The People under the Stairs (1991)

De film is alweer bijna 30 jaar oud. The People Under the Stairs al kan ik niet zeggen dat de film daar vooral over gaat. Heb er een beetje een dubbel gevoel bij. Een beetje vlees noch vis. Echt leuk is ie niet en de horror is anno 2019 heel ver te zoeken. De muziek is ook niet hoogstaand dus de zgn schrikmomenten kunnen ontspannen worden bekeken. Voor die tijd misschien best een klein beetje eng, maar dan vooral voor de teenagers zullen we maar zeggen en daar is deze film ook een beetje voor bedoeld. De humor had best wat vetter gemogen en dat geldt ook voor de schrikmomenten. Maar zelfs het jongetje is bijna nergens bang voor. Overigens wel een hele leuke rol voor hem. Het concept is goed de uitwerking een stuk minder. Jammer genoeg sneuvelen zijn hulpjes iets te snel en ja zien we hier dan de eerste echte zombies? De hond doet het goed. Inderdaad een Oscar waard, maar die worden nooit aan beesten gegeven helaas . Acteerprestaties zijn redelijk, maar niet meer dan dat. De sfeer buiten maar ook het huis doen het goed. En zo heeft de film aardig wat plussen en minnen. Leuk om een keer te zien, maar geen hoogvlieger.

Wat betreft het beeld ben ik niet echt enthousiast. De blu ray is redelijk gedetailleerd, maar er zitten regelmatig vuiltjes in. Soms erg scherp, maar vaak ook met wat lichte ruis. De vlekjes vind ik soms wel storend. Jammer dat ze die er niet uit hebben gehaald. Geluid is opvallend goed. Op het eind nog The Right Thing ja die ken ik nog wel......dat was indertijd nog leuke hip hop

Redhead Kingpin & The FBI - Do the Right Thing - YouTube

Film 3.0
Beeld 3.0
Geluid 4.0
Extra's geen

Een film die brute horror (zonder al te bloederig beeldmateriaal te gebruiken) mengt met een (duistere) sprookjesachtige en ondeugende sfeer, die beide op een cartooneske manier passeren en die de rauwe bruutheid die de film absoluut bezit minder bruut doet schijnen.

Craven kiest voor het groteske. Voor het extravagante. Voor een stoot humor. Voor de overdrijving. Hij bewaart met deze houding een relativerende afstand tot afgrijselijke gebeurtenissen en situaties. Het is een techniek die er voor zorgt dat heftige zaken als kindermishandeling en kannibalisme in de film worden gereduceerd tot spannend vermaak met een duister randje.

Toch is de film meer dan een jolig griezelavontuur met extreme ingrediënten die slechts suggestief worden aangeduid. De film is ook een gruwelijke film met horroraccenten die wel degelijk ook heel expressief en exploitatiegericht worden ingezet. Let wel. Het is dus zeker geen onschuldige familiefilm. De film heeft door zijn eigenzinnige vorm een nogal misleidend karakter, maar het horrorlabel is wat dat betreft helemaal niet misleidend.

Fijn acteerwerk. Over the top en passend bij de catooneske stijl. Everett McGill en Wendy Robie hebben de leiding. Woest grimassend, wild gebarend en zonder remmingen bepalen zij het tempo en de koers naar de afloop. De koers leidt langs chaotische scènes, slaat soms wat door in de overdrijving en grenst af en toe aan gemakzuchtige en pretentieloze meuk, maar is door zijn eigenzinnige en krankzinnige karakter vooral een amusante rit.

Ja, Wes Craven is hier op dreef.

Was al enorm lang geleden dat ik deze gezien had, dacht zelfs eerst nog niet, maar dat werd snel duidelijk tijdens de film. Een gestoorde familie (broer en zus) die er gruwelheden op na houden in hun huis, zeg maar martel-gevangenis. Normaal zou dit topper kunnen zijn vr mij, om duimen en vingers van af te likken, maar deze film wordt veel te karikaturistisch voorgesteld en verliest hierdoor heel veel van z'n sterkte, nl het brute n gruwelijke, enorme zonde. Ook vind ik dat zwarte joch 'Fool' rete irritant net als z'n kompaan, die gelukkig al seller verdwijnt.

Hoeveel keer zal er wel niet: Burn In Hell gezegd zijn in de film?

Helaas was dit een flinke tegenvaller voor mij. Onder welk genre ik het zou moeten plaatsten? geen idee.

Een lange, saaie zit.

1,5*

Een keer aardig om te zien, maar ik zal hem niet weer uit de kast halen. Ondanks het aardige verhaal heeft de film de tand des tijds niet goed doorstaan. De beelden zijn heel matig en de acteurs zijn over het algemeen niet best. Ook die people under the stars zien er tegenwoordig maar erg matig uit. Vroeg me ook af wat er van hun gekomen is na de film haha!

