An American Werewolf in London (1981)

Als er 1 horrorfilm indruk op mij gemaakt heeft dan is het deze wel , de special effects zijn knap gedaan voor dat jaar (1981)
Spanning, horror en ook nog goede humor, waar zie je dat nu nog sprak hij wijselijk

Heej, An American Werewolf is een horror zoals die hoort te zijn en vooral voor begin jaren '80-begrippen is dit een topper! Het plot is aardig gevonden, de grappen slaan zowaar aan en de special effects + make-up van de bloeddorstige weerwolf zijn topnotch. Wat een niveau!

Heb me optimaal vermaakt met deze weerwolf. Lekker ook die Engelse humor, zelfs Rick Mayal komt nog voorbij, als schaker in de pub.

Voor een begin 80's film is dit een van de betere. De transformatie van de weerwolf is erg goed gedaan en de sfeer is op enkele momenten erg goed (vooral aan het begin). Het acteerwerk laat wat te wensen over. De 'kills' laten ze soms amper tot niet zien. Het einde had ik anders gehoopt / verwacht en met meer spanning en vind het wat abrupt eindigen. Maar het is nog steeds een goede wegkijker, voornamelijk door het uitstekende begin.

Ik heb het sowieso al niet echt met films over weerwolven en ook de 80's is niet echt mijn ding. Maar zo af en toe ben ik toch in de mood om maar is zo'n filmpje op te zetten.
Maar helaas. Ook deze film wist mij absoluut niet te vermaken.
Het eerste half uur was zo slecht nog niet. Er hing een lekkere mysterieuze sfeer wat erg goed werd neergezet. Maar na ongeveer een half uur gaat de film bergafwaarts. Er gebeurd de gehele film in mijn ogen vrij weinig tot niks en het wist me allemaal ook totaal niet meer te boeien.
Acteerwerk kon er nog meer door maar verder kan ik niet veel positiefs over de film zeggen.

1,5*

Ik moet deze weer eens helemaal herzien. Alleen al omdat ik me niet kan herinneren dat de North York Moors volgens de omschrijving op de Schotse Hooglanden ligt. Een grap met een knipoog van MuMe vermoed ik, aangezien er in de film al de draak gestoken wordt met onlogische locaties. Dat terzijde, is dit een van de vele griezelfilms uit de jaren tachtig geweest zoals ze alleen in die tijd gemaakt konden worden, die me ook echt de stuipen op het lijf joegen. Het zag er zo echt uit dat ik als kind bijna geloofde dat weerwolven bestonden. En nog steeds vind ik de transformatie verbluffend, met die van de Howling 1981 als beste tweede ooit.

Had hier zo'n vijftien jaar terug een gold collector's edition van op dvd met interview met John Landis erop. Die met dat filmpje waarin ze het hebben over de special effects en ze zich konden opwinden over dat stukje plastische effect dat onderaan de kin hing van die vriend die als zombie verscheen in zijn nachtmerrie. Wat een fantastisch bonusmateriaal was dat.

Zowiezo zijn de nachtmerriesequences fe-no-me-naal en die weerwolf-wehrmachttroopers doen me denken aan die nam-oorlog zombie veteraan uit House 1986.. hey wacht eens even, op een rijtje:

Fred Dekker, schreef het scenario voor House 1986 en raakte geinspireerd door Twilight Zone the movie 1983. Aan die verfilming werkte John Landis mee voor het eerste segment. U weet wel, die met het beruchte helicopterincident. En John Landis is de regisseur en schrijver van American Werewolf. Is dat niet toevallig?

Die cameo van Rik Mayall viel me destijds ook al gauw op. Dat was gek genoeg in het begin van de film toen ik nog durfde te kijken, de rest van de film zou namelijk veel te eng voor me gaan worden. Hij was in die tijd al geen onbekende meer, verscheen op teevee met the young ones, the bad news en onder meer later ook als naargeestige verteller in the Grim Tales. Er waren meer kleine cameos zoals Frank Oz van de muppets, en zijn tegenstander bij het schaken, dat was Brian Glover wellicht beter bekend van als Andrews van Alien 3 en mister Rottweiler van Bottom (tevens RIP)

Bijzonder, de Oscarwinnende make up effecten behoren nog steeds tot de beste ooit.

