Mysterious Skin (2004)

Controversiële "ongemakkelijke" sterke film over kindermisbruik. Beklemmend door zijn nare sfeer en soms op het randje balancerende scènes.

Een thema waar enige subtiliteit vereist is. Zou je zeggen. Araki bewijst dat een tegenoverstelde aanpak ook effect kan sorteren, al is het aanvankelijk wennen aan z'n fors aangezette toon. Twee jongens waarbij een jeugdtrauma zich op totaal andere wijze manifesteert, alhoewel het beide een vorm van verdringen is. De een aseksueel en verlegen, de ander uitgesproken en betaalbaar. Beide zijn het eigenlijk al typetjes, maar ze worden ook nog eens omringd door, in meer of mindere mate, karikaturen.

Araki gooit verder ook alle mogelijke fijngevoeligheid overboord en neemt amper een blad voor de mond en lens. Vooral bij Neil en zijn klantenkring hanteert hij lompe halen. Wanneer Drago zich meldt, ontspint zich zelfs een huiveringwekkende scène. Het is een timbre waar je volledig op kunt afknappen, soms lijkt het zichzelf maar nauwelijks serieus te nemen. Toch ontstaat, naarmate het vordert, een film die een zenuw blootlegt, bestookt en aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Waarvoor hulde.

Tja, Mysterious Skin, waar te beginnen?

Ik verwachtte veel van deze film, na enkele recensies te hebben gelezen zette ik de film dan ook op en verwachtte ik een juweeltje. Nu dat ik er een nachtje over geslapen heb is het voor mij persoonlijk dit toch niet helemaal geworden.

En waarom eigenlijk?
Nou, voor mijn gevoel "rekte" het verhaal zich iets te lang. Het verhaal van 2 jongens die beide misbruikt zijn in hun jeugd is een goed concept voor een sterke film, echter vond ik de balans niet helemaal zoals ik hem graag gezien zou hebben. Daar waar het personage van Joseph Gordon Levitt uitgebreid aan bod kwam, vond ik het personage van Brady Corbet enigzins achterblijven. 2 Tieners die getekend zijn voor hun leven werd erg goed uitgelicht bij Joseph. Daar waar het personage van Brady redelijk " mysterious" bleef, wat op zichzelf ook een bepaalde charme heeft, alleen pakte het mij niet.
Op dit gebied had er voor mij meer ingezeten, de focus beter verdelen.

Naast dit,vond ik de film soms vrij verontrustend. Vooral de scenes waar het personage van Joseph zich overgaf aan de talloze gewillige mannen,liet bij mij een misselijk, ongemakkelijk gevoel achter. Het einde van de film sloeg voer mij de plank enigzins mis. De hele film werd de kijker duidelijk gemaakt hoe erg de personages met hun misbruik worstelden en op het eind werd dit voor mijn gevoel te kort uitgelicht met een korte flashback en Brady huilend in de schoot van Joseph.

Qua acteerwerk niet echt veel op aan te merken, de personages werden goed neergezet, geloofwaardig en gebroken.
Van het losbandige leven van Joseph, tot het burgelijke van Brady, niets op aan te merken.
Qua regie ook goed in orde, goed camerawerk, alleen zoals eerder vernoemd, de vaart van de film is mijns inziens te langzaam.

Al met al een sterke film met een goede cast, enige minpunt voor mij is dan ook de rek van het verhaal.

Hele heftige film die nog lang na dreunt. Goed geacteerd, goed verhaal, akelige scenes. Ongemakkelijke momenten waren er veel in deze film en dat zorgt ervoor dat ik deze film niet gauw meer zal opzetten. Prachtige film, 5 sterren, maar voorlopig een eenmalige ervaring.

Geen makkelijke film, maar echt wel goede film, met een zeer complex onderwerp, zeer goed acteerwerk en bijna subliem uitgevoerd. Kindermisbruik is altijd schokkend en heavy...hoe het in deze film naar voren wordt gebracht, houd het je echt aan je scherm gekluisterd. Een meer dan degelijk drama, die de nagel op de kop slaat. 3.5/5*

Toch wel een sterke film. Had iets heel anders verwacht, moest er ook echt effe inkomen.

