Todo sobre Mi Madre (1999)

Hemel. Wat een ongelooflijk zielige film, misschien wel de meest ontroerende die ik ooit gezien heb.

Eerst had ik de iets bekendere, Hable con Ella, gekeken. Ik was op z'n zachts gezegd best wel onder de indruk van die film. Nu heb ik Todo sobre mi Madre ook, alleen het feit dat de berichtjes hier vrij negatief zijn, zorgde er voor dat andere films voorrang kregen.
Ik dacht niet meer echt na over wanneer ik de film zou willen kijken, totdat ik een fotoreportage en een interview met Almodovar en Penélope Cruz zag staan in 'Hollands Diep'. Een snelle blik op mijn vensterbank, waar de film ligt, deed mij besluiten dat ik van mijn laatste schooldag een dag van Spaanse klanken zou maken. Ik had geen betere beslissing kunnen nemen...

Het begin van de film is sterk: je weet meteen waar je aan toe bent met de personages, je krijgt onmiddellijk een indruk van hoe ze in elkaar steken. Een intelligente en introverte jongen, een zorgzame maar gekwelde moeder. Ik dacht dat de kaarten op dat moment al op tafel gelegd waren. Maar nee. Een auto-ongeluk (ik lees de achterflap nooit, dus ik wist daar niks van). Ik vond het interessant dat er al een toespeling op dat auto-ongeluk werd gemaakt door de jongen een bijna aanrijding te laten hebben, daardoor werd het eigenlijke ongeluk nog net een stukje dommer/ongelukkiger/tragischer. Hartverscheurend is het om je kind dood te zien gaan, en dat werd in de film goed overgebracht.
En dan... op naar Barcelona. De papa (mama?) zoeken, en het nieuws vertellen.
Direct werd een personage, Agrado, op een voor haar (hem?) passende manier geintroduceerd: onder een man. Het viel me voor de rest op, dat alle mensen in de film direct midden in het verhaal werden geplaatst, niet echt introducties, maar direct in hun rol. Huma Rojo als toneelactrice, Nina als verslaafde rebel, Agrado als hoer/travestiet, de moeder van Rosa als een soort van bitch, Rosa zelf als een soort engel... Prachtig om al deze verschillende mensen bij elkaar te zien, zo anders, maar tezamen zo'n geheel! Iedereen had zijn issues, iedereen had zijn karaktertrekken. Veel kritiek lees ik over het feit dat er veel verschillende problemen waren, dat het te veel was, maar daar ben ik het niet mee eens, dat was juist het goede aan de film. Doordat het allemaal zo dramatisch was, wisten de karakters het leven écht op waarde te schatten. Alles is vergankelijk, alles is beïnvloedbaar (zoals je geslacht), en je moet er zo veel mogelijk uit halen als er in zit. Althans, dat zat ik me allemaal te bedenken op het moment dat de film zich ontvouwde.
Nog een belangrijke levensinstelling die zich ontsproot in mijn brein was dat je schijt moet hebben aan alles. FANTASTISCH als Agrado op het podium haar levensverhaal gaat vertellen. Misschien kwam het door de droefheid van de film dat dat stukje een extra komisch laagje over zich kreeg.

En nu heb ik het nog niet eens zoveel gehad over Penélope Cruz, de engel, de schoonheid. Zij heeft gewoon een te perfect uiterlijk, te mooi eigenlijk voor de nonnige rol die ze speelt. Ik vond het heel ontroerend hoe ze zich meteen vastklampte aan Manuela, alsof ze niemand op de wereld had, wat in feite ook zo was. Ik had uiteindelijk met haar nog het meeste medelijden. Ik snap dan ook helemaal dat zij een soort muze is voor Almodovar, ze is gewoon écht goed.

Maargoed. Het einde. De tranen stonden me in de ogen, en niet van het lachen. Inmiddels zijn we zo de helft van de crew verloren, als de vrouw (man?) om wie het eígenlijk allemaal draaide op de planken verschijnt. Een verschijning was ze (hij) wel. Een verschijning was deze film ook.

