Braveheart (1995)

Aangeklikt op Netflix, als dat al een verschil maakt.

Toch. Als ik me een keer verveel, met een goed glad whisky ernaast, dan zou ik me best kunnen vermaken met het construeren van de 'Genadeloze Onderhond Ratings Top 50'.

Uiteraard gevuld met door veel mensen bejubelde films, geliefde klassiekers enzovoorts. Maar allemaal met een klinkende OH 0,5*

Als jonge tiener was Braveheart één van mijn lievelingsfilms. Nu kijk ik strenger naar of personages logisch zijn opgebouwd en of een film, die gebaseerd is op historische feiten, niet te ver afwijkt van de ware gebeurtenissen. In dat opzicht is Braveheart minder goed dan ik mij herinner, maar voor wat het is vind ik het nog steeds een goede film die de moeite waard was.
Braveheart is niet een film die je wilt informeren door een historisch accuraat verhaal te vertellen, maar het kiest ervoor zijn verhaal te baseren op een aantal historische gebeurtenissen en met deze gebeurtenissen zijn eigen verhaal te maken. Het voordeel hieraan is dat er weinig bekend was over William Wallace waardoor ze vele dingen naar eigen smaak konden invullen, en ik ging de film bekijken als een losstaand verhaal. Het nadeel hieraan is dat het extra opvalt wanneer ze de waarheid verbuigen en ze niet de nodige onderbouwing hebben om deze veranderingen te laten werken binnen de context van de film.

Braveheart is een sterke mix van een veldslagfilm die zich focust op oorlog strategieën & vechtscenes, en van een middeleeuws dramaverhaal over een man die probeert zijn normale leven te leiden maar hier niet in slaagt wegens de oorlog die op hem geforceerd word. De film besteed verrassend veel aandacht aan het leven van Wallace: hoe hij is als alledaags persoon, wie zijn z’n vrienden, hoe zit zijn relatie in elkaar etc. Hier leerde ik geven om Wallace en de mensen in zijn leven, wat het omslagpunt naar de oorlog tragischer maakt.
De veldslagscenes zijn heel realistisch gedaan, alsof je aan de zijlijnen staat toe te kijken bij een echt zwaardgevecht. Intens, bloederig, lawaaierig, je word middenin de veldslag gegooid en je krijgt geen ademmoment tot de personages het krijgen. Maar wat me het meeste bevalt aan Braveheart is de muziek. Voornamelijk de wijze hoe mooi de muziek met de beelden het verhaal vertelt. James Horner heeft keltische muziek geschreven met o.a. het gebruik van doedelzakken, wat perfect bij het middeleeuwse Schotse thema past. De soundtrack zit vol sfeervolle kippenvel nummers die in iedere scene wat toevoegen en ik heb de soundtrack inmiddels grijs geluisterd. Om nog maar te zwijgen over de prachtige Schotse landschappen, de hutten & kastelen, de indrukwekkende kostuums, aspecten die me het idee gaven tijdelijk in een ander tijdperk op bezoek te zijn.
Braveheart duurt 3 uur maar er was nooit een inkakmoment; er was altijd iets te vertellen. Ik bleef geïnteresseerd kijken waarna de 3 uur voorbij vloog voordat ik besef van de tijd had.

Braveheart zijn struikelpunt is dat het te geromantiseerd is. Er zitten aspecten in het verhaal waarin ze te hard proberen Wallace als een hemelfiguur neer te zetten, een vlekkeloze held waar iedereen wild van is en die nooit een fout maakt. Hierdoor begon Wallace deels van zijn diepgang te verliezen die hij in het eerste uur wel had. De koning van Engeland werd als een stripboek vijand neergezet. Grappig en hij vormde een dreiging, maar ook dit personage hadden ze iets te zwart op wit gemaakt waardoor hij niet de indruk indruk achter liet waar de film op hoopte. Maar voor mij was het grootste struikelpunt de prinses van Frankrijk. Zij kwam pas in 1308 Engeland in, 3 jaar na Wallace zijn dood, waardoor het hele verhaal wat ze met haar verzinnen 100% fictief is. Zelfs als fictief verhaal is het behoorlijk zwak: ze ziet Wallace en er is gelijk spraken van liefde op het eerste gezicht. Geen onderbouwing en er zijn geen scenes daarna die wel onderbouwing proberen te geven. Zelfs Wallace voelt anders aan omdat hij de belofte die hij naar Murron maakte breekt: “I’ll always will love no and no one else”. De band met Murron vond ik geloofwaardig en sterk uitgewerkt omdat ze de tijd namen een band te vormen, maar het feit dat Wallace ervoor koos om vroegtijdig met een ander naar bed te gaan terwijl hij beweerde dat Murron over hem keek ontnam van de kracht van hun band. Ik begrijp niet waarom Gibson het verhaal met de prinses goedkeurde en ik denk dat de film een stuk beter uit de verf zou komen zonder.

