Cape Fear (1991)

Had er meer van verwacht. Vond het erg wisselvallig.

De rol van De Niro valt het meest op. Vond hem in het begin niet echt goed. Dat White Trash staat hem op de een of andere niet, het accent komt wat geforceerd over en zijn looks zijn er iets te veel aan. Het is denk ik toch ook een stukje gewenning, je kent hem gewoon té goed als Italiaan dat dit er niet in ging. Waarschijnlijk ook daarom dat het naar verloop van de film wat beter op zijn plek viel. De dialogen zijn verder wel sterk en de uitstraling van het personage mag er toch eigenlijk ook wel zijn. Vond de rest overigens wel wat minder, Nolte is te grijs voor een tegenspeler.

Qua sfeer zit het op zich wel goed, al had de muziek wel iets minder over de top gemogen. Ook visueel is het nogal overdreven en mis je iets stijlvols. Zag er bij vlagen wat knullig hip uit zeg maar, terwijl dat wel het laatste is wat je van Scorsese verwacht. Het verhaal is wel iets te duidelijk afkomstig uit de noir-periode. Verder niet zo'n heel punt en wel te verwachten van een remake, maar dan nog. Vond het ook allemaal wel erg overdreven worden, zeker naar het einde toe.

Uiteindelijk nog wel makkelijk vermakelijk te noemen, maar had er toch heel wat meer van verwacht.

Kleine 3*

Na zovele jaren weer eens herbekeken. Ondanks het feit dat deze film al 22 jaar oud is (wat vliegt de tijd) kan deze gerust nog staan tussen de hedendaagse films in het thriller genre. De Niro speelt een brilliante rol als op wraak beluste maniak , Max Cady , die ondertussen geletterd en redelijk verstandig uit de gevangenis is teruggekeerd, waar hij op één of andere manier erachter is gekomen dat zijn advocaat toen in de tijd een rapport heeft laten verdwijnen dat een kans zou geven op een strafvermindering. De Niro komt sterk overtuigend over als een intigrerende, psychopatische gek. De blik als hij de eerste keer de jonge dochter ziet aankomen in de tuin, spreekt boekdelen. Het onderhoudend gesprek met het vriendinnetje van de advocaat is luchtig, maar heeft een dreigende ondertoon , wat naderhand ook bevestigd wordt. Nolte speelt de ex-advocaat van Max , Sam Bowden, die je ziet evolueren van een succesvolle advocaat met een huwelijk dat op springen staat door zijn slippertjes en een emotioneel gestoorde tienerdochter, in een gespannen zenuwachtig klein miezerig ventje dat zijn toevlucht neemt tot niet zo kosjere middelen om die boze meneer uit zijn omgeving te mijden en uit zijn leven te verbannen voordat zijn mooi leventje in stukken uiteen valt.
Het dreigende in deze film zit hierin , dat het mogelijk is dat een ongeletterde, laag allooi van de straat , an ex-con, kan heropstaan en zichzelf muteren naar een geslepen , intellectueel iemand, die slim en clever genoeg is om iemand uit de middenklasse het leven zuur te maken, zonder iets op een directe wijze verkeerd te doen.
De kantelpunt zit in de scene in het theater op school tussen Max en de dochter. Deze scene is zo beladen met erotiek en hier voel je de aanvaarding van Danielle. Van hieraf gaat de film in een snel tempo en voel je dat de dreiging toeneemt. Sam faked een vertrek met het vliegtuig, om Max in de val te lokken,. De rebelse dochter begint langzaamaan zich te keren tegen de figuur Max, en uiteindelijk eindigt het in de familiale woonboot.
Schitterende film. Klassieker met een grote K.

Een meer dan prima thriller nog altijd. Robert de Niro zet een zeer goede rol neer als de gestoorde Max Cady, en zijn jacht op de familie Bowden bezorgt top vermaak met een heerlijk sfeertje die bol staat van de spanning.

Vond het allemaal nogal "te". Oké De Niro moet een 'psychopath' spelen met een accent, en in de film zie je een psychopath met een accent, maar zeker op het einde had ik iets van "ach kom op...".
Op een bepaald moment nam de spanning wel toe, maar wanneer het dan naar zijn climax toeging, vond ik het meer en meer overdreven worden, en weg was de spanning.

