Close Encounters of the Third Kind (1977)

Had in de jaren 70 internet bestaan en dus ook dit forum, dan had ik de film een dikke 5 gegeven, nu bijna dertig jaar later is de waardering gezakt, niet omdat het geen goede film is, het enige wat ik aan te merken heb zijn de acteerprestaties, die zijn van een bedenkelijk niveau, maar in die jaren lette je daar niet op. Je kreeg een visueel spektakel voorgeschoteld welke zijn weerga niet kende en ook nu nog hebben die scenes niet aan kracht ingeboet, integendeel zet je deze scenes af tegen de CGF van tegenwoordig dan kunnen ze de vergelijking doorstaan. Ook toen al scheen Spielberg moeite te hebben acteurs te regisseren en ook toen was zijn voorliefde voor mierzoet drama al duidelijk. Gelukkig is dat laatste maar kort in de film te zien en het acteren haalt de film maar een klein beetje onderuit. Wat overblijft is het fijne verhaal en de magnifieke beelden en de geweldige muziek en dat maakt dat ik zeker 1 keer per jaar de dvd nog eens uit de kast pak.

Zo lang geleden dat ik me alleen nog het einde met de ontmoeting met de aliens op de berg herinnerde eigenlijk. Ik hou ervan hoe de film echt een stukje mystiek bevat en het gevoel van verwondering naar en ook angst voor het onbekende. En evengoed van de kant van de aliens dan van de mensen op aarde, wat op zich al best uniek is voor films die om contact met aliens draaien. Maar ik vond het ook erg opvallend hoe enorm traag de film is. En dat nam toch wat van mijn kijkplezier weg. Vaak ellenlange scènes en op het interessante beginstuk na wordt het pas echt weer boeiend als Roy en Gillian zich herenigen en naar de berg gaan. Als de film iets binnen een minuut of twee kan vertellen dan neemt het er tien.

In een stuk of twee spannende scènes in het eerste deel van de film doet de lengte van scènes juist ook wel veel voor de suspense, maar over het algemeen werd ik toch een beetje ongeduldig moet ik zeggen. Ook omdat Dreyfuss pas opbloeit als hij later in de film weer samen is met Jillian. Dreyfuss en Dillon hebben een mooie klik op het scherm (en Dillons spel is aardig) en Roy is gelijk al sympathieker, waar hij in een groot deel van de film vooral een wat vervelend geobsedeerde gek is. Vooral die scène waarin hij die berg in zijn eigen woonkamer gaat bouwen kon ik niet aanzien. En het duurde maar. Prima dat Spielberg iin deze film emotioneel niet manipulatief is, maar een wat sympathiekere en meer uitgewerkte hoofdpersoon was leuk geweest.

Het slotstuk met de ontmoeting met de aliens op de berg is wel echt iconisch natuurlijk en erg sterk, maar zelfs deze scène moet weer echt wat opgerekt worden. Eerst komen er kleine schepen, daarna dat enorme moederschip. Prachtig vormgegeven overigens, en het hele gebeuren is ook een zeer fraaie lichtshow en mooi gebruik van nog niet eens zo heel gedateerde special-effects. Maar wel zo lang weer dat ik het naar uitsloverij vind neigen. Eigenlijk komt het zo ook een beetje over alsof de hele film opbouwt naar en draait om al dat audiovisuele geweld.

Het werk van John Williams vind ik niet eens zo goed hier, maar muzikaal gezien is in elk geval dat simpele deuntje dat gebruikt wordt voor de communicatie tussen de mensen en aliens onvergetelijk. Maar goed, het is wat aan de magere kant met dat soort hoogtepunten. Het kruipende tempo is gewoon een groot bezwaar voor me en het gebrek aan leuke en uitgediepte personages ook. Overigens heb ik de Director's Cut gezien. De Special Edition lijkt me beter. 3.0*.

Steven Spielberg, ik vind het nog altijd een van de lastigst te beoordelen regisseurs. Je moet - meer dan bij anderen - echt in de stemming zijn voor zijn films.

