Get Carter (2000)

Het origineel was wel beter, maar deze was prima te doen hoor. Wel grappig dat Caine in het origineel Carter speelt en in deze de Bad Guy.

Slechter dan ik dacht. Vooral het camerawerk, acteerwerk en het geluid zijn waardeloos. Zeer overbodige remake, Mr. Caine had zich niet hoeven vertonen in deze prent.

Kostte me 1 euro bij FRS, maar zelfs dat…

Get Carter is een stijlvolle aktiethriller en een remake van de gelijknamige prent uit 1971 waarin Michael Caine (nu te zien in een bijrol) nog de hoofdrol vertolkte. Deze keer wordt Jack Carter gespeeld door Sylvester Stallone (met ringbaardje en maatpak), een zware jongen die in opdracht van de maffia wanbetalers tot andere gedachten brengt. Hij trekt echter naar Seattle om er de moordenaar van zijn broer op te sporen. Daar komt hij in een vreemde, grauwe wereld terecht waar hij de ware toedracht achter de feiten probeert te vinden...

Maar in tegenstelling tot wat je van een Stallone-film zou verwachten, breekt de aktie nooit echt los. In plaats daarvan krijgen we een sfeervol gemaakte zoektocht naar wraak en verlossing. Met inventief camerawerk en droeve settings (het regent bijna altijd) brengt men tevens de persoonlijke zoektocht naar een tweede kans van een getormenteerde Carter in beeld.

prima actie film met een goed verhaal alleen wel blijven opletten anders is dit verhaal zo ingewikkeld 3 sterren waard

Ik heb de eerste Get Carter niet gezien, maar Sylvester laat zien dat je niet aan zijn familie moet komen.

Ik geef deze film een belachelijke 5 sterren ter compensatie van de nog belachelijkere 0.5 waardering die sommigen de film toedichten. Een 0.5 waardering verdient bijna geen enkele film. Dat is een 1 in een schaal van 1 op 10 en dat zou betekenen dat zowel het verhaal, het acteerwerk, het camerawerk , de vermakelijkheid etc. helemaal waardeloos slecht zou zijn. Als wraakfilm is deze film gewoon goed te pruimen met die heerlijke rotkop (goed bedoelt) van Rourke en de macho Stallone. Velen gebruiken moviemeter altijd als graadmeter om een film te bekijken of op te nemen. Maar wanneer er personen aandacht (of zo) willen vragen door een 0.5 te geven dan gaat men op deze manier films negeren die gewoon wel vermakelijk zijn. Ondanks hun tekortkomingen.

Matige film met Stallone wel een beetje teleurgesteld in deze. Hoogtepunten zijn zoiezo de autoachtervolgingen voor mij vind ik die best te pruimen waren. Op sommige momenten voelde de film soms wel een beetje amateuristisch aan vond ik. Stallone doet wat we gewoon zijn van hem, maar geeft het toch al beter gedaan. Rourke en Caine waren ook wel te doen. Vond de film niet de ganse speelduur boeien. Zeker niet de slechtste film ooit maar 1 keer zien is genoeg. Misschien dat de originele get carter beter is, die misschien eens moeten kijken. Deze krijgt van mij een 5/10

Wat een ontzettende gaap film zeg. Bijna 2 uur lang proberen mijn ogen open te houden. Het slappe verhaal heeft aardig wat weg van films als death wish. Stallone heeft in die tijd helaas heel wat misstappers gemaakt, waaronder deze

Slecht.

Slaapverwekkend thrillertje. Absoluut minder dan de Get Carter uit 1971. De cast is een kleine ramp, met Sylvester Stallone als absoluut dieptepunt. De regie probeert het allemaal wat getrukeerd hip te brengen, het logisch gevolg is dat anno '23 de film hopeloos gedateerd aanvoelt.

1,5

Blijf het een prima filmpje vinden

Ik wil nog even terugkomen op de algemene waarderingen voor films

Een film werd van oudsher gemaakt om mensen te vermaken. Bij bijvoorbeeld de eerste Bond films was er niemand die zich stoorde aan bepaald stuntwerk, of aan een camerahoek, of aan een acteur/figurant. De criteria waren goed, beter best met soms iemand met "voor mij hoeft dit niet". Die keek de volgende keer niet meer.

Tegenwoordig zet men een film aan om onvolmaaktheden op te sporen. Om iets te vinden om af te kunnen kraken. Men gaat uit van 2 sterren en gaat druk aan de slag om in de film hiervoor "bewijsmateriaal" te vinden. "ik kijk en word nog net niet depressief". "hoe kunnen ze een kenner als ik zo'n film voorschotelen". Dit gevoel krijg je als je alle reacties leest.

Deze klaagcultuur heeft mij voorheen vele films gekost. Mijn criterium om een film te kijken was voorheen 3 sterren, er van uitgaande dat iedereen eerlijk zijn mening gaf. Diverse enorm vermakelijke films liet ik links liggen omdat de "kenners" 1 of 2 sterren meer dan genoeg vonden en het gemiddelde omlaag duwden.

