Doctor Sleep (2019)

Een behoorlijk goed gemaakte film, goede acteurs en veel stijl, maar nergens werd het echt spannend vond ik. Ik kreeg een beetje het Marvel films-gevoel. Beetje te veel magic om een gewichtig plot te vermijden.
Ik herinner me mijn gevoel bij de eerste keer The Shining, misschien ook wat jonger dan, een jaar of 12 denk ik, maar die film was echt angstaanjagend. Het was een beetje het Disney-vervolg in dat opzicht.
Ook, met de hedendaagse technologie had men wel de Look-a-Likes kunnen vervangen door een computerbeeld.
Maar goed, keek wel goed weg voor een film van 2,5 uur.

euhm de verwijzing naar een andere film, welke bedoel je precies, aangezien er meerdere soort van verwijzingen naar King's werken in zit verwerkt, o.a Misery, Salem's Lot.

De film duurt 2,5 uur, eigenlijk geeft Superboy een score van 2,5 aangezien er 5x een half in de hele film zit en de score van 0,5 die gegeven word voor een half uur kijken!
Valt dan nog wel mee denk ik hahaha

Shallow grave

Film geregisseerd door Mike Flanagan, die ook verantwoordelijk is voor het scenario. Gebaseerd op het boek Doctor Sleep van Stephen King uit 2013 dat een laat vervolg is op het boek The Shining van dezelfde auteur uit 1977. Hoewel de film niet voorbij gaat aan dat boek en ook verwijst naar de gelijknamige film uit 1980 van Stanley Kubrick, is het Flanagan goed gelukt om met deze film zijn eigen herkenbare Flanagan-weg te kiezen.
Referenties naar The Shining zijn er genoeg. Subtiele zowel als hele plastische. Het begin en het eind van de film spelen zich af in het Overlook Hotel. In die fases put de film dankbaar uit verhaal en materiaal van de voorganger. In het grote middenstuk zijn de verwijzingen echter veel subtieler en veel kariger.
Na een creepy begin neemt de film ruim de tijd om het getraumatiseerde hoofdpersonage Danny en de andere belangrijke personages te introduceren. De personages zijn interessant uitgewerkt en zijn stuk voor stuk persoonlijkheden. Klein opmerkinkje daarbij: daarentegen hebben ze wel heel duidelijk goede of slechte eigenschappen die aan de personages een vleugje onwerkelijkheid meegeven. Ze zijn hier en daar een beetje onrealistisch zwart-wit en een tikkie gemakzuchtig ingevuld, maar heel vervelend is dat niet. Intrigerend zijn ze absoluut..
Ewan McGregor is als omlaag gevallen alcoholistische bohémien die probeert zijn leven weer wat kleur te geven, prima op zijn plek. Ook een leuke rol voor Kyliegh Curran die als de paranormaal begaafde Abra een heel behoorlijk filmdebuut aflevert. Beide vertegenwoordigen het goede kamp.
De echte ster uit de film bevindt zich echter in het andere kamp. Rebecca Ferguson die op mij ook al indruk maakte in Life (2017), is een verrukkelijk boosaardig wezen. Een mengeling tussen een excentrieke hippie en een boze heks. Getooid met hoge hoed en met een overheerlijke aantrekkingskracht, had ze mij volledig in haar ban. Wauw!
In de huidige horrorfilmwereld, waarin het rechttoe-rechtaan principe veel wordt toegepast, is de subtielere aanpak van Flanagan verfrissend. Zowel auditief met indringende repeterende klop- en tikgeluiden, als met suggestief camerawerk wordt een krachtige beklemmende spanning opgeroepen. Het voelt onaangenaam lekker. En als in die sfeer van beklemming Rebeca Ferguson met een angstaanjagend verleidelijke boosaardigheid ook nog eens ten tonele verschijnt, gaan de nekhaartjes moeiteloos recht overeind staan. In elke scène waarin zij verschijnt zorgt zij voor extra ongemak en dreiging.
Fijne film. Het verhaal is een krachtige meeslepende vertelling vol smakelijke intriges en duistere spanning en bezit een heerlijke onheilspellende atmosfeer. De film met een speelduur van maar liefst 152 minuten (een tijdsduur waar ik altijd wel wat tegenop zie), vloog voorbij.

Goed vervolg op 1 van mij favoriete films aller tijden.
Vond dat er een originele draai aan het verhaal is gegeven (heb het boek niet gelezen) en de acteurs doen het ook prima.
Prima film, 4 sterren.

Ik hou wel van de stijl van Flanagan. Hij weet van een simpel en niet al te boeiend gegeven toch nog wle iets leuks te maken Ik ben geen fan van The Shining , niet van Kubrick en evenmin van de verhalen van King. Het enige leuke verhaal van King vind ik Carrie, al de anderen had ik al snel opgegeven met lezen.
Positieve punten van Doctor Sleep is de sfeer en de setting. Ook wordt er goed geacteerd. Fijn dat The Shining wat meer wordt uitgediept. Beste stuk zat sowieso in het midden als Danny en Deborah de strijd aangaan met de bad guys. En dan de terugkeer naar het hotel uit The Shining. Dat was in eerste instantie wel leuk maar echt veel te lang uitgesponnen. Uiteindelijk heeft de film een iets te lange aanloop waar interessante stukken (die met Deborah en Rose the Hat) worden afgewisseld met saaie (die met Danny). De finale was tja niet zo geweldig. Het voelt uiteindelijk allemaal een beetje te willekeurig al zal er wellicht wel een eenvoudige logica achter zitten. Voldoende (een kleine weliswaar) maar ik blijf Oculus toch veruit zijn beste vinden.

