Jackie Brown (1997)

Een van Tarantino's groten die ik al meerdere malen gezien heb waaronder de laatste keer heel wat jaartjes terug toen ik uitgeschakeld op de bank lag met een dubbel gegaan enkel tijdens een Krav Maga examen, en ik überhaupt nog een half jaar zat voor mijn herintreden alhier. Dus ja...een comment moest er nog altijd een keer van komen. En laat ik vast vertellen dat dit geen topwaardering is, ik schafte de film ooit op VHS aan met Reservoir Dogs en Pulp fiction in gedachten maar daar is Jackie Brown totaal niet met te vergelijken, sterker ik vond het een uitermate saaie film. Toch is dat de afgelopen jaren wel iets beter geworden, maar de beste en leukste films van Tarantino weet Jackie niet te benaderen.

Het is Tarantino ten voeten uit, een stel criminelen, niet bijzonder slim, veel karakters, het nodige geweld, de nodige humor, opzienbarende momenten en vooral stijl. En vooral dat laatste is waar de film heel dik mee scoort en het tijdsbeeld en de oh zo fraaie muziek. Lekker! Over lekker gesproken, wat is Bridget Fonda hier ook een popje. De zaken en besognes rond Ordell zijn best interessant, zijn handel en wandel net zo. Ook Grappig is De Niro als de domme en zwijgzame ex-bajesklant Louis. Kostelijk figuur ook. Het is vooral de fase rond dit stel dat voor mij de film leuk en interessant maakt.

Nu zal Tarantino een bepaald beeld ingedachte gehad heb met het karakter Jackie, deze film en Pam Grier zelf. Want in het ook niet Pam Grier waar ze in Reservoir Dogs over zitten te oreren als groep dat dit zo'n lekker wijf is? Er is geen twijfel mogelijk dat QT met Jackie het beeld wilde creëeren van een vrouw die weinig geluk treft maar wel ontzettend sterk en slim is. En laat daar voor mij nu net de kneep zitten met Jackie Brown. Ik vind de fase waar Jackie zich uit de problemen probeert te werken met de politie, de overdrachten en dit samen met een paar andere karakters voelt voor mij onnodig lang en traag aan. Ik moet zeggen dat het plot en de aanloop er van me wel steeds meer opvalt als goed bedacht. Maar spannend of boeiend wordt het voor mij geen moment.

En zo is Jackie Brown voor mij de minste QT. Begrijp me goed dat ik absoluut een bepaalde kwaliteit zie, zeker in hoe het plot op het einde bij elkaar komt. De muziek, de stijl, Jackson, Fonda en De Niro, de humor, ja Jackie Brown heeft heel veel. Maar toch wil het mij allemaal niet echt boeien en mis ik zelf een extra prikkel die de verhaallijn met Jackie iets extra's geeft. Afijn, zoals ik zeg, niet slecht maar voor mij de minst interessante Tarantino. Trouwens nog wel leuk Sid Haig als rechter.

Op en top Tarantino! De geweldige dialogen, een geweldig plot en perfecte montage! Prima cast met Pam Grier en Samual Jackson als absolute uitschieters.

Nu eindelijk weer eens afgestoft en ik moet zeggen dat het me prima bevallen is! 4☆

