Garden State (2004)

Een ogenschijnlijk feelgood niemendalletje slaagt erin iets te doen dat zeer weinig films in de filmgeschiedenis zó raak is gelukt; spreken namens een generatie. The Graduate sprak namens onze ouders. Garden State doet dit voor opgroeiende twintigers.

Homecoming is het thema van Garden State. Verbinden met oude vrienden. Ontdekken van de geneugten des levens. De liefde van je leven tegen komen.

Aan de rand van een schijnbaar eindeloze afgrond schreeuwen de drie hoofdpersonages op de toppen van hun longen in een kloof. Het is een moment dat definieert, hoe het voelt om in de late tienerjaren, uit te kijken over het leven. Tegelijkertijd staan ze aan de rand van ‘het grote mensen leven’ met verantwoordelijkheden en verwachtingen.

Het is Natalie Portman, die de show steelt als ‘Sam’. Met haar betoverende lach. Sam is in wezen de volwassen versie van haar personage uit Beautiful Girls. Ze is twintiger, maar een ‘jong volwassen’ vrouw. Hoe zij een film veel interessanter kan maken bewees ze al in Léon, Beautiful Girls, Closer en Black Swan. Ze heeft ‘hart & soul’. Ze brengt een intimiteit in scenes die kijkervaringen naar haar films tot zeldzaam mooie maakt. Bravo Natalie. Daarnaast is Peter Sarsgaard een prettige vondst die de film soms een aangenaam randje geeft.

De muziek. Ja, die mag bij deze film niet onvermeld blijven. De keuzes voor muziek bij sommige scènes passen naadloos en brengen die ‘extra beleving’. Muzikale uitschieters toch wel: Zero 7 en The Shins.

Een aantal scenes verdienen het predikaat meesterwerk. Garden State doet precies wat van films verwacht wordt; neem een aantal kunstvormen en creëer er één. Het is een gepassioneerde mix van visuele flair, mooie dialogen, hippe muziek en hartverwarmende pathos.

Degelijke film met vooral goed acteer werk van Portman. Ook met de soundtrack zit het wel goed.

Jammer van het cliché einde. Dit was ver van tevoren te verwachten.

Slopende film met weinig inhoud. Het prima acteerwerk en de muziek zorgen toch voor een uiteindelijk dikke twee als ster...

Heb weinig met deze film. Te luchtig voor me, komt wat saai over, moet niet echt lachen want ik vind het wat overdreven komisch. Echter ben ik allang blij dat het niet die typische Amerikaanse humor is. Maar toch.. Laten we het er gewoon bij houden dat dit niet mijn soort film is.

Misschien was mijn verwachting te hoog maar eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan. Ik vond het verhaal vrij saai, een beetje vlak en het wist me maar niet te pakken. De achtergrond en de psychische problemen van Andrew vond ik nog best interessant maar dan wordt het ineens een dom liefdesverhaaltje zoals we veel vaker (en veel beter) gezien hebben. Het acteerwerk is oké ook al ben ik niet zo'n fan van Portman.

“If you can't laugh at yourself, life is going to seem a whole lot longer than you'd like.”

Garden State is een leuke indiefilm. Zach Braff heeft een film gemaakt met een goed verhaal en veel kleurrijke personages. De film gaat over een man die leert om te gaan met zijn gevoelens en emoties die hij jarenlang door toedoen van medicijnen heeft weggestopt.

Het ontdekken van de liefde, omgaan met de dood van je moeder en het onder ogen zien van de stroeve relatie met je vader, het zijn allemaal zaken die Braff op een luchtige maar ook serieuze manier aankaart. Een moeilijke balans maar het lukt Braff om het allemaal echt en oprecht over te laten komen. Portman is een aparte, kleurrijke en energieke verschijning en de chemie met Braff is uitstekend. De scene in het bad was een kippenvelmoment. Het gedeelte met Braff, Portman en Sarsgaard die op avontuur gaan is niet al te interessant en hier werd het dan ook wat langdradig. Maar voor de rest is Garden State een interessante en originele film met een mooie boodschap.

