An American Werewolf in London (1981)

Fantastisch! De humor en de oprecht spannende momenten wisselen uitstekend af. De humor deed me af en toe denken aan Beetlejuice, al is die film veel meer een komedie.

De make-up en effects zijn briljant gedaan.

Met recht een klassieker!

Leuk.

Grote meevaller want normaal heb ik het niet zo met die weerwolven in horrorfilms. Als horrorfan kan je alleen een film met zo'n status moeilijk aan je voorbij laten gaan en achteraf bleek het dan ook reuze mee te vallen. Ik vond het zelfs erg leuk, en dat met een Weerwolf als concept.

De combinatie tussen humor en horror werkt inderdaad erg goed. De film begint eigenlijk als horrorfilm, en eentje die behoorlijk sfeervol weet te zijn. Zo'n locatie als The Slaughtered Lamb is natuurlijk direct een grappig gekozen detail, maar het begin in zijn geheel is gewoon erg sfeervol en vermakelijk.

Daarna slaat de film wat meer om in lompe komedie met een zwart randje. Regelmatig werkt het best goed maar het slechte acteerwerk zit de film wat in de weg. Naughton lijkt zich totaal niet op zijn gemak te voelen en levert maar weinig goede dialogen af. Zijn dode vriend Dunne is overigens ook niet veel beter. Enkel Agutter en Woodvine weten zich nog een beetje te redden.

De lompheid van deze film is soms grensoverschrijdend, die droomsequenties bijvoorbeeld zijn moeilijk te vergeten. Verder ziet het er allemaal goed uit, sfeervolle locaties en camerawerk en leuke practical effects. Soms wat goedkope schmink, maar in het algemeen is het prima te doen. In de finale gaat het allemaal volledig los waardoor de effecten iets doorzichtiger zijn maar van zijn charme verliest het niks.

Heel spannend is het nergens en regelmatig is het wat verouderd maar zo'n film als deze valt moeilijk niet te appreciëren. Het is een erg vermakelijke combinatie tussen humor en horror en die wisselen elkaar prima af. Wat mij betreft is de film soms iets te abrupt en het acteerwerk is erg slecht, maar de charme zit er volop in en de lompheid gecombineerd met brute horror werken gewoon nog steeds. Leuke film.

Horror komedie is de juiste omschrijving van deze film al met je horror wel met een hele grote korrel zout nemen. Het is gewoon een leuke film om weer eens gezien te hebben . Nergens hoogstaand nergens spannend, maar toch leuk om naar te kijken. Het duurt wel lang voordat we de transformatie te zien krijgen. Dat is dan ook aardig gedaan. De acteerprestaties zijn niet denderend wat ook geldt voor de teksten die vrij kinderlijk worden uitgesproken. Vond het trouwens wel weer fijn om Jenny Agutter weer eens te zien. Op dit moment 68 jaar oud. Het eind is nogal snel in elkaar gezet, maar goed al met al een nette voldoende en voor die tijd best wel vermakelijk.

Film 3.0

Beeld 3.0/3.5 (blu ray)

Geluid 3.5

"An American Werewolf in London is not a comedy!"...

Geniale nachtmerrie scène met de nazi-beesten!

An American Werewolf in London combineert gevatte dialogen met (zelfbewuste) trashy horror. Echt spannend wordt het nooit, maar dat lijkt ook helemaal niet de intentie van de makers. De film is in de eerste plaats bijzonder entertainend en voelt na 40 jaar nog steeds erf fris aan. 3,5*

Here I sit in a porno theatre in Piccadilly Circus talking to a corpse...

Een goede weerwolffilm, met een ijzingwekkende transformatiescène die er ook nu nog prima uitziet. Heeft me als kind wekenlang nachtmerries bezorgd... Ik zag overal weerwolven : onder mijn bed, in mijn kleerkast .... Ook de humor werkt prima op de goede momenten zoals wanneer David naakt wakker wordt in een zoo.. In het eerste half uur in de Schotse highlands zat er veel sfeer in met dat geheimzinnige gedoe in die pub, waar de twee toeristen meer dan onwelkom waren. Het entertainmentgehalte lag alvast lekker hoog. Het eindigt wel vreemd.

Ontzettend bekende titel maar daar kan Leonerd Bernstein zelf ook voor gezorgd hebben met zijn stuk An American In Paris. Heel toevallig voorziet Bernstein deze film ook nog van de soundtrack. Dus de naam en connectie is niet ver weg.

Ergens meen ik dit wel eens gezien te hebben toch staat het niet heel helder voor de geest war dat betreft. Lekker begint de film sowieso muzikaal gezien met CCR's Bad Moon Rising. Wazig is de opening met de backpackers op de hei waarop er snel vervolgt wordt met David in het ziekenhuis te London met alles dat daar nog te wachten staat.

Bijzonder sterk is het allemaal niet te noemen maar een bepaalde mix heeft de film zeker wel. De goedkoop achtig ogende horror, de vreemde nachtmerries en hallucinaties, een bepaalde komische noot, de niet verkeerde zuster Alex, en vooral de muziek van Bernstein. Het heeft allemaal wel wat. Jammer vind ik toch persoonlijk dat de film richting het einde heel snel afgeraffeld wordt en er maar mijn mening wel een half uur meer in gezeten had en mogelijk een iets betere opbouw naar het einde.

Laatste nog te zeggen over deze droogkomische semi griezel film is de transformatie van David naar een weerwolf, dat ziet er toch echt goed uit hoor voor '81. Daarom is An American Werewolf In Paris een meer dat prima avondje vermaak.

Wilde de film al eens herzien en aangezien de dvd echt niet meer kan heb ik de Arrow Video remaster op 4K aangeschaft en dit was geen verkeerde keus. De film is haarscherp, maar de grain is nog dusdanig dat de film voelt alsof het gisteren is geschoten en toch die perfecte vibe van de begin jaren 80 heeft.

Verder scheelt het enorm dat de film praktische effecten heeft. Alles ziet er hyperrealistisch uit en de keren dat de weerwolf vol in beeld is ziet het er anno 2022 nog steeds zeer geloofwaardig uit. Natuurlijk is de weerwolf de overige 90% maar gedeeltelijk in beeld, maar dat zijn de beperkingen van die tijd. De ondoden zien er verder ook prima uit en de gore is ook nog steeds A+.

De film zelf is op een paar momenten spannend, maar moet het ook vaak van de enorme meligheid hebben. Daardoor voelt de film soms iets te knullig aan, want de romance met Alex voelt te gekunsteld aan. Maar het is verder zo uniek met dit concept dat je toch valt voor de charmes van deze film.

Score blijft staan.

Ik was eigenlijk aangenaam verast. De film neemt zichzelf niet al te serieus. De openingsscene met de dorpelingen vond ik vrij afgezaagd. Daarna werd het een stuk leuker. Er zaten een paar leuke (achtervolgings)scenes, die ik fraai in elkaar vond zitten. De Britse humor daarentegen ben ik zelden een liefhebber van en in deze film ook niet. Het einde vond ik vrij abrupt, maar wellicht passend. De film was zeker de moeite waard.