Soylent Green (1973)

En die paprika is normaliter overigens piment

Ja dat staat op de verpakking maar is dus Soylent Orange

Terechte klassieker, al blijkt dat misschien niet helemaal uit mijn waardering. Ik heb echt flink getwijfeld tussen 3,5 en 4 sterren en uiteindelijk besloten om Soylent Green niet het voordeel van de twijfel te geven. De film is erg verouderd en biedt nauwelijks enige spanning, maar de setting is o zo goed. Dit is weer heerlijke sciencefiction die in tegenstelling tot veel dystopische films wel rekening houdt met ingrijpende maatschappelijke veranderingen. Ik geniet intens van alle dialogen binnen Soylent Green over de nieuwsgierigheid naar voor ons simpele, logische dingen als vers eten, zeep of een wandeling in de natuur. Voor mensen met weinig inlevingsvermogen zal het heel saai zijn. Voor mij verbloemt het het doorsnee plot waarin een moord onderzocht wordt waarmee uiteindelijk iets veel groters aan het licht komt. Soylent Green is voor 100% voer voor SF-liefhebbers. Ben je dat niet, dan zal de film langdradig, saai en sentimenteel zijn. Ikzelf zie hier razend interessante thema’s voorbijkomen, waaronder enkele onverwachte als kannibalisme en euthanasie. In een dystopische setting word je als kijker gedwongen om daar anders tegenaan te kijken. Visueel is Soylent Green niet heel bijzonder, al zitten er wel wat mooie plaatjes in. Het einde is best sterk. Zeker wanneer Heston de ‘achtervolging’ inzet. Ik had trouwens het idee dat Charlton Heston flink zijn best deed om Henry Fonda na te doen. Goede film.

In 2022 kan SG wel eens heel actueel zijn.

Ontroerend glansrolletje van Edward G. Robinson.

Charlton Heston is niet meteen mijn favoriete acteur. Doet me soms wat denken aan Kirk Douglas. Grote namen die wel hun best doen, maar mij nooit kunnen overtuigen van enige feeling, coolness, charme, ... Soit, deze film zelf is wel leuk om zien. SF met een dosis realiteit in de zien van geen vliegende auto's of zo. Evengoed armoede, klassestrijd en zeker een groene stempel.

Solyent Green is zo'n goeie ouwerwetse SF-film die ik als jongen wel eens graag las (ook al was ik er nog lang niet in 1973) en zo komt het ook wel over. Niet mee zo fris helaas, maar met een beetje nostalgische kijk valt dit best goed mee. Goed onderhouden, beetje gedateerd en stijf geacteerd, maar de 70's sfeer is wel leuk voor wie er van houdt.

Voor sommigen weer de basis om er de filosofische boodschap in te zoeken, voor mij gewoon een goeie film zonder meer.

Net als Silent Running een sciencefiction film uit dezelfde periode met een interessant concept. Maar ook hier weer een nogal knullig aanvoelende en visueel inferieure uitwerking, wat was Kubrick met 2001 zijn tijd ver vooruit zeg, enkel THX 1138 van Lucas weet enigszins in de buurt te komen van die klasse.

Het "mag" zelfs niet? Ga jij ff lekker bepalen hoe iemand naar een film moet kijken joh!

Ik ben zelf een liefhebber van een groot aantal 70's films, maar deze lijkt er geen van te worden. Ik ben nu ongeveer op een half uur, maar kan er nog weinig tot niets aan vinden. Inmiddels begin ik zelfs te twijfelen om de film wel uit te zien...

Dit zijn wel films voor mij. Ik ben een fan van sciencefiction films, en vooral die uit de jaren '70. Deze films vond ik ook wel aardig. Een heel interessant gegeven en ook nog is goed uitgewerkt. Er is veel diepgang en de film heeft een hele mooie boodschap. Het einde vond ik vreemd en goed tegelijk, maar ik was wel voldaan aan het einde van de film.
De scene waarin de mensen van de straat worden geschept was erg goed gedaan en ik heb echt met open mond zitten kijken. Heel fascinerend.

Klassieker. Vreemd dat deze film bijna nooit meer wordt getoond.

Denk dat ie nog steeds actueel kan zijn.

