Point Blank (1967)

” I want my money. I want my $93,000.”

Heerlijke film van Boorman, die een eenvoudig wraakverhaal op subtiele wijze vermengt met een stijlvolle, stilistische aanpak, met een sterke montage en een mooie geluidsband. Vooral het eerste kwartier is heerlijk sfeervol en trekt je puur en alleen door de sterke geluidsmontage al helemaal in het verhaal. Tenminste, bij mij gebeurde dat wel. De alom geroemde voetstappenscène is dan ook fantastisch.

Lee Marvin zelf, speelt ook een fijne hoofdrol. Hij heeft van zichzelf al een geweldig markante uitstraling, met die enorm gefronste en karakteristieke kop van hem. Dat combineert hij met een aantal fijne, droge oneliners en prima acteerwerk, waardoor zijn personage Walker erg cool overkomt. Angie Dickinson is een fijne tegenspeelster. Mooi, maar toch ook iemand met een vurige uitstraling, wat hier ook gewenst is.

In de tweede helft zakt het niveau wel iets naar beneden, wordt het allemaal net iets minder stijlvol, maar blijft het desondanks een erg fijne thriller om naar te kijken. Ik vond het ook wel leuk om te zien hoe de vijanden van Marvin steeds tegen elkaar uitgespeeld worden. Point Blank bewijst dat eenvoud en een stijlvolle aanpak erg goed samen kunnen gaan en Boorman bewijst nog maar eens zijn klasse.

4,0* dik

8 juli a.s. Blu-ray release.

Blu-ray review: http://www.dvdbeaver.com/film4/blu-ray_reviews_62_/point_blank_blu-ray.htm

Een typische jaren zestig productie, dit gestileerde, gewelddadige en ijskoude misdaadverhaal, met een pessimistische ondertoon en waarin macht boven gevoel werd geplaatst. Het gebeuren werd broksgewijs verteld (met flashbacks en tijdssprongen vooruit); zo zat het in de kop van de hoofdpersoon en het verhaal kreeg er iets onwezenlijks door. Een nadeel van deze structuur was dat het niet altijd even duidelijk was. De cast speelde sterk met een briljante Lee Marvin.

Morgen, op 35 mm: Cinema Egzotik: Vendetta Night (16+) | EYE - eyefilm.nl

Lee Marvin is een bad-ass in deze uiterst stijlvolle misdaadthriller.

Boorman maakt gebruik van flashbacks en vooruitblikken om het verhaal te vertellen, maar dat leid nooit af en is nooit verwarrend. Het houdt je als kijker zeker aan het scherm gekluisterd. De actiescènes waren zeker voor die tijd vrij heftig en blijven vandaag de dag zeker overeind. Het hoogtepunt was de scène in de swingclub; geweldig gechoreografeerd met goed gebruik van lichteffecten en schaduw. Het gekrijs van de zanger dat naadloos over lijkt te gaan in het geschreeuw van een danseres was ook een briljante vondst. Echt een lust voor het oog en oor.

Lee Marvin draagt deze film op zijn brede schouders. Hij overtuigd vaak alleen door zijn geweldig gebeeldhouwde kop, maar zeker ook door zijn acties; hij is bikkelhard maar ook charmant als het hem goed uitkomt. Het was prachtig om te zien hoe hij de schurken stuk voor stuk te slim af was.Angie Dickinson is zijn adembenemende tegenspeelster en ze biedt goed tegengas en staat haar mannetje absoluut.

Alcatraz is bijna een personage op zich, en de laatste scène op het gevangeniseiland waarin walker beseft dat alles toch een beetje boven zijn pet gaat eb zich terugtrekt in de schaduw is een mooie, vrij verrassende afsluiter van een absolute misdaadklassieker.

Hm, ik zie dat deze 'Point Blank' pas de 2e film is van regisseur John Boorman die ik zag. 'Deliverance' kennen we natuurlijk allemaal. Prima geheel, sfeervol en mooi geschoten. Ik hou van Los Angeles als locatie, dat grote huis met zwembad naar het einde toe is ook zo'n mooie setting. Volgens mij maakt Lee Marvin zelf nieteens iemand koud, maar hij zorgt ervoor dat er heel wat mensen het loodje leggen. Leuk detail. En dat voor 93.000 dollar. Boorman maakt zich qua plotuitwerking er wel heel makkelijk vanaf soms en ik kan persoonlijk niet zoveel met het einde, maar ik heb me goed vermaakt in de tussentijd.

Beste 1960's bad-ass die ik ken, die Walker. Zijn voornaam moet vooral ook nooit bekend worden. Voornamen zijn niet gegund voor beesten in pakken. Alles ademt jaren '60 in Point Blank. Voor de heteroseksuele, masculine melancholicus die ook zo zijn luie avonden voor de buis wil hebben.

