Where the Crawdads Sing (2022)

Sfeervolle mystery drama en met wat romantiek. Goed geacteerd en goed en mooi gefilmd. Film is traag maar niet langdradig. Je moet daar wel van houden

Goede sfeer met mooie natuurbeelden. En het einde is toch wel verrassend.

4*

De film gaat in sneltreinvaart waar het boek dieper op de materie ingaat. Tate geeft om Kya, terwijl Chase haar misbruikt. Hoe is het om als meisje alleen gelaten te worden door je ouders en niemand zich om je ontfermt. Het acteren was wisselend maar met weinig expressie of emoties. Het zag er allemaal vluchtig en bijna ondoordacht uit.

mooie beelden, zo deprimerend hoeven de moerassen dus niet te zijn.

De film werd op een gegeven moment wel net als een moeras.

Het werd te zoetsappig en eindeloos.

De film duurde veel te lang, erg zonde, iets meer vaart had een betere score op kunnen leveren bij mij.

Het werd erg moeilijk mijn aandacht erbij te kunnen blijven houden richting het eind.

Tikkeltje langdradig rechtbankdrama, dat wel uit te zitten is, maar dat wat braaf en karikaturaal overkomt.

Ik weet niet, of die laatste zin ironisch of gemeend is. Mocht dat laatste het geval zijn, dan kan dat geen kritiek op de film zijn. Ook tienermeisjes vormen een legitieme doelgroep.

Zeker, ik denk dat veel tieners het een heerlijke film zullen vinden. Helemaal oké.

Ik vind de film erg saai, langdradig en is nergens echt spannend.

Ik mag zeggen dat ik de laatste tijd steeds meer van dit soort films (net zoals The Pale Blue Eye) geniet. Het zijn mooie hedendaagse tegenhangers t.o.v. de overdosis van Superhelden films en films die bol staan van de diversiteit en inclusiviteit die een bepaalde boodschap door je strot wil duwen. En ik ga echt liever dan voor films als deze Where The Crawdads Sing.

Relaxed, een mooi licht mysterieus verhaal wat rustig wordt gebracht met fijne beelden van de natuur als decor. Oké, het is geen hoogdravend verhaal maar er wordt sterk geacteerd, vooral door Daisy Edgar-Jones. Ook de jongere versie van Kya wordt sterk gebracht. Het verhaal is intrigerend, neemt zijn tijd en de moerassen worden sfeervol in beeld gebracht. Meerdere tijdlijnen die een vleug van verdriet en eenzaamheid met zich meedragen. Toch weet Kya zich tot een groeiende en ontwikkelende vrouw te maken die van het leven iets moois weet te maken.

Ja, ik kan deze film zeker waarderen. Ik luister nu naar de soundtrack die beelden oproepen en warmte laat voelen. Er is nog hoop voor de filmindustrie.

Heerlijke Film. Mooi gemaakt ook zonder dat regisseur en cameraman zich verliezen in mooifilmerij.

De film laat een heel zielig verhaal zien van een meisje, Kya, die nogal wat voor de kiezen krijgt in haar leven. Diverse thema s komen hierbij aan bod. Huiselijk geweld, verlaten worden, bindingsangst, verraad, eenzaamheid, dood en bedrog. Maar ook liefde, hoop en zorgzaamheid. Grote thema s van het leven dus. Dan is er altijd de kans dat het sentimenteel wordt op net de verkeerde manier. Geenzins is dat hier aan de orde. Regisseur Newman werkt het script mooi uit en Daisy Edgar-Jones zet een puike rol neer als het moerasmeisje. Ook de bijrollen worden keurig vertolkt. De film heeft een aangenaam tempo en houdt de aandacht goed vast. De natuur speelt ook een grote rol in deze film. Zoals reeds gezegd wordt dit practig in beeld gebracht. Er zitten wel aantal hiaten in de film. Maar als een film als deze een heerlijke mix geeft van drama, romantiek en spanning(was er zeker) kijk ik daar met liefde langs heen.

En dan was er ook toch nog een verassend einde. Mooi! Klassieke cinema, heerlijke film, heerlijk genoten.

Enige pluspunt van de film: het rustige tempo en de sfeer en beelden. Verder: mierzoet, totaal ongeloofwaardig en overlopend van de clichés.

