Midsommar (2019)

Half puntje erbij voor Dani

Style over substance

Waar Hereditary weet te verassen en te choqueren, weet Midsommar enkel te choqueren. Daarnaast ontbreekt ook de broeierige spanning die zijn voorganger zo wist te typeren. Midsommar wordt in de media weggezet als dé horror sensatie van het jaar, en hoewel het er allemaal oogstrelend uitziet, de start sterk is, en de symboliek achter het verhaal ook goed gevonden is, gaat het hoofdzakelijk om de uitvoering die teleurstelt.

Dit ligt overigens niet aan het acteerwerk. Het wordt vaak gezegd, maar ook ik schaar mij achter het standpunt dat Florence Pugh haar rol met verve draagt. Maar ook Jack Reynor laat in de latere scènes een aardig staaltje acteerwerk zien. Het probleem zit hem met name in het feit dat het verhaal te weinig om het lijf heeft en aardig recht toe, recht aan verloopt. Richting het einde kom je als kijker meer in een stroomversnelling terecht maar geen van de scenes weet naast te choqueren, ook te verassen.

Het verhaal is veel te recht toe, recht aan en de veel besproken zelfmoord scène waarbij het oudere koppel zichzelf te pletter gooit oogt volstrekt onrealistisch met hoe de meeste mensen zouden reageren. Openstaan voor een nieuwe cultuur is tot daar aan toe, maar dat twee vrienden 5 minuten later ruzie maken omdat ze hetzelfde thesis onderwerp willen nemen sloeg nergens op. Heel het gediscussieer omtrent de thesis boeide mij sowieso vrij weinig. Het voegde niks toe en leidde mij alleen maar af van het verhaal.. Personages kwamen daarnaast ontzettend voorspelbaar aan hun einde en maakte op zijn zachtst gezegd ook niet bepaald de meest logische keuzes.

Midsommar eindigt met een voldoende omdat de cinematografie net zo sterk is als in Hereditary. In dit opzicht is de stijl van Aster nog steeds duidelijk voel, en zichtbaar. Aanvankelijk wist ik niet goed wat ik van de film moest vinden, maar nu alles bezonken is blijf ik een beetje leeg en met name teleurgesteld achter.

Ik kan in deze review een uitgebreide uiteenzetting maken van het rauw proces dat Dani doorleeft en haar transformatie die zij doormaakt. Mezelf wijs maken dat dit zo sterk gevonden is dat ik net zo enthousiast ben als de meeste bladen in de media, en dat dit wel degelijk een nieuwe klassieker in de dop is. En hoewel dit nog steeds een uniek stukje cinema is wil dit niet zeggen dat Aster hierdoor een tweede moderne horror klassieker op zijn naam mag schrijven. Hoe sterk ik hier ook op had gehoopt.

3,0*

Een unieke ervaring, horror die zich geheel afspeelt bij daglicht. Voor de rest zie ik 'Midsommar' als een trip, je weet niet waar het heengaat. Ik vond de film niet eng, wel heel vreemd en ik ben er nog niet uit of ik hem lekker vind.

Helemaal akkoord met de review van El ralpho. Kan er zelf nog weinig aan toevoegen.

Ik vond dit geen fijne film. Uren lang kijken naar walgelijke rituelen en met welk doel? Veel humor heb ik er ook niet in kunnen ontdekken. Had hem gaarne overgeslagen en dat is dan ook mijn advies. Ga iets leukers doen met je vrije tijd!

Het doel van die rituelen? Die sekte gelooft in reïncarnatie van ziel en lichaam. Of bedoel je het doel van urenlang film kijken?

Beide, maar vooral het laatste. Ik was er op een gegeven moment wel klaar mee.