Garden State (2004) Review

Intro; De film Garden State heeft sinds hij is uitgekomen ten eerste veel lovende reacties, maar later juist erg kritische reacties gehad. In deze tijd wordt de film soms afgekraakt, maar soms ook weer heel erg gewaardeerd. In deze review wil ik uitleggen wat ik van de film zelf vind, en hoe ik tegen deze wisselende kritieken aankijk of waar dit naar mijn idee aan zou kunnen liggen.

Allereerst vind ik het erg dapper van Zach Braff dat hij deze film heeft gemaakt, omdat de film deels zijn persoonlijke verhaal weergeeft, en hij daarbij dus iets van zichzelf bloot geeft aan de hele wereld. Zach Braff was iemand die ik eigenlijk altijd belachelijk vond vanwege zijn rol in Scrubs, maar door deze film heb ik waardering voor hem gekregen en een andere kant van hem gezien. Het is wel goed dat hij eerst veel ervaring heeft opgedaan als acteur en ook als regisseur van afleveringen bij Scrubs om uiteindelijk deze film te kunnen maken. Scrubs is daarnaast een internationaal geliefde ziekenhuis sitcom, waardoor hij al veel fans en bekendheid heeft gekregen. Dit hielp waarschijnlijk wel bij het promoten en publiek krijgen voor zijn film.

Naast de lovende reacties die de film in de eerste jaren kreeg zijn er daarna veel heftige kritieken op de film gekomen. Naar mijn idee komt dit omdat veel mensen boos op Garden State zijn omdat ze een gedeelte van zichzelf erin terug zien/herkennen wat ze nu liever niet meer zouden terugzien. Maar iedereen maakt een transformatie door, en dit is toevallig ook wat er in de film gebeurd. Juist deze transformatie is het onderwerp van de film wat ik en velen een mooi en boeiend verhaal vinden. De mensen met kritiek vinden het juist naar om zichzelf te herkennen en herinneren van voor de transformatie. Dit is naar mijn idee echter geen rechtvaardiging om zo lost te gaan met kritiek dat de makers van de film zich persoonlijk aangevallen voelen, wat gebeurd is bij Zach Braff, maar zelfs ook bij Nathalie Portman.

De eerste keer dat ik film zag heb ik er zelf ontzettend van genoten. De film raakte mij omdat ik het een simpel maar goed en ontroerend verhaal vond over een mooie transformatie die jongvolwassenen kunnen doormaken. Ik herkende hierin wel wat van mijzelf terug. Daarnaast vond ik de soundtrack echt ijzersterk, het paste perfect bij de moment in het verhaal en versterkte de emoties die overgebracht moesten worden. Ik voelde hierdoor nog meer mee met de film dan ik normaal zou doen. Hij heeft natuurlijk ook niet voor niks een Oscar voor deze soundtrack gekregen. Na de film nog meerdere malen gezien te hebben irriteerde ik me wel aan sommige ‘gemaakte dingen’. Zoals de naar mijn mening gekunstelde dialogen die in het echte leven niet plaats zouden vinden maar alleen in een film. Daarnaast makten ze gebruik van CGI om de steengroeve te tonen, terwijl ze ook een echte locatie hadden kunnen gebruiken. Het realiteitsgehalte is niet erg hoog door de gekozen locaties, op mij kwam het over alsof hij vooral mooie beelden wilde tonen van de ‘Garden State’. Het is logisch en lief van Braff dat hij locaties heeft uitgezocht die mooi voor het publiek zijn en wat laten zien van New Jersey.

Er wordt kritiek daarnaast gegeven op het karakter van Natalie Portman dat het te oppervlakkig zou zijn, maar juist bijvoorbeeld de manier waarop Sam en Andrew elkaar ontmoeten is helemaal niet oppervlakkig. De meeste mensen spreken elkaar namelijk niet zomaar aan in de wachtkamer van de dokter of een ziekenhuis. Dit maakt haar karakter meteen duidelijk en geloofwaardig. De vrienden van Andrew zijn heel afwisselend, van grafdelvers tot een super rijke jongen door een toevallige uitvinding. Het is een rustige film, die toch wat chaotisch verloopt en soms wat random lijkt door de overgangen van situatie naar situatie zonder tussenstuk of introductie.

