Genre: Drama / Mystery
Speelduur: 111 minuten
Alternatieve titels: Blowup / Blow Up
Oorsprong:
Verenigd Koninkrijk / Italië / Verenigde Staten
Geregisseerd door: Michelangelo Antonioni
Met onder meer: David Hemmings, Vanessa Redgrave en Sarah Miles
IMDb beoordeling: 7,5 (67.307)
Gesproken taal: Engels
On Demand:
- Bekijk via iTunes
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Blow-Up
"Sometimes, reality is the strangest fantasy of all."
Regisseur Antonioni schetst een beeld van swinging Londen in de jaren 60 en doet dat met het verhaal van de fotograaf Thomas (Hemmings). Die maakt kiekjes van twee verliefde mensen in het park. Bij het vergroten van de foto blijkt hij een moord te hebben gefotografeerd, waarna een intrigerende zoektocht begint.
Externe links
Acteurs en actrices
Thomas
Jane
Patricia
Bill
Verushka
The Blonde
The Brunette
Ron
Mime
Mime
Video's en trailers
Reviews & comments
Leland Palmer
-
- 23739 berichten
- 4695 stemmen
Antonioni! Werkelijk. Na 'Zabriskie Point' een nieuw meesterwerk van de man. Wat een film! Is alles wel wat het lijkt? Vatten we dingen wel op hoe ze werkelijk zijn? Zijn alle dingen om ons heen wel zo? Of denken we te veel, beïnvloed het één het ander en is de werkelijkheid wat mensen denken en hoe dingen echt zitten toch nét wat anders. De eindscéne met de ''tennisbal'' (én het stuitergeluid ineens) vat alles perfect samen.
'Blowup' is een aaneenschakeling van fantastische scenes; Hemmings in z'n dikke auto, de (foto)studio van de man, de vrouwen, de propeller, de stoeiscéne met de 2 dames is niets minder dan briljant, de wandelingen in het park (de foto's + het opzoeken van het lijk) zijn verschrikkelijk meeslepend (de geluiden ook steeds; de wind, de takken; prachtig) en vanaf het moment dat alle foto's + negatieven missen uit z'n studio gooit Antonioni er nog een andere wending achteraan. Deze film heeft zoveel. Prachtig.
En dat alles gegoten in een heerlijk jaren 60 sfeertje. De kleding, de kapsels, het inrichten van de huizen, een optreden van Yardbirds (ook heerlijke scene tijdens dat concertje) en de fijne camerastandpunten die Antonioni vaak gebruikt. Een genot om naar te kijken dit. Had deze prent al tijden klaar liggen - op één of andere manier is het er nooit van gekomen, maar ik ben blij deze prent eindelijk gezien te hebben.
ThomasVV
-
- 1100 berichten
- 483 stemmen
Gelukkig hebben sommige mensen nog goede smaak... Heb je nog films van Antonioni gezien, HarmJanStegenga?
Leland Palmer
-
- 23739 berichten
- 4695 stemmen
Gelukkig hebben sommige mensen nog goede smaak... Heb je nog films van Antonioni gezien, HarmJanStegenga?
John Milton
-
- 21534 berichten
- 11706 stemmen
Voorlopig hik ik nog (mezelf genoegzaam wentelend in mijn wansmaak ) tegen La Notte aan. Wil die wel ergens dit jaar of volgend jaar zien in het kader van de MM top 1000
kappeuter (crew films)
-
- 72556 berichten
- 5771 stemmen
Bélon
-
- 1795 berichten
- 0 stemmen
Vooral geslaagd als tijdsdocument maar qua verhaal behoorlijk saai, vooral de eerste drie kwartier. Het vrouwelijk schoon mocht er zijn met name Sarah Miles in een roodgehaakt pakje vond ik best gewaagd voor 1966 begrippen en de dames zullen vast veel kijkers naar de bios hebben getrokken toendertijd. De film heeft ook wel enige historische importantie:
Blowup - Wikipedia - en.wikipedia.org
Het is wel een aparte film die bijblijft daarom uiteindelijk een ruime voldoende.
3,5*
baspls
-
- 4118 berichten
- 1673 stemmen
Sinds in Brian De Palma's Blow Out heb gezien was ik al nieuwsgierig naar Blowup. Blowup is namelijk de inspiratie voor De Palma's Thriller geweest. Bovendien is het concept van de film bijzonder sterk.
In het London van de jaren '60 maakt een jonge impulsieve fotograaf foto's van een koppel in het park. Als hij later een vergroting van een van de foto's maakt komt hij erachter dat hij een moord heeft gefotografeerd.
