Bringing Up Baby (1938)

The Awful Truth al gezien?

Screwball-komedies kan ik meestal wel waarderen, hoewel ik ze ook nooit helemaal top vind. Bringing Up Baby is eigenlijk niets anders. Het is leuk vermaak, maar geweldig is het niet, ook iets minder dan Hawks His Girl Friday.

De film heeft in ieder geval een razend tempo en daarbij is het ook erg opletten geblazen, omdat er vooral in de dialoog veel grappen zitten. Cary Grant en Katherine Hepburn zijn lekker op dreef en dankzij hun prima samenspel weet de film ook goed te vermaken.

De film kent een hoop misverstanden, waarvan sommige leuk zijn en andere weer wat minder. En zo ging het voor mij eigenlijk de gehele film door. Uiteindelijk zorgt het goede spel van de hoofdrolspelers ervoor dat de balans van deze film uiteindelijk uitvalt naar de goede kant van de score.

3,0*

Nee, bedankt voor de tip

Typische screwball komedie. Hoog tempo aan grappen, vooral flauwigheden, en personages die helemaal gek van elkaar worden. Geinig is het wel, maar de film mist net teveel sterke grappen om echt op een hoger niveau te komen.

3 X H film (heerlijke hilarische humor)
Ik hou wel van die razendsnelle dialogen in de jaren '30 Hollywood stijl.
En Cary Grant is heel sterk in dit soort van films.
Hepburn, waarvan ik geen fan ben, vind ik ook erg goed, en tussen beiden klikt het uitstekend.

De interactie met de dieren is geweldig, en de bijrollen zijn ook om van te genieten.

Ik ga de film beslist op DVD kopen binnenkort, die mag niet ontbreken in mijn collectie.
Had ik eigenlijk al veel eerder moeten doen.
Shame on me!

Vermoeiende film/klucht. Heb me vooral ge-ergerd aan Hepburn.

Goeie comedie waarin een rijke erfgename haar zinnen heeft gezet op een verloofde paleontoloog. De film heeft een ontzettend vlot tempo en er gebeurt genoeg. Veel grappige en nogal chaotische situaties. Cary Grant en Katharine Hepburn vormen een leuk duo samen.

ik kan hier een bijzonder lang gesprek aan knopen, maar kortom: een geweldige film!
Het gaat soms allemaal een beetje snel, maar dat stoort geenszins, door de mooie afwisseling van humor, romantiek en de bijhorende clichés. Heb me dan ook geen seconde verveeld, al moet ik ook zeggen dat ie net op tijd stopt. Van alle dialogen zou een mens voor minder al eens even doorslaan

4*

Grote tegenvaller, paar leuke grappen maar over het geheel genomen erg flauw en gedateerd. Nee waarom deze zo geprezen wordt is me volstrekt onduidelijk.

I was born on the side of a hill

Ik leerde Howard Hawks voor het eerst kennen via de film The Aviator met Leonardo DiCaprio. Het leek me een interessant persoon te zijn en het kwam dan ook mooi uit dat hij een paar films met Marilyn Monroe had gemaakt dus sloeg ik twee vliegen in één klap. Hawks kwam meer en meer tevoorschijn bij films die me interesseerden (onder andere Rio Bravo met John Wayne) maar zijn reputatie kreeg wat een knak met de verminking van To Have and Have Not. Niettemin was ik enorm geïnteresseerd in deze samenwerking met Cary Grant en Katherine Hepburn.

