Todo sobre Mi Madre (1999)

Door sommige mediakanalen bestempeld als Almodovar's beste film. Dat lijkt voor me een brug te ver. Deze komt nog niet in de buurt van bvb Hable con Ella. Todo sobre Mi Madre is een ode aan de vrouw. De vrouw staat centraal in de film met ook nog een aantal transseksuelen. Het eerste deel vond ik nog redelijk interessant, maar naarmate de fim vorderde kon het me amper begeesteren. De casting en de cinematografie zat wel goed, maar voor de rest deed de film me niet al te veel.

Ik vond het plot wat een beetje van het goede teveel. Het drama wat de zoon overkomt was ruim voldoende om een film rond te bouwen. Almodovar's besliste er anders over (terecht zo blijkt hoe hij ermee in de prijzen viel), maar niet voor mij dus.

Weer een sterk film van Almodovar, ondanks hij, zoals zo vaak, weer een rariteitenkabinet bij elkaar brengt. ik vraag me toch af hoe weinig cineasten hier toch een goede film uit zouden puren. Het leven lijkt wel te bestaan uit een groot drama.....terwijl het eerste half uur lijkt op een gewoon leven.

Hij brengt altijd wel de best acteursprestaties naar boven. Nooit valt er iemand uit de toon. De derde film die ik van de cineast zag (Zowel Julieta als Hable con ella waren wel een tik beter), ik heb er hier thuis nog 4 liggen, maar ik neem er m'n tijd voor. Niet elke dag zin in menselijk totaaldrama.

“Success has got no taste or smell and when you get used to it, it's as if it didn't exist.”

Gisteren gezien op Canvas. Ik vond het bij momenten eigenlijk wat moeilijk te volgen. Ze spraken geregeld over een Lola, maar wie is die Lola? Deze verschijnt pas op het einde van de film. .
De film probeert zowel een lans te breken voor het taboe rond travestie als dat het gaat over het verdriet van een moeder die haar zoon verliest bij een auto-ongeluk. Haar zoon is dan orgaandonor en ze komt zelfs te weten wie het hart van haar zoon krijgt. Anderzijds gaat ze op zoek naar Huma, waar haar zoon op het laatste moment van zijn leven een handtekening van wou hebben, maar die hij niet kreeg want de taxi reed weg.

Het is een speciale film en in haar omzwervingen raakt Manuela bevriend met Penelope Cruz die dan wel heel toevallig zowel ziek en zwanger is geraakt van Lola, eveneens de vader van Manuela's overleden zoon Esteban. Naar mijn idee is deze film wel behoorlijk overgewaardeerd, hoewel het nergens een marteling is om naar te kijken.

De moeite waard, met verbluffende cast, maar niet zo mooi als Volver of Hable con ella. Daarvoor was het verhaal een beetje te geforceerd en het geheel wat te onevenwichtig.

Op visueel vlak is dit echt een pareltje. De pittoreske decors, het speelse camerawerk en de zwoele sfeer doen je reikhalzend uitkijken naar de zomer!

En het blijft niet bij mooie plaatjes alleen. De personages zijn minstens even kleurrijk. Cecilia Roth geeft een erg solide indruk als getormenteerde madre, al springen vooral Marisa Paredes (Huma) en Antonia San Juan (Agrado) in het oog met hun karakteracteerwerk. Ook het vermelden waard: de jonge Penélope Cruz als nonnetje-met-een-geheim …

Todo sobre Mi Madre bevat verder heel wat geestige dialogen, maar ook een hoop theatraal (klef) gedoe. Want ja, Almodóvar zou Almodóvar niet zijn als hij geen stevige portie melodrama zou serveren. Om die reden zal ik wellicht nooit de grootste fan worden van deze regisseur, maar een interessante film is het zeker. 3,5*

Begon heel goed maar verzandde al gauw in overbodige subplots en dito nevenpersonages.

Kon me niet echt boeien. Mooie kleuren en beelden maar daar kan ik even goed een kunstboek voor openslaan.

Ik vond het uiteindelijk wel een geslaagde film. Goed, alles wordt stevig aangezet en overdreven, maar de uiteenlopende karakters bieden zeker een kleurrijk verhaal. Penélope Cruz zag er weer fantastisch uit en het directe taalgebruik geeft de humor een extra dimensie. Iets beter gedoseerd drama had wel passender geweest, maar toch komt Todo sobre Mi Madre na een emotionele achtbaan weer op zijn pootjes terecht.