David Hemmings (die later in Dario Argento's Giallo Profondo Rosso zou spelen) speelt een nogal impulsieve fotograaf die geen seconde rust lijkt te kennen. Zodoende lijkt het ook haast dat de film nauwelijks tijdsprongetjes bevat. Het geeft mij zelfs de indruk alsof er geen script was en Antonioni ter plekke de hele film heeft verzonnen. Want 80% van de film heeft eigenlijk helemaal geen toegevoegde waarde voor het verhaal. De hoofdpersoon loopt totaal uit het niets een club in waar een The Yardbirds een optreden geven. Een gitaar wordt kapot geslagen en de fotograaf vind het nodig die te bemachtigen om de een of andere reden.
Het lijkt erop dat Antonioni alleen maar bezig was met een tijdsbeeld schetsen van de jaren '60 en niet met het vertellen van een verhaal. Daardoor is de film behoorlijk saai en zelfs moeilijk uit te zitten. Het verhaal begon pas halverwege echt te boeien en wordt uiteindelijk compleet vergeten. De fotograaf doet namelijk helemaal niets met zijn ontdekking.
Al met al dus geen prettige kennismaking met de veelgeprezen Michelangelo Antonioni, ik zie de genialiteit van deze film in ieder geval niet in. Opzich een interessant tijdsbeeld en dan met name de combinatie van de allernieuwste trends samen met de alom aanwezige overblijfselen van de industriële periode van London. Maar daarvoor kun je ook gewoon een film als Frenzy van Hitchcock opzetten.
baspls
-
- 4118 berichten
- 1673 stemmen
Hoe klinkt het klappen van één hand?
Ken die uitdrukking niet...
Zuster Stein
-
- 227 berichten
- 12 stemmen
baspls, het is geen uitdrukking, meer een (onoplosbaar) raadsel, afkomstig uit het Zen-boeddhisme. Ik denk dat , om de film te begrijpen, je wat moet afweten van het Zen-boeddhisme, dat in die tijd erg in opkomst was. Het raadsel is daar een voorbeeld van.
bart007bond
-
- 1447 berichten
- 350 stemmen
Hier is de eerste q en q serie een beetje op gebaseerd.
ThomasVV
-
- 1100 berichten
- 483 stemmen
Als de fotograaf er wel iets mee zou doen, zou het geen Antonioni zijn, baspls. En zou de film mij ook niet boeien. De film is geen moordverhaal, de film heet Blow up, en is een Antonioni. Net zoals L'avventura bijvoorbeeld ook geen moordavontuur is, maar een film over vervreemding. Ook een Antonioni dus. Moordverhalen zijn er duizenden, Antonioni is en blijft uniek....
de grunt
-
- 4273 berichten
- 1568 stemmen
Blow-Up is kunst en kunst laat zich niet in hapklare brokken opdienen. Antonioni was de ware grootmeester van de Italiaanse cinema in tegenstelling tot een Fellini of Visconti.
Bélon
-
- 1795 berichten
- 0 stemmen
Tsja wat is kunst? Ik denk dat we het er wel over eens kunnen zijn dat bijv. een Van Gogh ook onder kunst wordt geschaard en zich prima in hapklare brokken laat opdienen voor jaarlijks 2 miljoen toeristen in Amsterdam.
Ik vind Antonioni niet zo boeiend, geef mij dan liever Kubrick, Melville of de oude Malick of zo. Voor allebei staan mensen trouwens niet (meer) in de rij i.t.t. veel schilderkunst. Maar wie weet is dat over een eeuw anders en staan mensen hiervoor in de rij, time will tell
de grunt
-
- 4273 berichten
- 1568 stemmen
Vergelijk Antonioni met een Picasso. Ondefinieerbaar. Ongrijpbaar. Van Gogh is dan toch een beetje de Frank Darabont van de schilderkunst. Oe wat zeg ik nou...
baspls
-
- 4118 berichten
- 1673 stemmen
Als dit Antonioni's kenmerkende stijl is: niets doen met de handvatten die je worden gegeven, dan vind ik het maar niets. Begrijp me niet verkeerd, ik hou ook wel van Kunstzinnige films, ik noem een Andrei Tarkovksy. Maar de filosofie achter deze film ontgaat mij compleet.
Bélon
-
- 1795 berichten
- 0 stemmen
Vergelijk Antonioni met een Picasso. Ondefinieerbaar. Ongrijpbaar. Van Gogh is dan toch een beetje de Frank Darabont van de schilderkunst. Oe wat zeg ik nou...
Zouden er ook koelkastmagneten en onderzetters van films van Darabont bestaan?
