Blow-Up (1966)

Geen tranen in de ogen tijdens de laatste 10 minuten?

Ik vond de allerlaatste scene met de tennisbal niet per sé nodig, omdat nog een keer met lichtjes overtrokken symboliek werd gezegd wat al vele malen gezegd was, maar dat oordeel is denk ik vooral het gevolg van mijn subjectieve interpretatiekader.

Ik had van Michelangelo Antonioni enkel La Notte gezien, maar voor mij een zeer geslaagde film. Blowup is toch wat anders. Een wat losgelaten projectiel, dat ongetwijfeld zijn invloed heeft gehad. Qua sfeer begint het ook goed met een fotograaf in de jaren '60. Passende muziek, mooie kleuren en de frivoliteit van een fotograaf en zijn modellen. Maar dan ben ik de weg wat kwijt. Het is mooi, maar kan er helaas niet veel mee. Vooral omdat de sfeer wat naar de achtergrond wordt gedrukt voor het mysterieuze verhaal. En dat evenwicht is wat mij betreft minder geslaagd.

Toen ik de bovenstaande review schreef, had ik niet gedacht dat de herziening 12 jaar opzich liet wachten. Maar waar ik 12 jaar geleden wat twijfelde om de film als een meesterwerk te bestempelen, twijfel ik nu om deze film geen volle mep te geven en een plaats te bieden in mijn top 25 en of misschien top 10.

4 -> 4,5*

Ook herzien en ik had in veel opzichten een heel andere film in mijn geheugen zitten dan het blijkt te zijn. Allereerst: hoewel de toon en het decor anders zijn staat dit minder ver van de voorgaande films van Antonioni af dan ik dacht. Ten tweede: de film is veel minder op plot gericht en veel meer een handelingsfilm dan in mijn herinnereing. Ook veel minder dialoog. Ten derde was ik ook vergeten hoe centraal kijken staat in deze film. Ik vind '[m ook veel beter nu. Ik doe er een hele ster bij.

Had m ooit gezien, maar toen was mijn smaak nog niet genoeg ontwikkeld om deze film te waarderen. Keek toen nog met name plot gedreven films in het actie, avontuur en thriller genre. Niks mis mee, maar ik word nu graag wat meer uitgedaagd.

Daarom is juist deze associatieve cinema nu meer mijn ding. Antonioni reikt je wel alle puzzelstukjes aan, maar niet persé op het moment dat je er naar zoekt. Het is opletten geblazen, want als kijker ben jezelf de detective in dit misdaad mysterie.

Wat ook opvalt is dat er ook veel aandacht is voor de grote verschillen in het Londen van de jaren 60. De film zit vol met uitvergrote tegenstellingen tussen de conformistische fabrieksarbeiders en de swinging youth, tussen de high end modellenwereld en de talentloze wannabee’s. Tussen kleurrijke muurschilderingen in de hippe wijken en het grauwe Londen van de jaren 20/50. Zo valt er genoeg te zien. Ook leuk te ontdekken waar Austin Powers zijn roots liggen. Dat had ik me nooit beseft.

Zo is Blow Up een hele rijke vertelling, waarbij je als kijker vooral moet kijken en genieten van de sfeer en schitterende fotografie en art direction.

Een oplossing, die komt er niet. Zoals alle Antonioni’s die ik gezien heb, eindigt het in leegte. Het leven is geen afgerond verhaal, laat staan dat het een happy end kent.

De blu ray van Criterion is ook schitterend. Ben erg blij dat ik die in bezit heb, voor dat de Woke en de Me too beweging de film in hun vizier krijgen en die vanwege het machtsmisbruik van de hoofdpersoon op de brandstapel willen werpen.

4,5

Amen.

Sire, er worden geen reviews meer geschreven ! Ik kom net terug uit het forum, vandaar. Maar de boer (een verre voorvader van mij) ploegde voort ...