Quentin Tarantino verraste vriend en vijand met Jackie Brown. Een film zonder veel geweld en actie (poef : weg de helft van zijn aanhangers) en een film waarin personages mensen met emoties en angsten zijn (poef ook weg de andere helft van de aanhangers). Net daarom is JB mijn favoriete Tarantino. Een werk ingetogen en complex en hier wil Tarantino ons iets vertellen. Oud worden brengt ons paniek. Is dit wat er van ons leven geworden is ? En kunnen we het nog veranderen ? Voor airhostess Jackie Brown rest er nog weinig tijd weg om vooralsnog een gemakkelijk leventje te leiden. De prachtige generiek is reeds een eerste visuele aanduiding. Jackie stapt naar de gate, eerst kalm, op een loopband onbeweeglijk en dan alsmaar vlugger en vlugger tot ze loopt en rent om net op tijd te zijn. Het is een metafoor van haar leven ; grootste deel statisch, er gebeurd niets en dan plots rennen naar een toekomst. Naar een noodlot ? Voor premiejager Max Cherry is zijn routine zijn houvast. Kalm, overwogen een job uitvoeren met geen verwachtingen of ambities. Tot hij Jackie ontmoet. De tijd tikt weg voor onze personages en Tarantino brengt dit knap visueel over. De magnifieke scene waarin Jackie uit de gevangenis komt en naar Cherry toe wandelt. De tijd wordt gerekt door de montage. Ze doet er langer over dan werkelijk nodig om bij Cherry te komen. Alsof voor Cherry de tijd stil staat. In JB is de stijl in functie van het thema. Neem bv de laatste geldoverdracht in 3 perspectieven. Niet echt nodig. Maar het rekt de tijd. De sequentie met Jackson en Tucker, die opbouw (langzaam als een ritueel) en de manier van filmen (totaalshot, ver weg en snel over) is opnieuw de tijd rekken. Tarantino heeft zijn liefde voor seventies actie films nooit onder stoelen of banken gestoken. Hier duikt hij in de archieven van de blackexploitation en vindt Pam Grier. Ooit schitterende ze in films als Coffy en Foxy Brown. Ze is ouder nu, rondingen wat groter (is ook een letterlijke dialoog in de film) maar nog steeds aantrekkelijk (die rode jurk !). Grier geeft een mooie vertolking weer van een sterke en zelfstandige vrouw die een plan bedenkt om uit de handen van de wet, van de wapensmokkelaar te geraken en zelf met een tas vol geld weg te wandelen. Ze ruikt de kans om haar leven veel comfortabeler te maken. Foster is dan weer bekend van modale tv films en series waaronder Banyon als een PI jaren ’30. Haaruitval, rimpels, dikke kont dat zijn de bezorgdheden van de personages. Slimme casting door acteur en actrice te nemen die op hun retour waren. Deze twee acteurs Foster en Grier symboliseren ook een fusie van soul en misdaad. Het verhaal is gebaseerd op het boek van misdaad schrijver Elmore Leonard met op de soundtrack sublieme soul classics als Across 110 the street, Street life, Didn’t I blow your mind this time, Get ready, Baby love, etc Naast de casting is ook de soundtrack steeds een sterke troef in de Tarantino’s films. Het personage van Michael Keaton werd dan weer opgepikt door Steven Soderberg’s Out of sight. Ook daar speelt Michael Keaton Ray Nicolette (maar wel uncredited) de FBI agent en ook was Out of sight een verfilming van een boek van Elmore Leonard. JB is ook de laatste film waar Robert De Niro te zien is in een meesterwerk. Daarna gaat hij comedy’s en standaard plot thrillers maken en zijn de vertolkingen dan ook navenant. Maar in JB nog een laatste vonk van talent, van een acteur dat met Taxi driver en Raging bull tot de grootste acteur van zijn generatie behoort. Maar ook De Niro wordt ouder en maakt foute keuzes. Of is het berusting ? JB is gefilmd op locaties in het geliefd LA van Tarantino. Daardoor heeft de film een authentieke uitstraling. Het winkel centrum, de appartementsblok van Tucker, de woning van Forster … het heeft een down to earth gevoel. Kleurrijk in beeld gezet door Guillermo Navarro, de huisfotograaf van Guillermo Del Toro en waarschijnlijk opgepikt wegens Dusk till dawn, een film waarvoor Tarantino een jaar eerder een script schreef en geregisseerd werd door zijn vriend Robert Rodriguez. Tarantino heeft steeds publiekelijk volgehouden dat het zijn ambitie was om 10 films te maken en dan te stoppen. Geen idee of hij het meent maar ironisch genoeg had hij na zijn derde film reeds een meesterwerk te pakken. Niet dat hij zijn gebruikelijke stijlkenmerken achterwege liet JB is pure Tanrantino signatuur. Ook hier kijken de personages tv, drinken een cocktail, luisteren muziek, zitten in een bar, etc. Het zijn deze cool chill momenten dat ook in andere films opduiken. Maar hier zijn het details in functie van het groter geheel. Ze maken deel uit van een character verhaal, van het thema. Er is hier niet die nood om hip of cool te zijn. In tegenstelling tot zijn andere films voel ik hier een volwassenheid in het vertellen van een verhaal. Het feit is dat Tarantino een sublieme auteursfilm heeft gemaakt. Het is zijn enige. Om de tagline te parafraseren. This Tarantino has a brand new bag.

Een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 41 : Jackie Brown.

Deze film had idd niet de impact die Reservoir Dogs en Pulp Fiction wel hadden, maar is anderzijds, zoals je zegt, héél fijn om naar te kijken. oudere acteurs die gewoon rollen op leeftijd spelen. Met verve.

En ik ga ook elke keer plat door De Niro die hier een a-typische rol speelt (hoewel hij wel eerder lullo's speelde in Mean Streets, King of Comedy en zelfs Taxi Driver), maar hier zet hij met Lewis op briljante wijze een wel echt enorme stoethaspel neer. Bij Midnight Run onlangs nog eens mogen proeven wat een enorm onderschat komsich talent De Niro heeft.

