Marnie (1964)

Deze "Marnie" een tweede kijkbeurt gegund en ik blijf er bij dat dit ver van Hitch's beste staat.

Al wordt de nieuwsgierigheid van de kijker om wat er juist met Marnie aan de hand is - zo erg verrassend was de uitkomst nu eigenlijk ook weer niet - levendig gehouden, de typische Hitchcock-suspense is er niet bij. Alleen de scène met de roof en de poetsvrouw quasi naast elkaar doet aan de master denken in deze toch wel meer dan gewoonlijk romantische getinte Hitchcockfilm.

Sean Connery is goed en ook Tippi Hedren, een wat mysterieuze, gesloten look, maar, ik blijf er bij, met een ongezellige stem.

Het verhaal is heel interessant (al moet het wel op gang komen), de acteurs doen het prima, de beelden zijn goed maar toch vond ik dit een van de mindere Hitchcocks die ik heb gezien. Hij duurde (gevoelsmatig) erg lang en werd eigenlijk pas op het einde echt spannend.

Toch is dit een heel unieke film van Hitchcock omdat het een realistische kijk in de psychiatrie geeft die ik hierdoor zeker aanraad.

Een dievegge blijkt een uitstekend onderwerp voor een psychologische thriller. Het betreft iemand die niet zozeer uit geldbejag steelt, maar voor de kick. Het is een impuls die ze niet kan beheersen. Als kijker word je gemanipuleerd om met haar mee te leven, met name in die scène met de dove kuisvrouw. Dan weet je meer dan zijzelf en zou je haar willen waarschuwen - een geval van dramatische ironie.

Marnie is de laatste in een reeks van Hitchcockblondines. Ze wordt gekneed door een man, zoals Hitchcock zelf z’n actrices kneedde. Mark is de zoöloog en controlefreak die ook de rol van psychotherapeut op zich neemt. Als rijke erfgenaam kan hij problemen oplossen met geld. Hij ziet Marnie als een ijsberg die ontdooid moet worden. Door haar tot een huwelijk te dwingen en vervolgens aan te randen gaat hij echter te ver. Lil is de jaloerse schoonzus die het ene moment bevallig staat te glimlachen, om dan plots nijdig en manipulatief te worden. Hitchcock hoopte dat prinses Grace uit Monaco terug zou keren voor deze rol, maar Tippi Hedren doet het wellicht beter, bijvoorbeeld wanneer ze kort voor het einde dat kinderstemmetje doet. Sean Connery heeft de looks en komt weg met z’n Schotse accent. Louise Latham ziet er tijdens de flashback veel jonger uit, met dank aan de make-upafdeling.

Freudiaanse begrippen als verdringing en onderbewustzijn zitten erin verwerkt, maar ook een jungiaanse associatietest. De psychologische kant is vooral de aanleiding tot een spannend verhaal dat niet enkel rond suspens draait, maar ook rond ontwikkeling van de personages. Een eerste scharniermoment is wanneer Marnie een transformatie ondergaat en haar oude identiteit in een gesloten koffer achterlaat. Daarna is er de dreiging herkend te worden, bijvoorbeeld aan de manier waarop ze haar rok over haar knieën trekt.

Tijdens het feest toont een camera op een kraan een overkoepelend shot, om vervolgens in te zoomen op de deuropening waarin Marnies vorige werkgever verschijnt. De paarden galopperen op een achterwaarts bewegende loopband. Geel en groen zijn Marnies “veilige” kleuren. Rood wordt meestal gemeden, behalve vlak voor een angstaanval. Rode lichtflitsen en in-en uitzoomen geven haar vertroebelde waarneming weer. In de herinneringsscène zit een dollyzoom. Hitchcock speelt leentjebuur bij z’n eerdere werk. Liefhebbers zullen inhoudelijke en stilistische elementen herkennen uit Spellbound, Rear Window, Vertigo en Psycho. De laatromantische muziek van Bernard Herrmann gebruikt een leidmotief voor haar jeugdtrauma en haar angst, een een romantisch thema voor de manier waarop ze zich aan de wereld voorstelt. In veel opzichten is dit de laatste Amerikaanse klassieker van Hitchcock, ten dele omdat enkele van z’n vaste medewerkers zouden sterven.

Prachtige alomvattende review die voor mij aanleiding is voor een verhoging van een halfje. Het enige wat ik nog kan toevoegen is dat Hitchcock aan t einde vd film een mooi Duits expressionistisch beeld gebruikt (van de haven en boot), hoewel hij hier kritiek op krijgt vond ik het een toegevoegde waarde en een leuke "regressie" naar zijn beginjaren als cameraman van Fritz Lang.

