Trouble Every Day (2001)

Gestoorde arthouse-horror over een man en vrouw met ziekelijke seksuele obessessies. Inhoudelijk gezien is er genoeg aanwezig om te choqueren, maar afgezien van enkele intense momenten blijft de film net iets te afstandelijk om van enige impact te spreken. Visueel bevat Trouble Every Day dan weer een paar erg sterke scènes. Allicht geen voer voor de massa, maar wie dit weet te waarderen moet zeker Cannibal (2010) een keertje proberen.

Moeilijke film om te kijken met name vanwege de traagheid.

Gelukkig brengen de bloederige scènes daar nog enigszins verandering in, het was soms echt met moeite ernaar kijken. Met name de scènes met Dalle, letterlijk gruwelijk goed.

Uiteindelijk toch een film voor de liefhebber.

Kleine 2,5 sterren.

Een lastige film toch wel om te beoordelen. Niet iets wat je direct van de film zou verwachten. Had enkel de plot gelezen, en dat is toch niet iets wat de film samen kan vatten. Ik was dus erg verrast. Een degelijk verhaaltje wat eigenljk alleen als kapstok dient. De film kent een geweldig sfeertje, goed acteerwerk, en een aantal erg memorabele scenes waar ik soms erg moeilijk kon doorkomen, waarbij er een was die ik eigenlijk het liefst nooit weer wil zien. Fascinerende film.

In een hypnotisch tempo voortkabbelende film die ofwel fascinatie, ofwel verveling oogst bij het publiek. Zefs de gruwelheden worden uiterst sereen gepresenteerd, als een liefkozing haast.

Vampiers lijken mij niet aan de orde en met dat genre doe je de film überhaupt tekort. De achtergrondinformatie van experimenterende artsen in een jungle was misplaatst en ik zie de bloederige excessen liever een manifestatie van het sneevlak tussen menselijkheid en dierlijkheid.

Voor degene die - uiteraard ná het zien van de film - nog wat verhelderende woorden willen lezen, een goede recensie: “Trouble Every Day” - Salon.com

Deze film heb ik helaas niet in de beste kwaliteit kunnen zien (de film is al oud en dus moeilijk te pindakazen, het ging in dit geval om een "avi" wat nog het best te vergelijken is met VHS kwaliteit van vroeger). Achteraf gezien eigenlijk niet eens zo erg want enkel de laatste 30 minuten maken het deze film nog enigszins waard om te kijken. Het eerste uur is gewoon traag en saai (er wordt ook niet veel ingesproken) en weet ook nauwelijks te boeien. Pas in de laatste 30 minuten zit er wat smerigheid (wel allemaal vrij donker en slecht in beeld gebracht en eigenlijk stelt het ook weinig voor) en actie in. De creepy Béatrice Dalle (ze had eigenlijk wel geen grote rol) deed het best aardig maar ik heb veel meer van haar genoten in de film "À l'Intérieur". Hetzelfde geldt overigens ook voor Vincent Gallo (zijn masturbatie inclusief ejaculatie was wel apart ) die ik ook wel eens beter heb zien spelen. O ja waar ging deze film in godsnaam over want het hele verhaal is me ontgaan

Nee van deze film had ik meer verwacht en hij is me dus ook behoorlijk tegengevallen.

Soort van arty-horror..... intrigerend, suggestief en spannend !

Ooit een docu gezien met Stuart Staples waarin hij sprak over zijn samenwerking met Denis, maar nooit gedacht dat dit zo'n mooie match zou opleveren.

Na het indrukwekkende Beau Travail van een paar dagen geleden nu helemaal klaar voor nog meer Claire Denis.

Voor een keer eens een vampierenfilm waar ik wat mee kan. Zeer weirde en trage film, die naast wat minpuntjes zeker zo zijn kwaliteiten heeft.

Anyway, van de eerste pakweg 50 minuten was ik nog niet zo onder de indruk. Het kabbelt allemaal maar wat voort zonder echt een richting uit te gaan, en de personages konden me niet helemaal pakken. Gallo en Dalle zijn beide sterke acteurs, alleen heb ze weleens beter zien spelen dan hier. Saai vond ik het dan ook weer niet, want toch kent de film door middel van o.a. de sterke soundtrack een luguber en apart sfeertje. Ook visueel is het consistent apart genoeg om nog wel te blijven boeien gelukkig.

