
The House of the Spirits (1993)
Alternatieve titel: Het Huis met de Geesten
Verenigde Staten / Duitsland / Denemarken / Portugal
Drama / Romantiek
140 minuten
geregisseerd door Bille August
met Meryl Streep, Jeremy Irons en Winona Ryder
Het verhaal speelt zich af in Zuid-Amerika voor de Tweede Wereldoorlog. De arme Esteban trouwt met Clara en ze krijgen een dochter genaamd Blanca. Esteban werkt hard en krijgt uiteindelijk een groot huis met veel land. Hij wordt conservatief en wordt gevreesd door zijn werkers. Wanneer Blanca opgroeit wordt ze op jonge leeftijd verliefd op een jonge revolutionair, Pedro, die de werkers overhaalt om te vechten voor het socalisme. Het blijkt haast onmogelijk te zijn dat Pedro en Esteban niet tegenover elkaar komen te staan. Esteban probeert om de liefdesaffaire te stoppen, maar na verloop van tijd groeien vader en dochter steeds verder uit elkaar.


De cast is weergaloos, La Streep en La Close die een ontroerende zielsverbinding aangaan.
Jeremy Iron die een heel krachtig personage neerzet en Antonio Banderas die lange tijd de nagel aan zijn doodskist is. Maar ook Winona Ryder is fantastisch en de korte maar indrukwekkende rol van Vanessa Redgrave tilt de film ook naar een hoger level.
Kortom deze film heeft alles wat je van een boeiende, spannende en indrukwekkende film mag verwachten, emotie, diepgang, spanning verweven met elkaar tot een epos, dat je nog -heel lang-
bijblijft.
Vooral van de vader, die toch zondermeer een verwerpelijk personage is, kan ik niet geloven dat hij op het einde tot 'inkeer' komt. Zelfs dan nog is het ook maar gewoon omdat zijn eigen privileges vervlogen zijn. De scène met de boertige soldaat, met schoenen op tafel en jawel, dikke sigaar in de mond, is ronduit lachwekkend. De aanstaande echtgenoot van Blanca: een potsierlijke vent met een zo mogelijk nog belachelijker accent waarvan je niet kon uitmaken of het nu een Frans of Duits accent moest voorstellen. Ook de scène waarin hij zijn verloofde betrapt aan de rivieroever: die twee lichamen die daar heel opzichtig op de oever liggen, hoe onnozel kan je het verzinnen?
Heel de productie liet trouwens te wensen over. De hacienda leek zo uit de Efteling te komen, de bergen in de verte waren nog nat van de verf. Arbeiders in vers gestreken poncho's met keurige gaten erin, oorlogje simuleren met wat nette houtvuurtjes links en rechts: zo armtierig allemaal, het leek wel een knuddige tv-film. Enig (irrelevant) lichtpuntje: de werkelijk ravissante Wynona Ryder.
Ik had deze film ooit al eens gezien en nu na al die jaren herzien.
Nu nog steeds maakt deze film op mij indruk en raakt het mij weer enorm,mede dankzij
het voortreffelijke acteerwerk van de gehele cast.
Bijster origineel is het niet maar de sfeer,emotie, en spanning maakt dat helemaal goed.
Het verhaal speelt zich af voor de tweede wereldoorlog en gaat over een verboden
liefde waarin een vader de liefdesaffaire van zijn dochter probeert te stoppen,waardoor
zij steeds meer uit elkaar groeien.
Naast drama en romantiek is politiek en het schenden van de mensenrechten ook
een belangrijke thema in deze film.
Deze film is nog steeds absoluut de moeite waard om te kijken en ik heb geen
spijt van deze herziening.
4*
Prachtige film is dit, met een voortreffelijk scenario dat zeer goed wordt gebracht.
En natuurlijk is er de topcast, waarvan ik Jeremy Irons wel de beste van allen vind, hij overtreft zichzelf in deze prent.
Het verhaal speelt zich af over een lange tijd, bijna een mensenleven, en het ouderdomsproces is fantastisch gedaan bij alle acteurs, maar vooral bij Meryl Streep en Jeremy Irons is de make-up verbluffend.
Ik heb de film begin jaren 90 al eens gezien, maar nu, na al die jaren is hij nog steeds zeer actueel en heeft hij me weer weten te boeien van begin tot eind. En hoewel het een lange film is, 2 uur en 20 minuten, kent hij geen enkel moment van zwakte.
Is en blijft een uitstekende film.
Vooral de mensen van de make-up verdienen hier alle lof.
Maar ook de ganse cast doet het prima.
Toch wel een aanrader deze boekverfilming.
Trouwens, de toevoeging van die paranormale krachten sloeg echt nergens op.
Ondanks zijn tekortkomingen hier en daar een prachtige film met een enigszins mystieke sfeer (magisch realisme), die je wel meer tegenkomt in Zuid-Amerikaanse boeken (Gabriel García Márquez !) en films. Bijzonder mooi, mede door het pakkende acteerwerk van Glenn Close, Jeremy Irons and Winona Ryder.
Film is prachtig in scène gezet, mooie decors, sublieme en weelderige beeldvorming en kan bogen op een sterke cast. Meryl Streep is "de" Amerikaanse actrice van de laatse decennia en jeremy Irons heeft altijd iets bijzonders in zich.
1993. Het jaar van Schindlers List en The Age of Innocence. Het jaar van Pacino in Carlito's Way, van Slater in True Romance en van Murray in Groundhog Day. Het jaar 1993 was in mijn ogen vooral het jaar van The House of the Spirits. We zijn in dat jaar gezegend met films die ons voor altijd bij zullen blijven. Films die ons kippenvel bezorgden, die ons lieten huilen en lachen. Films waardoor we onszelf zijn tegengekomen.