Helaas kan je posts niet meer veranderen maar ik vind dit al tijden niet meer een van de mindere Hitchcocks. Dievegge maakt duidelijk waarom dit juist een sterke film is.

Deze film voelt aan als het moment dat Hitchcock wordt geconfronteerd met een nieuwe generatie. Ik weet niet waarom de man opnieuw Tippi Hedren heeft gevraagd. Het is niet dat beiden een geweldige band hadden. Integendeel zelfs! Sean Connery doet het best wel goed. Een man met meer ervaring op dat moment dan je zou verwachten, maar van een andere stijl dan Hitchcock. Opvallende anekdote toch wel dat hij een film wilde maken naast de Bondfilms en buiten dezelfde studio en graag eens wilde meespelen in een Hitchcockfilm. Hij vroeg het script van de film en iedereen was geschokt, want dat doe je niet bij Hitchcock! Cary Grant vroeg nooit een script! Waarop Connery liet weten dat hij Cary Grant niet was...

Het verhaal is wel interessant. Een psychologische thriller, maar de film komt pas laat op gang, omdat de juiste toon niet gevonden wordt. Opnieuw Hedren die niet de beste actrice is. Connery heeft wel het charisma en talent voor dit soort films, maar hij mist nog de ervaring om zijn plaats meer op te eisen tegenover Hitchcock. Al maakt hij wel veel van de film goed. De intro duurt ook vrij lang, het wordt pas boeiend eens we als kijker goed doorhebben dat Marnie een geheim met zich meedraagt. En het begin van de ongemakkelijke verhouding tussen Marnie en Mark.

De film wordt wel beter naar het einde. Ook de acteurs zitten dan beter in hun vel, vooral omdat het verhaal en de omgeslagen sfeer juister aanvoelen en de acteurs beter op hun plaats lijken te zitten. Het bewijst nog maar dat de film wat onsamenhangend is qua sfeer en het begin te lang is. Jammer, want hier had meer ingezeten.

in het begin zag het er goed uit maar daarna begon het wat te vervelen te veel drama te weinig spanning

Drie weken geleden heb ik The Girl (2012) gezien over de relatie tussen Tippi Hedren en Alfred Hithcock. Het eerste deel van die film had men even goed “The Making of Marnie” kunnen noemen. In ieder geval was die film voor mij aanleiding om de Hitchcock klassieker uit 1964 aan een herziening te onderwerpen.

Sommigen bestempelen deze film als een meesterwerk. Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Ik vind het een van de minste films uit het oeuvre van Hitchcock. Het kwakkelende verhaal weet amper te boeien en wordt op geen enkel moment spannend. Het einde komt erg geforceerd over.

Bovendien laat het acteerwerk nogal wat te wensen over. Vooral Tippi Hedren schiet in velerlei opzichten tekort. Kortom een matige film, zeker in vergelijking met andere Hitchcock-films.

Met afstand de minste film die ik tot nu toe van Hitchcock heb gezien. Om de een of andere reden is Marnie een stuk theatraler dan het overgrote deel van de rest van zijn oeuvre, en dat werkte hier af en toe tenenkrommend. Vooral Tippi Hedren's acteerwerk vond ik moeilijk te verteren en ging meermaals ver over het randje (in het eerdere the Birds was ze een stuk beter, vreemd genoeg). Het personage Marnie kon me daardoor eigenlijk gestolen worden. Sean Connery is niet slecht, ook niet misplaatst, maar met zijn personage had ik ook niets, dus tja, dan wordt het een lange zit. Die schoonzus was in feite nog het leukste personage. De heel uitleggerige laatste tien minuten trokken het niveau zelfs nog wat naar onder; de heel dik aangezette pseudo-psychologische verklaringen zijn belachelijk.

Met de stijl is verder niets mis; beeld en geluid zijn typisch Hitchcock, en vooral het motief van de rode kleur dat consistent terugkeert vond ik een goede vondst, maar het plot en de personages deden me absoluut niets, en dan wordt het al moeilijk, want dat is iets waar een Hitchcock film toch vrij zwaar op leunt.

Met mijn voorganger eens. De minste Hitchcock film tot dusver. Dat komt voor mij gewoon omdat de film TE ongeloofwaardig is. Mensen een tweede kans geven is goed, maar om er dan maar mee te trouwen haha. Nee, erg matig!!

