
WarGames (1983)
Alternatieve titel: War Games
Verenigde Staten
Sciencefiction / Thriller
114 minuten
geregisseerd door John Badham
met Matthew Broderick, Dabney Coleman en Ally Sheedy
Een student breekt, zonder het zelf te weten, in in de centrale computer van het Amerikaanse leger. Daar denkt hij spelletjes te spelen tegen de computer. Maar deze spelletjes zouden weleens het begin kunnen zijn van de Derde Wereldoorlog.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=PbSsaoP2K3M
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Heet War Games 2
De film dateert uit de vroege jaren '80 en dat merk je ook aan de computers die toen werden gebruikt, raar om die spullen eens terug te zien.
Maar het gaat hem dus om de film hier, en die is wel goed, prima vertolkingen ook met de nog jonge Matthew Broderick en destijds al oudgedienden Dabney Coleman en John Wood.
Het was en hele poos gelden dat ik deze film nog eens had gezien, maar had de tweede film die pas veel later is uitgekomen (2008) opgenomen in mijn collectie en dan kon deze natuurlijk niet ontbreken.
Deze eerste is trouwens wel beter dan de tweede.

Wargames is trouwens nog altijd vrij spannend, ondanks de gedateerdheid van de technieken. Het concept is goed en de uitwerking tot het einde ook wel. Al vond ik dat deel dat ze op de vlucht zijn wat minder interessant. De momenten met de computers, inclusief het vrij aardige einde deden het hem. De cast weet ook best te overtuigen, zonder grote uitblinkers.
3,5*
Lang, lang geleden. In een tijd dat de (huis)telefoon en de computer nog wat gemeen hadden en mensen een erg onrealistisch beeld hadden wat de huidige technologie kon doen werd WarGames gemaakt. Een kindvriendelijke koudeoorlog film met Science-fiction elementen.
Een van Matthew Broderick's zeldzame goede acteerprestaties, samen met Ferris Bueller's Day Off natuurlijk. Broderick speelt David, een student die helemaal into-computer is en per ongeluk de computer die de lanceringen van de Amerikaanse kernkoppen regelt hackt en denkt de nieuwste game van een software bedrijf te hebben gevonden. Ally Sheedy, die later in The Breakfast Club en Short Circuit zou spelen, deed het ook prima als zijn vriendin Jennifer. John Wood was ook wel grappig als de oude computer-programmeur.
Heerlijk die oer-oude computers, even keek ik er raar van op. Wat heeft een telefoonlijn in godsnaam met een computer te maken? Maar ik ben dan ook van ver na die tijd, en realiseerde me dat de eerste dagen van het internet inderdaad over een telefoonlijn ging. De film mag dan niet helemaal realistisch zijn zo erg is dat nou ook weer niet. Ik vind het wel altijd vervelend in films uit de (70s,) 80s en 90s dat mensen een erg slecht idee hebben van wat hun computers konden doen. Inbreken op de computer van het Amerikaanse leger anno 1983? Lijkt me niet, en dan heb ik heb nog niet eens gehad over die WOPR. Maar weet je waarom het helemaal niets uitmaak? Het is een beetje Science-fiction, en daarbij horen (onrealistische) toekomstvoorspellingen, zelfs op de korte termijn.
Die geweldige (nep)computers met al die lampjes, die duidelijk helemaal nergens voor diende, en dat prachtige commandocentrum (dat volgens de Amerikaanse autoriteiten vele malen geaffanseerder is dat de echte) gaven de film een heerlijk 80s-sfeertje mee. Wonder boven wonder heeft de film op enkele popmuziek na geen elektronische muziek maar een orkestrale score. De muziek van Arthur B. Rubinstein vond ik goed, al ben ik totaal geen fan van de harmonica die hij op sommige momenten gebruikte.
Heb geen begrip voor de lage waarderingen, War Games is een erg leuke (kinder-)film over de conflicten in de koude-oorlog. Bovendien is het niet alleen maar propaganda en anti-communisme, de film geeft een heerlijk anti-oorlogsbericht af. Aan het einde (hoewel ik natuurlijk wel wist hoe het zou aflopen) was het zowaar spannend, ik zat vooral bij het aftellen tot de inslag echt op het puntje van mijn stoel.
Klassieker.
"A strange game. The only winning move is not to play."
Heb geen begrip voor de lage waarderingen, War Games is een erg leuke (kinder-)film over de conflicten in de koude-oorlog. Bovendien is het niet alleen maar propaganda en anti-communisme, de film geeft een heerlijk anti-oorlogsbericht af. Aan het einde (hoewel ik natuurlijk wel wist hoe het zou aflopen) was het zowaar spannend, ik zat vooral bij het aftellen tot de inslag echt op het puntje van mijn stoel. Klassieker.
Mee eens. Niet alleen een klassieker, maar ook een belangrijke in de traditie van films (w.o. Terminator 2 bijv.) die gaan over dat machinerie de mens gaat overheersen, en tot vernietiging kan leiden. Vorige maand is de docu te zien geweest waar kond werd gedaan dat het in 1983 bijna mis was gegaan bij de Russen die dachten aangevallen te worden en hun raketten wilden lanceren. Aanstekelijk spel van Matthew Broderick ("Protovision, I have you now") voor wie ik altijd een soft spot heb gehouden. Gaan zien mensen, nota bene op Canvas, dus zonder reclame ertussen. Ook een dikke duim voor één van de mooiste film themes die ik ken, slechts in z'n geheel te horen helemaal aan het eind tijdens de aftiteling.
WarGames OST - 12 - Edge of the World (End Title) - YouTube
Ook het nerveuze gedrag als er iets dreigt mis te gaan bij de leidinggevenden, deze raken volledig overstuur als ze de controle kwijt zijn.