Heb je slechte zin, dan zul je (kort door de bocht) zijn latere films degelijk en saai vinden en zijn oudere werk kinderachtig. Ga je er goed voor zitten, dan maken die kritiekpunten al snel plaats voor termen als 'vakwerk', 'sfeervol' en 'memorabel'.

Van al zijn lastig te beoordelen films is Close Encounters Of The Third Kind misschien wel de meest ongrijpbare, ondanks zijn toegankelijke jasje. Want wat is het nu eigenlijk? Een familiefilm met jeugdige, brave humor? Een film die het vooral van de sfeer moet hebben?

Beide, eigenlijk. Dat familieluchtje hangt er zeker aan, vanwege het E.T.-achtige sfeertje met over het randje overdreven personages. Maar tegelijkertijd zit je vaak (vele) minuten lang te kijken naar knipperende lichtjes zonder dat er een woord wordt gesproken. Kan heel saai zijn als je er niet voor in de stemming bent, maar het kan ook haast hypnotiserend overkomen in combinatie met die sfeervolle John Williams-soundtrack.

In welke stemming je ook bent, je kunt hoe dan ook niet om het vakwerk heen. Vooral als je Close Encounters met andere bijna 40 jaar (!) oude films vergelijkt, valt het op hoe weinig hij verouderd is. De effecten zijn bewust simpel gehouden, want Spielberg begrijpt dat sfeer zich niet door techniek laat vangen. Zo'n mens-alien-concert is ronduit briljant gevonden en ontzettend mooi uitgewerkt.

Maar ook het verhaal herbergt best veel onder dat dorky sausje. In de kern is het immers een mooie, klassieke strijd tussen je interne oerdriften en rede. Spielberg doet daar alleen niet zo gewichtig over als de meeste andere regisseurs zouden doen, maar vat het in leuke sleutelscènes als het door het raam gooien van zand, stenen en kippengaas.

Close Encounters Of The Third Kind is geen film waar ik elke keer dik twee uur van kan genieten, maar die prachtige sfeer trekt het steeds weer omhoog naar een 8. Stiekem toch wel een regelrechte sci-fi-klassieker.

Jaws (1975) garandeerde de doorbraak van Steven Spielberg naar de absolute top van de filmindustrie. Het duurde niet lang of een tweede klassieker diende zich aan: Close Encounters of the Third Kind is de eerste echte familiefilm van Spielberg's hand, en zou daarom model staan voor E.T. (1979) en alle andere fantasievolle familiedrama's die nog zouden volgen.

En tóch lijkt deze film een beetje ondergesneeuwd, want qua naamsbekendheid doet Close Encounters of the Third Kind aanzienlijk onder voor Spielberg's grootste klassiekers. Enigszins onterecht, want dit sci-fi drama is een visueel spektakel van de bovenste plank, dat anno 2016 nog steeds een prettig sfeertje in de huiskamer weet te projecteren.

Uiteindelijk is dat immers waar het Spielberg hier om draait. Op gewiekste wijze smeedt hij sci-fi elementen en een stukje familiedrama samen, met als doel tot een aangename crowdpleaser te komen. Dat de speelduur hier en daar ten faveure van de sfeer te veel gerekt wordt, neem je als kijker dan wel op de koop toe. Dat de characters nogal kleurloos zijn is ook geen al te groot manco; een fijn maniakale Roy Neary (Richard Dreyfuss) geeft immers wel wat tegenwicht. Een prettige werkwijze van Spielberg om zo'n komische scène zoals die met de zelfgemaakte Devil's Tower de plaats te laten innemen van het wat zwaardere geneuzel en gefilosofeer over Aliens waarmee de film evengoed gevuld had kunnen zijn. Luchtig vermaak is de sleutel voor een formule die zich later meermaals succesvol zou bewijzen.