4.5*

Wat overgewaardeerde Almodovar dit. De eerste twintig minuten is érg zwak, nare situaties, saaie dialogen en vervelende personages. Naar mate de film vordert (eigenlijk vanaf de aankomst in Barcelona) wordt het steeds beter en beter en het kijkt allemaal bijzonder goed weg. Fantastisch gespeeld, geinige types en leuke humoristische momenten.

Het grootste probleem is echter dat Almodovar een gevoel van onevenwichtigheid ontwikkelt. Aan de ene kant bespeurde ik maar weinig emotie omdat de komische toon in de weg stond en aan de andere kant weinig komedie omdat dan weer de emotionele toon in de weg stond. Mocht het een pure komedie zijn zou ik de film beter waarderen en zou het een pure drama zijn, idem dito. Helaas krijgt geen beide aspecten de overhand en kom ik niet verder dan het predikaat 'onderhoudend'.

De dood is iets wat, veel meer dan welk ander menselijk drama ook, moeilijk is om mee om te gaan. Ikzelf ben in mijn leven weinig geconfronteerd met de dood, en ik verwacht heel veel moeite te hebben om ermee om te gaan.

Een film als All About My Mother helpt de verwerking van de dood van naasten een eind op weg. Zo ongeveer ieder karakter in deze prent legt ofwel daadwerkelijk het loodje of zou het zomaar kunnen doen. Het is bijna moeilijk om het allemaal bij te houden. De karakters worden dan ook, in tegenstelling tot mij, continu geconfronteerd met de dood en moeten daar maar mee om zien te gaan. Ze kennen elkaar zo door en door, de positieve maar vooral ook de soms veel aanweziger negatieve kanten, dat de dood hen toch echt heel erg moet raken. Het einde. Tot hier en niet verder. Stop. Maar ieder personage lijkt zich te realiseren dat ... het leven gewoon verdergaat. En dat je beter af bent als je vrolijk leeft dan als je gedeprimeerd bent.
Op dat punt dus een bijna optimistische film over het omgaan met verdriet. Toch beviel niet alles me. Het kleurgebruik vond ik nog wel leuk, de knappe vertelstijl vol gemankeerde personages die ook onsympathiek geïntroduceerd worden en waarover je later misschien je mening moet bijstellen, of andersom, het soortvan luchtige sfeertje; dat was allemaal wel oke. Maar de humor vond ik vaak tekortschieten. Het acteerwerk eveneens. Cecilia Roth vond ik niet bepaald schitteren. Maar in feite droeg het halfzwakke acteerwerk vaak bij aan de luchtige sfeer die de film zo bijzonder maakt, dus zo vreselijk was het ook weer niet. Echt zielig werd het daardoor ook allemaal niet, maar ik denk ook niet dat dat de bedoeling kan zijn geweest.

Maar een beetje saaiheid was nooit ver weg, afstotelijk wilde Almodóvar's stijl ook nog wel eens worden en echt magistraal wordt het allemaal ook niet. Wel bijzonder was Agrado's optreden. Ja, de nadruk op theater en A Streetcar Named Desire en doen alsof was ook wel interessant. Het had wat.

Grappig ook vond ik de vergankelijkheid van alles. Je leven, je geslacht, je lichaam: alles kan verdwijnen of veranderen. Dat is nog eens een andere kijk op het leven ...

3,5*

Zielige film...mooie film....
Ik kijk weinig films zoals deze maar het zijn wel films waar je toch je volle aandacht bij wilt houden....
Ik vind het mooi om te zien hoe Manuela toch wat van haar leven probeert te maken na de dood van haar zoon...

3,5*

Dit is een film met mooi kleurgebruik en fraaie muziek. Deze film slaagt er niet in mij met de door Cecilia Roth en Marisa Paredes gespeelde personages te laten meeleven.

Na het kijken van de geweldige film Volver had ik het idee dat deze film ook wel goed zou zijn maar niets bleek minder waar te zijn.

Het verhaal is in vele gezichtspunten sterk maar o zo vreemd en de emoties dringden niet echt bij mij door. De acteer prestaties was ik ook niet echt over te spreken.