Goede film, vond de muziek van de oude cape fear in deze film mooi. Heeft altijd iets dreigends die muziek.

De niro kan alles spelen, hier speelt hij de psychopaat en dat doet hij weer goed zeg. Die scene dat hij het vriendinnetje van Bowden mee neemt en dan zegt: got you now bitch! Ha!

Lekkere film, maar misschien duurt het allemaal net iets te lang en dan vooral de scene in de woonboot.

Deze gestileerde remake van de film noir wraakthriller uit 1962, rond de items waarheid en recht, lijkt zo nu en dan een hommage aan 'Psycho'. De zwoele kleuren geven het verhaal dramatiek, maar Scorsese blijft een meester in het tonen van meedogenloos (en onmenselijk) geweld in combinatie met spanning. De cast is fantastisch waarbij Robert De Niro een van zijn beste rollen ooit speelde.

Dat gestileerde zie ik er allerminst in. Scorsese voelt nogal stoffig en regelmatig ''knullig''...al is het goed dat hij 'meer' probeert af en toe; snappy editing, zoom ins / close ups die zeer on-90's zijn. Hij wordt hier gered door De Niro .

Thelma Schoonmaker - Editor

Deze naam heb ik vaker voorbij zien komen in films, zo ook weer in deze film. Wel een hele opvallende en toepasselijke naam voor iemand die als beroep heeft het ordenen van beeld en geluid in films.

Wie is toch Thelma Schoonmaker?

Bekend gezicht. Ze komt langs in The Cutting Edge: The Magic of Movie Editing (2004) Aanrader.

Bedankt voor de tip, jeroentjuhhhhh!

"Every man... every man has to go through hell to reach paradise." ... " !!!





Fantastische Klassieker (Heropfrissing) !!! Geweldige klassieker (gebaseerd op versie van 1962) met legendarische acteurs ... Nick Nolte alias Sam Bowden en Robert De Niro alias Max Cady geven het beste van zichzelf in deze kat en muis spel thriller van een prachtige regisseur Martin Scorsese. Jessica Lange alias Leigh Bowden en Juliette Lewis alias Danielle Bowden maken het gezin van Nick Nolte alias Sam Bowden geloofwaardig compleet.
Wat ook geweldig was om legendes Gregory Peck alias Lee Heller en Robert Mitchum alias Elgart hierin te zien op te duiken.
Zeker omdat je weet dat beide acteurs de show in het origineel mochten stelen als Sam Bowden en Max Cady. Deze is gelukkig geen 'klakkeloze' remake, maar je kan het een 'nieuwere' versie noemen met andere accenten in het verhaal ..., maar uiteindelijk is de rode leidraad (uiteraard) dezelfde maar zijn vele scènes 'gelukkig' anders !
De prachtige (dreigende) soundtrack is een bewerking van de originele filmmuziek uit 1962.
Robert De Niro zet een geweldige Max Cady neer ..., alleen al die scène in de bioscoop (begin van film), waar hij sigaren zit te roken en luidop zit te lachen ..., onvergetelijk !

De minste film van Scorsese die ik heb gezien, maar nog steeds zeer vermakelijk.

Het grootste minpunt voor mij is dat vele gebeurtenissen zo overdreven, onwerkelijk en onrealistisch is dat vaak terugkomt in gemiddelde actie/horror films.
Maar Robert de Niro zet hier toch wel weer een topprestatie neer.

3,5*

Van begin tot eind boeiende film. De Niro, Nolte en Lange zijn zeer goede acteur, alsook Juliette Lewis. Ondertussen heb ik de orginele film van 1962 bekeken, ook niet slecht, maar de remake van 1991 vind ik beter. 4*

Weer eens herzien. blijft een goeie film e De Niro speelt fantastisch als Max cady. Nolte is ook niet slecht maar niet zo als De Niro. Soundtrack is trouwens ook fantastisch. Scorsese heeft zeker weer een goeie film afgeleverd geen meesterwerk gelijk goodfellas enzo maar zeker aanrader

Weet niet precies wat het is, maar kan De Niro echt niet uitstaan en al helemaal niet in deze film. Altijd die irritante maniertjes van hem, alsof ie elke scene vreselijk z'n best doet een zo cool/stoer mogelijke blik op te zetten. Erg irritante overacting, net zoals de rest van de cast trouwens, want vond bijvoorbeeld Nolte ook echt niet om aan te zien.

