The Manchurian Candidate (1962)

Intrigerende Koude Oorlog paranoia, waarvan die bevreemdende scène met slaperige GI's in een nachtmerrie-achtig dameskransje mij zo bekend voorkwam dat ik meen deze wel eens eerder te hebben gezien. Na het nogal bizarre begin zakt het wel wat in, het middenstuk is soms wat langdradig. De laatste akte is behoorlijk spannend, met een aantal harde scenes en een knappe verrassende apotheose. Goede acteurs waarbij vooral Angela Lansbury opvalt, die toch vooral bekend is als vriendelijk speurneuzend omaatje. In deze film van bijna 60 jaar oud was ze trouwens ook al ouwelijk- ze speelt nota bene de moeder van de maar een paar jaar jongere Laurence Harvey. Maar dat doet ze wel uitstekend, echt een geweldige bitch- pardon my French.

Schitterende film. Puike contrastrijke zwart wit fotografie door Lionel Lindon (Wie ? de man heeft 129 credits, helft ervan met films die ik nooit van heb gehoord en de andere helft van Tv series jaren '50 - ook Frankenheimer komt uit de tv sector dus misschien daarom de keuze voor Lindon) waarin de composities prachtige deep focus momenten creëren. Inhoudelijk vrij kritisch. Politiek is bevolkt met marionetten, hersenloze dummies die zich laten leiden, verpakking is belangrijker dan de inhoud. Magnifieke sequentie waarin de eerste keer het onderwerp (soort hypnose) wordt gedemonstreerd (met telkens cuts van inbeelding naar echt waarin personages en ruimte ook veranderen).Somber, pessimistisch en consequent (geen happy end) waarin de toenmalige paranoia van koude oorlog nu gezien kan worden als een een pre status van terrorisme (sleepers). Soms rommelige plot (zeker op het einde vroeg ik me af waarom Sinatra zo lang wacht om actie te ondernemen) en Frankenheimer mikt op veel thema's (naast politiek analyse, familie drama en trauma verwerking ook nog eens een liefdesverhaal tussen Sinatra en Leigh) dus een echt vlot plot/verhaal is er niet. Maar de briljante visualisering met een inhoudelijk relevante commentaren over politiek maakt dat deze film probleemloos op het schavot mag staan van bijna-meesterwerken.

vond het wat aan de wat saaie kant er zatten wat spannende stukken in maar voor de rest oke eens naar geken hebben dan heb je hem ook gezien enkele oude bekende buiten frank sinatra zelf hebben we nog angela lansbury als de moeder van de militair ook de vrouw die we beter kennen uit de horror thriller die ze iets of wat beroemd heeft gemaakt van de al even bekende regisseur hitchcock waar ze vermoord wordt onder de douche. tijdens de oorlog worden er enkel soldaten gevangen genomen een van hen krijgd tijdens zijn terugkeer een ondersijding terwijl andere van zijn eenheid last heeft van nachtmerries. na de film vert op zijn einde begint te lopen komen we er achter waarom en wie zoals Major Bennett ook doet wie is de hoofd van deze Hersenspoeling waardoor raymond show verandert en zich daarna niet meer herinnert van wat er is gebeurt telkens men een woord uitspreekt dat een spel is met speelkaarten het laatste deel krijgen we nog iets of wat adrenaline en spanning maar dat is ook alles wat deze film verder te bieden heeft. natuurlijk weet je dat een politiek drama op zich niet erg voor laat zeggen spanning zorgd er zijn er natuurlijk wel betere die het wel hebben maar deze vond ik een beetje te saai

Oei, toch een beetje ontgoocheld over een film die relatief hoog op mijn kijklijst stond. Dat zal vooral te maken hebben gehad met het warrige begin van de film met die droomsequenties die ik vrij vervelend en langdradig vond.

Het plot is nochtans wel intrigerend, maar het duurt wel even tot dat op gang komt. De film wordt inderdaad gedragen door Angela Lansbury die als machtsgeile en manipulatieve vrouw/moeder haar greep strak houdt in de hogere politieke echelons.

Sterk slot wel waarbij de spanning tot een hoogtepunt leidt, maar alles in zijn geheel genomen kon dat de film voor mij net niet genoeg redden. Misschien moet ik me ook eens aan de remake met Denzel Washington wagen.