Ugetsu Monogatari (1953)

Geweldige film, erg onder de indruk. Sfeervol, prachtig gefilmd, heerlijk uitgewerkte personages en een fantastisch avontuurlijk verhaal. Wat wil je nog meer?

Er zitten zoveel mooie scènes in, de hypnotiserende muziek is zo bedwelmenden, de personages zo gevoel mooi en als het einde dan ook nog zo goed is, moet ik minimaal 4,5 sterren geven.

Niet aan mij besteed helaas. Met de waarschuwing aan de vrouw in het begin was ik ook al meteen gewaarschuwd: we gaan vrij onsubtiele moraaltjes voor onze kiezen krijgen. En ja, de uitkomst is niet geheel verbazingwekkend. Wat me wel verraste was waren de kaidan-elementen. Die lenen zich erg voor surrealisme, maar dat komt er hier juist maar matig uit. Hier spreekt denk ik toch de ouderdom van de film, volgens mij valt hier met moderne filmtechnieken zoveel meer uit te halen.

De beelden zijn dan ook niet geweldig. Zwart-wit kan mooi zijn, maar met name als men veel aandacht aan de belichting besteed. Hier miste ik gewoon de contrasten, en soms (met name bij overgangen) was het wel erg donker. Verder matig acteerwerk, vooral het geval en getuimel zag er weinig overtuigend uit, maar de dialogen kwamen ook nogal geforceerd over, al heeft dat ook met het script te maken.

Rest de muziek, die ik wel op zich wel aardig vond. Vooral vanwege die muziek toch nog 1*.

1*...

Wat pijnlijk. Dat geef ik echt aan praktisch randdebiele films. Kon je er helemaal niets uithalen? Zelfs op cinematografisch vlak niet? Ik vond de beelden juist wél geweldig. Maar als je tips hebt met krankzinnig veel betere cinematografie van de jaren '50, ik houd me aanbevolen.

Sorry. Cinematografisch vond ik het echt niet geweldig. Misschien toch nog één punt wat wel aardig was: de overgang van badscène naar picknick. Maar dan nog heb ik het idee dat dat tegenwoordig veel vloeiender wordt gedaan.

De jaren 50 ben ik nog aan het ontdekken, maar het valt me eigenlijk allemaal best tegen. Wel heb ik één Japanse film uit de jaren 60 gezien die ik erg sterk vond en die ik niet in je stemmenlijstje zag: Seppuku van Kobayashi. Erg strak gekadreerd, mooie contrasten en bovendien een erg meeslepend verhaal, wat voor mijn gevoel minder naïef aandoet dan het verhaal hier.

Sorry, ik zie nu dat je die wel in je lijst hebt staan. Niet goed gekeken.

Het is weer een hele investering, net als bij Rashomon, die ik laatst zag. Even achterover leunen en toekijken, is er gewoon niet bij. Heeft er ook mee te maken dat ik van het Japans geen woord versta en dat vergt meer aandacht bij de film. Toch heb ik ook van deze prent genoten. Het moralistisch vingertje komt soms erg dichtbij, maar Tales of Ugetsu gaat uiteindelijk wel de juiste kant op. Ik had melij met Genjurô en weinig met Tôbei. Toch hadden beide beter naar hun vrouw kunnen luisteren. Het is mooi hoe beide verhalen je een bepaalde kant opsleuren en duidelijk de gevolgen laten zien. Het verhaal van Genjurô vind ik wel net wat interessanter. Verder genoten van de productie en het acteerwerk.

2e Mizoguchi.

En tweede keer dat hij doel mist. Ook deze film wist mij niet te bekoren. Nu ben ik al niet zo'n geweldige fan van de setting, als ik klassieke Japanse cinema kijk heb ik doorgaans toch de voorkeur voor films die over het eigen tijdperk gaan, de samurai/boerenkwesties liggen mij vaak minder.