Goeie film die zich afspeelt in 2022 en waarin de wereldbevolking flink gegroeid is en voedsel schaars is. Een goed verhaal met een ontknoping die je aan het denken zet, echter zou een wat betere inleiding de film geen kwaad hebben gedaan. Ondanks dat de film zich in de toekomst afspeelt, heeft deze een niet futuristische look. Verder was deze film de laatste voor Edward G. Robinson, die kort na de opnames overleed.

Heel, heel veel indruk maakte deze film op ons allen toen we deze voor het eerst zagen. Ook bij de herziening van de film bleef die indruk aanwezig. Goede film voor de liefhebber!

Zo is 'vadertje staat' nu ook op weg!

Ik kijk de laatste tijd veel dystopische (al dan niet post-apocalytische) films en zodoende kwam ik ook bij deze schijnbare klassieker uit. Dat is toch een tegenvaller geworden.

Het lijkt een bewuste keuze de toekomst van zo'n 50 jaar niet spacy te maken, maar in de huidige -dus jaren zeventig- sfeer te laten. Dat geeft een dubbel gevoel qua setting, aangezien het nu 40 jaar na dato is en je gewoon het gevoel hebt naar een seventies movie te kijken, hoewel ik er juist wel van hou als toekomstfilms niet overdreven futuristisch gaan doen. De ideeën rondom het 'meubilair', 'boeken' en 'thuis' zijn leuk verzonnen.
Het dystopische ligt er wel dik bovenop met veel sentimenteel overkomende scenes, die van mij ook minder geforceerd hadden mogen zijn. Uiteraard moet je door de tand des tijds kijken en soepeler met clichés omgaan. De maatschappelijke benadering zal dus meer origineel zijn dan nu aanvoelt. En ik hou wel van die benadering. Maar de verhaallijn is ook aardig rechtlijnig, er is vrijwel geen spanningsboog te bekennen en de romance is belachelijk geforceerd. Naarmate de focus steeds meer op de afvalverwerking komt, is de grote clou niet verrassend te noemen. Het einde voelt ook onaf, er had meer achteraan gekund.
Grootste struikelblok was voor mij toch het acteerwerk. Ik kan niet zeggen of het inherent is aan de tijdsperiode of dat het in deze prent gewoon zeer matig was. Het is zo houterig dat het soms lachwekkend wordt. Bij de scene waarbij de moordenaar geplet wordt door een schepper betrapte ik mezelf op een luidkeelse schaterlach. Dat leek me niet de bedoeling.

De clou is inderdaad niet bepaald verrassend haha. Vond een aantal scenes ook behoorlijk lachwekkend. Heb mijn best gedaan om door de tand des tijds te kijken maar kon er toch echt niet meer van maken. Helaas!

De afvalberg..De luchtbezoedelig....De natuur moet ruimen voor de MENS.De zee word leeggevist.Overbevolking!!!!

Zes jaar vóór twintigtweeëntwintig dringt zich de vraag op in hoeverre het dystopische toekomstbeeld van Soylent Green aannemelijk wordt. Overbevolking, opwarming van de aarde, corruptie en vrouwenhandel zijn reële problemen, maar minder zichtbaar en extreem. Industrieel geproduceerd voedsel neemt de plaats in van traditioneel, onbewerkt voedsel. We eten yoghurt met vanilline in plaats van echte vanille. Je gaat je afvragen wat er precies in die voorverpakte lasagne van gisteren zat.

Erg ongezond kunnen de producten van Soylent nochtans niet zijn, want Thorn (Charlton Heston) is ermee opgegroeid tot een kloeke kerel. Iemand die aan gefabriceerde kant-en-klaarmaaltijden gewend is, zal misschien geen biefstuk meer lusten wegens te taai. Voor Soylent Green hebben ze beschilderde houten plankjes gebruikt. Eigenlijk klinken ze wat te hard om vlees te bevatten.

Dit is doordrenkt van nostalgie. Het was de laatste keer dat de backlot van MGM gebruikt werd. Sol was de laatste rol van Edward G. Robinson. Aangezien de man halfdoof was en de natuurbeelden achteraf toegevoegd werden, moest hij tijdens zijn euthanasiescène reageren op schoonheid die hij kon horen noch zien, en hij deed dat prachtig. Ook de componist van de Pastorale was halfdoof.