Hawks levert met deze acteurs tot zijn beschikking een typische screwball komedie af maar het blijft toch een genre waar ik op zich niet zo bijzonder veel mee heb. Toegegeven, het zorgt meestal wel voor vermakelijke films maar ook niet meer dan dat. Bringing Up Baby heeft dan ook een lekker hoog tempo en een aantal absurde momenten (mijn favoriete stuk is sowieso het diner in het huis van de tante waar Grant continu de hond achterna loopt) maar echt schaterlachen wordt het nooit. Naargelang we dichter en dichter bij het einde komen wordt de film hysterischer en het zorgt een beetje voor een overkill. Het lijkt me trouwens wel het leukste mocht je totaal geen idee hebben waar de film over gaat want dan komt de toevoeging van het luipaard nog onverwachts over. Sowieso verdient de film wel een pluim voor de interactie met de dieren. Het moet een vrij moeilijke klus zijn geweest met split screens, projecties en dergelijke maar het resultaat mag er zeker en vast wezen.

Het was de eerste keer dat Katherine Hepburn haar medewerking verleende aan een komedie maar dit kan in ieder geval tellen als eerste poging! Je zou het haar dan ook niet aangeven dat het haar eerste keer was en dat ze door onder andere Howard Hawks hemzelf getraind moest worden in timing en dergelijke. Nu ben ik sowieso al wel een fan van Hepburn maar dit doet ze toch wel goed. Ik ben op zich iets minder te spreken over Cary Grant. Hij heeft zeker en vast wel iets komisch maar hij lijkt te hard op een aftreksel van Harold Lloyd en dat is niet zo geslaagd. De dialogen tussen hem en Hepburn zijn vermakelijk maar nergens spettert het er vanaf. Het einde met de brontosaurus vond ik wel erg flauw trouwens maar dat terzijde. Nog iemand die Hepburn heeft geholpen om komisch over te komen in de film is Walter Catlett. Zij vond zijn hulp zo goed dat ze aan Hawks vroeg om Catlett, die de rol van agent Slocum op zich nam, een grotere rol te geven. Catlett die in zijn tijd ook een gevierd komiek was, is echter nooit echt grappig en zorgt ervoor dat het einde wat slepend oogt.

Vermakelijk, dat is Bringing Up Baby vast en zeker maar het wordt nergens schaterlachen en dat is toch wel jammer. Gedateerd voelt de film niet echt aan maar de snelle en absurde dialogen hebben op den duur geen effect meer op mij. De combinatie Hepburn - Grant is vast en zeker geslaagd te noemen. Niet Hawks zijn beste maar ik begin hem zijn Hemingway verfilming langzamerhand toch te vergeven.

3,5*

Te gek voor woorden. Het lijkt wel of een serie dronken scenarioschrijvers een weddenschap zijn aangegaan om met een serie lukraak gekozen termen uit een woordenboek een script te schrijven.

Alles is ronduit absurd, op zich nog niet zo erg, maar voor het overige ook nog eens slordig. Er lijkt geen enkele reden voorhanden te zijn waarom de een op de ander verliefd zou worden, er is geen enkel moment dat je zou denken dat er 'romance' in de lucht hangt.
Ook het hele gedoe dat hij zich op sleeptouw laat nemen terwijl hij notabene 's middags nog wel even moet gaan trouwen…

Puur voor de oude setting en ondanks alles toch een paar grinnikmomenten (als het zooo onnozel wordt dat ik er nog om moet glimlachen) de leuke Grant, en de immer ravissante en sterke persoonlijkheid Catherine Hepburn…, nog net de helft.

Ik ben blij dat-ie afgelopen is; wat een rust in mijn kop nu.

Ik vond Wilders One, Two, Three al enorm fast-paced, maar dit is nog wel een stapje verder.

Wordt op veel plekken nogal eens één van de leukste komedies aller tijden genoemd. En met het His Girl Friday- duo Howard Hawks en Cary Grant kon ik me dat ook goed voorstellen. Toch viel Bringing Up Baby toch wat tegen. In de eerste scène wordt in drie regels het plot uitgelegd, meteen in de volgende scène ontmoeten Grant en Hepburn elkaar. En vervolgens komt er een heel scala aan typetjes en idiote situaties op het pad van het duo, dat voor een groot deel tegen elkaar loopt te kibbelen. Opbouw of ontwikkeling is er niet, het zijn enkel de absurde, en vaak geforceerde, situaties die het tweetal dichterbij elkaar brengt. In het begin werkt dit weliswaar wat storend, maar op een gegeven moment gaat die enorme chaos gelukkig een beetje wennen.