Jammer dat ik hier zolang voor heb moeten nachtbraken.

Weer een goede film van Pedro Almodóvar. Zoals altijd is het een sfeervol geheel met fijn kleurgebruik. Verder was dit een intens drama, met minder humor dan in de andere films die ik van 'm heb gezien (Atame, Volver). Hoewel ik nooit de volle 100% word meegesleept in zijn films kan ik zijn stijl wel waarderen, en saai wordt het nergens. Acteerwerk is erg sterk, vooral goede hoofdrol en de hier nog zo onschuldig ogende Penelope Cruz doet 't ook geweldig. Muziek was ook mooi. Vrij weinig op aan te merken eigenlijk.

3,5*

Ik zag deze film vannacht voor de tweede keer en was weer erg ontroerd. Een prachtige film die zo duidelijk laat zien wat er zo mooi kan zijn aan de harde kant van het leven. En hoe je daarmee omgaat of om kan gaan. Er waren zoveel hartverscheurend mooie momenten. En ook nog eens geweldig geacteerd.
Ook het relateren aan oude films als All About Eve en A Streetcar Named Desire is opmerkelijk. Films waar ik ook erg veel van hou.

Opgedragen aan ons vrouwen en aan drie geweldige actrices als Romy Schneider, Gena Rowlands en Bette Davis die vrouwen levens zo mooi gestalte hebben gegeven in hun films deed me zowat (weer) in snikken uitbarsten aan het eind. Kudos voor Pedro Aldomóvar!!

Ciai, Een dikke pluim voor je recensie, ik ga deze film zeker kijken. Prachtig geschreven, en je enthousiasme is buitengewoon.

Mijn vierde Almodóvar, en deze film lijkt me één van de beteren.
De regisseur doet hier misschien niets nieuws, maar ook hier slaagt hij erin mij een stukje kwaliteitsvol entertainment te bezorgen. Het verhaal boeide mij gewoon...

Hmm, tegenvallend. Tempo beviel me niet echt, en het drama / komedische aspect was ook niet overtuigend. Prima, maar niks bijzonders. Wel goed spel, dat wel.

Gister gekeken, derde film die ik kijk van Pedro Almodóvar. De vorige 2 films wisten wel mijn interesse te wekken, maar de verhalen raakten mij net niet. Ook met ''All About My Mother'' kon ik wel mijn interesse tonen om hem tot diep in de nacht af te kijken, maar of het mij nou echt raakten? Nee, niet echt.

Het verhaal vond ik wel erg mooi, leuk om allerlei moeder-relaties terug te vinden, zonder dat er een dikke nadruk op ligt. Mooi gefilmd en gemonteerd, wanneer de beelden een paar seconden van de andere scene in beeld blijven, wekt toch een andere situatie op dan als de scene gewoon van shot verwisseld. Leuk gedaan!

Het is een film, die je moet aanspreken of niet. Ikzelf heb het niet echt op de Spaanse taal, en het-bijna-soap-achtige-acteer-werk. Toch niet teleurgesteld of iets.

3,5sterren

Een film die mij met een leeg gevoel achterlaat, Dit gevoel word gecreëerd door de op een stapeling van verdriet die de personages in de film te verwerken krijgen. Toch wordt het geen emotionele achtbaan waar in je beland, dit komt door de manier waarop de het verdriet verwerkt wordt door de personages. Maar ook door de manier van regiseren spoiler;de regie keuzen om de dood van Rosa niet sentimenteel in beeld te brengen
Wat mij bevalt aan deze film is de snelheid waarin het verhaal wordt verteld, het wordt nergens erg langdradig, ook worden er steeds nieuwe personages geïntroduceerd(die allemaal een interessant karakter hebben.

is dit een aanrader? Ja en Nee als je een liefhebber bent van de Spaanse cinema zou ik deze film zeker niet overslaan, maar als je liever een avondje een luchtige film wilt kijken dan zou ik een andere film in de dvd speler stoppen.

deze film krijgt van mij een 3.5*

mooie kleurtjes, apart verhaal, goed geacteerd. een welverdiende 4

Opnieuw een heel mooie film van Pedro Almodóvar, waarin hij onder andere afrekent met taboes betreffende travestie. Opmerkelijk om te zien hoe hij zijn actrices (acteurs doen er nauwelijks mee) de ruimte geeft om hun vaak moeilijke personages gestalte te geven en hoe knap hij de onderlinge relaties met de bijbehorende problemen in beeld brengt.

