The Bucket List (2007)

Ik weet nog dat toentertijd de titel middels de term 'To kick the bucket' moest worden uitgelegd. Nu 12 jaar later is die term Bucket List echt gemeengoed geworden, dat lijkt me volledig van deze film af te komen. Geinig wel.

De film zelf is een pak minder. Het idee is wel leuk, maar de uitwerking net wat minder. Uiteraard met wat onnodig drama zo richting het eind van de film, maar ook het koppel Nicholson-Freeman werkt niet echt. Freeman is wel prima in zijn standaardrolletje, maar Nicholson is iets te duidelijk aan het overacteren en dat werkt niet met Freeman samen. Hetgeen in de film verder allemaal gebeurt is nu eens wel geinig, maar nergens wereldschokkend of echt bijzonder of geweldig. Al met al is het een beetje een matte film die zo op de achtergrond redelijk wegkijkt, maar ook nergens ontroert of wet te boeien. 2,5*.

“I love the smell of chemo in the morning.”

Hoe hard het ook klonk, en was voor een realistisch beeld moest ik wel een kleine lach weggeven voor deze quote die de brommerige Edward Cole (Jack Nicholson) maakte toen de dokter hem voordroeg voor een chemotherapie. Deze quote, die natuurlijk naar een legendarische scene in de prachtige film ‘Apocalypse Now’ verwijst. Voor de rest is de film vrij streng en kwam het laat op gang tot de verwijzing naar het onderwerp van de film: ‘The Bucket List’. We zijn dan al wel een goede veertig minuten onderweg (misschien nog wel langer) voordat we over gaan op de daadwerkelijke bucket list.

Daarvoor worden we eerst voorgesteld aan de hoofdrolspelers, een automonteur die als afro-Amerikaan een hard leven heeft geleefd en ook met een bepaalde kanker soort in aanmerking was gekomen. Morgan Freeman speelde zijn rol leuk, goed en wederom ook komisch. Hij ligt op de zelfde kamer als ‘Edward Cole’, een miljardair (of miljonair) van wie het ziekenhuis is. Ze moesten eerst nog helemaal niks van elkaar hebben, tot ze constant geconfronteerd worden op de zware ziekte.

Het eerste deel is dus erg dramatisch. Het ontdekken van het feit dat ze de ziekte hebben en daarna de zware strijd om het tegen te gaan. Een vrij realistisch beeld die voor sommige mensen hard aan kan komen (mij raakte het niet zo erg omdat het gelukkig nog niet zo heel dichtbij is geweest). Maar ook het feit dat er een bepaalde vriendschap ontstond tussen de twee mannen, misschien een vriendschap die te laat kwam in hun leven. Het eerste stuk is dus vooral erg dramatisch waardoor het vleugje komedie die Rob Reiner er in stopte niet altijd even goed aankwam of doordrong.

Op een gegeven moment word er aan beiden heren gemeld dat ze nog maar een bepaalde tijd hebben om te leven en dat ze eigenlijk al voor de dood staan opgeschreven. Wanneer Cole achter het lijstje van Chambers komt besluiten ze er samen op uit te gaan om een bucket list te volgen en komen uit op verschillende activiteiten zoals Skydiven, op safari in Afrika en vervolgens te gaan jagen (wat ze niet doen) en uiteraard in de Shelby racen van Chambers dat uitdraaft tot gebeurtenissen waar ik niet veel van snapte.

Ik heb zeker genoten ondanks het zware onderwerp wat er in vertolkt word. Nicholson houdt de film echter wel levend. Aan Freeman was er niet zo’n spektakel te beleven, ondanks wat feitjes waar we eigenlijks niks mee konden want die waren totaal niet aan de film gerelateerd en zijn rustige houding.

3.5*

Veel over deze film gehoord, maar na hem uiteindelijk gezien te hebben deed ie me niet bijzonder veel. Freeman en Nicholson acteren leuk samen, en het verhaal is ook vrij origineel. Er zitten hier en daar wat leuke dialogen tussen, en een mooie boodschap over het leven. En de manier waarop ze sommige dingen van de lijst af kunnen strepen zijn mooi gedaan.

Echter komt de film wat traag op gang, zijn de dingen die ze doen (skydiven, landen bezoeken, racen) nieteens zo heel bijzonder. De film zit vol met cliches en Nicholson acteert hier nieteens zo bijzonder goed. Al met al was het gewoon oke, niet slecht, maar ook niet al te boeiend, een voldoende dus, 3,0!

