Braveheart (1995)

Aangeklikt op Netflix, als dat al een verschil maakt.

Toch. Als ik me een keer verveel, met een goed glad whisky ernaast, dan zou ik me best kunnen vermaken met het construeren van de 'Genadeloze Onderhond Ratings Top 50'.

Uiteraard gevuld met door veel mensen bejubelde films, geliefde klassiekers enzovoorts. Maar allemaal met een klinkende OH 0,5*

Als jonge tiener was Braveheart één van mijn lievelingsfilms. Nu kijk ik strenger naar of personages logisch zijn opgebouwd en of een film, die gebaseerd is op historische feiten, niet te ver afwijkt van de ware gebeurtenissen. In dat opzicht is Braveheart minder goed dan ik mij herinner, maar voor wat het is vind ik het nog steeds een goede film die de moeite waard was.
Braveheart is niet een film die je wilt informeren door een historisch accuraat verhaal te vertellen, maar het kiest ervoor zijn verhaal te baseren op een aantal historische gebeurtenissen en met deze gebeurtenissen zijn eigen verhaal te maken. Het voordeel hieraan is dat er weinig bekend was over William Wallace waardoor ze vele dingen naar eigen smaak konden invullen, en ik ging de film bekijken als een losstaand verhaal. Het nadeel hieraan is dat het extra opvalt wanneer ze de waarheid verbuigen en ze niet de nodige onderbouwing hebben om deze veranderingen te laten werken binnen de context van de film.

Braveheart is een sterke mix van een veldslagfilm die zich focust op oorlog strategieën & vechtscenes, en van een middeleeuws dramaverhaal over een man die probeert zijn normale leven te leiden maar hier niet in slaagt wegens de oorlog die op hem geforceerd word. De film besteed verrassend veel aandacht aan het leven van Wallace: hoe hij is als alledaags persoon, wie zijn z’n vrienden, hoe zit zijn relatie in elkaar etc. Hier leerde ik geven om Wallace en de mensen in zijn leven, wat het omslagpunt naar de oorlog tragischer maakt.
De veldslagscenes zijn heel realistisch gedaan, alsof je aan de zijlijnen staat toe te kijken bij een echt zwaardgevecht. Intens, bloederig, lawaaierig, je word middenin de veldslag gegooid en je krijgt geen ademmoment tot de personages het krijgen. Maar wat me het meeste bevalt aan Braveheart is de muziek. Voornamelijk de wijze hoe mooi de muziek met de beelden het verhaal vertelt. James Horner heeft keltische muziek geschreven met o.a. het gebruik van doedelzakken, wat perfect bij het middeleeuwse Schotse thema past. De soundtrack zit vol sfeervolle kippenvel nummers die in iedere scene wat toevoegen en ik heb de soundtrack inmiddels grijs geluisterd. Om nog maar te zwijgen over de prachtige Schotse landschappen, de hutten & kastelen, de indrukwekkende kostuums, aspecten die me het idee gaven tijdelijk in een ander tijdperk op bezoek te zijn.
Braveheart duurt 3 uur maar er was nooit een inkakmoment; er was altijd iets te vertellen. Ik bleef geïnteresseerd kijken waarna de 3 uur voorbij vloog voordat ik besef van de tijd had.