Hoe maak je de engste film van het jaar? Je laat alles weg wat eng is - De Correspondent - decorrespondent.nl

De Correspondent behandelt deze film (positief) en wie de meningen op Facebook wil lezen: die zijn net zo uiteenlopend als de reacties hier. Popcorn erbij en genieten maar

Ok, ik heb hem gezien. En de film blijft hangen en ik moet hem nog een keer zien. Ik ben zeer blij met deze vernieuwingen in de ‘griezel/horror/mystieke’ scéne die momenteel op ons kijkmenu worden voorgeschoteld. ‘Hereditary’ was al zo’n parel, de vernieuwde uitgave van ‘Suspiria’ gaf veel stof tot nadenken, Aranofsky’s ‘Mother’ was ook zo’n diepergaand horror/drama en zo zijn er nog wat andere nieuwe films die een ander pad inslaan waar ik graag in mag verblijven.

Waarom ? Omdat de ‘folk/natuur/coven’ aspecten mij intrigeren. Dat komt ook gewoon voort uit de wereld waarin wij vandaag verblijven en wat we lezen in de media. Allemaal een soort betekenisgeving waar we (ik) naar op zoek zijn. Weg van het oppervlakkige.

Ik kan natuurlijk wel het concept van deze film hier gaan beschrijven maar dat is al een paar keer gedaan hier en er is een trailer. In deze film gaan we de Scandinavische folk wereld in. De betekenisgeving van een coven/gemeenschap die al zo lang met elkaar samenkomt. Op zich zijn er ‘schokkende’ rituelen (maar als je goed kijkt word je als kijker al voorbereid op die rituelen door de muur- en spandoek schilderijen die stil, voor de gebeurtenis zelf, voorbijkomen).
Op zich gaat het gewoon om zingeving aan het leven door rituelen waarbij voortplanting, kind zijn, moeder zijn, pelgrim zijn, volwassenheid en (offer) sterfte verbonden worden met de natuur. Een pact tussen de mens en de wereld waarop deze woont.
En eigenlijk is dat een veel intensere zingeving van het ‘mens zijn op deze aarde’ dan de kapitalistische versie zoals jij en ik vandaag de dag beleven (materialisme / egoïsme / eenzaamheid / menselijke verwaarlozing / vervuiling / social media). Die kapitalistische versie is eigenlijk veel gruwelijker dan de folk versie die we in deze film zien. Ik vind dat de kracht van deze film.

Dat deze Zweedse gemeenschap daarbij wat offers van buitenaf nodig heeft is voor ons, de kijker, gruwelijk en onsympathiek maar dat houdt wel deze gemeenschap in stand (natuurlijke logica) en daarbij offeren ze zelf ook nog een paar eigen dorpsbewoners op. Best netjes toch ?

Ik heb ook genoten van het andere publiek wat in de zaal zat. Heel veel ‘WTF’ geroep, twee ietwat geshockeerde oudere dames die wegliepen na de rots-scène, ongemakkelijk gelach, stiltes als de popcorn malende kaken plots stil vielen en een vriend van mij die mee was (hij was lyrisch over Suspiria) maar nu misschien (twee dagen later) nog steeds aan het nadenken is over wat hij nu gezien heeft en echt niet weet of hij Midsommar nu een goede of een slechte film vond.

Van mij mogen er, zo op z’n tijd, meer van dit soort films komen. De samenleving in het Westen verliest zijn christelijke identiteit momenteel zeer snel (en had die christelijke samenleving juist niet die heidense samenleving - zoals in deze film - uit Europa verdreven ?). En naar welke zingeving gaat de Westerse wereld de aankomende tijd naar toe ? We zijn momenteel zeer zoekende. En dat zie je nu ook steeds meer terug in de cinema.

Topfilm !

Doorgaans ben ik met films niet zo van de poppetjes, maar voor F. Pugh maak ik graag een uitzondering. Zij houdt in haar eentje dit wankele bouwwerkje nog een beetje overeind.

Want wringen doet dit wel, als geheel. Midsommar komt sterk uit de startblokken als ijzingwekkende tragedie, maar verzandt daarna in een zich nogal traag voortslepende, groteske en absurd aandoende midzomernachtsdroom, waarbij je de plotontwikkelingen van mijlenver ziet aankomen. 

