Bringing Up Baby (1938)

Het is maar wat je leuk vind...pff nadat de hoofdrolspelers elkaar aan de telefoon hadden en toevallig allebei moesten struikelen heb ik hem afgezet. Wat een maffe bedoeling

Terwijl ze de arme Cary Grant, in zijn flegmatieke, verbaasde stijl, niets dan problemen bezorgt, demonstreert spraakwaterval Katharine Hepburn wat een screwball-komedie eigenlijk inhoudt.

Er zitten heel wat plezierige momenten in, maar de screwball is een beetje TE en liever zie ik beide geliefde artiesten onder andere omstandigheden, al dan ze toch weer waarvoor ze gecast werden.

'F.C. De Kampioenen' op zijn slechtst. Man man, zo dwaas, zo flauwe grappen, zo voorspelbaar. Niet komisch maar belachelijk. Ondertussen uiteraard verouderd, maar zelfs dan moeilijk te vatten dat dit ooit grappig werd gevonden.

Cary Grant en Katherine Hepburn etaleren hun talent als comedians en maken grote indruk aangezien ik ze nog niet op die manier bezig gezien heb. Cary Grant schittert in een rol als kluns die je ook een Harry Lloyd zou zien vervullen. Terwijl de ogen van Katherine Hepburn sprankelen van de ondeugendheid die haar rol vereist. In latere films irriteert ze me bij momenten maar hier vind ik haar helemaal top.
Een film met clevere dialogen die aan sneltempo en met overtuiging afgevuurd worden door het stel. Echte screwball aangezien het aan- en afstoten de hele film lang doorgaat en er geen (seksuele) oplossing/ontspanning komt d.m.v. een relatie, behalve dan wat gesuggereerd wordt helemaal op het eind. Er is het spannende element van de luipaarden, maar verder is dit toch een film die het enkel moet hebben van een superstrak scenario met pingpong dialogen. Zo simpel - of moeilijk - kan film zijn. Regie en fotografie van respectievelijk Howard Hawks en Russell Metty zijn smetteloos. Na enkele films van Howard Hawks bekeken te hebben, valt me eigenlijk vooral op hoe ‘onopvallend’ goed hij wel is in zijn vak.

Deze film heb ik bekeken op de laptop tijdens een lange treinrit. Geen van de medereizigers kon de brede smile onder mijn mondmasker vermoeden die gedurende de hele lengte van de film niet weg te branden was. En dat volstaat voor mijn score.

Toch wel een kleine tegenvaller. Het begin en het einde van de film zijn behoorlijk flauw, de rest is wat meer hit-and-miss met best wat leuke en originele losse scènes. Grappig ook hoe de tamme luipaard zich door de film beweegt, hoewel dat verder niet enorm veel bijdraagt aan het verhaal. Daarnaast geeft het Hollywood sfeertje uit die tijd toch altijd nog wat extra's voor mij.

Cary Grant kan mij normaal gesproken erg bekoren, maar dit was zeker niet zijn beste prestatie. Ook Hepburn overtuigt niet. In mijn herinnering was The Philadelphia Story toch een stuk beter, waarschijnlijk maakte James Stewart daar veel uit.