Braveheart zijn struikelpunt is dat het te geromantiseerd is. Er zitten aspecten in het verhaal waarin ze te hard proberen Wallace als een hemelfiguur neer te zetten, een vlekkeloze held waar iedereen wild van is en die nooit een fout maakt. Hierdoor begon Wallace deels van zijn diepgang te verliezen die hij in het eerste uur wel had. De koning van Engeland werd als een stripboek vijand neergezet. Grappig en hij vormde een dreiging, maar ook dit personage hadden ze iets te zwart op wit gemaakt waardoor hij niet de indruk indruk achter liet waar de film op hoopte. Maar voor mij was het grootste struikelpunt de prinses van Frankrijk. Zij kwam pas in 1308 Engeland in, 3 jaar na Wallace zijn dood, waardoor het hele verhaal wat ze met haar verzinnen 100% fictief is. Zelfs als fictief verhaal is het behoorlijk zwak: ze ziet Wallace en er is gelijk spraken van liefde op het eerste gezicht. Geen onderbouwing en er zijn geen scenes daarna die wel onderbouwing proberen te geven. Zelfs Wallace voelt anders aan omdat hij de belofte die hij naar Murron maakte breekt: “I’ll always will love no and no one else”. De band met Murron vond ik geloofwaardig en sterk uitgewerkt omdat ze de tijd namen een band te vormen, maar het feit dat Wallace ervoor koos om vroegtijdig met een ander naar bed te gaan terwijl hij beweerde dat Murron over hem keek ontnam van de kracht van hun band. Ik begrijp niet waarom Gibson het verhaal met de prinses goedkeurde en ik denk dat de film een stuk beter uit de verf zou komen zonder.

Een immersieve drama/veldslagfilm. Het weet een goede balans te vinden tussen personage ontwikkeling en de vechtscenes. Beelden zijn mooi en de muziek is fenomenaal. Het is echter te geromantiseerd op bepaalde punten waardoor het verhaal niet zo sterk werkt als anders had gekund.

4*

een van mijn favoriete films.die ik zeker ook vaker ga zien .hij blijft gewoon goed.
mooie scene,s en mooie filmmuziek. gewoon een goed verhaal.geen moment verveeld.
en mel gibson heeft het ook goed gespeeld. zoals de meeste films van hem.

Prachtig historisch drama met een geweldige Mel Gibson. De landschappen en de kastelen zijn zo nu en dan adembenemend. De aankleding is uitstekend (je waant je bijna in die 13e eeuw) en de gevechten zijn gewelddadig en bruut. Het is een boeiende film, maar zo nu en dan wel een beetje langdradig. Voor nu 3.5*.

Gewoon een goede film. Ook na al die jaren. Punt!

Ook weer eens herzien. Dit blijft een typische platte historische actiefilm zoals Gladiator met lompe actie, veel melodrama en dito kutmuziek.

De actie blijft grotendeels beperkt tot de veldslagen waarin men met name bot op elkaar inhakt of elkaar verbrand. Ik mag graag kijken naar kung-fu films of films met waarin creatieve moorden gepleegd worden (Dream Home!), maar hier ging het geweld me op een gegeven moment echt flink tegenstaan. Behoorlijk repetitief ook.

Veel melodrama in de vorm van de echtgenote, verraad met gepaard met slow motion beelden en natuurlijk de eindscène waar Gibson zichzelf Christus tijdens Pasen waant. En waar de geest van de echtgenote ook nog even rondwaard, het is echt net Gladiator. De muziek is toegegeven iets beter dan de standaard Zimmer rommel, maar nog steeds overdramatisch tijdens dramatische momenten en daar kan ik zo slecht tegen. Ik wil niet op weinig subtiele muzikale wijze verteld worden dat iets dramatisch is.

Matig acteerwerk ook, met name van Gibson zelf. Marceau is een plaatje om te zien, maar het gehele niveau van de film is te laag om daar nou punten voor uit te delen. Dat geldt ook voor McGoohan als de Engelse koning, een personage dat nog inhumaner is dan Hitler in Der Untergang. Apart genoeg zijn dit soort personages (vergelijk ook de sheriff uit Robin Hood: Prince of Thieves) nog de "leukste" personages in dit soort films.

Het kan de film allemaal niet redden. 0,5*.

Ontzettend overdreven maar tevens ontzettend mooi

Een film over de oorlog tussen de Schotten in Engelsen in de verre geschiedenis trekt sowieso mijn aandacht, ongeacht de regisseur en acteurs. Dat Mel Gibson dit beide is in Braveheart maakt de film enkel interessanter, het is de grootste en bombastische film waarop ik gehoopt had.

