The People under the Stairs (1991)

Fijne en spannende film met goeie acteurs. Vooral die hond, dat beest verdient haast een oscar. De gore was om van te smullen zonder dat het overdreven was en de muziek was prima. Sowieso één van de betere Cravens.

Ik vind dit een prima film. Zeer onderhoudend. Gaat wel mee in de Wes Craven collectie van mij

The People under the Stairs staat op de nummer 20 in de Top 25 met de beste Horrorfilms van de jaren '90. Vanaf 7 oktober tellen we dagelijks af met een nieuwe titel uit de '90s Horror Top 25 om op Halloweenavond de nr. 1 vrij te geven.

Voor de video: '90s Horror Top 25 - nr. 20 The People under the Stairs

Gekregen als tip van een horrorbuddy. Wes Craven, dat kan ik vast wel waarderen, dacht ik. Dat ik deze film nog nooit eerder gezien had... ik bleef me er over verbazen.

Achteraf gezien had ik het wellicht beter zo kunnen laten. Mijn verwachtingen waren veel te hoog, en daardoor bleek het een fikse tegenvaller.

Het maakt me niks uit dat de film aardig gedateerd aanvoelt, ik was tenslotte ook pas 3 jaar toen de film uitkwam, maar er is te weinig wat me aanspreekt. De personages vond ik niet leuk (vervelend joch), het verhaal, tsja.. het greep me langs geen enkele kant, en het klonk nog wel zo veelbelovend... De humor? Mwoa-mwoa. '' Age 13: Too old to get tit & too young to get ass. '' Jaja, grappig ofzo. Spanning? Waar?

Nee, niets voor mij. Misschien als ik hem als tiener had gezien... maar nu niet. Heb beter gezien van Dhr. Craven. Jammer.

Wes Craven is een regisseur met een bekende naam. Toch weet hij mij meestal niet zo heel erg te boeien. The Last House on the Left is erg matig en ook zijn recente werk beviel me niet echt. Ergens in het midden van zijn oeuvre, bevindt zich The People under the Stairs, die ik verrassend genoeg wel kan waarderen. Sterker nog ik vind het een heerlijk filmpje. Een fijn verhaal over jongetje dat inbreekt bij de huisbaas van zijn moeder, omdat die haar huur niet meer kan betalen. Dat blijkt echter een behoorlijk gestoord iemand te zijn.

Fool is een alleraardigst jongetje dat best goed wordt gespeeld. Het acteerwerk is her en der wat overdreven aangezet, vooral door de vrouw van het foute koppel, maar op de een of andere manier heeft het hier wel wat. Daarnaast vind ik de setting met dat fraaie stelstel van gangen door het hele huis heen. De horroreffecten zijn zeker niet verkeerd, gore is aanwezig, zij het niet te overdreven en daarnaast kent de film gewoon een heerlijk sfeertje en ook een aantal grappige momenten, zodat de film ook op dat gebied zijn doel niet mist.

Een toppertje in het genre.

4,0*

Net herzien, maar 3* blijven staan. Film met een kind in de hoofdrol doen het doorgaans slecht bij mij. De gruwelen of emoties blijven daar door meestal wat braaf. Want waarom zou je een keiharde horror maken als je verwacht dat de kijker zich associeert met een PG-13 personage. Het idee is leuk, maar de uitwerking mist byte. Het is te veel een kindermatinee en te weinig een horror film ook qua humor is het slapjes. Zowel in sfeer als gore. Nee, veel te tam voor mijn smaak dit.

Waarom alsnog 3 sterren dan?

Ach, 3* is een 6, dat beschouw ik eigenlijk als een onvoldoende, want een film moet toch minimaal ee 7 scoren, vind ik. Verder vond ik het ook wel aardig, maar zeker niet goed, want dan geef ik een 4*

Wes Craven staat bekend om de spanning in zijn horrorfilms, maar met The People Under The Stairs combineerde hij spanning met humor. Ik kan de manier van aanpak wel waarderen. Ik vind de spanning niet echt zenuwslopend, maar wel goed in beeld gebracht maar door de komische scènes wil het niet echt eng worden. Echter is de film niet serieus te nemen door de karakters, en dat maakt het dan weer beter. Een keertje wat anders. Craven blijft toch wel 1 van mijn favoriete regisseurs op horror gebied, en dit is toch wel 1 van zijn ondergewaardeerde werkjes. Mijn favoriet van hem blijft toch echter wel Scream.

