Pat Garrett & Billy the Kid (1973)

Heb deze film in verleden een keer gehuurd, maar weet niet welke versie dat was. Bij het doorspitten van mijn filmdatabase kwam deze titel tegen. Het is de in 2005 uitgebrachte DVD Special Edition van 115 min. Ik heb hem zojuist na vele jaren opnieuw bekeken. Deze film zal nooit in kracht inboeten. Rauw en hard. Diegene die deze film nog nooit hebben gezien, maar wel willen, raadt ik aan de uncut version te gaan zien. Daar zit 7 minuten speelduur in. Ik ga zelf wel opzoek naar deze versie. Komt de film ooit op tv, kijk hem niet. Want er zal hoogstwaarschijnlijk flink in geknipt worden. Ik heb mij er prima mee vermaakt en zodra dat ik de uncut versie heb er opnieuw van zal genieten.

Grindhouse62

Het probleem is wel de restored versie (1988) van 122 minuten te vinden

Hoe ziet die er uit (de box) ?

Ik kom zoveel verschillende releases tegen zonder duidelijke info dat ik het ook niet meer weet.

Een tip misschien?

ik zou het niet weten. Ik zal ook moeten zoeken.

Ik heb deze versie met op de ene DVD de "2005 speciale uitgave" (1:50:29) en op de andere DVD de "1988 Turner preview version" (1:56:43), allebei met de audiocommentaren en de extra's zoals bij de link aangegeven. Die 122 minuten kunnen er dus ook 117 zijn geworden bij het DVD- i.p.v. Blu-ray-formaat. Hier dus bij bol verkrijgbaar, zelf jaaaaaren geleden bij Blokker gevonden.

Ik heb dezelfde uitgave. Misschien moet de tijdsduur beter aangepast worden anders gaan verschillende users op een zinloze queeste naar een niet-bestaande 122 minuten versie.

Ik heb gisteravond een versie van 02 uur.01 min.42 sec dvdrip gevonden op usenet. Dus hij bestaat echt wel.

En wat blijkt dat de zender TCM de 122 minuten durende ook ooit heeft uitgezonden, die zit ook tussen mijn collectie. Door een typfout kwam alleen de 115 minuten durende versie in mijn database naar voren.

Ik ben benieuwd naar de verschillen met de 116 minuten versie. Vond beide versies die ik zag te fragmentarisch dus langer is hopelijk ook beter.

Jullie zien wellicht ook de PAL Speedup over het hoofd bij de dvd versies die R2 (dus PAL) zijn. Dat scheelt op een film van 122 minuten al gauw 5 minuten aan lengte.

Hier staan versies van 1:55:08 en 2:01:28 beschreven: Pat Garrett & Billy the Kid - dvdbeaver.com

Wellicht dat dat helpt.

Sterk. Bruut geweld en ontroerende momenten lopen nadeloos in elkaar over. Prachtig ook, die scène van Coburn met die hoertjes. Hoe hij, blij als een kind, met de tepel van het hoertje in bad speelt, terwijl hij zijn mogelijke einde lijkt aan te voelen.

Fantastisch. Echt fantastisch. Veel is hier al gezegd, maar wat nog onvoldoende is genoemd is het oog voor detail van Peckinpah. Bijvoorbeeld de aandacht voor de spanning die in Lincoln hangt als Billy The Kid aam het ontsnappen is en Ollinger doodschiet (sowieso een prachtige serie scenes) en de film zit er vol mee. Wat een fantastische totaalshots ook. Peckinpah laat me de hele film de omgeving voelen, de sfeer proeven, de emotie voelen. Ik wist vooraf niet hoe ik Dylan op een westernsoundtrack zou vinden, maar het blijkt volkomen te werken. Dylan als acteur ook trouwens.

Ik besef dat ik zijn als minder bekend staande films niet zag. Maar wat ik eigenlijk al jaren terug dacht, toen ik The Wild Bunch voor het eerst zag wordt steeds duidelijker. Peckinpah is een regisseur die me enorm ligt.

Er zijn andere favorieten die aan herziening toe zijn, maar dit behoort zeker tot mijn favoriete westerns.

4.5*

Ik zal destijds, lang lang geleden, de theatrical cut gezien hebben, want mét Dylans zang bij de sterfscène van sheriff Baker, dat weet ik zeker. Die scène is één van de redenen, zo niet de belangrijkste reden, dat deze film me na al die jaren zo sterk bijgebleven is.