Grote veldslagen, fantastische acteurs en veel passie en liefde maken deze film tot een regelrechte klassieker. Zowel de Engelsen als Schotten worden mooi weergegeven, vooral het Schotse accent is iets waar ik erg blij van wordt. Al helemaal toen ik tommy Flanagan zag, altijd leuk om hem in een film 'tegen te komen'.
Gibson speelt zijn rol als leider der Schotten met verve en charisma, Catherine McCormack is een schitterende vrouw die haar korte rol goed neerzet en ook over de overige acteurs niks dan goeds. Een collectieve topprestatie.

Na deze film toch weer erg benieuwd geraakt naar de andere films van Gibson als regisseur, na het zien van Hacksaw Ridge was deze interesse toch enigszins bekoeld.

Braveheart is nog zo'n film die de revue passeerde tijdens mijn puberjaren. Ik was er destijds helemaal wild van. Ook bij het herbekijken na 15 jaar ofzo moet ik zeggen dat de film erg weinig inboet aan mijn indrukken van destijds.

Laat ons direct beginnen met de grootste minpunten. Uiteraard is dit epos op historisch vlak een minkukel. Zowat alles in de film is fout: het hoofdpersonage, het verhaal, de klederdracht, de periode, ... soit, veel blijft er dan niet meer overeind. Indien dit nog een beetje correct mocht geweest zijn, ik deed er 0,5* of misschien zelfs 1,0* ster bij. Toch stoort me het onnauwkeurig historisch aspect me minder dan in pakweg WOII-films omdat die écht laten uitschijnen historisch correct te zijn (Inglourious bastards niet te na gesproken).
Een ander minpunt dat eigenlijk volledig huist in het romantische gedeelte van de film is de relatie met de Engelse (toekomstige) Koningin. Tja, erg serieus kan je dat niet opvatten natuurlijk. Ook de steeds wederkerende zakdoek baart me zorgen ...

Maar de hoge quotering is gerechtvaardigd omdat de film ook heel veel goede dingen omvat. Van Mel Gibson weten we allemaal dat hij best in staat is zeer goede films te maken vol oog voor details (soms té), mooie camerastandpunten, technisch in de puntjes verzorgd, steeds met een boeiend verhaal enz ... Ook als acteur vond ik Mel Gibson een sterke rol neerzetten. Wallace als keuterboertje die in het geheim met zijn grote liefde huwt, vrede en kinderen wil, vergeving vraagt aan zijn 'schoonouders', ten strijde trekt voor zijn vrouw, vrijheid én Schotland. Er werd veel diepgang in het personage van William Wallace gestopt: jeugd, vriendenkring, huwelijk, zijn ideeën, idealen en motieven, enz ... Net als in pakweg Lethal Weapon komt ook hier zijn mooie, onschuldige jongensachtige glimlach te voorschijn. Mooi om ook te zien was de ontnuchtering toen hij verraden werd door de clanleiders: eerst toen de ruiterij niet thuis gaf en net even later toen hij Bruce letterlijk ontmaskerde. Vreemd overigens hoe Bruce op het einde van de film de Schotten opnieuw aanvoerde. Wie vertrouwt die man nog? Bovenop het al vermelde verraad was hij ook mede "betrokken" bij het gevangen nemen van Wallace. Hoe leg je dit uit aan die Hamish en die Ier?

Eigenlijk is dit een romantische film. Het eerste deel focust daar in zijn geheel op en later in de film nogmaals met de Koningin. De nogal melodramatische muziek kan sommigen wellicht op de zenuwen werken, mij stoorde dit minder. Het viel me trouwens op dat (naast de bekende tune) de sfeer en andere muziek (geluiden) erg sterk waren en zeker tot het verhaal bijdragen. De sfeer met de mooie Schotse Hooglanden, adembenemend!
Voor de rest is de film een aaneenschakeling van repetitieve veldslagen die vrij bloederig in beeld worden gebracht. Typisch Mel zou je denken (zeker in 1995), vandaag de dag zijn we al wat gewoon. Het kon natuurlijk nog gruwelijker/explicieter (de foltering of lepragewijs de tentoongestelde ledematen laten zien). Gelukkig gebeurde dit niet. De film is intussen 22 jaar oud en staat er nog steeds. Mooi!