Herziening. Prima sfeer deze horrorfilm. Verder zit er genoeg humor in verwerkt en is de vader van dat gezin in het huis erg sterk op dreef met zijn doen en laten.

De legendarische bad guy in het SM pak en zijn gestoorde zus stelen de show in deze melancholische horror/komedie. Jammer dat het allemaal wat braafjes wordt richting het einde, anders was deze film een echte klassieker geworden.

3,5*

Toevallig moest ik gisteren denken aan deze film alleen kwam ik niet gelijk op de titel ervan. Maar zojuist dus wel. Dit was destijds best een aardige thriller met soms komische maar ook met lichte horror elementen erin. Het boeiende verhaal was best goed gevonden maar de uitvoering ervan was toch het hoogtepunt en vooral te danken aan Everett McGill (met zijn zwarte lederen SM outfit) en Wendy Robie (de gemene zus). De sfeer in de film was trouwens ook wel lekker. Het moet ongeveer 20 jaar geleden zijn geweest dat ik deze film voor het laatst heb gezien en helaas wordt hij maar zelden tot nooit op TV uitgezonden. Helaas weet ik niet meer alle ins en outs van deze film en daarom voorlopig maar een voorzichtige 3.

Ik weet niet zo goed wat ik hier eigenlijk over moet schrijven. Gewoon een gevalletje ‘met de mond vol tanden’. The People Under The Stairs is wel een heel toffe, maar o zo bizarre film. Het begin was dodelijk saai, maar wanneer het knotsgekke, sadistische stel zijn intrede doet, wordt het snel beter. Dan wordt ook duidelijk dat het een komedie is, al is de toon een stuk harder dan bijvoorbeeld in een The Addam’s Family. Het gedoe met de mensen onder de trap doet denken aan films als Fulci’s House By The Cemetery en Lurking Fear. Doorgaans ben ik niet van de rennen-en-gillenfilms, maar hier raakte ik wel degelijk gecharmeerd van. Toen de Pater Familias in SM outfit de jacht inzette, kon je me bij elkaar vegen. Dit over de top werkje past goed bij Wes Craven. The People Under The Stairs is dan ook duidelijk een van zijn betere films.

Een sfeervolle horrorfilm met een leuk spanningselement. Vooral het gestoorde koppel weet de film tot een iets hoger niveau te brengen. Het verhaal is simpel, je hoeft er niet bij na te denken en er zit een leuke dosis humor in. (de achtervolging scène met het SM pak en het overdreven acteren van die man is hilarisch).

Het is geen briljante film en zal ook niet door iedereen gewaardeerd worden. Ik was persoonlijk wel gecharmeerd van deze film.

3 sterren.

Vandaag weer gekeken toch een vol punt eraf, vond hem niet zo sterk meer als 20 jaar geleden.

Leuk om deze weer eens gezien te hebben. Altijd wel een zwak voor dit filmpje gehad en dat blijft ook mooi zo. Wel om andere redenen, want een riller is het allang niet meer en qua viezigheid valt het reuze mee. Het zit 'm vooral in het koddige sfeertje dat het uitademt.

Dan is het lekker om iemand als Ving Rhames met een paar snedige opmerkingen aan boord te hebben, Fool houdt zich aardig staande, maar het is vooral het geschifte gezin dat de aandacht trekt. Een vroom gezelschap dat ergens in de jaren '50 is blijven hangen.

Dat leren pakje van Daddy is het natuurlijk helemaal en Prince doet ook leuk mee. Het had best wat gekker en ook smeriger gekund, maar het behoudt grotendeels z'n drive en er steekt nog een aardig idee achter de film. Voor wie niet mee is: Burn. Burn. Burn in hell!