Tot zover het grootste irritatiepunt aan de film, al vind ik de rest ook verre van denderend. Behoorlijk voorspelbare, af en toe clichématige kat-en-muis film. 2* door enkele aardige scenes en omdat het uiteindelijk toch wel een soort van vermakelijk was.

Daar sluit ik me geheel bij aan. Er zitten genoeg sterke scènes in de film, maar evenveel behoorlijk slechte scènes. Vooral het begin vond ik nogal rommelig, maar ook de scène waarin de doorgewinterde advocaat in zijn eigen huis even zijn vingerafdrukken op de moordwapens van Cady achterlaat en in het bloed van de slachtoffers gaat baden om vervolgens op de vlucht te slaan was laten we zeggen 'niet overtuigend'.... De goede scènes maken dan wel weer veel goed en houden de film als geheel spannend en vermakelijk.

Zo te zien is dit een remake en ik ben dan ook benieuwd naar het origineel, dat zou deze film zomaar een halve sterretje kunnen kosten. Voorlopig hou ik het op een magere 3,5*

Deze film weet heel lang de spanning vast te houden en is af en toe best eng. Slaat echter richting het eind compleet de ongeloofwaardige kant op en dat maakt het voor mij een stuk minder goed.

Ik heb het origineel nooit gezien...maar ik kan mij herinneren dat ik deze film best een spannend geheel vond....de film zal nu wel een beetje gedateerd overkomen denk ik.

Acteerwerk vond ik middelmatig tot goed,misschien word het wel weer eens tijd voor een nieuwe remake

"I always thought that for such a lovely river the name is mystifying: "Cape Fear". When the only thing to fear on those enchanted summer nights was that the magic would end and real life would come crashing in."

Martin Scorsese's remake van Cape Fear. Heb het origineel nog nooit gezien. De film zou eerst door Steven Spielberg worden geregisseerd, maar die besloot het over te dragen aan Scorsese.

Een advocaat krijgt bezoekjes van een ex-gedetineerde die hij ooit heeft verdedigt. Langzaam krijgt hij het gevoel dat hij wordt bedreigt. Wettelijk is er echter niets dat hij kan doen...

Nick Nolte speelde een prima hoofdrol. Oorspronkelijk wilde Scorsese Harrison Ford in de rol, ik moet ook zeggen dat het echt zo'n typische Ford rol had kunnen zijn. Robert De Niro is (net als Harrison Ford overigens) een van mijn favoriete acteurs, toch vind ik dit een van zijn minste rollen. Sowieso kan ik Zuiderse accenten en die hele White-trash look niet uitstaan, maar ik vind het ook nog eens onbedoeld komisch overkomen. De Niro had veel beter gewoon een maffia-guy kunnen spelen, dat gaat hem veel beter af. Verder was het acteerwerk allemaal wel redelijk, niet heel bijzonder. Gregory Peck, Robert Mitchum en Martin Balsam speelde eerder de hoofdrollen in het origineel en hebben hier ook een klein rolletje.

Ik vond de film een beetje wisselvallig. Het kwam wat moeilijk opgang en veel dingen komen heel erg geforceerd over (en zijn dus duidelijk overgenomen uit het origineel), maar het laatste gedeelte van de film wordt toch best spannend en vermakelijk. Het is allemaal redelijk voorspelbaar en het had makkelijk beter gekund, maar het is toch zeker een prima thriller.

De film is over het algemeen degelijk opgenomen, al zitten er uitschieters naar boven bij. Met name het begin en het einde vond ik sterk in beeld gebracht en het was grappig hoe de reflecties in zonnebrillen allemaal netjes zijn aangepast (waardoor je de camera niet ziet).

Elmer Bernstein's versie van Bernard Herrmann's iconische soundtrack was erg sterk. Moest alleen de hele tijd denken aan The Simpsons, waar die muziek ook wordt gebruikt onder de scènes met Sideshow Bob (die gast die Bart wil vermoorden).