Je kunt het gedoe in Zweden beschouwen als een tamelijk rigoureuze therapeutische sessie ten bate van een rouwverwerking en een bevrijding uit een vastgelopen relatie, maar dat blijft toch dramatisch te zwak uitgewerkt om te zich op dat vlak te kunnen meten met het begin.

Geen Shakespeare in deze midzomerdag/nacht, en ook geen Wicker Man. Dat was een film met een iconische eindscène, maar vooral ook een typisch vette jaren zeventig bashing van gezag en kerk in de vorm van een steil christelijke politieman met een plaat voor de kop; hier is de lach voor een aanzienlijk deel ten koste van die mallotige commune.

Ik denk dat je in 1973 de sfeer van een sekte, commune, of een besloten gemeenschap nog wel kon neerzetten als bevreemdend, unheimisch of ronduit angstaanjagend, maat ik vrees dat je anno nu haast onvermijdelijk vervalt in het satirische en het komische. Op zichzelf beschouwd maken die laatste twee elementen de film eigenlijk nog wel genietbaar, maar tegelijkertijd verzwakken die de dramatiek. En voor een film die aanvankelijk zo hoog inzet op dat dramatische, is dat behoorlijk funest.

De merkwaardig uitgedoste Zweden met hun maffe praatjes zorgen ervoor dat zelfs in de goorste gruwelen het slapstick-gevoel overheerst, en Pugh laat en passant zien dat er ook een lekker ouderwetse comédienne in haar schuilt. Met haar optreden als meikoningin, en het scala aan gezichtsuitdrukkingen dat zij daarbij tevoorschijn weet te toveren, steekt zij Giulietta Masina naar de kroon.

Genoeg te lachen dus, maar het komische gaat hier geen verbinding aan met het tragische. En dit is toch niet bedoeld als komedie, mag ik hopen. Dat zou wel heel gek zijn.

Ergens heb ik het gevoel dat dit intentioneel is. De eerste frame verklapt in extremis eigenlijk al het hele aankomende verhaal. In Hereditary kwam de verrassing en desoriëntatie in het donker vooraf. De verklaring kwam aan het einde in het verlichte boomhutje van Paimon. In deze film komt de duisternis aan het begin en speelt heel de Zweden-sectie zich aan het einde - met alle doorzichtige en secuur ingeseinde plotwendingen - af in het licht. Daar waar duisternis is, is het onbekende. Daar waar zoveel sprankelende zonnestralen zijn, is er geen schaduw om in te verstoppen. Of dat voor een goede film zorgt, is natuurlijk nog maar de vraag. Ik denk dat mijn waardering voor Hereditary (4.5/5) en Midsommar (3/5) duidelijk maakt waar mijn voorkeur ligt.

Het eerste uur vond ik echt heel erg sterk, zeker de prachtig in beeld gebrachte openingsscene. Dit soort scenes, ook in Hereditary zat zo'n scene, maken Aster toch wel een interessante regisseur.

Helaas hield de film dit niet helemaal vol.

Goed maar niet geweldig.

Wat een bedwelmende, intense trip blijkt Midsommar, die overloopt van rauwe ambitie in haar meest bizarre vorm. Waar regisseur Aster de mosterd vandaan haalt werd al duidelijk in Hereditary, een film die vorig jaar enorm wist te verrassen.

Met deze prent levert Aster een meesterwerk af, overdonderende cinema. Bij herziening volgt wellicht nog een verhoging naar 4.5*.

Wat mij betreft de beste van van 2019 tot op heden, een dikke vette aanrader!!

Vera Mulder van De Correspondent vindt het een topfilm: Hoe maak je de engste film van het jaar? Je laat alles weg wat eng is - De Correspondent - decorrespondent.nl.

