Good Night, and Good Luck. (2005)

Deze film kijk ik ter voorbereiding op mn eindexamen geschiedenis.

Redelijke film over de communistenjacht in Amerika in de jaren ´50.

Door het zwart-wit beeld en de continue focus op nieuwsuitzendingen en redevoeringen had ik meer het idee naar een documentaire te kijken, maar als je het onderwerp goed in ogenschouw neemt is dat misschien ook wel enigszins wat je kon verwachten.

Goede rol van Strathairn, alhoewel ik geen weet heb van de echte Murrow. Lijkt desondanks overtuigend.

Rollen van Clooney en Downey Jr. vond ik wat onbeduidend/onnodig.

Het onderwerp is boeiend, maar het is wat saai gebracht. Enkel de redevoeringen wisten echt de aandacht te trekken, maar ik had nog wel wat meer praktijk willen zien. Echte beelden van McCarthy ipv opgenomen stukken, en wat meer achtergrond over hoe de communistenjacht nu echt in zn werk ging.

Nu is deze film meer een veredelde reportage. Speelduur is dan ook gelukkig niet te lang, maar in een andere opzet had ie langer gemogen.

Ondanks alle minpunten onderhoudend, en voldoende. 3*

Tour de force op een bescheiden aantal vlakken. De karaktertrekken die komen kijken bij de belegen monologen die Edward Murrow aflevert, raken een snaar. Deze man is van bittere ernst en zijn vertogen hebben een zeer pregnante lading. Het straalt gewoon van zijn porem af dat de onderwerpen waarover hij handelt danig delicaat zijn dat het gaan of staan van beschaving ermee gepaard gaat. Klasse geacteerd.

Voor eenieder die geïnteresseerd is in politiek-culturele filosofie moet dit een waarachtig smulwerk wezen. Voor vele andere mensen zal het echter rauwe, al te rationele kost zijn. Je wordt immers niet vanzelf meegesleept in het verhaal omdat de film te fragmentarisch van aard is. Het enige waar het feitelijk allemaal om draait is Murrow vs. McCarthy en wanneer zij op het spreekgestoelte plaatsnemen. De andere scenes steken er wat bleek bij af. Vooral het zijplotje van Robert Downey jr. weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet. Het draagt noch bij aan emotionele betrokkenheid, noch is het narratief doordacht, noch is het exemplarisch voor het tijdsbeeld. Een rondje kranten doen in een met rook doordesemd jaren vijftiger café is wat dat laatste betreft een pak meeslepender.

Een film die dus niet echt als een geheel aanvoelt, maar door enkele sterke elementen er bijzonder hard wezen mag. In sommige scenes bekruipt van lieverlede het gevoel dat je naar iets zit te kijken dat er echt toe heeft gedaan. En dat is knap gedaan. Al met al een document dat het tijdsgewricht met verve weet te vangen en in een aantal sleutelscènes virtuoos uitlicht.

Uitstekend gemaakte film. Stemmige scènes die ons naast de communistenjacht van McCarthy (vooral de show- en de filmwereld moesten het ontgelden - cfr Charlie Chaplin en anderen) ook leren dat het televisiemedium een machtig instrument is.

Passende, instructieve archiefbeelden. In zijn geheel ook visueel genietbaar en niet te vergeten, de verbluffende acteerprestatie van David Strathairn en met een mooie, sfeervolle,muzikaal genietbare openingsscène.

Prachtig stijlvol geschoten film, uitstekende acteerprestatie (sterke personages neergezet zonder overacting) en interessant script. Als je geen enkele voorkennis hebt, is het af en toe wel moeilijk helemaal te volgen (zo kon ik de dialoog in bed van dat echtpaar niet helemaal volgen). Het abrupte einde stoorde ook enigszins; ik had graag nog een epiloog langs zien komen (hoe is het bv afgelopen met de rechtzaak van Murrows; hij was aangeklaagd immers..? En hoe is het met die senator afgelopen (weet ik intussen dankzij wiki, maar had het liever van de film geweten)?). Niettemin een aanrader.

Good Night, and Good Luck is vooral op stilistisch vlak een hoogvlieger. Clooney maakt dankbaar gebruik van de jaren 50-setting, met een korrelige zwart-wit-fotografie, een jazzy soundtrack en natuurlijk een gigantische dosis sigarettenrook (u gebracht door KENT).

Helaas is de film ook op inhoudelijk vlak nogal zwart-wit. Clooney maakt er te veel een reconstructie van en lijkt te vergeten dat er ook zoiets bestaat als dichterlijke vrijheid.

De meest gevatte oneliners komen uit het tv-programma van Murrow. Alles wat achter de schermen gebeurt, vond ik veel minder inspirerend. De pogingen om de wereld van de onderzoeksjournalistiek te romantiseren, bleven vooral steken in grauwe middelmaat. Boeiende inzichten heeft deze film niet te bieden, wel een hele rist clichés over de wurggreep van sponsors en over het moreel kompas van journalisten.