Maar zelfs als je gewend bent geraakt is Bringing Up Baby niet de sterke screwball-komedie/klucht. Soms lijkt het allemaal ontzettend snel te gaan, maar tegelijkertijd wordt een grap soms ook gerekt tot een hele sketch van 10 minuten. Verder maken de over-acterende bijrollen het geheel soms wel erg flauw en kinderlijk, je mist af en toe dat scherpe randje van een His Girl Friday. Maar desondanks is Bringing Up Baby wel vermakelijk. Een paar visueel interessante trucjes en een prima chemie tussen Grant en Hepburn. Met name Hepburn vond ik een amusante rol spelen als de naïeve Susan. Geen hoogstaande rollen voor beide acteergiganten, maar ze doen het goed samen. En zorgt ervoor dat je je, ondanks de flinke speelduur, niet gaat vervelen.

3,5 sterren.

Dat was Howard Hughes

Dit was na Rio Bravo en The Big Sleep mijn derde Howard Hawks film en ik had er ernstig moeite mee... Toegegeven, ik ben al niet ècht een screwball fan, maar dit was me echt veel te chaotisch. Vooral Hepburn werkte me op de zenuwen, het stemvolume ligt ook eerder bij gillen dan praten. Nee, ik heb een redelijk brede smaak, maar dit kan ik (nog) niet waarderen.

Zoals grant zelf ook zegt: "There haven't been any quiet moments"

Ach natuurlijk ik slaag die twee wel meer door elkaar.

troost je, het gebeurt vaak!

miskende film , de dialogen zijn razendsnel (soms denk je dat Bob hope ervoor zorgt)
Hoe Grant zich laat overdonderen door Hepburn die een fantastische vertolking geeft
Film wordt met de jaren beter en jongens probeer hem een paar maal te zien
je zal steeds nieuwe dingen zien
razendsnel pokeren is er niets tegen
een dikke 5
Dit soort films laat je een hekel krijgen aan moderne comedys
en het dateert uit de dertiger jaren vergeet dat niet das een mensenleven geleden ....
wonderfull times ...

Ook al was het niet de eerste keer voor mij, associeerde ik Hepburn niet met dergelijke komedies. Cary Grant had ik al veel meer aan het werk gezien en is echt gegoten voor dit genre. Het valt me op hoe geweldig het script is. In die tijd werd duidelijk veel meer tijd gestoken in komedie dan tegenwoordig. Zowel qua timing als qua oneliners en dubbelzinnige uitspraken, zonder per se grof of oversekst te gaan.

Bringing up baby is misschien geen memorabele film, daarvoor is het iets TE chaotish (wat ook Howard Hawks van mening was na de mindere opbrengst). Maar langs de andere kant werkt het wel. Er is gelukkig weinig aandacht voor echte romantiek tussen Grant en Hepburn, maar veel meer aandacht aan de humor. Die humor ligt me trouwens beter met acteurs als Cary Grant of Marilyn Monroe ipv The Tree Stooges bvb.

Een film waar liefhebbers van het genre echt van zullen genieten. Zo'n typische film vol misverstanden en ongelukkige gebeurtenissen. Maar in tegenstelling tot veel moderne gelijkaardige komedies, werkt het hier wel en ligt het tempo net hoog genoeg.