Ik vraag me af hoe alleen ik sta als ik zeg dat ik vind dat Payback de betere film is, en Mel geloofwaardiger is in de rol van Walker.

ben ik mee eens , had moeite om deze uit te kijken , payback vond ik toch een heel stuk onderhoudender

John Boorman's 'Point Blank' is een hard-boiled gangster-film rondom Walker, het personage dat gespeeld wordt door Lee Marvin. En lopen, dat doet Marvin: recht op zijn doel af, ook al wordt nooit helemaal duidelijk wat zijn echte drijfveren zijn. 'Point Blank' is als een koortsdroom, heen en weer springend in de tijd en drijvend op primaire emoties. De locaties zijn geweldig gekozen in al hun kaalheid en Marvin heeft weinig woorden nodig. Eventuele opsmuk wordt door Boorman buiten het verhaal gelaten.

Lee Marvin is onvervangbaar als harde gangster en Angie is best knabbelbaar (à la Marlène Jobert of Mireille Darc) als macho-vrouwtje. Voor de rest stelt de film, op een paar voor die tijd best goed gefilmde scènes na, weinig voor en bevat niets origineels en is op het einde bepaald onduidelijk en teleurstellend.

Wat me niet ontging is de aanwezigheid van Carroll O'Connor, in die tijd alhier razend populair als Archie Bunker, de pezewevende komiek, in de vaste zaterdagavond TV-komiek.

Pezewevende komiek ???

De vaste zaterdagavond TV-komiek.??? Abracadabra.

Goeie film over een man die voor dood wordt achtergelaten en het geld wil waar hij recht op heeft. Een prima wraakfilm die er stijlvol uit ziet en goed gemonteerd is (de sterke voetstap-scene is daar een voorbeeld van). De film duurt niet te lang en Lee Marvin is goed gecast.

Voor alle duidelijkheid : dit is een meesterwerk. Zo, dit hebben we al gehad. Nu nog iets over Lee Marvin. De acteur staat niet bekend voor zijn diepgravende rollen alla Robert De Niro of Al Pacino maar hij heeft – zoals wij dat noemen – een kop maw een presence. Zijn personage is als een blok graniet en zelfs zijn naam – kortweg Walker – klinkt zo. Lee Marvin is de motor van de film (naar verluidt heeft hij ook veel bijgedragen in het personage en actie) die als een uit de dood rijzende wraakengel systematisch op zoek is naar zijn gestolen geld en de man die verantwoordelijk is. Echter, een nieuw tijdperk is ingetreden (setting is de swinging sixties) en de criminelen zijn vervangen door zakenmensen in grote anonieme bedrijven. Walker stuit telkenmale op de bureaucratie wanneer hij zijn geld wil.  Co star Angie Dickingson (ze zijn trouwens ook te zien samen in de film ‘the killers’, ook een steengoede film die lang in de running was om op deze plaats 99 te staan ) is perfect als sixties chick die gewillig uit de kleren gaat om Walker te helpen (nogmaals = we zijn in de swinging sixties). De structuur is gebaseerd op associatieve montage (met als superieur vb de voetstappen op de klankband met handelingen van zijn vrouw op beeldband), de score bestaat uit hoge tonen, beeldframe is prachtige panavision maw geen klassieke Hollywoodfilm.  Elk shot is over nagedacht, de beeldcomposities zijn subliem soms zelfs surreëel (1 vb Walker op prikkeldaad in de linkse bovenhoek van het kader als een soort roofdier). Regisseur is de Engelse John Boorman en maakt hier zijn Hollywood debuut. Met invloeden van nouvelle vague creëert hij met een klassiek misdaadintrige een uiterst cinematografische parel. Oriëntatieverlies dmv out of focus of door de montage (geen lineair traject maar een mengeling van flashbacks en heden). Helaas is het niveau nooit meer geëvenaard maar met ups (Deliverance, Hope and glory, the tailor of panama) en downs (The emerald forrest, The general) heeft hij wel de 21 ste eeuw gehaald. Ook de film haalt moeiteloos de 21 ste eeuw (sommige scenes zoals de bedscène waarin de koppels bij elke overgang veranderen van identiteit waren vernieuwend toen ik de film voor het eerst zag – halfweg de jaren 90 op een VHS cassette met een paar studiegenoten op een regenachtige voormiddag  – en zelfs nu nog na diverse visies blijven de beelden sprankelen). Of het traject van Walker een droom is, staat zelfs nu nog ter discussie (de film laat dit in het midden maar hint toch naar droom).  Oordeel zelf hoe jij dit interpreteert maar hoe dan ook is dit  cinema cool van de bovenste plank.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 99 : Point blank

‘Point Blank’: John Boorman’s Amalgamation of American, British and French Filmmaking Styles

Een fantastische film. Inderdaad eeen meesterwerk. Kakt nergens in. En elke keer dat ik 'm zag zat ik weer gebiologeerd te kijken. En als ie in de toekomst weer eens voorbijkomt kijk ik weer. Lee Marvin is ubercool!

