Kakushi-Toride no San-Akunin (1958)

Leuke film, redelijk avontuurlijk en regelmatig grappig. Aan de andere kant behoort The Hidden Fortress niet tot de beste films die ik van Kurosawa heb gezien. Het echt memorabele mist een beetje, het is inmiddels ook een paar weken geleden dat ik de film heb gezien en ik heb ook niet echt duidelijk een beeld dat me sterk is bijgebleven. Misschien ook, omdat ik vlak hierna Dodes'Kaden en Sanjuro heb gezien, die wij mij betreft toch een pak beter zijn. Misschien komt dat inderdaad gewoon door de boeren, die enerzijds best grappig en interessant zijn, maar aan de andere kant wel zo eendimensionaal, dat het verder nergens de diepte in gaat. Toch een goede film, maar voor Kurosawa gemiddeld.

Erg aadige film, die continu wel vermaakt en een paar sterke momenten kent, zoals de achtervolgingsscene te paard en, voor mij persoonlijk het meest memorabel, de vuurdansscene. Het boerenduo is echter vaak te flauw en irriteert al snel, wellicht ook door het vreselijke geluid.

Een meer dan 55 jaar oude productie die je op zijn merites moet beoordelen. Voor die tijd, denk ik, experimenteel en in ieder geval komisch en avontuurlijk. Ik heb gelezen dat deze zwart wit film voor George Lucas gediend heeft als inspiratiebron om Star Wars te maken en of ik wilde of niet, ik heb er toch anders naar gekeken. Het verhaal is traditioneel en theatraal en herbergde de nodige cliffhangers. Vooral de samurai acts waren prachtig en het duel met de speren maakte op mij de meeste indruk.

Erg matige Kurosawa weer. Ik was hier best benieuwd naar omdat het de belangrijkste inspiratiebron voor Star Wars geweest schijnt te zijn. De overeenkomsten zijn merkbaar, maar het voelt vooral aan als een typische samuraifilm uit die tijd.

Het verhaal is vrij rechtlijnig. Een tocht door vijandelijk gebied, vol ontsnappingen, waarbij met name de laatste ontsnapping bijzonder goedkoop aanvoelt. Verder twee boertjes die voor een komische noot zorgen. Ik moet zeggen dat het totaal mijn humor niet is.

Hun acteerwerk voelt ook echt belabberd aan, zo overdreven. Dat valt ook voor de prinses te zeggen, die lijkt alleen maar te kunnen schreeuwen. Fijn dat ze gedurende een gedeelte van de film haar kop moet houden. Enge wenkbrauwen heeft ze overigens! Mifune vond ik in eerdere Kurosawa's ook behoorlijk overacteren, maar dat viel hier juist mee. Ergens ook niet onverwacht, in de veel latere film Samurai Rebellion van Kobayashi vond ik hem helemaal goed te pruimen, dus logisch dat hij onderweg progressie laat zien.

Visueel wederom weer niet al te interessant. Ik blijf erbij dat ik wat ik van Kobayashi gezien heb veel sterker vind, een veel beter gevoel voor kadrering en belichting. Hier stoort dan ook nog eens de "Star Wars editting" (ja, ik weet het, juist afgekeken van Kurosawa aldaar). Niet heel veel gevechten, maar het lansgevecht is wel behoorlijk prominent. Ook behoorlijk slecht, zeker met het lansgevecht in Hero in het achterhoofd. Mifunes karakter zou één van de sterkste krijgers zijn, nou daar geloof ik geen snars van bij het zien van dit gevecht.

Ik kan er uiteindelijk weinig positiefs uithalen. 1*.

Machtig avontuur. Het was weer tijd voor een Kurosawa. 'The Hidden Fortress' is mijn 10e van de beste man (nog maar). Er liggen gelukkig nog een paar op de stapel. Ik heb in ieder geval genoten van deze prent. Het begin met de twee ruziënde boeren is direct raak. Heerlijk. Wat daarnaast direct opvalt is het prachtige widescreen formaat. Doet de film natuurlijk goed, want de prachtige beelden die we hier krijgen voorgeschoteld hebben het nodig. Kurosawa komt met schitterende locaties op de proppen.

