The Bucket List (2007)

Ik weet nog dat toentertijd de titel middels de term 'To kick the bucket' moest worden uitgelegd. Nu 12 jaar later is die term Bucket List echt gemeengoed geworden, dat lijkt me volledig van deze film af te komen. Geinig wel.

De film zelf is een pak minder. Het idee is wel leuk, maar de uitwerking net wat minder. Uiteraard met wat onnodig drama zo richting het eind van de film, maar ook het koppel Nicholson-Freeman werkt niet echt. Freeman is wel prima in zijn standaardrolletje, maar Nicholson is iets te duidelijk aan het overacteren en dat werkt niet met Freeman samen. Hetgeen in de film verder allemaal gebeurt is nu eens wel geinig, maar nergens wereldschokkend of echt bijzonder of geweldig. Al met al is het een beetje een matte film die zo op de achtergrond redelijk wegkijkt, maar ook nergens ontroert of wet te boeien. 2,5*.

“I love the smell of chemo in the morning.”

Hoe hard het ook klonk, en was voor een realistisch beeld moest ik wel een kleine lach weggeven voor deze quote die de brommerige Edward Cole (Jack Nicholson) maakte toen de dokter hem voordroeg voor een chemotherapie. Deze quote, die natuurlijk naar een legendarische scene in de prachtige film ‘Apocalypse Now’ verwijst. Voor de rest is de film vrij streng en kwam het laat op gang tot de verwijzing naar het onderwerp van de film: ‘The Bucket List’. We zijn dan al wel een goede veertig minuten onderweg (misschien nog wel langer) voordat we over gaan op de daadwerkelijke bucket list.

Daarvoor worden we eerst voorgesteld aan de hoofdrolspelers, een automonteur die als afro-Amerikaan een hard leven heeft geleefd en ook met een bepaalde kanker soort in aanmerking was gekomen. Morgan Freeman speelde zijn rol leuk, goed en wederom ook komisch. Hij ligt op de zelfde kamer als ‘Edward Cole’, een miljardair (of miljonair) van wie het ziekenhuis is. Ze moesten eerst nog helemaal niks van elkaar hebben, tot ze constant geconfronteerd worden op de zware ziekte.

Het eerste deel is dus erg dramatisch. Het ontdekken van het feit dat ze de ziekte hebben en daarna de zware strijd om het tegen te gaan. Een vrij realistisch beeld die voor sommige mensen hard aan kan komen (mij raakte het niet zo erg omdat het gelukkig nog niet zo heel dichtbij is geweest). Maar ook het feit dat er een bepaalde vriendschap ontstond tussen de twee mannen, misschien een vriendschap die te laat kwam in hun leven. Het eerste stuk is dus vooral erg dramatisch waardoor het vleugje komedie die Rob Reiner er in stopte niet altijd even goed aankwam of doordrong.

Op een gegeven moment word er aan beiden heren gemeld dat ze nog maar een bepaalde tijd hebben om te leven en dat ze eigenlijk al voor de dood staan opgeschreven. Wanneer Cole achter het lijstje van Chambers komt besluiten ze er samen op uit te gaan om een bucket list te volgen en komen uit op verschillende activiteiten zoals Skydiven, op safari in Afrika en vervolgens te gaan jagen (wat ze niet doen) en uiteraard in de Shelby racen van Chambers dat uitdraaft tot gebeurtenissen waar ik niet veel van snapte.

Ik heb zeker genoten ondanks het zware onderwerp wat er in vertolkt word. Nicholson houdt de film echter wel levend. Aan Freeman was er niet zo’n spektakel te beleven, ondanks wat feitjes waar we eigenlijks niks mee konden want die waren totaal niet aan de film gerelateerd en zijn rustige houding.

3.5*

Veel over deze film gehoord, maar na hem uiteindelijk gezien te hebben deed ie me niet bijzonder veel. Freeman en Nicholson acteren leuk samen, en het verhaal is ook vrij origineel. Er zitten hier en daar wat leuke dialogen tussen, en een mooie boodschap over het leven. En de manier waarop ze sommige dingen van de lijst af kunnen strepen zijn mooi gedaan.

Echter komt de film wat traag op gang, zijn de dingen die ze doen (skydiven, landen bezoeken, racen) nieteens zo heel bijzonder. De film zit vol met cliches en Nicholson acteert hier nieteens zo bijzonder goed. Al met al was het gewoon oke, niet slecht, maar ook niet al te boeiend, een voldoende dus, 3,0!

Wat een slappe film was dit. Al in het begin voel je al aan hoe de film zal gaan eindigen en halverwege weet je het gewoon zeker. Helaas was dit ook nog waar ook.
De humor is slap en voorspelbaar en het acteerwerk erg op de automatische piloot en soms zelfs geforceerd, met name Nicholson.
Absoluut geen hoogstandje deze film.

Weinig indrukwekkend allemaal.
Snel weer vergeten.
Nou ja, dat zal eigenlijk wel snel vanzelf gaan met dit niemandalletje