Jaren geleden zag ik al Payback, de remake van Brian Helgeland en die vond ik ook al zo goed. Nu de originele verfilming van "the hunter" gekeken en die is toch weer heel anders. Veel meer stijl en klasse, minder actie. Minder humor. Lee Marvin is zo cool! Ik snap er niks van. In Payback doet Gibson zo zijn best (en dat besef je pas als je point blank ziet) om cool te zijn maar Marvin is het gewoon.

Hoe hij het doet? Goede vraag maar man man. Deze film is nog steeds relevant en zoals al vaker gezegd qua sound design, montage en cameravoering was deze zijn tijd ver vooruit! Alleen verliest hij tegen het einde wat aan kracht. De finale vind ik een beetje lafjes maar dit komt volgens mij ook omdat het boek niet echt een einde had omdat er nog vervolgen aan vast geschreven moesten worden. Boorman wilde duidelijk wel een soortvan eind maar kiest voor een vrij soft open einde. hier scoort payback toch beduidend veel beter met een opbouw van spanning en actie, een twist en dan BAM het einde! Uiteindelijk hebben beide films hun kracht en zwakten en vind ik het toch knap dat je zo;n diverse films met hetzelfde bron materiaal kan maken.

Nu kijk ik ook nog uit naar de Aziatische versie, full contact van Ringo Lam uit 1992 met Chow Yun fat. Ben benieuwd ik zal daarover later nog wat schrijven.

“Cell. Prison Cell. How did I get here?”

Prima klassieker. Vooral de onconventionele regie van John Boorman valt op, en het geeft Point Blank een wat dromerige sfeer. Het is een wraakverhaal en Boorman schuwt de harde scenes niet, maar door de regie heeft het ook wel iets kunstzinnigs. En het is altijd interessant als een film Alcatraz aandoet. Lee Marvin is sterk op dreef als wraakengel, maar ik vraag me wel af wat een Clint Eastwood of een Charles Bronson met dit soort rol had kunnen doen. De andere acteurs en actrices doen het ook goed, maar de grootste complimenten moeten gaan naar de regie en de schitterend gekozen locaties.

Aantal erg sterke scenes in het eerste deel (voetstappen, autorit, nachtclub). Vond het later wat inzakken.

Bizarre wraakfilm die zich houdt tussen de nouvelle vague van de jaren '60 en een harde wraakfilm uit de jaren 60/70. Later nog (in grote lijnen) verfilmd als Payback met Mel Gibson dat zich op hetzelfde boek baseert. Het verhaal is niet zo heel bijzonder, maar door de vrij apart aanpak is dit best wel boeiend. Een film die helemaal de jaren '60 uitstraalt. Hard, kleurrijk en wat geschift. Daardoor is de film beter dan het eigenlijk verdient.

Stijlvolle enigszins abstracte wraakfilm met heerlijk kleurgebruik en een aantal fantastische scenes.

4*

Lee Marvin zet een degelijke hoofdrol neer als Walker. Het is even afwachten waar de film precies heen gaat, maar uiteindelijk ontvouwt zich wel een degelijk verhaal. De film moet het echter meer van de sfeer hebben. Het kleurgebruik valt in positieve zin op en er is ook de nodige actie. Wel wordt het nogal afstandelijk gebracht, zodat het nergens spannend wordt en de film (in ieder geval qua plot) ook niet lang zal blijven hangen.

Point Blank (1967) is een van de meest invloedrijke films ooit . De vormgeving van Chinatown (1974) is sterk beïnvloed door dit meesterwerk ; Polanski heeft heel erg zijn best gedaan om de signatuur van Boorman na te bootsen . Verder is Point Blank (1967) van grote invloed geweest op de postmoderne Amerikaanse cinema . Veel filmische elementen die je hier te zien krijgt , vind je ook terug in veel films van o.a. Jarmusch , Lynch , Scott , Scorsese , Mann en Friedkin .

Volgens Andrew Spicer (2010) ' a "neo-modernist phase of film noir" began with Point Blank ' . link.springer.com

Aan de andere kant is Point Blank (1967) vooral beïnvloed door de Europese cinema en dan met name door de cineasten als Renoir , JLG , Bresson en Antonioni . In dit meesterwerk worden verschillende filmstijlen met elkaar verbonden en de synthese wordt als het ware naar een hoger niveau getild . Echt geniaal ! Ik vind dit avant-garde meesterwerk beter dan de films van Antonioni , Bresson en de jaren '60 cinema van JLG .