Een meisje, levend in een moerasomgeving, wordt al op jeugdige leeftijd in de steek gelaten door eerst haar moeder, dan zussen en broers en uiteindelijk haar agressieve vader. Ze is een jaar of 10 en weet al hoe ze het in haar eentje moet rooien en lijkt als volwassene in haar sociaal emotionele ontwikkeling geen enkele last te hebben gehad van haar totale eenzaamheid als opgroeiend kind. Ze gaat als volwassene met de paar volwassenen die ze leert kennen om alsof ze altijd tussen de volwassenen heeft geleefd en kleedt zich en leeft bijna vanzelfsprekend als een normale volwassene. Totaal onwaarschijnlijk.

Ze blijkt verdacht te worden van een moord. Dat is de aanleiding van haar bijzonder onwaarschijnlijke levensverhaal dat zich ontvouwt. Ook dat levensverhaal loopt over van de clichés, waaronder een barmhartig , zwart stel dat een lokale winkel bezit. Het scenario maakt shortcuts waar je veel vraagtekens bij kunt zetten, maar die als de gewoonste zaak worden gepresenteerd.

Op geen enkel moment denk je als kijker "Dit zou zo kunnen zijn gebeurd."

Aan het eind nog een soort 'final thought' over 'het leven' en wat extra mierzoet drama waar de voorspelbaarheid weer vanaf druipt. De film doet erg zijn best om de liefde voor de natuur te bejubelen, maar ook weer op zo'n voorspelbare manier.

Wil je even wegdromen in een rustig verteld verhaal, een zonovergoten, wonderlijke wereld met mooie beelden en rustige muziek dan heb je hier een prima film aan. Wil je een geloofwaardig, prikkelend en origineel verhaal dan raad ik je aan deze film te skippen. Je mist er dan weinig aan.

Een redelijke film die soms een beetje traag was met een verrassend eind.

We hebben ons wel vermaakt met deze Netflixfilm, meestal vallen de films tegen op Netflix.

Goede film. Hier en daar werd het wel iets te traag naar mijn smaak, maar overall stoorde het niet.

Verrassend einde, ik had verwacht dat Tate er iets mee te maken zou hebben.

Prachtige film. Traag, mooie beelden. Het verhaal raakte me enorm. Hier denk ik nog wel eens aan terug.

Het boek zal wel beter zijn.

Tenminste die indruk krijg ik als ik de samenvatting ervan even lees - de hoofdpunten in het plot kloppen beter, en waarom er dan voor gekozen is om de vertelling in de film toch net een beetje aan te passen wordt me niet meteen duidelijk. Zoals wel vaker, moet ik zeggen. Het verhaal is op zich ook echt geen sterk punt van de film. Veel te zoetig en veel te weinig subtiel, de bedoelde sympathie wordt er met een moker in geramd. En het einde is dan de overtreffende trap nog. Onnodig en eigenlijk gewoon een trap na aan het publiek.

Maar er zijn ook wel wat dingen die wel goed gaan. Strathairn is goed gecast, en speelt een van de weinige rollen waarin hij me niet irriteert met zijn maniertjes, om maar mee te beginnen. Eigenlijk zijn haast alle bijrollen fijn. En de hoofdrol van Edgar-Jones is erg goed, al is het wat ongeloofwaardig hoe ze als fris schoongewassen, nette, beleefde en knappe meid met talent voor tekenen zo slecht ligt in het dorpje - als Assepoester in het moeras, braaf wachtend op de juiste kikker. Knap dat de moederfiguur zoveel op E-J lijkt dat je haast denkt dat ze die rol ook speelt, en daardoor juist weer zo onbegrijpelijk dat de bejaarde Kya niet eens in de buurt komt, net als haar tegenpool. Net als het einde van het narratief echt een flater van de regie, en daarmee kom je wel de film uit.

Visueel is het grotendeels wel fijn plaatjeskijken. Je zou er haast voor in het moeras gaan wonen, als je niet eigenlijk wel wist dat het daar ook vol zit met muggen en andere vervelende beesten. Denk ik tenminste.

2.5, en eigenlijk alleen voor de beelden en E-J.

Persoonlijke aanvallen en kinderachtig geneuzel verwijderd.

Sterk romantisch drama met een heel klein beetje thriller mysterie sausje. Het verhaal is best goed en wordt ijzersterk uitgewerkt. De film is een mooie mix van coming of age, drama, romantiek en lichte mysterieuze spanning. Het is niet te zwaar maar ook niet te zoet. Een prima mix en mooi in balans. Het werken me flashbacks voegt zeker wat toe in deze film. Visueel is het allemaal erg fraai met mooi natuurbeelden, wat een extra pluspuntje is. Het acteerwerk is eveneens erg goed. Prima film. 4.0/4.5

Een waar-zit-ik-nou-weer-naar-te-kijken-film over swamp life, daaro ergens in hillbilly county, dukes of hazards town, maar nu zonder enig gevoel voor oprechte emoties, realisme en snelle auto's, echter wel met extreem veel gevoel voor doktersromannetje-achtige zaken. Op den duur zit je in een rechtbankdrama bovendien, dat werkelijk absurd slecht is. Soms tekent ze insecten voor haar persoonlijke encyclopedie als autodidact of ze wordt achterna gezeten door bronstige jongemannen.

