Close Encounters of the Third Kind (1977)

Slecht.

Ik begin onderhand te geloven dat Steven Spielberg van irritante personages zijn trademark heeft willen maken: wil maken. Hij doet er in ieder geval vaak z'n best voor. Ook in Close Encounters of the Third Kind loopt het vol met irritante, drukke, chaotische mensen. Dat is zelden aangenaam om naar te kijken en al zeker niet als het zo slecht gedoseerd is.

Het maakt voor mij de film ondermaats en nergens meer te redden. Op zich zou dat first contact-plotje wel leuk kunnen zijn en het einde is ook eindelijk wat anders dan overdreven drukte, maar ook daar komt Spielberg dan met een andere trademark: een hoop sentiment. Ook componist John Williams doet wederom z'n duit in het zakje met een hoop bombastisch lawaai.

Dat de film bijna 45 na dato redelijk gedateerd is, was tijdens het kijken nog het minst van m'n zorgen. De effecten zijn kitscherig, maar eigenlijk is dat het enige waar ik nog de charme van kan inzien. Verder is het een heuse klus geweest om de 2u+ uit te zitten.

1,5

Wat is het verschil tussen de "special edition " en de originele versie?

Kun je een paar films noemen die na ruim 40 jaar (qua SF) volgens jou niet gedateerd zijn en de effecten echt lijken?

O.K. je bent getuige van het eerste contact met een intelligentie die voor ons onbekend is

Is er dan op dat moment een rede om weg de "scène" te verlaten?

Volgens Spielberg is de "hoge nood" een rede

Natuurlijk een grap maar toch.

Ik zou het eerder in mijn broek doen!

Tegenwootdig niet meer om aan te gluren. Met uiterst irritante Richard Dreyfuss.

Een heel vroege Spielberg, en wat mij betreft ook een mindere. De ambitie is hier groter en beter dan de daadwerkelijke uitvoering. De mysterieuze en enigmatische manier waarop het buitenaardse leven in het verhaal wordt geschreven is dan wel bewonderenswaardig, en de visuele esthetiek en de muzieknoten van Williams zijn sfeerverhogende puntjes, maar toch is Close Encounters of the Third Kind nooit een film die echt gaat leven. De grootste oorzaak daarvoor is het totale gebrek aan een menselijk ankerpunt waar je je als kijker aan kan hechten. Het personage van Richard Dreyfuss is ontzettend onsympathiek en schreeuwerig. De film schildert hem af als een soort van held waar je als kijker voor moet supporteren, maar ik had er maar bitter weinig sympathie voor. De andere personages komen niet prominent genoeg voor en zijn te oppervlakkig uitgewerkt om echt te kunnen boeien. Sowieso is het over het algemeen maar een erg schreeuwerige en drukke film, in de dialogen dan vooral. Nu, dat is in ieder geval wel een trekje van Spielberg in zijn vroegere films, maar het stoorde me nergens zo fel als hier. Nogmaals, de beelden en muziek zijn mooi en sfeervol en evoceren goed dat onvatbare van het Buitenaardse, en dat zijn uiteindelijk ook zaken die de film een ruime voldoende opleveren. Maar de personages en het verhaaltechnische schieten te kort, en Spielberg geeft zijn kijkers (te) weinig reden om volop mee te leven. 3*.

Best een aparte film, die eigenlijk – vond ik dan – heel de speelduur lang vrij onvoorspelbaar blijft. Dat is niet per se altijd positief, komt ook omdat sommige scènes veel te lang doorgaan waardoor je soms amper nog weet waar het nu eigenlijk over gaat. Vooral die scène van Roy die gek wordt in zijn huis en planten naar binnen gaat lopen smijten had allemaal wel een stuk korter gemogen. Ook andere dingen, waaronder het laatste half uur had best iets korter gekund. Het was wel tof, maar duurde wel erg lang.

Ook de andere scènes met de daadwerkelijke encounters zijn wel waar de film het van moet hebben. Anno nu is het vrij bordkarton, maar het is nog wel steeds leuk (en soms mooi) om te zien.

Ik heb pasgeleden Arrival gezien, en waar er daar gecommuniceerd wordt door middel van schrift, gebeurt het hier door middel van muziektonen. Hoewel het een goede scène oplevert blijf je als kijker wel met veel vragen zitten. Wat wordt er nu eigenlijk gezegd? Vervolgens worden er wat vermiste piloten en dergelijke afgezet, er komen wat aliens naar buiten en er gaan wat mensen aan bord, einde.

