Adrift (2018)

Indrukwekkende film. Het is wel een specifiek genre, de schipbreukfilm. Je moet ervan houden. Dagen op een stuurloos schip zitten geeft natuurlijk enigszins 'Cast away'-achtige saaie scènes waar niet iedereen gecharmeerd van zal zijn. Ik vond het zelf een erg goede film. Mooie filmbeelden van het zeilschip in een orkaan.

Het waargebeurde relaas van de 23-jarige Tari Oldham [Shailene Woodley] en de 33-jarige Richard Sharp [Sam Clafin], avonturiers die kort na hun ontmoeting op Tahiti (in 1983) verliefd op elkaar worden. Ze besluiten samen de boot van een bevriend echtpaar naar San Diego te zeilen. Van de financiële vergoeding kunnen ze namelijk een jaar rondkomen. De reis krijgt echter een rampzalige wending wanneer het niet lukt een snel naderende tropische storm te ontwijken.
Het is een boeiend verhaal dat bovendien bijzonder fraai is gefilmd door Robert Richardson. Vooral de scènes tijdens de tropische storm zijn indrukwekkend. Woodley laat, in haar eerste serieuze én volwassen hoofdrol, zien een uitstekend dramatisch actrice te zijn. De keuze om de film niet chronologisch te vertellen pakt slecht uit. Het scenario besteedt teveel tijd aan flashbacks die de dramatiek van de aanloop naar en de nasleep van de tropische storm hinderlijk onderbreken. Zelfs tijdens het dramatische hoogtepunt van de film snijdt regisseur Baltasar Kormákur weer naar een ander moment in het verhaal. Het gevolg is dat de film nooit de emotionele lading heeft die het had kunnen hebben. De weinig originele 'original score' van Volker Bertelmann werkt dat ook tegen, maar dan heb je dat verschrikkelijke, sentimentele gekras in de slotscène nog niet gehoord. Woodleys vertolking is echter sterk genoeg om je deze zwakheden te doen vergeven, maar een soortgelijk verhaal is veel beter verfilmd in All Is Lost (2013) met Robert Redford.

Beklemmend oceaandrama, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Sterk geacteerd, met name door Shailene Woodley, die een geloofwaardige rol speelt en rauwe emoties weet over te brengen. Goede keuze om steeds te schakelen tussen heden en verleden, zodat je regelmatig de gelegenheid hebt om even op adem te komen na de diverse overlevingsscenes, zoals de heftige scenes waarin de boot van de hoofdpersonen in zwaar weer verkeert. Nadeel hiervan is tegelijk ook dat je als kijker kunt 'duiken' in plaats van dat je de ellende compleet moet ondergaan. De stormscenes zijn overigens op een adembenemende manier in beeld gebracht.

The flashbacks van het verleden haalde behoorlijk de spanning uit dit verhaal. On the other hand: zou dit verhaal chronologisch verteld worden, dan was het nog saaier geweest. Dan maar opgeknipt. De dialogen waren ontzettend tuttig: 'ik hou van jou, ik blijf je trouw'. Jammer! Toch zat er een prachtige wending in die ik niet zag aankomen! Het verhaal van de jongen die 227 dagen op een boot dobberde samen met een tijger (Life of Pi) was 100 keer boeiender.

Een saai, romantisch schipbreukelingendrama. Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, we zien twee geliefden ronddobberen op een bootje wat wordt afgewisseld met beelden van hun ontmoeting tot aan het punt waar ze schipbreuk komen te lijden.
De cast speelt nog redelijk maar kan de film niet redden, er gebeurd gewoon te weinig. Het is allemaal een beetje tuttig en best wel zoet.

