
Five Feet Apart (2019)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
116 minuten
geregisseerd door Justin Baldoni
met Haley Lu Richardson, Cole Sprouse en Moises Arias
De tieners Will en Stella verblijven allebei in het ziekenhuis vanwege een taaislijmziekte. Ze ontmoeten en vallen voor elkaar, maar moeten steeds een zekere afstand bewaren. Will maakt deel uit van een experimentele drugsbehandeling, terwijl Stella op de wachtlijst staat voor orgaandonatie. Terwijl de band tussen hen sterker wordt, zoeken ze naar een manier om de afstand tussen hen te overbruggen en ontdekken ze vele mogelijkheden.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=cdZEItD8WX0
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,2 / 44794)trailer (YouTube, ondertiteld)koop op iTunes voor € 11,99koop bij Google Play voor € 9,99Pathé Thuis: vanaf € 10,99 / huur € 3,99huur bij Ziggo On Demandkijk op Amazon PrimeBen ook groot fan van Haley Lu Richardson, die al positief opviel in The Edge Of Seventeen.
Trailer ziet er goed uit, mooi verhaal.
Ben ook groot fan van Haley Lu Richardson, die al positief opviel in The Edge Of Seventeen.
Dan zou ik zeker Columbus uit 2017 eens checken.

Voor mij, ik heb het wel iets gehad met de ernstig zieke protagonist die opnieuw hoop en/of liefde vindt. Even los van dat het gerust ontroerend zal zijn voor wie de film gaat kijken, Hayley Lu is daar sterk genoeg voor als actrice.
Maar van platitudes slash tegeltjeswijsheden als die in de trailer, word ik nooit zo vrolijk. Beetje de ziekenhuis variant van je werkt om te leven, je leeft niet om te werken.

Trailer ziet er goed uit, mooi verhaal.
Ben ook groot fan van Haley Lu Richardson, die al positief opviel in The Edge Of Seventeen.
Kijk ook Support the Girls (2018) - MovieMeter.nl. Niet de allersterkste film, maar Richardson laat een heel andere kant van zichzelf zien. De poster spreekt boekdelen

Het blijkt de lastste jaren dat romantische films / vriendschap films in combinatie met een (vaak terminale) ziekte, een schot in de roos blijken te zijn.
Wij hebben er aardig wat voogeschoteld gekregen.
Prima acteerwerk en een overdosis aan emotionele lading maken voor een goed evenwichtige film die prettig wegkijkt.
Mindere punten zijn de opbouw / ontplooiing van de romance en wat uitzonderlijk grote onwaarschijlijkeden richting het einde.
Toch zeker aan te raden.
In het eerste uur valt het nog wel mee met de clichés en Richardson is ronduit charmant, vooral in de videoposts waarmee ze - gewapend met wat zwartgallige humor - haar kijkers een blik geeft in haar ongewone dagelijkse leventje. De regie en de montage is bijzonder goed maar wordt regelmatig naar de knoppen geholpen door de onbegrijpelijke keuze voor allerlei stemmige popdeuntjes die je als kijker menen te moeten vertellen wat je op dat moment moet denken en voelen. Overbodig en het verstoort het dramatische potentieel dat hier zeker is. In het tweede uur gaat de soundtrack nog meer vervelen door de afgezaagde plotlijn - er is zelfs een zeer opzichtige verwijzing naar Love Story (1970) - en zakt dit helaas af naar het bedenkelijke niveau van vele soortgelijke ziekte-van-de-week-films voor tieners.
Oke, ik moest dit wel even zeggen. Omdat ik dus zag dat deze persoongebruiker hier een vernietigende 2.5 * aan gegeven had. Dat zegt meestal wel genoeg voor mij.
En ja, oké, ik was er zo benieuwd naar dat ik er wel weer een peperduur bioscoopkaartje en een treinrit voor over had. Want als het goed is, komt deze film niet in Alphen.
Dat hoop ik althans, want het is me wel eens meer gebeurd dat ik eigenlijk onnodig geld over de balk smeet.
In elk geval, dus dat.
De tranen om het iets valse sentiment stroomden rijkelijk. Ik spoiler de dood van Poe. De momenten daarna. Het moment dat vriendje Will afscheid neemt en wil dat ze haar ogen dichtdoet zodat hij kan weggaan.
Ik kan er gewoon niet tegen, begin alweer te janken nu ik dit typ.
Niet minder geraakt dan bij Midnight Sun en After, maar op de een of andere manier toch net iets meer pijnlijk gebracht.
En oja, Cole Sprouse, ik ben een beetje verliefd geworden terplekke, op jou.
Oke, ik moest dit wel even zeggen. Omdat ik dus zag dat deze persoongebruiker hier een vernietigende 2.5 * aan gegeven had. Dat zegt meestal wel genoeg voor mij.
Moest niet, maar voila...
2,5 is in mijn universum iets beneden het gemiddelde, maar nog wel voldoende. Zeker geen vernietigende recensie dus, bovendien benoem ik ook de positieve elementen van de film: het spel van Richardson, de beeldregie en de montage). Misschien moet je eens mijn (overigens relatief beperkte) 0,5-recensies lezen, die zijn pas écht vernietigend (en veel leuker om te lezen