Het is een joodse knul, en de weerwolf soldaten in de nachtmerrie zijn nazi's.
An American Werewolf in London / Interview with John Landis- pt 1 - YouTube zie na 6.44 min.

Uzi's had je niet bij de Duitsers, maar is wel een Israëlisch ding. Dat is mijn eigen toevoeging.

[/quote]

En nog steeds vind ik de transformatie verbluffend, met die van de Howling 1981 als beste tweede ooit.[quote]

Ik heb dat precies andersom, heb beide films in de bioscoop gezien, welke daarvan de eerste was, dat weet ik niet meer, wel was ik bij beide films onder de indruk van de transformaties en ik vind die in de Howling dus net wat gelikter zeg maar.
Omdat American ook veel meer humor bevat, iets wat zeker goed werkt in een horror, maar hier was me dat net iets te veel en daarin steekt dus Howling in sfeer American voorbij, in Howling had je bijna constant de spanning wanneer komt de volgende scene met iets van de weerwolf, in American wist je dat wanneer het monster even in beeld was geweest dan was er tijd om te ontspannen, komt ook door de komische bijrollen van de slachtoffers, heel erg vermakelijk. Maar dat voorkomt dat de spanning wordt vastgehouden.
De acteerprestatie van Naughton houdt niet over, hij wordt eigenlijk van het doek gespeeld door Agutter, misschien was het beter geweest dat Dunne deze rol had gekregen.
Wel zijn alle bijrollen van een zeer hoog gehalte en de enkele onvolkomenheden in het scenario, ach die neem je voor lief, uiteindelijk kijk je ook naar een cultfilm als deze om eens lekker te griezelen en dus over de linie bekeken is American werewolf in London een lekkere horror in het subgenre waar ik al heel lang fan van ben.

Al jaren in mijn bezit maar nog nooit gezien. Nu dan eindelijk eens opgezet voor de Horror Challenge. Eigenlijk wilde ik The Wolf Man en The Curse of the Werewolf (met Oliver Reed) kijken, maar besloot toch maar eerst voor deze film te gaan. Grappig genoeg worden beide films hier genoemd.

Twee Amerikaanse toeristen trekken door Noord-Engeland. In een mysterieus dorpje worden ze op de heide door een wolf aangevallen. Als een van hen later in een ziekenhuis in London ontwaakt raakt hij er langzaam maar zeker van overtuigd dat hij een weerwolf is geworden.

Op een of andere manier had ik helemaal niet verwacht dat het een komedie film zou zijn. Horror/Komedie is soms geslaagd, maar meestal waardeloos, ik heb toch liever 'serieuze' horror. Toch vind ik dat John Landis de humor hier lekker luchtig brengt en de spannende momenten niet laat verpesten. Al vind ik wel dat hij af en toe net te ver gaat en dat hij dat hij beter een meer serieuze aanpak had kunnen kiezen.

De film begon heel sfeervol op de spook-achtige heiden. Heerlijk regenachtig sfeertje hangt er, alleen nog maar versterkt door de muziek. Ook de beelden van London, waar mensen door de weerwolf worden achtervolgt waren erg sterk. De gave droomscènes zagen er ook erg goed uit.

Speciaal voor deze film is de categorie Beste Make-up Special Effects bij de Oscars ontstaan. Rick Baker heeft terecht de prijs gewonnen want zijn werk aan deze film is uitstekend. De transformatie scène zag er erg indrukwekkend uit en verder zagen de wolf en de gore er ook zeer goed uit. Baker werkte tegelijk ook als supervisor aan The Howling waar zijn leerling Rob Bottin de special effects verzorgde. Bij The Howling zag de wolf er minder uit maar de transformatie vond ik mischien wel beter. Ook The Company of Wolves had een erg gave transformatie scène.

Blue Moon vond ik erg goed werken bij de film en paste vooral goed in het begin. Daarna vond ik dat Landis wat teveel bestaande muziek gebruikte. Elmer Bernstein heeft een erg mooie en spannende soundtrack voor de film gecomponeerd, maar daar zijn maar 7 minuten van gebruik in de film.

Al met al zeker geen slechte weerwolf-film. Zonder de luchtigheid en de gave effecten zou het echter een vrij standaard horror-filmpje zijn geweest. Het einde is veel te abrupt en er had veel meer mee gedaan kunnen worden. Door de special effects en make-up alleen al is de film echter het bekijken meer dan waard.

