
Soylent Green (1973)
Verenigde Staten
Sciencefiction / Thriller
97 minuten
geregisseerd door Richard Fleischer
met Charlton Heston, Leigh Taylor-Young en Edward G. Robinson
New York 2022. In de door criminaliteit en overbevolking verpeste stad leven de mensen bijna alleen nog op het synthetische voedsel van het grote concern Soylent. Als een van de directeuren van dit bedrijf wordt vermoord, ontdekt politieman Thorn, die op zoek gaat naar de moordenaar, de verschrikkelijke achtergronden van de moord.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=fTBSimtbX7w
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,1 / 57054)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 8,99 / huur € 2,99Natuurlijk is hij zichtbaar, maar helaas hebben maar weinig SciFi films een poging gedaan om zoveel maatschappijkritiek in beeld te brengen..
Inderdaad orbit, vind ik ook

Heb hier onlangs een groot artikel over geschreven. Mijn conclusie is dat 'ie qua toekomstbeeld helemaal niet zo vooruitziend was. De film heeft als uitgangspunt een malthusiaanse catastrofe, maar onlangs is de mogelijkheid daarvan definitief van de hand gedaan: de voedselproductie stijgt in principe evenredig met de bevolkingstoename (al is de verdeling natuurlijk niet eerlijk). Soylent Green werd gemaakt in een tijd waarin De Club van Rome nog voorspelde dat we door onze fossiele brandstof zouden raken binnen een paar decennia en in een tijdperk waarbinnen het millieuthema net op de politieke en sociale agenda kwam te staan. Zo deprimerend als we het toen zagen is het inmiddels al lang niet meer...
Ik denk dat je het een en ander hebt overgeslagen in de film, want ik heb zelden zoveel in één film aangekaart gezien en niet alleen een voedselprobleem:
De minachting voor menselijk leven zodat mensen net als dode varkens, maar dan als levende mens, door machines opgeschept worden van straat. In de film gebeurt dat als ze zich niet gedragen.
Vrouwen (of mensen in het algemeen) die als seksobject en als meubelstuk worden gebruikt en bij het appartement worden bijgeleverd, bij de huur inbegrepen zijn. Ook minachting.
Het voedsel wat niet meer herkenbaar is als natuurlijk basisproduct, zoals sojaburgers. En de piment pasta in de olijf is er ook al.
Dat alles enorm stoffig is op straat en de geel-groene kleur van de atmosfeer in de straten. Doet mij denken aan ontbossing en daardoor vorming van woestijnen waarin wind vrij spel heeft en meer stof en zand in onze lucht brengt. Of iets anders in het milieu waardoor het minder regent of iets dergelijks.
Alles bij elkaar een hele serie van visioenen, die wel of niet inmiddels uitgekomen zijn, verder weg of dichterbij zijn of een tijdloos beangstigend toekomstbeeld schetsen.
Verder kun je denken over het gebrek aan kleur en dat kleur aan voedsel gekoppeld is en aan overige consumptie en het verschil tussen arm en rijk aangeeft. De top van de consumptiemaatschappij.
En dat mensen die kleurige beelden van de aarde willen zien op hun sterfbed, ze als het ware de ervaring van blindheid hebben en dan de ervaring van weer kunnen zien (qua kleur). Dit is een ervaring die wij spiritueel zouden kunnen noemen en is dus een diepzinnig gegeven waarover te filosoferen valt.
Wat is spiritualiteit?
Ja dat staat op de verpakking maar is dus Soylent Orange


Ontroerend glansrolletje van Edward G. Robinson.
Solyent Green is zo'n goeie ouwerwetse SF-film die ik als jongen wel eens graag las (ook al was ik er nog lang niet in 1973) en zo komt het ook wel over. Niet mee zo fris helaas, maar met een beetje nostalgische kijk valt dit best goed mee. Goed onderhouden, beetje gedateerd en stijf geacteerd, maar de 70's sfeer is wel leuk voor wie er van houdt.
Voor sommigen weer de basis om er de filosofische boodschap in te zoeken, voor mij gewoon een goeie film zonder meer.
Het is gewoon spijtig dat je, zoals je laat blijken, geen rekening houdt in je beoordeling met het feit dat de film bijna 40 jaar oud is. Je mag 'oude' films helemaal niet bekijken en beoordelen naar de huidige maatstaven. Dan ben je echt bezig met verkeerd naar films te kijken. Bekijk dan alleen maar films van de jongste tien jaar.

