Deliverance (1972)

Matig.

Kan door het jaartal komen, maar dit was gewoon lelijk. Nergens had ik het idee dat ik oprecht naar iets spannends zat te kijken, of iets uitdagends of heel avontuurlijks. Het uiteindelijke resultaat van deze hooggewaardeerde film is me dus behoorlijk tegengevallen.

Acteerwerk is ondermaats. Voight speelt niet overtuigend, Reynolds had al iets meer charme. De film begint boeiend, al is het snel best lelijk. De kanoscenes waren dan nog het mooist ongeveer, voor de rest was dit soms zelfs vermoeiend om te zien.

Te weinig natuur ook vooral, op een paar vissen na zie ik graag meer wat er daar in de bossen nog leeft. De film wil graag spannend zijn, maar is dit echter niet. Na de beruchte scene is het zelfs saai en is het nog een lange zit richting het einde toe.

Acteerwerk had gewoon beter gemoeten, en het echte "avontuur" op de kanotocht na bleef eigenlijk ook wel een beetje uit. Het was nogal een lange zit zo. Nog wel extra punten voor het leuke begin, de banjo en Reynolds.

Net op het grote doek gezien in Kino. Mooie inleiding ook, waarin werd verteld dat begin jaren 70 er ook een soort van feministische golf was en ook veel mannelijke banen verdwenen door automatisering. Deliverance kan daarom ook gezien worden als een commentaar op het vast willen houden van stoere mannelijkheid, en hoe het daarmee afloopt....

Sterk!

Paar aardige scènes en zo nu en dan best wel sfeervol door toedoen van de rustige muziek in combinatie met shots van de rivier en de bergen. Helaas beslaat dit masr een klein deel van de film want de rest vsn de tijd zit je naar extreem langdradige scènes te kijken die praktisch nergens over gaan. Acteerwerk is daarnaast ook niet best, maar dat had ik eigenlijk ook niet verwacht. Reynolds speelt dan nog het best, maar ook niet zoals ik hem ken.

2*

Gewoon een erg goede film. Staat zoveel jaar na data nog als een huis.

Het relaas van 4 mannen die er op uit trekken in de wildernis om zichzelf terug te vinden in de natuur. Met een beeld van die streek vanuit een stadsvisie. Het romantische idee van een kano op een wilde rivier en lokale bewoners die afgesloten van de beschaafde wereld, domme boeren zouden zijn met inteelt uit een wereld die stil is blijven staan. Burt Reynolds is het haantje van de groep die volgens hem geboren lijkt te zijn voor die wilde natuur, maar uiteindelijk komt hij evengoed uit de stad.

In het begin lijken die vooroordelen ook bevestigd. Iets evident als de vraag om hun auto's naar een bepaald punt te brengen, lijkt al te moeilijk voor de lokale bewoners. Die zijn terughoudend tegenover de vreemdelingen uit de stad. Wat achteraf gezien ook niet moeilijk is, omdat het juist mensen uit de stad zijn die met de aanleg van een dam in het natuurgebied, hun leefwereld overhoop halen.

Onze avonturiers komen na een kanotocht enkele lokale mannen tegen die hen vasthouden en één van hen zelfs seksueel lastigvalt. Opnieuw lijkt hiermee het cliché bevestigd. Wat een trip met een kano op een wilde rivier moest worden, is nu een kwestie van overleven. Het is op dit moment dat de film zich onderscheid van bvb een horrorfilm als The hills have eyes. Ook als kijker ga je mee in het idee dat die lokale mannen de bevestiging zijn van het kwade in zo'n vergeten uithoek waar de tijd is stil blijven staan. We gaan mee in de blik van de 4 mannen. Want zijn die twee mannen dezelfde als de eerste mensen die we zagen? Als Drew tijdens het varen in het water valt, zou hij beschoten zijn maar dat zien we nergens en wordt ook later nooit bevestigd. Als ze later opnieuw een man met een wapen tegenkomen en doden is het nooit zeker dat die één van de twee slechte hillbillies is. Hun vooroordelen die ze al hadden werden door het incident met de twee hillbillies kracht bij gezet, zodat ze dat beeld overal zagen. Wat toch wel ontkracht wordt als ze uiteindelijk bij hun auto's terecht komen, die er zoals afgesproken staan. Als de politie haar werk doet. Als ze eten krijgen van de lokale inwoners...

Het lijkt wel dat horrorfilms die met hillbillies werken, hun inspiratie halen uit Deliverance. Maar eigenlijk hebben ze net de hele insteek gemist. Deliverance is geen subtiele horror, maar net een gelaagde film van het beeld van stadsmensen tegenover mensen de eerder in de natuur wonen. En het beeld dat ze van zichzelf hebben. De mannen zijn ook duidelijk veranderd naar het einde toe. Maar dat komt omdat ze de maskers die ze zichzelf voorhielden, dan zijn afgevallen. Ze hebben zichzelf gevonden, maar dat wil niet zeggen dat ze daar zo blij mee zijn...

Gisteren nog eens herkeken, blijft een briljante film!

“Sometimes you have to lose yourself 'fore you can find anything.”

Deze film herinner ik me nog als de enige film die nog in zijn plastic folie zat toen we hem weer verkochten, nooit naar deze film om gekeken maar altijd wel andere gedachtes bij gehad, het leek me echter niet zo heel bijzonder. Helaas is die gedachten waarheid gebleken aangezien de film me echt niet wist te interesseren, en ik eigenlijk vaak wat wegzakte in de film.