Het wordt nooit helemaal duidelijk waarom Simonson (Joseph Cotten) vermoord moest worden. De moordenaar zegt hem dat hij niet meer betrouwbaar is, en Simonson is het daarmee eens. Waarom gunnen ze hem geen mooie dood zoals Sol?

Leigh Taylor-Young speelde Shirl, een vrouw die bij het appartement geleverd wordt en slechts kan hopen dat ze een wat sympathieke eigenaar krijgt. Met haar grote, waterige ogen en haar lange haar paste ze bij de flowerpowerperiode. Ze is voorganger van een spirituele beweging die zich bezighoudt met transcendentale meditatie en ze zet zich, zeer toepasselijk, in voor het milieu.

de tijd van de club van rome , het opkomende milieu thema , overbevolking ed , je ziet deze politieke thema's volop terugkomen in deze film die me wel kon boeien maar de tand des tijds niet echt goed heeft doorstaan .

Ik vond verder het thema van de vrouwen die als een soort slaaf werden gehouden verder behoorlijk vergezocht .

Verder is de film wel onderhoudend maar het doemscenario behoorlijk overtrokken .

Aardige film waar het SF-element haast beperkt blijft tot het synthetische voedsel waarmee de mensen overleven. De film ademt vooral een (apocalyptische) jaren '70 sfeer, waar af en toe een enkel "modern" meubelstuk is geplaatst voor de 2022-look. Het is vooral een (geslaagde) thriller in een dystopische en postapocalyptische wereld die duidelijk in de jaren '70 is bedacht. Vooral het postapocalyptische en dystopische is goed uitgewerkt, daar zit volgens mij ook de kracht van de film. Ruim 3* voor het geheel, leuk om een keer gezien te hebben.

We naderen de tijd waarin Soylent Green zich afspeelt: 2022. Ongeveer 50 jaar nadat deze film is gemaakt. Ik had deze nog nooit gezien. Vond hem best wel boeiend. De stunts waren aardig goed voor die tijd. Als voorbeeld het 'mensen ruimen' met die shovels. Heel aparte film: en dat voor die tijd. De rest is al gezegd!

(Nog een tip voor Dievegge: het is transcendente meditatie.....)

Niet best. Het is gewoon een jaren '70 achtige setting waar weliswaar verhaaltechnisch enkele toekomstige elementen aan zijn toegevoegd, maar die geenszins echt het gevoel geeft naar een futuristische film te kijken. Dit alles staat overigens los van de omstandigheid dat het jaar 2022, het jaar waarin deze film zich moet afspelen, inmiddels erg dichtbij is. Visueel valt er sowieso weinig te genieten en ook qua verhaal is het niet al te boeiend. Van enige spanning is geen sprake. Het acteerwerk is bovendien niets bijzonders, Heston overtuigt hier bepaald niet.

lekker relevant nu met Corona. Een aanrader tijdens de lock-down!

Films maken die zich in de toekomst afspelen is altijd gevaarlijk. Denk bijvoorbeeld maar aan Back to the Future II. Volgens die film zouden we inmiddels allen op een hooverboard rondzweven bijvoorbeeld. Deze film waagt zich hier aan. Er is echter nauwelijks moeite gedaan om een voorspelling te doen hoe het zou kunnen uitzien. Alles in de film ziet er immers 70s uit en ik denk niet dat we volgend jaar allemaal terug gaan grijpen naar oude grote beeldbuizen om TV te kijken of de PC te bedienen. Een aantal punten kloppen wellicht wel, de problematiek van overbevolking, voedselschaarste, lucht en waterpollutie zijn op verschillende plekken in de wereld al een groot probleem. De film vergeet echter dat er in de geschiedenis van de mensheid steeds wel ergens in de wereld oorlog was of epidemieën (en nu zitten we dus nog steeds met een pandemie) waardoor de bevolking toch min of meer onder controle bleef. De film gaat zelfs erg ver. Vlees is uitermate schaars geworden. Je krijgt ook geen enkel dier te zien. Zijn die bijna allemaal uitgestorven? Sterker nog de film lijkt te vertellen alsof er bijna geen natuur meer is dus ook nauwelijks groenten en fruit. Ze laten ook uitschijnen alsof die toestand al vele jaren aansleept. Mijn logisch verstand zegt dat als we vooral van synthetisch voedsel moeten gaan leven dat we veel hogere sterftecijfers gaan hebben en lijkt het niet aannemelijk dat er dan in 2022 na 10 tallen jaren nog 40 miljoen mensen zouden wonen. Is dat de hele wereldbevolking in een enkele (weliswaar erg grote) stad? Denk dat er wegens slecht voedsel en mensen die vechten om voedsel nog veel minder mensen in eenzelfde stad zouden leven.