Zeer vermakelijk met goede effecten (zeker van die tijd) en het moment dat hij veranderd was nog niet eerder vertoond voor deze film.

Ook is de heerlijke Britse humor aanwezig en opgevuld met goede muziek.

Vandaag is het de dag van Halloween en tevens de laatste film die ik noteer voor de horror challenge hier op MovieMeter. Ik moet zeggen dat Halloween mij niet echt heel veel boeit (niet zoveel als kerst), ik vier het niet maar een leuk horror filmpje op zijn tijd kan geen kwaad (hoewel ik de hele maand al horror films kijken) en is ook zeker niet verkeerd. ‘An American Werewolf in London’ laat tevens ook weer zien hoe mijn bedenkingen bij sommige films nogal warrig door mekaar gegooid kunnen worden. De film start namelijk erg leuk en goed maar na mate de film door dendert zakt hij kwalitatief gezien snel in en is het ook op sommige stukken geen moer meer aan om te volgen. Het einde is leuk maar ook vrij direct en het stopt aardig abrupt. Het is geen verkeerde film om te zien en hij is zeker leuk om te volgen maar ik had er soms misschien iets meer van verwacht.

De film volgt twee jongens die aan het backpacken zijn in England waarna ze een pub tegen komen met de naam ‘Het geslachte lam’ en daarbij nogal een heftig plaatje waar een wolf op gebeeld staat. Eenmaal binnen getreden worden ze niet met een warm hard verwelkomt en laten de cafébezoekers al gauw merken dat ze niks van de twee willen weten. Wanneer de twee besluiten te vertrekken maakt de barvrouw zich toch wel druk omdat het die dag ook volle maan is. Terwijl de stamgasten het geen reet boeit volgen de twee hun weg als er toch een akelig gehuil klinkt en ze aangevallen worden door een wolf. Jack overlijd door de aanval en David weet te ontsnappen met de behulp van de dorpelingen die het toch wel wat boeiden. Als hij in het ziekenhuis ligt word hij verliefd op de zuster en eenmaal ontslagen uit het ziekenhuis trekt hij bij haar in alleen wat ze te wachten staan met de volle maan weten ze nog niet.

In het algemeen dus een aardig geinig verhaaltje met de periode in het ziekenhuis wat dan voor mijn gevoel aardig in kakt. Voor de rest is de film wel geinig vind het acteerwerk prima geslaagd en voor de jaren ’80 zag het er gelikt uit.

John Landis heeft hier weer een prima film neergezet waar de speciale effecten en make-up er gelikt uitzagen en dan vooral Jack vond ik er gaaf uit zien maar, ook de lijken op het eind zagen er gelikt uit. Al om al, prima horror en heerlijk om zo Halloween bijna mee af te sluiten (ik zet er nu nog even eentje op). Een wat kortere mening maar ben aardig moe dus na de film direct naar bed!

3.5*

Hier sta ik volledig achter. Kijk deze film dan ook regelmatig. Is dus in mijn bezit.

Voor het eerst sinds mijn tienerjaren weer gezien en dat viel helemaal niet tegen. Na een sfeervol begin zakt het wel wat in in het ziekenhuis, al zijn de nachtmerries wel goed gedaan (de dubbele nachtmerrie was een van de spaarzame momenten die ik me nog wist te herinneren). Vanaf de eerste transformatie gaat het toch wel flink los. De transformatie zelf was al fenomenaal, Landis mocht het later nog eens dunnetjes overdoen in Michael Jackson's Thriller video maar weet zijn huzarenstukje van een paar jaar eerder zeker niet te evenaren. Ook de scènes met het monster waren knap gedaan ook al blijven de kills zelf grotendeels buiten beeld.

Ik kon me ook herinneren dat ik de gesprekken met de overleden Jack destijds erg grappig vond, dat vond ik nu iets minder, vond het sowieso niet echt een komedie al was er wel de nodige humor. Wel een aardige running gag, een soundtrack vol met moon-themed songs, miste nog wel Moon River en Walking on the Moon.