Hmm... op een regenachtige middag Braveheart weer opgezet en ik moet zeggen dat ik toch wat teleurgesteld ben. In herinnering zat zowat enkel het gedeelte tot en met de veldslag bedenk ik me nu. Dat is trouwens weer net zo goed of beter zelfs dan in gedachten: de jonge William en Murron zorgen voor een sterke opening, het script heeft je in de greep, Murron is één van de leukste/mooiste filmkarakters die er is, voor de soundtrack geldt hetzelfde en Gibson heeft simpelweg het juiste charisma voor zijn rol. Jammer van het onrealistische tentoonstellen van de soldaten hun privé delen maar als ik dat door de vingers zie is het perfectie.

Daarna duurt de film nog wel zo'n twee uur. Zonder McCormack, met een gematigde soundtrack en een script waar het tempo gedeeltelijk toch wel uit is. Isabelle kon me zelfs helemaal niets boeien en toen de aftiteling voorbij schoot zat ik toch met een vrij leeg gevoel. Slecht is het allesbehalve, een '4*' kwaliteit is het zeker. Maar 4,5 of 5?

Als ik eerlijk ben kan ik de 5* niet laten staan als geheel, maar wacht het nog even af. Het zal toch niet nu al m'n leeftijd zijn, aangezien dit in eerdere reacties belangrijk blijkt te zijn bij Braveheart.

This is what happens, Larry...

Dat ik dit nog moest googelen...

Maar: nu onthoud je het, gok ik

Onlangs heb ik Braveheart weer eens bekeken op een saaie zondagavond en hij viel (na een keer of 5) nog steeds niet tegen. De combinatie van het drama aspect, dat niet overdreven in de film aanwezig is, de massale real life geschoten scenes en fantastische Schotse landschapsbeelden zijn alle ingrediënten die dit een top film maken. Moet zeggen dat de slagvelden bij Stirling en Falkirk nog op mijn Bucket list staat, evenals Edinburgh zelf.

Het werkelijke verhaal rond Wallace (1272 - 1305) wordt hier en daar wel met voeten getreden. In werkelijkheid was hij wel degelijk van Adel en voor die tijd een boom van een kerel (1m95). De film is wel direct gebaseerd op een gedicht uit de 15e eeuw. Ook was zijn executie in werkelijkheid gruwelijker dan in de film zoals volledige castratie bij volle bewustzijn. Het romantische onderonsje tussen Wallace en de Engelse prinses is mogelijk toegevoegd om een breder publiek te trekken. Maar dat alles mag de pret niet drukken (in tegenstelling tot bijvoorbeeld het wat ridicule stuiver romannetje in Titanic). Braveheart blijft een boeiende ervaring om te zien.

Braveheart is de laatste grootse historische oorlog/spektakelfilm uit de tijd dat computer graphics zoals CGI, blue screen filming en morphing nog niet grootschalig zijn intrede hadden gedaan. Er zijn hierna nog wel grote film gemaakt in dit genre, zoals Gladiator (2001) Last Samuari (2003) en Troy (2004) maar die haalden het toch niet bij Braveheart en hadden de nodige CGI nodig om geloofwaardig over te komen.

Je kunt een fan zijn van Mel Gibson of hem juist haten, maar deze film zal altijd een topper blijven. Ik vind dit wel een van de weinige film waarin hij het Lethal Weapon imago van hem af kon schudden, want een erg veelzijdig acteur zoals legendes Al Pacino en Robert de Niro vind ik hem zeker niet. Daarbij is ie de laatste jaren toch wat afgegleden.