Een immersieve drama/veldslagfilm. Het weet een goede balans te vinden tussen personage ontwikkeling en de vechtscenes. Beelden zijn mooi en de muziek is fenomenaal. Het is echter te geromantiseerd op bepaalde punten waardoor het verhaal niet zo sterk werkt als anders had gekund.

4*

een van mijn favoriete films.die ik zeker ook vaker ga zien .hij blijft gewoon goed.
mooie scene,s en mooie filmmuziek. gewoon een goed verhaal.geen moment verveeld.
en mel gibson heeft het ook goed gespeeld. zoals de meeste films van hem.

Prachtig historisch drama met een geweldige Mel Gibson. De landschappen en de kastelen zijn zo nu en dan adembenemend. De aankleding is uitstekend (je waant je bijna in die 13e eeuw) en de gevechten zijn gewelddadig en bruut. Het is een boeiende film, maar zo nu en dan wel een beetje langdradig. Voor nu 3.5*.

Gewoon een goede film. Ook na al die jaren. Punt!

Ook weer eens herzien. Dit blijft een typische platte historische actiefilm zoals Gladiator met lompe actie, veel melodrama en dito kutmuziek.

De actie blijft grotendeels beperkt tot de veldslagen waarin men met name bot op elkaar inhakt of elkaar verbrand. Ik mag graag kijken naar kung-fu films of films met waarin creatieve moorden gepleegd worden (Dream Home!), maar hier ging het geweld me op een gegeven moment echt flink tegenstaan. Behoorlijk repetitief ook.

Veel melodrama in de vorm van de echtgenote, verraad met gepaard met slow motion beelden en natuurlijk de eindscène waar Gibson zichzelf Christus tijdens Pasen waant. En waar de geest van de echtgenote ook nog even rondwaard, het is echt net Gladiator. De muziek is toegegeven iets beter dan de standaard Zimmer rommel, maar nog steeds overdramatisch tijdens dramatische momenten en daar kan ik zo slecht tegen. Ik wil niet op weinig subtiele muzikale wijze verteld worden dat iets dramatisch is.

Matig acteerwerk ook, met name van Gibson zelf. Marceau is een plaatje om te zien, maar het gehele niveau van de film is te laag om daar nou punten voor uit te delen. Dat geldt ook voor McGoohan als de Engelse koning, een personage dat nog inhumaner is dan Hitler in Der Untergang. Apart genoeg zijn dit soort personages (vergelijk ook de sheriff uit Robin Hood: Prince of Thieves) nog de "leukste" personages in dit soort films.

Het kan de film allemaal niet redden. 0,5*.

Ontzettend overdreven maar tevens ontzettend mooi

Een film over de oorlog tussen de Schotten in Engelsen in de verre geschiedenis trekt sowieso mijn aandacht, ongeacht de regisseur en acteurs. Dat Mel Gibson dit beide is in Braveheart maakt de film enkel interessanter, het is de grootste en bombastische film waarop ik gehoopt had.

Grote veldslagen, fantastische acteurs en veel passie en liefde maken deze film tot een regelrechte klassieker. Zowel de Engelsen als Schotten worden mooi weergegeven, vooral het Schotse accent is iets waar ik erg blij van wordt. Al helemaal toen ik tommy Flanagan zag, altijd leuk om hem in een film 'tegen te komen'.
Gibson speelt zijn rol als leider der Schotten met verve en charisma, Catherine McCormack is een schitterende vrouw die haar korte rol goed neerzet en ook over de overige acteurs niks dan goeds. Een collectieve topprestatie.

Na deze film toch weer erg benieuwd geraakt naar de andere films van Gibson als regisseur, na het zien van Hacksaw Ridge was deze interesse toch enigszins bekoeld.

Braveheart is nog zo'n film die de revue passeerde tijdens mijn puberjaren. Ik was er destijds helemaal wild van. Ook bij het herbekijken na 15 jaar ofzo moet ik zeggen dat de film erg weinig inboet aan mijn indrukken van destijds.