Het verhaal vond ik best sterk. Het roept vragen op over in hoeverre de wet echt zin heeft. Als iemand je gewoon kan bedreigen en dergelijke, en je kan daar niets aan doen, heeft het niet veel zin denk ik. Maar de film is dan ook niet heel realistisch.

Tot nu toe de minste film van Martin Scorsese heb gezien. Het origineel misschien een keer kijken. De film is best vermakelijk, maar ik krijg de indruk dat het een onnodige remake is geweest.
Degelijke remake.

Deze lang geleden eens gezien, maar erg veel kon 'k me er toch niet meer van herinneren.
Ondanks dat deze film toch weeral 15 jaar oud is, is hij nog altijd het bekijken waard.
De cast deed het prima, al was het toch vooral Robert De Niro die er het meeste uitsprong.
Er zaten wel wat mindere stukken in, maar de opmerkelijke muziek maakt veel goed.
Leuk om nog eens gezien te hebben.

Leuk, dacht ik. Cape Fear. Scorsese, heb ik nog niet gezien, dat wordt een leuk avondje. Dacht ik. Niet dus. Het kan niet altijd raak zijn, maar Cape Fear viel me toch wel heel erg rauw op m'n dak. Ik kon hier helemaal niks mee.

Het verhaal van Cape Fear is simpel: gestoorde psychopaat komt vrij, en wil wraak nemen op z'n advocaat. Het probleem is dat de hele film een compleet gebrek aan elke vorm van subtiliteit toont. Het beste voorbeeld is de psychopaat in kwestie: Robert de Niro als Max Cady. De Niro probeert keihard een psycho-tokkie te zijn, maar is daar helemaal het type niet voor. Maar niet alleen is Cady een compleet overdreven psychopatische hillbilly, ook switch hij als het nodig is naar een charmante intellectueel met volop emotionele manipulatie-skills, smijt hij met Bijbelcitaten, om vervolgens Dr. Moriarty-niveau overgecompliceerde plannen te bekokstoven die natuurlijk allemaal precies uitkomen zoals gepland. En natuurlijk is hij ook nog fysiek iedereen de baas. Zo irritant over-the-top, ik zie 'm zo met een pink in z'n mondhoek om een miljoen dollar vragen.

De rest van de cast bakt er eigenlijk niet heel veel meer van. Nolte is een grijze muis, Illeana Douglas pakt de prijs voor meest irritante filmkarakter die ik in tijden heb gezien, Juliette Lewis speelt aardig maar haar gedrag in de film slaat als een tang op een varken, en het hele script hangt van onwaarschijnlijkheden aan elkaar - Max Cady lijkt de voorzienigheid zelve in hoe al zijn plannetjes uitpakken. De ongetwijfeld bedoelde angst en claustrofobie die de rond zijn prooi cirkelende Cady op zou moeten roepen, kan ik geen moment serieus nemen met zo'n karikatuur als Cady als bad guy. En als vehikel voor morele dilemma's over goed en kwaad, en recht en onrecht en het recht in eigen handen nemen als je verder niets meer kan, ook op die wijze komt het bij mij niet over. Dit soort superhelden-achtige karakters, zelfs als het bad guys zijn, verpesten de film voor mij volledig. Omdat het toch nog wel aardig gefilmd is en het af en toe een beetje spannend is: geen minimumscore, maar heel veel hoger dan dat kom ik niet. Omdat ik me van de twee uur toch zeker anderhalf heb geirriteerd: 1.0*.

"The only thing that would be disproportional would be if we ate his liver"; Max Cady (De Niro) die tijdens het verwonden van Bowden's minares een hap uit haar wang neemt, en Max Cady die zich verkleedt als huishoudster Miss Graciella: de scriptschrijver heeft zich duidelijk laten inspireren door Hannibal/The Silence of the Lambs.

Een zeer goede thriller naar mijn mening. De gebeurtenissen zijn niet per se geloofwaardig, maar zeker spannend!

