WarGames (1983)

Dat deze film dankzij inbelmodems en 5¼"-floppies gedateerd is laat me nou echt volstrekt koud: wat ik zie is een leuk en spannend verhaal met een heel aardig uitgangspunt, geschikt voor de tiener- èn de thrillermarkt, en zo snel verteld en soepel geregisseerd dat hij ook dertig jaar later nog onderhoudend is. Leuk om Matthew Broderick zo jong te zien, nog ver voordat hij zo'n slechte smaak in echtgenotes kreeg. En veel mensen hier herinneren zich de prachtige Ally Sheedy kennelijk vooral van The breakfast club (1985), maar zelf wil ik toch ook een lans breken voor St Elmo's fire uit datzelfde jaar.
 

Er is een tweede deel heeft iemand het gezien?
Heet War Games 2

Zie Wargames: The Dead Code (2008)

Stoere film hoor. In het begin komen de hackskills van een jonge Matthew Broderick aan bod. Altijd leuk om je schoolcijfers te upgraden. Erg cool om te zien hoe dat gaat met jaren '80-technologie. Het wordt alleen vervelender als er opeens een nucleaire oorlog tussen de VS en de USSR gesimuleerd wordt en wel zo overtuigend dat het militaire hoofdkwartier er in trapt. Vanaf dan wordt het lichtelijk ongeloofwaardig en je weet ook wel hoe het afloopt. Wat humorvolle momentjes en de nog immer toffe technologie vergoeden echter een hoop.

Goede film over een computernerd die een wereldoorlog uitlokt.
De film dateert uit de vroege jaren '80 en dat merk je ook aan de computers die toen werden gebruikt, raar om die spullen eens terug te zien.
Maar het gaat hem dus om de film hier, en die is wel goed, prima vertolkingen ook met de nog jonge Matthew Broderick en destijds al oudgedienden Dabney Coleman en John Wood.
Het was en hele poos gelden dat ik deze film nog eens had gezien, maar had de tweede film die pas veel later is uitgekomen (2008) opgenomen in mijn collectie en dan kon deze natuurlijk niet ontbreken.
Deze eerste is trouwens wel beter dan de tweede.

Wilde Wargames altijd al eens zien, maar het kwam er tot deze week nooit van. Ik kan me best voorstellen dat deze film destijds de nodige indruk maakte. Tegenwoordig lachen we om de prehistorische computers en het simpele hacken van toen, maar het is wel erg vermakelijk en het levert ook nostalgische gedachten op naar het computertijdperk uit de jaren 80 en 90, lekker primitief. De gedachten dat je je schoolcijfers kunt aanpassen heeft iedereen denk ik wel gehad. Dat je er bijna een wereldoorlog meer creëert vast niet. En maar goed ook

Wargames is trouwens nog altijd vrij spannend, ondanks de gedateerdheid van de technieken. Het concept is goed en de uitwerking tot het einde ook wel. Al vond ik dat deel dat ze op de vlucht zijn wat minder interessant. De momenten met de computers, inclusief het vrij aardige einde deden het hem. De cast weet ook best te overtuigen, zonder grote uitblinkers.

3,5*

"A strange game. The only winning move is not to play."

Lang, lang geleden. In een tijd dat de (huis)telefoon en de computer nog wat gemeen hadden en mensen een erg onrealistisch beeld hadden wat de huidige technologie kon doen werd WarGames gemaakt. Een kindvriendelijke koudeoorlog film met Science-fiction elementen.

Een van Matthew Broderick's zeldzame goede acteerprestaties, samen met Ferris Bueller's Day Off natuurlijk. Broderick speelt David, een student die helemaal into-computer is en per ongeluk de computer die de lanceringen van de Amerikaanse kernkoppen regelt hackt en denkt de nieuwste game van een software bedrijf te hebben gevonden. Ally Sheedy, die later in The Breakfast Club en Short Circuit zou spelen, deed het ook prima als zijn vriendin Jennifer. John Wood was ook wel grappig als de oude computer-programmeur.

