The House of the Spirits (1993)

Gisteravond gekeken. Een hele mooie film die zeker wat meer aandacht verdiend. Weinig stemmen Anyway: de vrij populaire en bekende cast deed het fantastisch. Echt, de acteerprestaties waren van top niveau, met als hoogtepunt Meryl Streep Voor de rest was het gewoon een erg mooie film met een mooi verhaal, wat nergens echt spannend word of wat bouwt naar een einde of climax. Maar ach, dat is misschien ook meer het genre hé. Laten we zeggen dat romantiek me niet echt ligt. Toch een bovengemiddeld filmpje. 3,5 ster, mede dankzij Meryl Streep en de waanzinnig mooie beelden van de landschappen.

Lang geleden gezien in de bioscoop. Erg goed verhaal en vooral omdat het over verschillende generaties gaat! Dramatisch, romantisch, spannend en vrolijk. Alles zit in deze lange, maar zeer goede film. Normaal kijk ik niet echt naar dit soort films, maar dit is een aanrader!

Ik vond het een prachtige, goed geacteerde film, vooral is Glenn Close indrukwekkend.

Mooie speelfilm die rustig de tijd neemt, goede karakterrollen.

De verfilming naar het bekende epos (met diverse gezichten en een complex plot) van Isabel Allende is een echte literatuurverfilming geworden. Hoewel de regisseur geslaagd is om zes decennia, vol gevoel, hartstocht en emotie, transparant en geloofwaardig op het witte doek vast te leggen (hetgeen niet eenvoudig geweest moet zijn), is hem dat met de ziel van het verhaal minder gelukt. De cast is kolossaal en de beelden van exotische landschappen en huizen spreken tot de verbeelding.

Deze moet ik eens herzien. Lang geleden dat ik de film gezien heb, maar toen vond ik hem geweldig.

Deze film is zo grandioos! De eerste keer zag ik hem in de bioscoop in de premiere week, daarna nog vaak op dvd, de muziek van Hans Zimmer is echt een aanvulling op de mooie beelden.
De cast is weergaloos, La Streep en La Close die een ontroerende zielsverbinding aangaan.
Jeremy Iron die een heel krachtig personage neerzet en Antonio Banderas die lange tijd de nagel aan zijn doodskist is. Maar ook Winona Ryder is fantastisch en de korte maar indrukwekkende rol van Vanessa Redgrave tilt de film ook naar een hoger level.

Kortom deze film heeft alles wat je van een boeiende, spannende en indrukwekkende film mag verwachten, emotie, diepgang, spanning verweven met elkaar tot een epos, dat je nog -heel lang-
bijblijft.

Hoewel ik het boek 100 keer beter vond, toch 5 sterren. Fantastisch verhaal.

Voor mij, ondanks alles, een zwakke film...

Mja. Hier worden best interessante en aangrijpende dingen verteld, maar dat gebeurt dan als 'achtergrond' van een flutverhaaltje over een moeder die jaren niet praat en 'paranormale' gaven bezit. Dat soort onzin is aan mij dus niet besteed en wat jammer dat de spanningen tussen arm en rijk ondergesneeuwd worden door de persoonlijke verhalen die ook nog eens heel ongeloofwaardig zijn.

Vooral van de vader, die toch zondermeer een verwerpelijk personage is, kan ik niet geloven dat hij op het einde tot 'inkeer' komt. Zelfs dan nog is het ook maar gewoon omdat zijn eigen privileges vervlogen zijn. De scène met de boertige soldaat, met schoenen op tafel en jawel, dikke sigaar in de mond, is ronduit lachwekkend. De aanstaande echtgenoot van Blanca: een potsierlijke vent met een zo mogelijk nog belachelijker accent waarvan je niet kon uitmaken of het nu een Frans of Duits accent moest voorstellen. Ook de scène waarin hij zijn verloofde betrapt aan de rivieroever: die twee lichamen die daar heel opzichtig op de oever liggen, hoe onnozel kan je het verzinnen?

Heel de productie liet trouwens te wensen over. De hacienda leek zo uit de Efteling te komen, de bergen in de verte waren nog nat van de verf. Arbeiders in vers gestreken poncho's met keurige gaten erin, oorlogje simuleren met wat nette houtvuurtjes links en rechts: zo armtierig allemaal, het leek wel een knuddige tv-film. Enig (irrelevant) lichtpuntje: de werkelijk ravissante Wynona Ryder.

Mooi en indrukwekkend drama.

Ik had deze film ooit al eens gezien en nu na al die jaren herzien.
Nu nog steeds maakt deze film op mij indruk en raakt het mij weer enorm,mede dankzij
het voortreffelijke acteerwerk van de gehele cast.
Bijster origineel is het niet maar de sfeer,emotie, en spanning maakt dat helemaal goed.
Het verhaal speelt zich af voor de tweede wereldoorlog en gaat over een verboden
liefde waarin een vader de liefdesaffaire van zijn dochter probeert te stoppen,waardoor
zij steeds meer uit elkaar groeien.
Naast drama en romantiek is politiek en het schenden van de mensenrechten ook
een belangrijke thema in deze film.
Deze film is nog steeds absoluut de moeite waard om te kijken en ik heb geen
spijt van deze herziening.

4*

Is en blijft een uitstekende film.
Vooral de mensen van de make-up verdienen hier alle lof.
Maar ook de ganse cast doet het prima.
Toch wel een aanrader deze boekverfilming.

Schitterende film! Meerdere keren gezien en blijft boeien. Wat een goeie cast. Indrukwekkende aanrader!

Redelijk goede film. Helaas liggen er 3 lagen dik Hollywood overheen. Hierdoor zijn sommige scenes om te janken zo verschrikkelijk fake.

