen muziek/dans en verhaal/film is bijna volledig weg. Zo verloor de musical de reputatie van braaf, klassiek, oubollig en werd geïntegreerd in de 21 st eeuw. Er waren nadien nog pogingen om het genre te moderniseren. Chicago trok (een beetje als MR) alle registers open om een visueel spektakel te brengen en dat is hen ook gelukt maar het verhaaltje bleef in de weg zitten van ontroering. Flitsen we ineens 14 jaar verder (tja het musical landschap is zeer dor) om met La la land aangenaam verrast te zien. Die opening (de knipoog naar musicals van de jaren ’50 én die fantastische daaropvolgende one take in de file) kon zich zelfs meten met MR. Maar ook hier legt het verhaaltje een te voorspelbaar en te lange weg af om in vervoering te komen zelfs al is het einde knap gevonden. Het is MR die de combinatie ‘visuele’ storm met een emotie (ontroering) grandioos verbindt. De camera valt bijna letterlijk met de deur in huis, waarin de show en dans een rollercoaster aan entertainment vormt. We krijgen een tornado van beelden, een montage (Jill Babcock ladies and gentlemen) met zeer korte cuts (bijna flitsen) waardoor chaos en decadentie (DE sleutelwoorden van een authentiek Moulin rouge) van het scherm spatten. Fragmenten uit songs van David Bowie, U2, Kiss, T rex (grandioos idee om rock legenden te linken met de bohemian Parijse setting), dans, kleuren, ... En op het einde krijgen we een krop in de keel. Alweer onrechtvaardigheid. MR bezit een oogverblindende schoonheid in beelden (Donald McAlpine ladies and gentelemen een veteraan die begon in jaren “70 en zette ook Predator in beeld) waarin een hyper gestileerd quartier in Parijs tot leven komt, een tomorrowland avant la lettre (Catherine Martin ladies and gentlemen). Ik ben telkens ontroerd en tegelijk hoopvol, net als die zaterdagavond, het komt goed met de liefde Al is het maar voor de speelduur van 120 minuten en dat is waarom, beste filmliefhebbers, dat is waarom cinema én MR kunst is.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 46 : Moulin Rouge

Heel veel drukte van een regisseur die schaamteloos zijn cinematografische spierballen laat rollen, met uitzinnig camerawerk, extravagante sets en kostuums, en vertolkingen waarbij niemand zich hoeft in te houden – more is more zal ik maar zeggen. Het is niet mijn stijl, en na een uur begin ik het allemaal wel zat te worden, maar dat het goed gedaan is staat buiten kijf. Echt leuk vond ik alleen de scène waarin Ewan McGregor Nicole Kidman het hof maakt met Your song, maar dat heeft ook veel te maken met het feit dat dat zo'n prachtig nummer is.