Meh.

Intussen meer dan 2000 stemmen en toch is deze mijn eerste van Pedro Almodóvar. Het werd dus hoog tijd dat ik eens iets van hem zag.

Deze melodramatische tragikomedie vind ik echter wat povertjes. Visueel leuk ogesmukt, met felle doch warme kleuren die vaak contrasteren in toneelachtige decors. Saai ziet het er dus geenszins uit. Soundtrack is verder ook wel oké, zonder meer.

Maar daar blijft het bij. Inhoudelijk is het wat hak-op-de-takkerig, zonder dat er ook maar één plotje echt interessant is. Er zit nogal veel soapachtig drama in, en het is maar dat er af en toe nog wat bescheiden te lachen valt, of het was zelfs een taai drama geworden.

Niet de meest succesvolle kennismaking met een regisseur van wie ik eigenlijk al lang iets gezien had moeten hebben. Hoe dan ook, z'n oeuvre lijkt wel uitgebreid genoeg om andere films te ontdekken.

2,5

Niet dat ik de onderwerpen, personages, milieus etc interssant vind maar toch, deze film weet iets over te brengen, maar wat? Gestileerde stilte in het gedruis.

Hm...zeker indrukwekkend , door niks schijnbaar , mooi dan dus toch!

Tweede Almodóvar.

Maakte eerder een diepe indruk op me, maar deze film is heel wat vrolijker van aard. Het is wel te verwachten dat films als deze doorbreken en kritisch goed worden ontvangen, want het is een echte crowdpleaser. Toegankelijk, gemakkelijk te volgen en hoopvol. Dit soort films doen het uiteraard goed bij het publiek.

Ik denk dat ik me ook te weinig kan verplaatsen in deze film om het echt goed te vinden, want de potentie was er zeker. Er wordt kleurrijk te werk gegaan, al vond ik het visueel toch maar matig. Veel achtergrondkleur, maar te weinig variatie in locaties en vooral lelijk. De cinematograaf moet vast korte dagen hebben gemaakt, want de presentatie mist veel focus en aandacht. Ik schrik van de foto's die hier op MovieMeter staan, die mooie beelden zijn namelijk echt heel schaars.

Het acteerwerk is prima en het mag duidelijk zijn dat iedereen heel erg zichzelf is in deze film, maar ik vond elk personage niet echt sympathiek. Ze hebben zeker genoeg gezicht en karakter, maar ik kon me nogal moeilijk in hen verplaatsen. Misschien dat Almodóvar ze allemaal zo apart mogelijk in beeld wilde hebben, maar ik denk dat ik iedereen na de film weer ga vergeten.

Het is een aardig verhaaltje alhoewel niet bijzonder onderscheidend, slim, impactvol of meeslepend. Het gaat er in All About My Mother wat vrolijker aan toe dan je zou denken, maar wat ik mis is een goede flow die de scenes mooi in elkaar laat overlopen. De film pakte me gewoon niet en kon me nergens laten meeslepen in de gebeurtenissen. Ik denk echt dat ik de verkeerde doelgroep ben, maar niettemin is de film wel professioneel en toegankelijk. Een zware opgave is het nergens, maar indrukwekkend evenmin.

Alsof een zoon verliezen door een auto ongeluk en zijn donorhart volgen in een nieuw persoon nog niet genoeg drama is , krijgen we ook nog eens de leugen over een vader die trans blijkt te zijn en nog een nieuw drama met een zwangere vrouw waarvan de vader ook verdwenen is
Deze extremiteiten als drama worden nogal quasi nonchelant in een behoorlijk hoog tempo over de kijker uitgestort alsof het de normaalste zaak van de wereld is maar het werkt zeer vervreemdend en als kijker kan je dit ook niet al te serieus nemen .
Links woke hollywood ed zal dit soort rare verhalen vast wel toejuichen maar als geloofwaardig verhaal slaat het allemaal nergens op

Wat heeft dit ermee te maken, als ik vragen mag? Dit is een Spaanse film uit de jaren '90. Niet alles hoeft platgeslagen te worden met één term toch.

Ik zeg niet dat de film zelf woke is maar dat er wel veel elementen inzitten rondom identiteitspolitiek die de woke gelovigen zo toejuichen , dat lijkt me heel logische conclusie .

Zo kan je dus constant over één onderwerp praten, ook bij alle films uit heden en verleden. Er is meer in het leven dan woke.