Een 7 als waardering voor de film.
Zouden de makers dit ook maar 1% serieus bedoeld hebben? Nee toch. Vandaag slaat het in ieder geval als een lul op een drumstel. Maar dat maakt van WarGames nog geen slechte film ...
Wel een speciale. Verhalen over de koude oude leveren vaak bizarre cinema op, maar deze spant misschien wel de kroon. Qua absurditeit verbleekt zelfs 'Dr Strangelove' bij deze film. Een nucleaire oorlog vermijden met een spelletje 3 op een rij: ’t doet toch even de wenkbrauwen fronsen.
Voor de rest scoort WarGames punten met het olijk duo Broderick-Sheedy in de hoofdrol en een sympathiek 80s-sausje. Al volstond die mooie sfeer jammer genoeg niet om het gebrek aan spanning en avontuur te doen vergeten. De film kabbelt wat voort zonder echt te prikkelen.
Een cultfilm? Zeker! Een culticoon? Mnee. 2,5*
De filmwereld zit nog altijd te wachten op een degelijke film over AI, maar dat je daarvoor niet bij een 80s film moet zijn is geen verrassing. Matthew Broderick die op jonge leeftijd de Amerikaanse veiligheidsdiensten hackt en een computer op verkeerde ideeën brengt ... hoogstaande cinema is dit niet.
De luchtigheid is enerzijds een minpunt, aangezien het de film wat te kinderachtig maakt. Anderzijds is het ook wel de redding van de film, want als men dit al te serieus gebracht had was het nog veel erger geweest. Het resultaat is een vis noch vlees filmpje.
Scifi mag je gerust schrappen, het is een jeugdig thrillertje met dik aangezette personages en een klassiek verloop. Last-minute reddingen, ongeloofwaardige ontsnappingen en jeugd die zich volwassener gedragen dan hun leeftijd. En dat alles overgoten met een dikke 80s saus.
Dit was misschien wel leuk geweest als ik het gezien had als 12-jarig ventje, maar ondertussen schiet er maar weinig over, behalve dan de luchtigheid die het nog wel kijkbaar maakt.
2.0*
De oplossing, om boter kaas en eieren met de computer te spelen is misschien wat ver gezocht, maar de uitkomst, de best move is not to play, is weliswaar een simplistische, maar zeker accurate boodschap.
Daarnaast was het geinig om een piepjonge Broderick te zien die hier zijn cariere een geweldige boost mee gaf, later herhaalde hij nog wel eens dat beetje nerd achtige in andere rollen, maar in deze rol was hij zeer goed. Sheedy, was een prachtige vrouw om te zien, maar voegde niets toe en de bij rollen zijn wat aan de stereotype kant, ijzervretende generaal, politieke gladjanus en wereldverbeterende wetenschappers, maar wel goed geacteerd.
Na het herkijken kan ik zeggen dat nadat ik 34 jaar geleden voor het eerst zag de film, best wel heb genoten van deze kijkbeurt.
Leuk. Je moet wel een beetje meegaan in het onzinnige verhaal, maar dan krijg je er wel een pretentieloze en zeer vermakelijke film voor terug. Met aanstekelijk acteerspel, en vooral Broderick en Sheedy zijn goed op dreef. Sheedy kan bijna niet anders zijn dan dat schuwe en vreemde meisje uit The Breakfast Club. WarGames ziet er soms ook erg oubollig uit (de computers), maar dat is ook wel de charme van de film. Het eerste gedeelte is ook het sterkst, met het laatste gedeelte waar het wat meer een conventioneel 'save the world' verhaal wordt. Zonder het ongecompliceerde plezier te verliezen.
"Umm... Your wife?"
Blijft leuk, voor alle leeftijden, zo lang men jeugdig van geest is. Het biedt een opvallend luchtige invalshoek ten aanzien van de koude oorlog en kernwapenwedloop toen, maar met de nodige wijsheid. Frisse vertolkingen van Sheedy en Broderick, beiden onweerstaanbaar charmant in een leuk verhaal. Eigenlijk zijn tijd ver vooruit want hoeveel mensen waren toen echt bekend met hacken, laat staan computers. En inmiddels is er een kunstmatig intelligent programma, Alpha Zero, dat zichzelf in korte tijd heeft leren schaken en oudere giganten als Deep Blue verslaat (naast heel veel remises). Joshua is dus niet zo fictief gebleken.
Ongeloofwaardigheden sluipen er wel hier en daar in (wie laat in godsnaam excursies in zo'n commandocentrum toe?), maar Broderick's karakter is gebaseerd op hacker Kevin Mitnick en veel hack trucjes (klik geluid maken om gratis te bellen bijvoorbeeld) werkten toen echt. Het echte verhaal van Mitnick is helaas wat minder vrolijk: die heeft zware straffen gekregen zonder dat hij ooit schade aan iemand heeft berokkend.
Geen geforceerde romance verder, dat zou het verhaal teveel vertragen, maar eerder een beginnende kalverliefde tussen de 2 jonkies. Regisseur Badham weet de computertaal op een slimme manier te vertalen naar filmtaal: deels visueel, deels met het robotstemmetje. Bepaalde grapjes zullen misschien alleen programmeurs snappen:
"Listen carefully. Path. Follow path. Gate. Open gate. Through gate. Close gate."
Goede soundtrack ook, vooral de wat meer ingeblikte deuntjes. Zodra het wat bombastischer wordt valt het wel iets uit de toon omdat wat er echt gebeurt niet altijd even spannend is. Let verder op het piepkleine rolletje van Michael Madsen in het begin, toch wel heel lang voordat hij bekender werd met Reservoir Dogs.