Juno (2007)

aardige film

Leuke film. Aanrader voor wie hem nog niet heeft gezien (hij komt vaak op TV).

Alleen al als je Juno hoort zeggen "I did things way beyond my maturity"... dan weet je dat je hier met een bijzonder eigenwijs stuk vreten te maken hebt... Mooie film. Helemaal op het lijf geschreven van Ellen Page.

Redelijk maar niet meer dan dat. Ik irriteerde me een beetje aan het karakter van Page, een bijdehand kutkind waar ik geen sympathie voor kreeg, ook al speelde ze wel goed. In Hard Candy was ze ook zo bijdehand maar dat paste veel beter bij haar rol dan in deze film. Het verhaal viel me ook een beetje tegen, vooral het eerste half uur waarin je alleen maar dom high school tienergewauwel te zien krijgt. Daarna wordt het gelukkig iets beter maar om nou te zeggen dat het emoties bij me losmaakte? Nee niet echt, ik kon er niet om lachen of om huilen, het was iets te luchtig vond ik voor zo'n onderwerp.

Lieve film! Een simpel verhaal goed uitgewerkt met de sterke karakters, grappige dialogen, een hoog tempo en sfeervolle indie-muziek. Een film om blij van te worden en waar je met het hoofdpersonage Juno meer meevoelt gaandeweg het verhaal. Ellen Page zet haar echt en genuanceerd neer.

Een film hoeft niet per se hyperrealistisch te zijn om authentiek aan te voelen. Juno is daar een mooie illustratie van.

Met ‘niet realistisch’ bedoel ik natuurlijk niet dat er een alien uit het zwangere hoofdpersonage komt gekropen, maar bij bepaalde taferelen heb ik toch mijn twijfels. Zo is Page wel erg eloquent en gevat voor een 16-jarige (al zorgt het wel voor extra punch). Ik plaats ook een groot vraagteken bij het koppel Cera-Page. Cera leek eerder een voetveeg dan een volwaardig vriendje.

Toch komen schrijfster Cody en regisseur Reitman er aardig mee weg. Vooral omdat ze over het algemeen wel de juist toon vinden. De meeste personages zijn sympathiek, maar (gelukkig) niet vrij van maniertjes. Dat maakt ze toch wat menselijker. En Juno zelf grossiert bovendien in een aanstekelijk sarcasme. Fraaie rol van Page, al ben ik het meest gecharmeerd door de ouders (Janney en Simmons).

Reitman wist er voorts een gezellige film van te maken. Warme fotografie, olijke editing, vrolijke en folksy soundtrack. Mooi om te zien dat een film met een “zwaar” thema ook wat relativeringsvermogen toont; daar kunnen de broertjes Dardenne een punt aan zuigen.

Jammer dat de film rond het uur toch pijnlijk uit de bocht vliegt, en dan nog via een zwak subplot – het verhaal van het adoptiekoppel. Je voelde de bui ook al de hele film hangen. Dan vraag ik me toch af waarom er per se naar extra drama moet worden gezocht? Gewoon anderhalf uur focussen op de besognes van een tienerzwangerschap, dat lijkt me nu toch geen onbegonnen werk …

Die kwaaltjes moet je er dus wel bijnemen. Het blijft hoe dan ook een mooie, entertainende film. 3.5*

Vannacht op Netflix bekeken nadat ie al een tijdje in 'mijn lijst' stond. Had verwacht dat ik dit wel een leuke film zou vinden en dat bleek te kloppen. Goeie muziek (gelijk Superstar van Sonic Youth maar weer eens opgezet), leuke personages (ik vond voor Juno's vader een zeer toffe gast), beetje humor, wat drama en een prima verhaal.

Het blijft één van mijn favoriete films in het genre. Een film met een lach en een traan. Met het lezen van het plot ben je eigenlijk al wel een heel eind, maar de uitwerking is geweldig. De voorspelbaarheid viel mij nog mee, bij de eerste keer kijken natuurlijk. De vraag die alsmaar bleef: houdt ze het kindje toch zelf of zal ze het toch afstaan aan de adoptieouders? Die vraag komt verder in de film steeds meer naar boven. Kijkt makkelijk weg, met name Ellen Page zet haar rol geweldig neer. Mijn 4.5* blijft staan.

