Wonder (2017)

Mooi sympathiek filmpje.
Ook als jeugdfilm zeer geschikt.
Het is allemaal best aan de zoete kant en schuurt tegen overdreven sentiment aan maar "Wonder" verdient
zeker een ruime voldoende. Leerzaam thema.
3.5*

Goedgemaakte, onderhoudende film dat emoties weet los te weken. Sterke Julia Roberts die duidelijk aantoont veel meer te zijn dan een leuk (helaas bewerkt) snoetje.

Wederom een uitstekende film van regisseur Chbosky. Wonder is niet meteen de meest inventieve titel en misschien is dat een beetje jammer. Het is allemaal een beetje te aangezet om August (Jacob Tremblay) toch als een "wonder" neer te zetten. Dat had eigenlijk niet gehoeven, hoewel het op deze manier een sterke feelgoodfilm is geworden die pesten absoluut niet goedkeurt. Toch denk ik dat in 9/10 gevallen dit totaal anders zou uitdraaien en August compleet genegeerd zou worden en gepest zou worden door kereltjes zoals Julian.

Mensen houden niet van abnormaal gedrag of van dingen die ze niet begrijpen. Dat zit in ons DNA en is ook gewoon ingeburgerd in de maatschappij. Maar als iemand op straat je aanspreekt met een gezicht als August, zal je je waarschijnlijk niet op je gemak voelen. Deze film doet zijn best om dit soort taboes te doorbreken en dat kan je alleen maar toejuichen want dit soort mensen verdienen ook kansen. Het zijn en blijven mensen, ook al zijn ze zo geboren. Toch ligt er een mooie nuance in de film want niet heel de wereld draait om August en dat moet hij zelf ook beseffen. Het verhaal over de zus en haar vriendin Miranda is erg herkenbaar en ook erg goed gebracht. Ook de muziek was soms schitterend. Ik hou van dit soort films, ik vind het een prestatie als films je sentimenteel kunnen maken. Toon dit in de scholen want dit is prima geschikt voor educatieve doeleinden rond pesten. 4*

Toen wij deze film gisteravond zagen, meenden wij eerst dat het echt was, het gezicht van August, een aardig kind met voor de buitenwereld een helaas ander gezicht dan de meesten van ons. Nadat wij op internet de hoofdrolspeler hadden opgezocht, bleek weer eens hoe goed men is in schminken tegenwoordig. Hier een link naar de echte beelden van de acteur: Jacob Tremblay on Transforming into Auggie Pullman in WONDER - YouTube (ADVIES: KIJK DEZE BEELDEN NA DE FILM, VANWEGE DE INLEVING IN HET VERHAAL!!!)
En als mensen een periode van eerlijkheid kennen is dat voornamelijk in hun jeugd. De meeste jongeren zeggen soms keihard hoe zij andere mensen en de wereld zien. Het spreekwoord: "dronken mensen en kinderen spreken de waarheid" gaat dan ook grotendeels op in deze film.

Ook leuk was het om een van onze favoriete acteurs van tegenwoordig in deze film te zien; Mandel Bruce (Mandy) Patinkin, de chef van "Carry" uit de serie Homeland. Hij is hier in de rol van een empathische directeur van de school waar August zijn eerste ervaring met het klassikale lesgeven heeft.
De film is wel een typische tearjerker nu en dan maar de rest is prima gemaakt en neergezet.
Een film die wij waarderen met 3,5+*, dus een 8-.

Een mooie dramafilm die mij in ieder geval niet deed vervelen of ergeren, maar juist meenam en ik denk wel redelijk weergeeft hoe het ongeveer in de werkelijkheid zal zijn. Zoals het ermee omgaan van gezinsleden rondom zo iemand, het gedrag en reacties van jonge studenten en de belevenis van iemand die zo wordt geboren.

De rollen zijn goed vertolkt door de cast. Ook Wilson laat weer goed zien wat voor een acteur hij is in dit soort rollen, net als in Marley and me.

Een dikke 3,5 sterren verdiend.