Dit is waarschijnlijk de minste film die ik van Hitchcock heb gezien. Echt niet best. Connery acteert wel redelijk, maar met zijn personage valt weinig aan te vangen. Baker speelt zelfs zeer behoorlijk, maar ook haar personage loopt er wat verloren bij. Hedren, die de titelrol vertolkt, overtuigt nergens. Al ligt dat wellicht ook wel wat aan het script. Hét grote minpunt van deze film is namelijk het compleet ongeloofwaardige en oninteressante verhaal. Mark Rutland voelt zich om volstrekt onduidelijke en onbegrijpelijke redenen aangetrokken tot Marnie, die van hem (en anderen) steelt en structureel tegen hem liegt. Enige aantrekkingskracht of chemie tussen beide personages valt ook niet echt te ontdekken. De film is een erg lange zit, omdat enige vorm van spanning ontbreekt en het lot van de hoofdpersonages mij eigenlijk al snel niets meer kon schelen. Gepoogd wordt nog om door middel van kleur- en geluidseffecten wat spanning op te wekken, maar dat lukt nergens. Ook op visueel gebied minder dan de gemiddelde Hitchcock, zo zit er een erg matig gefilmde scène met een paard in. De ontknoping is ook zeker niet best. Er wordt met wat goedkope psychologie een verklaring gegeven voor Marnie's gedrag, maar (ook) dat overtuigt totaal niet.

Oei. Hitchcock nam hier vrees ik teveel hooi op z'n niet on-indrukwekkende filmvork. De eindconclusie, HET MANNETJE zal wel even zorgen dat HET VROUWTJE tot de ware monogame liefde komt, is te-nen-krom-mend (natuurlijk is de jaguarundi een weggevertje). Natuurlijk heeft Hitchcock een uiterst doordachte (zij het regelmatig tamelijk geforceerde) weg daarnaartoe geplaveid, maar het is zoals het eindigt. Toch heb ik me zeker wel lange tijd vermaakt met deze, wat ik zou noemen tamelijk sublieme mislukking.

Tussen kunst en kitsch is het ook een beetje, met prachtige shots, maar dan weer mislukt gebruik van bv. zo'n studio-havenwijkstraatje. Of zie hoe Hedren en Connery zich geen enkele raad lijken te weten met hoe te rijden op een nep-paard - hilarisch. De scène met de hardhorende schoonmaakster is dan nog classic en ouderwets Hitch, net als dé intieme scène tussen H. en C.. Ook qua drama ging het soms behoorlijk goed, met interessante dialogen en twists. Maar het einde was er echt teveel aan...

2,5*. En dus moet ik er maar liefst 1,5* aftrekken, voor mij een zeldzaamheid.

Schitterende film en stukken beter dan Vertigo. Waarom neem ik Vertigo ? Omdat dit beiden films zijn die mikken op een psychologische/Freudiaanse studie van een vrouw met als aanleiding een obsessie door een man. Terwijl In Vertigo er een onevenwicht is tussen plot en thema (een murder mysterie in de eerste helft dat plots dat aan de kant wordt geschoven voor een studie van lust en obsessie in de tweede helft) zijn de krijtlijnen bij Marnie veel duidelijker. Het is een character verhaal. De film wordt door velen afgekraakt vanwege het magere verhaal maar Hitch wou dan ook weer geen duizelingwekkend plotverhaal maken alla North by Northwest. Inderdaad, er is geen spanning, geen verrassing, geen bad guy. Het plot doet absoluut niets ter zake.

Hitch vertelt met beelden. Met een verbijsterende interessante cinematografie (expressionistische fotografie) neemt Hitch ons mee naar een donker plaats waar lust, obsessie (voor Connery) en trauma, frigiditeit (voor Hepdren) welig tiert. Hitchkock elementen genoeg : de ijskoude blonde, een obsessieve moeder, de macho welgestelde man en een knoert van een psychologisch trauma dat zich in de seksualiteit weet te vinden. Magnifieke scenes als bewijs : In het kantoor van Mark, vol met opgezette roofdieren (zijn passie, hm), donder en bliksem dat Marnie opschrikt tot een boom tegen het raam en het kleur rood als een opgeschrikt alarmsignaal. De introductie van Marnie : vintage Hitchkock nl van rug volgen tot hotelkamer en haar blonderen tot het gezicht in volle close up. Matt paintings suggereren een surreële droom. Marnie leeft immers niet in de realiteit, haar handelingen komen voort uit een trauma, haar identiteit is gespleten (niet alleen neemt ze telkens een andere identiteit aan voor de diefstallen maar ook haar geest is gespleten telkens wanneer de kleur rood verschijnt).