Verder is dit gewoon heerlijk relaxed achterover hangen en genieten van het bijzonder vermakelijke avontuurtje. Toshirô Mifune is natuurlijk weer van de partij. Kan altijd genieten van die man. Alleen die kop al, fantastisch. De twee boeren zorgen voor de komische noot tussendoor en de camera vliegt als een malle overal doorheen. Die achtervolging van Mifune te paard is erg mooi geschoten bijv. Sowieso veel hoogtepuntjes in dit luchtige avontuur. Het petje mag weer af voor Kurosawa.. en op naar de volgende.

Vanavond in Kriterion, ingeleid door Martin Koolhoven

The Hidden Fortress | CinemAsia

Epische film vol avontuur en humor. Het verhaal wordt vertelt vanuit het gezichtspunt van twee stuntelige boeren, een kleine magere en een grote dikke. En gaat verder over prinses van een door oorlog weggevaagd land die in veiligheid moet worden gebracht door een nukkige generaal. De oplettende kijker zal direct zien dat dit een inspiratiebron was voor Star Wars-films. Naast de ijzersterke rol van begeleider van de prinses, generaal Makabe zijn het de stuntelige en grappige duo Chiahi en Fujiwara die de show stelen. Maar ondanks de luchtige toon laat de film ook mooi camerawerk en locaties zien. Kortom een heerlijke film.

De gelijkenis met een western is frappant, maar dat mag nauwelijks verbazen. Kurosawa heeft immers zijn bewondering voor die andere filmreus, John Ford, nooit onder stoelen en banken gestoken. Kakushi-Toride no San-Akunin is te classificeren als een 'eastern', een cowboyprent in een samoeraikleedje, weliswaar gesitueerd in een vroeger tijdvak (woelig 16de eeuws feodaal Japan geteisterd door kleinschalige clanoorlogen) maar voor het overige schatplichtig aan de western: van de plotremissie en - uitwerking over het dynamisch ritme in de opeenvolging van geijkte situaties tot de nadruk op puur avontuur en kinetische fysieke actie (schitterend ingeblikt met als hoogtepunt een wervelende achtervolging per paard, uitmondend in een speerduel met het afgemeten tempo en de rituele esthetiek van een ballet, een scène waar Sergio Leone zich ongetwijfeld aan vergaapt zal hebben!). Daarbij zorgt het breedschermformaat, waar Kurosawa de de mogelijkheden aftast met een reeds verbluffende maturiteit, voor een passende visuele omkadering. Bijvoorbeeld in dat extreem long shot waarin drie stipjes van wegstuivende ruitrs, één links, één in het centrum en één uiterst rechts op het scherm.

Daarnaast straalt de film ook de allures van een sprookjesachtige fabel uit, reeds merkbaar in de Engelse titelvertaling. Alles draait rond een voortvluchtige prinses op wier hoofd en prijs is gesteld door een rivaliserende clan. Met enkel getrouwen en haar meest loyale generaal heeft ze zich verscholen op een paradijselijk plekje temidden van een onherbergzame woestenij. Samen met twee ronddolende doodgravers zal generaal Rokurota de als stom meisje vermomde prinses na een bewogen tocht opnieuw op de troon installeren.

De film wemelt van sprookjeselementen zoals geheime schuilplaatsen, wondere ontdekkingen, mysterieuze verdwijningen, fantasierijke listen en fabelachtige personages. Rokurota's eerste verschijning spreekt boekdelen: we zien hem uittorenen hoog op een rots, wijdbeens en de armen op de borst gekruist, een autoritaire elfenkoning, de barse beschermer van zijn felle elfenprinses.

Kurosawa trekt in zijn fabel van leer tegen de hebzucht in al haar verschijningen en stelt er de edelmoedige menselijkheid van de prinses tegenover. Moraal van het verhaal: geniet van het leven met volle teugen en blijf trouw aan jezelf, met als toemaatje de goede raad aan de heersers van deze wereld om 's af te dalen naar het gewone volk en daar het leven in al zijn schoonheid en lelijkheid aan den lijve te ervaren. De typische humanistische trekjes beletten echter geenszins dat Kakushi-Toride no San-Akunin wellicht Kurosawa's meest luchtige en amusante prent is geworden, bruisend vermaak vol energie en levenslust en met een verrassend komische inslag.