Gewoon een leuke film om een keer te zien.
Er zat humor in, redelijke spanning en de hond was leuk.

Dus voor mij geen topper maar wel een leuk tussendoortje waarbij je je geen moment verveelt.

3,5*

Zowaar weer eens een echt goede film gezien van Wes Craven, want hoewel het natuurlijk een grote naam is in de horrorwereld heeft hij ook wat stinkers gemaakt. The People under the Stairs is niet eng of vreselijk goor. Het is het enthousiaste acteerwerk en het toch wel een beetje feel-good sfeertje wat deze film boeiend maakt.

De drijfveer van het gestoorde paar is verschrikkelijk, maar je weet dat wanneer een jong kind de hoofdrol speelt hij een heldenrol op zich zal nemen. Zet daar een jonge Rhames als sidekick naast en je krijgt ook nog wat pussy- en assquotes om de stiltes te doorbreken. Mommy en Daddy stelen echter de show. De vrouw is volledig geobsedeerd over haar kind en manlief doet maar wat hem opgedragen wordt. Alleen God weet waarom hij in een SM-pak loopt, terwijl het duidelijk is dat de vrouw de broek aan heeft. Lekker over de top geacteerd, en een paar leuke oneliners bezorgen zo nu en dan een glimlach.

Af en toe wil de film zelfs best spannend worden, al is het maar door de vaart af en toe waardoor je aan de buis gekluisterd zit. De meest geslaagde scenes zijn eigenlijk met Prince, de waakhond. Uitstekend getraind en een ware nachtmerrie zo'n woest beest achter je aan komt. Gelukkig bevat het enorme huis tientallen verborgen gangetjes waardoor ontsnapping mogelijk is. Er wordt optimaal van de locatie gebruik gemaakt. De mensen in de kelder zijn vooral mysterieus, met aardige make-up. Ook komt er nog wat bloedvergieten aan bod, dat ook een voldoende scoort.

Het einde is enorm voorspelbaar maar past goed bij een milde horror als dit. Ik ben vooral erg te spreken over de prima cast die ruim anderhalf uur met plezier en overtuiging acteert. Verder heeft de film zowat alles; humor, spanning, mysterie en gore. Aanradertje.

Zo, dat was weer lang geleden. Weer een stukje jeugdsentiment, deze film. Ik blijf het idee erachter leuk vinden. En evil 'Julia Roberts' en haar partner worden hier best geslaagd neergezet. Fijne koppen, goede casting.
Maar bij herkijken zijn er toch een aantal dingen die tegenvallen: dat geklets van de dieven in het huis, de gare soundtrack, de grime. Wellicht is hier ooit nog een remake van te maken.
3*

The People under the Stairs

Mijn expertise ligt niet op het gebied van horrorfilms in het laatste decennium van het tweede millennium, dus hoopte ik met het zien van The People under the Stairs mijn kennis daarover iets te vergroten. Deze film is nog voor mijn geboorte geproduceerd dus jeugdsentiment is het totaal niet. Misschien ben ik daarom wel een beetje teleurgesteld uit de film gekomen: het had allemaal totaal geen waarde voor me.

De film heeft zeker een jaren 90 stijl, dat moet ik toegeven. Toch kan het verhaal niet helemaal bekoren. Een zekere mate van spanning ontbreekt. Ook had Craven in mijn ogen best meer lef mogen tonen door bijvoorbeeld het kind gewoon aan stukken te zagen. Nu is het allemaal iets te voorspelbaar en te cliché. Ondanks dat heeft het gestoorde karakter van de huisbaas en bazin wel wat. Alleen ook de uitwerking daarvan vind ik iets minder, vooral dat idiote pak.
Het einde voelt een beetje leeg aan. Dat Fool rustig iemand vermoord schijnt niemand te boeien, vooral hemzelf niet.