Gelukkig is Close Encounters wel meer dan alleen vermakelijk. Filmtechnisch grossiert de film in schitterende settings, sterk kleurgebruik en een aantal adembenemende shots, die het geheel tot een visueel plaatje maken. Het slotakkoord is wat betreft het summum; dat op schaal tot leven gekomen ruimteschip is echt prachtig, en maakt de laatste scène mede tot de beste van de film. Ook de score van John Williams komt dan eindelijk echt tot leven, en maakte dat ik met een glimlach afsloot.

3.5*

“If everything's ready here on the Dark Side of the Moon... play the five tones.”

Tegenvaller. Spielberg weet, ongeacht het genre, mij altijd wel emotioneel te raken met zijn films. Of het nu Jurassic Park, Jaws of Schindler's List is, Spielberg heeft een talent om herkenbare personages te creëren die in extreme of fantasievolle situaties terecht komen. Personages waar je om gaat geven.

Maar na een uur kijken naar Close Encounters vroeg ik me af waar ik naar aan het kijken was? Waar wil Spielberg heen? Het is geen goed signaal als je jezelf dit soort vragen gaat stellen na een uur in de film. Wanneer de film zich verplaatst naar “The Dark Tower" word het wel wat beter en het einde is mooi gedaan. Al het voorafgaande komt in wat beter perspectief en de personages komen eindelijk tot leven. De communicatie met de aliens via muziektonen is ook een interessante toevoeging. Close Encounters is nog steeds geen geweldige film, maar gelukkig eindigt het wel op een hoge noot.

Het laatste 45 minuten is super, maar waarom is het eerste gedeelte zo traag en saai.....Ik had hem bijna stop gezet.

Roy Neary [Richard Dreyfuss] is een gewone Amerikaan die op een dag getuige is van een vreemd fenomeen dat hij niet kan plaatsen en vooral niet van zich af kan zetten. Hij droomt sinds deze ‘encounter’ van een soort rots die hij obsessief probeert vorm te geven, in de hoop erachter te komen wat het precies is of wat het betekent. Zijn veranderde gedrag leidt tot grote verwarring bij zijn gezin, waarbij vooral zijn echtgenote Ronnie [Teri Garr] weinig begrip kan opbrengen voor Roys bizarre houding. Roy krijgt alleen steun van Jillian [Melinda Dillon], die tijdens haar zoektocht naar haar spoorloos verdwenen zoontje Barry [Carrey Guffey] hetzelfde fenomeen heeft waargenomen. Bovendien blijkt ook zij dezelfde visioenen te te hebben als Roy.

Kort nadat Ronnie en de kinderen Roy hebben verlaten en Barry is ontvoerd door ruimtewezens, ontdekt Roy eindelijk wat zijn droom betekent. Samen met Jillian reist hij naar Devil’s Tower en de twee zijn vastbesloten te ontdekken wat er precies is gebeurd in de hoop daarmee ook Barry terug te kunnen vinden.

Er is een sleutelrol voor de Franse regisseur François Truffaut, één van de meest invloedrijke en gerespecteerde filmmakers van zijn generatie. Spielberg wilde hem per se hebben, ook al had Truffaut geen acteerervaring en was hij zo onzeker over zijn Engels dat hij het niet in het openbaar durfde te spreken. Maar Truffaut blijkt perfect gecast als de NASA-expert die het onderzoekt leidt naar de mysterieuze verschijningen en contact weet te leggen door middel van muzikale communicatie. Componist John Williams, wiens legendarische score voor “Jaws” hem tot Spielbergs huiscomponist maakte, kreeg de opdracht een motief van 5 noten te bedenken en hoewel de uiteindelijke keuze volgens Williams en Spielberg een geval was van ‘bij gebrek aan beter’ zul je die noten niet gauw vergeten. Natuurlijk, het motief speelt een sleutelrol in de film en wordt tientallen keren herhaald, maar aangezien “Close Encounters” dit combineert met spectaculaire special effects, waarbij niemand minder dan Douglas Trumbull – één van de belangrijkste medewerkers aan Kubricks SF-meesterwerk “2001 – A Space Oddyssey” – de grenzen van de special effects nog eens wist verleggen.