Voor mij lag het keerpunt van de film bij de seks-scene tussen Dalle en die inbreker. Vrij gruwelijk in beeld gebracht, onder begeleiding van wederom sterke soundtrack. Akelige scene, horror pur sang wat mij betreft. Daarna wordt het ook meteen een stuk interessanter en valt het verhaal van de film wat meer op zijn plaats, waardoor het al bij al toch een boeiende kijkervaring geworden is. 3,5* voor deze.

Magnifieke vertelling, waarbij de beelden, zoals gewoonlijk bij Denis en Godard, het meeste werk doen. Tegelijkertijd afstandelijk en geduldig registrerend, en intiem zinnelijk, als een natuurdocumentaire welhaast, met Dalle en Gallo als seksuele roofdieren tegen wil en dank, en met name Florence Loiret-Caille als fraaie prooi. De camera, als het oog van Shane, die als het ware op zoek gaat naar het bloed onder de huid.

Bijzonder knap weer, de eenvoud waarmee Denis met een enkel shot iets weet te vertellen of te suggereren, of een gevoel op te roepen. Al is het maar met een koortslip, het rood kleurende water van de Seine in het morgenlicht, of een bloeddruppel op het douchegordijn.

Overigens: een busje langs de weg, een verleidelijke vrouw, een slachtoffer, een motorrijder; dat zag ik nog niet zo lang geleden ook. Maar dat was in Schotland, geloof ik...

Nu je het zegt

Deze film blijkt vooral geliefd,naar wat ik zo snel lees.en de relatief hoge score.

Ik vond het lastig mij te focussen . Het tempo was killing voor de score.

De beeld kwaliteit die ik voor handen had hielp ook niet veel mee.

Maar het deed me niet zo veel.

Het schijnt dat er een hoop mooie " diepe " shots in zaten .

En dat kan soms ook mijn ding zijn.

Maar hier niet .dikke 2 ster

Inmiddels, na een herziening, opgehoogd naar 4,5*. De fantastische sfeer kwam ditmaal nog beter bij me binnen. Omineus, subtiel, met plotsklaps een keiharde uithaal. De seksscene met Dalle kan ik met gemak tot één van de meest intense en verontrustende filmscenes ooit classificeren, maar ook het einde mag er wezen. Wat me dit keer nog meer dan voorheen opviel is de ronduit geniale score van Tindersticks, die met regelmaat exact de juiste onaardse sfeer weet te creëren. Gallo is verder sterk, maar Dalle overklast hem zowaar nog als ijzingwekkende serpent.

Hopelijk zijn er nog meer films van Denis die me zo kunnen bekoren, want naast dit meesterwerk viel de rest (uitgezonderd Beau Travail) me enigszins tegen.

Oef.

Stevige tegenvaller bij herziening. Mijn originele review nog een keertje nagelezen en ik herken er niet zo heel veel meer in. Vooral visueel vond ik dit zwaar teleurstellend. Erg lelijk in beeld gebracht, het zag er vaak nogal goedkoop en ongeïnteresseerd uit.

Ook de soundtrack kon mij ditmaal veel minder bekoren. Sowieso mijn stijl niet echt, maar vond het niet meer zo speciaal als ik vroeger blijkbaar wel deed. Het zorgt ervoor dat het allemaal véél minder hard aankomt, al kan het ook wel zijn dat de op deze film volgende wave van Franse horrors daar ook wat voor tussen zit.

Dalle en Gallo doen het nog wel goed en de film kent nog een paar interessante scenes, maar het scherpe was bijna volledig weg en dan rest toch vooral een niet zo aantrekkelijk ogende film. Er blijft op zich genoeg boeiends inzitten om zeker niet te vervelen en af en toe te intrigeren, maar het genie dat ik er vroeger inzag was weg deze keer.

Verlaging met een volledige * (volgens mij de eerste keer na 4 jaar aan herzieningen).

3.5*

Béatrice Dalle houdt wel van een bloedige scène alleen spijtig dat je hierop zowat een uur moet wachten (ook al loont zich het wachten op deze scène) .

Acteerwerk en sfeerschepping is zeker best goed maar de traagheid van het verhaal maakt het geheel vrij saai.

Een van de weinige films met scenes waarbij mijn gezicht verkromp van de pijn.