Openingsshot van die CGI reiger, computerspel stijl, is zeer benedenmaats... (ziet eruit als laura croft van 1995) Alweer een bewijs dat computers en film niet mengen. Tuurlijk het mengt wel.... als water en olie...

Ik heb de opening nog eens herkeken, maar ik vond de beelden nog wel meevallen. Vooral het geluid van de vleugels was volgens mij totaal niet passend. Ik heb het in elk geval nooit gehoord.

Gisteravond op Netflix bekeken en ik heb me elke seconde van deze film vermaakt. Een boeiend verhaal wordt in alles uitstekend weergegeven. Het is een trage film met prachtige beelden van de natuur en er wordt goed in geacteerd. Al met al een sterk drama, waarin je de wereld van de protagonist in wordt gezogen en haar in stilte aanmoedigt. Bovendien laat Daisy Edgar-Jones zien dat acteren haar in het bloed zit; ze levert een puike prestatie af in deze film.

Ik ging hier bijzonder getemperde verwachtingen naar kijken. Om mij heen hoorde ik van liefhebbers van het boek, waar ik er overigens ook één van ben, dat de film ontzettend zou tegenvallen en dan omschrijf ik het nog netjes. Achteraf herken ik me wel in een deel van de kritiek die ik gehoord heb, namelijk dat de focus te veel op het 'murder mystery' aspect zou liggen. Het klopt inderdaad dat de film, als je het vergelijkt met het boek, weinig aandacht schenkt aan het opgroeien van Kya en het één worden met de natuur. Tijdens het lezen zag ik eigenlijk een soort vrouwelijke variant van Tarzan voor me: een meisje dat veel kennis heeft van haar omgeving, maar ongemakkelijk (of zelfs wereldvreemd) is in het contact met anderen en ook iets 'natuurlijker' is qua voorkomen. Daarmee bedoel ik dat haar haren door de war zitten, haar kleding niet al te modieus is, etc. Juist op dat gebied slaat deze verfilming de plank volledig mis. Kya loopt er hier eerder bij alsof ze iedere week naar de salon gaat en regelmatig de stad bezoekt voor kleding. Het is bovendien allemaal te vanzelfsprekend dat Kya vanaf jonge leeftijd gedwongen wordt om voor zichzelf te zorgen. Hier lijkt dat allemaal zonder uitdagingen te zijn verlopen, maar de liefhebber van het boek weet wel beter.

Jammer, want ik ben het dus met enkele critici eens dat de film daar echt punten laat liggen. Tegelijkertijd ben ik me er wel van bewust dat mijn interpretatie van het boek niet per se dezelfde hoeft te zijn als die van de filmmaker en daarbij komt ook dat er keuzes gemaakt moeten worden. De insteek om vooral op het moordonderzoek en wat daaraan voorafging (de relatie tussen Kaya en Tate en later Chase) te focussen is een logische. De uitvoering daarvan is eigenlijk prima gedaan. De locaties zijn mooi (die stroken overigens weer wél vrij goed met wat ik tijdens het lezen in gedachte had) en het spel van vrijwel de gehele cast was degelijk te noemen. Mogelijk dat de vorige alinea overkomt alsof ik Daisy Edgar-Jones in een negatief daglicht zet. Dat is geenszins het geval. De aankleding en uitwerking van het personage had anders gekund, maar ze speelt het materiaal dat haar gegeven wordt overtuigend.

Wat resteert is eigenlijk een rustige, nette film. Niet heel bijzonder, maar het kijkt wel zeer aangenaam weg. Er zitten een aantal gemiste kansen in als je kijkt naar het bronmateriaal en ook de mensen die niet bekend zijn met het boek zullen een aantal van dit soort zaken mogelijk onbewust opvallen. Tegelijkertijd wordt het materiaal waar men dan wél mee aan de haal gaat met respect behandeld en het levert een verfilming op waar de meesten zich toch niet een buil aan kunnen vallen.

