Hellraiser III: Hell on Earth (1992)

I AM THE WAY

Na jaren ook dit 3e deel herzien en het is een uitstekend deel uit de reeks.
Ik zie nu dat mijn stem een 3,0* is wat ik niet helemaal begrijp.

Het verhaal van de film is leuk in elkaar gezet en de gore, Cenobites en Pinhead zelf zien er weer vreselijk gaaf uit.
Hier en daar ook nog is wat erg leuke oneliners zorgen ook voor iets extra's
Er zitten een paar scene's in die er zo flink bovenuit steken en echt heerlijk zijn om te zien. O.a. de scene dat de Cennobites Joey buiten achtervolgen over de straat zag er heel gaaf uit en de scene in de kerk was echt heel sterk. (denk zelf mijn favoriete scene uit alle delen).

Zeker na het herzien ga ik mijn stem gelijk veranderen van een 3,0 naar een dikke 3,5*

Toen Clare Higgins besloot dat ze meer met haar leven wilde doen dan Hellraiser sequels, was de franchise zijn grote schurk Julia kwijt. Logische vervolgstap; Pinhead wordt de grote schurk; de beste man stond immers toch al groot op alle posters. Het verhaal werd naar Amerika verhuisd en de rol van Doug Bradley werd een heel stuk groter. Regisseur Anthony Hickox, die hiervoor de twee Waxwork films maakte, beloofde aan Clive Barker geen humor te gebruiken. Desondanks is de toon behoorlijk anders; de groezeligheid van de vorige twee delen is weg en Pinhead is omgetoverd tot een meer typische horrorschurk. Hij schreeuwt, hij lacht, hij plaagt en hij lult eindeloos over vlees en begeerte.

Qua acteerwerk lijkt de film iets meer op zijn voorgangers; ook in Hellraiser 3 kan het merendeel van de cast niet acteren. Daarnaast gaat men qua script weer enkele stappen verder in het moeilijkdoenerij; ditmaal zijn er voorspellende dromen en magische ramen. Men pakt alsnog elementen uit Hellbound op in deze film, zoals de pilaar en een verwijzing naar het Channard instituut. Maar verder is Hellraiser 3 van een heel ander kaliber. Grootste bewijs is de sequentie waarin hoofdrolspeelster Joey over tamelijk verlaten straten rondrent en overal explosies plaatsvinden en vervolgens pseudo-Cenobites met elk hun eigen gimmick opduiken. Allemaal een beetje flauw ook; de cameraman heeft een camera, de DJ heeft CD’s in zijn hoofd. Geen van hen wint het van het originele kwartet, zeker niet qua design.

De knulligheid blijft aan rondom het einde als Doug Bradley zonder make-up het mag opnemen tegen Doug Bradley met make-up. In sommige scènes wordt zelfs wat CGI gebruikt en iedereen kan wel raden hoe CGI in een relatief goedkope horrorfilm begin jaren 90 eruit ziet. Iets met de tand des tijds. Desondanks heeft Hellraiser 3: Hell on Earth gelukkig wel zijn momenten, Pinhead in de kerk is bijvoorbeeld een memorabele sequentie. In principe zit er ook wel wat charme in al die knulligheid, maar op sommige momenten is de film oprecht best prima. Om een ogenblik later weer te veranderen in compleet stupide onzin. Beetje zoals de puzzeldoos; soms krijg je plezier, maar soms ondraaglijke pijn.

2,5 sterren.

Het wordt er helaas niet beter op. Qua sfeer haalt het bij lange na niet met de eerste twee delen, en Hellraiser III is veel meer een soort van dertien-in-een-dozijn horror. Pinhead was in de eerste twee films nog een koele, zachtsprekende, mysterieuze moordende kracht, maar verandert hier behoorlijk van karakter als een puur kwaadaardige demon. Die als elke cliche-jaren-80 bad guy wat loopt te grappen, bijdehant aan het doen is en flauwe kwaadaardige lachbuien heeft. Jammer, daar wordt het een veel minder leuke schurk van. Ook de cenobites die hier voorbijkomen (en dat is al niet zoveel) zijn een beetje flauw, het lijkt of ze wat random gebruiksvoorwerpen hebben gepakt en die op wat hoofden hebben neergezet. Een DJ? Daar doen we wat cd's in. Een cameraman? Een camera door z'n hoofd, wat anders? En hun einde is (net als in deel twee eigenlijk) een beetje een anticlimax, wanneer ze simpelweg verdwijnen zodra die Lament Configuration wordt geopend. Er is nog wel wat gore en compleet rampzalig is het ook weer niet, maar het is in tegenstelling tot de eerste twee delen een wat flauwe hap-slik-weg horror geworden.

