Still Alice (2014)

Mooie film over geen makkelijk onderwerp, namelijk Alzheimer.
Hoewel Julianne Moore niet een van mijn favoriete actrices is, moet ik toegeven dat ze het beste van haarzelf geeft in deze rol, en dat de Oscar die ze ervoor heeft ontvangen dik verdiend is, voor mij is dit alleszins het allerbeste wat ik al van haar heb gezien.
Ook de andere leden van de cast doen het prima.
De film is natuurlijk geen film waar je vrolijk van zal worden, maar toch kan ik hem warm aanbevelen, alleen al om te zien wat een ziekte als Alzheimer met een mens, en zijn omgeving, kan teweeg brengen.

Alles wat ik verwachtte, zat erin: melige achtergrondmuziek met piano en strijkers, close-ups van huilende gezichten, ruzietjes en verzoeningen, loftuitingen, positief denken... Het is een aangrijpend onderwerp, maar op een voorspelbare manier uitgewerkt, neigend naar het sentimentele. Alice wordt iets te veel als een heilige voorgesteld. Even leek er toch iets verrassends te gebeuren met die videoboodschap, maar zelfmoord zou te controversieel geweest zijn, dus hebben ze dat afgehandeld met een deus ex machina.

Redelijk zuiver neergezet drama rond Alzheimer, dat per saldo toch niet volledig overtuigt. Innerlijke conflicten van de hoofdpersoon Alice Howland, een sterke rol van Julianne Moore, worden vrij goed weergegeven. Conflicten door de ziekte met de omgeving zijn er wel, maar verlopen gezien de omstandigheden redelijk gladjes. Dat geldt ook voor de reacties van de gezinsleden. Daarbij komt dat, door de materiële welstand van het weergegeven gezin, een aantal problemen soepeler dan gemiddeld kan worden afgehandeld. Het einde met de curieuze ozon-vergelijking is licht abrupt, komt wat geforceerd over.


Meer realistische punten zijn het besef van Alice dat alles, waar het hele leven voor is gewerkt, verloren gaat; haar schuldgevoel ten opzichte van haar kinderen; haar gedachte dat de omgeving van een patiënt soms makkelijker omgaat met een ziekte als kanker, dan met een ziekte als Alzheimer.
Verder een opvallend goede rol van Kristen Stewart, als de dochter Lydia Howland.


Ruime 3*.

De film kwam over alsof deze bedoeld was voor de welgestelde, hoog opgeleide in een goede buurt met mooie woning omringt door familie.

Wat zullen de alzheimer patiënten in de laag bedeelde, 3 hoog achter in de arbeidsbuurten, gedacht hebben bij het zien van deze film op hun kleinbeeld tv-tje ?

Dat was nou precies een gedachte die ik ook had bij het zien van deze film.

Tuurlijk,een knappe prestatie van Moore , wellicht was de Oscar terecht .
Maar het wel erg geromantiseerd hoe vreemd dat ook klinkt .
Ik heb het helaas 2 keer van zeer dichtbij mee gemaakt ,zij waren dan ook stukken ouder.
Maar de realiteit is in mijn geval en ik vermoed de meeste gevallen, nog heftiger en mensonterend dan dit laat zien.
Het was hier ook dan wel een uniek geval.
Dat maakt hem ook wel heftig,maar voor het meerendeel geldt dit voor de wat oudere medemens .
Mooie film.die je hier en daar raakt.
Maar het laat zoals gezegd niet de gehele meest voorkomende Alzheimer gevallen zien.

