
Bringing Up Baby (1938)
Verenigde Staten
Komedie / Romantiek
102 minuten
geregisseerd door Howard Hawks
met Cary Grant, Katharine Hepburn en Charles Ruggles
David werkt voor een museum en staat op het punt te trouwen. Het museum maakt kans een miljoen dollar van een excentrieke dame te krijgen. Wanneer hij haar advocaat wil spreken, loopt hij haar nicht tegen het lijf. Zij sloopt zijn auto, bril, hoed en pak en staat de ontmoeting met de advocaat in de weg. En of dat nog niet genoeg is, loopt zij ook nog met een luipaard die naar de naam Baby luistert.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=avI86TPMJi4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Samen met eerder genoemde His Girl Friday, It Happened One Night en een paar films van Preston Sturges behoort deze film bij essentiële screwballkomedies.
The Awful Truth al gezien?
De film heeft in ieder geval een razend tempo en daarbij is het ook erg opletten geblazen, omdat er vooral in de dialoog veel grappen zitten. Cary Grant en Katherine Hepburn zijn lekker op dreef en dankzij hun prima samenspel weet de film ook goed te vermaken.
De film kent een hoop misverstanden, waarvan sommige leuk zijn en andere weer wat minder. En zo ging het voor mij eigenlijk de gehele film door. Uiteindelijk zorgt het goede spel van de hoofdrolspelers ervoor dat de balans van deze film uiteindelijk uitvalt naar de goede kant van de score.
3,0*
The Awful Truth al gezien?


Ik hou wel van die razendsnelle dialogen in de jaren '30 Hollywood stijl.
En Cary Grant is heel sterk in dit soort van films.
Hepburn, waarvan ik geen fan ben, vind ik ook erg goed, en tussen beiden klikt het uitstekend.
De interactie met de dieren is geweldig, en de bijrollen zijn ook om van te genieten.
Ik ga de film beslist op DVD kopen binnenkort, die mag niet ontbreken in mijn collectie.
Had ik eigenlijk al veel eerder moeten doen.
Shame on me!
Het gaat soms allemaal een beetje snel, maar dat stoort geenszins, door de mooie afwisseling van humor, romantiek en de bijhorende clichés. Heb me dan ook geen seconde verveeld, al moet ik ook zeggen dat ie net op tijd stopt. Van alle dialogen zou een mens voor minder al eens even doorslaan

4*
Ik leerde Howard Hawks voor het eerst kennen via de film The Aviator met Leonardo DiCaprio. Het leek me een interessant persoon te zijn en het kwam dan ook mooi uit dat hij een paar films met Marilyn Monroe had gemaakt dus sloeg ik twee vliegen in één klap. Hawks kwam meer en meer tevoorschijn bij films die me interesseerden (onder andere Rio Bravo met John Wayne) maar zijn reputatie kreeg wat een knak met de verminking van To Have and Have Not. Niettemin was ik enorm geïnteresseerd in deze samenwerking met Cary Grant en Katherine Hepburn.
Hawks levert met deze acteurs tot zijn beschikking een typische screwball komedie af maar het blijft toch een genre waar ik op zich niet zo bijzonder veel mee heb. Toegegeven, het zorgt meestal wel voor vermakelijke films maar ook niet meer dan dat. Bringing Up Baby heeft dan ook een lekker hoog tempo en een aantal absurde momenten (mijn favoriete stuk is sowieso het diner in het huis van de tante waar Grant continu de hond achterna loopt) maar echt schaterlachen wordt het nooit. Naargelang we dichter en dichter bij het einde komen wordt de film hysterischer en het zorgt een beetje voor een overkill. Het lijkt me trouwens wel het leukste mocht je totaal geen idee hebben waar de film over gaat want dan komt de toevoeging van het luipaard nog onverwachts over. Sowieso verdient de film wel een pluim voor de interactie met de dieren. Het moet een vrij moeilijke klus zijn geweest met split screens, projecties en dergelijke maar het resultaat mag er zeker en vast wezen.
Het was de eerste keer dat Katherine Hepburn haar medewerking verleende aan een komedie maar dit kan in ieder geval tellen als eerste poging! Je zou het haar dan ook niet aangeven dat het haar eerste keer was en dat ze door onder andere Howard Hawks hemzelf getraind moest worden in timing en dergelijke. Nu ben ik sowieso al wel een fan van Hepburn maar dit doet ze toch wel goed. Ik ben op zich iets minder te spreken over Cary Grant. Hij heeft zeker en vast wel iets komisch maar hij lijkt te hard op een aftreksel van Harold Lloyd en dat is niet zo geslaagd. De dialogen tussen hem en Hepburn zijn vermakelijk maar nergens spettert het er vanaf. Het einde met de brontosaurus vond ik wel erg flauw trouwens maar dat terzijde. Nog iemand die Hepburn heeft geholpen om komisch over te komen in de film is Walter Catlett. Zij vond zijn hulp zo goed dat ze aan Hawks vroeg om Catlett, die de rol van agent Slocum op zich nam, een grotere rol te geven. Catlett die in zijn tijd ook een gevierd komiek was, is echter nooit echt grappig en zorgt ervoor dat het einde wat slepend oogt.
Vermakelijk, dat is Bringing Up Baby vast en zeker maar het wordt nergens schaterlachen en dat is toch wel jammer. Gedateerd voelt de film niet echt aan maar de snelle en absurde dialogen hebben op den duur geen effect meer op mij. De combinatie Hepburn - Grant is vast en zeker geslaagd te noemen. Niet Hawks zijn beste maar ik begin hem zijn Hemingway verfilming langzamerhand toch te vergeven.
3,5*
Alles is ronduit absurd, op zich nog niet zo erg, maar voor het overige ook nog eens slordig. Er lijkt geen enkele reden voorhanden te zijn waarom de een op de ander verliefd zou worden, er is geen enkel moment dat je zou denken dat er 'romance' in de lucht hangt.
Ook het hele gedoe dat hij zich op sleeptouw laat nemen terwijl hij notabene 's middags nog wel even moet gaan trouwen…
Puur voor de oude setting en ondanks alles toch een paar grinnikmomenten (als het zooo onnozel wordt dat ik er nog om moet glimlachen) de leuke Grant, en de immer ravissante en sterke persoonlijkheid Catherine Hepburn…, nog net de helft.