Zo ook hier weer, twee aan elkaar gelinkte verhaaltjes die eigenlijk zowat hetzelfde moraaltje ondersteunen. Inhoudelijk vond ik het redelijk zwak en exemplarisch, mede ook door het aangedikte acteerwerk, waardoor het beoogde drama nooit echt weet te intrigeren. Het ligt er allemaal zo dik op en is alles zo in your face dat het al snel afstoot. Zal ook wel aan de bron gelegen hebben, maar de keuze om net dat te verfilmen ligt toch bij Mizoguchi.

Ook visueel deed het me niet zoveel. De scene op het meertje viel dan nog wel op, al had ik daar een sterk studio-gevoel. Verder wel netjes in beeld gebracht, maar ook saai en weinig spannend. De soundtrack blijkt ook maar weer een acquired taste. Hoewel ik toch echt wel met schelle instrumenten overweg kan (China is soms nog een paar gradaties erger), heb ik met die klassieke Japanse muziek niet veel.

Tot dusver vind ik Mizoguchi maar saai en braaf. Het kabbelt wat voort, het drama slaat niet aan en de boodschap wordt lang en breed uitgesmeerd. Gelukkig duren z'n films niet al te lang, dit had geen 2+ uur moeten duren of er was helemaal niks van de score overgebleven.

1.0*

Krachtig en teder. Zwart-wit met mooie scènes en beeldcomposities en in zijn gehel cinematografisch zeker boven de middelmaat.

Gesmaakte surrealistische wendingen in een verhaal dat eenvoudig gezinsgeluk tegenover ambitie voor geld en roem stelt.

Heel wat expressie in de vertolkingen en passende, vaak als mysterieus overkomende muziek.

Ik ben wisselend tevreden over Kenji Mizoguchi. Hij heeft een paar hele mooie films gemaakt, maar ook een paar die de middelmaat nauwelijks ontstijgen. Deze film over valse ambities en ontrouw is daar naar mijn smaak een van. Afgezien van het degelijke camerawerk en een handvol beklijvende scènes, heeft de film last van overacting, overdreven dramatiek en armzalige settings, die soms rechtstreeks uit de jaren 50 lijken te komen. Jammer.

Ik heb Ugetsu Monogatari (1953) misschien wel 15 jaar geleden voor het eerst gezien en nog steeds is dit meesterwerk voor mij de beste Japanse film ooit . Dit meesterwerk is nagenoeg perfect .

Mijn vierde Mizoguchi en ik was erg benieuwd naar deze film. Wat een tegenvaller! Ik snap werkelijk niet waar deze film zo´n status aan verdiend? Wellicht bepaalde ingewikkelde shots en beeldcomposities die alleen door andere regisseurs kunnen worden gewaardeerd, waarna de filmbuffs dit zijn gaan nablaten?

Voor mij was vooral de belabbere overacting die mij parten speelde om dit te gaan waarderen. Toshiro Mifune in een soap opera uit het stomme tijdperk van de film zou het nog beter doen, denk ik? De cruciale scène waarbij Miyagi blijkbaar wordt vermoord leverde bij mij alleen ergernis op. Alleen het huilen van het kind klonk overtuigend, maar waarschijnlijk alleen omdat het echt klem zat in de draagzak van Miyagi!

Vooral beide mannen waren erg storend en hun bijna komische uitsraling vond ik volstrekt niet passen in een drama als dit. Soortgelijk acteren als de boertjes in The Hidden Fortress vn Kurosawa kan ik wel behappen (een beetje comic relief), maar hier vind ik het maar niets. Sowieso vind ik dat ze giga-veel schermtijd krijgen in vergelijk met de dames. Het centrale thema lijkt me toch de ellende die de vrouwen moeten ondergaan door de onrealitische ambities van hun mannen?

Aziatische klassieke muziek kan ik best hebben, maar als er niet veel bijzonders in het beeld gebeurt (zoals met het lied van 'het spook') dan gaat het toch wat irriteren. Bovendien krijg ik dan klachten van mijn vrouw ("Kan dat kattengejank niet wat zachter? Wat ben je eigenlijk voor domme film aan het kijken?").

Geef mij uit die tijd maar regisseurs als Kaneto Shindô. Veel boeiender en die zetten het gewone klootjesvolk niet als een stel achterlijke gladiolen neer in hun films!