Ik vind Garden State een onmisbaar document omdat het een soort inkijk is in een bepaalde subcultuur uit een bepaalde tijd. Het geeft echt weer hoe de jongeren van die tijd hun leven beleefden en op de loop lieten, wat nu natuurlijk soms nog gebeurd. Het is juist een mooie film omdat er ook foutjes in zitten en duidelijke punten van kritiek zijn. Maar ik vind het als regiedebuut echt een bijzonder goede film.

Origineel, intelligent en geestig maar de film wist me niet echt te raken. Maar dat lijkt ook precies het thema van de film te zijn: het beschrijft de huidige generatie die in een soort bubble leeft, beschermd tegen alle mogelijke pijn en tegenslag in het leven, maar daardoor ook cynisch, afgestomd en ongelukkig is. We laten ons niet meer raken door in een nepwerkelijkheid te leven waarin we niet eens meer huilen om de dood van onze moeder. Maar uiteraard kan liefde ons weer in contact brengen met het echte leven, zodat de film een oplossing en een happy end geeft.

Film over het zoeken naar wat geluk betekent en hoe het te vinden en ook hoe het vast te houden.

Fris acteren van Natalie Portman.

Rustige film die toch boeit.

Blijkbaar alweer tien jaar geleden voor het eerst gezien. Gisteravond weer bekeken en van 3,0* naar 4,5* - hoe een mens kan veranderen. Bloedmooie film. Grappig tragikomisch, een lekkere indie-feel, mooie dialogen, schitterende muziek en ik ben wederom verliefd geworden op Natalie Portman.

4,5*

Wat een aangename verrassing deze film! Schitterend gespeeld door Nathalie Portman en Zach Braff. Het oog voor details, hele mooie dialogen, de keuze van muziek op de juiste momenten en van tijd tot tijd super grappig (moest soms hardop lachen en dat gebeurt niet bij veel films). Voor degenen die dit ook een zo'n geweldige film vinden raad ik aan om ook de film 'Safety not garanteed' te kijken. Ook een drama / komedie die mij tevens aangenaam heeft verrast! Echt een hele dikke 4 Sterren voor dit meesterwerkje!

Een kleine film met vele grootse momenten.

Er zit heel wat boeiende en verrassende elementen in deze.Is niet de komedie met de overdreven grappige momenten maar eerder de subtiele glimlach.Geladen met goede muziek is dit eentje voor meerdere kijkbeurten.Het is nooit een romcom maar zoveel meer.Als je openstaat voor wat anders,probeer deze eens

Na alle lovende reviews had ik er toch wat meer van verwacht, maar niettemin is dit wel een vermakelijke film geworden, rondom een wat depressieve en gesloten jongen die terug in zijn oude dorp komt na de dood van zijn moeder en daar een romance krijgt. Wel jammer dat de film zowel als drama en zeker als komedie lang niet alle potentie benut, kreeg vaak het idee dat men niet zo goed wist welke kant ze op moesten gaan. Zach Braff speelt wel goed en Natalie Portman is ook erg charmant en ontwapenend in haar rol. Het levert een aantal mooie dialogen op en de muziek versterkt vaak ook het gevoel. Maar nogmaals, er had meer in gezeten. Dat is wel het gevoel dat bij me overheerst.

3*

Een vermakelijke romantische komedie, die op sommige punten net iets grappiger of absurder mocht zijn. Het feelgood gehalte blijft vrij ingetogen en voelt daardoor nooit aan als te Hollywood. De soundtrack kent een aantal rake treffers en is een waardige aanvulling op sfeer van de film. De droogheid waarmee hoofdpersonage Andrew Large zeker in het begin van de film de ene na de andere ervaring ondergaat werkt op de lachspieren.

Zeker een aanrader voor wanneer de geliefde nog eens een romantische film wilt zien, en je geen zin hebt in het laatste Julia Robert vehikel.