Het "mag" zelfs niet? Ga jij ff lekker bepalen hoe iemand naar een film moet kijken joh!
Ik ben zelf een liefhebber van een groot aantal 70's films, maar deze lijkt er geen van te worden. Ik ben nu ongeveer op een half uur, maar kan er nog weinig tot niets aan vinden. Inmiddels begin ik zelfs te twijfelen om de film wel uit te zien...
De scene waarin de mensen van de straat worden geschept was erg goed gedaan en ik heb echt met open mond zitten kijken. Heel fascinerend.
Denk dat ie nog steeds actueel kan zijn.
Ik denk dat je het een en ander hebt overgeslagen in de film, want ik heb zelden zoveel in één film aangekaart gezien en niet alleen een voedselprobleem.
Terechte klassieker, al blijkt dat misschien niet helemaal uit mijn waardering. Ik heb echt flink getwijfeld tussen 3,5 en 4 sterren en uiteindelijk besloten om Soylent Green niet het voordeel van de twijfel te geven. De film is erg verouderd en biedt nauwelijks enige spanning, maar de setting is o zo goed. Dit is weer heerlijke sciencefiction die in tegenstelling tot veel dystopische films wel rekening houdt met ingrijpende maatschappelijke veranderingen. Ik geniet intens van alle dialogen binnen Soylent Green over de nieuwsgierigheid naar voor ons simpele, logische dingen als vers eten, zeep of een wandeling in de natuur. Voor mensen met weinig inlevingsvermogen zal het heel saai zijn. Voor mij verbloemt het het doorsnee plot waarin een moord onderzocht wordt waarmee uiteindelijk iets veel groters aan het licht komt. Soylent Green is voor 100% voer voor SF-liefhebbers. Ben je dat niet, dan zal de film langdradig, saai en sentimenteel zijn. Ikzelf zie hier razend interessante thema’s voorbijkomen, waaronder enkele onverwachte als kannibalisme en euthanasie. In een dystopische setting word je als kijker gedwongen om daar anders tegenaan te kijken. Visueel is Soylent Green niet heel bijzonder, al zitten er wel wat mooie plaatjes in. Goede film.
2 x helemaal eens
Zo is 'vadertje staat' nu ook op weg!
Het lijkt een bewuste keuze de toekomst van zo'n 50 jaar niet spacy te maken, maar in de huidige -dus jaren zeventig- sfeer te laten. Dat geeft een dubbel gevoel qua setting, aangezien het nu 40 jaar na dato is en je gewoon het gevoel hebt naar een seventies movie te kijken, hoewel ik er juist wel van hou als toekomstfilms niet overdreven futuristisch gaan doen. De ideeën rondom het 'meubilair', 'boeken' en 'thuis' zijn leuk verzonnen.
Het dystopische ligt er wel dik bovenop met veel sentimenteel overkomende scenes, die van mij ook minder geforceerd hadden mogen zijn. Uiteraard moet je door de tand des tijds kijken en soepeler met clichés omgaan. De maatschappelijke benadering zal dus meer origineel zijn dan nu aanvoelt. En ik hou wel van die benadering. Maar de verhaallijn is ook aardig rechtlijnig, er is vrijwel geen spanningsboog te bekennen en de romance is belachelijk geforceerd. Naarmate de focus steeds meer op de afvalverwerking komt, is de grote clou niet verrassend te noemen. Het einde voelt ook onaf, er had meer achteraan gekund.
Grootste struikelblok was voor mij toch het acteerwerk. Ik kan niet zeggen of het inherent is aan de tijdsperiode of dat het in deze prent gewoon zeer matig was. Het is zo houterig dat het soms lachwekkend wordt. Bij de scene waarbij de moordenaar geplet wordt door een schepper betrapte ik mezelf op een luidkeelse schaterlach. Dat leek me niet de bedoeling.
Erg ongezond kunnen de producten van Soylent nochtans niet zijn, want Thorn (Charlton Heston) is ermee opgegroeid tot een kloeke kerel. Iemand die aan gefabriceerde kant-en-klaarmaaltijden gewend is, zal misschien geen biefstuk meer lusten wegens te taai. Voor Soylent Green hebben ze beschilderde houten plankjes gebruikt. Eigenlijk klinken ze wat te hard om vlees te bevatten.
Dit is doordrenkt van nostalgie. Het was de laatste keer dat de backlot van MGM gebruikt werd. Sol was de laatste rol van Edward G. Robinson. Aangezien de man halfdoof was en de natuurbeelden achteraf toegevoegd werden, moest hij tijdens zijn euthanasiescène reageren op schoonheid die hij kon horen noch zien, en hij deed dat prachtig. Ook de componist van de Pastorale was halfdoof.
Het wordt nooit helemaal duidelijk waarom Simonson (Joseph Cotten) vermoord moest worden. De moordenaar zegt hem dat hij niet meer betrouwbaar is, en Simonson is het daarmee eens. Waarom gunnen ze hem geen mooie dood zoals Sol?
Leigh Taylor-Young speelde Shirl, een vrouw die bij het appartement geleverd wordt en slechts kan hopen dat ze een wat sympathieke eigenaar krijgt. Met haar grote, waterige ogen en haar lange haar paste ze bij de flowerpowerperiode. Ze is voorganger van een spirituele beweging die zich bezighoudt met transcendentale meditatie en ze zet zich, zeer toepasselijk, in voor het milieu.
Ik vond verder het thema van de vrouwen die als een soort slaaf werden gehouden verder behoorlijk vergezocht .
Verder is de film wel onderhoudend maar het doemscenario behoorlijk overtrokken .
(Nog een tip voor Dievegge: het is transcendente meditatie.....)