Five Feet Apart (2019)

Vanaf 13 juni 2019 in de bioscoop (Universal Pictures International)

Trailer ziet er goed uit, mooi verhaal.
Ben ook groot fan van Haley Lu Richardson, die al positief opviel in The Edge Of Seventeen.

Dan zou ik zeker Columbus uit 2017 eens checken.

Eens, sterke film Gish. Van harte aanbevolen.

Voor mij, ik heb het wel iets gehad met de ernstig zieke protagonist die opnieuw hoop en/of liefde vindt. Even los van dat het gerust ontroerend zal zijn voor wie de film gaat kijken, Hayley Lu is daar sterk genoeg voor als actrice.

Maar van platitudes slash tegeltjeswijsheden als die in de trailer, word ik nooit zo vrolijk. Beetje de ziekenhuis variant van je werkt om te leven, je leeft niet om te werken.

Kijk ook Support the Girls (2018) - MovieMeter.nl. Niet de allersterkste film, maar Richardson laat een heel andere kant van zichzelf zien. De poster spreekt boekdelen .

Mooie film en zeker een aanrader voor mensen die films als "The fault in our stars" wel konden wasrderen (welke wel veel beter was overigens als deze).

Het blijkt de lastste jaren dat romantische films / vriendschap films in combinatie met een (vaak terminale) ziekte, een schot in de roos blijken te zijn.
Wij hebben er aardig wat voogeschoteld gekregen.

Prima acteerwerk en een overdosis aan emotionele lading maken voor een goed evenwichtige film die prettig wegkijkt.

Mindere punten zijn de opbouw / ontplooiing van de romance en wat uitzonderlijk grote onwaarschijlijkeden richting het einde.

Toch zeker aan te raden.

Een uur lang heeft het er alle schijn van dat de oprechte en authentieke vertolking van Haley Lu Richardson en de verzorgde regie van Justin Baldoni je de tot dan toe relatief beperkte tekortkomingen in het scenario doen vergeven. Richardson is voortreffelijk als Stella, een jonge vrouw met een ziekte die het voor haar levensgevaarlijk maakt om rechtstreeks fysiek contact met anderen te hebben. In afwachting van een donor verblijft ze geruime tijd in het ziekenhuis, een inmiddels vertrouwde plek waar de zorgzame verpleegster Barb [Kimberly Hebert Gregory] er op toe ziet dat patiënten altijd minimaal 6 voet afstand houden. Stella maakt er het beste van en kan het moeilijk verkroppen dat Will [Cole Sprouse], een andere patiënt, zich niet houdt aan de dagelijkse routine die hen helpt zo gezond mogelijk te blijven. Ze besluit hem hiermee te confronteren en dat is de eerste stap naar een innige vriendschap die echter getekend wordt door hun ziekte.

In het eerste uur valt het nog wel mee met de clichés en Richardson is ronduit charmant, vooral in de videoposts waarmee ze - gewapend met wat zwartgallige humor - haar kijkers een blik geeft in haar ongewone dagelijkse leventje. De regie en de montage is bijzonder goed maar wordt regelmatig naar de knoppen geholpen door de onbegrijpelijke keuze voor allerlei stemmige popdeuntjes die je als kijker menen te moeten vertellen wat je op dat moment moet denken en voelen. Overbodig en het verstoort het dramatische potentieel dat hier zeker is. In het tweede uur gaat de soundtrack nog meer vervelen door de afgezaagde plotlijn - er is zelfs een zeer opzichtige verwijzing naar Love Story (1970) - en zakt dit helaas af naar het bedenkelijke niveau van vele soortgelijke ziekte-van-de-week-films voor tieners.

Ik gniffel meestal wel, wanneer ik iets van mrklm lees. Die ziet ze vliegen, denk ik dan maar. Ook omdat zijn mening zo lijnrecht in gaat tegen wat ik ervaar, in de en het bepaalde genre films waar we elkaar ''kruisen.''

Oke, ik moest dit wel even zeggen. Omdat ik dus zag dat deze persoongebruiker hier een vernietigende 2.5 * aan gegeven had. Dat zegt meestal wel genoeg voor mij.

En ja, oké, ik was er zo benieuwd naar dat ik er wel weer een peperduur bioscoopkaartje en een treinrit voor over had. Want als het goed is, komt deze film niet in Alphen.
Dat hoop ik althans, want het is me wel eens meer gebeurd dat ik eigenlijk onnodig geld over de balk smeet.