Wat een irritant voorbeeld van karaktercliche's wat in deze film weer boven komt drijven ,

De tienerdochter die natuurlijk superbijdehand moet zijn (op het ongeloofwaardige af) en natuurlijk mag het sukkelvriendje (dat nog net niet geestelijk gehandicapt overkomt) niet ontbreken .
Dat ze dan uiteindelijk ineens toch met hem verder wil is mischien leuk voor het feelgoodgevoel maar gaat er bij mij totaal niet in .

verhaal is verder ook nauwelijks geloofwaardig ( zeker het eind niet) maar goed er word wel redelijk geacteerd en de scenes met jason bateman en jennifer garner zijn een pluspunt .

Aardig tussendoortje. Best wel een zwaar onderwerp, een tienerzwangerschap en adoptie, maar alles wordt verrassend luchtig gehouden. Weinig tranen, geen geschreeuw, en iedereen reageert meestal erg rationeel maar vooral gevat. Dat geldt zeker voor het hoofdpersonage, maar ook voor vader J.K. Simmons (altijd fijn om hem te zien, al is dit niet zijn meest spetterende rol).

Nergens dus echt drama, vooral luchtig en redelijk spitsvondig in de dialogen. Qua beelden ziet de film er ook wel aardig uit, en de muziek is redelijk alternatief, al deed het constant aanhalen van bands als The Stooges, The Melvins, en Sonic Youth me wel verlangen naar het iets ruigere werk. 3*.

“You seem to be getting pregnanter these days.”

Ontroerende film. Juno heeft een luchtige toon, maar daaronder zit zeker een indrukwekkend verhaal over tienerzwangerschap en hoe Juno daar mee omgaat. Heel pragmatisch en zakelijk op het eerste gezicht. Vriendje en ouders informeren, adoptieouders regelen en het kindje eruit persen, zodat het kan worden overhandigt aan de adoptieouders. En geen contact in de toekomst graag.

Dat het zo makkelijk niet gaat snapt iedereen en gaandeweg wordt de film dan ook een stuk serieuzer. Het sterkste punt van de film is het ijzersterke script van Diablo Cody. Geweldige dialogen, sterke acteerprestaties en een vlotte regie doen de rest. Met Page als heerlijk sarcastisch en pragmatisch middelpunt. Een indrukwekkende film die zeker een glimlach op je gezicht zal toveren.

Leuke film over een serieus onderwerp maar met de nodige speelse luchtigheid. Geen topfilm, maar wel gewoon goed, gewoon OK. Een toekomstige tienermoeder die haar baby wil laten afstaan aan kinderloze adoptieouders. Adoptieouders die een annonce in de gazet plaatsen smekend om een baby zoals een kind op zoekt gaat naar de laatste Paninistickers, het zou bij ons niet kunnen.

De sterkte van de film zit hem in de luchtigheid die het zware verhaal zacht verkneedt. Het begint al met de intro die erg speels opgevat wordt met tekeningen. De dialogen en acteerprestaties vielen ook best mee. Page is een arrogant meisje die bij momenten iets te rad van tong is. Soms kwam het bij mij niet meer grappig over (al is plaatsvervangende schaamte nu ook wel lichtjes overdreven). Nu, alles lijkt fijn uitgekiend met de adoptieouders. De wens zit erg diep, vooral bij de adoptiemoeder. De angst dat het fout gaat druipt er vanaf mede door eerdere foute overdrachten. Mocht Gardner niet zo warme persoonlijkheid hebben, je zou je kind er nooit aan willen afstaan... de wanhoop, de angst, de hunkering, ... de kinderwens zit zo diep en wordt goed naar voren gebracht in de film.

De reactie van de ouders van Juno vond ik nogal bizar, vooral van de vader dan, maar het hoeft niet altijd een clichégegeven te zijn natuurlijk. Daar gaan we weer dacht ik toen ze het nieuws bekend maakte, niet dus. Zo kon de film zich volledig focussen op het verhaal.

Mooie alternatieve title sequence!

Juno Alternative Title Sequence - YouTube

Wat een pareltje blijft dit toch. Ik verwachtte half dat deze bij herziening onderuit zou gaan, maar in tegenstelling tot de meeste andere is deze juist gegroeid. Ik ben niet van de indie-dramadies en ik ben al helemaal niet van Ellen Page, maar Juno balanceert perfect op dat dunne koord tussen beide genres: aandoenlijk-grappig op een niet-overdreven manier, écht drama op een niet-verstikkende manier.

Leuk vormpje bovendien, met al die luchtige indieliedjes (ook hier de niet-vervelende variant) en vlotte beeldende trucjes. En die Michael Cera kan weliswaar alleen maar de sullige gevoelige jongen spelen, maar is daar dan ook echt goed in met al zijn subtiele trekjes.