Ik heb zijn latere werk eigenlijk niet echt gezien, want ik voel me niet zo geroepen voor Fokker-achtig vertier. Maar is het niet gewoon een geval van zich gewoon nog wat willen amuseren en ondertussen langs de kassa gaan? Ook in de muziekwereld zie je wel veel artiesten die hun beste werk toch vooral in hun jonge jaren afgeleverd hebben. De artiesten die zich constant blijven heruitvinden, zijn uiterst zeldzaam. En dat neem ik hen totaal niet kwalijk (jij ook niet overigens). Maar De Niro als Lewis? Geef die man een oscar!

Toen ik deze film als achttienjarige zag deed hij me niet veel. Reservoir Dogs en Pulp Fiction vond ik super, en toen ik Kill Bill in de bioscoop zag, was dat een te gekke ervaring. Maar Jackie Brown deed me niet zoveel. Onder vrienden was dit ‘de saaie Tarantino.’

Maar 20 jaar later kijk ik er anders naar. Zeker, het verhaal heeft niet de actie van Reservoir Dogs of de humor van Pulp Fiction, maar dit slotstuk van zijn gangster drieluik biedt andere, zeker zo fijne elementen.
De karakters zijn veel breder dan in eerdere films, en menselijker. De speelduur is lang, maar dat zorgt er wel voor dat je bijna drie uur lang kunt meekijken in de levens van deze mensen.
De setting van midden jaren 90 LA is heerlijk, net als in de voorganger. Hoewel ik Tarantino’s latere werk goed of soms geniaal vindt, mist het dat rauwe realisme uit zijn eerste films.

Pam Grier weet iedereen om haar vingers te winden, op een manier dat we als kijker proberen mee te denken in haar plannen, maar ze ons telkens een stap voor is.
Robert Forster overtuigt ook als de sympathieke Max, die als een blok valt voor Jackie, maar haar als een vriend in nood behandelt. Een gentleman, waar Jackie handig gebruik van weet te maken.
De teleurstelling op zijn gezicht nadat hij uiteindelijk ontdekt dat Jackie wel de politie heeft gebeld en hiermee zijn leven in gevaar bracht, is schrijnend.

De bijrollen zijn stuk voor stuk overtuigend: Samuel Jackson is cool en gevaarlijk, de Niro heerlijk verstrooid en stuntelig, Keaton is op dreef als naïeve ambitieuze agent en van Fonda geloof ik direct dat ze het liefst hele dagen op de bank doorbrengt.

Tarantino levert met Jackie Brown een relaxed, mooi gefilmd drama af, met wederom een goede soundtrack en geloofwaardige personages. Weliswaar minder spannend dan zijn eerdere werk, maar daarvoor krijgen we heel veel hart terug.

Verhoogd met een halve punt maar 4,5

4,5*

De opbouw van de seksscène met De Niro en Fonda is geweldig, zeker na herziening.

Een van de beste van Q.T. Geloofwaardige karakters. een mooi verhaal. Top geacteerd, je kunt je inleven in de rollen die ze spelen. De woede van de Niro, erg begrijpelijk, fantastisch neergezet, heerlijke film.

In Jackie Brown speelt Pam Grier de titelrol van Jackie Brown, een stewardess bij wie de jaren zichtbaar tellen. Haar baan geeft haar onvoldoende financiële middelen zodat ze zich genoodzaakt ziet bij te klussen in het criminele circuit. Ondanks de bedreigingen van zowel criminelen als overheden gebruikt ze haar slimheid om de situatie naar haar hand te zetten. Maar, Jackie is geen superheld, ze is een vrouw van middelbare leeftijd die vecht tegen de tijd en voor de kansen die het leven haar biedt.

Dat realistische inkijkje, niet alleen bij Jackie maar bij alle opgevoerde personages zorgt ervoor dat deze film boven het misdaadgenre uitstijgt. Samuel L. Jackson, Robert Forster en Robert De Niro leveren topprestaties. Tarantino is een alleskunner. Naast schrijven en regisseren heeft hij het talent de acteurs in hun rollen te laten floreren. De keuze voor Grier als Jackie is een gouden greep gezien haar status als blaxploitation-heldin een genre dat de inspiratie vormt voor het Tarantino-oeuvre.

Inmiddels is Jackie Brown verschenen op 4k. Wow I was blown away. Wat is dit een gave prent geworden echt subliem! Helaas en dat vind ik echt jammer bij deze film is er geen Nederlandse ondertiteling beschikaar. Maar goed blijft een puike film om weer eens te zien!

Film 4,0

Beeld (4K) 5,0

Geluid 4,5