Volgens haar is deze film een voorbeeld van "het nieuwe eng" hetgeen zou inhouden dat het enge de harde waarheid is in plaats van de gebruikelijke monsters, jumpscares etc. Zoals de titel van haar artikel luidt: "Hoe maak je de engste film van het jaar? Je laat alles weg wat eng is." Die harde waarheid is dan de rouw en de relatiebreuk die alle grond onder je voeten wegslaan: "je gaat je [...] afvragen of de pijnlijke dingen die we als normaal beschouwen niet de échte waanzin vormen." Vervolgens draaft ze een beetje door want volgens haar weet deze film je zo gek te maken dat je uiteindelijk niet meer wat goed en wat fout is: "is het wel erg wat hier gebeurt? Of zijn deze mensen zo gek nog niet? Is dit... oké?".

Nu is het natuurlijk altijd het kenmerk van kwaliteitshorror geweest dat de monsters e.d. slechts metaforen zijn voor de echte horrors in ons leven, zoals de hoogmoed (God spelen) van de wetenschapper en de maatschappelijke uitstoting van outcasts in Frankenstein, onze angst voor onze beschaving ondermijnende seksuele lust in King Kong, ons eigen barbarisme als we ver weg zijn van onze beschaving in The Heart of Darkness (Apocalypse Now), de klimaatcrisis in zombiefilms, etc. En rouw is al vaak een dankbaar thema in horrorfilms geweest omdat dat thema eigenlijk al automatisch de kloof tussen de levenden en doden opheft zodat het gegarandeerd griezelen is geblazen.

Horrorfilms veruitwendigen mijns inziens zo onze innerlijke angsten en depressies zodat ze voor anderen tastbaar worden. Zonder die veruitwendiging levert het een dramafilm op in plaats van horror. Nu is het bewonderingwaardig dat "het nieuwe eng" probeert de metaforen weg te laten om de horror van de harde waarheid te tonen, maar echt realistisch is de cult in Midsommar niet en de rol van de rouw moet je er zelf bij denken want zit naar mijn idee niet echt duidelijk in de film.

Je doet jouw naam altijs wel eer aan De filosoof

Ik lees hier veel de vergelijking met The Wicker Man, en dat is toch wel iets te kort door de bocht. Dan heb je beide films niet helemaal begrepen volgens mij. Deze Midsommar slaagt er in om te shockeren met dingen die zo hard overkomen, maar tegelijk gewoon echt gebeuren. Geen grootse monsters, geesten of vloeken of zo. Een film met de nodige humor die de tijd neemt om van een lucht sfeertje stapvoets over te gaan naar iets meer beklemmend. Soms zie je al wat er gaat komen, en toch lukt het de film om dat nog eens stevig in beeld te brengen.

Een film die je best zonder te veel kennis ingaat, dus spoilertags: Het mooie aan de film is dat we eerst al met de deur in huis vallen als de zus en ouders van Dani op een gruwelijke manier komen te overlijden. Eigenlijk heeft dat niets met de rest van het verhaal te maken, maar het zet wel meteen de toon en zorgt eigenlijk wel ervoor dat het hoofdpersonage Dani het ideale slachtoffer is van Pelle om haar mee te nemen naar Zweden. En eens daar is het ook niet meteen horror. We zien enkele buitenstaanders die welkom zijn bij een gemeenschap met haar eigen gewoontes. Alsof je een week op bezinning zou gaan in een klooster bvb en niet vertrouwd bent met de katholieke rituelen. De Amerikanen zien dat dan ook vooral als getuigen. Onwetend over wat er gebeurt met de nodige vragen en nieuwsgierigheid. Om af en toe geschokt te worden als er iets gebeurt. Zoals de zelfmoord van de ouderen, het verdwijnen van de Engelsen, … Telkens is er een verklaring. En de drank (waar toch af en toe verdovende middelen in blijken te zitten) zorgt alsmaar voor een roes waarin de buitenstaanders (en misschien ook eigen mensen) in worden meegesleurd. Voor Dani is elke stap dichter bij die commune net een stap richting thuis komen. Ze heeft haar familie verloren, het loopt al niet goed met haar vriend Christian in een relatie die hij niet wil stoppen uit medelijden waarschijnlijk voor haar verlies en de rest van de vrienden zijn niet bepaald de vrienden van Dani. In de commune vind ze wel haar weg. Wordt ze wel aanvaard. Grotendeels gemanipuleerd door haar mee te sleuren in de rituelen en door haar resterende strohalmen als Christian en de vrienden weg te nemen, maar zo gaat dat in een sekte. Dat is een heel ander verhaal dan bvb The Wicker Man.