Heerlijk die oer-oude computers, even keek ik er raar van op. Wat heeft een telefoonlijn in godsnaam met een computer te maken? Maar ik ben dan ook van ver na die tijd, en realiseerde me dat de eerste dagen van het internet inderdaad over een telefoonlijn ging. De film mag dan niet helemaal realistisch zijn zo erg is dat nou ook weer niet. Ik vind het wel altijd vervelend in films uit de (70s,) 80s en 90s dat mensen een erg slecht idee hebben van wat hun computers konden doen. Inbreken op de computer van het Amerikaanse leger anno 1983? Lijkt me niet, en dan heb ik heb nog niet eens gehad over die WOPR. Maar weet je waarom het helemaal niets uitmaak? Het is een beetje Science-fiction, en daarbij horen (onrealistische) toekomstvoorspellingen, zelfs op de korte termijn.

Die geweldige (nep)computers met al die lampjes, die duidelijk helemaal nergens voor diende, en dat prachtige commandocentrum (dat volgens de Amerikaanse autoriteiten vele malen geaffanseerder is dat de echte) gaven de film een heerlijk 80s-sfeertje mee. Wonder boven wonder heeft de film op enkele popmuziek na geen elektronische muziek maar een orkestrale score. De muziek van Arthur B. Rubinstein vond ik goed, al ben ik totaal geen fan van de harmonica die hij op sommige momenten gebruikte.

Heb geen begrip voor de lage waarderingen, War Games is een erg leuke (kinder-)film over de conflicten in de koude-oorlog. Bovendien is het niet alleen maar propaganda en anti-communisme, de film geeft een heerlijk anti-oorlogsbericht af. Aan het einde (hoewel ik natuurlijk wel wist hoe het zou aflopen) was het zowaar spannend, ik zat vooral bij het aftellen tot de inslag echt op het puntje van mijn stoel.

Klassieker.

Mee eens. Niet alleen een klassieker, maar ook een belangrijke in de traditie van films (w.o. Terminator 2 bijv.) die gaan over dat machinerie de mens gaat overheersen, en tot vernietiging kan leiden. Vorige maand is de docu te zien geweest waar kond werd gedaan dat het in 1983 bijna mis was gegaan bij de Russen die dachten aangevallen te worden en hun raketten wilden lanceren. Aanstekelijk spel van Matthew Broderick ("Protovision, I have you now") voor wie ik altijd een soft spot heb gehouden. Gaan zien mensen, nota bene op Canvas, dus zonder reclame ertussen. Ook een dikke duim voor één van de mooiste film themes die ik ken, slechts in z'n geheel te horen helemaal aan het eind tijdens de aftiteling.

Nog ff het muziekje van Arthur Rubinstein (familie?):
WarGames OST - 12 - Edge of the World (End Title) - YouTube

Nostalgie. Superfilmpje.

Hij begon nog wel zo sterk ...

Leuke film met een redelijk aardig verhaal, een film die ze maakten in de 'hoogtijdagen' van de "Koude Oorlog". Ook aardig is het om weer eens het computer geheel uit die tijd terug te zien. Beeldschermen die .....maal zo dik zijn als tegenwoordig en voor ieder onderdeel had je weer een andere computer nodig. Prachtig om terug te zien.
Ook het nerveuze gedrag als er iets dreigt mis te gaan bij de leidinggevenden, deze raken volledig overstuur als ze de controle kwijt zijn.
Een 7 als waardering voor de film.

Koude oorlog op zijn schattigst.

Zouden de makers dit ook maar 1% serieus bedoeld hebben? Nee toch. Vandaag slaat het in ieder geval als een lul op een drumstel. Maar dat maakt van WarGames nog geen slechte film ...

Wel een speciale. Verhalen over de koude oude leveren vaak bizarre cinema op, maar deze spant misschien wel de kroon. Qua absurditeit verbleekt zelfs 'Dr Strangelove' bij deze film. Een nucleaire oorlog vermijden met een spelletje 3 op een rij: ’t doet toch even de wenkbrauwen fronsen.