Laat ons direct beginnen met de grootste minpunten. Uiteraard is dit epos op historisch vlak een minkukel. Zowat alles in de film is fout: het hoofdpersonage, het verhaal, de klederdracht, de periode, ... soit, veel blijft er dan niet meer overeind. Indien dit nog een beetje correct mocht geweest zijn, ik deed er 0,5* of misschien zelfs 1,0* ster bij. Toch stoort me het onnauwkeurig historisch aspect me minder dan in pakweg WOII-films omdat die écht laten uitschijnen historisch correct te zijn (Inglourious bastards niet te na gesproken).
Een ander minpunt dat eigenlijk volledig huist in het romantische gedeelte van de film is de relatie met de Engelse (toekomstige) Koningin. Tja, erg serieus kan je dat niet opvatten natuurlijk. Ook de steeds wederkerende zakdoek baart me zorgen ...

Maar de hoge quotering is gerechtvaardigd omdat de film ook heel veel goede dingen omvat. Van Mel Gibson weten we allemaal dat hij best in staat is zeer goede films te maken vol oog voor details (soms té), mooie camerastandpunten, technisch in de puntjes verzorgd, steeds met een boeiend verhaal enz ... Ook als acteur vond ik Mel Gibson een sterke rol neerzetten. Wallace als keuterboertje die in het geheim met zijn grote liefde huwt, vrede en kinderen wil, vergeving vraagt aan zijn 'schoonouders', ten strijde trekt voor zijn vrouw, vrijheid én Schotland. Er werd veel diepgang in het personage van William Wallace gestopt: jeugd, vriendenkring, huwelijk, zijn ideeën, idealen en motieven, enz ... Net als in pakweg Lethal Weapon komt ook hier zijn mooie, onschuldige jongensachtige glimlach te voorschijn. Mooi om ook te zien was de ontnuchtering toen hij verraden werd door de clanleiders: eerst toen de ruiterij niet thuis gaf en net even later toen hij Bruce letterlijk ontmaskerde. Vreemd overigens hoe Bruce op het einde van de film de Schotten opnieuw aanvoerde. Wie vertrouwt die man nog? Bovenop het al vermelde verraad was hij ook mede "betrokken" bij het gevangen nemen van Wallace. Hoe leg je dit uit aan die Hamish en die Ier?

Eigenlijk is dit een romantische film. Het eerste deel focust daar in zijn geheel op en later in de film nogmaals met de Koningin. De nogal melodramatische muziek kan sommigen wellicht op de zenuwen werken, mij stoorde dit minder. Het viel me trouwens op dat (naast de bekende tune) de sfeer en andere muziek (geluiden) erg sterk waren en zeker tot het verhaal bijdragen. De sfeer met de mooie Schotse Hooglanden, adembenemend!
Voor de rest is de film een aaneenschakeling van repetitieve veldslagen die vrij bloederig in beeld worden gebracht. Typisch Mel zou je denken (zeker in 1995), vandaag de dag zijn we al wat gewoon. Het kon natuurlijk nog gruwelijker/explicieter (de foltering of lepragewijs de tentoongestelde ledematen laten zien). Gelukkig gebeurde dit niet. De film is intussen 22 jaar oud en staat er nog steeds. Mooi!

Hmm... op een regenachtige middag Braveheart weer opgezet en ik moet zeggen dat ik toch wat teleurgesteld ben. In herinnering zat zowat enkel het gedeelte tot en met de veldslag bedenk ik me nu. Dat is trouwens weer net zo goed of beter zelfs dan in gedachten: de jonge William en Murron zorgen voor een sterke opening, het script heeft je in de greep, Murron is één van de leukste/mooiste filmkarakters die er is, voor de soundtrack geldt hetzelfde en Gibson heeft simpelweg het juiste charisma voor zijn rol. Jammer van het onrealistische tentoonstellen van de soldaten hun privé delen maar als ik dat door de vingers zie is het perfectie.

Daarna duurt de film nog wel zo'n twee uur. Zonder McCormack, met een gematigde soundtrack en een script waar het tempo gedeeltelijk toch wel uit is. Isabelle kon me zelfs helemaal niets boeien en toen de aftiteling voorbij schoot zat ik toch met een vrij leeg gevoel. Slecht is het allesbehalve, een '4*' kwaliteit is het zeker. Maar 4,5 of 5?

Als ik eerlijk ben kan ik de 5* niet laten staan als geheel, maar wacht het nog even af. Het zal toch niet nu al m'n leeftijd zijn, aangezien dit in eerdere reacties belangrijk blijkt te zijn bij Braveheart.

This is what happens, Larry...

Dat ik dit nog moest googelen...

Maar: nu onthoud je het, gok ik