Topfilm

Na deze film gezien te hebben heb ik sterk de indruk dat Peter Jackson toen hij zijn LOTR trilogy begon ook fan van deze film geweest moet zijn. In aardig wat shots zie ik overeenkomsten in hoe de films zijn geschoten.

Wat een draak van een film.

Er zou een wet moeten komen die je verplicht om een op historische gegevens gebaseerd verhaal, zo waarheidsgetrouw mogelijk, naar eer en geweten, te verbeelden. En anders verzin je zelf maar iets.

Nepbiografie.

Sentimentele pulp.

Gisteravond (en een stukje deze ochtend) was het dan de beurt aan de tweede lange film die ik wou gaan kijken in deze vakantie. Ik heb er drie op de planning staan waarvan ik eentje al gezien heb: ‘Gladiator’ en waarvan er nog eentje aangezet gaat worden en dat zal vanavond gaan gebeuren. Braveheart was één van de drie films waarvan ik erg hoge verwachtingen over had wat misschien niet overal even goed heeft uitgepakt. Ik heb ‘Braveheart’ nog nooit gezien maar, ik zag hem wel altijd voorbij komen tussen de tips en ik heb er eigenlijk best lang naar uitgekeken om hem eens te zien, toen hij op Netflix geplaatst was wist ik het zeker. Ik moest hem sowieso kijken via Netflix om twee redenen: of hij word er weer vanaf geknikkerd en dan heb ik nog niks gezien of ik wacht te lang en dan heb ik geen tijd of zin meer om deze film op te zetten. Gisteravond heb ik dus direct mijn Netflix aan geslingerd en ‘Braveheart’ aangezet omdat de film erg lang duurt en ik hem zo snel mogelijk wou kijken.

Nu vond ik dat het eerste uur erg saai was, en daar was ik echt geen fan van, ik dacht er zelfs nog even over na om misschien de film wel te stoppen en hem ooit nog eens weer een kans te geven want ik kon nergens echt lekker in de film komen en het werd nergens voor mij echt interessant om hem door te kijken, met klapper op de vuurpijl dat William met zijn geliefde een beetje staat te flikvlooien en toen heb ik hem toch wel op pauze gezet. We maken in het eerste uur de jongere jaren van William Wallace mee waar hij erg nieuwsgierig is en hoewel de film nog wel een mooie scéne kent waarmee je een hele boerderij vol ziet hangen met lijken word het echter nergens meer spannender in de het eerste uur. Ook dacht ik dankzij het plotomschrijving dat toen zijn vader en broer om het leven zouden komen dat je dit ook helemaal zag maar ik vond het een beetje terughoudend, en er was daar maar weinig leuks aan te beleven want je zag niks. Tot dat William zijn liefde werd vermoord door de Engelsen omdat ze haar keel doorsneden, toen begon de film spannender, leuker en interessanter te worden al heeft het wel erg lang op zich laten wachten, helaas. Dus nee, in het eerste uur was ik echt geen fan van ‘Braveheart’.

Ook in deze film was ik geheel onbekend met het concept wat Gibson aangehaald heeft. We volgen hier de Schotse oorlog om vrijheid waarbij het land één held kende: William Wallace. Dit waargebeurde verhaal werd echter wel goed in beeld gebracht door Mel Gibson. William Wallace was een Schotse landsheld die volgens velen in zijn eentje mensen afslachtte, de één na de andere. Toch wat ik erg goed vind, en wat ik ook al zei is dat Gibson het levensloop van William mooi in beeld gebracht heeft. Hoewel ik zoals ik al eerder zei dat de kinderjaren voor mij wat oninteressant waren zien we daarna al snel op de opkomst van de held met grote veldslagen die ook erg mooi in beeld gebracht zijn en natuurlijk de dood van William Wallace, al was dit geen natuurlijke dood. Net zoals in het echt werd Wallace in London naar zijn martelplek gebracht vastgebonden op een kar, en werd veel bekogeld met groente, fruit en allerlei viezigheden. Hier werd hij eerst opgehangen tot een zeker moment en weer los gelaten, waarop volgend dat ze hem ging rekken of te wel: zijn benen en handen zaten vast aan touwen en ging een paard naar voren waardoor er een bepaalde kracht aan William hing. Volgend dat zijn buik losgesneden werd en daarna onthoofd werd. Prima verloop en mooi en goed in beeld gebracht en verteld door Gibson.