Ondanks dat er veel geslaagde horrorkomedies bestaan, er zijn er weinig die zó goed horror en komedie mixen als men doet in American Werewolf in London. De film is enorm lollig, maar de horror werkt ook voortreffelijk. De film begint meteen goed, met twee erg fijne hoofdpersonages. Hun luchtige dialogen en geestige interacties met de lokale bevolking in een mysterieuze kroeg is fantastisch; ik durf zelfs te stellen dat de film op z'n sterkst is in het begin. Ook als de aanval is geweest krijgen we nog voldoende hilariteit te zien, met onder meer de dokter ('Tell them I'm dead'), de politieagenten, waaronder de stuntelige droogkloot of Frank Oz in een kleine, geestige rol. Zelfs de love interest - rollen die normaliter in dit soort films de boel alleen maar afremmen - is hier memorabel met een erg charmante Jenny Agutter.

Ondanks het sterke begin zakt de film gelukkig amper in. John Landis maakt veelal films die veel te lang doorgaan, maar zijn American Werewolf in London is gelukkig sterk qua pacing. De film heeft wel een behoorlijke opbouw, pas na een uurtje krijgen pas de befaamde transformatie, een scène waar de film nog steeds om bekend staat. Niet eerder liet men een transformatie, in een totaal verlichte ruimte, op deze manier zien. En de effecten van Rick Baker en consorten staat nog steeds als een huis. Iets minder spectaculair zijn de momenten waarop de wolf echt aanvalt, dan zie je toch veelal snel een shot van de kop, waarna men weer gauw wegsnijdt naar een ander shot. Wat overigens niet wil zeggen dat de film tam is, de film bevat opvallend genoeg aardig wat gore voor een 'luchtige' horrorfilm.

Ondanks dat het dus even wachten is voor de transformatie, is er nog genoeg leuks te beleven. Zo heeft David bijzondere nachtmerries in het ziekenhuis - stuk voor stuk fantastische scènes; van hilarisch tot lekker eng - en natuurlijk zijn alle scènes met zombie Jack ook heerlijk. De scène waarin hij met David en alle andere slachtoffers van David in de pornobioscoop zit levert ook een paar erg geestige momenten op. Zelfs de film die ze kijken - See You Next Wednesday - is hilarisch. Ben geen groot liefhebber van de pure komedies van Landis, maar deze mix van horror en humor is wat mij betreft een enorme schot in de roos. Een film waar je enorm van kan genieten en wat mij betreft ook een veel betere film dan jaar- en genregenoot The Howling. Verder is er überhaupt weinig concurrentie op het gebied van pure weerwolffilms, laat staan dat er ooit eentje is gemaakt die zo sterk is als deze.

4,5 sterren.

Blijft een van de sterkste horrorfilms van de jaren 80. Een geweldige mix van spanning, humor, originaliteit en briljante speciaal effects. Daarbij is het een ijzersterk verhaal over twee toeristen die net te ver van de gebaande paden afwijken. Meesterwerkje.

4,5

Absoluut , ik weet nog goed dat de effecten het gespreksonderwerp nr 1 was op het schoolplein en met name de transformatiescene .

An American Werewolf in London is de vierde en laatste film die ik in 1981 in de bioscoop zag. En dat is eigenlijk vreemd, want in 1981 was ik pas dertien en deze film is voor zestien jaar en ouder. Het is me een raadsel hoe ik indertijd langs de toegangscontrole ben gekomen, want op mijn dertiende was ik niet al te groot voor mijn leeftijd. Toch is mijn kinderziel niet beschadigd geraakt en heb ik ook geen nachtmerries aan deze film overgehouden. Kennelijk wist ik toen al: wat in een film gebeurt is niet echt. Daarom is horror ook nooit echt mijn favoriete filmgenre geworden.

An American Werewolf in London is een vermakelijke griezelfilm met mooie make-up en aardige special effects. Vooral de transformatie van de jongen naar de weerwolf is mooi gedaan. De film wil echter nooit echt eng worden, en ik kan me dan ook niet herinneren dat ik destijds op het puntje van mijn stoel heb gezeten. 3,5*

Vanavond in Kino. Wat een feest!

Goeie film waarin twee Amerikaanse backpackers worden aangevallen door een wolf. Het verhaal en de personages stellen niet al te veel voor, maar de scenes zijn wel allemaal vermakelijk. De mix van horror en de wat eigenzinnige John Landis humor zorgen daarvoor. De film ziet er verder goed uit met uiteraard ook uitstekende make-up effecten (met de eerste transformatie-scene als hoogtepunt).