Snake Eyes (1998)

Deze vroeger gezien en nu me er nog eens aan gewaagd. vond het toch wel een goeie film. De openingsscène is toch wel indrukwekkend te nomen.

De rest van de film is ook de moeite waard. De cast deed het prima en het verhaal was ook boeiend genoeg om de volledige speelduur te boeien.

Goeie film waarin de minister van defensie wordt neergeschoten tijdens een grote bokswedstrijd. Het verhaal zit wel goed en onderhoudend in elkaar waarbij een gebeurtenis vanuit verschillende personages belicht wordt. Technisch gezien een uitstekende film, met vooral een geweldige opening (één lang shot die het geheel een bepaalde urgentie meegeeft). Dit niveau wordt alleen niet de volle lengte vastgehouden. Ruim 3.5 sterren.

Geinig.

Geen meesterwerk maar de locatie en het sfeertje maakt veel goed.

3*

Aardig gemaakte thriller/mystery film die qua opbouw en verhaal wel wat heeft van een Hitchcock film mijn mening dan. De cast met o.a. Nicolas Cage en Gary Sinise spelen goed en ook de rest van de cast doet het ook aardig, de setting vond ik ook wel goed gedaan. De film koste 70 miljoen om te maken en tja ik kan niet zeggen dat ze dat aan de film hebben besteed, ja misschien dat Nicolas 20 miljoen heeft gekregen of zoiets maar jammer en ook omdat de film net iets meer dan 100 miljoen heeft opgebracht. Al met al een aardige thriller die je 90min lang wel bezig houd en dat is precies wat een film behoort te doen entertainment zijn.

Blijft na tig keer gezien te hebben toch een aardige actiethriller die geïnspireerd is op de climax uit "the man who knew too much" van Hitchcock. De Palma had in een aantal van zijn jaren '80 en 90-films vaak raakvlakken met het oeuvre van de Master of Suspense. Nicolas Cage is zo ongeveer aan het overacten in de rol van foute detective Rick Santoro. Tijdens een zwaar beveiligde bokswedstrijd in Atlantic City wordt een minister neergeschoten. In het hotel begint hij een klopjacht op de dader.

Redelijke film. Vond hem nergens echt spannend worden en sommige stukjes waren erg cliché. Verder was het nog wel redelijk te kijken.

Ik heb me geen moment verveeld met deze film. Het is duidelijk dat het niet de beste film van De Palma, ook omdat het niet echt een geweldige twist bevat. Cage is fantastisch in zijn rol (zie hem altijd graag overacten) en ook Gary Sinise speelt zijn rol voortreffelijk met de nodige koelte. Ook altijd fijn om Carla Gugino te zien.

Z’n tijd vooruit.

Heb nooit begrepen waarom Snake Eyes bij z’n release zo gekraakt werd. De opening is ronduit briljant met Cage die in een, denk 12 minuten, lang shot door de catacomben van het sportpaleis loopt en als een soort manisch depressieve op speed van extreme emotie naar extreme emotie schakelt. Echt bizar, ongeacht of het je nu aanspreekt of niet.

Daarna ontwikkelt het zich in een soort paranoia thriller met met elementen van Rashomon en Kubrick’s the Killing. Camera’s, surveillance, privacy avant la lettre. Het is allemaal state of the art (zeker in die tijd) en uitermate boeiend.

De voorspelbaarheden in het plot zijn obvious, maar worden dan ook door De Palma zelf gauw prijs gegeven. Het enige waar wat op aan te merken valt, is het snel afgeraffelde eind. Maar dat geeft hooguit aanleiding tot een lichte teleurstelling en verklaart geenszins de lage beoordelingen. De Palma is voor de rest gewoon in topvorm!

Een kleine 4 is zeker op zijn plaats.

De opening is fantastisch. De camera volgt Nicolas Cage door de catacomben van een sportarena waar een grote bokswedstrijd op het punt staat te beginnen. Rusteloos en opgefokt wervelt Cage door de gangen. Steeds in beweging. Steeds actief met iets bezig. Pogingen om een handtekening van een bokser te vergaren, worden afgewisseld met telefoongesprekken met zijn vrouw en vriendin, worden afgewisseld met de aanhouding van een drugscrimineel, wordt afgewisseld met het gokken op de boksmatch, wordt afgewisseld met terloopse ontmoetingen en korte gesprekken met veel verschillende personen.