De film bouwt goed op en heeft niet overal een antwoord op. Dat is voor mij net een pluspunt in de film. Laat me als kijker maar wat vraagtekens hebben. Zoals een beetje verwacht gaat het wel goed in deze film met de juiste spanning en humor, maar is de film toch wat ontspoort naar het einde en niet helemaal geslaagd. Jack Reynor is niet echt een goeie acteur, maar ben wel fan van Florence Pugh, die terecht de nodige prijzen won voor haar rol in Lady Macbeth (2016). Ze zal ongetwijfeld nog verder groeien als ze helemaal bekend wordt door de film Black Widow in 2020. Dan nog verder de juiste films kiezen.

Midsommar begint ijzersterk, maar weet op wat choquerende momenten na niet echt door te pakken. De puike cinematografie, het unheimliche happy-the-pappy-sfeertje en Florence Pugh's overtuigende acteerwerk zijn van een hoog niveau. De kijkbeleving wordt uiteindelijk slachtoffer van Ari Asters cultusobsessie, waarbij de aaneenrijging van soms langdradige rituelen onnodig de flow eruit halen. Midsommar is absoluut een originele film met aan het roer een talentvolle regisseur/screenwriter, maar echt onder mijn huid kruipen doet deze folk 'horror' niet.

Werkelijk fantastische arthousehorror en geweldige film in het algemeen. Ja natuurlijk is alles in redelijke mate voorspelbaar maar dat is nu net de bedoeling. Het vormtechnische gegeven ligt geheel in lijn met de thematiek en de heidense traditie om de regie van leven en dood in eigen handen te nemen. Aster lapt resoluut de genreconventies aan zijn laars (dat mag toch ook geen verrassing zijn? Hij heeft zelf al in meerdere interviews uitgelegd dat hij in feite geen horror maar menselijk drama à la Bergman wil maken?) en presenteert de 'horror' in alle openbaarheid zodat een unheimlich gevoel van onontkoombaarheid ontstaat.

Briljant weer, Aster is toch één van de grootste talenten, iemand om in de gaten te blijven houden. Ontzettend knap dat je van zo een al vaak verteld en enigszins voorspelbaar basisverhaal een prent van tweeëneenhalf uur weet te maken die geen moment van verveling kent. Getuigd ook weer van durf en visie om in zo een story vrijwel geen nachtelijke scènes op te nemen, maakt de gruwel alleen nog maar waarachtiger. Een heerlijk naargeestig, dreigend sfeertje is de maker toevertrouwd, tergend langzaam resulterend in een onvermijdelijke finale. We hebben het vaker gezien, maar ook nooit zo mooi geschoten als hier. Over werkelijk elke scène is goed nagedacht hoe dit op film te zetten, waardoor Midsommar visueel onwaarschijnlijk mooi oogt. Vergelijking met The Wicker Man is begrijpelijk, maar onnodig. Beide films zijn een mooie, op zichzelf staande vertegenwoordiging van hun tijd. Waar Wicker Man een heerlijke weergave was van de gekke jaren zestig/zeventig, is Midsommar een typisch product van de perfectionistische, meer uitleggerige cinema van tegenwoordig. Beetje kippenvel, toch wel, ook dankzij die fantastische mimiek van Pugh, erg genoten van deze bioscoopzit.

