In the Tall Grass (2019)

Goed genoeg voor een avondje filmkijken, maar te slecht voor een opkomende King klassieker in spee. Jammer dat de juiste balans tussen de emotionele onderlaag van het verhaal en de karakters, en de oorsprong en bedoeling van het hoge gras niet is gevonden. Het zou de film veel beter hebben gemaakt als er iets meer werd verteld over de oorsprong van het gras en waar het specifiek voor dient. Daar wordt namelijk wel naar verwezen. Toch een lekkere wegkijker. Beter dan 1922 en Geralds game.

Om mijn eerdere bericht te versterken. Hierbij mijn volledige review.

Officiële cijfer [volgens mijn eigen model]: 6,3/10

Nadat Netflix eerder in 2017 al twee nouvelle verfilmingen van Stephen King regisseerde, kwam de streamingdienst op 4 oktober 2019 met de derde nouvelle verfilming. Ditmaal kreeg de korte nouvelle, genaamd In The Tall Grass, de kans om in de spotlights te staan.

Door een film als dit op Netflix te releasen geeft het de film een kans met een werkelijk groter publiek in aanraking te komen dan door het in de bioscopen te laten draaien. De trailer, die eerder al door Netflix op YouTube werd vrijgegeven, kan met een korrel zout vergeleken worden met eerdere verfilmingen. Het gaf niet veel vrij van het plot en het hield alles een beetje mysterieus, wat we van King films gewend zijn. Ook over de poster kan op dezelfde manier worden gedacht. Dit is dan ook de gedachtegang waarmee je de film ingaat, gewoon een nieuwe Stephen King bioscoopfilm.

Maar eenmaal beginnend aan de film, krijg je toch het kleine kietelende gevoel van een goedkopere productie. Je start met twee hoofdpersonen die richting San Diego rijden [waarvoor is onbekend]. Je start dus met niets en naarmate je dieper in het verhaal raakt, kom je eigenlijk niet echt verder. Een roep van een jongetje uit het hoge gras drijft de hoofdpersonages uit de auto het hoge gras in, waar alle mysterie plaatsvindt. Daarna wordt het zowel irriterend als intrigerend. De acteurs wisten hun rol overtuigend genoeg te spelen om het indruk te laten maken. Het gevoel is goed genoeg voor de King standaard en de film weet je ook zeker wel met zich mee te slepen [of je dat nu wilt of niet]. Eenmaal begonnen zal je het niet afzetten. De opmaak is ditmaal dan wel wat makkelijker dan anders [enkel een massief grasveld], maar het laat zich zeker niet uit de weg slaan. De opmaak kan daardoor ook erg goed vergeleken worden met een professionele King film. Het gebruik van muziek en camerawerk is vrij basic, de film weet een mooie dramatische Main-Theme neer te zetten en de gemaakte shots weten je mee te slepen. De visuele en speciale effecten doen hun plichtsmatige werk en geven de gebeurtenissen net dat realistische gevoel dat nodig is om de spanning erin te houden. Het dialoog en de karakterontwikkeling zijn de voornaamste punten waar de aandacht aan voorbij gaat. Je kent de karakters slechts bij hun namen en bij drie ervan krijg je ietsjes meer achtergrondverhaal te horen [de reden voor de reis naar San Diego]. Je leert de karakters niet kennen en je voelt er ook geen daadwerkelijke band mee. De dialoog is leeg en bestaat voornamelijk uit wanhopige kreten, gillen en mogelijke manieren om uit het gras te ontsnappen. De karakters proberen in de film ook niet echt elkaar te leren kennen, wat tergend is.

Het verhaal is de reden om de film door te zitten, om enige kredietwaardige lof aan deze film toe te reiken. Een erg complexe emotionele onderliggende laag was in deze film te bespeuren. En het mysterie van het hoge gras krijgt uitleg, maar niet genoeg. De regisseur weet in deze film niet de juiste balans te vinden tussen verborgen emotionele ondertoon en het mysterie van waar het gras voor dient en wat het inhoudt, want tussen de twee zit daadwerkelijk een indrukwekkend verband waar in de film maar weinig over gesproken wordt. Aan mysterie is er dan ook geen gebrek, eerder veel teveel. Je raakt zo naar binnen getrokken, maar niet genoeg om het uit jezelf te kunnen begrijpen. In dit verhaal zou een dergelijke plottwist of scène met uitleg erg goed op zijn plaats vallen. Maar helaas pindakaas, er is geen hulp aangebracht om dit boven water te brengen. Enkel degenen die bereid zijn diep te duiken kunnen enige aanwijzingen vinden, maar dat is zo lastig dat het onnavolgbaar wordt. Als die balans gevonden was zou het de film zo veel meer intrigerend maken.

Toch hoeft deze film niet als volledig fiasco gezien te worden. Het ligt slechts aan zijn ingewikkelde verhaalstructuur waardoor deze film zijn kritieken krijgt, wat begrijpelijk is. Al met al een film die geslaagd genoeg is voor een avondje film, maar helaas te slecht voor een opkomende King klassieker.