De film lijkt heel lang luchtig, maar dat blijkt een utopie. Het is een eerlijke film over pedofilie, die verrassend goed in elkaar zit qua karakterontwikkeling. Zo blijkt de reactie van Brian als het meisje hem betast logisch i.p.v. nogal overdreven. Zijn de herinneringen vertroebeld (vond Neil de coach al bij de eerste ontmoeting leuk toen ie 8 was, of heeft hij zich dat later wijsgemaakt). Mooi om te volgen hoe beide jongens met het misbruik omgaan (al dacht ik aanvankelijk dat Brian door zijn vader zou zijn misbruikt). .

Het acteren van Gordon Levitt (begint een favoriet te worden) is voortrefelijk en de film heeft een prettige look. Over het verloop van het verhaal ben ik nog niet helemaal uit. Vond het aanvankelijk niet bijzonder boeiend. Ook de keuze om er zo veel thrillerachtige elementen in te gooien door de film plot driven te maken en met een ontknoping op de proppen te komen is twijfelachtig. Het luchtige en de focus op plot (met een detective achtig verhaal) zorgde er dus voor dat ik niet zo goed wist of ik naar een goede film zat te kijken of naar een wel aardige.

Uiteindelijk groeit de film nu al in mijn gedachten. Gisteren dacht ik aan 3 sterren, zit nu een half hoger, maar iets zegt me dat ie 4 sterren verdient.

Hele knappe film, waar ik toch wel een paar keer heb moeten wegkijken van het scherm. Ik wist vooraf niet echt waar ik naar ging kijken, alleen dat Enola een 9.0 voor deze film over had. Aan het begin had de film wat weg van de sfeer van Donnie Darko, maar al vlug liep dit over naar Kids. De laatste 30 minuten heb ik rechtovereind op mijn bank gezeten, gegrepen door de zorgvuldige opbouw en intensiteit van de film. Zoals hier al vaker gezegd, geen film die je vlug voor een tweede keer opzet, maar wel een film die verrast en raakt. En meer kan ik niet van een film verlangen.

Ik moest tijdens de film trouwens meerdere malen denken aan Mr. Peterson van Perfume Genius. Wonderschoon nummer met wrange tekst, al is de achtergrond wat minder luguber dan Mysterious Skin.

Perfume Genius - Mr Petersen - YouTube

Ik had van tevoren al gelezen wat de hoofdkern van deze film was en ik ben het gaan kijken omdat ik toen ik 7 of 8 was bijna werd meegenomen door een pedofiel. Het is een zeer aangrijpende film met verontrustende scenes en daarom niet voor iedereen. Het is een film met goede acteerprestaties, een dromerig en dramatisch sfeertje en een mooie soundtrack.

Goede film. Niks daarover, maar ik ontdekte iets...misschien wel met opzet gedaan, ik weet het niet, maar in de 50ste minuut van de film zie je op de auto een sticker van een rode vuist wat op de hoes van het St. Anger album staat van Metallica. Dat album komt uit 2003 terwijl de film zich op dat moment afspeelt in 1991.....
Wellicht is dit al eerder gemeld op dit forum, who knows..ik ga niet elk bericht doorspitten..en anders voor de freaks een leuk feitje....

Knappe film inderdaad. Meest opvallende is nog hoe Araki er met verve in slaagt een precair onderwerp relatief luchtig te verfilmen. Nergens pathetisch of overdreven melancholisch. Mede te danken aan een aantal lichtelijk surreële uitstapjes, die vergezeld gaan met dromerige soundscapes. Zo'n openingsscene is bijvoorbeeld erg mooi. Daartegenover passeren er echter ook enkele pijnlijke, nare scenes die revue, die dan weer volkomen haaks staan op de dromerige momenten.