Tja, voor een film over een vaker c.q. bij oudere mensen voorkomende variant van Alzheimer, of over hoe iemand in een achterstandswijk deze film (of de ziekte) zou ervaren, of over het gedrag van patiënten in hieropvolgende fases van de ziekte, daarvoor moet je elders zijn. Ik kan op zich wel begrijpen dat iemand denkt: nou, als ze dit en dit nou eens anders hadden gedaan... Zelf heb ik daar ook wel eens last van, maar om dan meteen over een gemiste kans te gaan praten, nou nee. De film is wat hij is, een mooi en sober portret van iemand die geconfronteerd wordt met een ziekte die als een sluipmoordenaar (treffende formulering van Sutherland) haar hele (en nog zeer actieve) leven gaat ontwrichten, en dat wordt zeer ontroerend gespeeld door een perfecte Julianne Moore en een goed ondersteunende cast.

Deze film zou eigenlijk in de definitieve top 100, genre Horror, moeten staan.
De rillingen lopen je hier namelijk over de rug.

Ik zag het zo: Alice is iemand die haar intelligentie en haar vermogen om haar kennis over te dragen als een groot deel van haar identiteit beschouwde. Daarom kwam het des te hard aan toen ze dat kwijtraakte.

De ziekte van Alzheimer is een aandoening aan de hersenen waarbij de patiënt in een rap tempo dementeert. Een heftige ziekte dus, maar wat weet ik als leen nou eigenlijk van de werkelijke consequenties die dit voor patiënten en diens geliefden heeft? Dat is iets dat in Still Alice wordt aangekaard. Wash Westmoreland regisseerde de film samen met Richard Glatzer, die in maart van dit jaar overleed aan de ziekte ALS. Zij hebben het aangedurfd om de ziekte zo confronterend mogelijk in beeld te brengen. Met succes overigens, want naast dat de film de confrontatie met Alzheimer aankaart wordt dit ook nog een subliem neergezet door actrice Julianne Moore, die daar overigens geheel terecht een Oscar voor binnensleepte voor deze rol. We kunnen dan ook rustig spreken van de beste prestatie die Moore in haar carrière heeft neergezet.

Naast Moore zien we Alec Baldwin in de rol van de echtgenoot van Alice. Hij zet eveneens een prima rol neer, waarbij hij je de hele film het gevoel dat hij niet meegaand is en dat er wat meer speelt. Als kijker kan je je afvragen of dat de bedoeling is van de makers, want je vraagt je nu meer dan eens af in hoeverre zijn hart echt ligt bij Alice. Ook is er een rol voor Kristen Stewart, die we natuurlijk vooral kennen uit de Twilight-films. Stewart is die reeks ondertussen al flink ontstegen en laat zo nu en dan echter zien dat ze zeker over acteertalent beschikt. Zo zagen we haar eerder schitteren in het avontuurlijke drama Into the Wild. Stewart speelt in deze film de dochter van Alice, waarbij ze duidelijk een stroeve relatie heeft met haar moeder. Iets wat natuurlijk niet wordt bevorderd door de ziekte van Alice. Hoe de twee hier uiteindelijk een weg in vinden levert mooie scènes op waarbij acceptatie en bezinning een centrale rol spelen.

Soms neigt de film om in zijn uitleg iets teveel in herhaling te vallen of zien we lange discussies die eigenlijk nergens echt iets toevoegen. Hierbij kan je denken aan een discussie die tussen moeder en dochter losbarst over een dagboek. Het is een scène die natuurlijk zijn plaats verdient in het verhaal, maar waar te lang op wordt doorgegaan. Hierdoor is de film soms net iets te langdradig, iets wat overigens zeker niet toe te schrijven is aan het aangrijpende verhaal. Dit grijpt je namelijk bij tijd en wijlen flink bij de strot, zeker als Alice echt dingen begint te vergeten en op den duur haar eigen dochter even niet meer herkent. Hoogtepunt van de film, en tevens van wat wij te zien krijgen van het steeds meer aanwezige Alzheimer, is de scène waarin Alice het toilet niet meer kan vinden in haar eigen huis. Deze scène is bijzonder aangrijpend en zal menig kijker niet onberoerd achterlaten.

