L'Année Dernière à Marienbad (1961)

Ook een 'bewussie' natuurlijk. Juist de hele point. Al zou ik deze nooit omschrijven als koud om het hart, integendeel met dergelijke audiovisuele bravoure.

Over een maandje ofzo een herziening, met een iets andere instelling

Twee woorden. Criterion Blu-ray .

Koud rondom het hart zou ik het niet willen noemen. Tenminste, zo kwam het niet op mij over: daarvoor sprong mijn cinefiele hart net iets te vaak op (zoals in het shot met dat schaduwspel in de tuin, schitterend). Of dat ook met het verhaal te maken heeft is een tweede (maar waarschijnlijk niet).

Tja, een film die ik snel nog een keer moet zien dus wil ik overwegen voor de volle mep te gaan, maar misschien blijft hij nog lang genoeg in mijn hoofd rondspoken om er alvast een half puntje aan toe te voegen. De tijd zal het leren.

Welk verhaal? .

Daarom ja.

Nee, zie het in 'the cinema'

Nog beter. Jaloers.

Inderdaad een vrij zeldzaam geval, maar dat is één van de voordelen als filmanalyse één van de vakken is die je volgt

Wow, afgezet, ik had na een tijdje genoeg van die dialogen (altijd hetzelfde). De opening was nochtans mooi. De rest van de beelden, stijl, inhoud deden me niet zo veel. Ik hou van arty maar deze is te arty farty, vrees ik. Gelukkig was de Blu-ray niet te duur. Ik zal het ooit nog eens een keer bekijken.

Wat een prachtige film.

Resnais' beelden en Robbe-Grillet's woorden draaien in cirkels om elkaar; zich herhalend als een mantra, een bezweringsformule, een ritueel ; en soms samenvallend. Een schitterend labyrintisch gedicht van beeld en woord, zwevend tussen hoop en melancholie. Trachtend zich te herinneren, dat, wat misschien nooit geweest is, of wat nooit meer dan een droom was.

Hermetisch. Dat is de term die hierboven een paar keer gebruikt wordt om deze film te karakteriseren. Ik zou dat niet zeggen van de film zelf, maar wel dat hij zich afspeelt in een schijnbaar hermetisch afgesloten ruimte. En die hermetische afgeslotenheid geldt ook voor bijna alle personages, die, zich niet of nauwelijks bewegend, haast bevroren, als de standbeelden in de tuin bij het hotel, zich in die ruimte bevinden, en met die ruimte steeds meer samen lijken te vallen.

Eén man wil die ruimte openbreken, die ruimte, dat leven, waarin altijd alles hetzelfde is, waar steeds weer hetzelfde spel wordt gespeeld, met steeds weer dezelfde uitkomst; hoezeer je soms ook denkt dat het déze keer anders zal zijn.

Hij probeert een vrouw te... bewegen tot een herinnering aan een andere realiteit, om samen te ontsnappen aan het leven zoals dat is.

'Waarom wil je mij een ander leven opdringen?'
- 'Het gaat niet om een ander leven, het gaat om jouw leven.'

Of die herinnering werkelijk is, doet er niet toe als het om dat leven gaat. Ook The Master in Paul Thomas Andersons gelijknamige film wist dat je, als dat op het spel staat, het woordje remember kan vervangen door imagine...

Dit is modernistische cinema. Een basisprincipe is het ontbreken van een traditionele plot. We komen nooit te weten of die vrouw daar vorig jaar was of niet; de interpretatie is aan de kijker. Het thema zal dan wel het menselijke geheugen zijn.

De decors en de cinematografie zijn mooi. De muziek van Francis Seyrig is een zeldzaam voorbeeld van hedendaags klassiek in een film, beïnvloed door Olivier Messiaen.

Wat mij tegenstak, was het uitvoerige gebruik van voice-overs. Misschien heeft dat iets te maken met het creëren van vervreemding of zo, maar voor mij leidde het tot al te statische passages waar ik moeilijk mijn gedachten bij kon houden.