Ik vond Wilders One, Two, Three al enorm fast-paced, maar dit is nog wel een stapje verder.
Maar zelfs als je gewend bent geraakt is Bringing Up Baby niet de sterke screwball-komedie/klucht. Soms lijkt het allemaal ontzettend snel te gaan, maar tegelijkertijd wordt een grap soms ook gerekt tot een hele sketch van 10 minuten. Verder maken de over-acterende bijrollen het geheel soms wel erg flauw en kinderlijk, je mist af en toe dat scherpe randje van een His Girl Friday. Maar desondanks is Bringing Up Baby wel vermakelijk. Een paar visueel interessante trucjes en een prima chemie tussen Grant en Hepburn. Met name Hepburn vond ik een amusante rol spelen als de naïeve Susan. Geen hoogstaande rollen voor beide acteergiganten, maar ze doen het goed samen. En zorgt ervoor dat je je, ondanks de flinke speelduur, niet gaat vervelen.
3,5 sterren.
Ik leerde Howard Hawks voor het eerst kennen via de film The Aviator met Leonardo DiCaprio.
Dat was Howard Hughes

Dit was na Rio Bravo en The Big Sleep mijn derde Howard Hawks film en ik had er ernstig moeite mee... Toegegeven, ik ben al niet ècht een screwball fan, maar dit was me echt veel te chaotisch. Vooral Hepburn werkte me op de zenuwen, het stemvolume ligt ook eerder bij gillen dan praten. Nee, ik heb een redelijk brede smaak, maar dit kan ik (nog) niet waarderen.
Zoals grant zelf ook zegt: "There haven't been any quiet moments"
Hoe Grant zich laat overdonderen door Hepburn die een fantastische vertolking geeft
Film wordt met de jaren beter en jongens probeer hem een paar maal te zien
je zal steeds nieuwe dingen zien
razendsnel pokeren is er niets tegen
een dikke 5
Dit soort films laat je een hekel krijgen aan moderne comedys
en het dateert uit de dertiger jaren vergeet dat niet das een mensenleven geleden ....
wonderfull times ...
Bringing up baby is misschien geen memorabele film, daarvoor is het iets TE chaotish (wat ook Howard Hawks van mening was na de mindere opbrengst). Maar langs de andere kant werkt het wel. Er is gelukkig weinig aandacht voor echte romantiek tussen Grant en Hepburn, maar veel meer aandacht aan de humor. Die humor ligt me trouwens beter met acteurs als Cary Grant of Marilyn Monroe ipv The Tree Stooges bvb.
Een film waar liefhebbers van het genre echt van zullen genieten. Zo'n typische film vol misverstanden en ongelukkige gebeurtenissen. Maar in tegenstelling tot veel moderne gelijkaardige komedies, werkt het hier wel en ligt het tempo net hoog genoeg.
Cary Grant (hoog in mijn acteurs-top-10) en Katharine Hepburn (nummer 1 bij mijn actrices) werken samen met een favoriete regisseur aan een komedie met een enorme reputatie uit het Gouden Tijdperk van Hollywood... en toch kan ik dit maar geen leuke of grappige film vinden. Het begint er al mee dat Cary Grant een stijve professor moet zijn, en hoe wordt dat aan de kijker duidelijk gemaakt? Doordat ze hem een bril hebben opgezet. En vanaf dat moment raak ik het gevoel van gekunsteldheid niet meer kwijt en bekijk ik de film van een afstandje in plaats van er door meegesleept te worden. Spijtig, want ik zat er helemaal klaar voor, en Grant en Hepburn vormen samen een hilarische combinatie in Holiday, om nog maar te zwijgen van het absoluut meesterlijke The Philadelphia story, de verstandigste komedie ooit gemaakt. Bringing up baby daarentegen is als een intercity die succesvol voortdendert – op een ander spoor dan de trein waar ík in zit.
Tsja. Ik had er ook meer van gehoopt