Ik zag pas nog Five Easy Pieces, met Jack Nicholson die naar huis keert omdat zijn vader ziek is. En dus op die manier opnieuw geconfronteerd wordt met zijn verleden. Met issues waar hij voor gevlucht is. Zelfde voor die andere film die ik onlangs zag: Manchester by the sea. Andere motieven, maar insteek blijft hetzelfde. Garden State van en met Zach Braff (voor mij ook het enige dat ik van die man ken) in een zeer oppervlakkige film. De film wordt wat wakker geschud als hij Natalie Portman ten tonele verschijnt. En dan is het verre van haar beste filmrol. Nergens wordt het echt boeiend. Hier en daar merk je wat flauwe humor die goed bedoeld is, maar niet echt uit de verf komt. En de soundtrack mag dan wel leuk zijn, het lijkt hier meer de grijze film te verdoezelen.

Niet echt mijn ding dus, nogal brave romcom waarvan ik niet echt begrijp wat mensen (en critici) hier nu in zien.

Debuterende schrijvers willen vaak ‘hun verhaal’ kwijt: debuterend regisseur Braff lijkt met Garden State ook een persoonlijk verhaal van zich af te willen schrijven. Knap is echter dat hij het anekdotische ontstijgt door de rode draad er een te laten zijn die universele zeggingskracht heeft voor vele opgroeiende adolescenten.

Je eigen stem durven vertrouwen. Jezelf openstellen voor de wereld om je heen. Je eigen verleden en demonen onder ogen komen en je ertegen afzetten vanaf een grens die je zelf mag en moet bepalen. Film Pegasus en de grunt noemen hierboven al wat elementen die ik kan onderstrepen; het fijne is dat Braff een manier heeft gevonden om zich op een liefdevolle manier te onttrekken aan zijn invloeden en beperkingen om zichzelf klaar te stomen voor het leven. Dat immers al volop aan het voortschrijden is.

Wat me altijd sterk bijgebleven is: als Braff aan Portman uitlegt dat nostalgie vaak heimwee is naar een plek die niet meer bestaat. Hoe veelzeggend is later de scene in de badkuip als Braff verklaart zich veilig te voelen, precies datgene waar je bij je eerste stappen richting volwassendom even geen aanspraak op kunt maken. Prachtig.

Braff kijkt zijn demonen in de ogen, komt opnieuw in contact met zijn gevoel en doet dat alles in een al even persoonlijke audiovisuele invulling, met quirky humor ter relativering. Soms wat diffuus en als geheel misschien een ratjetoe van vondsten, maar altijd even charmant. Zijn andere films nooit gezien, maar deze pakt niemand meer van hem af. Net als Nathalie Portman trouwens, in een rol waar ik (na Léon) zomaar even voor de tweede keer verliefd op haar werd. Misschien eerder een 4*- film maar Braff heeft de gunfactor met volle wind mee: 4,5*

Werkelijk fantastische Coming-Of-Age Drama.

Omhoog gehaald naar het magische 5*.

Ik geef ook de allerbeste films zelden 5*, maar deze film blijft al jaren continu door mijn hoofd spoken met als hoogtepunt die prachtige badkuipscene waar Zach instort. Wondermooi.

5* !

Garden State gaat over Andrew Largeman(Zach Braff), een acteur wonend in Los Angeles, die lethargisch door het leven gaat omdat hij behoorlijk gedrogeerd is wegens niet duidelijke psychische klachten. Vanwege gebrek aan acteerwerk, werkt hij als ober in een Vietnamees restaurant. Wanneer Largeman's moeder overlijdt moet hij terug naar New Jersey, the Garden State. Hij wordt daar weer herenigd met zijn vader (Ian Holm) met wie hij een getroubleerde verhouding heeft maar ook met zijn oude vriendenkring die allemaal eigenlijk geen spat veranderd zijn sinds zijn vertrek. Hij wil dan ook het liefst zo snel mogelijk weer terug naar Los Angeles. Dit veranderd wanneer hij in de wachtkamer bij een neuroloog de spontane kletskous Samantha (Natalie Portman) ontmoet. Zij weet hem met haar spontaniteit en impulsiviteit uit zijn lethargie te doen ontwaken.