De film kent niet alleen een zorgvuldig opgebouwd, aangrijpend verhaal, maar ook en in de eerste plaats schitterend acteerwerk. Zonder anderen te kort te doen, wil ik daarbij vooral wijzen op de fabelachtige vertolking door Cecilia Roth, die ik al kende van Almodóvar’s eveneens prachtige Hable con Ella. Ook de prestatie van Antonio San Juan (Agrado), een travestiet in het echte leven, is er een om in te lijsten. Zijn hilarische soloact tijdens de afgelaste toneelvoorstelling zal bij velen lang blijven hangen.

Deze film bevestigt andermaal dat Spanje een vooraanstaand filmland is en dat Pedro Almodóvar een van de beste regisseurs van deze tijd is.

Hij viel erg goed mee. 'k had er al wat wilde verhalen over gehoord, maar 'k wist niet echt wat 'k er moest van verwachten, maar hij is erg goed meegevallen. De film boeide me eigenlijk van begin tot einde. 'k heb al een paar films van Almodovar gezien en dit is toch wel een van de normaalste. Aangenaam verrast.

Goede film van Pedro Almodóvar, die vooral uitblinkt in vreemde personages.

Het thema omgaan met de dood komt in deze film nadrukkelijk naar voren. Waar het bij sommige films goed werkt, dat ze de boel luchtig houden, door niet teveel door te slaan naar het drama en omgekeerd, daar lijkt het deze film juist niet altijd even goed te doen, ondanks dat de film verre van slecht is. Ondanks de dramatiek en de soms heftige gebeurtenissen, raakte mij het niet helemaal.

Wel is het punt op zich goed. In het leven gebeuren nare zaken, zoals het doodgaan van geliefden om je heen, maar daarnaast gaat het leven voor jezelf ook weer verder. Ondanks dat de personages in de film nogal excentriek zijn, voelde het allemaal wel echt aan, mede ook door het prima acteerwerk van de cast. Visueel is de film nogal wisselend van kwaliteit. Aan de ene kant zijn die felle kleurtjes soms wel mooi. Aan de andere kant was het ook wel eens iets teveel van het goede, en maakte het de film er juist niet mooier op.

Al met al dus wel een bovengemiddelde film, waarbij ik soms het idee heb dat er nog meer in had gezeten.

3,5*

Almodovar en drama, het lijkt maar niet te lukken. Zelfs niet als hij er een luchtige noot probeert in te brengen. Raar, want bij Hable con ella zat de sfeer wel heel goed. Al is de film daar meer rond liefde, in plaats van verdriet. Na La mala education ben ik weer teleurgesteld in de regisseur die toch ook enkele pareltjes gemaakt heeft. Het wil maar niet werken. De personages zijn niet uitgewerkt, het verhaal is een rommeltje en de dialogen zijn ook niet echt interessant. Visueel komt de film af en toe nog mooi tot z'n recht. Iets waar Almodovar toch vrij goed in blijkt te zijn. Cecilia Roth kan de film ook niet dragen en Penelope Cruz heeft niet bepaald een rol waarin haar charisma tot z'n recht komt. Wat ze anno 1999 al wel had bewezen in eerdere films als abre los ojos en Carne tremula.

Almodovar mag geen dramatische films meer maken denk ik. Het werkt toch niet. Liever een hoopvolle fims als Hable con ella of een fijne komedie als Volver.

Een sentimenteel zeikverhaal. Maar er wordt wel fantastisch geacteerd.Ook is me duidelijk geworden dat het geen garantie is dat Almodovar altijd fantastische films maakt. "Volver" was een grote uitzondering.