3*

Wat een prachtige film is dit geworden zeg. Niks saai of langdradig. Precies in de juiste balans gebracht met werkelijk oogstrelende beelden. Ben sowieso al een liefhebber van films uit Louisiana. Die fantastische , moerassen en vogels worden bijna als kunst verheven in deze film. Het verhaal is prima neergezet. Daarbij zijn de verhaallijnen mooi in elkaar gezet en zitten we niet naar een vervelend laatste half uur te kijken naar de rechtbank. De film was lastig te maken omdat het boek nogal complex in elkaar zat. Vooral met al die tijdlijnen. Vind dat ze het prima hebben opgelost. Moest de film wel bekijken met Engelse subs. Weer wat nieuwe woorden geleerd. Marsh and swamp verschillen wel degelijk en crawdads als kreeft kende ik ook nog niet.

Er zitten in de film genoeg verdachten in maar eentje had ik toch over het hoofd gezien. Voor de film maakt het eigenlijk niet zo heel veel uit. De manier van leven en de romantiek maken het plaatje compleet!

Film 4,0

Beeld 4,5 blu ray

Geluid 4,5

Naar de roman van Delia Owens. De vrouw die op zeventigjarige leeftijd met de inhoud van haar debuutroman profiteerde van een toenemende maatschappelijke hang (gevoed door Corona) naar een plek ver van de beschaving en dicht bij de natuur. Een plek waar hectiek, bureaucratie en vrijheidsbeperkende regels niet bestaan en het leven simpel is. De roman stond maandenlang in de bestsellerslijsten. Logisch dus, dat het boeksucces nog eens werd uitgemolken met een verfilming.

Een verhaal over Kya. Een jonge vrouw die al vanaf zeer jonge leeftijd in een moerasgebied leeft en door sommige plaatsgenoten als een meelijwekkend schepsel en door anderen als een gestoorde idioot wordt gezien. Kya is een eenzaat en wordt vanwege haar voorliefde om de eenzaamheid te zoeken, gewantrouwd. Ze wordt bespot en uitgelachen. Men verwijst op een niet vleiende manier naar haar als “The Marsh Girl".

Regisseuse Olivia Newman ensceneert het moeras als een idyllisch oord waar Kya de vrijheid heeft om te zijn wie ze wil zijn. Een toevluchtsoord waarin Kya zich kan terugtrekken na de vele teleurstellende ervaringen waarmee ze bij haar schaarse bezoekjes aan de echte wereld te maken krijgt. Hoe Kya trouwens in staat is geweest om van kinds af alleen in het moeras te overleven wordt niet echt haarfijn verklaard. Het is sowieso niet de bedoeling om als kijker heel diepzinnig over de loop der dingen in deze film na te denken.

De film is niet bedoeld voor kijkers die met een rationele blik naar de film kijken, maar richt zich veel meer op de emotionele blik van de kijker. Zie de film als een coming-of-age drama dat wordt gecombineerd met een brok romantiek en een brok misdaad, waarbij de misdaad vooral de aanleiding is voor een terugblik in de levensloop van Kya. Verwacht van het misdadige element dus niet teveel. Het gedeelte dat zich met de misdaad bezighoudt is weliswaar interessant, maar staat uitgedrukt in tijd in geen verhouding tot het romantische coming-of-age verhaal.

Het moeras levert schitterende plaatjes op. De filmische entourage is sfeervol. Het optreden van Daisy Edgar-Jones als de gevoelige en eigenwillige Kya is erg goed. Het overige acteerwerk voldoet. De karakterschetsen blijven helaas aan de oppervlakkige kant. Die hadden best wat diepzinniger mogen worden uitgewerkt. Het verhaal boeit ook maar matig. De belevenissen van Kya zijn op zich interessant maar hebben niet de emotionele impact die je zou verwachten van een film die zich op de emotionele kijker richt.

Ik heb het boek niet gelezen maar ik denk dat Delia Owens die ook als zoöloge en milieuactiviste bekendheid geniet, meer interesse heeft in de setting dan in de mensen die daarin hun leven leiden. Olivia Newman is blijkbaar dezelfde mening toegedaan.

Overduidelijk van de hand een vrouwelijke regisseur deze enorm trage film die nog meer binnen de lijntjes kleurt dan Andries Knevel in het weekend. Where the Crawdads Sing switcht tussen een rechtbankdrama en wat romantiek maar beide komen niet uit de verf. Niet in de laatste plaats door het tenenkrommende acteerwerk.

1,5*

Waar dit bijzonder hoge gemiddelde vandaan komt is mee een raadsel.

Neen, kon me niet echt bekoren.

De hoofdactrice kunt ge in principe niets verwijten maar een moerasmeisje, sinds haar adolescentie aan haar lot overgelaten, ongeletterd en schuw van de maatschappij zou ik mij toch anders voorstellen.