Zeker één van de beste drama's allertijden. Mooie opbouw, spannend, en goede acteerprestaties. Een beetje een mix tussen Dr. Zhivago en Novecento.

Hoewel ik redelijk geïnteresseerd bleef tijdens de duur van de film en de decors er met name heel goed uitzagen, zitten er teveel onregelmatigheden in de film. Het geheel voelt niet consistent aan. Bijvoorbeeld het eerste halfuur is bij momenten grappig, zelfs één scéne om te gieren (de dikke moeder). Terwijl voor de rest van de film het er toch wel redelijk serieus aan toe gaat. De film slaagt er niet in om de grote tijdsspanne realistisch aan te laten voelen. Van de hak op de tak.

Trouwens, de toevoeging van die paranormale krachten sloeg echt nergens op.

Epische familiekroniek naar het prachtige boek van Isabel Allende, als allegorie voor de teloorgang van de democratie in Chili. Mijn hoge waardering geldt met name het tweede deel van de film, waarin de scheiding der geesten steeds scherper gestalte krijgt (men praat niet meer met elkaar), culminerend in de bloedige staatsgreep van Pinochet.
Ondanks zijn tekortkomingen hier en daar een prachtige film met een enigszins mystieke sfeer (magisch realisme), die je wel meer tegenkomt in Zuid-Amerikaanse boeken (Gabriel García Márquez !) en films. Bijzonder mooi, mede door het pakkende acteerwerk van Glenn Close, Jeremy Irons and Winona Ryder.

Goeie film over een grootland-eigenaar die het beste wil voor zijn vrouw en zijn dochter. Een mooi verhaal dat flink wat jaren bestrijkt en ondanks de behoorlijke lengte soms wel wat gehaast overkomt. De film ziet er mooi uit (zowel de aankleding als de locaties). Een cast met aardig wat bekende namen die zeker niet teleur stelt.

Epos waarin heel wat steekt, gaande van mystiek, alover verwarring tussen liefde en bezit, impulsiviteit, onmogelijke liefde, standenonderscheid en machtsmisbruik, politiek en sociale onlusten en inkeer...en eigenlijk zou ik het, afgezien van de politieke, lees historische, achtergrond, in zijn geheel onder de melodramatiek klasseren.
Film is prachtig in scène gezet, mooie decors, sublieme en weelderige beeldvorming en kan bogen op een sterke cast. Meryl Streep is "de" Amerikaanse actrice van de laatse decennia en jeremy Irons heeft altijd iets bijzonders in zich.

Dit is, zonder enige vorm van twijfel, één van de mooiste films die ik ooit heb gezien.

1993. Het jaar van Schindlers List en The Age of Innocence. Het jaar van Pacino in Carlito's Way, van Slater in True Romance en van Murray in Groundhog Day. Het jaar 1993 was in mijn ogen vooral het jaar van The House of the Spirits. We zijn in dat jaar gezegend met films die ons voor altijd bij zullen blijven. Films die ons kippenvel bezorgden, die ons lieten huilen en lachen. Films waardoor we onszelf zijn tegengekomen.

The House of the Spirits is een epos die zijn weerga niet kent. Buiten een geweldig presterende cast, het tijdsbeeld en de cinematografie was het vooral het verhaal dat uitblonk. Groots, in alle opzichten. Een film die je overwhelmed met liefde en haat, en vooral hoe dicht die twee aspecten bij elkaar liggen. Werkelijk alles klopte aan deze film. De kleine details (zoals in het proloog, het einde en Clara's dood) zijn van buitenaards hoog niveau. The House of the Spirits is een film die je in een emotionele greep neemt, en niet meer loslaat. Een film die je nooit meer zal vergeten.

Onvoorstelbaar onderschat ook. Een 6,9 op IMDB en 3,48 op MovieMeter. De lofzang die ik in dit bericht uit is niet uit de lucht gegrepen, een plaats in mijn top tien is dan ook niet meer dan terecht. Een enorme aanrader mocht je deze klassieker nog niet gezien hebben.

Óh, en Meryl Streep bewijst in deze film eens te meer van buitenproportionele klasse te zijn. Eenzame hoogte.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik de scène waar jij op doelt niet echt om te lachen vind. Moeder ligt op bed, moet (op een niet zo smakelijke wijze) verzorgd worden door Close die dan te horen krijgt van haar broer dat hij vertrekt. Het is misschien wel de meest tekenende scène van haar onvoorstelbaar deprimerende leven.

Zo kan je het ook zien. Ik vond het toch vooral over the top (fake) en daarom lachwekkend. Maar deze film zit nu weer in m'n achterhoofd om nog eens te bekijken, waarvoor dank.

Wel een film die eens de moeite is om te bekijken. De acteerprestaties zijn best goed, zowat elke acteur wist een bepaalde indruk mee te geven aan zijn personage. Irons mag dan wel de conservatieve, verwerpelijke hoofdpersoon zijn - hij doet dat vlekkeloos. Streep vind ik niet zo speciaal, geeft altijd een wat seutige indruk maar eigenlijk nog niet al te veel gezien van haar. Glenn Close is een topactrice en dat blijkt hier ook weer. De make-up was wel ok, maar het is wat overdreven vooral in Irons zijn gezicht.

Het laatste deel van de film kwam voor mij een beetje uit het niets maar het was misschien wel nodig om de film wat memorabeler te maken. De ommekeer van Irons is wat drastisch gezien zijn verleden. Maar uiteindelijk is de boodschap van de film toch onder meer dat familie erg belangrijk is en dat het uiteindelijk altijd op de eerste plaats zou moeten komen. Trueba (Irons) doet er wat lang over om dat te beseffen, maar wijsheid komt met de jaren (zeggen ze).