Slechts een paar keer trekt een wolkje voorbij de zonnige hemel, wanneer getoond wordt hoe de rigoureuze regels van de erecode als een dwangbuis de menselijke gevoelens omknellen: de vazal die zonder verpinken zijn eigen dochter opoffert om zijn prinses te beschermen. De overwonnen samoerai die, omdat hij gespaard werd door zijn tegenstrever, met die vernedering, erger dan de dood, verder moet leven. De prinses tenslotte, die haar geliefden moet achterlaten omwille van haar plicht jegens het rijk. Dit laatste wordt in een mooi beeld gevat: terwijl zij huilend het panorama van haar land overschouwt, verschijnt in dubbeldruk het teken van haar koninghuis, een halve maan die als een dodelijke sikkel rond haar hoofd wordt gekadreeerd.

4,0*

Als ik het topic zo doorlees zijn er sowieso nog een paar users die het met je eens zijn. En nu nog een

Verder is het visueel zeker wel vakkundig, en Mifune is zoals altijd wel de moeite. Maar (ook) deze veertiende Kurosawa zal ik geen tweede keer opzetten, daarvoor stoort het acteerwerk van sommige van de karakters me simpelweg teveel. Dealbreaker.

3*

Onderhoudende avonturenfilm, begint wat te traag maar de vaart schiet uiteindelijk toch nog in. Wel zeer ergerlijk: dat Japans. Wat een ambetante klootzakken zijn al die jappen toch zeg. De hele film lang wordt er nu eens werkelijk geen enkele zin op een fatsoenlijke toon uitgesproken. En maar roepen en maar tieren. Dat gesnauw werkt echt danig op de zenuwen. Van de generaal zou je dat nog kunnen verwachten, maar ze doen het allemaal. Niet alleen de twee boeren, maar bijvoorbeeld ook de zogezegd "mooie" prinses krijgt geen normale zin uit haar strot. Het takkewijf. Gelukkig doet ze het grootste deel alsof ze stom is of ook zij was compleet onuitstaanbaar geweest. Begon ze daar een aan 't eind ineens een liedje te kwelen, alsof onze oren nog niet genoeg te verduren gekregen hadden. Dat noemen ze daar dan een prinses. Zelden zo'n heks gezien. Rare jongens toch, die jappen. Onaangenaam zootje zeikerds bij elkaar, dat is het.

Films uit het historische feodale Japan ergens in de Middeleeuwen zijn niet altijd de meest toegankelijke films. Vaak theatraal en ook heel vaak van lange duur. Deze The hidden fortress bevindt zich er wat tussenin: iets meer gericht op het grote publiek en een vrij strak plot waarin de nodige vaart zit zonder echt spectaculaire dingen te aanschouwen.

De twee boeren en dat geldt ook voor de andere personages blijven roepen alsof hun leven ervan afhangt, maar Tahei en Matakichi leveren een amusant schouwspel als hebzuchtige, maar eveneens kibbelende domme boeren. De personages zijn vrij karikaturaal en het feodale systeem ten tijde van het oude Japan komt sterk naar voor. De prinses is een halfgod die nimmer ter discussie wordt gesteld en haar lijfwacht Rokurota is een hondstrouwe heldhaftige krijger. Onderaan de ladder krijg je dan de boeren die op zijn zachtst gezegd weinig positieve eigenschappen bezitten.

The hidden fortress is een leuke avonturenfilm om eens gezien te hebben, maar veel meer dan dat zag ik er niet in. Samen met The seven Samurai en Ran blijf ik in hetzelfde historische "epos-potje" roeren. Niet slecht allemaal, maar echt wild werd ik er nooit van. Gelukkig zag ik met Ikiru (1952) toch ook een andere stijl van Kurosawa.

Was even benieuwd of je wist dat deze film de blauwdruk voor Star Wars was (de 1e)

Kijk ook zeker Kurosawa’s misdaadfilms High and Low en The bad sleep well. Dat vind ik persoonlijk zijn beste werk..