Wel een film die - ondanks de sterke opening - wat tijd nodig heeft om op gang te komen, maar gelukkig werpt het wachten zijn vruchten af. Verder een ijzersterke performance van Levitt, al hoeft de rest van de cast niet veel voor hem onder te doen.

Aldus een film met een sterk, aangrijpend verhaal, dat dankzij de eigenzinnige hand van Araki nog wat extra's meekrijgt. Kleine 4* zijn dan ook verdiend.

Aan de hand van plotomschrijving, poster, titel en trailer had ik iets totaal anders verwacht. De titel en de poster deed me vermoeden dat dit vooral een film met fraaie visuele effecten of zo zou zijn. En het verhaaltje neigde naar scifi, helemaal wanneer er zelfs een UFO in beeld verschijnt. Maar nee, dit is een keiharde (psychologische) drama. Het ware onderwerp kwam aan als een verrassing, en de film slaagt erin om te tonen hoeveel schade iemand door zulke gebeurtenissen kan oplopen. Een interessante drama over hetero en homosexuele tieners die in een wereld van o.a. prostitutie zijn beland. 3,5*

Schokkende, doch redelijk dramafilmpje. Ik kan veel hebben maar heb toch enkele keren weg moeten kijken door het onpasselijke gevoel dat ik soms kreeg wanneer er weer een pedofiel zich aan Neil vergreep. Helaas weet je al snel waar de film ongeveer op uit gaat draaien. Doordat dit al snel duidelijk is valt er voor mij persoonlijk verder niet zoveel meer te genieten. De verontrustende scènes kan ik moeilijk bestempelen als aangenaam, al redden de acteurs, die allen geloofwaardige rollen neerzetten, de film een beetje. Een onvoldoende verdient deze film echter niet, dus ga ik zitten op een 5,5.

Deze film gaat over weirdo's, homo's en ufo's. Over eenzaamheid, jeugdtrauma's en veel kinderleed. Er zullen veel mensen zijn die dit een aangrijpende film vinden, en dat blijkt ook uit de reacties, maar ik heb er helemaal niks mee. Ik zeg niet dat het een slechte film is, al vind ik de structuur nogal rommelig, maar deze Amerikaanse aanpak werkt niet bij mij.

Op één harde scène na, wordt deze rauwe realiteit redelijk discreet gebracht.

Film die je in de ban houdt. Kunnen de gedragingen van het hoofdpersonage verband houden met jeugdfantasie, frustatie of trauma die op jeugdervaringen berusten, het slot brengt toch een erg harde waarheid aan het licht.

Goede film, geen meesterwerk maar beslist het zien en laten bezinken waard.

Hartverscheurende en indringende dramafilm over de gevolgen van seksueel misbruik bij twee 8-jarige jongens. De ingrijpende gebeurtenissen vinden plaats tijdens een zomerhonkbalseizoen. Het zal daarna hun verdere leven bepalen, het is nooit meer hetzelfde, ze zijn hun naiviteit kwijt. Beide jongens gaan ieder op hun eigen manier om met de verwerking van dit trauma. Tien jaar later zoekt Bryan naar Neil om antwoorden te vinden op zijn vragen en onduidelijke herinneringen. Cinematografie is donker en duister, plot is rauw, confronterend en weinig verhullend. De film riep bij mij heel veel emoties op en ik kon de geestelijke en lichamelijke pijn van de jongens als het ware meevoelen. Wat is het toch godvergeten triest dat zulke dingen gebeuren! Een film die je gezien moet hebben, al is het alleen maar om ons eraan te herinneren wat grote mensen kleine kinderen aandoen.......

Niet een film die iedereen zal liggen, maar voor mij is dit een film die toch wel sterk leunt op de sfeer uit de jaren '80 en '90 in een vrij dromerige setting, wat duidelijk een bewuste keuze was. De film combineert een zwaar onderwerp met een meer luchtige ondertoon en slaagt daar ook in. De muziekkeuze is uiteraard super, deels de reden waarom deze film op de radar stond om eens te bekijken. Slowdive en Cocteau Twins zijn eigenlijk mijn twee favoriete muziekgroepen op dit moment.