Het begin was een beetje traag, maar dat trage wordt, achter af gezien, al snel omgeslagen naar subtiliteit. De film is grotendeels een blik in het leven van zowel het Amerikaanse stelletje als dat merkwaardige Franse chirurgen echtpaar. Echter is het wel zo dat ik niet echt precies de puzzelstukje op een plaats kon leggen. De film kabbelt namelijk een beetje naar het einde toe... al moet ik zeggen dat dat gekabbel ook nooit saai wordt. Er wordt zorgvuldig aandacht besteed aan de vele sfeervolle plaatjes van Parijs wat word aangesterkt met de soundtrack van Tindersticks en enkele jazzdeuntjes... waarbij het soms lijkt alsof ik naar een stokoude Franse film aan het kijken ben. Dan de rare trekjes en enkele verschijnselen van de personage's en flashbacks waarbij je al meteen weet dat er iets niet aan de haak is in de breintjes. En ja... dan het laatste half uur, dan breekt de hel als het ware op een artistieke manier los. En ja... dit was een pijnlijke zit. Maar waar moet ik dit nou eigenlijk aan vastkoppelen? Kannibalisme? Necrofilie? Lustmoord? Vampierenfetish?

En zo is Trouble Every Day toch nog wel een uitstekende film. Voor de liefhebbers welteverstaan. Beatrice Delle is de uitschieter. De sfeer is om te smullen! Mede dankzij mijn zonet omschreven situaties. Blijkbaar vond de regisseur vele andere dingen belangrijker dan de gruwel.

4,5*

Een horror van Claire Denis, dus bij voorbaat interessant en een kijkpoging waard als haar werk je een beetje ligt. Beau Travail kon ik destijds niet zo verschrikkelijk mee, maar dat kan aan de timing hebben gelegen. U.S. Go Home die ik dit jaar zag vond ik wel erg goed. Met haar nieuwe film Un Beau Soleil Intérieur (2017) (een komedie) op het punt van release, leek het me een uitstekend idee om voor de momenteel lopende horrorchallenge nog een Denis mee te pakken.

Het eerste kwartier wordt er amper een woord gesproken, en laat Denis ons langzaam binnen in de wereld van haar personages. Trouble Every Day is geen film die waarbij het verhaal meteen begint, de personages en hun onderlinge relaties direct redelijk duidelijk zijn, en je gelijk snapt wat er aan de hand is. Overigens wordt het ook later nergens een praatfilm, en blijven de dialogen spaarzaam. Steeds leren we iets meer over de twee stellen waar de film om draait, en die aan een soort van vampirisme blijken te lijden. Het duurt zowat een uur voor de horror toeslaat, maar toen het dat deed was het ook wel dermate intens dat ik er bijna even naar van werd. Niet vanwege extreme gore, maar omdat Denis je het echt laat voelen. Bovendien mengt ze het met seks, zonder dat het exploitation wordt. Echt wel sensueel ook, het begin van de scène.

Toch, het is geen gemakkelijke film. In de eerste plaats door het tempo en tweede de manier waarop Denis haar verhaal construeert. Tevens zal de rauwe narigheid niet iedereen bekoren. Arthouse-horror dan? Ik zou het niet gek vinden als mensen dat zouden vinden. Dalle en Gallo zijn prima, maar ook ik vond het visueel niet heel erg mooi.

3,5*

Dit kon me wel smaken. Trouble Every Day is niet de meest toegankelijke films, waarbij pas gedurende de film duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit, en dan nog niet helemaal. Het deed me wel iets denken aan (het veel latere) Grave qua onderwerp, waarbij een soort van kannibalisme/vampirisme de kop op steekt, met bijbehorende behoorlijk gore en bloederige beelden. Maar TED is toch wat minder conventioneel qua verhaallijn, en heeft met bakken met donkere, dreigende sfeer waar een paar keer vies wordt uitgehaald. Goed acteerwerk van Gallo en Dalle, ook.

Toch wel een bijzondere arthouse met die extra horror touch zoals je ook wel terugziet bij Låt den Rätte Komma In (2008). De film komt echter zeer langzaam op gang en het is de eerste 45 minuten toch wel wat zoeken welke richting de film wil uitgaan. Het komt in een stroomversnelling terecht wanneer die twee jongeren uiteindelijk de woning betreden.