Wat een slappe film was dit. Al in het begin voel je al aan hoe de film zal gaan eindigen en halverwege weet je het gewoon zeker. Helaas was dit ook nog waar ook.

De humor is slap en voorspelbaar en het acteerwerk erg op de automatische piloot en soms zelfs geforceerd, met name Nicholson.

Absoluut geen hoogstandje deze film.

Weinig indrukwekkend allemaal.

Snel weer vergeten.

Nou ja, dat zal eigenlijk wel snel vanzelf gaan met dit niemandalletje

Na 10 jaar tijd werd het hoognodig tijd voor een herziening, zeker nu de film ook op Netflix staat was de keuze makkelijk nadat ik eerder in de avond ook Little Miss Sunshine had herbekeken, de combinatie tussen comedy en drama volgde daar ook precies op aan.

Jack Nicholson & Morgan Freeman zijn natuurlijk veteranen op hun gebied, ook in 2007 was dat (vanzelfsprekend) al het geval.

De film weet een bijna perfecte combinatie te vinden tussen comedy en drama en dat zie ik eigenlijk maar zelden. Waar de film aan de ene kant luchtig en vermakelijk is en met enige regelmaat een grote grijns op je gezicht weet te toveren weet de film tegelijkertijd ook een hoop emotie los te maken, dit is niet alleen te danken aan de sterke rollen van Nicholson & Freeman maar ook zeker door het schrijven van de personages, ze komen namelijk levensecht over en hun dialogen gemeend en realistisch.

The Bucket List is een film met het hart op de goede plaats, luchtig waar het luchtig kan zijn en zwaarder waar dat nodig is, uit het leven gegrepen!

Mijn stem was 10 jaar geleden een 4, maar inmiddels gaat daar een half sterretje bij.

Mooi is dat dat waardering voor iets of iemand met de tijd kan veranderen. Dit als reactie op de laatste zin van de reactie hiervoor.

Maar dit even terzijde.

Ik las in de Veronica gids dat deze film 2 sterren kreeg. Het hoogste is 5.

Meestal kies ik er dan voor om zo'n film over te slaan. Je moet toch keuzes maken wat wel en wat niet te zien.

Maar ik ben blij dat ik heb gekeken. Film heeft mij niet teleurgesteld. Op IMDb geef ik 'm 8 punten.

Dus waarom die in de Veronica gids slechts 2 sterren kreeg is mij een raadsel.

Weer eens herzien en dit blijft gewoon een topper. Een prachtige combinatie van humor en drama. Zowel de humor en de drama worden mooi opgebouwd. Neem het kopi luwak verhaal (hilarisch!) of het feit dat Carter goed is in de trivia vraagjes, en dat daarmee subtiel duidelijk wordt dat hij nooit de carrière heeft gemaakt die hij had kunnen maken.

Het zit zó ongelooflijk vernuft in elkaar. De manier waarop deze film je meesleept, is voor mij vrijwel ongekend!

Het is gewoon een pracht van een film, eentje met topacteurs op leeftijd maar dat is aan hun werk niet af te zien. Jack Nicholson en Morgan Freeman blijven in deze film op een eenzame hoogte met hun acteerwerk en laten we wel zijn, ook oudere mensen wonen in onze samenleving en zo lang deze twee heren het kunnen hoop ik dat ze nog in veel films hun bijdrage leveren. Deze film is trouwens ook al weer 13 jaartjes jong en een prima bijdrage in het genre Drama / Komedie.

In elk geval heeft deze prent ons anderhalf uur prettig door deze soms droevige tijden heen geloodst, (ook in de film zijn soms droevige momenten) en voor het geheel is ons waardering een 8!

Leuk bedachte film die lekker wegkijkt.

Topfilm met een boodschap. Denk dat je deze film pas echt kan waarderen/begrijpen als je geestelijk volwassen bent en/of bepaalde dingen in het leven meegemaakt hebt.