Ik zou Van Gogh eerder met Nolan vergelijken of zo: de naam Nolan is veel bekender bij het grote publiek dan Darabont (en zijn films op een paar na ook). Antonioni doet mij dan weer meer denken aan Mondriaan: origineel en kunsthistorisch gezien belangrijk en museumwaardig maar m.i. behoorlijk saai.
ThomasVV
-
- 1100 berichten
- 483 stemmen
Dat is inderdaad wat mij zo boeit bij Antonioni, baspls: uitgerekend niét met de voor de hand liggende clichés, de gegeven "handvatten" wordt iets gedaan, maar met wat daartussen ligt. Dat onderscheidt hem net van de duizenden anderen. En daarin proberen de grootsten zijn voorbeeld te volgen. Onder meer de Russische Tarkovsky en de Turkse Ceylan. En of het aantal mensen dat daarvoor in de rij staat dan een criterium is, durf ik te betwijfelen, Bélon...
mjk87 (moderator films)
-
- 13258 berichten
- 3902 stemmen
Deze film was ooit mijn eerste Antonioni, zonder dat ik wist dat deze van hem was (ik kende de beste man nog niet eens van naam) maar deze was eerder een film uit de kast van m'n vader die zeer geïnteresseerd is in de jaren 60. Nu vele Antonioni's verder kijk ik toch net wat anders naar de film. De ervaring blijft redelijk dezelfde, maar ik herken wel veel uit andere films. De beelden van een modern Londen (liefst met kale flats - daarom zie ik ook liever de films in zwart-wit waar de vormen en lijnen veel belangrijker zijn), de tijdsgeest die vooral in mode naar voren komt, de stille beelden en de rust en ritme in montage. Een bijzondere film die soms nergens heen lijkt te gaan en aan het eind laat de film je ook verweesd achter: waar heb ik naar zitten te kijken? Maar wel op een fijne manier want altijd heb je het idee dat Anotnioni precies weet wat hij doet, maar de bal vervolgens bij de kijker neerlegt.
Visueel niet heel bijzonder. De aankleding is wel aardig met soms mooi gekleurde kleding, maar als geheel wat grauw en saai ook. En als geheel ook geen film die onder de huid kruipt. Wel de volle speelduur enorm boeit en daarom verhoogd naar 4,0*.
Dievegge
-
- 3000 berichten
- 7685 stemmen
Swinging London werd het beste weergegeven door een Italiaan. De jaren '60 waren een periode van rebellerende jeugd, modcultuur, protest tegen oorlog en kernwapens. de eerste rocksterren en supermodellen.
Ook een fotograaf kon een ster zijn. In het begin word je op het verkeerde been gezet wanneer Thomas (David Hemmings) ongeschoren tussen een groep daklozen verschijnt. Hij was daar "undercover" voor een fotoreportage. Meteen daarna blijkt hij in een Rolls-Royce te rijden. Hij is niet sympathiek, maakt vrouwonvriendelijke opmerkingen, is arrogant. Dagelijks omringd door fotomodellen raakt hij hen beu en begint hij hen als voorwerpen te behandelen. Hij is rijk en excentriek. Zo koopt hij een propeller, puur omdat hij die mooi vindt.
De titel slaat op het vergroten van foto's, waardoor details beter zichtbaar worden, maar waardoor ze ook vager worden. Ze lijken op de pointillistische schilderijen van z'n Bill, die beweert dat hij er vormen in ontdekt die hij er niet bewust in gestoken heeft. Ook Thomas ontdekt achteraf dingen op z'n foto's, zowaar leidend tot een klein moordmysterie. Na vijfenzestig minuten is er een wazig beeld van een man met een pistool in het struikgewas. Na de worstelpartij is een vage foto van het lijk te zien. Vanessa Redgrave past niet in het rijtje oppervlakkige modellen, maar is wel degene die Thomas' interesse opwekt.
Enkele beroemdheden zijn te zien. Er is een optreden van de Yardbirds met Jimmy Page en Jeff Beck, die z'n gitaar kapotslaat. Binnen de concertzaal is die gitaarhals een relikwie, daarbuiten is hij opeens waardeloos. De jonge Michael Palin staat tussen het publiek. Julio Cortázar, de schrijver van het kortverhaal, heeft een cameo als dakloze. Veruschka was een Duits fotomodel. Ook Jane Birkin draaft op als wannabe.
De tennismatch in pantomime is surrealistisch. Eerst is er beeld zonder geluid; dan geluid zonder beeld. Het gaat over het onvermogen van de menselijke waarneming om de realiteit volledig en objectief te registreren.