En dat er bij Shane ook wel iets schort, is overduidelijk, maar de vinger kan niet onmiddellijk aan de pols gehouden worden. Wat volgt is één en al mysterie al kan je dit ook zien als langzaam ontvouwend plot. De befaamde seksscène werd prima in beeld gebracht, maar werd bovenal ondersteund door een geweldige soundtrack. Creepy en intens tegelijk. De oerkreten van het slachtoffer die er sporadisch bovenuit kwamen, waren angstaanjagend. Dit laatste herhaalde zich overigens in de slotscène met het kamermeisje.

Wel een prima film dus en begrijpelijk dat enkelen dit bij hun toppers rekent. Zo ver wil ik het niet drijven, maar zeker een Denis om eens gezien te hebben.

Hm.

Van de New French Extremity-films heb ik betere gezien, eigenlijk denk ik dat ik dit tot nu toe mijn minst favoriete kan noemen. Denis slaagt op bepaalde punten behoorlijk, maar gaat voor de rest iets te pretentieus te werk. Van deze film wordt te hard geprobeerd om er een arthousefilm te maken.

Toch moet ik zeggen dat ik het eerste halfuur lekker boeiend vond. Het acteerwerk is prima, acteurs in nogal bijzondere rollen. Iedereen lijkt een beetje een gestoord iemand te spelen, dat ook wel wil werken, maar na afloop weet ik eigenlijk nog steeds niet hoe de personages heten, wat ze doen en waarom. Hier kan natuurlijk bedoeld geen antwoord op worden gegeven, maar ik vond het in dit geval te simpel.

Verder is de film traag en na een tijdje is het intrigerende er ook wel weer uit. Het weet voor een tijd te boeien, maar Denis laat voor een te lange tijd niks gebeuren. Als er vervolgens onderling totaal geen bijzondere dingen gebeuren weet je ook weer hoe laat het is. Trouble Every Day is dan ook bij lange na niet de meest verontrustende deelnemer in de NFE-beweging.

Zodra er geweld te zien is, wordt het heftig en expliciet in beeld gebracht. Toch bevindt het meeste bloed zich op de muren, en voor een film die zo realistisch wil overkomen worden de muren wel heel erg doorspekt met bloed. Zo ziet de look er wel dreigend uit, maar aan realisme en impact is er dus een gebrek, dat de film niet echt vooruit helpt.

Verder werkt de film zich naar een wat saaie finale toe en Denis brengt het haarzelf er iets me makkelijk vanaf door enkel de film moeilijk te maken met husselen. Dat vind ik te makkelijk, want de uiteindelijke lijn is erg simpel. Wat onderliggende boodschappen, maar die stellen uiteindelijk ook niet heel veel voor. Zo kan deze film nooit echt helemaal uit z'n schulp komen.

Wel weet het deels te boeien en wordt het geweld confronterend in beeld gebracht. Ik vond het er qua look alleen een beetje kaal uitzien en de film lijkt iets te zelfzeker van zichzelf te zijn. Geen probleem om ambitieus te werk te gaan, maar als je de pretentieuze lagen van deze film afpulkt zal je eigenlijk een nogal lege inhoud vinden. Jammer.

Per ongeluk viel ik in deze bizarre film op Arte (met Duitse ondertiteling, dat dan weer wel). Als ik ergens moeite mee heb, nee een diepgrondige afkeer meedraag, dan is het wel de vermenging van seks en verminking. Mijn geest kan dat niet aan. Op momenten heb ik weggekeken en het geluid uit gezet. Bij de Anitchrist van Von Trier had ik die neiging ook, maar toen zat ik in de bioscoop, weliswaar gewaarschuwd door een bordje bij de balie waarop stond "Deze film bevat zeer shockerende beelden" of iets van dien aard.

Ondanks deze afgrijselijke scenes zat er heel veel mysterie in het verhaal dat op een intrigerende manier uit de doeken werd gedaan. Helaas was naar mijn smaak de muzikale ondersteuning soms ronduit irritant. Desalniettemin was het totaal voldoende boeiend om de rit uit te zitten.

O ja, het vrouwelijk schoon was adembenemend in beeld genomen, sowieso was het camerawerk tiptop, en de acteerprestaties waren eveneens zeer solide.