Adams speelt dan ook een vrij irritante rol. Voor mij viel er niets heroïsch in zijn spel te ontdekken. Het is vooral een opeenstapeling van dezelfde (zwakke) uitingen van emotie.
Everett McGill en Wendy Robie spelen wel aardig. Het feit dat hun complete geschiftheid goed op je overkomt is al voldoende. Daar blijft het echter ook bij. Veel beter dan doorsnee wordt het helaas niet.
Ving Rhames vond ik een leuke rol hebben in het geheel. De stereotype machocultuur van het getto in de jaren ´90 in New York vertolkt hij precies goed. Daarnaast heeft hij ook wel een droge humor die ik wel kon waarderen.

Het huis zit ingenieus in elkaar. Dat is dan misschien ook één van de weinige echt goede kanten van de film. Daarbij stel ik mij wel gelijk de vraag welke architect in vredesnaam zo'n huis zou ontwerpen. De gangen en tunneltjes vormen een labyrint waar je zelf ook de weg in kwijt raakt. Jammer dat Fool er zo natuurlijk mee uit de voeten kan, alsof hij er al jaren komt.

The People under the Stairs is het gewoon niet voor mij. Niet mijn type film, niet mijn tijd denk ik maar. Het viel te proberen, maar experimenten mislukken wel eens.

2*

Wes Craven gaat nu een serie maken van The People Under the Stairs: The People Under the Stairs komt naar televisie - Series Gids - goo.gl

Zwakke film. Acteerprestaties waren beneden nul. Verhaal vond ik ook maar niets. Totaal ongeloofwaardig. Vond de sfeer ook niet ok en de humor was alles behalve grappig. Alleen de gore was wel nog goed.Tegenvaller deze van Craven had er meer van verwacht.

Meningen verschillen, want ik vind dit juist een verrassend sterke film van Craven. Hij houd het allemaal wat soft, waardoor het bijna aandoet als een "kinderhorror", zoals Stuart Gordon's Dolls dat ook wat is.
De hoofdrollen zijn weggelegd voor Brandon Quintin Adams, een jong astertje die vooral in de jaren '90 actief was. Hij speelt zijn rol wel aardig en A.J. Langer doet het ook niet onaardig als de opgesloten Alice. Het hele idee van 2 mensen die kinderen mishandelen en als huisdieren bewaren in de kelder is lekker macaber, maar echt eng word het nergens door de luchtige manier waarop de film word gebracht.
Echt hinderlijk vind ik dit echter niet, want het blijft wel een vermakelijke film door het hele kat- en muisspel tussen Foll en Alice en de gestoorde, rijke broer en zus. Deze worden sterk gespeeld door Everett McGill en Wendy Robie. Vooral de eerstgenoemde steelt soms de show in zijn aparte SM-pakje.
Verder vind ik het wel mooi hoe Craven haast stiekem de rassendiscriminatie in de V.S. aan de kaak stelt. Het word nergens echt het centrale onderwerp, maar sluimert wat op de achtergrond als het ware. Daarnaast had Craven een aantal leuke castingkeuzes gemaakt. Vooral Bill Cobbs weet zijn bijrol weer met de nodige charisma neer te zetten. Hij begint in mijn ogen een beetje een ondergewaardeerd acteur te worden, want hij heeft mij tot op heden nog nooit teleurgesteld.
Ik had hier van te voren niet heel hoge verwachtingen van, maar ik moet zeggen dat ik me hier goed mee vermaakt heb.

Dit heb ik altijd één van de betere van Wes Craven gevonden.

Lichte horror met een goede dosis humor. Daarboven op nog bombastische muziek van Don Peake.

Wes Craven dat iets nieuws wou proberen in 91 is duidelijk. Ook leuk gevonden om het ghetto concept er in te flatsen. Zeker voor in dat jaar.

Brandon Quintin Adams prima gecast voor Fool te spelen. Ving Rhames was top als meestal.

Wendy Robie, en Everett McGill die eerder in Twin Peaks hebben gespeeld, en dan ook als koppel is het aangenaam dat Craven die twee heeft gekozen voor het geschifte koppel te spelen.

