The Gift (2000)

Tien jaar na de eerste keer eens herzien, en de film blijft intrigerend en sfeervol. Eigenlijk is de Southern gothic een beetje te clichématig en wordt de film ook nergens zó spannend als hij steeds dreigt te worden, en de climactische scène is helaas niet zo sterk (vanaf dat moment weet je al wie de dader is), maar het uitstekende werk van de diverse acteerkanonnen houdt het geheel toch ruimschoots drijvend.

Een van de eerste thrillers die ik ooit heb gezien, en heeeele tijd geleden al..
Op de een of andere manier blijf ik n zwak houden voor deze film.
Ik kan ook niet precies uitleggen wat me zo aanspreekt in deze film.. De sfeer? De sterke scenes?(Vooral de vioolspeler, brrrrrrrr.. daar krijg ik nu nog de rillingen van! Mensen die deze film gezien hebben weten waarschijnlijk direct wat ik bedoel Geweldige scene).

Menselijke dieptes, relatieproblematiek, bijgeloof en huiselijk geweld wisselden elkaar af in deze subtiele, duistere, spannende en smaakvolle psychologische thriller. Het verhaal, over een alleenstaande moeder met een paranormale gave, was menselijk, waarbij je als kijker niet wist welke richting het op zou gaan en de gehele cast acteerde uitstekend.

Aardig thrillertje die door de plotwendingen tot op het einde weet te boeien.
Daardoor wordt je als kijker toch een paar keer op het verkeerde been gezet.
Leuk om gezien te hebben maar voor mij niet leuk genoeg om lang in mijn geheugen te blijven hangen vermoed ik.

Tamelijk boeiende film.
Helaas had ik alles te snel door, ik denk dat ik "een gave" heb

Sfeervol maar ook wel clichébevestigend wat die Zuidelijke gelovige engdenkende typetjes betreft, op pretty boy Reeves na die hier op een overtuigende manier een vreselijke hufter neerzet waar de vrouwen toch op vallen, in die zin ook heel realistisch.
Ik wist wel , wederom door zijn sterk geacteerde emoties, .
Gary Cole zet ook een goede rol neer, helaas is zijn aandeel niet groot.
De film heeft zeker potentie maar is het toch net niet helemaal, alsof Raimi, toch niet de eerste de beste, niet weet welke kant 'ie ermee op moest, het is een beetje vlees noch vis.

super film.goeie acteurs,regiseur,en super spannend.heb hem al vaker gezien en hij blijft gewoon super spannend en mooi.

Dit blijft toch een sfeervolle en spannende film, met een uitstekende centrale rol en daarnaast verrassend veel grote namen die allemaal keurig hun ding doen. Hoogtepunten zijn voor mij het ontroerende personage van Giovanni Ribisi (ook al zet hij het een beetje dik aan; James Berardinelli: "He's not exactly subtle, but he avoids the frothing at the mouth that would have transformed Buddy into a grotesque caricature") en de uitstekende onsmakelijke rol van Keanu Reeves; de scène met het pistool bij de pick-up-truck zal ik niet gauw vergeten.

Erg sterke cast.

Hier moet de film het ook echt vooral van hebben. Man, wat weten Keanu Reeves en vooral Giovanni Ribisi een erg goede en overtuigende rol neer te zetten.

Verder is het verhaal leuk om te volgen maar waren de 112 min wel wat te lang en had het van mij een stuk korter gemogen. Ook qua spanning miste ik wel wat en het eind was toch wel wat simpeltjes en niet zo sterk als ik had gehoopt.

Toch keek het allemaal redelijk goed weg.

2,5*

Goede film. Paar scènes met een zeer sterke spanningsopbouw waar zelfs vele horrorfilms nog iets van kunnen leren. Cate Blanchett is uitstekend gecast als medium. Zij heeft ook de ideale uitstraling voor deze rol. Het einde was me sneller duidelijk dan de ontknoping tijdens de film en dat is jammer want het had anders een uitstekende film geweest. Nu heb ik zo'n gevoel dat de makers het er iets te dik opgelegd hebben.