Een zeer hectisch en energiek begin van de film. Hierna gaat het tempo iets naar beneden hoewel de film nooit aan vaart verliest. Ja. Magnifieke opening. Het is een inleiding die de kijker klaarstoomt voor een turbulente rit in een wereld van misleiding en bedrog. Een schijnwereld die zich groots manifesteert in de verhaallijn, waarin niets is wat het lijkt. De schijnwereld zit echter ook verscholen in Cage. Hij is geen brandschone politie-inspecteur en heeft geleerd om zijn morele misstappen achter zijn sprankelende façade te verstoppen. Hij is een schijnwereld in het klein.

De vaak bekritiseerde Nicolas Cage speelt zijn rol fantastisch. Hij zet zijn personage, dat beweeglijk en kleurrijk is en in het bezit van een dubieuze moraal, perfect neer. Zijn tegenspeler is de wat kleurloze Gary Sinise. Hij voldoet prima als kille tegenhanger van de furieus tekeer gaande Cage. Verder bevat de film geen erg significante rollen, maar laten de kleinere rollen wel heel behoorlijk acteerwerk zien.

Het verhaal is conventioneel spannend en wordt opgeleukt met aangename bijpersonages en subjectief camerawerk waarbij een deel van het verhaal vanuit het perspectief van een ander personage dan Cage wordt verteld. Goed voor extra spannende lading. Ook de techniek van de splitscreen werkt spanning verhogend.

Snake Eyes is een spannende thriller die fantastisch door Nicolas Cage wordt gedragen. De film over list en bedrog is mooi geënsceneerd, heeft verrassende plotwendingen, bevat een prettige dosis ironie en heeft natuurlijk die schitterende opening, die meteen het beste deel van de film vertegenwoordigt. En daar moet je je tijdens het kijken even over heen zetten.

Na Face/Off had ik om de één of andere reden hele hoge verwachtingen van deze Snake Eyes. Waarom weet ik eigenlijk niet meer zo, of het moet de aanwezigheid van Cage geweest zijn vanwege de enorme indruk die Face/Off wel gemaakt had Tegenvallen deed de film destijds best wel, waarschijnlijk omdat de verwachte klopjacht en spanning uitbleef, en van actie was ook niet veel sprake. Desalniettemin was ik toch wel eens benieuwd naar een herkijk, en het viel me niet eens heel erg tegen.

De veel geroemd openingsscène laat me eigenlijk koud. Oké, het is één shot, dat is best knap door Coppola. Toch wordt de aandacht teveel getrokken door de in het begin onuitstaanbare Cage. Wat een irritatie, wat een drukte, het zal bij het karakter horen, toch leid het alleen maar af van de rest. Dan vind ik de scene tijdens het gevecht veel knapper met heel veel elementen, beweging, geluiden en karakters die Coppola toch in een interessante blend weet te mengen die overzichtelijk is maar toch ook veel prikkels geeft. Zoals bekend, een aanslag, die soort van slaagt, veel rumoer, wie heeft het gedaan en Santoro gaat op onderzoek uit en blijkt ondanks zijn drukte gehaaider en slimmer dan gedacht.

Ondanks dat er van meet af aan veel partijen en karakters bij het plot gehaald worden, en er veel drukte om heen hangt, is vrij snel duidelijk wie er achter zit. Hoewel het hoe en waarom dan nog niet duidelijk vind ik het toch een gemiste kans. Had hier een mysterie van gemaakt waarin de dader tot het einde ongewis blijft. Nu drijft het teveel op de morele overwegingen van Santoro die normaal niet vies is van een smeerpenning of een oogje toeknijpt. En hoewel niet verkeert is het niet heel spannend..