Cape Fear, toch niet echt zo angstaanjagend als je zou denken. Hoewel de film boeiend genoeg blijft om te blijven kijken, is lang niet elke scène even leuk. De scène van het toneel is wat mij betreft de beste scène, hoewel ik het einde ook nog wel kan waarderen. Het is misschien wat over-the-top, net als de muziek maar het is juist zoiets dat me langer zal bijblijven. Ik denk bijvoorbeeld aan de keukenscène die geniaal is. Ook grappig hoe zijn eigen sigaar DeNiro bijna de dood injaagt op een andere manier dan je zou denken. Mooi ook hoe ze elkaar uiteindelijk proberen te 'stenigen' zoals Nolte eerder in de film zei dat dat 2000 jaar geleden de manier was om een vete uit te vechten. En dat is toch nog steeds hetgeen een topfilm onderscheidt van een doorsnee thriller. Zeker de moeite waard om is gezien te hebben.

Het was een hele poos geleden dat ik deze Cape fear nog eens zag. Ik was dan ook verbaasd dat ik me vele scenes nog erg goed kon herinneren. Op zich is Cape fear maar een gewone doordeweekse thriller die qua plot niet zo heel veel om het lijf heeft. Alles draait om het feit dat Max Cady gelooft dat zijn advocaat hem belazerd heeft tijdens zijn proces een veertien jaar terug. Een wraakfilm dus.

Een wraakfilm die in zijn geheel wordt gedragen door De Niro die een op zich vrij indrukwekkende rol op zich neemt van de psychopaat Cady. Religie en wraak worden letterlijk naar boven gehaald met de grote tattoo's op zijn lichaam. Cape fear heeft een specifiek sfeertje en goede spanningsopbouw. Vooral ook de gekende filmtune is geweldig en versterkt het mysterie en de spanning. Het heeft voor mij een beetje hetzelfde effect als bij Jaws bijvoorbeeld. Vandaar zeker een quotering die de 3,5* verdient.

Het verhaal zelf is wat pover. Cady die als alleskunner en -weter het moet opnemen tegen een bende sukkels. En Sam Bowden is er ook zo'n eentje, niet vies om als witteboordencrimineel de kantjes eraf te lopen als het hem uitkomt.
Het einde, mja, is zoals zo vaak in Hollywood er weer wat over. Spanning, zeer zeker, maar erg realistisch kon je het niet noemen. Vooral met die handboeien klopt er iets niet. Maar ik zal er vrede mee moeten nemen dat bad guys nooit onmiddellijk sterven. De slotshot met de ogen van Cady was wel top waarbij je letterlijk de angst en de spanning voelt doordringen tot in de huiskamer.

Verhaal volgens het bekende stramien, met een redelijke maar tevens overdreven de Niro. Zoals wel vaker bij Scorsese wordt er enorm veel bombastische muziek gedraaid, zelfs wanneer dit totaal niet op zijn plaats is. Gelukkig is het geheel verder aardig onderhoudend, en verveelt het eigenlijk nergens.

2,5*

You learn about loss

Tot nu toe heb ik altijd een raar gevoel bij films van Martin Scorsese. Misschien wel één van de meest gelauwerde regisseurs aller tijden en toch.. Ik zie het niet altijd. Hij heeft uiteraard een aantal uitstekende films gemaakt, maar vaker voelt het eerder van net niet. Langs de andere kant laat ik praktisch nooit de kans voorbij schieten om een film van hem te zien wanneer deze eens toevallig op mijn pad komt. Handig ook natuurlijk dat ik al een tijdje bezig ben om meer van Robert De Niro te zien en laten die twee nu best wel wat samenwerkingen op hun naam hebben staan.

Zo ook deze Cape Fear en de algemene score deed alvast veel goeds vermoeden. Ik ken het origineel van status (ook wel fijn trouwens dat Scorsese de twee hoofdrollen, Gregory Peck en Robert Mitchum, uit het origineel hier een kleine bijrol geeft) maar tijdens het kijken viel vooral op wat voor cultureel erfgoed deze film is geworden. Moest meteen denken aan die geweldige Cape Feare episode van The Simpsons, inclusief de volstrekt van de pot gerukte scène waar Sideshow Bob onder de auto hangt. Ik ging er altijd van uit dat dat wat in het belachelijke was getrokken door onze gele animatievrienden, maar het is bijna een één op één kopie. Zo zijn er wel meer vreemde dingen te ontdekken in deze Cape Fear. Met zijn speelduur van meer dan 2 uur is dit sowieso al wel wat een langere zit, maar ook de climax loopt simpelweg te lang door. Hoewel die blik van Cady wanneer hij aan het verzuipen is weliswaar door merg en been snijdt, zit je op den duur met het gevoel van 'waarom is die nog steeds niet dood' en dat is nooit een goed teken. Gelukkig is de soundtrack wel heerlijk en verhoogt deze toch geregeld de spanning in de film.