Dreyfuss en Dillon zetten uitstekend werk neer en Spielberg wist op geraffineerde wijze een prima vertolking uit de toen drie-jarige Carrey Guffey te krijgen, maar de ‘close encounters’ uit de titel zijn in elk opzicht de hoogtepunten uit deze film. Het einde is verfrissend optimistisch, al frons je wellicht je wenkbrauwen bij de keuze die Dreyfuss op het einde maakt. Maar dit is ontegenzeggelijk een sleutelfilm uit het SF-genre en ééntje die je dus gezien moet hebben.

40 Jaar geleden zag ik deze film in cine Calypso in Antwerpen. Dit was ook de eerste film in Dolby systeem. De bioscopen moesten wel hun geluid boxen vervangen. Ik heb deze nu gekocht op Blu-ray. 40 jaar geleden was er nog geen video. Ik heb in der tijd wel een super 8 camera en had deze film gekocht op ingekorte versie van 20 minuten (120 Meter spoel). Dit kosten in de jaar 70/80 wel veel geld voor zo'n super 8 film.

Net de 40th anniversary in de bios gezien. Spielberg is echt zo'n regisseur die met enkel beeld en geluid iets totaal ongeloofwaardigs geloofwaardig weet te maken. De kunst van de kijker in een film zuigen, waarbij fictie tot werkelijkheid wordt getoverd. Hoe langer je kijkt hoe geloofwaardiger alles wordt; het gaat om het totaalplaatje en alle scènes, hoe nutteloos ze op het eerste gezicht ook lijken, dragen hier aan bij. Goede montages en voor die tijd verbluffende effecten maken deze film af. Een van de klassiekers die je een keer gezien moet hebben.

Niet gezien sinds ik 12 ofzo was. Erg fijn om nu in een 4K heruitgave op het grote doek te zien. Met name het laatste deel is toch echt wel legendary.

Zonet nog een keer in de bioscoop gezien en het met een halve ster verhoogd, op de d.v.d. viel het toch wel wat tegen. Blijft een leuke klassieker.

Onder de indruk van dit oudje.

Deze klassieker heb ik nooit gezien mede omdat ik het in het algemeen niet zo heb op Aliens en/of SciFi.
Ondanks dat de film op een aantal momenten wat traag aandoet word je mede daardoor wel goed in het mysterie meegezogen.
De special effects waren echt verbluffend mooi en de insteek dat niet alle aliens persé kwaadaardig zijn en er op uit zijn om de wereld te vernietigenzoals je dat in de huidige films vaak ziet, maakt dat het ook een mooi verhaal is.
Je kunt deze eigenlijk kwalificeren als een positieve hoopvolle scifi movie.

Dit is toch wel met afstand het minste wat ik van Spielberg heb gezien. Een enorm saaie film. Het begin is nog redelijk, maar het wordt al vrij snel oninteressant. De hoofdpersonages boeien voor geen meter (met Roy Neary voorop), het tempo is ontzettend traag en het plot stelt vrij weinig voor. De scènes waarin ruimteschepen voorkomen zijn best aardig, maar dergelijke scènes zijn inmiddels ook al vaker (en beter) in andere films te zien geweest. Het acteerwerk is middelmatig, geen enkel boeiend personage of sterke vertolking. De finale brengt verder ook erg weinig. Vooral door het trage tempo heb ik deze film echt met moeite uitgekeken. Eigenlijk op geen enkel vlak echt de moeite waard.

Close Encounters of the third kind ligt wat mij betreft wat binnen dezelfde verwachtingen als Contact of The abyss, waarbij de laatste nog net iets beter was. Deze Spielberg overtuigde me weinig. De film kent een vrij sloom tempo en het verhaal is niets bijzonders. Het enige echt boeiende was het einde met de erg mooie ontwikkelingen van het ruimteschip. Visueel echt wel mooi gedaan, zeker wat 41 jaar geleden betreft.