Vanwege het schokkende plot over de misbruik van kleine kinderen kan ik dit maar moeilijk een mooie film vinden. Het acteerwerk en de redelijk discrete cinematografie bezorgen deze film niettemin een voldoende; net aan.

Sterke Araki.

Als regisseur begonnen bij de films en is later overgegaan in series. Ik kijk er niet veel, maar van hem heb ik toevallig wel een aantal afleveringen gezien. In ieder geval moest dit op zijn filmgebied de magnum opus zijn, en naar mijn optiek is dat ook waar. Veel van zijn indie-films heb ik nog niet gezien, maar die hebben ook geen haast.

Denk bovendien ook niet dat er een film snel boven deze gaat uitkomen voor mij, want ik vond het een intrigerende film die nooit inzakt. Al vanaf het begin hangt er een hele aparte sfeer die de kijker in een soort droom meeneemt door het verhaal heen. De kleuren zijn sterk, de montage knap en de toon zelfs perfect. Zo mooi als de eerste 15 minuten wordt de rest van de film niet meer, maar dat is ook te verwachten want het verhaal moet verder.

Het verhaal rondom het personage van Gordon-Levitt is verreweg het interessantste gedeelte van de overige minuten. Zijn karakter en levenspad zijn apart in de zin van; "dat zie ik niet vaak in films". Bovendien ook erg sterk geacteerd. Ondertussen weet ik al dat Gordon-Levitt een acteur is die zonder moeite de aandacht in bedwang kan houden, en dat trucje herhaalt hij hier wederom. Het verhaal rondom Corbet vond ik een stuk minder interessant, en hoe meer focus op zijn leven, hoe minder leuk het verhaal werd.

Je hebt dus dan een film met twee hoofdpersonages waarvan de een erg boeiend is en de andere totaal niet. Dat wisselt elkaar helaas niet zo lekker af, en dat zorgt ervoor dat de tweede helft van de film iets van zijn intrige verliest. Het was goed op weg in de eerste helft, dus dat is wel jammer. Toch moet ik zeggen dat wanneer de twee bij elkaar komen dit een uitzonderlijk sterke scene oplevert dat de film heftig laat eindigen.

Het onderwerp is relevant, maar ik krijg niet de indruk dat Araki de boodschap erg in het gezicht wilde drukken. Er lijken meerdere thema's vermengt te zijn in het verhaal. Krijg meer het idee dat het zich focuste op de levens van de jongens die allebei een apart doel voor ogen hebben met in de achtergrond een heftige tekening. Het was zeker een goede film, maar eenmaal Corbet wat meer naar voren kwam nam het verhaal teveel tempo af naar mijn inzien en dat was jammer.