En Scorsese kan hier rekenen op een degelijke cast. Je zou bijna uiteraard zeggen, maar de combinaties tussen De Niro en de regisseur vind ik niet altijd even geslaagd. Hier kan en mag De Niro echter heerlijk schmieren en hij doet dat op indrukwekkende wijze. Die openingsscène alleen al met die tattoo's en die geweldig gemene smoel van De Niro. Het is de acteur op zijn best. Ook Nick Nolte doet het meer dan behoorlijk trouwens als de advocaat die het in het verleden niet altijd zo strikt met zijn principes was. De Niro en Nolte delen in ieder geval een aantal goede scènes, maar het is toch vooral een korte confrontatie tussen De Niro en Juliette Lewis (in één van haar eerste rollen) die het meest indruk achter laat. Jessica Lange heeft iets minder ruimte om van haar personage iets te maken, maar doet het nog degelijk.

Een simpel plot dat naar een hoger niveau wordt getrokken dankzij een degelijke cast en een aantal sterke scènes. Het is uiteindelijk niet voldoende om hier echt een topfilm van te maken, maar zoals gewoonlijk maakt Scorsese er wel iets geslaagd van. Ondertussen 15 films van Scorsese gezien, er staat me dus nog wel wat te wachten. Ben benieuwd of hij ooit voorbij Mean Streets gaat geraken, wat ik toch zijn beste tot nu toe vind.

3.5*

In de vroege jaren negentig had ik deze een keer op teevee gezien. Hiervan kreeg ik alleen het allerlaatste stuk mee dat een enorme indruk op me maakte en vanaf dat moment heb ik mezelf beloofd Cape Fear 1991 zo snel als het mogelijk was helemaal te bekijken.

Dat kwam er pas jaaren later wel een keer van, maar ik heb eerst geprobeerd om beide versies naast elkaar te gaan leggen voor ik een oordeel durf te vellen. Ik durf bijna niet prijs te geven dat ik hevig worstel met klassieke films, enerzijds omdat mijn bereidheid om films te kijken die veel ouder zijn dan ikzelf net zo laag is als mijn trek in films van bijna drie uur of langer (iets waar de heer Scorsese niet vies van is). Daarnaast omdat het een eng gevoel is dat ik overgehouden heb uit mijn kindertijd. Je zette 's ochtendsvroeg de tv aan op zoek naar kinderprogramma's en je kwam op al die andere zenders een zee aan z/w films tegen.

Het is me wederom niet gelukt om die uit 1962 te waarderen. Ik geef toch veel sneller de voorkeur aan deze, waarin ik direct het gevoel heb alsof het allemaal klopt. Ik ben overdonderd door het vakmanschap, prachtig beeld, ijzersterke sfeer, spanning, bloed & schitterende poster , klasse acteerprestaties. Zelfs Juliette Lewis deed er niet voor onder. Ik heb slechts drie minpunten over deze heruitvoering. Ik vind het ondanks de slechts 128min. voor een Scorsesewerkje nog steeds wat te lang. Twee delen waaronder dat zijn vrouw hem verdenkt van een affaire en dat Cady de dochter ontmoet in het theater mochten een stuk korter enne.. waarom steekt De Niro in vredesnaam zijn vingers in haar mond?? Gessiebah!!! Walgelijk, moest dat nou?

Bij het zien van het origineel begreep ik nu wel waarom die Cady telkens sigaren rookt of waarom een van zijn belagers nou een ketting als wapen had. Dat vond ik eerst bijzonder vreemd.

Kun je mij vertellen waarom dat zo was? Ben niet van plan om binnenkort het orgineel te gaan kijken vandaar ...