De opbouw van de film kan ik best aanvaarden maar vlot loopt het toch niet met heel veel filmische cliché's en bovenal te zeemzoet(de advocaat, het koppel in de winkel...) en zelfs dit laatste helpt niet inzake geloofwaardigheid. van het verhaal.

Een 3 lijkt me dan ook een maximum.

Ik vond het boek niet zo "pakkend", op de een of andere manier. Een hype? Gewoon iets aan de schrijfstijl? (Oke, ik heb niet meer dan 1-2 (!!) pagina's gezien /gelezen, niet zo economisch verantwoord hé. Maargoed).

Dus is 't natuurlijk heel logisch om de film te zien.

Aardig mooi, prettige vertolkingen. Toch is het ook hier iets dat mist, waardoor het zeker niet verpletterend is. Niet dat elke film of elk boek dat hoeft of (direct/meteen) heeft.

Redelijke middelmaat.

Prachtige decors, natuur, verhaal.

In feite niet meer dan een zoetzemerig stuiverromannetje; twee knappe prinsen die vechten om de hand van de schone maagd. De scène onder de oude eik had zo uit een Disney-prinsessenfilm kunnen komen; zij leest een brief, dan schrikt ze, doet een stapje naar achteren, want wie staat daar voor haar? Haar prince charming met Prodent Whitening lach.

Zij is illustrator, of in ieder geval ze brengt een boek uit.
Op een dag wordt haar boek over schelpen uitgegeven en krijgt ze een cheque thuisgestuurd: 5.000 dollar. Lijkt me nogal veel voor zo'n dom Hema-achtig schelpenboekje, zeker in de jaren '50. Afijn, pakt ze dat boek uit, de cover ziet er veel te modern uit voor die tijd, echt iets van nu.
Sowieso oogt het allemaal heel gekunsteld; die kleding van haar bijvoorbeeld. Voor een uiterst verlegen meisje dat niet kan lezen en schrijven en al jaren in het moeras woont draagt ze wel erg hippe, duur ogende kleding. En in iedere scène draagt ze weer wat anders.
Nu ze die 5.000 dollar heeft kan ze haar armoedige huisje helemaal opnieuw en naar smaak inrichten. En oh kijk, ze heeft nu ook stroom.
Van die millennial-hoofden die je helemaal niet het gevoel geven dat je naar mensen uit de jaren '50 zit te kijken.

En toch, ondanks deze punten van kritiek, verveelt de film nergens, wat vooral te danken is aan het natuurschoon van Louisiana (er is gefilmd in Louisiana) dat aan je netvlies voorbijtrekt en mij af en toe aan de Biesbosch deed denken, waar ik zelf vandaan kom.
De film had wel wat donkerder gemogen, het is allemaal veel te zoet, die laatste scènes in de rechtszaal ook.
Het einde - de metafoor met de bidsprinkaan - maakt de rest van de film een stuk beter. Maar, misschien denk ik er morgen weer heel anders over, als ik er nog aan denk tenminste.

Mooie film. Mooie verhaal ook, dat ook nog eens ergens over gaat en wat herkenbaar is. En het is genieten van die nieuwe ster aan het Britse firmament, Daisy Edgar-Jones, een rasactrice ('Normal People'). Maar dit is natuurlijk ook wel erg Amerikaans met zo'n uitgesponnen rechtbankzaak, een zwart echtpaar in een winkeltje en de kleinsteedse vooroordelen over een buitenbeentje in het oerconservatieve zuiden van de VS. En zoals het hoort in een Amerikaanse film, je weet onmiddellijk wie er deugt en wie niet.

Dat slot had voor mij niet gehoeven. Is ook niet geloofwaardig. Er mag best iets te raden overblijven. Maar ja, er moest weer een happy end komen. Amerikaans hè.

Vreselijke film, maar toch vermakelijk (mits je een bepaalde knop om kunt zetten).

Dit verhaal kan best een goede film opleveren, maar het gaat vooral mis in de uitvoering. De cast 'klopt niet' (of kan niet acteren, in het geval van met name Chase), veel te zoetsappig en cliché, een soundtrack van het dertien in een dozijn zwijmel niveau, ongeloofwaardig, een nietszeggende rechtszaak en een voorspelbaar verloop (zeker niet mysterieus). Al met al is het allemaal zo gemaakt, Amerikaans, bah.

Maar, zoals gezegd: zet je de bril van een cynische filmcriticaster even af, dan kun je je er nog steeds goed mee vermaken. Verstand op nul, na een drukke werkdag. Prima.

Toch niet meer dan 2*.