De film verzorgde echter een paar mooie natuurmomenten, waar ik altijd het meest van kan genieten tijdens films zoals dit. Daar houdt het eigenlijk dan ook wel snel op, ik had er meer van verwacht. Na een kleine veertig minuten gaat men het water op en begint het avontuur waar voor mij ook de film wat spannender en vermakelijker begon te worden, het begin was erg traag. Overigens wel goed in beeld gebracht was hoe men leeft in zulke gebieden, vaak zijn dit zogenoemde ‘Inbreds’. Eenmaal op het water komt de spanning ook wanneer ze onder schot worden gehouden door locals en daar vervolgens mee moeten vechten maar, na dit hele tafereeltje zakt de film ook weer volledig in.

En dat is toch het moment waar ik toch meer van had verwacht en van had gehoopt. Het overleven is erg leuk in beeld gebracht en daar kon ik echt wel van genieten maar daar blijft het ook wel bij. Ik had het ‘overleven’ wat heftiger geschat, wat interessanter en wat spannender, het overleven van wellicht een hele familie leek mij leuk dan maar twee mensen. Dat is toch wel het gene wat de film voor mij voornamelijk slap doet laten aanvoelen en daar baal ik best van aangezien ik hier best na uit keek.

De cast deed het overigens wel leuk, en het verhaal is best prima bedacht hoor. Vier gasten willen graag een rivier bevaren voordat deze minder word nadat er een dam wordt gebouwd. Onderweg stuiten ze op problemen en moeten ze van alles doen om te overleven; leuk verhaal en leuk concept waar weinig mee gedaan werd.

Helaas kun je niet altijd geluk hebben en dat blijkt ook maar weer eens uit deze film, een op het oog best interessant film pakte best slap uit: zonde.

2.5*

How masterly horror Deliverance set a controversial trend - BBC Culture

Herziening en nog steeds een schitterende avonturenfilm. Vier kennissen besluiten om een wilde rivier af te varen in kano, voor de stroom verdwijnt bij de aanleg van een stuwdam. De ecologische boodschap ligt er al van den beginne vrij dik op. De beschaving en het modernisme rukken op ten koste van de ongerepte natuur. Nog steeds vandaag een heet hangijzer.

De rivierbewoners zien er allemaal uit als het resultaat van verregaande inteelt, beetje een overdreven beeld wel van de backwoods. In het artikel dat Donkerwoud postte wordt trouwens dieper op Southern Gothic ingegaan.

Het leven van het viertal zal een rare wending nemen wanneer ze twee locals tegen het lijf lopen.... dit blijft een ruige scène ... Mooie plaatjes, een voelbare spanning en hopeloosheid vind je mooi samengeperst in Deliverance. De auteur van dit werk, James Dickey, speelt hier ook de rol van de sheriff.

Cinema Speculation #5

Het tweede deel van de dubbel bill met Wild Bunch. De overgang van het droge wilde westen naar de groene bossen is een prettige. Ook hier een groep mannen op een missie. Een hel andere dat wel.

Zoals veel Boormanfilm bevat ook deze een sneer richting de mensheid in hun omgang met de natuur. De toon is daarmee gezet. De hele film hangt er een soort sluier van doom over de heren ook, al doet het fantastische banjo duel je dat even vergeten.

De beroemde scene blijft erg sterk, evenals de opmaat ernaar toe. Maar nadeel blijft, dat de film daarna over het hoogtepunt heen is. Hetgeen volgt, hoewel niet spanningsloos of zonder spektakel, maar het blijft nasleep. Daardoor kom ik toch niet verder dan 4* voor deze verder bijzondere klassieker.

Na Tarantino gehoord te hebben in Carré over deze film werd het toch eens tijd om hem te kijken. Vanaf het moment dat deze film aan gehaald werd in Wild Hogs was ik benieuwd naar dit verhaal. En dat is alweer 20 jaar geleden. Dus het werd tijd om deze klassieker eens te zien.

Het verhaal kende ik in grote lijnen en toch voelde ik een zekere spanning. Met name de beruchte scene die de hele sfeer doet kantelen was bijzonder meeslepend. Ergens had ik het idee dat Tarantino hier wellicht zijn inspiratie voor From Dusk Till Dawn vandaan heeft gehaald: roadtrip verandert halverwege plots in horror.

De tweede helft is minder sterk helaas, hoewel het verhaal spannend blijft en de boodschap duidelijker naar voren komt. In de eerste helft leerden we deze mannen kennen, maar aan het eind van de film kennen we hen op hun donkerst. De maskers van beschaving zijn even afgegaan tijdens de trip, en eenmaal thuis voelt het huiselijke leven onwennig.

Een sterke film, die helaas iets te vroeg piekt, maar genoeg actie en drama biedt, en ook stof tot nadenken geeft.

4*

Dit is nou zo'n klassieker die na ruim 50 jaar nog steeds goed blijft. Zeker in die tijd moesten de films het van het verhaal hebben en niet van de CGI. Ook een hele beste cast, en wel een leuk weetje dat dit Ned Beatty's eerste filmrol was. Die hillbilly's zien er echt uit alsof het echte moonshiners zijn. Maar volgens mij zijn de figuranten ook echte hillbilly's dacht ik ooit gelezen te hebben. Ik had Deliverance al een hele lange tijd niet meer gezien maar ik blijf hem goed vinden. Een tijdloze film. Dat de jongere generatie het niks vind komt misschien ook wel doordat wij in die tijd zijn opgegroeid en al dat soort films meegekregen hebben. En een film als deze was toen echt een topfilm, met ook nog een topcast. Zoals ik al zei, een tijdloze klassieker.