Gregg Araki had in de jaren 90 bekendheid verweven met films die vooral visueel opvallend (kleurrijk) waren maar inhoudelijk was zijn analyse van het nihilisme vrij oppervlakkig. Films die mij matig wisten te boeien. Toch werd hij prompt als koning gekroond van The New Queer Cinema. Araki deemsterde echter weg eind jaren '90 maar maakte met Mysterious skin een geslaagde come-back. Alsof hij lessen had getrokken uit zijn vorige films is MS een oprecht, ingetogen en volwassen drama geworden. Araki filmt het trauma dat beide personages oplopen niet als een trauma maar als een verleidingsscene (met het openingsbeeld van de neerdwarrelende kleurvolle ontbijtgranen als trigger) waarin de coach een ritueel creëert om de jongens te lokken. Een ritueel waarin Gordon-Levitt mee zal participeren en doorheen zijn latere jeugd ook de vorm van prostitutie als ritueel zal zien. Voor het personage van Gordon-Levitt is het traject rechtlijnig, is het trauma helder. Het personage van Corbett verdringt niet alleen de gebeurtenis maar ook de gevolgen. Zijn vlucht naar een surreëel magisch universum (ontvoering door aliens) is zijn traject, zijn trauma dus troebel. Deze twee trajecten worden door Araki mooi gevolgd, met de nodige rauwheid en compromisloze narratief. Araki verkent immers graag de zelfkant van de maatschappij. Zeer melancholisch van toon (voice over, score) wordt dus een delicaat onderwerp als pedofilie aangepakt. Persoonlijk vond ik de derde act (waarin beide personages elkaar opzoeken, samen komen) minder interessant en eerder geforceerd. De conclusie die Araki probeert in elkaar te boksen (confrontatie om trauma te verwerken) loopt een beetje vast in herhaling. Ook de titel brengt mij een beetje in verwarring. Wat wil hij daarmee zeggen ? Huid als begeerte, huid als weerzinwekkend (de scene met Billy Drago), huid als troost (de vele knuffels die moeder Elisabeth Shue geeft) ? Uiteindelijk vinden de personages begrip, loutering en perspectief. De deur naar een volwassen wereld staat op een kier en er mag naar binnen gelopen worden zonder angst. Ook dat is een nieuw element bij Araki. Voorheen eindigde alles destructief maar met MS krijgen jongeren een kans in de volwassen wereld. Helaas heeft Araki (nog) geen film gemaakt die deze laatste stap toonde. Op basis van Mysterious skin zou ik die zeker graag willen zien.

Een erg ongemakkelijke film over seksueel misbruik bij kinderen. Met een andere aanpak ook dan bijvoorbeeld het eveneens sterke The Woodsman (Film, 2004) waarbij daar de klemtoon lag op de psychologische impact en tweestrijd van de (potentiële) dader. Hier wordt het gebeuren volledig belicht vanuit de kant van de slachtoffers. Behalve dan via de herinneringen (flashbacks) wordt er aan de dader geen verdere aandacht besteed.

De twee jongeren die prominent naar voren treden in de film zijn Neil en Bryan. Vooral de gebeurtenissen rondom Neil worden sterk uitgelicht, in heden en verleden. Daar waar Neil zich verder laat seksueel gebruiken om puur financiële redenen hunkerend naar het verleden met zijn coach is Bryan het tegenovergestelde. Bryan is eerder teruggetrokken en vager in zijn herinneringen. Maar psychologisch is de impact eveneens groot.

Een zware film met een loodzwaar onderwerp mede door enkele harde fysieke scènes, hoewel niet expliciet in beeld. Die badkamerscène bijvoorbeeld of die cornflakesscène zal nog een tijdje nazinderen. Los van het filmisch aspect niet zomaar een film die je met plezier bekijkt of aan terugdenkt. Een film die toch wel binnenkomt en vreemde emoties oproept. Ijzersterke rol overigens van Joseph Gorden-Levitt. Ik Shadowed in deze dat de montage en afwisseling tussen beide jongens beter kon. De hereniging was ijzersterk, maar het plot (impact op) (van) Bryan mocht wat meer pit hebben.

Als je de foto's en namen uit de cast ziet, verwacht je één of andere roadmovie. Zo'n brave indiefilm. Maar de korte samenvatting en de hoge score doen toch wat anders uitschijnen. Een film over enkele jongens met een jeugdtrauma (om het toch enigszins maar niet te veel te spoileren hier) dat volgens psychologen een vrij accuraat beeld weergeeft. Zowel de schrijver van het boek en de verwerking ervan door scenarist en regisseur Gregg Araki, vertellen dit verhaal op een zeer toegankelijke manier. Ze vinden een weg tussen een zwaar thema, de creatieve vrijheid van film of boek en de 'eenvoud' om het publiek laagdrempelig uit te nodigen en zo de boodschap te kunnen overbrengen.

De film is beter dan verwacht met een passende cast. Met een toch wel beladen thema dat op een realistische en genuanceerde manier wordt weergegeven. Maar er toch een boeiende film van weet te maken.