Voor de rest scoort WarGames punten met het olijk duo Broderick-Sheedy in de hoofdrol en een sympathiek 80s-sausje. Al volstond die mooie sfeer jammer genoeg niet om het gebrek aan spanning en avontuur te doen vergeten. De film kabbelt wat voort zonder echt te prikkelen.

Een cultfilm? Zeker! Een culticoon? Mnee. 2,5*

Flauw gedateerd thrillertje.

De filmwereld zit nog altijd te wachten op een degelijke film over AI, maar dat je daarvoor niet bij een 80s film moet zijn is geen verrassing. Matthew Broderick die op jonge leeftijd de Amerikaanse veiligheidsdiensten hackt en een computer op verkeerde ideeën brengt ... hoogstaande cinema is dit niet.

De luchtigheid is enerzijds een minpunt, aangezien het de film wat te kinderachtig maakt. Anderzijds is het ook wel de redding van de film, want als men dit al te serieus gebracht had was het nog veel erger geweest. Het resultaat is een vis noch vlees filmpje.

Scifi mag je gerust schrappen, het is een jeugdig thrillertje met dik aangezette personages en een klassiek verloop. Last-minute reddingen, ongeloofwaardige ontsnappingen en jeugd die zich volwassener gedragen dan hun leeftijd. En dat alles overgoten met een dikke 80s saus.

Dit was misschien wel leuk geweest als ik het gezien had als 12-jarig ventje, maar ondertussen schiet er maar weinig over, behalve dan de luchtigheid die het nog wel kijkbaar maakt.

2.0*

Vond deze onlangs op Netflix, dus na zovele jaren maar weer eens bekeken. Ik werkte in Amsterdam toen de film uitkwam en de film werd toen gepropageerd als een soort van technothriller. Nu ik de film weer heb bekeken is het natuurlijk allemaal zeer verouderd, tenminste wat de pc en internet betreft, hoe het in zo'n defensie commandopost gaat heb ik natuurlijk geen weet van. Maar het was een heerlijke walk down memory lane. Toen ik de film voor de eerste keer zag, was ik redelijk sceptisch voor wat betreft het hele hacken verhaal, maar met de huidige kennis twijfel ik niet meer zo aan die mogelijkheden. Ook gaf de film toch wel een beetje een beklemmend gevoel omdat in dat zelfde jaar de film de day after uitkwam en die gaf een verschrikkelijk beeld van een nucleaire oorlog. Die laatste versterkte heel erg het wantrouwen tegen de toenmalige wapenwedloop. Vergeet niet het was het Reagan tijdperk in Amerika, daar werd zwaar ingezet op SDI, wat wereldwijd weer protesten opriep, maar ook reacties uit het voormalige oostblok en ook al liep de koude oorlog op haar einde, de dreiging was nog steeds zeer aanwezig. Day after en Wargames, gaven ieder op eigen wijze aan wat de consequenties zijn.
De oplossing, om boter kaas en eieren met de computer te spelen is misschien wat ver gezocht, maar de uitkomst, de best move is not to play, is weliswaar een simplistische, maar zeker accurate boodschap.

Daarnaast was het geinig om een piepjonge Broderick te zien die hier zijn cariere een geweldige boost mee gaf, later herhaalde hij nog wel eens dat beetje nerd achtige in andere rollen, maar in deze rol was hij zeer goed. Sheedy, was een prachtige vrouw om te zien, maar voegde niets toe en de bij rollen zijn wat aan de stereotype kant, ijzervretende generaal, politieke gladjanus en wereldverbeterende wetenschappers, maar wel goed geacteerd.
Na het herkijken kan ik zeggen dat nadat ik 34 jaar geleden voor het eerst zag de film, best wel heb genoten van deze kijkbeurt.

Vroeger ook eens gezien en nu dan weer, ik was er niet echt meer kapot van.

“A strange game. The only winning move is not to play. How about a nice game of chess?”