Moest niet, maar voila... 2,5 is in mijn universum iets beneden het gemiddelde, maar nog wel voldoende. )
En idd. Ik hoefde het niet te zeggen, maar ik vond dat het wel nodig was

3.5*/4*
Al met al een beklijvende film over een thema, waarmee ik als kijker als puntje bij paaltje komt niet graag geconfronteerd word.
Films als Five Feet Apart zijn er in overvloed. Zieke kinderen, wat romantiek, de onvermijdelijke dood die altijd op de loer ligt en uiteraard een sentimentele boodschap. Subtiel is het niet, maar gelukkig is het acteerwerk dat wel. Richardson is altijd goed, en ook Sprouse levert een sterke acteerprestatie af.
De regisseurs houden zich voor drie kwart van de film ook in qua sentimentaliteit en het is eigenlijk een zeer fijne film om naar te kijken. Jammer genoeg vergalopperen ze zich in het laatste gedeelte en leggen ze het er wel heel dik bovenop qua sentimentaliteit, en de uiteraard hoopvolle maar toch ook trieste boodschap. Je hoopt dat een regisseur eens met iets nieuws en verrassends komt, maar Five Feet Apart eindigt precies zoals je dat van te voren verwacht.
Deze film was niet echt mijn ding.
Het zit hem vooral in Cole Sprouse en Haley Lu Richardson. Zij brengen een enorm charisma in de film en hebben een leuke chemie samen. De twee trekken de film daarmee makkelijk over de streep, ondanks een afgezaagd verhaaltje.
3,0*
Maar dan dat einde.. *diepe zucht* Het was allemaal niet nodig geweest. Van alles was het te veel en maakte het verhaal onrealistisch. Het zou zoveel mooier geweest zijn als het wat 'kleiner' hadden gehouden. Daarom geen 4 maar 3.5 ster
Het verhaal is niet bijster origineel, maar de chemie tussen de 2 hoofdrolspelers zorgt er bij mij in ieder geval voor dat ze me meenemen in hun verhaal.
Toch wel ontroerd door dit verhaal.
De makers zijn er alleszins in geslaagd emoties uit te lokken, maar naar het einde toe lijken er toch meer en meer sentimentele scènes binnen te sluipen die minder echt overkomen dan deze waarin bijvoorbeeld een uitstekende Haley Lu Richardson de dapperheid van het hoofdpersonage onderstreept met haar enthousiaste videoboodschappen.
Voor een film die zich 95 procent in het ziekenhuis afspeelt is dit verrassend boeiend. We volgen tieners Will en Stella die in het ziekenhuis moeten verblijven vanwege een taaislijmziekte. Stella wacht op nieuwe longen d.m.v. orgaandonatie, Will volgt een experimenteel programma waarbij hij hoopt dat het aanslaat.
Een film als deze valt of staat met het acteerwerk en de chemie tussen de hoofdrolspelers. Is dit allebei afwezig dan is het bijna altijd al een flop te noemen. Gelukkig is dat in deze film niet het geval en zien we vooral een uitblinkende Haley Lu Richardson die op imposante wijze gestalte geeft aan haar karakter.
Dat de film af en toe ontspoort om wat extra emoties op te roepen is te begrijpen, maar levert wat mij betreft wel een klein minpuntje op. Had het wat mij betreft wat puurder gelaten.
Verder is dit toch wel een aanrader, ruim voldoende!