De film heeft een luchtig karakter dankzij zijn kleurrijke characters maar onderhuids voel je de opgekropte spanning die Largeman ook voelt. Ik ben normaal geen fan van Zach Braff want hij maakt altijd een vrij dissociatieve indruk maar dat past juist uitstekend bij deze rol. Natalie Portman is gewoonweg geweldig in deze film. Ze speelt zo opgewekt en ontwapenend dat het onmogelijk is om geen zwak voor haar te krijgen. Mark (Peter Sarsgaard) vond ik een dubieus character omdat niet duidelijk is of hij een echte vriend van Largeman is of slechts misbruik van hem maakt. Hij deed me denken aan de vroegere beste vriend van mijn jongere broertje. Ook zo'n sjacheraar die vol grote plannen zat maar inmiddels de 30 gepasseerd is en nog altijd bij papa en mama op zolder woont en zijn leven wegblowd. Ian Holm vond ik weinig toevoegen. Bovendien is hij too British to be from New Jersey. De soundtrack is uitstekend met o.a. Coldplay, The Shins en Zero 7 maar het topstuk is Let Go van de inmiddels niet meer bestaande groep Frou-Frou.

Garden State is ondanks de onderliggende bedrukte sfeer wel een geweldige feel-good film met name dankzij de schitterende rol van Natalie Portman. In één woord: geweldig!

Minder overtuigd van de film dan sommige anderen hier. Best wel van genoten, maar ik heb eveneens het gevoel dat de film ook niet te lang zal blijven hangen. Centraal staat Large die een leven heeft geleid die nauwelijks de zijne was. Van kindsbeen gedrogeerd met pillen leidt hij een oppervlakkig bestaan en staan zijn gevoelens en emoties op een laag pitje.

Door de gebeurtenis met zijn moeder wordt hij opnieuw geconfronteerd met zijn jeugd en roots. Hij gooit zijn pillen overboord en tracht opnieuw te leven. Het trauma met zijn moeder, zijn moeilijke verstandhouding met zijn vader, liefde en zorgzaamheid, ... komen opnieuw dichter bij zijn realiteit te staan.

Fijne rol ook van Portman die als een energieke overenthousiaste vriendin zijn leven extra schwung geeft en zijn ogen opent. Hier en daar humoristisch, al is dit eerder gelaagd. Fijne wegkijker wel met een diepere betekenis, maar het kwam net te weinig binnen bij me om écht aan te slaan.

Fijn rom-com-ing-of-age verhaal dat uitblinkt in zijn rust en eenvoud. Bovendien een plezier om Portman en vooral Brach zelf bezig te zien.

Klein beetje storend waren de beelden die op enkele momenten een arthouse-tintje hadden - nergens voor nodig.
Héél erg storend was het laatste gesprek in de laatste minuut. Niks mis met een happy end, maar de manier waarop de liefde en het verlangen naar elkaar en de honderd % zekerheid moesten getoond worden, dat was er helemaal over.

Oké.

Garden State opent vooral erg lekker met een zeer vlotte regiestijl. Braff mag dan zelf ook de hoofdrol vertolken, maar diegene achter de productie tijdens zijn scenes weten ook waarover zij het hebben. Leuke presentatie vooral, gecombineerd met een vlotte toonzetting, die gaandeweg alleen steeds meer weg begint te ebben.

Zoals verwacht treedt uiteindelijk wat meer sentiment binnen, waardoor het eerste halfuur wat verloren begint te gaan. Het moment dat Portman in beeld komt vond ik het niveau aanzienlijk dalen. De motivatie achter haar personage is duidelijk (iedereen is ook uniek) maar de liefdesrelatie vond ik vooral remmend. Ik keek veel liever naar Braff en zijn wonderlijke wereld in een film die gedurende het begin volop komedie was.

Niet dat Braff trouwens een briljante hoofdrol neerzet. Hij acteert net wat te makkelijk door op een enkele expressie te leunen, maar het eerste halfuur is nog wel leuk opgezet. De subtiele trucjes verdwijnen gaandeweg wat meer, en ondanks dat Garden State nooit een opgave is wordt het nergens echt speciaal meer. Het onvoorspelbare begin begint ook af te vlakken naar een film die je helemaal uit kan tekenen.

