
Kakushi-Toride no San-Akunin (1958)
Alternatieve titels: The Hidden Fortress | 隠し砦の三悪人
Japan
Avontuur / Komedie
139 minuten
geregisseerd door Akira Kurosawa
met Toshirô Mifune, Minoru Chiaki en Kamatari Fujiwara
Twee laffe boeren willen vluchten naar hun land ten tijde van de oorlog en vinden onderweg een heleboel goud. Zij ontmoeten een generaal, een prinses en vinden een geheim fort. De generaal wil de prinses de grens over smokkelen en de boeren willen met het goud de grens over. Ze besluiten samen te werken.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=l2b4wmZL9uw
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Het verhaal is vrij rechtlijnig. Een tocht door vijandelijk gebied, vol ontsnappingen, waarbij met name de laatste ontsnapping bijzonder goedkoop aanvoelt. Verder twee boertjes die voor een komische noot zorgen. Ik moet zeggen dat het totaal mijn humor niet is.
Hun acteerwerk voelt ook echt belabberd aan, zo overdreven. Dat valt ook voor de prinses te zeggen, die lijkt alleen maar te kunnen schreeuwen. Fijn dat ze gedurende een gedeelte van de film haar kop moet houden. Enge wenkbrauwen heeft ze overigens! Mifune vond ik in eerdere Kurosawa's ook behoorlijk overacteren, maar dat viel hier juist mee. Ergens ook niet onverwacht, in de veel latere film Samurai Rebellion van Kobayashi vond ik hem helemaal goed te pruimen, dus logisch dat hij onderweg progressie laat zien.
Visueel wederom weer niet al te interessant. Ik blijf erbij dat ik wat ik van Kobayashi gezien heb veel sterker vind, een veel beter gevoel voor kadrering en belichting. Hier stoort dan ook nog eens de "Star Wars editting" (ja, ik weet het, juist afgekeken van Kurosawa aldaar). Niet heel veel gevechten, maar het lansgevecht is wel behoorlijk prominent. Ook behoorlijk slecht, zeker met het lansgevecht in Hero in het achterhoofd. Mifunes karakter zou één van de sterkste krijgers zijn, nou daar geloof ik geen snars van bij het zien van dit gevecht.
Ik kan er uiteindelijk weinig positiefs uithalen. 1*.
Verder is dit gewoon heerlijk relaxed achterover hangen en genieten van het bijzonder vermakelijke avontuurtje. Toshirô Mifune is natuurlijk weer van de partij. Kan altijd genieten van die man. Alleen die kop al, fantastisch. De twee boeren zorgen voor de komische noot tussendoor en de camera vliegt als een malle overal doorheen. Die achtervolging van Mifune te paard is erg mooi geschoten bijv. Sowieso veel hoogtepuntjes in dit luchtige avontuur. Het petje mag weer af voor Kurosawa.. en op naar de volgende.
The Hidden Fortress | CinemAsia
Daarnaast straalt de film ook de allures van een sprookjesachtige fabel uit, reeds merkbaar in de Engelse titelvertaling. Alles draait rond een voortvluchtige prinses op wier hoofd en prijs is gesteld door een rivaliserende clan. Met enkel getrouwen en haar meest loyale generaal heeft ze zich verscholen op een paradijselijk plekje temidden van een onherbergzame woestenij. Samen met twee ronddolende doodgravers zal generaal Rokurota de als stom meisje vermomde prinses na een bewogen tocht opnieuw op de troon installeren.
De film wemelt van sprookjeselementen zoals geheime schuilplaatsen, wondere ontdekkingen, mysterieuze verdwijningen, fantasierijke listen en fabelachtige personages. Rokurota's eerste verschijning spreekt boekdelen: we zien hem uittorenen hoog op een rots, wijdbeens en de armen op de borst gekruist, een autoritaire elfenkoning, de barse beschermer van zijn felle elfenprinses.
Kurosawa trekt in zijn fabel van leer tegen de hebzucht in al haar verschijningen en stelt er de edelmoedige menselijkheid van de prinses tegenover. Moraal van het verhaal: geniet van het leven met volle teugen en blijf trouw aan jezelf, met als toemaatje de goede raad aan de heersers van deze wereld om 's af te dalen naar het gewone volk en daar het leven in al zijn schoonheid en lelijkheid aan den lijve te ervaren. De typische humanistische trekjes beletten echter geenszins dat Kakushi-Toride no San-Akunin wellicht Kurosawa's meest luchtige en amusante prent is geworden, bruisend vermaak vol energie en levenslust en met een verrassend komische inslag.
Slechts een paar keer trekt een wolkje voorbij de zonnige hemel, wanneer getoond wordt hoe de rigoureuze regels van de erecode als een dwangbuis de menselijke gevoelens omknellen: de vazal die zonder verpinken zijn eigen dochter opoffert om zijn prinses te beschermen. De overwonnen samoerai die, omdat hij gespaard werd door zijn tegenstrever, met die vernedering, erger dan de dood, verder moet leven. De prinses tenslotte, die haar geliefden moet achterlaten omwille van haar plicht jegens het rijk. Dit laatste wordt in een mooi beeld gevat: terwijl zij huilend het panorama van haar land overschouwt, verschijnt in dubbeldruk het teken van haar koninghuis, een halve maan die als een dodelijke sikkel rond haar hoofd wordt gekadreeerd.
4,0*
Als we dan toch met kwade woorden aan moeten komen zetten richt ik mijn ogen op de boeren. Ik kan er niets aan doen, maar ik vond ze gewoon afschuwelijk irritant. Ze schreeuwen, ze krijsen en schmieren er in ieder shot waarin ze te zien zijn op los. Ik snap dan ook echt niet waarom juist deze twee figuren de grootste attractie van de film zouden zijn en waarom zo weinig andere mensen erover lijken te vallen.

Verder is het visueel zeker wel vakkundig, en Mifune is zoals altijd wel de moeite. Maar (ook) deze veertiende Kurosawa zal ik geen tweede keer opzetten, daarvoor stoort het acteerwerk van sommige van de karakters me simpelweg teveel. Dealbreaker.
3*
De twee boeren en dat geldt ook voor de andere personages blijven roepen alsof hun leven ervan afhangt, maar Tahei en Matakichi leveren een amusant schouwspel als hebzuchtige, maar eveneens kibbelende domme boeren. De personages zijn vrij karikaturaal en het feodale systeem ten tijde van het oude Japan komt sterk naar voor. De prinses is een halfgod die nimmer ter discussie wordt gesteld en haar lijfwacht Rokurota is een hondstrouwe heldhaftige krijger. Onderaan de ladder krijg je dan de boeren die op zijn zachtst gezegd weinig positieve eigenschappen bezitten.
The hidden fortress is een leuke avonturenfilm om eens gezien te hebben, maar veel meer dan dat zag ik er niet in. Samen met The seven Samurai en Ran blijf ik in hetzelfde historische "epos-potje" roeren. Niet slecht allemaal, maar echt wild werd ik er nooit van. Gelukkig zag ik met Ikiru (1952) toch ook een andere stijl van Kurosawa.
The hidden fortress is een leuke avonturenfilm om eens gezien te hebben, maar veel meer dan dat zag ik er niet in. .
Was even benieuwd of je wist dat deze film de blauwdruk voor Star Wars was (de 1e)
Kijk ook zeker Kurosawa’s misdaadfilms High and Low en The bad sleep well. Dat vind ik persoonlijk zijn beste werk..