En dat is misschien wel één van de grootste pluspunten van deze hele film, en dat is de manier waarop het verteld werd en hoewel de film soms wat terughoudend is hij ook weer zijn wrede scénes kent. En dan vooral qua kelen doorsnijden en het hangen van Wallace zie je dan wel weer maar wanneer hij onthoofd word, word je weer ontnomen waar misschien de film in mijn ogen nog wel een pluspuntje aan had kunnen scoren en dan was het echt een topper. Nu vind ik hem helaas niet de topper dan dat ik er van verwacht had.

Het verhaal, je raad het of niet gaat over William Wallace, een Schotse held die in 1300 veel voor Schotland heeft betekend en hun vrijheid wou. Schreeuwend voor zijn onthoofding: “FREEDOM”, en dat blijft een scéne dat in mijn gedachten vast zit en die komt er waarschijnlijk ook niet meer uit. In deze film volgen wij ook William Wallace gespeeld door Mel Gibson. Nadat zijn vader en broer vermoord zijn word even later zijn vriendinnetje vermoord en pleit Wallace voor gerechtigheid en vrijheid voor het Schotse volk tegen het machtige England. Samen met wat dorp genoten bouwt William Wallace een groot leger waar veel veldslagen mee gepleegd worden en samen strijden ze naar de overwinning en vrijheid van Schotland. Dit kost niet niks aangezien Wallace het later met zijn eigen leven betaald.

Heerlijk geacteerd, een toch wel prima verhaal en concept maar een aardig saai en traag begin en einde maken deze film wel één geheel en is ‘Braveheart’ niet geworden wat ik er van gehoopt had, ik heb me zeker na het eerste uur niet meer verveeld en Mel Gibson laat erg vaak zien waarom ‘Braveheart’ stiekem ook wel een beetje goed is.

4.0*

Prachtige beelden. Mooie kastelen. Veldslagen. Toch vond ik het verhaal soms wat dunnetjes. In het begin van de film oogde Mel Gibson wat te oud voor zijn rol. Toch de moeite waard.

Een goeie mix van ridicule en iets minder ridicule scenes. De personages weten man en paard te noemen. En we leren dat je van een pijl door je hart niet dood gaat. Ja Mel, je bent me d'r eentje.

Ok.

Dat deze film zo hoog scoort is me niet helemaal duidelijk. Vanwege de bekende veldslagen? Omdat hij in de top 250 kwam en op TV heb ik deze maar aangezet. Ik had wel iets meer verwacht van de klassieker die 3 uur duurt.

Mel Gibson ziet er niet uit met zijn beestachtige haar, en eigenlijk zag hij er iets te oud uit voor zijn rol, en het zag er allemaal niet ongelooflijk overtuigend uit. De mensen op de achtergrond zijn allemaal maar een paar lummels die verre van overtuigend overkomen. Alleen de acteurs die een hoofdrol spelen doen het redelijk.

De veldslagen zagen er mooi uit, en soms ook lekker lomp, maar toch iets te oude effecten voor mij. Hoewel er flinke lompe momenten zijn kon ik er niet met volle kracht van genieten. Toch weleens moeten lachen om de overdreven scenes zoals de koning die een raadsheer uit het raam flikkert alsof het een knuffelbeest is, en de kastelen en omgeving zien er mooi uit.

Een voldoende, maar geen hoge voldoende.

Eigenlijk helemaal niet mijn type film, maar ja veel lovende kritieken maar ook wordt hij door sommige mensen tot de grond toe afgezaagd. Toch maar eens kijken dus. Om een lang verhaal kort te maken, ik vond het al met al een mooie spektakel film.