Recensie door: Wouter van de Sanden [AKA Kleintje 2]
Film gezien op: 14/10/2019
Recensie geschreven op: 14/10/2019

Vreselijke film. Met veel moeite afgekeken. Gras, gras en nog eens gras. Hollen, hollen en nog eens hollen. Veel modder en dan ook nog eens veel vallen in de modder. Veel regen, zowel in de film en bij mij thuis. Veel geschreeuw en een kid dat blijft schreeuwen: Help me out of here. En waar gaat het allemaal over. Ik zou het niet weten. Ik zag op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer of te wel - dat is beter gezegd - ik zag door het gras het gras niet meer. Neen, gauw vergeten deze film.

1,0*

De atmosfeer is wel het sterkste punt van deze film. Duister en claustrofobisch is het doolhof van hoog gras dat de setting van de film vormt. Een magnifieke setting. De angst van de personages om te verdwalen en elkaar uit het oog te verliezen, komt er goed in naar voren. Een prima setting in een prima scenario dat de beperkingen en tegenslagen die de personages door het kwade gras ondervinden, heel fraai vertaalt naar een aangename horrorfilm.
Een film naar een novelle van Stephen King en zoon Joe Hill. De horror die het gras teweeg brengt is op schrift goed en sfeervol te vatten. Op beeld is dat minder eenvoudig. Het lukt regisseur Vincenzo Natali goed. Door de kijker langzaam en stapsgewijs mee te voeren in het hoge gras, krijgt die een aardige indruk van de vervreemding en de terreur die de groene wereld de personages oplegt.
Vanaf de eerste stap in het gras is er dreiging. Stap voor stap ontpopt zich de wereld van het hoge gras als een overheersende aanwezigheid. Het gebeurt beetje bij beetje. Als kijker word je meegesleurd in de waanzin en de wanhoop die zich heel geleidelijk meester maakt van de personages, die zich gaandeweg bewust worden van hun onmacht. Spannend.
De camera speelt een belangrijke rol. De camera maakt met regelmaat trage gangen door het gras om het claustrofobische gevoel nog eens flink aan te wakkeren. De camera zit dicht op de personages en vangt heel doeltreffend hun emotioneel instabiele staat, hun woede en hun radeloosheid.
Er zijn wat jump scares. Er is wat gore. Er is esthetiek. Op een bepaald moment legt de camera een waterdruppel vast die zich aan een grashalm heeft gehecht. In de druppel zien we in spiegelbeeld de verschrikkelijke hel waaruit de personages een uitweg trachten te vinden. Als een tweede druppel op de eerste druppel botst en één wordt met de eerste, valt de nieuw gevormde druppel van de grashalm naar beneden en spat uit elkaar. Het fascinerende beeld dat in eerste instantie rust en schoonheid uitstraalt, verandert door de uiteenspattende druppel ineens in een beeld van intense gruwel en shock. Echt prachtig.
In de film wordt flink gebruik gemaakt van time-lapse fotografie en slow motion alsook van extreme closeups en beelden vanuit vogelperspectief. De afwisseling werkt verontrustend en benauwend. De vereenzelviging met de lijdende personages (die als karakter overigens weinig interessant zijn) is in dit horrordecor niet moeilijk.
En zo zorgt een stuk land met daarop meterslange stengels van groen gras waarin onwetende en radeloze personages rondlopen voor een fijne sinistere film.

Eigenlijk weet ik na de aftiteling nu niet goed wat ik heb gezien. Het mysterieuze verhaal blijft door tal van wendingen via verleden - heden overlappingen aan het einde van de rit zitten met nog heel wat vraagtekens. Nochtans is de setting en de sfeer uitstekend. Het gevoel van het kwade heerst in het hoge gras dat op een mooie manier wordt gefilmd. Het claustrofobische gevoel is zeker aanwezig door de manier van filmen. Het camerawerk is hier wel een pluspunt. Een fantastisch beeld is bijvoorbeeld de scène met de waterdruppels. Maar ook vogelperspectiefbeelden, slow motion en mooie close-ups zorgen voor knappe beelden. En toch weet de film mij niet te overtuigen. Niet alleen door het vage verhaal, maar ook de personages zijn zwak uitgewerkt. Met geen enkel personage weet je mee te gaan in het verhaal en echt spannend wordt het niet. Conclusie : ondanks het goede camerawerk en de sfeervolle setting is dit een matige film. 5/10

Sceptisch door de nogal negatieve reviews, toch deze film een kans gegeven. Maar wat een draak van een film. Zoals iemand al zegt; een hoop gras, modder en geschreeuw. Het is allemaal niets nieuws en dat is op zich niet erg, maar deze film had het voor mij niet.

Na de Science Fiction loopbaan lijkt Natali zich op de horror gericht te hebben.