Vanaf ergens begin jaren '90 tot aan minstens 2000 waren dit soort whodunit-thrillers met wat horror-elementen, gemeengoed. Regisseur Sam Raimi en een vrij grote sterrencast proberen ook een steentje bij te dragen, door spanning op te bouwen met deze suspense-film die zich afspeelt in zuidelijk Georgia. Helaas is het zwakste deel van de film het script (door Billy Bob Thornton en Tom Epperson). Rednecks, geweren, pick-up trucks, voodoo, bier en echtgenoot-met-losse-handjes, al het bekende uit het Zuiden van de VS zit er wel in. De spaarzame schokeffecten zaten visueel best goed in elkaar, echter het niet-paranormale gedeelte overheerst en is degelijk en erg bekend terrein. Daarnaast is de ontknoping niet heek verrassend. De film is nu meer een karakterstudie (een helderziende vrouw heeft het niet gemakkelijk) en het spannend mysterie speelt daarin maar een ondergeschikt belang.

Welke nog meer dan? Ik heb The Gift altijd juist een ontzettend lekkere vreemde eend in de bijt gevonden, met een regisseur die in zijn pre-blockbuster tijd, een lager budget en een cast van semi-bekende namen in een ontzettend sfeervol verhaal.

Oh, ik bedoelde dat meer in een groter concept. Heb het nu veranderd in horror-elementen. Ik kom toch regelmatig van dit soort thrillers of horror films uit de jaren '90, die een soort van detective-verhaaltje om wat horror-elementen plaatsen, tegen. Ze zijn gelukkig ook niet helemaal exact hetzelfde maar wat dacht je van het oeuvre van M. Night Shyamalan zoals The Sixth Sense (1999) of Unbreakable (2000) The Silence of the Lambs (1991) of Se7en (1995) reken hier ook onder. Wat te denken van The Exorcist III (1990) en series als Hellraiser, Candyman of Witchboard 2 gingen ook binnen die tijd naar dit soort verhaaltjes. Slecht was deze film niet maar voor mij iets teveel op het drama gericht en net iets te makkelijk.

Volgens mij heb ik deze film ooit wel eens gezien, maar ik herinnerde me er niet al te veel van. Ik ben het wel eens met joolstein dat zulke mystery/thrillers vaak werden gevuld met horrorelementen. Helaas ligt de focus net wat teveel op drama en de clichés van het zuiden. Goede film daar niet van maar past mijn inziens niet meteen in het plaatje van een horrordraft BlueJudaskiss.

'Vergeef hun Vader, ze weten niet wat ze doen!'

De film begint met in elkaar overvloeiende beelden van droevig uitziende bomen geworteld in een moerassig landschap. De beelden roepen een akelige sfeer op. Ze komen herhaaldelijk terug in de loop van de film. Steeds even dreigend. Steeds even macaber. Het is een landschap dat geheimen verbergt. Een landschap dat het gruwelijke thuisland is van demonen en geesten. Het is goed gelukte stemmingmakerij van regisseur Sam Raimi.
De film gaat dan wel niet over demonen en geesten (hoewel er zeker geesten in voorkomen), maar zoekt het meer in een combinatie van paranormale verschijnselen en ‘alledaags’ drama. Dat drama is niet van de lichtzinnige soort. Nee. We hebben het over zware onderwerpen als moord, seksueel misbruik, racisme, huiselijk geweld en psychisch leed. Die dingen hakken er in en geven het verhaal een permanente zwaarmoedige glans.
Te midden van al het drama is hoofdpersonage Annie (Kate Blanchett) de enige lichtbron in de duistere wereld die de film schetst. Het laatste bastion van gezond verstand en (mede)menselijkheid. Annie vertegenwoordigt de paranormale kant van de film, die zich inzet om het kwaad te bestrijden. Die strijd is de kern van het verhaal.
Dat klinkt heel simplistisch, maar dat valt reuze mee. De sfeer is erg beklemmend. Het kwaad erg realistisch. Blanchett erg geloofwaardig. Het drama erg drukkend. Daar is niets obligatoirs aan. Het verhaal maakt indruk en is spannend.
Annie is het enige personage dat bij de kijker sympathie opwekt. Hoewel sympathiek is het personage ook ondoorzichtig en mysterieus. Sympathiseren lukt, maar het is erg lastig om je met haar te identificeren.
Dat lukt bij de andere personages ook niet goed. Die zijn sowieso niet sympathiek en geven blijk van vooroordelen, hebben dubieuze karaktereigenschappen en vertonen gewelddadig gedrag. Hun rollen zijn nogal stereotiep, maar worden wel heel behoorlijk gespeeld. Zelfs Keanu Reeves en Hilary Swank (ben van beide geen fan) zijn goed te doen.
De film is ook goed te doen. Een spannende, goed geënsceneerde, sfeervolle en mysterieuze thrilller.