Van scenarist Robbe-Grillet heb ik ooit eens de nouveau roman "La Jalousie" proberen te lezen. Ook daarin zat geen traditionele plot; het einde heb ik dan ook niet gehaald.

Zo'n film is immuun tegen kritiek. Als je hem slecht vindt, heb je er niks van begrepen. Typerend is ook dat de uitleg die je achteraf leest, boeiender is dan de film zelf.

Wat mij nog het meeste boeide, was toch dat spelletje met die kaarten of lucifers. Deze variant van nim wordt ook jeu de Marienbad genoemd. Degene die begint, verliest altijd - als zijn tegenstander geen fout maakt. De winnende combinaties zijn 1, 2-2, 3-3, 4-4, 5-5, 1-1-1, 1-2-3, 1-4-5, 2-4-6, 2-5-7, 3-4-7, 3-5-6, 1-1-2-2, 1-1-3-3, 1-1-4-4, 1-1-5-5, 1-2-4-7, 1-2-5-6, 1-3-4-6 en de beginpositie 1-3-5-7. Als je je tegenstander telkens met een van deze combinaties opzadelt, verliest hij altijd.

Wanneer de bekwame speler zelf begint, gokt hij erop dat zij tegenstander een fout zal maken. Absurd genoeg begaat de "onklopbare" speler in één partij een blunder. Er ligt 2-3-6. In plaats van naar de winnende combinatie 1-2-3 te gaan maakt hij er 2-3-5 van, waardoor zijn tegenstander de kans krijgt om zelf naar 1-2-3 te gaan. Deze laat de kans echter liggen en de "onklopbare" speler wint alsnog. Ik vraag me af of iemand deze blunder ooit opgemerkt heeft.

Ook ik heb mij wel eens aan Robbe-Grillet gewaagd, want dat was toch een Grote Literaire Naam. Ik heb zelfs een áántal titels van hem in vertaling op de kop getikt, allemaal gelezen, interessánt, en vervolgens gingen ze linea recta de kast in. Een paar jaar geleden heb ik ze er weer eens herlezen en meteen stuk voor stuk naar De Slegte gebracht, want inmiddels kon ik mezelf wel toegeven dat "interessant" geen valide substituut is voor een boeiend plot met goed uitgewerkte personages en degelijke psychologie. Zelfs La jalousie, dat ik vanwege z'n historische belang (volgens mij was dat Robbe-Grillets doorbraak) nog wat langer bewaard had, moest er uiteindelijk toch ook aan geloven.
        Zijn script voor L'année dernière à Marienbad had ik echter wel bewaard, want de verfilming had ik helaas nog nooit gezien. Vorig jaar is dat laatste dan eindelijk gebeurd, en hoewel het me wel even moeite kostte om er "in" te komen werd ik gaandeweg toch geheel en al voor deze film gewonnen. zeker toen de film na ongeveer een uur in intensiteit toenam door de steeds verbetener pogingen van X om A mee te krijgen.
        Wie op internet gaat zoeken kan na de eerste paar recensies al gauw een half dozijn verschillende mogelijke interpretaties hebben gelezen, alsof er ergens ónder de oppervlakte van deze film een plotlaag ligt die één-op-één te vertalen is in een éénduidige betekenis, maar het merkwaardige is nu dat ik bij deze film in staat ben om al die "betekenissen" totaal te negeren en me over te geven aan de ongrijpbare voortgang van de scènes, de eindeloze vergezichten van de gangen van het hotel en de paden van het park, de doodse hotelgasten die tesamen een soort levend tableau vormen, en bovenal de droomachtige sfeer.
        In theorie zou ik gillend moeten weglopen van deze pretentieuze nieuwe kleren van de keizer, maar in de praktijk vind ik dit een sublieme film die mij als weinig anderen verleidt en bedwelmt.
        Een mooi eerbetoon: zie op YouTube Blurs video bij To the end.