Gisteren gekeken vanaf Blu Ray. De film wist me vanaf het begin tot het einde te boeien, laat ik dat eerst zeggen. Ten tweede: de film speelt nogal in op je emoties en dat soms ietwat naar de valse kant neigend. Ten derde: de film laat zeer duidelijk zien hoe je als buitenstaander getreiterd, vernederd en genegeerd kunt worden door deze o zo sociale maatschappij. Ten vierde: de acteerprestaties van deze film zijn dik in orde. Roberts overtuigd, evenals Wilson en ik ben geen fan laatst genoemde acteur. De show word gestolen door Tremblay: hij zet een zeer, bijna sec gespeelde acteerprestatie neer en dat op zijn leeftijd! Ik geef deze film 3,5 *.

Hoe wil je het hebben.
2.5*

Begin nog best aardig. Verder in de film steeds clichématiger. Dat domme Amerikaanse.. kan er niet aan wennen.
Roberts ook zo’n vreselijke actrice.
Hoop dit voorlopig even niet meer.

Owen Wilson is hier wel echt enorm slecht gecast zeg.

Topper !

Het boek heb ik een tijd geleden gelezen. Dat vind ik een goed boek, dus ik was benieuwd naar de film. Het verhaal komt overeen, dus wat dat betreft zaten er geen verrassingen in voor mij. Het acteerwerk vind ik goed. Jacob Tremblay vind ik in "Room" ook subliem, wat een talent is hij, en het masker lijkt net echt. Het sentiment is wat mij betreft nogal over the top. Gelukkig heeft de film ook een kant die vrij ingetogen en oprecht is, waardoor ik het te doen vind. Het hondje vind ik erg schattig. Een prima film om eens geleend te hebben. 3,5*

Wat een film... Wat een boodschappen... Top film!

Zoeter dan zoet, maar een goed thema dat blijvend de aandacht verdient.

Prachtig gemaakt, deze prent. Maar tegelijk ook oer-Amerikaans en spijtig genoeg pure fictie.

Mooie film. Met allemaal top acteurs. De kinderen spelen ook erg goed. De dochter uit het gezin springt er echt uit. Wat een talent. Verder is de film vrij voorspelbaar, maar deze clichés zijn wel realiteit. De film raakte me en als dat lukt dan is het altijd goed. Zelfs Owen was niet vervelend in deze film. Vaak vind ik hem wat irritant. Het blijft voor mensen lastig om een afwijkend iemand te accepteren. Het zegt natuurlijk veel meer over de mensen die pesten, dan om diegene die gepest wordt. Vaak zijn pesters onzeker over hun eigen uiterlijk, seksualiteit, etc. Maar alles bij elkaar. Een zeer hartverwarmende film. Ga kijken!!!

Dit is juist een van de eerste films waarin ik 'm geweldig vond.

Aardige familiefilm; de personages doen het prima en de emotionele snaar wordt geraakt.

Deze ook eens bekeken en het was wel een mooie film. Heel overtuigend geacteerd door de kinderen, net als de rest van de cast trouwens. Het verhaal is natuurlijk wel redelijk voorspelbaar, maar storend was het niet. Er zaten nog wel enkele leuke stukjes in met bv Chewbacca.
Toch wel de moeite waard en met een mooie boodschap.

Wonder is een typisch clichéverhaaltje met erg veel voorspelbaarheid. Maar het is ook een film die wonderwel fijn in elkaar zit en erg lekker wegkijkt. Je weet wat er gaat gebeuren wanneer Auggie naar school moet. Het is des mensen om sociaal ongewenst gedrag anders en bedreigend te gaan bestempelen. Auggie heeft het niet makkelijk op school en heeft nauwelijks vriendjes. Kinderen kunnen ongemeen hard zijn ten aanzien van elkaar. Auggie probeert te overleven door te fantaseren over Star Wars of zijn ruimtevaartdroom.

Wat extra geslaagd is aan de film is de aandacht voor de dochter, of laat ons zeggen de aandacht die te weinig besteed wordt aan haar. Ze is een supermeid die erg gedienstig is en haar broer graag ziet, maar het wringt ergens wel dat nooit zij eens in de picture staat. Alles en iedereen moet wijken voor Auggie. En dat vreet en valt te begrijpen. Het is een evenwicht dat gezocht moet worden en ouders zijn zich daar niet zltijd van bewust.