Vond het allemaal net iets te vaag blijven voor een idee waar je toch bijna 2,5 uur in investeert. Ligt ook aan de personages die allemaal oppervlakkig blijven.
Een wat langdradige film die het vooral moet hebben van sommige scènes en momenten die eruit springen.

Heb het idee dat Spielberg vooral z'n idee hartstikke leuk vond maar er verder te weinig over nagedacht heeft dat er ook nog een coherente film omheen moest komen. Je zou hier nu echt niet meer mee wegkomen.
Vind Spielberg ook vrij overgewaardeerd over het algemeen, heb nog maar zelden een film van hem gezien waar ik echt dolenthousiast over was.

3,25*

Een jaar na de geweldige blockbuster Jaws, kiest Spielberg opnieuw voor sensatie en Richard Dreyfuss mag ook terug mee spelen. De film heeft ongetwijfeld haar invloed op latere films en series. Van The X-Files tot Arrival. En samen met Star Wars zorgde het voor een SF hype waardoor zelfs James Bond met Moonraker de ruimte in trok.

Ik kan me voorstellen dat de film eind jaren '70 best wel indruk maakte. Maar met de jaren heeft dit de tand des tijds niet helemaal doorstaan. In tegenstelling tot Jaws is er minder suggestie en de effecten van toen werk niet altijd meer. De settings zijn wel mooi, maar ook niet overweldigend. En Dreyfuss zit zeker niet op het niveau van Jaws. Het is ook vrij lang allemaal met weinig charme in het verhaal.

Wat wel blijft hangen is het muzikale motief van 5 noten. Dat zit nog het meest in de herinneringen van de filmgeschiedenis. Op zich niet bijzonder, maar wel effectief. John Williams is altijd goed in zijn job.

This is nuts!

Inmiddels had ik toch wel weer eens zin in deze film gekregen, want hoe was het ook alweer, vond ik dit nu een goede film of was het me teveel des Spielberg?

Interessant sowieso is dat de film begint over Flight 19 aangezien ik net een boek over de Bermuda driehoek uit heb. Interessant tevens ook de weigering van piloten de UFO te willen rapporten, iets dat door Berlitz in zijn boek ook beschreven wordt. In de film wordt het wat dat betreft niet echt geduid maar het vliegersgilde sprak liever niet over de driehoek of UFO's, daar heerste een soort van taboe op. Erg toevallig is tevens dat we hier een grote en onverklaarbare stroomstoring te zien krijgen terwijl in '77 juist de grote stroomstoring zich voordeed, in Berlitz zijn boek toch wel in verband gebracht met wat we in Close Encounters zien terwijl op Wikipedia inmiddels het voorval aan meerdere blikseminslagen wordt geweten. Dus, de interesse voor het onderwerp is wel degelijk en wat joeg het idee van 'alien-abduction' me vroeger angst aan. Het begin van Close Encounters mag er dan vervolgens ook best zijn.

Een donkere en mysterieuze sfeer komt naar voren met vreemde verschijnselen en de eerste ontmoeting van Brad met zijn nieuwe speelkameraadje is één om kippenvel van te krijgen. Net als de praktisch iconische scene van Roy in zijn bedrijfswagen. De scene waarin het jongetje wordt meegenomen is al net zo fantastisch opgebouwd en is bijna doodeng dat te noemen. Sowieso zijn dit pareltjes qua spanning en opbouw, en past de soundtrack van Williams er in het begin goed bij met een aantal prima momenten.

Maar helaas, Spielberg en Williams weten het niveau niet vast te houden en het geheel begint zo op het uur langzaam aan te ontsporen beginnende met Roy die spullen door het keukenraam naar binnen gooit. Tja, moet dit grappig zijn of de fascinatie van Roy benadrukken? Ik vind het ontzettend flauw in ieder geval. Roy wordt door meerdere gebruikers weggezet als een irritant personage, ik vind dat vooral gelden voor de hele familie met die verschrikkelijke kinderen, en het doet me dan ook denken aan War Of The Worlds waar Spielberg naar eigen zeggen een doorsnee Amerikaans gezien wilde neerzetten met Ray Ferrier. Ook al zo'n mislukking als je het mij vraagt want wat is dat ook een verzameling debielen, een disfunctioneel gezin, de vraag is dan ook wel bijna waarom Spielberg gezinnen zo neerzet.