En dit was zeker geen verkeerde Netflix-productie. Een verfilming van een kort luisterverhaal van vader en zoon King leek me nou niet zo overtuigend. Als het nou gewoon een boek van papier was en op zijn minst 400 pagina's zou hebben... Maar de samenloop is eigenlijk ook wel uit te werken op 50 blz. In the tall grass is een vlotte film, maar wel heel overtuigend.

Nou, broer en zwangere zus rijden naar San Diego om een adoptie af te staan voor het ongeboren kind. De vader is er vandoor gegaan en de moeder is nog te jong om een kind op te voeden. Ze stranden in een rurale omgeving bij hoog gras en horen een noodkreet van een jochie. Ja, dan gaat je geweten spreken en besluit je toch maar even een kijkje te nemen... En dat hadden ze toch maar beter niet kunnen doen.

Vanaf dat moment ontpopt de film zich tot een claustrofobisch spektakel waarin dit keer het hoge gras centraal staat. Het oude afgezaagde gezegde: eenmaal je het betreed, kom je er niet meer uit. En de film gaat steeds verder. De tijd die steeds opnieuw gaat, bovennatuurlijke krachten, een psychopatische vader en dan ook nog een magische steen. Ook die bowlingcentrum was mooi gevonden. Travis stal de rol van iedereen.

En ja, het einde. Wie had dat nou gedacht?

Conclusie, dit is een zeer vermakelijk en goed te verteren filmpje. En ja, hoog gras... Je moet Stephen King heten om er maar op te komen en om er iets mee uit te kunnen werken.

4,0*

Voor mij en mijn vrouw een van de slechtste films die we ooit hebben gekeken..

Een personage laat terloops de zinsnede 'garden of forking paths' vallen op een gegeven moment. Weer een film dus die met Borges aan de haal gaat en onder meer het principe van meerdere werelden verkent. De gras-kosmos met de rots in zijn centrum is daarbij een soort Wonderland waar je binnentuimelt en dan lastig wegkomt. Lang geleden dat personages en hun ontwikkeling binnen het narratief me zo weinig deerden echter. Keek voor de symboliek (Cube was op dat vlak al interessant) maar zelfs dan was het nog een lange zit.

Tamelijk belachelijk uitgangspunt weer van King. Je moet wel echt met iets goeds komen wil zoiets niet gaan vervelen. Probleem is ook dat het bronmateriaal bij lange na niet genoeg is voor ook maar een film van anderhalf uur. Gevolg is een bijzonder langdradige film. Op Wilson na zijn de acteurs ook niet goed genoeg om je aandacht vast te houden, en voor King zijn doen zijn de personages ook weinig interessant. En als hun lot me al wat kon schelen was dat wel weg nadat een van hen voor de zoveelste keer stierf.

Wel frustrerend dat de film zo langdradig is, want je ziet wel degelijk glimpjes van een goed verhaal met een voor King zo typische aangename sfeer. Vond de horrormomenten overigens wel heel erg matig. Regelmatig wel echt verknipt allemaal, met name die scène waarin de baby wordt opgegeten, maar goedkoop shockeren lijkt het voornaamste doel. 1.5*.

Gras, overal gras. En ik maar denken dat de Amerikaanse cinema nooit een grotere grasfetisjist zou voortbrengen dan Terrence Malick. 'In the Tall Grass' (2019) heeft namelijk het ietwat maffe uitgangspunt dat de personages verdwalen in een graslabyrint waar tijd en plaats een onvoorspelbaar patroon volgen. Echt eng wordt het niet, maar de film heeft een surreële kwaliteit als het grasveld steeds meer een eigen persoonlijkheid krijgt. Via overzichtsshots en CGI-beelden van groeiprocessen, dauwdruppels en onnatuurlijke bewegingen. Een soort 'Children of the Corn' (1984) met het gras zelf als de manifestatie van een Goddelijke aanwezigheid. Het tart en verleidt, zaait onderlinge twisten, probeert discipelen te werven en houdt onderdanen steeds de wortel voor dat verlossing nabij is. Al zou ik het met de beste wil van de wereld geen goede film noemen, omdat de (anti-) religieuze symboliek niet betekenisvol of diepzinnig wordt. Op de algehele vreemdheid van grasmannen en baarmoedergras zit ook helemaal niemand te wachten. Ook komen de spanningen en conflicten tussen personages uit de lucht vallen, terwijl niemand een noemenswaardige ontwikkeling doormaakt. En weet je: gras is écht niet eng, hoe hard ze het ook proberen.

Het was leuk geweest als de regie hier onder Paul Greengrass was geweest

Hahahahaha.

waarom zouden wij gras eng moeten vinden?!
Een vreselijk film, ook op een gegeven moment wordt het heel irritant.

Het verhaal houd je continu in je greep zonder dat er veel duidelijk word. Het vele geschreeuw in deze film maakt het behoorlijk irriterend. Daarom maar 1,5 ster. Jammer Netflix!