Freeman en Nicholson 2 dikke bazen. Verhaal van de film kan inmiddels wel klassiek genoemd worden, wat erg knap is voor een film die eigenlijk maar weinig moois weet te maken van de meeste scènes op reis en ook aardig wat potentieel interessante verhaallijnen niet benut. Sommige personages krijgen ook niet de kans om zich enigszins te mengen in de Freeman-Nicholson show. Het laatste half uur, dat zoals gewoonlijk bij films van deze strekking gereserveerd is voor het dramatisch einde, is heel erg goed gedaan. Meestal valt een comedy-drama aan het einde door de mand, hier weet het einde de film te redden. Leuke film

Gewoonweg een heel mooie, hartverwarmende maar ook grappige film. The Bucket List kaart zware thematiek aan, maar weet dit steevast in een luchtig jasje te steken, en die wisselwerking is wat deze film zo goed maakt. De balans zit juist goed. Er wordt hier ook goed aangetoond hoe een sterke acteur wel degelijk een film omhoog kan tillen, en dan heb je er hier zelfs twee. Freeman en Nicholson acteren beide héél erg sterk, geloofwaardig en naturel (en komen ook grappig uit de hoek). Morgan Freeman speelt het laatste decennium steeds maar hetzelfde saaie rolletje; ik denk dat dit één van zijn laatste écht interessante acteerprestaties was. Jack Nicholson durft af en toe wel eens karikaturaal te acteren maar blijft over het algemeen binnen de lijntjes. Het samenspel tussen de twee heren is heel erg fijn en draagt de film volledig. Klassenbakken van acteurs, maar dat is geen nieuwe info natuurlijk. Tegen het einde wordt het misschien een tikkeltje minder, maar het wordt nergens melodramatisch; de emoties voelen oprecht en verdiend aan. Bovendien is de speelduur van 90 minuten erg verfrissend; geen reden om dit op te rekken tot twee uur. Alles bij elkaar dus een mooie 4*, en eentje die ik ooit nog wel eens opnieuw wil zien.

Ik las in de Veronica gids dat deze film 2 sterren kreeg. Het hoogste is 5.

Meestal kies ik er dan voor om zo'n film over te slaan. Je moet toch keuzes maken wat wel en wat niet te zien.

Maar ik ben blij dat ik heb gekeken. Film heeft mij niet teleurgesteld. Op IMDb geef ik 'm 8 punten.

Dus waarom die in de Veronica gids slechts 2 sterren kreeg is mij een raadsel. [/quote]

Misschien omdat het geen actie- of oorlogsfilm is?

Of misschien omdat zij, net als ik, de acteerprestaties van Mr. Nicholson erbarmelijk vonden?

Veel besproken film, zo ook door mijn baas die zich niet voor kon stellen dat ik deze film nog nooit gezien had. Dus dat moest er dan toch maar eens van komen ondanks dat ik de film vele jaren succesvol had genegeerd. Dit mede door het vooroordeel dat dit een oubollige film betrof, met humor voor een breed publiek. En helaas op een paar aardige momenten na wordt dit toch deels ingevuld.

Twee oldtimers maken kennis met elkaar in het ziekenhuis lijdend aan dezelfde kwaal. Aardig is het verschil aan achtergrond maar ook inhoud wat beide mannen betreft. Beiden mannen groeien in het lijden langzaam naar elkaar toe waarna het onvermijdelijke nieuws alsnog komt en het idee van de bucketlist ontstaan, inmiddels een bekende term. Aardig zijn de acteurs en de wisselwerking, Nicholson is wel eens wat aan de overdreven kant wat weer inspeelt op Freemans kant namelijk de weloverwogen en rustige kant. Samen zorgen beide mannen toch voor een bepaalde balans.

Toch boeit het me allemaal niets tot weinig, en dat ondanks het goede begin in het ziekenhuis. Het verwachte beeld van de koddige humor met uit vliegtuigen springende oudjes is al snel daar. Sommige belevenissen scoren een glimlach maar verder doet het me weinig tot niets hoewel er na al de kolder toch ook nog een aardige boodschap in lijkt te zitten over gemiste kansen om goed te maken en het nooit te laat is voor dergelijke zaken, maar deze komt te laat om de film nog iets extra's te geven. Noemenswaardig is de koffiegrap nog wel, hoewel ontzettend voorspelbaar toch nog wel leuk vooral vanwege de uitwerking op de beide mannen.

Al met al mist de film dan ook de uitwerking die hij met zijn humor behoort te behalen en kan ik niets anders dan woorden als clichématig en degelijk in de mond nemen. Ja, gewoon niet mijn ding.

Oubollige ouwe mannen.