Verwachtte veel van deze film en ik werd uiteindelijk niet teleurgesteld maar dat lag dan voornamelijk aan het uitstekende laatste drie kwartier. Zeer mooi in deze film vond ik de verschijning van de zeer aantrekkelijke Dani, uitstekend geacteerd door Florence Pugh. Mooiste scènes vond ik de dansscène om de titel mei koningin en de nogal wrede slotscène. Wat deze film enigszins ontsierde was toch wel het oeverloze geleuter tussen de Amerikaanse bezoekers wat voor mij de film soms tot een hele zit maakte. Bekort de film met een half uur zonder dat gelul en je hebt een uitstekende sfeervolle film. Nu moet ik er toch een half puntje voor aftrekken dat wel weer wordt gecompenseerd door de oh zo mooie Dani in haar prachtige outfit van de mei koningin.

4,0*

Een inkijkje in een Zweedse sekte. Ik had eigenlijk wel een IKEA grap verwacht in de film, maar helaas. Er komt wel wat humor voorbij en hoewel het best grappig is, vind ik het tegelijk een beetje misplaatst. Want eigenlijk vanaf het begin is de film al onheilspellend en dat vervolgens bijna 2,5 uur lang. Aan de ene kant is de film best wel mystiek, maar aan de andere kant gebeuren er niet heel veel onverwachte dingen. Maar omdat er zoveel detail in de film zit, heb ik ook nog wel wat vragen. Bijvoorbeeld Chistian verkleed als beer omdat hij geofferd moet worden. Is de beer het kwaad?

De film gaat sowieso over de kwetsbaarheid van de mens. Hoe snel we in de verleiding kunnen komen wanneer we wanhopig zijn. En hoe daar misbruik van gemaakt wordt in de vorm van ''hulp'' en ''verlichting''. De film laat het op een fascinerende manier zien. De film is ontzettend traag en na een tijdje begon het wereldje van de sekte mij een beetje tegen te staan. Er valt ongetwijfeld genoeg uit de film te halen en de film heeft mijn aandacht wel weten vast te houden. Maar als ik zou mogen kiezen de film nog een keer kijken of een IKEA meubel in elkaar zetten dan kies ik voor het IKEA meubel. En misschien luister ik terwijl ik dat doe zelfs nog wel naar Sabaton.

3,5* (7,5/10)

Dit is de slechtste film die ik ooit gezien heb in 55 jaar. Wat een waste of Tims and money. En het ligt niet aan de acteurs maar slecht en dun verhaal en wat heeft de zelfmoord van zus nu met de test van het verhaal te maken? Totaal onsamenhangende verhaallijn met gemiste kansen. Ga er niet heen zonde van je tijd

Trøll

Bijbel belt bewoner?

Ik gaf op 2 augustus al eens de onderstaande reactie op dit soort berichten:


Dus ja, moet wel Bijbelbelt zijn.. Die mensen hebben ook een visie, mening enzo. Maar ze zijn wat krampachtig en kinderlijk in hun reacties hier..

Edit: ik ben nu natuurlijk wel wat generaliserend maar je hebt meestal een reden om te trollen. Kan mij alleen bij dit soort films voorstellen dat het vanuit een bepaalde hoek komt.

Zag dat jij het een ‘mwoah, mwoah’ film vond. Maar met redenen. En dan is een 2,5 een eerlijke beoordeling.

Vanwege de cinematografie zijn tweeënhalve sterren zeker op hun plaats, maar wat velen in de wereld verder in deze film zien, is mij een raadsel... Een bloed irritante Dani in de rouw met wie je een relatie onmiddellijk zou willen beëindigen, een vriendje dat heus wel zijn best blijft doen en de onvermijdelijke vriend die niet alleen aan seks denkt, maar er ook voortdurend over praat - en dan vergeet ik er twee, geloof ik.

Vooruit, we gaan naar Zweden en maken een bijzonder midzomernachtfeest mee met heidense rituelen waarin het esoterische gekweel en de beminnelijke lieflijkheid natuurlijk een gruwelijke werkelijkheid bedekken die we mijlenver zien aankomen. Hierin worden we dan ook niet teleurgesteld.

Maar wat kan die man filmen!