Redelijk drama. Het verhaal is bekend, maar de film heeft meer zijn effect als je de afloop niet kent. De uitwerking is best goed. Middels flashbacks probeert Kormakur voor wat afwisseling te zorgen en dat werkt best goed. Maar de film wordt gedragen door Woodley. Zij toont aan een volwaardige actrice te zijn. Verder bevat de film voldoende spanning en zijn de effecten goed. Zoals gezegd zorgt het einde voor wat extra dramatische impact. Prima film. 3.5

Meer romantiek van bouquetreeks niveau, dan spanning en actie, voor mij redelijk teleurstellend dus. Ook weer niet echt slecht, maar films over mensen die hopeloos verdwaald raken op de grote boze zee hebben we vaker gezien, en meestal toch wel een stukje beter dan dit. Kormákur probeert de spanning er wat gekunsteld in te houden door het verhaal in niet chronologische volgorde te vertellen, maar dat kan niet verhullen dat dit toch vrij simpele, voorspelbare kost is. De wending aan het slot is verrassend, maar niet helemaal geloofwaardig en overtuigend. Grootste pluspunt is de doorleefde rol van actrice/producente Woodley die je voor de toekomst betere films en scrips gunt, want deze mevrouw heeft talent.

Net niet wat ik er van verwacht had, maar ik geloof ook niet dat er veel meer had ingezeten .
Zoals meestal is Shailene Woodley weer helemaal in vorm , en speelt ze de rol keurig , net als het keurige karakter. Met ruwe kantjes door middel van haar reislust .
Maar groot minpunt was dat de romantiek een van de grootste rode draden is .
En daar ben je wel of niet van gediend , ik vond het niet super storend, maar het is mijn ding niet .

Wat mooi was , waren de natuurbeelden, persoonlijk vind ik Woodley oog erg prettig voor het oog.
Het bootongeluk was ook erg indrukwekkend in beeld gebracht , in een shot van boven naar onder water .
Dat het waargebeurd is vind ook zeker een plus punt , heeft in mijn ogen vaak een meerwaarde , omdat het natuurlijk allemaal een stuk realistischer is . En het zal vast niet geheel zo zijn gegaan , maar veel veranderen hoeft ook niet perse in dit verhaal , dat in zijn geheel natuurlijk ook niet super indrukwekkend is .
Maar toch wel bijzonder verhaal .

Maar al met al , is dit meer wat te romantisch en idyllisch voor mijn smaak .

It's intense.
The infinite horizon.
After a few days, I feel reborn.
You know, just you, the wind and the sound of the boat cutting through the ocean.

Als je “Adrift” gaat vergelijken met de film “All Is Lost” waarin Robert Redford het zilte nat doorkruist aan boord van een flink uit de kluiten gewassen zeilboot, dan zal je enkele overeenkomsten opmerken. Maar ook enkele verschillen wat “Adrift” een interessantere film maakt. Allereerst kan je je weeral verwachten aan enkele idyllische beelden waarbij de woorden horizon, ondergaande zon en zeilen die wapperen in de wind gebruikt kunnen worden om een bijhorende zin mee samen te stellen. In beide films is het een opkomende storm die ervoor zorgt dat de kraaknette zeilboot gereduceerd wordt tot drijvend wrakhout. En vervolgens zie je een bewonderenswaardige overlevingsstrijd. Dat dit de overeenkomsten zijn is niet verwonderlijk. Wat anders had je verwacht in een film over een schipbreuk?

Er zijn echter ook enkele significante verschillen. Laten we het eerst eens over de conversaties hebben. In “All is lost” zijn er zoveel dialooglijnen als dat je verkeerslichten tegenkomt op de oceaan. Geen enkele dus. Maar ja. Robert Redford dobberde moederziel alleen rond, terwijl hier Tami (Shailene Woodley) en Richard (Sam Claflin) samen de oversteek wagen. Ontbrak hier enige vorm van conversatie, dan kon je wel stellen dat de beide globetrotters niet echt voor elkaar geschapen waren. En de trip over de Stille Oceaan zou in dat geval oersaai zijn geweest voor beiden. Het meest vanzelfsprekende verschil is het geslacht van diegene die alles eraan doet om te overleven. En tenslotte is er het psychologische aspect waarbij je direct aan “47 Meter down” moet denken.