Cary Grant (hoog in mijn acteurs-top-10) en Katharine Hepburn (nummer 1 bij mijn actrices) werken samen met een favoriete regisseur aan een komedie met een enorme reputatie uit het Gouden Tijdperk van Hollywood... en toch kan ik dit maar geen leuke of grappige film vinden. Het begint er al mee dat Cary Grant een stijve professor moet zijn, en hoe wordt dat aan de kijker duidelijk gemaakt? Doordat ze hem een bril hebben opgezet. En vanaf dat moment raak ik het gevoel van gekunsteldheid niet meer kwijt en bekijk ik de film van een afstandje in plaats van er door meegesleept te worden. Spijtig, want ik zat er helemaal klaar voor, en Grant en Hepburn vormen samen een hilarische combinatie in Holiday, om nog maar te zwijgen van het absoluut meesterlijke The Philadelphia story, de verstandigste komedie ooit gemaakt. Bringing up baby daarentegen is als een intercity die succesvol voortdendert – op een ander spoor dan de trein waar ík in zit.

Tsja. Ik had er ook meer van gehoopt

Terwijl His girl Friday dan weer wèl zo'n geslaagde komedie is...

Veel bejubelde screwball comedy, die mij na herziening minder bekoort dan de eerste keer dat ik de film zag. Werd ik toen getroffen door de opeenvolging van kolderieke misverstanden die in razende vaart voorbijkomen, nu viel mij vooral de voortdurende chaos op. Dat én de vrijwel continue spraakwaterval van Katharine Hepburn maken dat de film toch wel wat vermoeiend is. Daar staat tegenover dat de dialogen over het algemeen van een hoog niveau zijn. Niet zo leuk als Hawks’ My Girl Friday, maar nog steeds goed te doen ondanks het voorspelbare, flauwe einde.

Nee, dit werd het hem niet. Het begon al met het eerste beeld van Grant die met een bril op een wetenschapper moet voorstellen, maar dat deed me eerder denken aan Jan Kooijemans die intellectueel probeert over te komen. Niet best dus. En vanaf dat moment ging het alleen maar bergwaarts af. Een hoop geschreeuw en tamtam, maar eigenlijk met geen enkele leuke grap. De hele film is ook hopeloos verouderd, vooral in het statische maar ook theatrale acteerwerk en in alle situaties daarbij. Alleen al dat gedoe bij de Sheriff, dat is iets dat alleen in oude films gebeurt. Als daarnaast ook visueel er niks te beleven valt, dan houdt het op. En het gekke is, meestal vind ik de films van Hawks best vermakelijk, maar deze helemaal niet. Alleen Hepburn is af en toe een lichtpuntje en weet zich enigszins te redden nog. 1,0*.

Heerlijke komedie.

Vlotte dialogen, leuke situaties een goode pacing en een fantastische chemie tussen Grant en Hepburn. Dat zijn de elementen die Bringing Up Baby zo goed maakt. Nergens voelt het geforceerd aan en het plezier druipt er vanaf. Waar ik normaal niet zo ben van de klassieke komedie's, ging ik er in deze film helemaal in mee. Het meest verantwoordelijk voor dat, is de geweldige wisselwerking tussen Cary Grant en Katharine Hepburn. Erg druk, die overlappende dialogen, maar het werkt wel erg goed. Erg leuk hoe beide acteurs niet bang zijn om zichzelf compleet voor schut te zetten. En dan is er nog de complete chaos die Baby teweeg brengt. Zorgt voor enkele leuke momenten. Leukste scene in de film is toch wel de diner scene.

Verrassend leuke film.

Best aardig acteerwerk van Katharine Hepburn en Cary Grant. Het plot is echter te zwaar aangezet en de uitwerking ervan is te flauw om er echt een leuke film van te maken. De vlotte dialogen zorgen er wel voor dat je je niet gaat vervelen. His Girl Friday van dezelfde regisseur (en in hetzelfde genre) is een stuk beter dan deze toch wat teleurstellende film.