Daarentegen had ik wel wat moeite met de communicatie via de xylofoon. Ik vond die muziektonen vrij bizar. De personages zijn vervolgens vrij oppervlakkig en waren onvoldoende uitgewerkt. Net als bij ET creëert Spielberg diverse emoties gedurende het verloop van de film: spanning, drama/emoties en SF. Ook de overheid speelt net als bij ET weer een dubieuze rol. John Williams deed het overigens op geluidvlak weer uitstekend. Met het slot in het achterhoofd toch nog een nipte voldoende.

Opnieuw bekeken, deze keer de bioscoopversie.
Veel verschil is er eigenlijk niet.
Het blijft een van de beste SF-films die er ooit is gemaakt, met een topcast.

Steven Spielberg is toch wel "the director you hate to love". Als toeschouwer heb je haarfijn door met welke slimme trucjes hij je probeert in te palmen en toch slaagt hij er af en toe in dat daadwerkelijk te doen. Het trucje in 'Close Encounters Of The Third Kind' uit 1977 is dat hij de dan recent beschikbare computertechnologie niet inzet om een verhaal met angst, geweld en bedreiging te schetsen, maar er juist een sprookje van hoop en verbinding mee maakt. De soundtrack van John Williams doet de rest.

Close Encounters of the Third Kind kon mij niet zo erg bekoren. In tegenstelling tot vele andere vond ik juist het einde enorm saai. In het laatste halfuur wordt amper nog iets gezegd en zit je daar maar wat naar lichtjes te kijken en muziektonen te luisteren. Dat gezegd zijnde moet ik gewoon toegeven dat ik meer gefascineerd ben door ET. Meer drama ook en een leukere film. Fijnere personages, want de hoofdpersoon is hier een beetje een madman. Zijn gedrag wordt te weinig uitgewerkt en hijzelf als persoon is dat ook niet erg. Maar ja ik vond dat allemaal wel best ok, tot het einde kwam. Wat een saaie boel.
Moeilijk om te quoteren daardoor waardoor ik een gemiddelde zal afwegen via fracties van de speelduur.

De film bestaat uit 9x een kwartier dus 2 x 2.5* (begin) + 5 x 3.5* (middenstuk) + 2x 1.0* (einde) en dit delen door 9 kwartier geeft ons een mooie 2.72* of afgerond 2.5*.

Herzien op blu-ray, in de director's cut. Dit is de langste van de drie beschikbare versies, vooral de moeite waard door de toevoeging van twee lange scenes (een persconferentie en de scene waarin Richard Dreyfuss zijn hele tuin sloopt) die ontbreken in de special edition. De scene aan het einde, waarin hij het moederschip betreedt, ontbreekt hier, maar dat is geen groot gemis, aangezien die scene sowieso niets toevoegt. Eerder het tegenovergestelde. Dit blijft verder een geweldige SF film, met de ene na de andere onvergetelijke scene. Dreyfuss is perfect in de hoofdrol en veroudering van de special effects wordt slim voorkomen door een vernuftig gebruik van lichteffecten, die de feitelijke ruimteschepen grotendeels verbergen. Een van de beste films van meneer Spielberg.

Vanavond herzien. Ik zag deze film voor het eerst in de bios, dat was 7 jaar geleden. En ik had ontzettend zin in de tweede keer vanavond, want ik kon me alleen maar een top ervaring herinneren op het grote doek.
Bleek dat ik destijds wellicht een voorzichtige 3,5* had gegeven. Want ik kan hem eigenlijk alleen maar ophogen naar een 4.0* nu. Blijft een top sci-fi en inspiratiebron voor vele films erna.
Veel mooie concepten in de film, en in de slotscènes en fijne opbouw naar het uiteindelijk immens grote 'moederschip'.
Ook een film met al het goede van Spielberg van zijn oudere films, want eigenlijk halen al zijn nieuwere films van pak en beet de afgelopen tien jaar het op de een of andere manier niet meer bij wat hij vroeger maakte voor mij. Die typische Spielberg magie en perfecte spanningsboog uit zijn oudere films zijn verdwenen. En Close encounters of the third kind heeft dit volop.