De film kan je opsplitsen in twee hoofdstukken. Het gedeelte voor en na de storm natuurlijk. Verwacht je een apocalyptisch uitgesponnen gedeelte waarbij een woeste zee het bootje doet rondzwalpen als een okkernoot waarna het tenslotte geplet wordt als een kokosnoot onder een loodzware kei, dan zal je toch ontgoocheld zijn. Het stormgedeelte is extreem snel achter de rug. Waar wel veel aandacht aan wordt geschonken is enerzijds de ontmoeting tussen Tami en Richard. En anderzijds de verschrikkelijke periode op een verwoeste boot met een beperkte voorraad voedsel en drinken. En als vegetariër wordt het nog eens extra moeilijk daar het doorspiezen van een vis eerder voor kokhalzen zorgt dan voor blijdschap over vers eetbaar visvlees. Zou ik in een gelijkaardige situatie verzeild geraken, dan zou ik toch mijn principes eventjes overboord zetten.

Inhoudelijk waren de beide delen op zich wel boeiend genoeg. Alleen het romantische gedoe vond ik bij momenten een beetje teveel van het goede. Ik begrijp wel dat men trachtte het contrast tussen de gezellige en de erbarmelijke momenten aan te tonen. En dan kom ik toe aan het naar mijn gevoel minst geslaagde gedeelte. De afwisseling van fragmenten uit de twee verschillende tijdslijnen met behulp van steeds weerkerende flashbacks. Net dat je je hebt kunnen inleven in het dramatische gedeelte waarbij Tami zich tracht te beredderen en het onmogelijke doet om de zwaargewonde Richard op te monteren, flitst men terug naar een romantisch tafereel met de twee tortelduifjes die zwijmelend naar een ondergaande zon kijken terwijl ze samen aan een Cuba Libre slurpen. Ook al zijn dit soms taferelen met prachtige beeldfragmenten, vond ik toch dat ze het tempo en de spanning uit de gehele film haalden. Na elke flashback dacht ik bij mezelf “Komaan vervloekte storm. Waar blijf je?”. Maar eens dit vreselijk gebeuren voorbij is, is het wel een fascinerende film met een doordachte twist.

Uiteindelijk is “Adrift” geen slechte film. Of je moet een bloedhekel hebben aan romantiek of je wordt terstond zeeziek bij het zien van een zeilboot. Wat wel indruk maakte was het samenspel van Shailene Woodley (die hier probleemloos het acteerniveau uit “Divergent” overstijgt) en Sam Claflin. Hun liefdesrelatie leek overtuigend en realistisch. Geen nep-aanvoelende momenten. Het waren echt twee zwervende zielen die per toeval elkaar ontmoeten en gezamenlijk deze avontuurlijk zeereis ondernemen. Ze zijn niet eens in het echt verbonden en ze ondervinden nu al wat het betekent om samen te zijn in goede en kwade dagen. De film is gebaseerd op waargebeurde feiten wat meestal bij mij onthaald wordt op minachtend gegniffel. Maar was het resultaat een enorm respect voor de vrouw die deze rampspoed heeft meegemaakt. Tami Oldham is het levende bewijs dat men niet moet spreken over het zwakke geslacht en dat vrouwen in bepaalde omstandigheden best hun mannetje kunnen staan. “Adrift” laat zien dat de term “Girlpower” geen loos begrip is. Alleen zou ik er niet naar gaan kijken als er in de nabije toekomst een bootreisje op het programma staat. Ik ben er zeker van dat je met knikkende knieën aan die welverdiende vakantie begint.

3.5*

Ongeveer wat we hadden verwacht, een ontluikende liefde die wordt voorgezet op vele vierkante kilometers water, noemen wij de Oceaan, een storm, een aanvaring en uiteindelijk een redding.
Een aardig gegeven die de meeste mensen aan zal spreken, ons dus ook, en waarmee je weer anderhalf uur verder bent in het leven. Voor het vermaak, verhaal en goede acteurs is hier onze beloning voor Baltasar Kormákur (regisseur) en aanhang: 7+!

“We're not going to die out here.”