The House of the Spirits is een epos die zijn weerga niet kent. Buiten een geweldig presterende cast, het tijdsbeeld en de cinematografie was het vooral het verhaal dat uitblonk. Groots, in alle opzichten. Een film die je overwhelmed met liefde en haat, en vooral hoe dicht die twee aspecten bij elkaar liggen. Werkelijk alles klopte aan deze film. De kleine details (zoals in het proloog, het einde en Clara's dood) zijn van buitenaards hoog niveau. The House of the Spirits is een film die je in een emotionele greep neemt, en niet meer loslaat. Een film die je nooit meer zal vergeten.
Onvoorstelbaar onderschat ook. Een 6,9 op IMDB en 3,48 op MovieMeter. De lofzang die ik in dit bericht uit is niet uit de lucht gegrepen, een plaats in mijn top tien is dan ook niet meer dan terecht. Een enorme aanrader mocht je deze klassieker nog niet gezien hebben.
Óh, en Meryl Streep bewijst in deze film eens te meer van buitenproportionele klasse te zijn. Eenzame hoogte.
Hoewel ik redelijk geïnteresseerd bleef tijdens de duur van de film en de decors er met name heel goed uitzagen, zitten er teveel onregelmatigheden in de film. Het geheel voelt niet consistent aan. Bijvoorbeeld het eerste halfuur is bij momenten grappig, zelfs één scéne om te gieren (de dikke moeder). Terwijl voor de rest van de film het er toch wel redelijk serieus aan toe gaat. De film slaagt er niet in om de grote tijdsspanne realistisch aan te laten voelen. Van de hak op de tak.
Trouwens, de toevoeging van die paranormale krachten sloeg echt nergens op.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik de scène waar jij op doelt niet echt om te lachen vind. Moeder ligt op bed, moet (op een niet zo smakelijke wijze) verzorgd worden door Close die dan te horen krijgt van haar broer dat hij vertrekt. Het is misschien wel de meest tekenende scène van haar onvoorstelbaar deprimerende leven.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik de scène waar jij op doelt niet echt om te lachen vind. Moeder ligt op bed, moet (op een niet zo smakelijke wijze) verzorgd worden door Close die dan te horen krijgt van haar broer dat hij vertrekt. Het is misschien wel de meest tekenende scène van haar onvoorstelbaar deprimerende leven.
Zo kan je het ook zien. Ik vond het toch vooral over the top (fake) en daarom lachwekkend. Maar deze film zit nu weer in m'n achterhoofd om nog eens te bekijken, waarvoor dank.
Het laatste deel van de film kwam voor mij een beetje uit het niets maar het was misschien wel nodig om de film wat memorabeler te maken. De ommekeer van Irons is wat drastisch gezien zijn verleden. Maar uiteindelijk is de boodschap van de film toch onder meer dat familie erg belangrijk is en dat het uiteindelijk altijd op de eerste plaats zou moeten komen. Trueba (Irons) doet er wat lang over om dat te beseffen, maar wijsheid komt met de jaren (zeggen ze).
Aardige elementen die te noemen zijn wel acteerprestaties van onder andere Irons, wat een verschrikkelijke man. Glenn Close is ook erg goed en het beeld wat ze tijdens die biecht schets over zonde, de rol van de vrouw en de bekrompenheid daaromtrent vind ik dan wel weer erg sterk. De militaire Junta maakt het richting het einde dat toch nog echt even interessant met de gebruikelijke tegenstanders, machtsovername en neerbuigendheid en de vraag hoe bepaalde dingen uit gaan pakken. De uiteindelijk woorden van Esteban die aangeeft zich vergist te hebben maken de film dan toch weer net de moeite waard om de film uit te zien. De muziek is overigens ook wel mooi.
Verder, aardig een keer gezien te hebben, grootste en bekende titel maar behalve dat toch wel traag en gedateerd. Op naar de volgende film zou ik zeggen.
Hoewel ik het boek 100 keer beter vond...
Boeken worden meestal beter bevonden dan de films, en dan vooral als het boek eerder wordt gelezen dan de film wordt gezien.
Bij een boek geef je je eigen interpretatie aan het beschrevene. En jouw fantasie is altijd (100 keer) beter dan die van de regisseur. (In elk geval vaak anders, waardoor de film dan meestal tegenvalt.)

Boeken worden meestal beter bevonden dan de films, en dan vooral als het boek eerder wordt gelezen dan de film wordt gezien.
Bij een boek geef je je eigen interpretatie aan het beschrevene. En jouw fantasie is altijd (100 keer) beter dan die van de regisseur. (In elk geval vaak anders, waardoor de film dan meestal tegenvalt.)

Ja. Bedankt dat je een bericht uit 2013 naar boven haalt.
Ben inmiddels iets ouder en kan een mooie verfilming los zien van het originele verhaal.
Ja. Bedankt dat je een bericht uit 2013 naar boven haalt.
Ben inmiddels iets ouder en kan een mooie verfilming los zien van het originele verhaal.
Haha, graag gedaan. (Had ik niet op gelet, sorry.)
En eh... good for you.