Je zult niet gauw tegen een komedie aanlopen die zotter is dan deze screwball-klassieker, die indertijd flopte omdat het publiek nog niet klaar was voor zo’n waanzinnige komedie waarin de grappen je in onnavolgbaar tempo om de oren vliegen. En dat ondanks de aanwezigheid van niemand minder dan Cary Grant en Katharine Hepburn, hoewel Harry Brandt haar in een geruchtmakend advertentie in Hollywood Reporter van mei 1938 ‘box office poison’ noemde. Met een supporting cast om je vingers bij af te likken en een scenario van de ervaren Dudley Nichols en Hagar Wilde, is het voor mij toch een raadsel waarom deze film zo flopte en ‘The Philadelphia Story’ – hetzelfde type film, maar in mijn ogen minder leuk –twee jaar later een groot succes werd.

“Bringing Up Baby” richt zich op paleontoloog David Huxley [Cary Grant] die nieuws krijgt dat het laatste stukje geraamte van ‘zijn’ brontosaurus in het museum onderweg is. Om dit te kunnen tentoonstellen hoopt hij een subsidie van $1.000.000 los te krijgen door een wit voetje te halen bij Mr Peabody [George Irving], wiens cliënt van plan is dat bedrag aan een goed doel te geven. David gaat naar de golfbaan met Mr Peabody, waar de energieke Susan Vance [Katharine Hepburn] het potje verstoort door Davids golfbal weg te slaan. Deze ontmoeting met Susan leidt tot een opeenvolging van krankzinnige situaties. En dan is het verhaal niet meer samen te vatten, hooguit enigszins te beschrijven aan de hand van een aantal gebeurtenissen. Susans hond die het brontosaurusbot vindt en het ergens op het landgoed verstopt, de verdwijning van Baby, de Susans tamme luipaard en David en Susans idiote pogingen om ‘m te vangen. Dit valt toevallig samen met de ontsnapping van een veel gevaarlijkere luipaard uit een circus. De vriendelijke, maar warrige Major Applegate [Charlie Ruggles] die Susans tante Elizabeth [May Robson] de roep van een luipaard leert en een onverwacht antwoord krijgt. Dan is er ook nog politieagent Slocum [Walter Catlett] die de hele familie arresteert, waarna Susan zichzelf voordoet als ‘Swingin’ Door Susie’ van The Leopard Gang... De lijst met hoogtepunten gaat maar door.

Howard Hawks experimenteerde hier met dialoog door zijn acteurs erop te trainen hun teksten te laten overlappen. Bovendien spreken ze de dialogen in een noodgang uit en daardoor ligt het tempo ontzettend hoog. Dit verhoogt het realisme en ondanks die overlapping zijn de grappen altijd raak, vaak juist omdat ze overlappen. Grant en Hepburn bewijzen hier tot de absolute top van hun generatie te horen en vormen het leukste komische paar in de filmgeschiedenis. Hun timing, hun mimiek is werkelijk perfect en het lijkt erop alsof ze de tijd van hun leven hebben gehad op de set. Als je deze film gaat kijken, let dan op het gezicht van Grant wanneer hij, gekleed in negligee – vraag niet waarom – tevergeefs probeert zich te mengen in een verhitte oeverloze discussie tussen Susan en haar tante, maar ook op Hepburns wisselende mimiek wanneer ze zich voordoet als ‘Swingin’ Door Susie’ en met gebaren uitlegt waarom David (Jerry The Nipper) een ‘regular Don Juan’ is. Maar de eerder genoemde Ruggles en Catlett zijn ook ontzettend grappig en Robson, Fritz Feld [als Dr Lehman] en Irving leveren vakwerk af in ‘straight roles’, waarbij je je moet afvragen hoe ze hun lachen hebben kunnen inhouden met het hilarische scenario. Een juweel, de ultieme komedie over The Battle Of The Sexes en ruim 80 jaar later staat hij nog als een huis. Maar ik raad wel aan om te zorgen voor ondertiteling, anders is het werkelijk niet te volgen. Het onderstreept nog maar eens dat ‘oude’ films niet traag of ouderwets [hoeven te] zijn.