Maar de topper is die man in dat SM-pak. Verschrikkelijk!!

Wes Craven blijft een bijzondere filmmaker. Hij heeft genoeg troep op zijn filmografie staan, maar is door klassiekers als A Nightmare on Elm Street en Scream toch bekend als een ‘master of horror’. Die titel kun je iets minder serieus nemen als je films als Vampire in Brooklyn of Cursed meetelt. Een film die wat mij betreft wél meegeteld kan worden is The People Under the Stairs, op Nightmare na verreweg zijn leukste en beste film. De film is dan weliswaar minder baanbrekend dan zijn grootste hits - inclusief zijn debuutfilms Last House of Hills Have Eyes - maar is wel echt één van de leukste horrorfilms van de regisseur.

The People Under the Stairs is een aangename mix van horror en humor. Het een volledige horrorkomedie noemen gaat wellicht wat ver, maar Craven gebruikt veel slapstick die oprecht goed werkt. De grootste kracht van de film zit ‘m in de cast. Everett McGill en Wendy Robie - die ook een stel speelde in Twin Peaks - zijn perfect gecast en spelen heerlijke over de top rollen. McGill gaat helemaal los met z’n hilarische mimieken en dansjes, maar blijft alsnog intimiderend. Ondertussen is Piper Laurie als Margaret White uit Carrie een subtiele rol in vergelijking met de smakelijk geschifte Wendy Robie in deze film.

Ondanks dat het stelletje McGill en Robie de show stelen zijn de overige acteurs ook prima op hun plek. Brandon Adams speelt een sympathieke hoofdrol en de bijrollen van onder meer AJ Langer, Ving Rhames, Sean Whalen en Bill Cobbs zijn leuk. Subtiliteit hoef je in The People Under the Stairs niet te verwachten, maar in zijn hysterie zit enorm veel vermaak. Craven kan lekker los met zijn grootste fetish; booby traps. Dat die man nooit is gevraagd voor een Home Alone- film is bijna onbegrijpelijk.

4 sterren.

The People Under The Stairs gaat over Poindexter Williams(Brandon Adams) maar hij wordt door iedereen Fool genoemd. Fool en zijn familie wonen in een verloederd pand in een getto in L.A. maar dreigen uitgezet te worden door hun huisbaas. Fool gaat daarom met Leroy (Ving Rhames) en Spencer(Jeremy Roberts) mee om in te breken bij de huisbaas. Eenmaal binnen blijkt dat de huisbaas blijken een sadistisch stel dat elkaar Mommy and Daddy (Wendy Robie en Everett McGill beter bekend als Nadine en Big Ed Hurley uit Twin Peaks) noemt en ze met geen mogelijkheid kunnen ontsnappen uit het huis omdat het een vesting is die beter is beveiligd dan het Witte Huis.

Hoewel het als horrorfilm stond aangeprezen vond ik het meer een bizarre gitzwarte komedie met horrorelementen maar echt schokkend of eng waren ze niet. Het meest naargeestige waren de scènesdat 'dochter' Alice(A.J. Langer in een kokend heet bad werd gesmeten door Mommy en het veelzeggende moment dat wanneer Alice vastgebonden aan de schoorsteen zit, Daddy over zijn kruis wrijft en hunkerende geluiden maakt. Mommy was een angstaanjagend personage omdat weinig actrices zo'n eng maar ook compleet gestoord wijf kunnen spelen als Wendy Robie. Daddy was een bizar personage. Want zijn favoriete hobby is om gekleed in een SM-outfit op 'het ding' in de muren te jagen. Everett McGill speelt hem fantastisch alleen al door zijn magistrale mimiek. A.J. Langer was perfect gecast als de 'dochter' van het bizarre stel. Sean Whalen als Roach is zeer komisch. Brandon Adams die vooral bekend was uit Michael Jacksons egotrip Moonwalker doet het ook niet slecht. Rhames is prima maar zijn rol is klein. Verder zijn er ook rollen voor Bill Cobbs, Kelly Jo Minter. Bij de aftiteling klinkt het nummer Do The Right Thing van one hit wonder Redhead Kingpin and The FBI. Een nummer dat gemaakt was voor de gelijknamige film uit 1989 maar uiteindelijk door Spike Lee werd afgewezen ten faveure van Fight the Power van Public Enemy. Dankzij Wes Craven heeft het nummer toch nog een plekje in de filmgeschiedenis gekregen en zal het dus nooit geheel in de vergetelheid raken.