Het bittere smaakje dat de film achterliet is bepalend voor mijn kleine voldoende, want ik kan het onmogelijk een slechte film noemen. Eenmaal de ontwikkeling van de personages echter naar de voorgrond wordt getrokken verdwijnt het unieke visuele tintje van de film, en dat was wel de factor die het eerste halfuur mooi draaiende kon houden. Garden State is prima uit te kijken, maar eenmaal de USP in de personages zelf komt te zitten presenteert de film zich naar mij toe juist wat minder uniek. Had liever gezien dat de film enkel en alleen doortrok rondom Braff.

Bij de kringloop opgepikt omdat ik begrepen had dat de film best wel goede cijfers kan weerleggen. Trekken deed de film me in eerste instantie niet echt en duurde het best even tot ik de film erbij pakte.

Zoeken was het zeker even met het bekende gezicht van Scrubs, Zach Braff, die niet alleen de hoofdrol speelt maar ook het scenario schreef en regisseur was, wat toch best wel een prestatie te noemen is en dat uiteindelijk met verve doet en wellicht voor dit verhaal uit eigen arsenaal of tapte of mensen om zich heen had geobserveerd. Want het is niet moeilijk voor te stellen hoe veel mensen falen in Hollywood en vast komen te zitten in één of ander kruimelbaantje en in een soort limbo blijven hangen tussen verwachting en realiteit, schaamte voor familie en de lastige keuze te blijven geloven of de droom op te geven. Zo wordt Andrew in eerst ook gebracht met de gebruikelijke jong adult midlife met mislukte carrière. Herkenbaar is het onvermogen van de omgeving de symptomen te herkennen of het te begrijpen, bovendien vind ik het onderwerp in die zin van deze tijd en actueel. Maar buiten dat blijkt Andrew een nog grotere molensteen mee te slepen.

Interessant is het beeld van de jongen die overal aan de zijlijn staat, de begrafenis van zijn moeder bijvoorbeeld, de moeizame relatie met zijn vader of het avondje met vrienden waar hij bij 'spin the bottle ' niet minder op zijn plek kon zijn. Iedereen geniet behalve hij, of zit daar al een verholen aanklacht in dat verwacht wordt dat je daarin in mee gaat en dat dit normaal gedrag is als je jong bent? Het tragikomische, maar wel herkenbaar, gedeelte krijgt verder gestalte met de ontmoeting van Sam waar definitief de weg word ingeslagen dat de buitenbeentjes wellicht raar zijn maar wel zichzelf terwijl al het andere klem zit in een keurslijf, met de ongemakkelijke familie van Andrew als kers op de taart. Het is de zoektocht naar het evenwicht tussen je zelf durven zijn en los durven laten, durven genieten, en vooral dat laatste lijkt Andrew parten te spelen. Fijn is de chemie die ten grondslag ligt aan het geheel tussen Andrew en Sam waar Andrew vooral zichzelf kan zijn en veilig voelt, de basis voor de ultieme relatie als je het mij vraagt.

Garden State is daarmee een interessante film te noemen die niet echt definieerbaar is als komedie, tragi of drama maar vooral apart en bijzonder is maar daarmee wel ver buiten de gebaande, en vooral cliche, paden blijft. De uitspraak van de bewaker bij de gevonden kloof staat tot op zekere hoogte symbool voor het leven met het 'verkennen van de onpeilbare diepte' want wie ben je, wat wil je, wat is goed voor je en wat niet. En zo blijkt Garden State toch een meer dan sterke film.

Een onverwachte outsider, zo film uit het leven gegrepen van jonge mensen.

Uitstekend acteer spel.

Een easy going film, over een sombere jongeman.

Met een ongelukkige jeugd.

En onverwachts de liefde van zijn leven vind.

En vrienden die hem weer glans in zijn leven geven.

Prachtige film drama komedie film.

Vervelende film, alsof iedereen aan drugs en sex en alcohol zit en oppervlakkig is..... Pffff het meisje in de hoofdrol maakt het nog net leuk, maar de rest is onrealistische domme pubers..... Nee geen aanrader

Nou echt niet...