Wat een magistrale acteerprestatie van Shailene Woodley. Ik ben al fan van haar sinds The Descendants, en in Adrift laat ze zien dat ze alleen maar beter wordt. Tami’s doorzettingsvermogen, haar radeloosheid en paranoia, het hallucineren etc. Alles wordt door Woodley ontzettend goed gespeeld, en het zorgt ervoor dat je ook echt meeleeft met Tami. De niet-chronologische vertelwijze, met de flashbacks en de scènes in het heden met Tami op de boot, werkt ook goed. Het zorgt ervoor dat je soms even wat lucht krijgt.

De opbouw van de relatie tussen Tami en Richard voelt wat gehaast aan en krijgt weinig schermtijd, maar Woodley en Claflin weten het geloofwaardig te brengen. Adrift ziet er ook schitterend uit, en als iemand die veel gezeild heeft in zijn leven kon ik ongelooflijk genieten van het “vrije leven” sfeertje dat de film uitstraalt en de schitterende oceaanbeelden. En het naturelle spel van Woodley.

Aardige film waarin een koppel een schipbreuk leidt en dagenlang op zee ronddobbert. Een weinig origineel overlevingsverhaal en nog eens gebaseerd op een waargebeurd drama. Ook de opbouw met de flashbacks is weinig origineel te noemen, maar het maakt de film wel onderhoudend. Genoeg mooie plaatjes en een prima hoofdrol van Shailene Woodley.

tja...gebaseerd op ware feiten, al heeft het script hier en daar toch wat aanpassingen zoals haar vriend die ze eigenlijk nooit meer heeft terug gevonden nadat hij in het water viel. Maar je moet natuurlijk ook een basisidee hebben voor een film waarbij ook oog is voor wat romantiek en nog meer drama. Het geheel wordt goed afgewisseld met begin van hun relatie, de tocht en het drama. Het kabbelt echter wel wat voort zonder enige spanning omdat je al weet hoe het verhaal verloopt en vooral ook dat we de laatste jaren heel wat dit soort films hebben gezien. Niks nieuws onder de zon, maar het drama zelf en Shailene Woodley weten wel te imponeren. 5/10

Ik vind deze film tegenvallen. Toevallig heb ik het boek laatst gelezen en dat is toch wel indrukwekkender dan de film. In het boek heeft de jonge dame steeds een stem die haar aanspoort bepaalde handelingen uit te voeren. In de film wordt dit anders weergegeven. Ik zal het niet verklappen. Maar het maakte op mij minder indruk. Ook vond ik de passie tussen de twee hoofdrolspelers niet echt overkomen. De film kijkt op zich best prima weg, gelukkig is duurt die niet lang. De flashbacks zijn een beetje storend. Ik had er niet voor gekozen. Het einde van de film is niet het einde van het boek. Daar krijg je nog ontmoetingen tussen het stel waar de zeilboot van is en tussen haar familie. Dat was mooi geweest als dit ook in de film zat.

Had 'm al een tijdje liggen, maar gisteren hem ik 'm dan eindelijk opgezet. Adrift. Op drift zoals wij zeggen. De blu ray ziet er goed uit, maar heeft geen sprankelend helder beeld. Kennelijk hebben ze de tijd een beetje willen nabootsen. Het geluid is wel subliem. Vooral als die hele grote "boot" even langs komt varen (wow). Adrift zit niet chronologisch in elkaar. Dat had eigenlijk best gekund, om zo na het incident met de vele flashbacks te komen. Men koos anders en begon met flash forwards om vervolgens weer met flashbacks te komen. En zo schommelt de film op en neer tot het slot stuk. Het had voor mij niet gehoeven, omdat je zo ook een stuk verraad in de film. Je ziet haar al alleen dobberen zonder Richard. Maar goed het is weer eens een andere manier van kijken. Een ongeloofwaardigheid merkte ik direct op en ik dacht dit kan niet waar zijn. Dus heb ik na het zien van deze film gelijk haar interview bekeken van Tami. En dan blijkt dat het inderdaad niet zo is geweest. Toch klopt zo'n 80% van het verhaal. De pindakaas, het eten van sardientjes, de staat van de boot, het navigeren via de sextant, de ruim 40 dagen dat ze heeft gedobberd het klopt allemaal. Het boek is uiteraard verder gedetailleerd. Het weerzien van het echtpaar naderhand is leuk voor een boek, maar in een film niet interessant. De reden dat ze Richard nog even in leven laten is vooral bedoeld voor de communicatie, maar dat hadden ze ook kunnen verwerken in de flashbacks met al hun mooie herinneringen. Zoals ik heb gelezen en ook al onwerkelijk overkomt in de film is Richard met de orkaan verdwenen in de oceaan. Maar goed voor de film zijn deze 20% verzonnen detail wel mooi. Een ander klein dingetje dat is verzonnen zijn de hechtingen die ze zelf zou hebben genaaid. Maar goed dat zijn maar kleine details.