The People Under The Stairs is één van de meest bizarre maar daarom ook meest vermakelijke films uit het oeuvre van Wes Craven. Dit komt vooral dankzij McGill en Robie, die altijd met verve een raar stel vormen.

“Burn in hell for gettin' free, and burn in hell for showin' the way!”

Pfoe, best een saaie ‘Craven’ film waar ik wel iets meer van had verwacht. De film brengt een typische sfeer met zich mee en straalt heerlijk de jaren negentig uit maar, werd na een kleine veertig minuten toch wel erg saai en wat eentonig in mijn beleving. ‘Craven’ is nooit mijn favoriete regisseur geweest en dat gaat hij ook niet worden, met zijn leuke horror klassiekers laat hij hier zien dat ook deze man te commercieel kan worden en komt aankakken met een matig horrorfilmpje.

Het verhaal vond ik erg saai om te volgen en het kat en muisspel werd op den duur niet meer zo interessant om te volgen. De film start overigens wel erg leuk, alleen straalt hij wel uit dat het een erge cliché gaat worden. Met ‘Ving Rhames’ had ik nog enigszins vertrouwen in deze film, ik vind dat persoonlijk een leuke acteur. Helaas wordt er te weinig gebruik van hem gemaakt en daar laat ‘Craven’ toch wel wat steken vallen. Ik vond namelijk de rol van ‘Fool’ gespeeld door ‘Brandon Quintin Adams’ namelijk geen reet aan.

De gestoorde familie was in het begin best vermakelijk, het duistere huis en wat deze te bieden had was ook erg interessant om te volgen tot de film (zoals ik al zei) na een kleine veertig minuten in kakt tot een smakeloos papje en mij totaal niet meer wist te boeien. Het kat en muisspel vond ik in het begin wel leuk maar om daar volle zestig minuten in te steken was voor mij toch echt wel te lang. Helaas, een tegenvaller in mijn optiek waar ik toch wel erg naar uitkeek, je kunt natuurlijk niet alles even leuk vinden en waarschijnlijk lagen mijn verwachtingen toch iets anders.

2.0*

Karikaturaal bedoel je??

Ik heb de film in huis ,maar na lezen hier twijfel ik...

Dwaas.

Wes Craven heb ik als regisseur sowieso niet zo hoog liggen. Het valt moeilijk te ontkennen dat hij geen klassiekers heeft afgeleverd en daar zitten zeker enkele winnaars tussen, maar helaas zitten er ook dit soort films tussen. Blijkbaar wel een film met een zekere status, alleen de redenatie waarom ontgaat me volledig.

Niettemin moet ik wel bekennen dat de film kan leunen op enkele lollige ideeën. Zeker dat huis met enkele vallen en traps wordt leuk ingericht en daar scoort de film zeker in de finale wat punten mee. Leuk ook als Craven er met de camera een beetje doorheen vliegt, levert kort even een aantal momenten van claustrofobie op. Deze zijn alleen helaas wel van korte duur.

Verder kan ik er weinig mee. Een groots struikelblok is toch wel het feit dat de personages er weinig van bakken. Als een hond de beste acteur is van de hele bende doe je toch wel iets fout. Zeker de schurken vond ik maar droevige vertoningen, en zo'n apart pakje aantrekken gaat daar niet veel aan bijdragen. De goederikken komen ook nauwelijks over, en dat mysterie van het huis... Tja leuk bedacht, maar indruk maken doet het nergens. Daarvoor toch te weinig treffende sfeer.

Een herhaaldelijk stuk van Craven dat ik niet kan waarderen is dat hij vooral in lijkt te zetten op de komedie van een film, maar daarbij het zichzelf niet kan veroorloven om er wat aardige plaatjes aan toe te voegen. Hierdoor wordt het na enige tijd wel vervelend als de film steeds blijft steunen op de excentrieke personages maar er nooit voordeel mee kan doen. Een leuk idee dat maar terughoudend wordt ingevuld. Dan vond ik Craven een stuk beter bezig twee jaar terug met de film Shocker.

Maf.. Niet Cravens beste maar hij komt er behoorlijk goed mee weg. Het horrorgedeelte valt best mee ... leek me vooral gericht op een jonger publiek dus het blijft allemaal redelijk binnen de lijnen. Wel breed gelachen toen "daddy" met zijn bondage pak door het huis rende. Craven maakt soms vreemde bokkesprongen met zijn humor; vaak lukt dat wel maar even vaak vond ik het ook niks. De poging om bepaalde clichés te willen omzeilen en iets nieuws uit te proberen kon ik wel waarderen. En zo krijg je een derde horror, een derde komedie en een derde schattenjacht in een doolhofachtige omgeving waar trappen, kleppen, kokers en muren voor een ware joyride zorgen...

Wat een miskleun zeg eerlijk.