Blow up, excuseer het fantastische Blow up, daarover gaat het vandaag. Ik pik meteen die magistrale scene van het popoptreden met The Yarbirds eruit. Antonioni linkt direct 2 belangrijke elementen die gans de film voorkomen. 1) Tegen het ritme. Wanneer Hemmings in de zaal komt staan alle mensen stil, te kijken, behalve 2 mensen die achteraan kalm dansen. Nochtans is de muziek zeer ritmisch. Het is ook een onnatuurlijke houding tijdens een popconcert. Wanneer er een kapotte gitaar in het publiek wordt gegooid, is iedereen plots uitzinnig. Die plotse tempo verandering zien we in veel scenes (cf de telefoon rinkelt, Hemmings blijft zitten, neemt niet op en wacht. Plots springt hij recht en vliegt naar de telefoon). 2) De korte interesse. Iedereen wil een stuk van de gitaar bemachtigen. Bij Hemmings lukt het en loopt weg van de woelige massa. Eenmaal uit het zicht gooit hij het gitaarstuk weg. Een omstaander ziet het liggen, neemt het op maar gooit het dan weer weg. De interesse is zeer snel weg. Nog voorbeelden : De propeller, het filmrolletje voor Redgrave, etc. Iedereen leeft op korte termijn prikkel. Niets kan hen aandacht vasthouden. Het moment is nu. Antonioni bestudeert het menselijk gedrag binnen een tijdsperiode (swinging sixties) en constateert de gebreken.

Dan is er nog een derde element in Blow up excuseer het fantastische Blow up nl wat we zien, is verbeelding of echt ? De schilder vat het mooi samen wanneer hij voor zijn schilderij staat. Hij kijkt tot hij een beeld kan vormen wat het schilderij betekent. Een aanwijzing in een detectiveverhaal. Het wordt letterlijk gezegd. Op het einde doet Hemmings mee met de verbeelding. Alsof hij zich bij neerlegt dat de moord niet heeft plaats gevonden. De verbeelding dat een foto kan veroorzaken, is voor een kunstenaar (fotograaf of filmmaker) een dilemma. Kies ik voor fictie of realiteit. Misschien niet toevallig gaat het hoofdpersonage in het begin van de film een foto reportage maken van een opvang tehuis. De foto's kunnen zo in een foto tentoonstelling voor documentaire. En tijdens een foto sessie neemt Antonioni een bestaand fotomodel (Veruschka von Lehndorff) wat de docu nog extra in de verf zet. Antonioni brengt een rijke visuele pracht (fotografie, camerastandpunt) gecombineerd met een esthetische vormgeving (Frame within framing – een kader binnen een kader). Personages zijn in een kader gefilmd, het kader van het scherm filmt een kader met een persoon. Daarnaast het kleurengebruik om de esthetica kracht bij te zetten. Maar toch behoort de film net niet bij die allergrootse, tijdloze meesterwerken omdat het hoofdpersonage antipathiek is. Het verhindert een band met de filmen en met de emotie. Het personage is arrogant en niet echt interessant. Maar Blow up excuseer nog steeds het fantastische Blow up (want dit laatste kan als een deukje gezien worden in een verder glanzende carrosserie) combineert een briljante cinematografie met een existentiële ondertoon. Het vertelt ons wie we waren, wie we zijn of wie we kunnen zijn en het feit dat de film van 1966 dateert, doet ons eraan herinneren dat er geen ontsnappen aan mogelijk is.

Briljant

Blow Up is een geweldige film waar ik wel even in moest komen maar al snel ingezogen was. De film heeft een aparte structuur van hoe het zijn verhaal vertelt. De film heeft meerdere interpretaties maar het voelt wel echt als een man die zijn bestaan aan het bevragen is. Acteerwerk is goed van de cast en David Hemmings was indrukwekkend. De hele film is desoriënterend en Thomas gaat van de ene plek naar de andere. Hij is een heel complex karakter en waar ik het gevoel bij heb dat hij niet echt een doel heeft in leven. Hij focust bijna de hele film op een moord die is gepleegd maar uiteindelijk verdwijnt die lichaam. Was die er nooit of wel? Laat dit juist zien dat er nooit echt een punt was om dit te onderzoeken? Voelt hij alsof er niet echt een plek is in de wereld voor hem? De laatste scene was heel sterk vond ik. Hij verdwijnt in een fantasie en bestaat niet meer. De scene met de 2 modellen vond ik wel raar. Was dit bedoeld zodat hij zijn onderzoek even negeert en even een leuke tijd kan hebben? Te ontsnappen van realiteit? Dat is mijn idee van die scene maar misschien heeft iemand anders een ander kijk erop.

Een geweldige film van Antonioni. Ik heb zeker zin om zijn andere films te zien.