4,0

Wes Craven heeft binnen het horror-genre nogal een carrière-verandering doorgemaakt. Van beginnend regisseur met keiharde grindhouse-films naar lichtvoetige-commerciële no-brainers. Deze film kenmerk denk ik wel een beetje de ommekeer. Aangezien de film nog maar net weet te overtuigen. Visueel zit het wel zeer vakkundig in elkaar maar verder balanceert de film op het randje van horror en slapstick-taferelen die zo weg zijn gelopen uit Home Alone. Inclusief irritant kind met boobytraps en dommer dan domme criminelen die een huis binnen willen dringen.Toch zijn er gelukkig ook een paar meer positieve punten te zien zo is er nog wat bloed,is het huis met zijn gangen aardig en zijn de scenes met de hond nog redelijk spannend. Wendy Robie en Everett McGill lijken zelfs wel een beetje op de boze stiefouders uit een sprookje. Al vliegen die dan wel meerdere malen uit de bocht door vervelende humor. De film biedt nog wel hoge entertainment maar is voor mij net te mager om een grote topper te zijn!

Steady Craven.

Een echte misser van Craven moet ik nog steeds zien. The People Under the Stairs behoort zeker niet tot zijn beste werk, maar scoort wel erg goed op vermaak. Het uitgangspunt is erg leuk, al had dat nog even wat meer bizar mogen zijn. Af en toe is het toch net wat té braaf. Het begin is even doorbijten, maar eenmaal het gezin thuiskomt begint de echte fun. Fool is best een leuk personage om te volgen en ook Alice heeft haar momenten. Maar is vooral het stel wat hier de show steelt. Ook leuk is het gegeven de personages zich door het complete huis kunnen verplaatsen om zo uit handen van de man en vrouw te blijven. Craven weet dit kundig in beeld te brengen. Gelukkig laat de regisseur zich richting het einde wat meer gaan en krijgen we nog enkele bizarre momenten.

Erg vermakelijke film van Wes Craven. Helaas gaat hij nergens echt helemaal los. Had de film net dat beetje meer gegeven.

Wes Craven stelt me, op enkele uitzonderingen na, zelden teleur en levert met deze film weer een redelijk goed resultaat.
De combinatie Horror/Comedy is best ok maar nergens hoogstaand. De sfeer zit er goed in, het verhaal loopt best vlot en de horror is eerder kindvriendelijk. De beste acteur vond ik overduidelijk de Rottweiler, hier echt een prachtig exemplaar, eentje dat ik niet graag achter m'n kl*ten zou willen hebben in zo'n enge gangen

3*

Ik zag deze film heel lang geleden voor het eerst via de videotheek. Vele jaren later meerdere keren
gezien. Dit is wat mij betreft verreweg de beste van Wes Craven. De beperkte locatie van een enkel
groot huis (Zoals reeds duizenden malen beproefd) wordt hier optimaal benut, in een wonderlijk
lugubere, aanstekelijke sfeer waarbij de regisseur alles uit de kast haalt om de kijker te vermaken
met bizarre, waanzinnige ontwikkelingen in een vrij snel tempo. De film doet soms wat kinderlijk
eenvoudig aan, en is op zich ook niet hoogstaand, maar in dit geval heeft ie voor mij, ook heerlijk
pretentieloos, wel zijn absolute charme.

Ik heb bijlange nog niet alle films van Craven gezien, er staan er nog een aantal op de stapel. A Nightmare on Elm Street was een leuke in de tijd al viel die bij herziening nogal tegen. Stiekem vind ik ANOES 3 toch iets leuker. En dan is er ook nog de Scream reeks hetgeen ik complete onzin vond. Ook deze film niet al te serieus nemen, balancerend op het randje van kinderhorror en toch nog wat gore. Iemand maakte de vergelijking met een van mijn favorieten Dolls (1987), daar kan ik wel mee leven (al vind ik Dolls wel veel beter). Ik kon deze tegen de verwachtingen in eigenlijk wel best waarderen. Aan het begin nog wat flauwe humor van die struise gast die gelukkig al snel het loodje legt maar uiteindelijk vond ik dat niet zo hinderlijk. Soms ging "papa" wel wat over de top maar dat SM-pakje het was zo fout kon niet anders dan erom lachen. Ik vind dat Craven optimaal gebruik maakt van de setting in het huis met die vele kamers en nauwe gangetjes. Een goede balans tussen drama, gruwel en humor. Spanning viel wel mee, toch die rottweiler zoals Boeikens al aangaf ik zou em niet graag achter me aanhebben. Misschien wat voorspelbaar einde, maar toch wel erg genoten van dit werkje. Lekkere bad guys, sympathieke jonge helden.

