Wonder (2017)

Erg mooie film, feelgood

Het interessante aan deze film is dat het negatieve verwachtingen over bepaalde personages creëert, maar later een kijkje in de ziel van die personages geeft, waarbij blijkt dat de personages toch anders in elkaar zitten. Dat vond ik wel aardig. Verder is het redelijk voorspelbaar, maar wel goed uitgevoerd, waardoor het toch aanspreekt. Acteerwerk is sterk, wat natuurlijk ook bijdraagt. Visueel niet bijzonder, maar wel degelijk. 3*.

Samen met mijn vrouw bekijken, en hebben ons zeer vermaakt met het bekijken van deze film.

Hoewel wij beiden geen fan zijn van de films van Owen Wilson, is deze rol in de film door hem goed neergezet.

Fijne feel good movie.

Wat een zoete zooi.

Veel meer kan ik er niet over zeggen.

Nou ja, misschien dat het vol clichés zit?

En misschien nog dat het heel voorspelbaar is allemaal

Wat een prachtige film. Ik denk dat dit een hele belangrijke film is, waarin wordt laten zien hoe moeilijk de kindertijd kan verlopen als je ook maar iets hebt wat als ´anders´ of ´afwijkend´ wordt beschouwd. Ontroerend!

Een film waar ik toch wel een beetje stil van werd. Wonder werd me tussen neus en lippen door aanbevolen door een collega en ik besloot het inderdaad een kans te geven, zonder dat ik er me verder veel in verdiept had.

Natuurlijk herken ik wel de kritiek dat het zoetsappig, sentimenteel en 'echt Amerikaans' is. Volgens mij is het bronmateriaal dat al van zichzelf. Het is wat mij betreft echter wel nog altijd een keuze of een regisseur en scenarioschrijver dat op de meest melige manier uitwerken óf dat ze het doen met het hart op de juiste plek. Dat laatste gevoel bekroop mij wel heel erg bij deze film. Dit verhaal leent zich ervoor en mag van mij wat van die elementen bevatten waar we misschien in andere gevallen wat allergisch voor zijn.

Auggie wordt neergezet als een ontzettend lief en innemend kind door Jacob Tremblay, waardoor je al heel gauw met hem meeleeft. Wat ik sterk vond, en hiervoor moet ik waarschijnlijk de schrijvers vooral dankbaar zijn, is dat Auggie wel 'gewoon' als een kind van zijn leeftijd wordt afgebeeld. Daarmee bedoel ik dat hij speels en een beetje ondeugend uit de hoek kan komen, maar ook dat hij zelf zeker niet perfect is en lessen te leren heeft. Wat dat betreft vond ik het ook goed dat de film aandacht besteed aan personages als Olivia en Jack en hoe zij met de situatie (en hun eigen problemen) moeten omgaan. Dit zijn geen personages die maar wat langs de zijkant blijven zwabberen, maar ook wel echt een eigen gezicht krijgen. Complimenten dus ook voor Izabela Vidovic en Noah Jupe: de jonge cast wist me te overtuigen. Ook Owen Wilson en Julia Roberts doen het degelijk. Wilson is een beetje 'hit or miss' bij mij, maar zodra hij een wat meer ingetogen kant van zichzelf laat zien (zoals hier), kan ik hem goed hebben.

Auggie krijgt te maken met vervelende reacties van leeftijdsgenoten (en oudere kinderen) op zijn gezichtsafwijking, maar dergelijk gedrag zal toch voor velen van ons herkenbaar zijn. Kinderen kunnen keihard zijn en het is goed om te zien hoe Auggie het er soms moeilijk mee heeft, maar er ook telkens weer met een beetje hulp bovenop komt. De boodschap is in ieder geval hoopvol en het levert ook bij vlagen hartverwarmende momenten op tussen hem en de andere personages. Zijn moment van euforie op het einde, waarbij hij echt als held naar voren mag treden, zou ik dan misschien als enig moment wél aanduiden als net iets te 'zoet' of 'Amerikaans'. Ik kon ermee leven, maar ik denk niet dat de film dat nodig had.

Dit is echt een film die ik hoofdzakelijk kijk voor het verhaal, dus ik vind het goed dat ook daar de focus ligt en niet op een afleidende montage of het visuele aspect: de film kent misschien niet bijster veel cinematografische hoogstandjes, maar doet wat het moet doen. 'Less is more', in dit geval. Ik heb het boek (nog) niet gelezen, maar vind het verhaal zondermeer uitstekend vertaald naar het witte doek. De film wist me aan het lachen te maken, te ontroeren en écht met de personages te laten meeleven. Als je de drie zaken in de voorgaande zin voor elkaar weet te krijgen, dan lijkt mij dat de makers hun doel bereikt hebben.

Aanrader!

4,5*

Amerikanen zijn echt onovertrefbaar in dergelijke films die een dramatische situatie doen uitdraaien in een hartverwarmend feelgood-movie.

Beter dat dan dat ze een pak criminele nonsens op ons af sturen.

Sentimenteel natuurlijk maar met meerdere levenslessen en nog waarheden op de koop toe.

In de film zegt iemand dat jongeren, nog meer dan volwassenen, onmeedogend zijn in het formuleren van spot en kritiek. Dit gebeurt evenwel meestal zonder besef van de mogelijke (dramatische) gevolgen van hun optreden. Aan volwassenen dit op te merken en aan het probleem te schaven.

Eergisteren weer eens gezien, oordeel niet veel veranderd, bijna alles bleef goed.

Bijna; soms irriteert het kleine manneke met zijn vroege wijsheden. Als je 10 jaar bent hoor je nog voluit van de jeugdigheid te genieten en door zijn uiterlijk is hij natuurlijk met zijn inzicht wat anderen betreft een stap voor en vroegwijs. Nog niet gezien? Gewoon doen!

We blijven bij de 8-.

Dit is een uitstekende kinderfilm met zeer happy end. Er wordt goed geacteerd door de kinderen en de volwassenen. De film is nogal aan de zoete kant voor oudere kinderen en zeker voor volwassenen. Niet problematisch zoet maar wel flink zoet. Marsepein en chocola. Maar films zoals deze, die geïntegreerd leven met diversiteit behandelen, hebben we nodig. Laat hem daarom maar zoet zijn. Naar mate diversiteit emancipeert zullen er genuanceerdere smaken zijn. Dit is al heel wat, voor nu. Belangrijk.