De film duurt zo'n anderhalf uur en dat is meer dan genoeg voor een "All is Lost" film. Hij is beter dan van Robert Redford, maar minder amusant dan Kon Tiki uit 2012. Desondanks vond ik Adrift zeker de moeite waard!

Film 3.5
Beeld 4.0 (bd)
Geluid 5.0
Extra's helaas geen.
Adrift true story: the real life tale of a sea survival like no other - telegraph.co.uk

Film geïnspireerd door de onwaarschijnlijke overlevingstocht van Tami Oldham in 1983. Voor dramatisch effect is het verhaal hier en daar aangepast. Uitgezonderd een aantal heftige momenten vind ik de film niet erg bijzonder.

Deze film eens bekeken en vond hem wel een geslaagde film. Je wordt direct in het verhaal gesmeten, maar met flashbacks wordt alles wel duidelijk.
De cast deed het prima en kwam wel overtuigend over.
Toch een ongelooflijk verhaal en de moeite om gezien te hebben.

Er zijn best wat veel films in dit genre, en dan moet je je toch afvragen wat het toevoegt om er nog maar weer eens een te maken. Wat kan je nog brengen, hoe voorkom je dat het cliche en afgezaagd wordt.

Dat huiswerk heeft Kormàkur zich kennelijk bespaard, want ik vond het maar een flauwe hap. Ok, Woodley speelt wel aardig en de plaatjes zijn mooi verzorgd, maar dat voorkomt niet echt dat het saai wordt. Jammer, ik denk dat er wel wat meer uitgehaald had kunnen worden.

We zijn allemaal al talloze films in dit genre tegengekomen. Open Water, Open Water 2: Adrift (uiteraard), Kon Tiki, All is Lost etc.

Deze nieuwste Adrift doet verder weinig bijzonders in het genre, behalve het gespeel met de flashbacks. In eerste instantie voelt het als een overbodige gimmick aan, maar het is een uiteindelijke noodzaak om de impact van het einde van het film te laten voelen. Voor de rest wordt de film gedragen door de beeldschone Shailene Woodley, die het zo te zien erg koud had tijdens het maken van de film.

Weinig nieuws onder de zon met een one woman show van Woodley, die de film met gemak in d'r eentje kan dragen.

3,0*

Verzeild raken in voorspelbaarheid.

Zeilboot, storm, overleven. Flashbacks over hoe het zover is gekomen.
Al vanaf het begin van de film kun je de lijn wel helemaal uittekenen.
Schip(breuk)zeilbootrampen-films, daar zijn er al velen van gemaakt. En ook wel beter.
Het verschil hier is dat het een waargebeurd verhaal is waardoor het eigenlijk wel intenser zou moeten overkomen. Maar dat deed het toch niet.

Best leuk.

Maar dat heb ik eigenlijk altijd wel met dit soort filmpjes. Beetje alleen zwalpend op zee, geen redding in zicht. Een mix van avontuur met wat thriller en actie elementen, ook een streepje romantiek hier. Maar uiteindelijk draait het toch om die vreselijke toch in het grote niets.

Kormákur probeert er wat variatie in te krijgen door de film in twee te splitsen en alternerend stukjes te laten zien. Ik begrijp dat het handig is omdat je de storm waar alles misgaat dan lekker aan het einde van de film kan plaatsen, maar het haalt af en toe toch wat spanning en tempo uit de film, aangezien je flashbacks krijgt van een gezellig begin terwijl je de afloop toch al kent.