Zoals ik al zei het daarop volgende half uur na Roy's geklei in de woonkamer verliest de film zich compleet. De muziek is in fase veel te vrolijk en is na het begin toch verandert in het gebruikelijke 12 in een dozijn werk van Williams. Dat gescheur door de weilanden is totaal overbodig en stompzinnig. Zitten er van die typisch Spielberg stompzinnigheden en overgangen in zoals Roy die al kaartlezend aan het rijden is, om dan eerst zo'n onverwachtse slinger te maken en later plotseling tussen verkeer in te zitten. Sowieso duurt de hele opbouw als Roy op locatie geraakt, dus door het hek rijdt, tot aan de daadwerkelijke meet and greet veel en veel te lang. En dan is er de ontmoeting zelf tussen de geleerden en de ruimteschepen, ik snap dat je zoekende bent qua communicatie. Je moet iets bedenken om een communicatie op gang te krijgen dat begrijp ik. Maar toch, dat getoerer met die tonen heeft iets ontzettend kinderlijks. Het wordt ook nog weer eens veel te lang doorgevoerd met de eindconclusie dat het grote schip kennelijk een tuba als claxon heeft, nou...fijn om te weten. Zoals gezegd het is weer des Spielbergs en het einde is niet anders in die zin, zeg maar gerust zoetsappig met het terugkeren van alle vermisten, om een laatste punt van kritiek te benoemen met hoe gemakkelijk Roy het test terrein op komt ondanks bewaking en de wetenschap dat hij op de vlucht is, hoe hij vooraan staat als vreemdeling en zelfs op een gegeven bij het experiment wordt betrokken.

En zo was mijn geheugen weer opgefrist, iets dat niet tot het einde hoefde de duren want halverwege wist ik alweer welke kant het op ging en de kwaliteit van het geheel. En nee, deze klassieker is niet aan mij besteed, maar een voldoende zit er wat mij betreft nog wel in vooral vanwege het sterke eerste uur.

Mooi meesterwerk van de grootmeester Steven Spielberg, die na het grote succes van Jaws met deze kwam en dit is zo'n klassieker die je wel hebt gezien. Roy Neary (Richard Dreyfuss) krijgt een encounter met een alien schip en dat zet zijn wereld letterlijk op de kop, iets waar zijn familie het voor moet ontgelden. Op zijn reis naar de waarheid komt hij van alles tegen en dat word mooi in beeld gebracht. De rest van de cast zoals Teri Garr, Melinda Dillon en Francois Truffaut spelen hun rol ook zeker goed. De special effects zijn nog steeds erg goed, het is geen computerwerk maar dat mag de pret niet drukken. De muziek is in deze film erg goed en past in het geheel wat ook de setting van deze film is. Je ziet in de aliens of 1 ervan duidelijk het concept voor E.T. en tja voor de rest kan ik alleen maar zeggen deze klassieker moet je toch 1x in je leven hebben gezien.

Ja, ik weet het, deze SF/fantasie film heeft de tand destijds niet helemaal doorstaan. Maar geloof mij dat we in 1978 met open mond en sprakeloos zaten te kijken naar het laatste half uur. Die beleving is er nu niet meer maar de herinnering blijft wel natuurlijk. Jaren later ben ik on-the-road naar Wyoming geweest waar de betreffende platte berg staat. Devils Tower, het was een spectaculaire ervaring en een plek waar veel bergklimmers naar toe gaan. Geen UFO's gezien daar overigens, maar magisch was het hoe dan ook.

Dit is een film, die zo overtreffend is.

En nimmer geëvenaard.

Nog steeds zo tijdloos en weergaloos prachtig.

Een van de aller beste science fiction films gemaakt.

Close encounters of the third kind en natuurlijk E.T.en Starman en Cocoon.

Meesterwerken stuk voor stuk.

Steven Spielberg die de wereld van de cinema, met vele van zijn, wonder schone films, naar een nog hoger niveau trok.

Dat wordt weer eens extra duidelijk, voor wie een film als deze, weer eens wil zien,of nog moet zien.

Films, ook voor de nieuwe generaties.

Staande ovatie en applaus voor dit soort bijzondere films.

Ik vind het onvoorstelbaar dat wanneer je de film niet goed vind er dan weer naar kijkt. Of wil je zeggen dat je deze nu pas zag? Jij noemt dit gedateerd, maar dit blijft, en zeker voor een sciencefiction een tijdloze film. Maar als je niet van het genre houd kan ik nog enigszins begrijpen dat je het niets vind, alhoewel.