Wat rest is het gewoonlijke potje turven. Cage die in het begin echt strontvervelend is maar zich gaandeweg herstelt, de fraaie Carla Gugino, toch wel bijzonder camerawerk en montage, en een aantal fraaie scènes zoals die waar Santoro die gast van zijn kamer afstuurt om Julia te kunnen ondervragen. Sowieso is de strijd tussen twee partijen om getuigen en aanwijzingen best aardig. Het maakt al met al van Snake Eyes best een aardige film voor een keer, maar daar is dan ook het meeste wel mee gezegd.

Ach, de herfst van ’98. Het staat me nog scherp voor de geest. Het moment dat ik voor het eerst Snake eyes zag. Een winderige grijze namiddag begin december. Brian De Palma was intussen een beetje mijn Sinterklaas van het filmlandschap. Telkens kwam hij naar België met iets lekkers. Zonder dralen trokken we ons zondagskostuum aan, poetsten we de schoenen en spoedden we ons naar de cinema. Het mocht. Ook dan waren er nooit stoute kinderen. We kwamen weer terecht in zaal 4 van de Decascoop en onmiddellijk werden we getrakteerd op fabuleuze cinema. Het openingsshot is een 12 minuten durende one take. In het zog van Rick Santoro (prima vertolking van Nicolas Cage) beleven we een bokswedstrijd. Een van de toeschouwers is een belangrijk staatman. Verantwoordelijk voor de veiligheid van die minister, is Kevin Dunn (Gary Sinise), een jeugdvriend van Rick. Script van David Koepp is een kladje van dezelfde makelij als zijn vorig script voor Brian De Palma nl MI. Dunn = Phelps als verraders, Hunt = Santoro als de helden die eerst verliezen maar dan terug opstaan om recht te trekken. Snake eyes werd door de meerderheid van de pers en publiek zwaar bekritiseerd. Voornamelijk omdat het leest als een pulp film met een anti held en met een onpopulaire boodschap (morele blindheid) en brengt een pessimistische visie over Amerika (overheid is corrupt, de massa is enkel geïnteresseerd in entertainment). Ook het slappe einde zal wel een rol gespeeld hebben en is wel degelijk de zwakke schakel. Maar De Palma had een ander einde voor ogen dat helaas werd geknipt. Maar alweer is SE een De Palma film dat onderschat wordt. Zoals vaker is niet het plot belangrijk maar de manier waarop dat wordt verteld. Dus daarom is de clou al in het midden van de film verteld. De Palma wil iets anders vertellen : is wat we zien echt gebeurd ? Ricky Santoro zal het zich gedurende de film meer en meer afvragen. Keren we terug naar het begin van de film. De one take scene (duurt in feite 20 minuten maar door een paar verborgen cuts is er maar 12 minuten als puur one take) geeft een eerste visie van de gebeurtenissen met als getuige Rick Santoro. Pas voor de eerste keer wordt er gecut wanneer een schot valt. Want dan wordt de POV van Ricky overgenomen door een totaalschot (benadrukt door een overdonderde score van Ryuichi Sakamoto). Wat we hebben gezien ( 1 lang gerekt shot) wordt dan in stukken geanalyseerd (gemonteerd in scenes via flashbacks) zodat we beseffen dat alles opgezet spel was. Alles wat we me onze eigen ogen hebben gezien, was niet waar. Manipulatie van het beeld zoals in Body Double ? Nee, manipulatie van een POV. Want door een one take te gebruiken, door de slipstream van de steadycam zeg maar en alles waarnemen als één onafgebroken shot zorgt voor een vertrouwen. Maar we mogen nooit de camera vertrouwen, zegt De Palma. De voorbeelden van hoe een POV veranderd van perspectief, veranderd van objectief naar subjectief in de film zijn opvallend talrijk. Van nieuwslezeres naar Ricky, van Ricky naar de bokser Tyler (magistraal in beeld gebracht door subjectief – spiegel - objectief), dan POV (flashback) van Dunn, dan de troebele blik van Julia (omdat ze haar bril kwijt is maar ook zeer symbolisch). Terwijl de politie de aanslag onderzoekt, houden de toeristen van het hotel zich