Ik heb net het boek gelezen en ben nu bezig met de film. Dwz, ik heb hem nog niet helemaal afgezien.
Sommigen zeggen dat 150/180 minuten te lang is maar als je dus net het boek gelezen hebt is dat nog veel te kort om het boek ook maar enigszins te benaderen. Wat een aanfluiting is de film dan helaas.
De film raast door het verhaal heen en slaat (uiteraard) heel veel details over.
Van mij hadden ze er best een mini serie van mogen maken van bv 3x180 minuten.

Ik lees hier ook dat men vind dat dr sleep niet echt een vervolg is op the shining.
Dat is het dus wel al krijg je dat gevoel niet echt bij de film.
Ik geef de film geen score omdat dat misschien niet eerlijk is omdat ik hem dan teveel vergelijk met het boek.
Ik kan maar één goede tip geven, lees het boek! Als je er aan begint kun je niet meer stoppen met lezen tot je het uit hebt.

Inmiddels helemaal gezien en vanaf halverwege heeft de film een totaal ander plot dan het boek.
Slaat nergens op eigenlijk.
Verder vind ik de film sowieso erg tegenvallen.
Zwak geacteerd. Weinig spanning. Geen emotie. Het komt gewoon niet over.

‘Danny’, het jochie uit 'The Shining', dat op zijn driewieler door de gangen van het Overlook Hotel fietste, is een stukkie ouder geworden! Ewan McGregor speelt een volwassen versie van Dan Torrance, het zoontje van de doorgedraaide Jack (Jack Nicholson) en Wendy (Shelley Duvall). Het vervolg 'Doctor Sleep' is een lange film. De film duurt ongeveer 2,5 uur en dit is te voelen. De film staat bol van de uitgerekte scènes die vaak niet veel toevoegen aan het verhaal of zelfs gewoon helemaal niks toevoegen aan de film. (Danny als verpleger?)

De film voegt wel iets toe aan het verhaal van 'The Shining', maar waarom dit nu Persé Kubrick’s verfilming moest zijn? Misschien had hij het helemaal los moeten laten? Gelukkig probeert Flanagan ook nooit echt te tippen aan de overbekende film, maar maakt hij alleen gebruik van de stijlelementen. De andere plotlijn over Rose The Hat (Rebecca Ferguson) en haar groep van ‘misfits’ vond ik nu niet heel erg bijzonder (deed me op één of andere manier denken aan Near Dark (1987) en kwam niet lekker samen in één bevredigende climax, waardoor de film, ondanks dat alles er prima uitziet (Mike Flanagan is een aardig regisseur), ook niet echt blijft rondspoken.

Echt bizar hoe productief die Flanagan is. Als het nog onderstreept moest worden wat een fantastische horrorregisseur hij is, daar kun je met iedere nieuwe film (of serie) steeds minder omheen. Als je zelfs een vervolg op een klassieker van Kubrick kan maken op een waardige manier en ook King nog weet te pleasen dan heb je wel wat in je mars. En dat is zo makkelijk nog niet door het verhaal van King. Het idee van een volwassen Danny die nog wordt achtervolgd door de gebeurtenissen uit zijn verleden sprak me sowieso wel aan, maar King heeft er een wat onzinnig verhaaltje omheen gebouwd met een soort van sekte of vampieren, en een vleugje superhelden. Ook de wat knullige sprongen in tijd en locatie geven de film een wat moeizame start.

Op zich zou je kunnen zeggen dat om echt een grootse film te maken Flanagan net als Kubrick zijn eigen weg had moeten zoeken. Maar juist Kings zo afwijkende verhaal geeft de film uiteindelijk wel zijn eigen gezicht, en Flanagan houdt het visueel interessant en zorgt ervoor dat de film nooit saai is. De psychologische connecties worden op een interessante en makkelijk te volgen manier in beeld gebracht. Heel knap dat Flanagan deze horde weet te nemen en de personages altijd centraal stelt. Op een gegeven wint de film je voor zich. Het laatste uur voelt het alsof de film dan eindelijk echt lost komt. Danny en Abra (sterke rol van Curran uit het niets) vormen echt een leuk duo, en Ferguson valt enorm op als de antagonist.

Zij is ook wel echt het hoogtepunt van het wat stroevere eerste deel van de film. Je vraagt je wel af of die hele sekte nou echt nodig was geweest. Vooral ook omdat ze eigenlijk allemaal in een scène worden uitgeroeid. Ze hadden er net zo goed niet kunnen zijn. Vond het ook een wat rare mentale stap voor Dan en Billy om ze dan allemaal neer te schieten. Een vuurgevecht voelt ook wat misplaatst in een film als deze.

Niet dat Doctor Sleep nou echt een heel typische horrorfilm is. In geval niet een die echt eng is op een donker huis vol griezelige geluiden en verschijningen soort van manier. Het draait meer om sfeer en verontrustende losse scènes en momentjes. Het slotstuk in het Overlook Hotel is nog wel een mooie (maar onnodige) ode aan Kubricks The Shining. Had op zich wel wat meer verwacht van Rose haar krachten, maar verder is het einde een prima afsluiting, zeker ook in emotioneel opzicht. Al die opnieuw gecaste personages vond ik trouwens maar zelden echt op de originele acteurs lijken, maar er was ook geen andere oplossing. Een ruime 3.0*.