***** / ***** .

Erg fraaie deconstructie-achtige gangsterfilm met noirelementen. Een uitgekleed vrij eenvoudig verhaal waar alleen nog maar de basis er toe doet. Zorgvuldig gekozen voor die tijd modernistische locaties en verrassend dwars voor een studiofilm uit 1967. Boorman had zeer duidelijk vooral niet-Amerikaanse cinema als invloed. Lee Marvin speelt de ultieme Lee Marvin-rol en Caroll "Archie Bunker" O'Connor steelt de show tegen het einde van de film.

Opvallend dat Boorman (ik zag hiervoor alleen Deliverance) zo'n wisselvallige carrière tegemoet ging en ik vraag me af de belofte van deze film ooit wel helemaal door hem is ingelost.

Qua thema's doet dit meesterwerk mij vooral denken aan films als L'année dernière à Marienbad (1961) en Il deserto rosso (1964) , als het om fatalisme , vervreemding of een ' gebroken realiteit ' gaat .

Oké, op het gebied van ' om het geheel zo doeltreffend en minimalistisch mogelijk te houden ‘ lijkt het allemaal een beetje op het werk van Bresson , maar qua audiovisuele stijl lijkt het vooral op Blow-Up (1966) die Antonioni een jaar eerder in Groot Brittannië heeft uitgebracht . Dit kan sowieso geen toeval zijn ; Antonioni heeft de Britten in '65 / '66 filmles gegeven en Boorman is daar zeker een van geweest .

Verder werpt Point Blank (1967) een cynische blik op de Amerikaanse corporaties ( Angelsaksisch model ) en dat doet mij vooral denken aan Zabriskie Point (1970) , maar Zabriskie Point kwam pas enkele jaren na Point Blank uit . Daarom denk ik dat Boorman uiteindelijk ook Antonioni heeft beïnvloed . De cirkel is nu echt rond !

Il deserto rosso & Blow-Up -> Point Blank -> Zabriskie Point

Voor vanavond nooit geweten dat Payback uit 1998 met Mel Gibson een remake was. Of beter gezegd: een tweede verfilming van roman Richard Stark's: The Hunter

Beide films hebben nagenoeg dezelfde verhaal maar het verschil zit hem in de regie. Boorman heeft meer stijl en minder actie en dat maakt Point Blank al de betere van de twee. Ook doordat er minder actie erin zit concentreert de film meer op de protagonist Walker, uitstekend gespeeld door Lee Marvin.

In Payback was de nadruk meer op wraak ook in deze film maar de film neemt ons mee in het hoofd van Walker met de regie stijl van Boorman maakt het een fascinerende film. Cinematografie was op momenten origineel met leuk gekozen kaders, aparte shots en goed gekozen licht.Ik kan wel zien waarom zo veel filmmakers Point Blank als inspiratie hebben. De manier van verhaal vertellen vanuit Marvin, de stijl en genre. 1967 een onderschat filmjaar

Vanaf min. 32:40 kun je zien wat Michael Mann te zeggen heeft over Lee Marvin in Point Blank (1967) : BFI with Michael Mann in conversation

Er zijn 2 redenen waarom ik momenteel geen enkele Michael Mann film in m'n huidige top 10 heb staan : a) Public Enemies (2009) en Blackhat (2015) duren net iets te lang en ik wil geen 120+ min. films in mijn top 10 .

Andere belangrijkere reden is : b) Point Blank !

The New Hollywood : take 4

De vierde in rij van het jaar 1967 wat door de meeste filmboeken als aanvangsjaar van The New Hollywood wordt bestempeld. Point blank ademt zeker de toenmalige tijdsgeest. De personages zijn gedesillusioneerd door het maken van keuzes in hun leven. In Point blank verschillen de criminelen (Marvin, Vernon) weinig met de gewone burger (Dickinson, Acker). Iedereen leeft volgens de norm. Criminelen zijn zakenmensen die een gewoon leven hebben. Instituties nemen het over van de menselijkheid. Walker is open en eerlijk en gaat recht op zijn doel af (zijn geld) maar de organisatie is een kluwen van kantoren en villa's en moordt op afstand en verborgen (cf sluipschutter. Ook de bewuste vaagheid in het plot moet het gangster genre dimmen. Wat doet die 'organisatie' nu precies illegaal ? Wat is de bedoeling van de dropp off in Alcatraz ? Merk op dat Walker geen enkel persoon vermoordt. Het geweld is ook vaag en nutteloos (bv Walker die op de telefoon schiet op het bureau van Brewster). Visueel hanteert de film een expressionistische stijl van kleuren met een 'corporate' en 'industrial' universum. Alles is proper, is glad, is modern.

Ook bij herziening blijft Point blank een meesterwerk met tal van geniale scenes (oa door die sublieme montage) maar het is ook een reflectie op de veranderde tijdsgeest van USA .