Acteerwerk is verder wel oké, visueel ziet het er ook behoorlijk uit de de kruistocht is aardig voelbaar. Ook geen al te lange film, maar dat is ook niet echt mogelijk wanneer je onderwerp zo summier is. Ik heb het allemaal wel eerder gezien, maar vond het toch best vermakelijk.

3.0*

Ben op de veerboot naar Texel al blij als we veilig de overtocht hebben gemaakt dus de situatie waarin Richard en Tami verzeild raken vind ik echt een verschrikking.
Door het heen en terugblikken in de tijd wat moeten wennen aan de koers die het verhaal vaart, maar achteraf valt hier veel voor te zeggen. Wanneer de prettige hoofdpersonen het ruime sop kiezen nemen ze het roer stevig in handen en lijkt er geen vuiltje aan de lucht.
Dat het schip averij oploopt is geen verrassing, maar wat een vrouw die Tami! En wat wordt zij sterk neergezet door Ms Woodley.

Degelijke boot rampenfilm zoals er nog wel enkele zijn zoals onder meer All is lost met Robert Redford. Nadeel is dat je heel weinig vernieuwend kan zijn met dergelijke films. Het plot is steeds gelijkaardig en je weet wat er aan zit te komen: veel overtollig water en nadien veel honger, eenzaamheid en uitputting. Voordeel is wel dat je niet veel fout kan doen als je de personages goed weet te kiezen.

Kormakur pakt het goed aan door schwung te creëren in het verloop van de film via heen en weer gepingpong van flashbacks en flash forwards. Op die manier krijgt ook de uitdieping van de relatie van de twee hoofdrolspelers een kans. Door zo te werken vermijd je dat kijkers zitten af te tellen naar het spektakel zelf het laatste half uur. Een rampenfilm moet aanwezig zijn in het begin en niet in een climax op het einde.

De hoofdrolspelers doen het goed. Mooi naturel gebracht. Het einde was ook verrassend goed, de kleine plottwist zag ik niet aankomen. Visueel ook meer dan ok. Geslaagde film dus, zonder meer.

Adrift is een film die niet gaat beklijven. Het is te keurig, het is te netjes en daar kan de vlotte montage weinig aan veranderen. Mijn bovenbuurman refereert terecht aan All is lost, in deze film zette Robert Redford, die de hele film in zijn eentje op een lekke zeilboot zat zonder een woord tekst, een gedenkwaardige prestatie neer. Shailene Woodley werkt me al binnen 10 minuten op de zenuwen met haar overacting. De scenes waarin de luxe zeilboot in een storm verzeild raakt zijn wel de moeite waard, dus als je af op het juiste moment vooruit spoelt zie je een spannende film van een minuut of 10.

Erg mooie film.

Kormakur weet wel raad met dit soort avontuurlijke films. Samen met Everest de enige voldoendes. Ruime voldoendes.

In tegenstelling tot anderen had ik geen moeite met de flashbacks. Maakte het alleen maar interessanter. Was uiteindelijk ook een goede manier om de ramp naar het einde te verplaatsen. Zo bleef je geboeid, aangezien je wist wat er nog stond te gebeuren.

Fraaie uitzichten trouwens. Niet alleen op de boot, maar ook in de jungle. De relatie tussen de twee wordt zorgvuldig opgebouwd, ieder krijgt zijn rugzakje en wanneer de ramp zich voltrekt wordt duidelijk waar het einde op uitloopt. Impact van het moment wordt daardoor groter.

3,5*

Tijdens mijn vakantie in Italië had ik de beschikking over een aantal Duitse televisiezenders (o.a. ZDF) en daarop heb ik een tweetal films gezien, waaronder dit waargebeurd verhaal (welke je nu en dan doet denken aan "All Is Lost (2013)") over een bizarre gebeurtenis op zee.