In elk geval, dus dat.
De tranen om het iets valse sentiment stroomden rijkelijk. Ik spoiler de dood van Poe. De momenten daarna. Het moment dat vriendje Will afscheid neemt en wil dat ze haar ogen dichtdoet zodat hij kan weggaan.

Ik kan er gewoon niet tegen, begin alweer te janken nu ik dit typ.
Niet minder geraakt dan bij Midnight Sun en After, maar op de een of andere manier toch net iets meer pijnlijk gebracht.

En oja, Cole Sprouse, ik ben een beetje verliefd geworden terplekke, op jou.

1 van de mooiste films, die ik tot nu toe heb gezien. Het laat je echt een kijkje nemen in het leven van zieke mensen die nog maar paar maanden tot een jaar hebben te leven. Het laat je zien dat liefde geen grenzen kent, dat je bewust bent dat er ooit een einde komt. Maar graag nog stukje van het leven wilt genieten. Liefde kent geen ziekte of grenzen. Maar je weet ergens dat het einde in zicht is. Je de ander moet laten gaan ook al is dat moeilijk. Zeker een aanrader en je leert hoe het leven in elkaar zit.

Moest niet, maar voila...

2,5 is in mijn universum iets beneden het gemiddelde, maar nog wel voldoende. Zeker geen vernietigende recensie dus, bovendien benoem ik ook de positieve elementen van de film: het spel van Richardson, de beeldregie en de montage). Misschien moet je eens mijn (overigens relatief beperkte) 0,5-recensies lezen, die zijn pas écht vernietigend (en veel leuker om te lezen )

Hm, grappig genoeg is dat voor mij hetzelfde met de 2,5*.
En idd. Ik hoefde het niet te zeggen, maar ik vond dat het wel nodig was .

Film die soms op het randje balanceert ivm kiezen voor gemakkelijk sentiment, emoties en cliche matige liefdes perikelen betreffende ernstig zieke tieners. Het is niet moeilijk om met dit gegeven de kijker ontroert te krijgen. Toch komt "Five Feet Apart" hiermee weg en weet de gedurende bijna 2 uur mijn sympathie en aandacht te houden. Misschien komt dit wel door de ontwapenende en innemende rol die met name Haley Lu Richardson weet neer te zetten. De kleffe maar gelijkertijd hartverscheurende eind scene liet mij zeker niet onberoerd.
3.5*/4*

Ik heb tot nu toe enkel positieve ervaringen met Haley Lu Richardson. In deze tragikomedie speelt zij opnieuw de sterren van de hemel. Dat is maar goed ook, want de film zelf is tamelijk ongemakkelijk. Op een gegeven moment dreigt ie één groot tranendal te worden, maar regisseur Baldoni weet dat handig te voorkomen door op cruciale momenten de toeschouwer te trakteren op de aanstekelijke lach van Richardson.
Al met al een beklijvende film over een thema, waarmee ik als kijker als puntje bij paaltje komt niet graag geconfronteerd word.

Romantisch zwijmeldrama waar vrouwen ongetwijfeld van zullen genieten. De cast speelt prima maar voor de rest is het mij iets te zoet, het ligt er allemaal ook erg dik bovenop zonder enige verrassing. Ik vond het dan ook een vrij lange zit.

“So if you're watching this, and you're able, touch him. Touch her. Life's too short to waste a second.”

Films als Five Feet Apart zijn er in overvloed. Zieke kinderen, wat romantiek, de onvermijdelijke dood die altijd op de loer ligt en uiteraard een sentimentele boodschap. Subtiel is het niet, maar gelukkig is het acteerwerk dat wel. Richardson is altijd goed, en ook Sprouse levert een sterke acteerprestatie af.

De regisseurs houden zich voor drie kwart van de film ook in qua sentimentaliteit en het is eigenlijk een zeer fijne film om naar te kijken. Jammer genoeg vergalopperen ze zich in het laatste gedeelte en leggen ze het er wel heel dik bovenop qua sentimentaliteit, en de uiteraard hoopvolle maar toch ook trieste boodschap. Je hoopt dat een regisseur eens met iets nieuws en verrassends komt, maar Five Feet Apart eindigt precies zoals je dat van te voren verwacht.

Ondanks dat het af en toe een beetje té zoet was (zelfs voor vrouwen..) , heb ik genoten!

Eerst en vooral ik weet dat het erg is dit hebben, men wenst het niemand toe maar de film zelf vond ik en dat is maar mijn mening maar ik vind het te saai en te lang duren ook al deden de acteurs het best goed.
Deze film was niet echt mijn ding.