De acteerprestaties zijn niet bijzonder, toch niet van Roberts of Owen. Het is meer dan degelijk, maar het is geen film om in uit te blinken. De kinderen daarentegen vielen des te meer op, met Tremblay op kop. Ook in Room (2015) deed hij het goed. Wonder is een geslaagde hartverwarmende film waarop weinig aan te merken valt. De scène met de ouders van Julian was choquerend. Ongelooflijk hoe sommigen zonder scrupules durven denken.

Ondanks de uitzonderlijk hoge waardering op IMDb met de nodige scepsis aan deze film begonnen. Wel, van die scepsis was al snel niet veel meer over. Het is een grensverleggende film over liefde, vriendschap, volharding en het omgaan met het anders zijn.
Gaandeweg wordt je helemaal ondergedompeld in dit verhaal over de broze overlevingsdrang van een jongen, die vanwege zijn uiterlijk altijd en overal een buitenbeentje is omdat hij niet past in het verwachtingspatroon van "normale" mensen. Hoezo normaal? Vooral zijn klasgenoten geven deze film een oorverdovende boodschap mee.
Knap werk van onze eigen Arjen Tuiten, die Jacob Tremblay omtovert tot een geloofwaardige Auggie.
Na het al even beklijvende The Perks of Being a Wallflower (2012) —ook over een enigszins zonderling figuur— is het pas de tweede film van Stephen Chbosky. Smaakt naar meer.

Sympathiek.

Vond het wel een lief en vermakelijk filmpje dat er goed in gaat. Al is het wel zo, vooral richting het einde, dat het iets te zoet en ongeloofwaardig is om echt binnen te komen. Dit had veel emotioneler kunnen eindigen maar nu zat ik echt met een gevoel dat ik het niet geloofde.

Wel bizar hoeveel charme er van die kleine Tremblay af kan komen. Behoorlijk goed geacteerd voor zijn leeftijd. Dat ik Roberts kon uitstaan zegt eigenlijk ook een hoop. Ook Wilson was leuk, en leuk om de oudere Vidovic te zien. Maar toch waren het de kinderen die de film echt maken.

De kinderen waren ook een stukje leuker om te volgen dan de zus en ouders. Zo vond ik het zijplot van Russell (Miranda) maar verre van een beetje interessant. Zo'n geforceerd verhaaltje weer. Alles rondom Tremblay en Jupe was een stuk leuker om te volgen.

Maar het eerste deel was absoluut een stuk sterker, de 'first day of Auggie' was sterk, en het avondeten dat daarna volgt brengt daadwerkelijk emotie los. Helpt er ook bij dat Tremblay verrassend leuk opgaat in zijn rol. Dat niveau is nergens echt meer bereikt in de film.

Het tweede deel vond ik ook wel een beetje overdreven en te zoet. de medaille en de plotse switch van de ex-pestkoppen waren gewoon te geforceerd en dat gaat ten koste van de emotie. Extra plotjes van de zus en andere karakters leken ook alleen maar daar te zijn om de film wat te vullen.

Was aan het twijfelen tussen 3* en 3,5*, maar omdat het allemaal wel heel goedbedoeld is en allemaal natuurlijk wel een goede boodschap heeft en alleen maar als feelgood materiaal dient. Daarom gewoon het voordeel van de twijfel, ik zal niet zo'n zeurpiet zijn hier.

Sympathiek is het juiste woord. En hoewel sentimenteel, weten regisseur Stephen Chbosky en de cast het klaar te spelen dat het manipuleren van de emoties bij de kijker niet teveel stoort. Zelfs niet bij overgevoelig afgestelde figuren als John Milton, die niet altijd even goed tegen zoetheid kunnen en vaak om een emmertje moeten vragen bij bepaalde films. Het schurkt er af en toe tegenaan, maar het koste niet veel moeite het de film te vergeven.

3,3*