Leuk. Je moet wel een beetje meegaan in het onzinnige verhaal, maar dan krijg je er wel een pretentieloze en zeer vermakelijke film voor terug. Met aanstekelijk acteerspel, en vooral Broderick en Sheedy zijn goed op dreef. Sheedy kan bijna niet anders zijn dan dat schuwe en vreemde meisje uit The Breakfast Club. WarGames ziet er soms ook erg oubollig uit (de computers), maar dat is ook wel de charme van de film. Het eerste gedeelte is ook het sterkst, met het laatste gedeelte waar het wat meer een conventioneel 'save the world' verhaal wordt. Zonder het ongecompliceerde plezier te verliezen.

"Maybe you could tell us who first suggested the idea of reproduction without sex."

"Umm... Your wife?"

Blijft leuk, voor alle leeftijden, zo lang men jeugdig van geest is. Het biedt een opvallend luchtige invalshoek ten aanzien van de koude oorlog en kernwapenwedloop toen, maar met de nodige wijsheid. Frisse vertolkingen van Sheedy en Broderick, beiden onweerstaanbaar charmant in een leuk verhaal. Eigenlijk zijn tijd ver vooruit want hoeveel mensen waren toen echt bekend met hacken, laat staan computers. En inmiddels is er een kunstmatig intelligent programma, Alpha Zero, dat zichzelf in korte tijd heeft leren schaken en oudere giganten als Deep Blue verslaat (naast heel veel remises). Joshua is dus niet zo fictief gebleken.

Ongeloofwaardigheden sluipen er wel hier en daar in (wie laat in godsnaam excursies in zo'n commandocentrum toe?), maar Broderick's karakter is gebaseerd op hacker Kevin Mitnick en veel hack trucjes (klik geluid maken om gratis te bellen bijvoorbeeld) werkten toen echt. Het echte verhaal van Mitnick is helaas wat minder vrolijk: die heeft zware straffen gekregen zonder dat hij ooit schade aan iemand heeft berokkend.

Geen geforceerde romance verder, dat zou het verhaal teveel vertragen, maar eerder een beginnende kalverliefde tussen de 2 jonkies. Regisseur Badham weet de computertaal op een slimme manier te vertalen naar filmtaal: deels visueel, deels met het robotstemmetje. Bepaalde grapjes zullen misschien alleen programmeurs snappen:

"Listen carefully. Path. Follow path. Gate. Open gate. Through gate. Close gate."

Goede soundtrack ook, vooral de wat meer ingeblikte deuntjes. Zodra het wat bombastischer wordt valt het wel iets uit de toon omdat wat er echt gebeurt niet altijd even spannend is. Let verder op het piepkleine rolletje van Michael Madsen in het begin, toch wel heel lang voordat hij bekender werd met Reservoir Dogs.

Charmant.

Opvallend eigenlijk vooral hoe fris en vrolijk de hele film is, ondanks de wat zware materie in de achtergrond. Maar ook wel opvallend hoe weinig het uitmaakt dat er ondertussen dertig, bijna veertig jaar ontwikkeling in de IT verlopen is. Ja, de kastjes zien er wat ouderwets uit, maar het onbegrip tussen de makers en de gebruikers van de technologie is nog onverminderd hetzelfde, net als de afstand tussen AI en realiteit. En nog regelmatig blijkt dat het zwakste punt van een nieuw stuk hoogdravende infrastructuur is dat de programmeur een achterdeurtje voor zichzelf heeft achtergelaten. Hoevaak zou daar de userid/password combinatie faulken/joshua voor gebruikt zijn, vraag ik me even af?

En ja, natuurlijk is er hier en daar wel een beetje suspension of disbelief nodig. Even op het laatste moment langs de dichtzwaaiende deur Cheyenne Mountain in, natuurlijk. Maar ook daarbij - in het echt gaan dingen vaak ook op een manier die je nauwelijks geloven kan.

Kortom, nog steeds een erg leuk filmpje, en dat ligt in belangrijke mate aan het plezier dat Broderick en Sheedy uitstralen. En misschien is dat ook wel de stempel van John Badham.