Over die uitspraak over Einstein in de film, die referentie ken ik niet. Er zijn zoveel uitspraken van Einstein die je altijd overal tegenkomt, maar wat heeft Einstein dan gezegd over aliens ? Ze zeiden het zo duidelijk op het eind, dat ik nou nieuwsgierig ben geworden.

Off topic berichten verwijderd.

Mwa.

Geen al te beste Spielberg, deze film. Hij behoort zeker tot een van mijn favorieten, maar deze film is toch wel een van de minste die hij heeft gemaakt. Alhoewel het thema best relevant is, is het allemaal nogal langdradig en soms saai.

Dreyfuss is redelijk als geobsedeerde man. De mystery is niet altijd even slecht gedaan, maar het verhaal leunt soms te veel op standaard cliches. Soms is er wel een stijlvolle scene in te vinden, zoals dat kind dat ontvoerd wordt. Maar dat is het dan wel.

Geen al te goed film, die me geen seconde wist te boeien. Ook aan het einde niet, terwijl de finale wel goed zou moeten zijn.

“Have you recently had a close encounter?”

Een herziening kan soms wonderen doen. De eerste keer dat ik Close Encounters of the Third Kind zag kon het verhaal me niet echt boeien, maar nu werd ik wel gegrepen door Roy Neary en zijn avonturen. Neary is niet het meest sympathieke personage uit Spielberg’s oeuvre, maar ik begrijp de acties en uiteindelijke beslissing van Neary nu wel beter.

En als je Close Encounters onder de juiste omstandigheden kijkt is het een bijna hypnotiserende filmervaring. Vanaf de beginscene, de spannende momenten in het huis met de vrouw en haar zoontje, tot aan het iconische einde. Het mooie aan Close Encounters is dat het zo ongrijpbaar is. Is het een familiefilm? Komedie? Een psychologisch drama rond een man die niet tevreden is met zijn leven en dat ook nooit zal worden? De film combineert verschillende genres, en dat zorgt ervoor dat het ook interessant blijft om naar te kijken. Ook door de briljante score van John Williams.

Ik had Close Encounters of the Third Kind ooit eenmaal gezien halverwege de jaren '90. Destijds maakte de film wel een indruk op mij en in die tijd had ik deze film moeiteloos 4 sterren gegeven.

Een herziening ruim 20 jaar later heeft de film absoluut geen goed gedaan. Eerlijk is eerlijk vraag ik mijzelf af wat ik toentertijd toch zo goed vond aan deze film. Ze is enorm langdradig en met name het eerste uur is moeilijk door te komen. Het tweede uur verloopt iets vlotter, maar het einde is wederom een teleurstelling.

De film heeft de tand des tijds ook nauwelijks doorstaan. Ik heb ze ditmaal gezien op 4K Bluray en de effecten zien er hierdoor behoorlijk nep uit. Ook het geluid was niet al te best. Dan vind ik dat films als Star Wars, Superman of Jaws (allen van hetzelfde tijdperk) toch veel beter hun waarde hebben behouden.

Voor mij dus geen topper van Spielberg.

Ik was negen toen ik hem met mijn vader in de bioscoop zag. Er zaten best spannende stukken in kon ik me herinneren, en vooral die scene wanneer hij stil staat bij de spoorwegovergang.

Ik had de DVD ooit gekocht, maar die was zo slecht dat ik niet verder kwam dan die bewuste scene. Nu de 40th anniversary versie op blu ray op de kop getikt, en dat maakt veel uit.

Op sommige punten is de film verouderd, maar met het prettige jaren '70 sfeertje maakt dat het soms wat houterige acteerwerk eerder wat campy is dan dat het irriteert. Dreyfuss toch wel een begenadigd acteur die een ambivalente hoofdpersoon neerzet.

Dat mensen volledig geobsedeerd raken en hun leven totaal kunnen ontwrichten is in deze tijden een interessant gegeven, goed neergezet zonder zaken te romantiseren. De obsessies, de overheid en leger die controle wil hebben in een situatie waar ze geen controle heeft. Mooi gedaan, veelzijdig verhaal waar sommige draadjes wat onaf voelen.