Regisseur Alain Resnais zorgt met deze prent voor een schitterende rit op visueel vlak. Prachtig gefilmd, mysterieus en hij haalt alles uit de locaties. De 1e helft van de film zat ik gekluisterd aan het beeld, de mooie shots, het mysterie.. wat gaat er komen? Vooral veel van hetzelfde in de 2e helft van de prent. Dit en een paar erg intrigerende scenes. Op zich is dat nog niet eens een groot probleem, echter kan ik weinig met een romance waar personages zo afstandelijk en emotieloos zijn. Qua gevoel blijft deze 'L'Année Dernière à Marienbad' daarom ook op een afstand, waardoor de prent me niet zo wist te pakken als dat ik had gehoopt. Misschien weet Resnais me met 'Hiroshima Mon Amour' wel volledig te overtuigen.

Wat een herziening wel niet teweeg kan brengen. Zoveel meer dingetjes die me opvielen bij de tweede kijkbeurt. Een betoverend, hypnotiserend, poëtisch sprookje. Elke verroering telt, elke blik..
Ik had deze film niet eens in kleur willen zien, zo prachtig is de zwart-wit fotografie; het licht komt perfect tot zijn recht. Adembenemend mooi. 0.8* erbij.

Deze film die ik gisteren voor de 5e keer bekeken heb maar eens in mijn top 10 gezet. Film verveelt nooit en behoort voor mij tot de mooiste films in Zwart/Wit die ooit gemaakt zijn. In kleur zouden de prachtige beelden aanzienlijk minder tot zijn recht gekomen zijn. Ook de score - waar anderen nogal moeite mee schijnen te hebben zoals ik uit nogal recensies lees - vind ik bijzonder geslaagd.

Buitengewoon sfeerrijke beelden gaan hand in hand met oorpijnigende orgelherrie. Mijn trommelvliezen werden aardig op de proef gesteld. Al is het niet alleen de muziek an sich, maar evenzeer de continue aanwezigheid ervan waar ik wat dolletjes van werd. Wat meer stiltes hadden deze film ten goede gekomen.

Verder natuurlijk een bijzondere, maar voor mij persoonlijk nogal steriele film. Hermetisch dekt de lading inderdaad ook wel. Visueel is het bij wijlen zwierig genoeg om een indringend sfeertje te creëren, al staat de vrij futiele poging tot verhaal die de film doet dat meermaals in de weg. In combinatie met de steeds repetitiever wordende beeldtaal, en de, zoals gezegd, vreselijke muziek, zorgt het ervoor dat de film halverwege al wat begint te stagneren.

Eigenaardig en bij momenten sfeervol, maar niet genoeg om echt wat bij me los te kweken. 2,5*.

Ja, ik zal niet ontkennen dat de beelden mooi zijn. Erg fraai zelfs, en zozeer mer goed gebruik van zwart-wit dat ik iet kan indenken dat dit in kleur net zo sterk was geweest. Ook de langzaam zwevende camera en de orgelmuziek met die constante voice-over erbij geven een surreëel beeld wat je haast in trance meeneemt. Maar inhoudelijk kon me dit werkelijk geen moment boeien en ik verveelde me dan behoorlijk. Ik blijf ook niet anderhalf uur staren naar een mooi schilderij. 2,5*.

De favoriete film van Dario Argento. Ik ben benieuwt.

Check eens de Duitse Arthaus blu-ray op bijvoorbeeld dodax, dan heb je 'm voor 10 euro MET Nederlandse ondertitels!

'L'Annee Derniere A Marienbad' is een visueel verbluffende en verhaaltechnisch nogal onbegrijpelijke film van Alain Resnais. De plot rondom drie mensen die elkaar wel of niet kennen wordt verfilmd als een zich herhalende droom in een labyrintisch hotel en een op Versailles gemodelleerde symmetrische tuin. De mensen in de tuin werpen schaduwen, de bomen niet ; het bordspel dat wordt gespeeld lijkt geen spelregels te hebben - de film zit vol met raadsels, maar intrigeert mateloos.

Het interessantere klassieke werk.

Veel klassieke cinema is toch vooral verhalend, of geënt op symboliek en klassieke filosofie. De style over substance films zijn eerder beperkt, al helemaal die waar de "style" factor nog enigszins fris aanvoelt. Niet dat Marienbad nu zo'n blitse film is naar moderne standaarden, maar visueel valt er nog steeds genoeg te beleven.