Geen grootse cinema dus, maar zeker een een mooi sfeerportret van een boeiende periode. 3*

Er is een moment geweest dat ik dacht dat George Clooney een serieuze filmmaker wilde worden en het moet rond die tijd geweest dat Good Night, and Good Luck net werd uitgebracht. Fabuleuze fotografie van Robert Elswit en een eersteklas camerawerk met die lange travels, wondermooie stedicam shots. Knappe camera standpunten (personages geïsoleerd door afstand, ruimtes zijn donker en leeg. Intermezzo van jazz is sfeervol (opgevat als een reclameblok), dialogen als spervuur, spannend (die intensiteit net voor de tv show begint, telefoons die eerst niet rinkelen en dan wel) en natuurlijk heeft Clooney wel een neus voor een resem karakteracteurs (Jeff Danniels, Twin Peaks Ray Wise, Robert John Burke en natuurlijk David Strathairn). Uiteindelijk is de film niet alleen een aanklacht tegen McCarthisme (veroordelen door gerucht) maar ook aanklacht tegen tv sensatie (tv is alleen maar brood en spelen voor de sponsors). Nochtans heeft de film 1 groot nadeel. Er is maar verhaal voor 60 minuten. De rest is ballast. Daarom die lange tv uittreksels van McCarthy en een subplot van Downey en Clarkson. Zo kom je wel aan 90 minuten maar je voelt dat de film sleept, meandert in niks ter zake doende intriges. Maar Clooney had wel iets te zeggen (het was ook persoonlijk want zijn vader was een reportage maker in die tijd) en hier voel ik nog een vuur en passie dat ik in zijn volgende films niet meer zag. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn bankrekening en aan Amal (of was het omgekeerd ?) zodat Mr Clooney besloot om enkel nog op tv te komen als hij een nespresso (what else ?) in zijn hand had.

Niet bepaald bekend met deze titel en dan ook maar op de gok geprobeerd. Hoewel ik voor mijn gevoel nooit een moment in de film zat toch wel een goede indruk gekregen en zeker op termijn eens voor een herkijk.

Opvallend is het stijlvolle zwart wit, de muziek en de montage. Een zekere kwaliteit en degelijkheid gaat van deze combinatie uit. Het is toch echter de droge en fragmentarische stijl die daarna gevolgd wordt die mij sommige dialogen vaak tweemaal doet lezen. Wollig qua woord en zinsopbouw, niet de directheid van tegenwoordig, het helpt niet echt mee om wel feeling met deze film te krijgen.

Toch maakt de visuele stijl en vooral de mimiek van Strathairn veel goed en vooral diens boodschap. Namelijk dat de jacht op 'commies' vanzelfsprekend is, maar niet ten koste van het individu, noch de rechten van iemand of grondwet moet gaan. Een interessante thematiek in een roerige tijd waar men evenmin vies was van een smeer of lastercampagne.

Boeiend, stijlvol, interessant, maar toch niet helemaal hét. Mogelijk de volgende keer beter.

Tijdloze film, ook al is het in zwart wit en gaat het over de jaren vijftig. Maar je kunt dit gewoon naar het nu trekken en dat is wel knap, maar ook wel jammer dat er soms weinig veranderd.

Maar goed, buiten dat gegeven is het ook een stijlvolle, mooi geschoten en boeiende film met een glansrol voor David Strathairn, wat een karakter speelt hij, hadden we tegenwoordig nog maar zulke welbespraakte presentatoren.

Edit: hier toch nog wat kanttekeningen bij Murrow, waar in de film geen aandacht aan besteed wordt.

Dat is dan wel jammer dat hij hier wat heiliger wordt voorgesteld dan hij in werkelijkheid was.

Edward R. Murrow (1908-1965) - Historisch Nieuwsblad - historischnieuwsblad.nl

Edit2: Wie Munrow wil zien acteren moet Sink the Bismarck! (1960) kijken, daarin speelt hij zichzelf.

Ik vind dit niet zo'n boeiende film. De afsluiting 'good night, and good luck' deed me een beetje denken aan 'gute nacht freunde' van langs de lijn. Het verhaal over Joseph McCarthy is wel interessant, maar ik had dan liever een docu gezien dan deze film.

Best een interessant onderwerp, en ook tegenwoordig nog steeds relevant met de huidige polarisatie - een vrij documentaire-achtige film over de politieke strijd tussen CBS-journalist Edward Murrow en de welbekende Joseph McCarthy, die iedere man en paardenkop die hem niet aanstond beschuldigde van communistische sympathieën en anti-Amerikaanse activiteiten. Stijlvolle zwart-wit-beelden die de periode goed oproepen, en welbespraakte journalisten die overtuigend hun zaak bepleiten. Maar ook redelijk aan de saaie kant, ongetwijfeld ook doordat er nou niet heel veel plot te vertellen is. Ach, je kan anderhalf uur minder besteden.

George Clooney’s ‘Good Night, And Good Luck’ Series Adaptation AMC - Deadline

Nog een herkijk van een film waar ik in eerste instantie wel meer in meende te zien dan ik er daadwerkelijk mee had. Toch liep ik genadeloos vast in de film met deze herkijk waar ik toch beterschap had verwacht.

De cast mag er zeker zijn, Strathairn zit de rol als gegoten, de muziek mag er zijn, de jaren '50 met de communistenjacht is een roerige en boeiende tijdsbeeld en zwart wit vind ik altijd om te smullen. Maar waar alle journalistieke besognes, risico's, aansprakelijkheid, onderzoek en twijfels in The Insider en Spotlight, om maar eens wat te noemen, erg interessant is, komt dit gevoel bij Good Night and Good Luck geen moment van de grond. En andermaal mondt de film uit in een eindeloos saaie strafexpeditie van heel veel gepraat die niet meer is dan een droge opsomming van keuzes en momenten en ontbeert het me aan spanning en het gevoel dat er nu zoveel op het spel staat. Nee, helaas cijferverbetering zit er niet in en het blijft bij een nipte drie.