Inmiddels weet ik dat op een forum klagen gemeengoed is . Of je nou op een voetbalforum zit, op een filmforum of een ander forum waar een waardering door smaak bepaald wordt, het is overal hetzelfde. Negativiteit is stoer, positief zijn is voor watjes.

goed dat ik het weet, dat een film van 2,5 ster in een eerlijke wereld er eentje van 3,5 is.

Goede post!

Iedereen heeft zo zijn eigen criteria om een film te beoordelen. En dat willen we denk ik aanvaarden.

Zelf beperk ik me merendeels tot reviews van films die me goed bevallen zijn en niet om mijn gal te spuwen, en zeker niet over een genre films waar ik weinig mee heb. Je moet toch wel een beetje van een genre houden om een vergelijkende score te kunnen geven. Als je niets hebt met actiefilms wat heeft het voor zin om het gros van de actie-films af te kraken, of elke B-film als knullig te beoordelen. Voor de liefhebber zijn zulke oordelen nietszeggend

Daarom kijk ik wel IMDb naar de statische score verdeling (klikken op de score). Als je ziet dat een film een laag gemiddelde score heeft, maar 10% hem een 10 geeft, dan valt hij bij de genre-liefhebbers kennelijk goed in de smaak.

Ik vind een diepergaande inhoudelijke beoordeling en extra informatie zeker waardevol. Erg negatieve commentaren sla ik meestal over. Ik wil niet dat ik mij ga ergeren aan gebreken in een film omdat iemand mij daar attent op heeft gemaakt. Daarom leest ik liever de commentaren wat zo goed is aan de film,. zodat ik met een meer rozige blik de film bekijk.

Ik probeer niet te veel verwachtingen van een film te maken. Draken van films worden door art-lovers de hemel in geprezen, en wat ik heerlijke films vind, de grond in geboord. Ik voel al vrij snel aan of een film mij ligt. Ik kan de meeste genres goed verdragen. Wat niet aan mij besteed is, is als het allemaal te donker, dystopisch, sadistisch, arty, of woke wordt, Ik bekijk het leven wat luchtiger en dat wil graag zo houden. Ook het opdringerige blackifying van nieuwe films is aan mij niet besteed.

Vaak wordt vergeten dat met name Amerikaanse films ook een propaganda-medium zijn. Het was een geheim gehouden voorwaarde van de Marchall-hulp dat Europese landen Amerikaanse films en series moesten uitzenden. Daarin zijn de Amerikanen altijd de "good guys", ook al waren ze de grootste oorlogsprofiteurs die zich als enige rijkelijk hebben laten betalen voor hun hulp, en hebben ze na WW2 zo een 10 mln mensen rond de wereld om zeep geholpen.

Dus hoezo zijn films realistisch? Het is geen werkelijkheid maar filmwerkelijkheid. Als kijker raken we gewoon gewend aan steeds dezelfde succesformules en willen die herhaald zien. Net zoals je wilt dat je koffie steeds vertrouwd smaakt. Ook de tegendraadse zwaar intellectuele Franse of Italiaanse films hebben weinig met de werkelijkheid te maken, maar zijn vooral pretentieuze ego-projecten van regisseurs. Maar als je daar van houdt, prima toch? Voor mij geen reden om ze hier te komen afkraken.

Het leuke is toch wel dat je hier al die verschillen kijken en ervaringen op hetzelfde leest. Het doet je beseffen hoe verschillend we in elkaar zitten. Op een bepaald moment leer je ook wel de commentaren onderscheiden van mensen die meer zoals jij ertegen aan kijken. Gewoon uit het taalgebruik zelf.

En dan zijn er ook de standaard vooroordelen. Speelt een muzikant in een film dat moet dat bijna wel stinken voor een jaloerser deel van het publiek. Dan heb je mensen die karakterontwikkeling gaan zoeken in films die voor verstrooiing willen zorgen. Of mensen die vertoon van vrouwelijk schoon als denigrerend voor vrouwen beschouwen. Dat soort commentaren worden op een bepaald moment voorspelbaar.

Zo leer je ook het geheel van de commentaren zien als indicator van de film, waarbij je bepaalde commentaren niet meer meeweegt omdat er nu eenmaal een categorie zuurpruimen, of extreme eisen stellend type is die meer zichzelf lopen te etaleren dan de film.

Het is ook waar dat de smaak van generaties verandert en dat de concentratieboog van latere generaties een stuk minder is. Prachtige films van weleer waar op een subtiele manier heel wat gebeurt, of spanning wordt opgebouwd, worden dan beoordeeld als doodsaai. Deze jongeren willen adrenaline stoot van actie zoals in computergames gewend zijn. Voor mij is het omgekeerd, bij John Wick 4 en latere Marvel films zit ik zelf juist de actie scenes door te scrollen, omdat ik gewoon moe wordt van de eindeloze gevechtsdiarree.

Je l;eert al snel de beoordelaar beoordelen en daarmee zijn commentaar. En het blijft leuk om verborgen pareltjes te ontdekken, niet zelden doordat een genre genieter een afwijkend commentaar maakt,