Braveheart kent één van de meest memorabele motivatie-speeches uit de geschiedenis van het witte doek, en bracht het woord 'veldslag' destijds weer op de kaart van de filmindustrie. Toch is het vooral de emotionele achtbaan die ervoor zorgt dat deze -toch wel vrij gewelddadige- heldenepos bij zovelen voor eeuwig een plaats in het hart verovert. Het is de combinatie van het plotverloop en Gibson's zichtbare overgave, maar ik beschuldig grotendeels misschien nog wel de geweldig ontroerende score van James Horner die steeds zeer treffend wordt ingezet. Met als climax na (of juist voor) de intense kopstoot van een einde, waarbij ik de mooist getimede dagdroom -al is dat niet meteen het juiste woord- ooit heb gezien. Hoewel geromantiseerd en bruut is Braveheart bovenal een zeer menselijke film, met eenvoudige herkenbare relaties, waarden en gevoelens, en een drijfveer waar ieder zich kan in vinden. En net dat maakt het volgens mijn vermoedens en naar mijn idee, wellicht de beste film ooit gemaakt.

Met speciale dank aan James Horner.

Mag ik me daar helemaal bij aansluiten

Absoluut.

Epische film. Laatst voor het eerst gekeken, en stelde absoluut niet teleur gelukkig.
En eindelijk weer een film die gewoon netjes de tijd neemt aan het begin om het verhaal en de karakters uit te diepen, en zo inhoud te geven aan de film.
De drie uur vloog voorbij.

En wat zeker nog even genoemd moet worden trouwens: de muziek in de film is top. Goede kwaliteit, versterkte de film, viel erg op.

Naar mijn mening best Historische actiefilm ooit.
Een sublieme Mel Gibson, die geweldig speelt.
Geweldadige veldslagen mooi in beeld gebracht en prachtige settings waarin je jezelf helemaal in de grauwe 13de eeuw waant.
Misschien ben ik wel zo enthousiast over deze film omdat ik ook echt een liefhebber ben van dit genre.


"They may take away our lives, but they'll never take our freedom!"

Half puntje erbij. Blijft toch een geweldige klassieker pur sang zeker als je van dit genre houdt en dat doe ik. De film begint sterk en heeft een mooie opbouw. De beelden zijn fantastisch zeker op blu ray en je kunt je afvragen of de 4K nog een meerwaarde heeft, want deze versie ziet er al subliem uit. Geluid en soundtrack geven de film nog wat extra cachet. Qua spanning is hij niet zo divers als King Arthur die ik zelf nog beter vind, maar dat mag de pret niet drukken. Vind de veldslagen er goed uitzien en grappig is om te zien dat alle ledematen geraakt kunnen worden. Het is waarschijnlijk ook de film met de meeste blote billen en piemels ooit. Weliswaar van ver maar toch (lol). Het is waarschijnlijk ook Mel's beste filmprestatie.


Braveheart is inmiddels alweer 23 jaar oud, maar blijft een ijzersterke film. De heerlijke soundtrack blijft nog wel eventjes in mijn geheugen zitten.

Braveheart speelt haast in op de emotie als een goedkoop woensdagavonddrama, tegen het kwijlerige aan, maar ik durf wel toe te geven dat ook bij mij soms en bij het einde vooral de waterlanders rijkelijk vloeiden. Schitterend meeslepend epos, Gibson schuwt het geweld niet, indrukwekkende veldslagen, dit alles nog zonder CGI, dat namaak CGI zou trouwens ook bij wet verboden moeten worden. Euforische doedelzakmuziek afgewisseld met dik aangezette romantische strijkpartijen waarvan de haartjes op je armen recht overeind gaan staan. De film heeft veel weg vind ik van Ridley Scott's Gladiator en Gibson's latere Apocalypto. Ook deze film zindert nog lang na.