Vlotte dialogen, leuke situaties een goode pacing en een fantastische chemie tussen Grant en Hepburn. Dat zijn de elementen die Bringing Up Baby zo goed maakt. Nergens voelt het geforceerd aan en het plezier druipt er vanaf. Waar ik normaal niet zo ben van de klassieke komedie's, ging ik er in deze film helemaal in mee. Het meest verantwoordelijk voor dat, is de geweldige wisselwerking tussen Cary Grant en Katharine Hepburn. Erg druk, die overlappende dialogen, maar het werkt wel erg goed. Erg leuk hoe beide acteurs niet bang zijn om zichzelf compleet voor schut te zetten. En dan is er nog de complete chaos die Baby teweeg brengt. Zorgt voor enkele leuke momenten. Leukste scene in de film is toch wel de diner scene.
Verrassend leuke film.
“Bringing Up Baby” richt zich op paleontoloog David Huxley [Cary Grant] die nieuws krijgt dat het laatste stukje geraamte van ‘zijn’ brontosaurus in het museum onderweg is. Om dit te kunnen tentoonstellen hoopt hij een subsidie van $1.000.000 los te krijgen door een wit voetje te halen bij Mr Peabody [George Irving], wiens cliënt van plan is dat bedrag aan een goed doel te geven. David gaat naar de golfbaan met Mr Peabody, waar de energieke Susan Vance [Katharine Hepburn] het potje verstoort door Davids golfbal weg te slaan. Deze ontmoeting met Susan leidt tot een opeenvolging van krankzinnige situaties. En dan is het verhaal niet meer samen te vatten, hooguit enigszins te beschrijven aan de hand van een aantal gebeurtenissen. Susans hond die het brontosaurusbot vindt en het ergens op het landgoed verstopt, de verdwijning van Baby, de Susans tamme luipaard en David en Susans idiote pogingen om ‘m te vangen. Dit valt toevallig samen met de ontsnapping van een veel gevaarlijkere luipaard uit een circus. De vriendelijke, maar warrige Major Applegate [Charlie Ruggles] die Susans tante Elizabeth [May Robson] de roep van een luipaard leert en een onverwacht antwoord krijgt. Dan is er ook nog politieagent Slocum [Walter Catlett] die de hele familie arresteert, waarna Susan zichzelf voordoet als ‘Swingin’ Door Susie’ van The Leopard Gang... De lijst met hoogtepunten gaat maar door.
Howard Hawks experimenteerde hier met dialoog door zijn acteurs erop te trainen hun teksten te laten overlappen. Bovendien spreken ze de dialogen in een noodgang uit en daardoor ligt het tempo ontzettend hoog. Dit verhoogt het realisme en ondanks die overlapping zijn de grappen altijd raak, vaak juist omdat ze overlappen. Grant en Hepburn bewijzen hier tot de absolute top van hun generatie te horen en vormen het leukste komische paar in de filmgeschiedenis. Hun timing, hun mimiek is werkelijk perfect en het lijkt erop alsof ze de tijd van hun leven hebben gehad op de set. Als je deze film gaat kijken, let dan op het gezicht van Grant wanneer hij, gekleed in negligee – vraag niet waarom – tevergeefs probeert zich te mengen in een verhitte oeverloze discussie tussen Susan en haar tante, maar ook op Hepburns wisselende mimiek wanneer ze zich voordoet als ‘Swingin’ Door Susie’ en met gebaren uitlegt waarom David (Jerry The Nipper) een ‘regular Don Juan’ is. Maar de eerder genoemde Ruggles en Catlett zijn ook ontzettend grappig en Robson, Fritz Feld [als Dr Lehman] en Irving leveren vakwerk af in ‘straight roles’, waarbij je je moet afvragen hoe ze hun lachen hebben kunnen inhouden met het hilarische scenario. Een juweel, de ultieme komedie over The Battle Of The Sexes en ruim 80 jaar later staat hij nog als een huis. Maar ik raad wel aan om te zorgen voor ondertiteling, anders is het werkelijk niet te volgen. Het onderstreept nog maar eens dat ‘oude’ films niet traag of ouderwets [hoeven te] zijn.
In het begin zitten er zowaar enkele geinige scenes in. De eerste momenten tussen Hepburn en Grant zijn oprecht grappig. Grant zelf irriteert wel een beetje, die man lijkt echt compleet geen komisch talent te hebben, maar het spel tussen de twee zat goed in elkaar.
Al snel wordt het wat geforceerder, het valt ook al snel op dat de dialogen een gevalletje kwantiteit over kwaliteit zijn en het stemgeluid van Hepburn is alles behalve bevorderlijk voor een comedy als deze. Halverwege is het dan ook vooral veel lawaai en verbaal gezoem dat je hoort, dat onverminderd blijft doordreunen zonder nog leuk te zijn.
De leukste rol is nog van het hondje, na een roemerige intro houdt die ten minste z'n mond. Sowieso geen fan van screwball comedies, die hebben de neiging extreem irritant te worden wanneer ze niet zo grappig zijn als gehoopt. Met deze leek het even de goeie richting op te gaan, maar veel verder dan de intro komt Hawks niet.
1.0*