Goede dialogen over het algemeen en mooi camerawerk, dat suikerzoete einde is mijn ding dan weer niet helemaal, daar had wat meer diepte en minder feelgood in gemogen.

Spielberg is geen Kubrick, maar na 43 jaar is deze nog goed te doen, ook mijn 14-jarige vind hem de moeite waard, dat levert al extra punten op. Mooie, onderhoudende klassieker.

Lang geleden dat ik deze Close Encounters gezien had. Er zit best wel wat nostalgie bij, als klein Wolandje smulde ik in ieder geval van verhalen over UFO's en dat soort 'onverklaarbare' zaken. En ik was weliswaar een stuk ouder toen ik deze eerder zag, maar alsnog, het onderwerp ligt me wel, dus dat is sowieso al een goed begin.

In Close Encounters volgen we een aantal mensen die na ontmoetingen met UFO's rare ervaringen hebben - een manische Richard Dreyfuss die zich vreemder en vreemder gaat gedragen, een moeder wiens zoontje verdwijnt, en ook het leger/de overheid die de berichten probeert te ontcijferen. Soms best de moeite waard, soms wat aan de trage kant, en na het gezinsleven van Dreyfuss gezien te hebben had ik ook al snel een hekel aan die kinderen van 'm gekregen. Ook de overheid kwam een beetje amateuristisch over, ik kan me niet voorstellen dat de daadwerkelijke geheime diensten zomaar een paar burgers op belachelijke wijze laten ontsnappen bij zo'n cruciale gebeurtenis.

Echt heel spannend wordt het niet, maar toch blijft het wel intrigeren. De onzekerheid over de UFOs, wie de aliens nu eigenlijk zijn en wat ze nu willen, blijft de film lang spelen, en bouwt op professionele wijze op naar het einde waarin al heel lang een grootse ontmoeting met de aliens eraan zit te komen. Heel verrassend, nee, maar toch nog wel spectaculair op momenten, al is het zeker wat gedateerd qua effecten. Ondanks af en toe kleine gebreken blijft het qua onderwerp boeien voor mij, en is dit het soort Hollywood-film dat ik toch best goed trek.

Spielberg baseerde z'n scenario op de drie types ontmoetingen met buitenaards leven die beschreven werden door ufoloog Josef Allen Hynek, die kort voor het einde een cameo heeft. Eerst krijgen mensen een UFO te zien, dan communiceren ze via teIekinese, telepathie of ruimtesignalen, en ten slotte krijgen ze de buitenaardse wezens effectief te zien. De vliegtuigen van Flight 19 en het stoomschip Cotopaxi duiken via de zoveelste dimensie op in een woestijn, nadat ze decennia geleden verdwenen in de Bermudahoek. In 2020 werd een wrak op de bodem van de Atlantische Oceaan geïdentificeerd als de echte Cotopaxi.

Pogingen van de mens om te communiceren met buitenaards leven worden getoond vanuit drie invalshoeken. Ten eerste zijn er de wetenschappers, die codes ontcijferen en signalen uitzenden. Ten tweede zijn er enkele gewone Amerikanen die toevallig bij de zoektocht betrokken raken, met name Neary, die zich tot ergernis van z'n vrouw als een geobsedeerde excentriekeling gaat gedragen. Ten derde, zoals vaak bij Spielberg, zijn er enkele kinderen die met open verwondering kijken.

Devils Tower in Wyoming is een schitterende locatie voor de climax, voorafgespiegeld door de pogingen van Neary om een gelijkaardige vorm te maken met boetseerklei of aardappelpuree. De effecten moesten nog zonder computer gebeuren, wat heel wat creativiteit vergde. Ze maakten gebruik van lichtcontrasten, gekleurd zoutwater, miniaturen en een draaitafel om gewichtloosheid te suggereren. De buitenaardse wezens zijn zesjarige meisjes met een rubberen kop, opzettelijk overbelicht, maar ook twee poppen.