Nu goed als je de film in de 70s en misschien zelfs de 80s kijkt zou je hier misschien nog in kunnen meegaan. Aan de andere kant als we het niet langer gaan koppelen aan een bepaald jaartal gewoon spreken van een verre toekomst dan kan je weinig verkeerd doen al kan je de film wel blijven aanwrijven dat het iets te duidelijk in de 70s is gemaakt.

Bekijken we het allemaal wat symbolischer en spenderen we niet te veel aandacht aan het decor, dan hebben we een film met aardig potentieel en een voorspelling die op een dag wel eens werkelijkheid kan worden . Het is aan de mens om te voorkomen dat het zover komt. Sommige mensen dromen van Mars maar ik ben van mening dat men beter eerst de shit op de eigen planeet kan opkuisen dan een Star Wars fantasie te gaan creëren.

Het verhaal en de acteurs zijn in dit geheel eigenlijk weinig van belang. We volgen een politieagent die op onderzoek gaat, maar net als de anderen dient hij enkel om een duidelijke boodschap te brengen. Natuurlijk hebben hij en zijn flatgenoot een eigen verhaal maar dat is uiteindelijk niet van belang zelfs helemaal niet interessant. je krijgt nooit echt binding met de karakters waardoor een bepaalde sterfscène toch niet zoveel impact had als gehoopt. Waar leven mensen uiteindelijk vooral van, het valt op een gegeven moment eigenlijk wel eenvoudig te voorspellen. En zoals meestal is er een rijke minderheid die toegang hebben tot de schaarse middelen terwijl de meerderheid, het gepeupel nauwelijks een dak boven het hoofd heeft.

Conclusie: een film met een sterke boodschap voor zijn tijd, maar een goede film wil ik het niet noemen Daarvoor toont het toch te weinig lef. Het blijft eerder een voorzichtige documentaire met een verhaaltje errond gemaakt om het wat interessanter te maken.

In het jaar 2022 is de aarde hopeloos overbevolkt. De natuur is verwoest. Flora en fauna bestaan nog amper. Organisch voedsel is voorbestemd voor een elite. De rest van de bevolking is afhankelijk van synthetisch gefabriceerd voedsel van de firma Soylent. De film draait om een moord op een lid van de elite. Een moord die Charlton Heston moet oplossen. En hup, open gaat de beerput.

Over het plaatsen van spoilers hoef ik me tijdens het schrijven van dit tekstje niet veel zorgen te maken. De openbaringen die op de moord volgen, openbaren amper. Het verhaal dat oneerlijke praktijken blootlegt is geen regelrechte eyeopener. De film wordt gezien als een klassieker. Ik vraag me eigenlijk af waarom dat zo is.

Ik vond het niet heel spannend. De achtergrond van overbevolking en milieuvervuiling wordt weinig visueel uitgebuit. Veel film speelt zich binnenshuis af. De weinige glimpen straatleven dienen vooral als sfeermakers. Prima sfeermakers. Dat wel. Viezig en deprimerend schemeren ze door de film, maar zoals gezegd geen plaatsen waar veel handelingen plaatsvinden.

De film geeft een deprimerend beeld van de waarde die aan de mens wordt gehecht in tijden van crisis. Die waarde bevindt zich op een afglijdende schaal. Geen revolutionaire gedachte. De manier waarop die devaluatie visueel wordt gemaakt is echter wel indrukwekkend. Daklozen liggen dik opeengepakt op de straten. Als protagonist Charlton Heston zijn appartementje verlaat om naar zijn werk te gaan moet hij moeite doen niet op iemand te trappen.