Pff, wat een irritante film is dit. Een film lang zien we een licht vervelende Cary Grant, die hier voornamelijk als een wat grijze muis overkomt waar de vrouwen onbegrijpelijkerwijs als blokken voor vallen, maar voornamelijk zien we een hele vervelende Katherine Hepburn een onmogelijk irritant sekreet uithangen. Het is ongetwijfeld grappig bedoeld, maar ik vond het met name storend. Goeie grappen komen er nauwelijks voorbij, en het karakter Susan is echt bloedje-irritant: ik vermoed dat ze als grappige gekkerd bedoeld is, maar in werkelijkheid is ze een omhooggevallen rijkeluiskindje die zich het leven doorliegt en bedriegt, overal mee weg komt maar ook overal mee weg verwacht te komen omdat ze nu eenmaal een rijke, jonge societydochter is die niet beter weet. De film is verder een matige klucht met flauwe en voorspelbare grappen, en met wat kolderieke zijplotjes over een luipaard, een dinosaurusbot, een donatie en een aanstaande bruiloft, maar het plot dient slechts om die gekke Katherine Hepburn en die klunzige goeierd Cary Grant in beweging te houden. Ik was blij toen het af was.

Wordt met de minuut vervelender.

In het begin zitten er zowaar enkele geinige scenes in. De eerste momenten tussen Hepburn en Grant zijn oprecht grappig. Grant zelf irriteert wel een beetje, die man lijkt echt compleet geen komisch talent te hebben, maar het spel tussen de twee zat goed in elkaar.

Al snel wordt het wat geforceerder, het valt ook al snel op dat de dialogen een gevalletje kwantiteit over kwaliteit zijn en het stemgeluid van Hepburn is alles behalve bevorderlijk voor een comedy als deze. Halverwege is het dan ook vooral veel lawaai en verbaal gezoem dat je hoort, dat onverminderd blijft doordreunen zonder nog leuk te zijn.

De leukste rol is nog van het hondje, na een roemerige intro houdt die ten minste z'n mond. Sowieso geen fan van screwball comedies, die hebben de neiging extreem irritant te worden wanneer ze niet zo grappig zijn als gehoopt. Met deze leek het even de goeie richting op te gaan, maar veel verder dan de intro komt Hawks niet.

1.0*

Tekstboek "screwball" met enerzijds een infantiele vrouw die de term chaoot een nieuwe invulling geeft en anderzijds een volstrekt reddeloze man die letterlijk en quasi permanent met de handen in het haar zit. De film verraste me direct met zijn scherpe dialogen en uitstekende vertolkingen door zowel Cary Grant als Katharine Hepburn. Veel makkelijker te verteren dan bijvoorbeeld My Man Godfrey. De grappen en grollen bevatten weliswaar de gebruikelijke slapstick en andere overdreven humor, maar worden op een onweerstaanbare manier opgevoerd door de twee hoofdacteurs. Het eerste uur vond ik ronduit fantastisch en zat ik de waanzin continu met een glimlach op het gezicht te aanschouwen. Daarna zakt het niveau enigszins en wordt de interactie tussen Grant en Hepburn teruggeschroefd. Het misverstand met de tweede tijger en alle scènes die zich in de gevangenis afspelen vond ik opvallend zwakker dan de rest. Zo eindigt de film een beetje in mineur. Desalniettemin een aanrader.

Begint heel leuk en grappig, met een rap tempo, spitsvondige dialogen en een hoge grapdichtheid. Maar... dat houdt niet meer op! Daarmee wordt het heel vermoeiend om, zonder enige rustmomenten, de 100 minuten vol te houden. De film is zo druk en intensief dat het verhaal en de grappen je op den duur niet meer interesseren. Er bestaat ook zoiets als teveel van het goede. Jammer. Tijd voor een betere remake. 2,5*.