Tot mijn afgrijzen stel ik vast dat Brian De Palma anno 2019 officieel tot de hipster-canon is toegelaten, daarom hebben ik en mijn acolieten besloten om bij wijze van tegenbeweging niet Brian, maar wel Wes Craven te kronen als belangrijkste Amerikaanse auteur van de jaren '70 / '80. Om deze dwaze, aanstellerige en bij voorbaat mislukte positionering ook maar iets van legitimiteit te geven, ben ik aan een mini Craven retrospectieve begonnen.

Deadly Friend en Deadly Blessing waren op hun eigen onvolmaakte manier twee fijne meesterwerkjes, deze People under the Stairs... nou, kan beter!

De film lijkt gemaakt als pure fan service naar de Fransen die 'monsieur Crévène' natuurlijk al decennia als auteur aanschouwen (die krengen zijn me natuurlijk voor), de Cocteau de chez Cocteau met z'n malle droomwerelden altijd. Om die Fransozen helemaal een orgasme te geven, heeft Craven People under the Stairs zelfs opgevat als een soort remake van Moonfleet, de onbetwiste favoriet van iedere hoogbejaarde Franse cinefiel (maar dan in een boom box ghetto context, waardoor dit zowat betekent voor Moonfleet wat The Wiz voor The Wizard of Oz betekende).

Het resultaat is een stuurloos boeltje. Het was een heel 'persoonlijke' film voor Craven en hij schreef ook zelf het scenario. Maar eigenlijk mag je een regisseur nooit carte blanche geven, krijgen die lui allerlei gekke ideeën van. Dan willen ze plots hun 'visie' met de wereld delen en dat soort dingen. Idealiter is er een strenge, opressieve, puur op geld beluste machinerie aanwezig die dit soort megalomane ventjes in het gareel houdt. Ze kunnen zich dan verzetten tegen de beperkingen van het systeem, binnen de contouren bescheiden beeldenbestormend te werk gaan of naar de marge verhuizen als goede bohémiens. Zoals iedereen weet, zijn macht en onderdrukking de sleutels van de vooruitgang. Craven maakt er hier dus een rommeltje van, People under the Stairs is tomeloze kolder. Wel leuk en fantasierijk in beeld gebracht, maar begint allemaal snel op de zenuwen te werken en duurt minstens 20min te lang.

Erger nog: de aanwezigheid van 'satire'. In deze verderfelijke tijden waar beroepsmongolen op Indiewire dagelijks tien artikels mogen schrijven Why Elevated Horror Is Changing The Way We Think About Genre, is het heel erg bon ton onder de cinefiele goegemeente om te doen alsof satire een noodzakelijk ingredient is van de horrorfilm, of er ook altijd wel lekker over de maatschappij geëmmerd moet worden en zo. Onzin natuurlijk. Meestal maken die schrijvers zich onsterfelijk belachelijk door elke horrorfilm uit de jaren '70 'een allegorie van de Vietnam oorlog' te noemen en dat soort flauwekul. Maar in People under the Stairs is het zo 'impliciet' of 'verzonnen' niet, maar wordt de satire je in de smoel gewreven: gentrification? slecht! reagan? slecht! kapitalisme? slecht! Vrij overbodig allemaal. Sterker nog, satire moet kost wat kost vermeden worden, het is een sluipend gif, de bron van alle kwaad, de erfzonde van de cinema. You coulda been a contender, Cravey, ik zal dan maar Joe Dante nomineren als Grootst Amerikaans Cineast.