Om mensen met graafmachines te zien worden opgeveegd of mooie vrouwen als een stuk inboedel bij een woning mee verhuurd te zien worden, zegt veel over de waarde die men een mensenleven toedicht. Mensen zijn dingen.

Met de sfeertekening is niets mis. De beelden drukken beklemming, hardvochtigheid en fatalisme uit. Jammer dus dat de meeste handelingen zich binnenshuis afspelen.

Een belangrijk breekpunt in de sfeer is een scène waarin Edward G. Robinson de dagen zat is en de mistroostige wereld wil verlaten. Onder begeleiding van Beethovens Pastorale verschijnen schitterende beelden van een wereld die niet meer bestaat. Het beeld van Edward G. Robinson omhuld door een oranje gloed en geroerd opkijkend naar overweldigende taferelen van flora en fauna, deed mij geen goed. Pure kitsch

Het verhaaltje waarin Charlton Heston zijn speurwerk verricht is niet interessant. Een amoureus zijsprongetje is overbodig. En dan die Heston. Altijd zo bestudeerd acterend. Geen fijne acteur. Aan het eind nogmaals de Pastorale. Ik hield het met gemak droog.

De jaren zeventig; Het Rapport van de Club van Rome waarschuwt in 1972 voor het opraken van fossiele brandstoffen. Door politieke oorzaken werden die ineens actueel doordat de wereld in 1973 wordt geconfronteerd met de oliecrisis. Op milieugebied zijn er zorgen over de klimaatverandering, (broeikaseffect) overbevolking en milieuverontreiniging. De Watergate-affaire. Vrouwen gaan meer en meer werken of naar de moedermavo zo de tweede feministische golf was een feit. Geen wonder dat in deze Sciencefiction uit de jaren ’70 een grimmig beeld van 2022 wordt geschetst.

Of eigenlijk in de roman "Maak ruimte! Maak ruimte!" door Harry Harrison. En die (semi-)futuristische wereld vormt de achtergrond voor een ouderwets moordmysterie. Nieuw in de tijd van uitkomen maar nu regelmatiger gebruikt dus de kans is groot dat je de ontknoping al kent, ook al heb je de film nooit gezien. Regisseur Richard Fleischer, gaat ook uit van de basale kans dat het jaar 2022 in wezen niet veel verder gevorderd was dan de technologie van de futuristische van de jaren zeventig. Och, toen was het hypermodern, daarna misschien wat ingehaald door de tijd maar in latere jaren (2000-2020) worden dit soort decors (en die van de jaren '50) ook wel weer gebruikt om de toekomst voor te stellen. Alleen de samenleving zelf die is veranderd!

En misschien ook dat daar een beetje de schoen wringt. Er werd veel tijd genomen voor scenes die te maken hebben met hoe mensen leven. Die aanpak in uitvoering is ietwat gedateerd. Ook het acteerwerk is heel erg seventies, en de groene mist is zo’n beetje het enige special effect. Daarnaast is man/vrouw-verhouding eveneens te retro. Het beeld van de toekomst dat hier geschetst wordt, geef wel stof tot nadenken. Echter waar ik een beetje mee zat was; dat het wel begrijpelijk was dat men in tijd van schaarste datgene wat het meeste voor handen is, gaat gebruiken maar veroorzaak je daar dan ook geen schaarste mee?

Wat een goede film is dit zeg!!

Het verhaal boeit van begin tot het einde.

Deze film zag ik voor het eerst 20 jaar geleden en raakte me diep, later een aantal keren herzien. Waarom? Om de oplossingen die mensen bedachten om elkaar zowel in leven te houden als weg te poetsen. Het erge beeld van de hongerige mensen op de trap scheelt niet zoveel met 100 vluchtelingen vanaf Calais naar Dover in een rubberbootje om hun grootste hoop Engeland te bereiken. Ook de verloren hoop dat schaars voedsel in bulk telen op een goedkopere manier mensen kan voeden.

De steeds strengere maatregelen om te zorgen voor eigen volksgezondheid. Het plezier van mensen die er geen last van hebben.

Beklemmend en voorspellend. Alleen heel erg rijke krabben uit de ton mochten nog proeven hoe het ooit was.

Een film uit 1973 die zich afspeelt in het huidige jaar waarin we nu leven. Ik ben benieuwd.