Net herzien.heb weer genoten.mischien iets minder dan deel 1 en 2. Redelijk cast acteerwerk kon iets beter maar stoor ik me verders niet aan.leuk dat je iets meer over het verleden komt te weten van pinhead.ja prima vermaakt hoor.op naar deel 4.

“This is my body, This is my blood, Happy are they who come to my supper.”

Ah, Hellraiser. Één van de horror-franchises die ik nog moest afkijken, volledig en nu daar maar een beetje langzamerhand mee verder ga. Het is al echt een hele poos geleden dat ik deel twee van deze serie heb gekeken, ik denk dat het misschien wel twee jaar terug is geweest, ook tijdens de halloween maand, dat wel. Wat ik mij nog kon herinneren van die film is dat ik er niet héél veel aan vond, de serie ‘Hellraiser’ kon sowieso al niet echt mijn interesse wekken tijdens de eerste twee films dus ik keek een beetje op tegen het herzien van deze serie en dat maakt het in mijn optiek ook wel lastiger het toch leuk te vinden.

Het derde deel slaat in de eerste twintig minuten toch verassend goed aan. Het moment met de journaliste in het ziekenhuis is leuk om te volgen en ook de night-club was geinig waar ‘Armored Saint’ aan het optreden was, een leuke oldskool heavy metal bandje die ik vorig jaar nog mocht zien op een festival hier in het land. Echter, na die twintig minuten kakt de film al gauw weer in en zijn we weer terug bij af, wat ik al verwacht had bij deze film.

Het hele ‘Pinhead’ returns met zijn groepje ken ik wel, en qua bloederige scenes duurde het nogal lang voordat we mochten genieten van de duivels aan het werk. Dat is wel iets wat mij stoorde want, ik had zin in veel bloed en het begin beloofde vrij veel. De film kakte dus vrij snel en lang in, het einde kon nog wel wat redden maar dat was het wel voor mij.

Met goeie muziekkeuze en een vrij leuke cast, alleen de cameraman vond ik wat houterig overkomen, weet de film me wel te vermaken maar minder dan ik me had voorgesteld. Het is leuk om de serie weer op te pakken, en ik ga hem nu ook zeker wel afkijken alleen heb ik wel het gevoel dat ik zoverre de leukste films uit de ‘Hellraiser’ reeks nu wel heb gehad.

3.0*

Leuk.

Maar kwalitatief weer een treetje terug van de eerste twee delen. Hellraiser III heeft vooral een deel van zijn charme verloren waardoor de gore en fantasy iets minder indruk maken. Toch heeft het nog steeds zijn momenten en doet het niet heel veel onder aan de rest van de reeks.

Een grote fout is Bradley minder screentime geven. Hij heeft in dit deel toch wel een hoop van zijn charme verloren. In de voorgaande delen was het een dreigende en dominante verschijning, hier neemt hij een iets meer typerende villain aan. Met de kwaadaardige lachjes dus, het komt zijn personage niet echt ten goede.

Daarnaast is dit deel trager en duurt het lang voordat het echt op gang komt. Het lijkt op een gegeven moment een exacte herhaling te worden van de voorgaande twee delen maar dan iets minder charmant. Ik was daarom ook blij dat er flink uitgehaald wordt in het laatste half uur wat mijn cijfer een flinke boost geeft.

Daar wordt het een beetje Hellraiser, maar dan gemaakt door Michael Bay. De actie wordt groots uitgevoerd en we krijgen een hoop apart spektakel en lawaai, toewerkend naar een prima finale. Het is een gevaarlijk pad om te kiezen voor zo'n reeks als deze, maar het werkt wel dankzij een aantal lekker weirde cenobites en sterke gore.

Acteerwerk is slecht, Bradley viel ook tegen al blijft hij zeker de beste van de film. De good guys waren allemaal maar wat saai, het is echt wachten tot de gore een beetje begint te verschijnen. Wanneer deze dan daadwerkelijk verschijnt trapt het ook meteen lekker door. Het hoogtepunt was voor mij absoluut de slachting op het feest.

Eerste helft is meh, maar de tweede helft is apart op zijn eigen manier. Hellraiser III is gewoon een leuk derde deel geworden van de reeks. Bradley maakt iets minder indruk, de film is soms wat minder interessant en van de trilogie absoluut de minste maar nog steeds een solide deel in de reeks. Best genoten.