De film is alweer bijna 30 jaar oud. The People Under the Stairs al kan ik niet zeggen dat de film daar vooral over gaat. Heb er een beetje een dubbel gevoel bij. Een beetje vlees noch vis. Echt leuk is ie niet en de horror is anno 2019 heel ver te zoeken. De muziek is ook niet hoogstaand dus de zgn schrikmomenten kunnen ontspannen worden bekeken. Voor die tijd misschien best een klein beetje eng, maar dan vooral voor de teenagers zullen we maar zeggen en daar is deze film ook een beetje voor bedoeld. De humor had best wat vetter gemogen en dat geldt ook voor de schrikmomenten. Maar zelfs het jongetje is bijna nergens bang voor. Overigens wel een hele leuke rol voor hem. Het concept is goed de uitwerking een stuk minder. Jammer genoeg sneuvelen zijn hulpjes iets te snel en ja zien we hier dan de eerste echte zombies? De hond doet het goed. Inderdaad een Oscar waard, maar die worden nooit aan beesten gegeven helaas . Acteerprestaties zijn redelijk, maar niet meer dan dat. De sfeer buiten maar ook het huis doen het goed. En zo heeft de film aardig wat plussen en minnen. Leuk om een keer te zien, maar geen hoogvlieger.

Wat betreft het beeld ben ik niet echt enthousiast. De blu ray is redelijk gedetailleerd, maar er zitten regelmatig vuiltjes in. Soms erg scherp, maar vaak ook met wat lichte ruis. De vlekjes vind ik soms wel storend. Jammer dat ze die er niet uit hebben gehaald. Geluid is opvallend goed. Op het eind nog The Right Thing ja die ken ik nog wel......dat was indertijd nog leuke hip hop

Redhead Kingpin & The FBI - Do the Right Thing - YouTube

Film 3.0
Beeld 3.0
Geluid 4.0
Extra's geen

Een film die brute horror (zonder al te bloederig beeldmateriaal te gebruiken) mengt met een (duistere) sprookjesachtige en ondeugende sfeer, die beide op een cartooneske manier passeren en die de rauwe bruutheid die de film absoluut bezit minder bruut doet schijnen.
Craven kiest voor het groteske. Voor het extravagante. Voor een stoot humor. Voor de overdrijving. Hij bewaart met deze houding een relativerende afstand tot afgrijselijke gebeurtenissen en situaties. Het is een techniek die er voor zorgt dat heftige zaken als kindermishandeling en kannibalisme in de film worden gereduceerd tot spannend vermaak met een duister randje.
Toch is de film meer dan een jolig griezelavontuur met extreme ingrediënten die slechts suggestief worden aangeduid. De film is ook een gruwelijke film met horroraccenten die wel degelijk ook heel expressief en exploitatiegericht worden ingezet. Let wel. Het is dus zeker geen onschuldige familiefilm. De film heeft door zijn eigenzinnige vorm een nogal misleidend karakter, maar het horrorlabel is wat dat betreft helemaal niet misleidend.
Fijn acteerwerk. Over the top en passend bij de catooneske stijl. Everett McGill en Wendy Robie hebben de leiding. Woest grimassend, wild gebarend en zonder remmingen bepalen zij het tempo en de koers naar de afloop. De koers leidt langs chaotische scènes, slaat soms wat door in de overdrijving en grenst af en toe aan gemakzuchtige en pretentieloze meuk, maar is door zijn eigenzinnige en krankzinnige karakter vooral een amusante rit.
Ja, Wes Craven is hier op dreef.

Was al enorm lang geleden dat ik deze gezien had, dacht zelfs eerst nog niet, maar dat werd snel duidelijk tijdens de film. Een gestoorde familie (broer en zus) die er gruwelheden op na houden in hun huis, zeg maar martel-gevangenis. Normaal zou dit topper kunnen zijn vr mij, om duimen en vingers van af te likken, maar deze film wordt veel te karikaturistisch voorgesteld en verliest hierdoor heel veel van z'n sterkte, nl het brute n gruwelijke, enorme zonde. Ook vind ik dat zwarte joch 'Fool' rete irritant net als z'n kompaan, die gelukkig al seller verdwijnt.