Na the fault in our stars was ik bang dat het verhaal cliche en repetitief zou aanvoelen, maar het tegendeel is waar. De film wist mij zowel te boeien als emotioneel te raken. Helaas was vanaf het begin duidelijk dat hij zou sterven, maar de film is desondanks goed. Ik twijfelde tussen de 3.5 en 4 sterren, maar toch voor nipt 4 sterren.

Dit klinkt wel erg als een Amerikaanse remake van Adem.

Toch knap hoe de makers een formulewerkje als dit toch sympathiek weten over te brengen. Technisch is de film prima, qua plot doet het niks bijzonders. Ja, een nieuwe ziekte. Maar in de basis is het niet anders dan de vele andere films die hieraan vooraf zijn gegaan.
Het zit hem vooral in Cole Sprouse en Haley Lu Richardson. Zij brengen een enorm charisma in de film en hebben een leuke chemie samen. De twee trekken de film daarmee makkelijk over de streep, ondanks een afgezaagd verhaaltje.

3,0*

Goeie film over twee tieners die vanwege dezelfde ernstige aandoening in het ziekenhuis verblijven. Met een onderwerp als deze is melodrama niet te vermijden, maar de film komt er grotendeels mee weg. Twee mooie hoofdpersonages die ieder op hun eigen manier met de ziekte omgaan. Dit modern aandoend liefdesverhaal weet hier en daar te ontroeren.

Driekwart van de tijd heb ik echt zitten genieten van dit verhaal. De hoofdpersonen Will en Stella hebben een goede chemie samen en het verhaal is leuk, eigentijds en ondanks de drama zit er genoeg humor in.

Maar dan dat einde.. *diepe zucht* Het was allemaal niet nodig geweest. Van alles was het te veel en maakte het verhaal onrealistisch. Het zou zoveel mooier geweest zijn als het wat 'kleiner' hadden gehouden. Daarom geen 4 maar 3.5 ster

Een erg mooie film. Heel origineel zal ik het niet noemen, behalve dat het in deze film om CF gaat en niet om de vaker voorkomende ziekte in films, kanker. Wel heeft het mij heel erg geraakt, ik kreeg tranen in mijn ogen, en ik vind de uitwerking ontzettend sterk en mooi. De acteurs spelen zo goed en ik voelde met ze mee. Op het eind gebeurt er even iets te veel, naar mijn smaak. Dat vind ik jammer, maar verder vind ik ‘m dik in orde en de speelduur vind ik niet te lang/kort. Een 9. 4,5*

Ik ben echt een sucker voor dit soort films.
Het verhaal is niet bijster origineel, maar de chemie tussen de 2 hoofdrolspelers zorgt er bij mij in ieder geval voor dat ze me meenemen in hun verhaal.
Toch wel ontroerd door dit verhaal.

Het is des te ontroerender wanneer een dodelijke ziekte jongeren treft die geen kans krijgen en de pijn moeten verwerken van het besef wat het leven hun had kunnen bieden maar aan hun voorbij gaat.
De makers zijn er alleszins in geslaagd emoties uit te lokken, maar naar het einde toe lijken er toch meer en meer sentimentele scènes binnen te sluipen die minder echt overkomen dan deze waarin bijvoorbeeld een uitstekende Haley Lu Richardson de dapperheid van het hoofdpersonage onderstreept met haar enthousiaste videoboodschappen.

Verrassend goede film.

Voor een film die zich 95 procent in het ziekenhuis afspeelt is dit verrassend boeiend. We volgen tieners Will en Stella die in het ziekenhuis moeten verblijven vanwege een taaislijmziekte. Stella wacht op nieuwe longen d.m.v. orgaandonatie, Will volgt een experimenteel programma waarbij hij hoopt dat het aanslaat.

Een film als deze valt of staat met het acteerwerk en de chemie tussen de hoofdrolspelers. Is dit allebei afwezig dan is het bijna altijd al een flop te noemen. Gelukkig is dat in deze film niet het geval en zien we vooral een uitblinkende Haley Lu Richardson die op imposante wijze gestalte geeft aan haar karakter.
Dat de film af en toe ontspoort om wat extra emoties op te roepen is te begrijpen, maar levert wat mij betreft wel een klein minpuntje op. Had het wat mij betreft wat puurder gelaten.
Verder is dit toch wel een aanrader, ruim voldoende!