Antonin
-
- 126 berichten
- 520 stemmen
staat in mijn top 10 van vreemdste eindscènes ooit, (zoals o.a. ook: "2001 a space odyssey" en "stellet licht')
scorsese
-
- 11767 berichten
- 10178 stemmen
Goeie film over een fotograaf die iets denkt te zien op een aantal foto's die hij heeft genomen. Het plot dat laat geïntroduceerd wordt lijkt er verder niet echt toe te doen (het komt mede hierdoor wat onsamenhangend over). Wel een paar prachtige scenes (zoals de scene waarin de foto's worden genomen in het park en de scene waarin de foto's ontwikkeld worden). Verder een mooi tijdsdocument (helemaal vanwege de kostuums).
Alathir
-
- 2067 berichten
- 1589 stemmen
Dit is zo'n film die je achteraf met een vreemd gevoel achterlaat. Waar heb ik nu net naar zitten kijken? Blowup is in de verste verte niet gelijkaardig met Brian De Palma's Blow Out. In feite doet de plot er helemaal niet toe in deze film. De film lijkt amper tijdsprongen te maken waardoor er weinig lijkt te gebeuren. Het einde laat je dan ook verdwaasd achter. Is er wel iemand vermoord? De foto's vertellen van wel en het lijk in het park ook. Maar plots is het lijk verdwenen. Is het meegenomen door de politie of is het niet gebeurd? Erg dubbel maar ik zie er wel iets meesterlijks in.
Deze Blowup is vast een film met een heleboel verborgen symboliek en boodschappen. Mensen zijn meelopers. Ze doen mee met de massa. Een kapot stuk van een gitaar wordt in een publiek gegooid en iedereen hecht er op dat moment enorm veel waarde aan. Tot David Hemmings ermee gaat lopen en het eenmaal buiten gewoon als een stuk rommel op de grond gooit.
Daardoor geef ik ook 3.5* en geen 2* omdat het een film is die mij toch doet nadenken.
Helaas vond ik het geheel toch vrij duf en saai aanvoelen. Visueel vond ik het qua kleur weinig interessant, al is de cameravoering vrij apart. Net zoals de film.
memorable
-
- 171 berichten
- 1489 stemmen
Met deze film kan je alle kanten uit, wat maakt dat het lezen van recensies, analyses en duidingen je weinig verder helpt. Bij de meeste films ga je na afloop van bezichtiging dan op zoek naar één van je favoriete filmrecensenten, totdat je een duiding hebt aangetroffen die precies verwoordt wat je vagelijk al voorvoelde, maar niet wist, of niet durfde, te articuleren. Deze prent heeft daarentegen de wonderbaarlijk eigenaardigheid dat je volledig op jezelf bent aangeworpen. Antonioni vraagt zijn publiek ronduit: en wat denk jij nou? Ook stapsgewijs redeneren, waarbij je iedere scène en iedere line zorgvuldig op de weegschaal legt, helpt niet: want zodra je denkt dat je de essentie hebt weten te grijpen, schiet je weer een ander verband te binnen waardoor je kleine theorietje overhoop - blowed up, inderdaad - komt te liggen. Die essentie heb ik ook niet kunnen vinden in de besprekingen van de door mij meest gelezen filmrecensenten, Roger Ebert, Dan Schneider en Dennis van Dessel. Ook bij hen kun je geen zin onderstrepen die de kern van hun betoog blootlegt. Of die multi-interpretabiliteit de film groots maakt, het wordt vaak gezegd, weet ik niet.
Dat gezegd hebbende, blijven twee woorden met name op mijn lippen bestorven liggen: illusie en ennui. Nu heb ik hierboven kenbaar gemaakt dat ik geen grand theory van deze film wil ontwerpen, omdat een andere perceptie even plausibel kan zijn, net zoals het vermeende moordplot zelf geïnterpreteerd kan worden naar lievelust, maar persoonlijk moet je over de brug komen, zeker omdat dat nu juist iets zegt over je persoon zelf (misschien een van de intenties van deze Italiaanse grootmeester?). Aan de oppervlakte is de fotograaf een hooghartige kwast die de snauwerige opmerkingen die hij zijn omgeving toewerpt metterdaad vergeet. Van iemand die nergens bij stilstaat, mogen we ook geen reflectie op zijn geweten verwachten. Dat kun je immoreel, maar ook amoreel noemen. Zoals Antonioni zelfs de personages tegen het einde van de film laat vervluchtigen, zo blijven de werkelijke gebeurtenissen in het leven van de protagonist volledig verstoken van enige zingeving die hij eraan geeft.