Erg krachtige zwart-wit fotografie en erg strak camerawerk vormen de basis van deze film. Ook de afwisseling tussen some erg duisteren en erg lichte scenes is boeiend, al moet gezegd dat op het vlak van editing de film nogal hoekig overkomt. Wanneer Resnais aan slo-mo strobe editing doet, is de leeftijd van deze film maar moeilijk te negeren.

Ook de muziek, maar vooral de dialoog voelt wat hoekig aan. De dialogen zijn sowieso al redelijk abstract, maar het is vooral dat aangestipte Frans dat wat tempo en zwierderigheid uit de film haalt. Het voelt bedoeld aan, maar het effect werkt de stijl van de film een beetje tegen.

L'Année Dernière à Marienbad is meer beleving dan plot, voor dat laatste zou ik de film dan ook niet opzetten. Allicht dat er nog wel een idee achtersteekt, maar ik had achteraf niet het gevoel dat dat de film beter zou maken. Zal hier en daar nog wel een review meepikken, maar Marienbad is wat mij betreft een film die het haalt op sfeer en anno 2017 nog steeds wat te melden heeft op dat gebied. Best knap.

3.0*

Slechts 3*? Had ik niet verwacht van jou Onderhond.

Ik kwam ook enigszins afhoudend koekeloeren, maar met tegenovergestelde verwachting: ik vreesde een slachting, nadat ik de check net op ICM zag in mijn feed. Valt mij dus weer mee

Ik vermoed dat het cynisch bedoeld was ... Maar wie weet het nog tegenwoordig ?

Een controversiële film vanwege het feit dat Alain Resnais hier vele filmconventies negeerde om een film te maken die, ook bijna 60 jaar later, nog steeds uniek is. De titel lijkt te bevestigen (want niets is zeker in dit geval) dat de basis van het verhaal een herinnering (of was het een droom?) is die een man deelt met een vrouw die hij een jaar geleden in Marienbad (of was het Friedrichsbad?) zou hebben ontmoet, maar zich niets van hun ontmoeting herinnert. Uiteraard interpreteer ik deze film op mijn eigen manier, maar die interpretatie deel ik niet omdat iedere andere interpretatie net zo waardevol is. In het bijzonder aan te raden voor fans van Lost Highway (1997) en Mulholland Dr. (2001) van David Lynch.

Tien jaar geleden al eens opgezet maar toen na 5 minuten afgezet: dat was niks voor mij. Nu een slordige 2000 films later maar weer eens geprobeerd, en ik moet zeggen, het helpt die tussenpoos. Niet dat ik er nu meteen door werd gegrepen maar het was intrigerend, de eindeloze herhaling met die traag glijdende camera. Wat de muziek betreft, die was behoorlijk ontregelend en niet altijd even fraai, droeg wel bij aan de dreigende sfeer.

Dreigend ja, ik zag er namelijk helemaal geen dromerige film over herinneringen in zoals het kennelijk bedoeld was, ook geen moment stilgestaan bij Kubrick, terwijl dat achteraf best in your face is, ik zag het meer als een soort literaire variant van Hotel California, het vagevuur, vol levende doden. Wellicht dat ik die theorie bij een volgende kijkbeurt uit het raam sodemieter, maar het zal wel weer een paar jaar duren vermoed ik.

Op zich eigenlijk helemaal geen gekke interpretatie, dat vagevuur met al die levende doden...

Nice.

Ik blijf het wel frappant vinden dat de aankondiging dan slechts in 1080p is, maar dat doet men wel meer. Ik wil deze wel weer eens herzien, een 4k versie is daar een mooie aanleiding voor, al betwijfel ik of de film ook in 4k beschikbaar komt, ook al is hij in die resolutie gescand na restauratie.

Misschien zaal 1 van Eye?

Indrukwekkende film maar wat een tergende orgelgeluiden. De film werkte als een soort hypnose dankzij de herhaling van de ontmoetingen en voice-over, begeleid door prachtige beelden. Alleen het gejank van de orgel haalde mij er telkens uit, jammer.