Indrukwekkend en vooral ontroerend.
Een film waarin allerlei heftige thema's aan bod komen die ons leven vaak paradoxaal beïnvloeden. Prachte muziek en mooie personages.

Treurige film maar ook geregeld luchtig. Fantastisch acteerwerk en schitterende muziek. Moet nog veel zien eigenlijk van Almodovar maar het bevalt me steeds goed. De film raakte me geregeld. De aanwezigheid van Penelope Cruz is natuurlijk ook heel erg fijn. Geen hele grote rol, maar wel belangrijk. En ze is gewoon beeldschoon.

4*

Dit bitterzoete (melo)drama (of tragikomedie) over verlies, verdriet, spijt, verlangen, troost en vriendschap is een ode aan de vrouwelijkheid. Het spannende, krachtige verhaal over de hoofdpersoon en haar eigenzinnige vriendinnen die vol met liefde zitten is dramatisch, grappig, treurig, kleurrijk, levendig en theatraal. En ze blijven geloofwaardig. De beelden zijn vol betekenis.

Heel erg naar uitgekeken, maar: dit is niet boeiend, niet pakkend, en het was onmogelijk om me in te leven of betrokken te voelen - en dat is niet omdat ik geen travestiet ben. Een dag later zag ik La Rafle (2010) ; boeiend, pakkend, en ik voelde me helemaal betrokken en kon me helemaal in het verhaal inleven - en ik ben nochtans geen jood.

Het zijn een heleboel dingen samen die er voor zorgen dat de film als een ingezakte ovencake in mij gedachten blijft hangen.
Wat het drama van één vrouw had moeten zijn - daarvoor is het item 'kind verloren' meer dan ernstig genoeg - is een mix van de levens van verschillende personages, waardoor het hoofdthema te zeer op de achtergrond terecht komt. Agrado die een ander leven wil, Rosa's zwangerschap en problemen, Huma en haar zorgen, Nina en haar verslaving, de zoektocht naar de ex die dan ook al gaat sterven,... Het is teveel, en geen beetje. Een soap is er niets bij.
De inhoud van de dialogen is bijzonder pover; wat ongetwijfeld te maken heeft met het feit dat geen van de onderwerpen echt de boventoon haalt en voldoende aandacht kan krijgen.
De personages... Iedereen is verschillend, maar al de mensen die we gepresenteerd krijgen zijn wel héél zwart/wit uitgebeeld, wat de geloofwaardigheid helemaal niet ten goede komt. Manuela is op zich al een bijna schizofreen personage. Ik zie wel eens tranen, maar in het merendeel van de scenes zie ik geen moeder die haar zoon net verloren is, terwijl ze nochtans niet in Barcelona is om een nieuw leven te beginnen; integendeel, je zou verwachten dat net door de zoektocht naar de vader de zoon geen moment uit haar gedachten is.
Onder andere de beelden van de vader op de trappen aan het kerkhof hadden iets van een scene uit een opera; ook al niet bepaald een manier om de kijker dicht bij het verhaal te trekken.
Drama/Comedy, het kan wel eens samen gaan. Hier is de comedy een miscast (eens iets anders dan een acteur); daarvoor het onderwerp is alweer te ernstig. Behalve de speech van Agrado voor het theaterpubliek was er dan ook niks grappigs...

Cecilia Roth is oké, de kleuren waren heel mooi - kwestie van met toch iets positiefs af te sluiten, maar als er bij zo'n verhaal geen tranen uit m'n ogen rollen, is er iets mis mee.

Overgewaardeerd? Je geeft 3,5* en het gemiddelde is 3,56*. Dat is maar liefst 0,06* overwaardering voor deze film, gigantisch zeg

Deze film wordt over het algemeen gezien als één van de beste films van Almodovar. De film won een Oscar, Golden Globe en een Cannesprijs. Daarnaast wordt de film door zowel het publiek als critici enorm gewaardeerd met o.a. een 7.9 op IMDB en 93% op Rotten Tomatoes. In die zin is de film wat mij betreft inderdaad overgewaardeerd. Overigens leunt een 3,56 dichterbij een 4*, maar soit.