bezig met feesten en drinken. Een magnifiek bird eye shot die verschillende hotelkamers overschouwt, neutraal alsof De Palma wil zeggen : God slaat gade. Uiteindelijk krijgen we de waarheid via een kleine camera. Een objectief standpunt omdat de camera onbemand is. Wanneer een regisseur de camera hanteert, is onze kijk niet meer te vertrouwen want we worden misleid. Nu de personages. Goed en slecht worden door De Palma subtiel met elkaar verbonden. In de eerste helft is Dunn de goede, Rick de slechte als een coke snuivende hyper actieve corrupte flik met een onoverwinnelijkheidsgevoel (I’m the king roept hij uit met die sublieme draaibeweging van de camera). Rick is echter een slachtoffer, zijn ondergang maken we mee, professioneel en privé terwijl Dunn zich ontpopt als de verrader. Prachtig hoe De Palma dit met één shot symboliseert. Het shot waarin Ricky gewond naar de vrouw gaat, Dunn volgt hem en door de schaduw herkent Ricky dat hij gevolgd wordt = Rick en Dunn zijn 1 persoon (beiden corrupt en leugenaars) en wanneer de schaduw van de ene persoonlijkheid ontdekt wordt door de andere, kan het herstel beginnen en begint Rick aan zijn nobele strijd om onrecht te bestrijden. Nu iets over de titel want bij De Palma is nooit zo maar iets gekozen. Eerste betekenis is letterlijk te nemen nl als de gokker verliest door maar twee ogen te gooien. Tweede betekenis : Rick is een ‘snake’ (cf zijn slangenvel vestje dat als het ware zal afpellen naar een betrouwbaarder individu maw vestje wordt vervangen door kostuumvest) en de camera als ‘eyes’ door leugens te laten zien via Rick. Zoals gezegd had De Palma een ander einde voor ogen. Een grote spektakelscene van een vloedgolf die over het casino raast vanwege de storm en waarin Rick bijna verdronk maar men heeft dit laten vallen omdat het testpubliek dit als een ongeloofwaardige rampenfilm beschouwde. Enkel het shot van de mysterieuze robijn (laatste shot met de lange inzoom waar de credits reeds lopen) is behouden. De robijn is afkomstig van de roodharige maar is eerder een Bijbelse verwijzing naar de edelsteen als een lang en goed leven. De Palma wilde deze ironie in de verf zetten maar dat komt helaas niet over. Toch zetten we fier SE in onze lijst als een meesterwerk. Aangezien wij niet zot zijn van Pulp Fiction het uitgeroepen/overroepen (schrappen wat niet past) meesterwerk van Tarantino beschouwen wij dit als onze Pulp fiction. Inhoudelijk ook een standaard B film verhaaltje met vele knipoogjes (het personage van Cage – Santoro - heeft dezelfde familienaam als het personage van Joe Pesci in Casino, Rashomon als inspiratie, Here comes the pain is ook een uitspraak in Carlito’s way), narratief complex (de flashbacks die liegen, de POV’s die veranderen) en er is meer fun in het ontdekken van details (de link met de moord op Kennedy nl politieke samenzwering, eenzame schutter en de Zapruder filmpjes, het gebruik van de kleuren blauw rood wit zoals in de Amerikaanse vlag) maar in tegenstelling tot Tarantino heeft De Palma wel degelijk iets te zeggen. Kritisch tegen Amerikaanse samenleving (corruptie, gokken, feesten), tegen beleid (patriotisme), en met Atlantic city als locatie dat een metafoor is voor verderf, gokstad, leugens. Zelfs nu nog kijken we elk jaar rond 6 december uit naar een release van De Palma. Maar het mag niet meer zijn. De laatste Passion was nochtans een vanouds boeiende ‘trompe d’oeil’ verhaal over wie wie manipuleerde maar dat was het dan. Het is nu al een lange tijd dat onze wortel, pint bier en suikerklontje onaangeroerd bleef, dat er geen De Palma meer in de zalen was (Domino bedekken we met de mantel der liefde). We geven het nog 10 jaar en dan gaan we eindelijk geloven dat Sinterklaas niet bestaat.

Een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 44 : Snake eyes