Nee, erg fijn. Komt zeker in m’n top 250 die nooit af komt.

Leuke film. Grappige, scherpe dialogen. Feelgood.

Niet echt zo speciaal.

Ik had recent een discussie op het ICM-forum over hoe het soms moeilijk is om films in een buitenlandse taal te bekijken omdat het soms moeilijk is om de humor mee te vertalen naar je eigen cultuur en je eigen taal. En bij deze film heb ik toch het idee dat ik minstens met engelse ondertitels hadden moeten kijken. Ik vond het taalgebruik ook niet eenvoudig, en ik stoorde er me eigenlijk ook wel aan omdat dit gewoon een tienerfilm was. Maar in het begin lag het taalniveau wel erg hoog. Juno komt ook niet echt over als een tiener, en het is nog vreemder dat ze het gedaan had met die Bleeker, want dat paste totaal niet, was nooit geloofwaardig en die krijgt ook niet echt veel beeldtijd. Maar die Bleeker is eerder iemand die thuishoort in een film als American Pie als iemand die zijn maagdelijkheid nog moet verliezen, en hier wat verloren rondloopt.

Goed, de film focust daar niet op. Maar ze focust zich eerder op de adoptieouders, Juno's ouders en Juno zelf. Juno ging wel erg veel om met de adoptieouders, en erg geloofwaardig vond ik het allemaal niet. Zeker de gemeenschappelijke interesses die Juno met de adoptievader deelt, zijn wel erg specifiek en atypisch voor een jongere meid. Het zullen uiteindelijk wel de filmmakers geweest die hun eigen interesses in Juno zelf verwerkt hebben. Uiteindelijk kent Juno ook een soundtrack die gedomineerd wordt door het rockgenre. De soundtrack is zelfs mooi, maar rock in het geheel domineert de film te veel. Ik heb niet altijd het gevoel dat deze tienerfilm zich focust op zijn doelgroep en dat is tieners zelf. Ook de discussie die beiden kennen over wel erg specifieke horrorfilms komt te geforceerd over. Ik denk niet dat er veel zestienjarige meisjes überhaupt weten wie Dario Argento is. Wel grappig dat ik dat gisteren ook even uit typte in een challenge op het discussieforum. De humor zelf is soms leuk, soms vrij droog door de gevatte opmerkingen van Juno of haar vader, maar soms ook te specifiek / te geforceerd of voor mij door het taalgebruik ook te moeilijk. Een kleine 3* is het eindoordeel. Niet volledig geslaagd.

Niet overtuigd.

Juno was een komedie die eigenlijk al een aardig poosje op mijn lijstje stond, maar er eigenlijk gewoon niet van kwam. Toen hij opeens in de collectie van een KLM passagiersvliegtuig stond maar gekeken. Ik wist gelijk eigenlijk al dat dit niet echt mijn film zou worden.

Vooral op komedie gebied verre van geslaagd. De grappen zijn simpelweg niet grappig, overdreven en soms zelfs pijnlijk. Sommige types die hier rondlopen zijn echt om te janken. Verhaal zelf stelt ook weinig voor, en hebben de meeste van ons vast wel vaker gezien.

Boodschap komt zwakjes over, maar de film is op menselijk niveau dan wel weer geslaagd, en vooral in het tweede deel van de film komt de film dan ook op drama gehalte menselijk over waardoor ik de film niet compleet zou wegdraaien.

Krappe 2,5*

Blijft een van de geestigste komedies die ik ken.

Kwam voor mij pas de tweede helft wat op gang. Te veel typetjes en quasi sterke oneliners.

Juno/Elliot is véél te wijs, veel te betweterig, en gaat véél te luchtig om met het feit dat ze zwanger is én het kind gaat afstaan.

Bleeker/Michael daarentegen is veel te naïef en dom.

Humor vind ik hier nauwelijks terug.

Het soort van film waarvan ik de hoge score echt heel moeilijk kan vatten...

De film heeft de tand des tijds nog best doorstaan. Vooral met dank aan Page in de lead als een puber die plots zwanger wordt, maar het gelukkig wel allemaal heeft uitgedokterd en op het eerste zicht met veel zelfzekerheid, naïviteit en humor in het leven staat. Verder valt het acteerwerk nog wel mee, maar is veel te danken aan de dialogen. En ook al lijken sommige figuren uit een Wes Anderson film te komen (wel niet visueel), wordt het nooit een parodie en zijn ze gewoon heerlijk kleurrijk. Er zijn sterkere films in dit genre, maar Juno mag er best zijn.