Mooie film. Het plot sprak me niet zo aan waardoor ik het heel lang heb laten liggen. Maar de uitwerking ervan levert een mooie en theatrale (in de goede zin van het woord) film op met voor mij de juiste mix tussen humor (sarcasme) en (melo)drama.

Als ik zo de minder positieve kritieken hier lees vraag ik me wel af of mensen deze film niet heel serieus nemen (moet je een film serieus nemen waar een non zwanger raakt van een prostituerende travestiet??). Dit is geen tear-jerker. Er zijn volgens mij hints genoeg die erop wijzen dat deze film een (tragi)komedie is waar je de gebeurtenissen dus niet bloedserieus moet nemen. Of vervolgens die humor je ligt is natuurlijk wat anders.

Bij mij werkte het wel en vond ik dat de theatrale aanpak, de overdreven gebeurtenissen, en de excentrieke personages tot een hele frisse, aparte en bijzondere film hebben geleid. Eentje die naast de komisch aandoende tragiek en de humor ook warmte weet uit te stralen. Ruim 3,5*

Qua mening bijstellen dat drama niets zou zijn voor Almodovar. Recent heb ik nog La Piel Que Habito gezien en dat werkt perfect. Houdt niet weg dat Todo sobre mi madre wel wat rommelig is. Het lukt de regisseur niet om sfeer weer te geven. Het chaotische hoort wel bij hem, maar zelfs dan crëeert het een eigen wereld. In dit dramatische verhaal voelt alles een beetje geforceerd aan. Jammer, want de acteerprestaties zijn best goed.

Gewoonlijk ben ik een liefhebber van Almodovar, maar deze komt nooit goed over helaas.

Voor maart wilde ik het ter afwisseling eens anders doen. De jaren vliegen immers voorbij, en films waarvan ik me prima kan herinneren dat ze uitkwamen maar er even niet aan toe kwam, zijn voor je het weet 15 jaar oud. En een ogenblik later 25 . Maart staat om die reden voor mij in het teken van een bescheiden inhaalslag van titels van rond het jaar 2000, die ik om wat voor reden dan ook nog steeds niets gezien heb, terwijl ze wel op de radar stonden. Todo sobre Mi Madre (1999) was een van die titels.

Erg sterk vond ik hem. Naast de redenen die ik wel kan benoemen, heeft deze film iets bijzonders en ongrijpbaars, iets waar ik niet precies de vinger op kan leggen, maar dat me enorm aanspreekt. Ik herontdek Almodovar echt na La Piel Que Habito, en in het bijzonder deze film. La Mala Educacion was destijds een stroeve start, wat mijn relatie met deze filmmaker betreft, maar dat is geheel hersteld door deze ervaringen.

Ik moest er heel even inkomen, maar de rust en controle die Almodovar laat zien in het uitbouwen van zijn verhaal en de karakters die het bewonen, is een welkome verrassing in tijden waarin we daar vaker niet dan wel op mogen rekenen. Dit zijn mensen van vlees en bloed, (soms kleurrijke) persoonlijkheden met een eigen geschiedenis die langzaam doorsijpelt, terwijl de verhaallijn zich ontvouwt. Of niet. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat er meer gaande is dan wat er uiteindelijk verteld en geïnsinueerd wordt, en dat maakt Todo sobre Mi Madre zo interessant.

4*

Almodóvar schrikt niet om te choqueren : een moeder die haar 17-jarige zoon ziet omkomen in een verkeersongeluk, een vader die na vele jaren nog altijd onwetend is over het bestaan van een zoon, een non in verwachting van een travestiet, de wereld van de transseksuelen......
Almodóvar mengt het allemaal dooreen in een film die cinematografisch origineel en knap gemaakt is.
Eigenaardig, niettegenstaande de vele emoties en de vele huilbuien, raakt de film maar weinig.
Wel veel respect voor de expressieve actrices die deze film bevolken.