Hier zijn echter een aantal uitzonderingen op, en hier komen we misschien nog het dichtst in de buurt bij de bedoeling van de film. Voor drie objecten weet de fotograaf wel ergens zijn interesse, zij het niet constant en volhardend, en stuk voor stuk blijken ze omgeven door de mogelijkheid van de illusie. Allereerst is er natuurlijk het moordcomplot, waarvan geen verstandig mens kan zeggen of het, waarom het en hoe het nu precies heeft plaatsgevonden. Waar de fotograaf in de loop van zijn constructie van het voorval een aantal belangrijke leads gevonden lijkt te hebben, zijn deze aan het eind van de film allemaal verdwenen, dat zelfs de vraag rijst of er überhaupt íets heeft plaatsgevonden. Was dit dan niets dan illusie? Wanneer hij zijn vriend Ron erbij roept om de opgespoorde feiten te verifiëren, en deze vanwege zijn benevelde staat niet thuis geeft, geeft hij er maar de brui aan en mengt hij zich in het feestgedruis. Zelfs de waarheid mag niet baten.
Dan de aanwezigheid van twee vrouwen: met de vriendin van zijn huisgenoot lijkt hij een heimelijke verbintenis te hebben: wanneer hij 's avonds thuis komt, en haar aantreft terwijl haar vriend bovenop haar ligt om zijn behoefte te doen, zij daar niet in het minst voor geporteerd lijkt te zijn, kijkt zij naar hem met een blik van kennelijke verstandhouding. Na afloop van de vrijpartij komt zij nog even langs bij de fotograaf en vraagt ze achteloos of hij soms iets zocht daarnet. Was die hele connectie dan louter inbeelding? Van hetzelfde laken een pak aangaande zijn relatie met het personage van Vanessa Redgrave. Is er een seksuele connectie tussen de twee? Zij kleedt zich voor hem uit, gereed om samen de sprei te bespringen, om iets van hem gedaan te krijgen, dat wordt letterlijk gezegd, maar bij vlagen vangen we signalen op dat zij daadwerkelijk geamuseerd voelt in zijn bijzijn (wanneer er wordt aangebeld vraagt zij hem niet open te doen, is de suggestie dat zij hem dit vraagt om het moment van de seksuele spanning niet te breken). Dit wordt vervolgens weer ontkracht wanneer we hem zien smeken om een telefoonnummer en zij, zoals naderhand blijkt, hem een verkeerd nummer heeft gegeven. Zat er nu daadwerkelijke betekenis in hun samenzijn, of berustte dit alles op het schijnoordeel van een van levenslust leeggezogen, zelfoverschatte fantast? Een sluitende bewijsvoering valt niet te geven, voor geen van beide theorieën, en kijker en hoofdpersoon zijn voorbestemd om in het ongewisse te blijven. Want telkens als de hoofdpersoon iets op het spoor is waar hij zich aan vast kan klampen, laat hij dit weer los, hetzij door zijn karkater, hetzij omdat externe omstandigheden hem ertoe dwingen.
Voor mij leert deze film - en ik weet bij voorbaat dat ik hiermee nog niet de halve lading van de film dek - dat er een verband bestaat tussen ennui - de Latijnse term voor ons Hollandse verveling geeft toch een existentiële lading - en illusie. De mens is nu eenmaal een vat dat gevuld moet worden, en komt het gist nu niet uit het leven zelf bovendrijven, dan haalt hij zich stof wel elders. En of iets werkelijk is, of berust op illusie, weten we pas wanneer we er betekenis aan geven. Wie dat nalaat, blijft in een schemer van onwetendheid hangen.
Het laatste nieuws
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Sterfdag Natasha Richardson (1963): Haar tien best beoordeelde films
Avontuurlijke thriller 'The Grey' met Liam Neeson dinsdagavond te zien op televisie
Netflix-drama 'Pieces of a Woman' wordt geprezen op MovieMeter: 'Werkelijk van ongekende klasse'
Bekijk ook
Napoléon Vu par Abel Gance
Biografie / Drama, 1927
39 reacties
Voskhozhdenie
Drama / Oorlog, 1977
55 reacties
Le Samouraï
Misdaad / Thriller, 1967
238 reacties
Paris, Texas
Roadmovie / Drama, 1984
290 reacties
La Notte
Drama, 1961
75 reacties
Les Enfants du Paradis
Romantiek / Drama, 1945
47 reacties
Gerelateerde tags
londen, engelandfotograafburglartennisloss of sense of realitysuspicion of murderonwerkelijkmunicipal parkdarkroompantomime illusionfotografiecounter-culturelijkphoto shootfashion modelmodelleringcounterculture
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.