Op oudejaarsdag in een nostalgische bui weer eens na lange tijd bij Concerto in de Utrechtsestraat binnengelopen, en als je daar maar lang genoeg in de bakken grasduint, dan loop je gegarandeerd met een flink stapeltje schijfjes de deur weer uit. Zo ook bij deze gelegenheid. Ik wel. En in mijn stapeltje bevond zich ook de 2DVD-uitgave van de 2005 special edition en de 1988 preview versie van deze film. 

Wat me destijds dan merkwaardig genoeg kennelijk níet was opgevallen, is - naast hoe overweldigend mooi deze film geschoten is - het ontzettend sterke laatste kwartier, 20 minuten misschien. 'He's coming in, Billy', en wat dan volgt, kan zonder mankeren worden opgenomen in de Eregalerij van de Grote Filmfinales. Wat een atmosfeer daar in dat nachtelijke Fort Sumner, een mengeling van spanning, tederheid, meedogenloosheid, droefenis en uiteindelijke ontluistering. 

Maar het is een apotheose waarvan de klasse niet uit de lucht komt vallen, want de grootste kracht van de hele film is misschien wel de sfeer, die zo fraai balanceert tussen keihard cynisme, brute gewelddadigheid, melancholie en - toch ook - mythologisering, of laten we zeggen, poëtische romantisering; waarbij Dylans soundtrack uiteraard van groot belang is. Coburn is werkelijk magnifiek, en Kristofferson vult de hem toebedeelde rol met verve in.

Peckinpah heeft de film niet echt naar zijn zin kunnen afmaken, en in de preview versie wordt de eindsequentie doorsneden met flashforwards van Garretts dood. Peckinpah wilde dat gegeven aan het begin, en aan het einde van de film hebben, maar in de 2005 versie is het aan het einde weggelaten. Er valt heel wat te bakkeleien over alle keuzes in de 2005 versie, maar het weglaten van die flashforwards aan het einde lijkt me een goed idee.

Die twee dramatische gegevens bij elkaar - dat wat zich afspeelt in Fort Sumner, en de dood van Garrett - verzwakken mijns inziens de finale; misschien omdat het dubbel-op aanvoelt. Want het is zonder die flashforwards al schrijnend duidelijk dat het vooral Garrett is die hier een 'losing game' speelt.

Lastige film.

Ik vond de film na het 1e half uur erg onsamenhangend worden. Diverse personages zijn plots in het gezelschap van Pat Barrett en dan plots weer bij The Kid (en andersom). Blijkbaar is er hoop op de montagetafel blijven liggen. Ik heb trouwens de lange versie gezien.

Maar toch speelt deze film in op je gevoel en liet hij me nadenkend achter. De film moet het hebben van zijn individuele scenes in combinatie met de sterke muziek.

Peckinpah krijgt het toch voor elkaar om ervoor te zorgen dat de film in je hoofd blijft hangen. Dat doet hij bij meer films. Knap.

3,5 ster

(tijd voor Peckinpah's The Getaway)

2 uur lang meandert het verhaal langs af en toe mooie landschappen. Determinerend is zeker ook de mellow soundtrack gecomponeerd en uitgevoerd door Bob Dylan. Als het de bedoeling was om een werk af te leveren met weinig spanning - ondanks enkele actiescènes en potentieel spannende momenten - zijn ze daar uitstekend in geslaagd. Het lijkt misschien vooral de bedoeling geweest om een melancholisch sfeertje te geven - het einde van het Oude Westen weet je wel - en niet meer dan dat, met die nadrukkelijk softe mineure muziek.

James Coburn en Kris Kristofferson zijn waardige hoofdrollen. Wel grappig dat Billy The Kid in het echte leven spuuglelijk was volgens bepaalde bronnen, dus allesbehalve het evenbeeld van een sixties rockster zoals hier het geval is. Ook karakterieel komt hij er beter uit in de film.

De toegevoegde waarde van Bob Dylan als Elias is dan weer redelijk onbestaande, al tekent hij wel mee voor de leukste scène (waarin hij de teksten van bonen conserven afleest op bevel van Coburn). Zijn aanwezigheid - zelfs al zegt hij weinig - leidt vooral nodeloos af.

Het revisionisme gaat hier verder dan het neerzetten van een realistische kijk op het westen. De ene mythe wordt neergehaald maar een andere gecreëerd met dit soort films. Jammer dat het desondanks geen boeiende film oplevert.

Goede sfeer, maar ik vond het in het totaal maar een behoorlijke saaie film. Had er iets meer van verwacht. Matig verhaal.