De muziek van John Williams heeft een essentiële functie. Dissonante toonclusters en impressionistische passages dienen om een buitenaardse sfeer op te roepen. Het communicatiemelodietje wordt uitgebeeld met handtekens die de Hongaar Zoltán Kodály gebruikte in muziekonderwijs voor kinderen. Aardlingen spelen het op een synthesizer; de buitenaardse wezens op een tuba, wat verrassend goed werkt. Boven een onvermijdelijk laagje sentimentaliteit en patriottisme ligt een stevige dosis fantasie maar ook voldoende wetenschap om tot nadenken aan te zetten.

Sommige films kun je beter niet herzien. De herinnering aan deze film is voor mij te sterk. Met open monden zaten we in 1978 het laatste half uur te bekijken. Geweldig. Kijk je vandaag is dat momentum weg en resteert een prima SF/fantasy avontuur. Die SE vond ik destijds volkomen overbodig, voegde niets toe.

Ik kan begrijpen dat je het begin langdradig vind, maar om te zeggen dat het acteren middelmatig is ben ik totaal niet met je eens. Je zegt ook, "De scènes waarin ruimteschepen voorkomen zijn best aardig, maar dergelijke scènes zijn inmiddels ook al vaker (en beter) in andere films te zien geweest". Je moet niet vergeten dat dit een film uit '77 is. Noem mij dan eens 1 titel uit diezelfde periode waar de ruimteschepen er beter uitzien? Inmiddels ziet het er allemaal super gelikt uit in films van tegenwoordig, maar in 1977 werd er nog geen CGI gebruikt in films zoals tegenwoordig. Voor een film van 44 jaar oud ziet het er behoorlijk goed uit en het verhaal ook, juist het verhaal vind ik echt goed in elkaar zitten voor een sciencefictionfilm. Zoals dat de Cotopaxi in de Gobi woestijn word gevonden, wat destijds in de Bermuda driehoek was verdwenen, wat ook echt waar is. Het wrak van het schip is in 2020 60 km voor de kust van Florida ergens gevonden. Over het verhaal is toch wel goed nagedacht. Ik blijf het een klassieker vinden en vind het nog steeds één van de betere SF.

Ongelofelijk dat dit wordt beschouwd als een klassieker - wat was dit slécht.

Over de speciale effecten niks dan lof, het verhaal en personage-ontwikkeling zijn een ramp. Richard Dreyfuss is hysterisch en zijn plotselinge overgang van fijne huisvader naar fanaticus... Het sloeg kant noch wal. Zo fijn als ik Jurassic Park vind, zo ontiegelijk stom ik dit vond.

2,0*

Ik heb het omgekeerde. Vind JP juist veel te kinderachtig. En ik zou denken dat juist in deze tijd de omslag van gewone huisvader naar fanaticus geloofwaardig zou zijn. Iedereen kent toch wel iemand die in een wappie is veranderd en de meest bizarre complottheorieën geloven.

Maar goed, het zijn natuurlijk ook bovenmenselijke krachten die in deze film een rol spelen...

Slecht.

Ik begin onderhand te geloven dat Steven Spielberg van irritante personages zijn trademark heeft willen maken: wil maken. Hij doet er in ieder geval vaak z'n best voor. Ook in Close Encounters of the Third Kind loopt het vol met irritante, drukke, chaotische mensen. Dat is zelden aangenaam om naar te kijken en al zeker niet als het zo slecht gedoseerd is.

Het maakt voor mij de film ondermaats en nergens meer te redden. Op zich zou dat first contact-plotje wel leuk kunnen zijn en het einde is ook eindelijk wat anders dan overdreven drukte, maar ook daar komt Spielberg dan met een andere trademark: een hoop sentiment. Ook componist John Williams doet wederom z'n duit in het zakje met een hoop bombastisch lawaai.

Dat de film bijna 45 na dato redelijk gedateerd is, was tijdens het kijken nog het minst van m'n zorgen. De effecten zijn kitscherig, maar eigenlijk is dat het enige waar ik nog de charme van kan inzien. Verder is het een heuse klus geweest om de 2u+ uit te zitten.

1,5