Hitch observeert nauwkeurig Marnie. Wanneer ze naar haar ouderlijk huis toe komt, de jaloezie en nijd van Marnie tgo het kind, haar nachtmerrie in de slaapkamer met een donkere gedaante als moeder refereren reeds naar een trauma. De scene op de boot tijdens huwelijksreis is zelfs een gewaagd Hitchkock moment omdat het een verkrachting suggereert maar psychologisch wordt gemotiveerd (en gewiekst gemonteerd) ontstaat uit de frustratie van Mark door de afwijzing van Marnie.

Nee, Marnie is danig onderschat.

De regenachtige maandagavond leende zich uitstekend voor een film met een beetje inhoudt, althans dat was het idee, en dus kwam ik uit bij een Hitchcock. En daarmee een regisseur waarvan ik al een tijdje niets meer had gezien en daar had ik dus best zin in, maar de hoop op een echt memorabele film was tevergeefs.

Het verhaal mag duidelijk zijn met de blonde dievegge die later weer gesignaleerd wordt en in dienst genomen door Mark Rutland. Het is wachten op een nieuwe diefstal met de bekende gevolgen en spanning tussen het stel. Daarna is vrij snel duidelijk dat dit geen film van suspense gaat worden maar zich veel meer richt op drama, ansich geen probleem, maar toch stroopt het aan alle kanten en heeft de film ontzettend moeite om te blijven boeien, zeg maar gerust dat hij te lang en vooral saai is. Doe ik de film daarmee te kort? Mogelijk wel...

Want psychologisch gelaagd schijnt het geheel wel zeer zeker te zijn rond de dame die vanuit een soort impuls steelt. Net zo goed is het freudiaanse gedeelte interessant, de paniek bijvoorbeeld bij het zien van de kleur rood iets dat geassocieerd wordt met hevige woede of angst, maar ook de reactie op bijvoorbeeld bliksem iets dat in het onderbewustzijn dingen creëert herinneringen naar boven haalt. Overduidelijk is dat de dame overloopt van de psychologische valkuilen en tevens interessant betreft het stukje regressie op het einde, misschien niet altijd even super geacteerd maar er zit wel degelijk een idee achter. Geinig nog het kleine rolletje van Bruce Dern als sailor.

Maar dat is het dan ook, want buiten dat blijft het een vreemde film die mij niet echt aan wil. Zo snap ik niet helemaal wat Mark Rutland zich nu precies op de hals haalt met zijn betrokkenheid, relatie en huwelijk. Want in zijn houding zie ik toch iets anders dan verliefdheid en gevoelsmatige betrokkenheid, zoals reeds gezegd snap ik niet wat hij met deze moeilijke dame wil en wat zijn doel is. En zo sleept dit 'gelaagde' drama zich naar zijn einde die mij geen moment te vroeg komt en kan ik niet anders zeggen dat Marnie mij ontzettend tegenviel. Een voldoende kan er zeker nog wel af, en wie weet met een herkijk, maar duidelijk is dat dit verre van Hitchcock's sterkste is.

Werk van Hitch dat minder gewaardeerd werd bij release dan zijn voorgaand werk. Maar dat zegt meer over de veranderende tijdsgeest (en verzadiging bij publiek) dan de intrinsieke kwaliteit ervan. Want dit is pure Hitchcock. Een ingenieus narratief dat prachtig vormgegeven wordt door de meester. Elke scene is een pareltje. De mindere momenten zijn dan misschien de geschilderde achtergronden en green screens te wijten aan de voorkeur van Hitch om in de studio te blijven ondanks de evoluerende filmwereld. Maar eigenlijk zie je die aanpak ook in zijn oudere films en daar valt niemand over. Tippi Hedren en Sean Connery zijn heel goed in wat ze doen. Ook Louise Latham doet het prima in een rol waarin ze veel ouder is dan haar werkelijke leeftijd.

Deze film heb ik herzien als onderdeel van een projectje om alle Hitchcocks te (her)bekijken. Wekelijks kiezen mijn collega en ik een film. Mijn collega vindt dat Marnie de structuur heeft van een giallo. En ik denk dat ik hem gelijk moet geven. Het narratief vertrekt vanuit een getraumatiseerd personage dat door moeilijke tijden gaat omwille van dat trauma. Het trauma is een mysterie dat pas op het eind ontrafeld wordt en teruggaat op haar jeugd. Pure giallo. Dus misschien is dit wel één van de meest invloedrijke films voor het giallo genre dat niet lang hierna vleugels kreeg.

hitchcock challenge # 6