Alle respect voor Freeman en Nicholson, dat wel, maar dit voorspelbare gedoetje tearjerker trekt niet op veel. Dat het woord bucketlist hiervandaan komt geloof ik ook niet zo, dat is in mijn herinnering toch al wat ouder.

Jammer dat de bucket list items ook allemaal zo uitgetreden zijn. Been there, didn’t bother, zo komt het op mij een beetje over. Het roept vooral de vraag op of er dan niet meer is. Waarom niet zoiets als de originele Cervantes-versie van Don Quixote lezen. Een ijsbeer voeren in de dierentuin. Een perfect gekruide soep koken. Het zal wel zoiets zijn dat al dat bucketlist gedoe zwaar gehypet is door alle luchtvaart business, maar wat me echt tegenstond is om die ouwe auto’s dan maar kort te gaan rijden. Dan heb je toch ergens iets gemist, vind ik dan. Triest gewoon. Misschien had die ene vraag moeten zijn ‘have you ever destroyed something for pleasure’.

Daarmee is het totaal toch nogal onbevredigend, ondanks de vette en stroperige feelgood sauce die er van af druipt. Voor mij te dik.

Twee grote namen als acteurs, en inderdaad, die leveren - en zowaar, ze hebben nog wel wat chemie ook. Maar dat is één van de weinige goede dingen die ik over de film kan vertellen, want veel voorspelbaarder en zoetsappiger dan The Bucket List kom je maar zelden tegen. Twee oude sokken hebben terminale kanker, raken bevriend, en besluiten nog wat coole dingen te doen in hun laatste maanden. Uiteraard worden er nog wat openstaande familieproblemen gladgestreken, en verder doen de heren de grootste cliché-activiteiten. Parachutespringen, racen, heel veel reizen en wat exotische lekkernijen eten. Om eerlijk te zijn, de eerste helft van de film had het nog wel wat potentieel, als de heren erachter komen dat ze niet lang meer te leven hebben en daar mee proberen om te gaan. Maar zodra de Bucket List afstrepen begon, begon ook de ellende en de feelgood, en hoe verder hoe meer mijn tandglazuur afbladderde door de copieuze hoeveelheid tamme zoetheid. Gelukkig maakten Nicholson en Freeman nog wat goed.

Twee geweldige reuzen van acteurs krijgen het helaas ook niet voor elkaar.

Dit resultaat is zelden tot nooit grappig, voorspelbaar en doorspekt van clichés, de meeste achtergronden zijn pijnlijk duidelijk nep, en het verhaal is te zoetsappig. Nicholson en Freeman zitten niet lekker in hun rol, de dynamiek is er niet, de vonken spatten er nooit vanaf en Nicholson is regelmatig irritant aan het overacteren.

Deze film had meer in zich, maar ook een tweede keer kijken kan er wat mij betreft niet voor zorgen dat dit boven het matige gemiddelde uitkomt en opnieuw is lichte teleurstelling toch het voornaamste woord.

3*

The Bucket List is voor mij te omschrijven als een degelijke film. Het verhaal is leuk en daarbij ook prima uitgewerkt. Alles verloopt een beetje volgens het riedeltje en er zijn weinig verrassingen. Alsmede hierin het acteerwerk. Nicholson en Freeman doen wat ze eigenlijk altijd doen en blinken hier dan ook nergens in uit. Ik had ook niet het idee dat de chemie erg sterk was vertegenwoordigd. Ergens heb ik het gevoel dat het toch op alle fronten beter had gekund.

Wat te simplistisch en plichtmatig om echt te kunnen ontroeren. Feitelijk is dit gewoon een heel dure indiefilm zoals Alexander Payne bijvoorbeeld had kunnen maken. Waar al dat geld aan is opgegaan is lastig te zeggen. De film ziet er niet al te bijzonder uit, en als ik niet op IMDB had gelezen dat er op locatie is geschoten zou ik zweren dat het allemaal fake was. Ik snap niet waarom ze zo door die bucket list heen jagen. Beetje suf ook om als je de kans krijgt in je droomauto te rijden je dat op een afgesloten racebaan doet.

Nicholson en Freeman hebben hun momenten, maar vooral bij Nicholson kan je wel zien dat hij er niet volledig in zat. Daarnaast is de chemie met Freeman er niet echt en spelen ze ook net wat te karikaturale personages. Carter kan het niet laten zijn Wikipedia-weetjes te demonstreren. Al lijkt dat puur een knullig opzetje te zijn voor die kopi loewak-scène op het einde.