Vandaag te zien op TV > ARTE > 22:45 uur

Degelijke film van Kurosawa. Qua stijl een beetje anders dan ik tot nu toe van hem gewend ben, een film met een wat lichtere ondertoon. Hoewel de pogingen tot humor bij mij niet aansloegen. Daarvoor zijn de twee boeren te simpel en worden zij wel erg flauw neergezet. Het plot is onderhoudend, zonder echte hoogtepunten. De film kijkt wel aardig weg. Niet een film die ik nog een keer zou bekijken, maar ik heb mij er ook niet mee verveeld.

Fijne ouderwetse avonturenfilm met alles erop en eraan, meer als familiefilm bedoeld. Twee geldzuchtige landlopers vergezellen een generaal in zijn queeste om een prinses van een gevallen rijkje in veiligheid te brengen. Bij Kurosawa verwacht je doorgaans een serieuzere toon en hardere personages; het is dan ook vrij verrassend om hier twee komische paljassen in een hoofdrol te zien. En zo komen we terecht in een lichtvoetige schelmenfilm waarvan de personages redelijk cartoonesk overkomen. Waarom niet? In die 135 minuten viel er genoeg leuks te beleven vond ik, de locaties/decors zijn buitengewoon geslaagd.

Vooral een briljant vermakelijke film. Dit ding duurt 140 minuten en verveelt geen moment vol met allerlei losse momenten die stuk voor stuk sterk zijn en tezamen een heerlijke avonturenfilm vormen. Het acteerwerk is niet heel geweldig over de breedte maar dat maakt in deze film minder uit. Die twee boeren vind ik nog best oké trouwens. De prinses moet niet haar mond opentrekken (dan is het enkel irritant geschreeuw) maar ze heeft verder wel een enorm krachtige uitstraling, zo'n een dat ik gefascineerd blijf kijken. De hele film ook in een kort broekje, alleen wordt ze daar overtroffen door Mifune die in een nog korter broekje rondhuppelt. Prachtig gebruik van het brede beeld, boeiende omgevingen. Omgevingen die echt doen denken aan westerns, en vooral de spaghettiwetserns waarmee eerder Leone en co schatplachtig zijn aan Kurosawa dan dat Kurosawa dat is aan John Ford en kornuiten. Je moet hier verder niet al te veel in zien, maar dat moet je bij pakweg Indiana Jones ook niet (die ik nog hoger waardeer). Maar als een film zo goed wordt uitgevoerd heb je alsnog een sterke film, zeker als de beleving top is. 4,0*.

Veel mensen hier hebben moeite met het boertige gedrag van Tahei en Matashichi, en ik kan me daar wel iets bij voorstellen, maar zelf heb ik daar gelukkig absoluut geen last van – de twee acteurs spelen het bepaald niet realistisch of naturel, maar dat is wat mij betreft geen enkel probleem omdat de rest van de film eveneens zo'n sprookjesachtig avontuur of avontuurlijk sprookje is, en bovendien zat ik dan misschien niet te schudden van het lachen maar heb ik toch wel veel plezier beleefd aan het proberen te voorspellen op welke kortzichtige manier ze nu weer zouden reageren op de diverse voetangels en klemmen die Kurosawa ze voorschotelt. En ook mooi dat ze op het einde elkaar zodanig vertrouwen dat de één de ander het bewaren van het goudstuk wel toevertrouwt – hoewel het eigenlijk nog leuker was geweest als ze daar óók weer over waren gaan kibbelen: "Bewaar jíj het nou maar!" – "Nee, jij!" – "Waarom ìk? Jíj!"
        En verder: mooie plotverwikkelingen, prachtige zwart-wit-fotografie, Toshiro Mifune gezaghebbend als altijd, Minoru Chiaki prachtig als de prinses, en van a tot z genoten. En wat die fotografie betreft, het is eigenlijk een wonder dat de film er zo goed uitziet, want zoals Kurosawa in zijn Something like an autobiography vertelt: "during the Mount Fuji location shooting [..] we were hit by three typhoons in succession. The forests in which we had planned to film were leveled one by one, and what was to have been a ten-day location shoot ended up taking a hundred days." Benieuwd of bijvoorbeeld het desolate landschap waar de film mee begint oorspronkelijk ook een bosrijker omgeving had moeten zijn.