In "Adrift" welke zich afspeelt in 1983 draait het om twee zonderlinge globetrotters die elkaar ontmoeten in de haven van Tahiti. De jonge en avontuurlijke Tami Oldham (Shailene Woodley) is daar aan het werk om wat geld te verdienen voor haar zwerftochten en Richard Sharp (Sam Claflin) meert er aan om even op krachten te komen en zijn voorraden bij te vullen. Hij reist per zeilboot de hele wereld rond, zoekend naar nieuwe avonturen. De twee raken met elkaar aan de praat en worden verliefd. Als ze de kans krijgen om een zeilboot van een bevriend ouder echtpaar, te weten Peter (Jeffrey Thomas) en Christine Crompton (Elizabeth Hawthorne), helemaal naar Californië te varen (oftewel een reis van zo’n 4000 kilometer op open zee), nemen ze die kans maar wat graag. Maar wanneer er onderweg een verschrikkelijke storm ontstaat, moet Tami alles doen om haar nieuwe geliefde te redden en ervoor te zorgen dat ze het Amerikaanse vaste land bereiken. Maar zal dat ook lukken?

In Adrift wordt je als kijker telkens heen en weer geslingerd tussen het heden (de bootramp) en het verleden, de ontmoeting en kennismaking tussen de twee tortelduifjes. Dat levert een prettige afwisseling op, van de adrenaline thrillersuspense (je weet dat de zeilboot verwoest zal worden, maar de kennis hoe dat gebeurt, wordt heel slim lang verborgen gehouden) van het overleven naar het lieve en romantische verhaal waarbij de twee elkaar beter leren kennen. Door het pure en subtiele spel van Shailene Woodley (Je gelooft iedere seconde en iedere keuze die ze maakt en dat tilt de film ook naar een hoger niveau) en Sam Claflin kan je helemaal verdrinken in de liefde die ontstaat en de chemie tussen beiden is ontzettend geloofwaardig, waarbij de twee elkaar perfect aanvullen.

Het contrast kan bijna niet groter zijn tussen de roze wolk waar de twee op sluimeren en de barre omstandigheden op het zeilschip. De ontknoping zie je op een gegeven moment wel aankomen (het blijft wel tot het einde toe spannend), waarbij het eindelijk goed afloopt met Tami (je ziet bij haar goed de verslechtering van de gezondheid en aan het einde van de film is ze echt vel over been) die gered wordt door een ander schip.

Fans van waargebeurde rampverhalen zullen goed aan hun trekken komen bij "Adrift", waarbij er ook te genieten valt van spectaculaire storm scènes, maar er zitten ook genoeg elementen in voor de minder ervaren ramptoerist en ook valt er te genieten van het capabele spel en met name van de getalenteerde Shailene Woodley. Het verhaal is bizar, maar gelukkig bewijzen de foto’s aan het einde van de film dat het gebaseerd is op waargebeurde evenementen.

Er zijn natuurlijk al tig van dit soort survivalfilms. Ik zal niet degene zijn op deze site die het merendeel gezien heeft. Het is een concept dat me niet zo aanspreekt, dus ik vermijd dit soort films doorgaans. Adrift kwam dan ook toevallig op mijn pad, maar viel me uiteindelijk nog mee. Ik heb me niet zitten vervelen, ondanks dat me wel wat zaken tegenstonden.

Het voornaamste was de keuze om het verhaal te vertellen via flashbacks. Hier leek het uiteindelijk niet heel veel toe te voegen en ik vond het ook een aantal keren storend als er weer 'gewisseld' werd. De romance tussen Shailene Woodley en Sam Claflin spat niet van het scherm, maar is ook niet meteen ongeloofwaardig. Woodley speelt ook goed op de momenten dat ze alleen op zee ronddobbert. Ik kan wel zeggen dat ik met haar meeleefde en ook de twist was een leuke vondst. Desondanks beklijft dit moeilijk. Het is een film die ik na een paar dagen bijna volledig vergeten ben. Daarvoor heeft het mij dan toch niet genoeg weten te boeien, ondanks het relatief korte speelduur. Uiteraard verdient dit (op waarheden gebaseerde) verhaal het wel om verteld te worden en voor de liefhebbers van het genre is het dan ook een aanrader.

2,5*