Still Alice is een confronterende film geworden met een fenomenale Julianne Moore in de hoofdrol. Als Alice toont zij hoe je als getroffene van Alzheimer je nieuwe leven moet zien te accepteren. Daarnaast drukt de film je niet alleen keihard met je neus op de feiten wat voor invloed de ziekte heeft op de getroffene zelf, maar ook op dat van hun dierbaren. De film neigt soms iets te langdradig te worden, maar de acteerprestaties trekken dat weer recht en zorgen ervoor dat de aandacht continu wordt vastgehouden. De acteerprestatie van Julianne Moore is niets minder dan geweldig en op een paar kleine puntjes na is de film prachtig.

Aanvankelijk wilde ik deze niet kijken, omdat ik Alzheimer een naar onderwerp vind. Moet er niet aan denken dat bijvoorbeeld mijn ouders het krijgen. Maar ik was ook niet erg benieuwd naar deze film omdat ik al wel een beetje kon voorspellen wat voor film dit zou worden. Films als deze zijn nooit superverrassend, en dat was met deze inderdaad het geval.

Prima uit te kijken, prima geacteerd en ook heus wel aangrijpend, maar meer ook eigenlijk niet. Superveel is er nou ook weer niet mee gedaan, vond het zelfs wat onaf allemaal tegen het einde. Het kabbelt langzaam naar het einde toe, en is vrij abrupt afgelopen. We zien ook niet zo heel veel meer van Alice’s slechtste periode, beetje alsof de makers zich daar niet aan wilden wagen, terwijl daar nu juist interessante materie ligt wat mij betreft. Wel vanuit Alice zelf dan, beetje een Hersenschimmen-achtige benadering, maar goed, daar is dit duidelijk de film niet naar.

Julianne Moore is uitstekend als altijd, maar de film zelf laat wat kansen liggen.

kleine 3,5*

Goeie en aardig realistische film!

Moore dreigt een beetje getypecast te worden... overigens net zoals gebeurde met die 'andere Moore'. Is het omdat ze zo harverscheurend kan huilen? Enfin... ik vond het een goeie film. Over een moeilijk onderwerp - "John Black, 42 Washington street, Hoboken". Miste alleen het eind... FF plassen... en afgelopen was de film.

Heel erg boeiende film over inderdaad een naar onderwerp. Ik moet er niet aan denken dat ik het ooit krijg, of dat een belangrijk persoon het in mijn leven krijgt. Julianne Moore speelt erg goed in deze film. Ik vind het ook wel een tranentrekker, ik zou ook zo lang niet wachten met die zelfmoordpoging, die zou ik vrij snel doen na de diagnosestelling. Het moet vreselijk zijn om zo af te takelen en zelfs te vergeten dat je ziek bent.

Boeiende, goede film over een, inderdaad, naar en lastig onderwerp. Julianne Moore, geweldige actrice en doet het ook in deze film erg goed en realistisch. Normaal gesproken zit ik mij ontzettend te irriteren aan Kirsten Stewart maar daar heb ik tijdens deze film niet echt op gelet omdat het vooral om Julianne Moore ging.

Aardige film, maar echt raken deed ie 'm niet.
Tikkeltje te Amerikaans denk ik.

Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ik vond dit dus wel echt een D-R-A-A-K. Als ik een film zie over een hartverscheurend thema, wil ik ook kleine rukjes aan mijn hart voelen, maar dat gebeurde helemaal niet.
Ik kon alleen maar denken 'wat is er nu in hemelsnaam boeiend aan een film over iemand ziek zien worden?' En het antwoord kreeg ik niet. De speech voor een volle zaal met allemaal een blik van 'ooh, maar kijk toch eens hoe flink' in de ogen, vond ik tenenkrullend. Niet door haar woorden, maar door het bijna collectief verplichte, neerbuigende medelijden dat ook mij nog eens opgedrongen werd. Ik werd er alleen maar een beetje misselijk van.

Het enige moment, dat het voor mij even echt werd, was toen haar echtgenoot, die heel de film zijn best doet om normaal te blijven, even brak toen zijn jongste dochter Lydia thuis kwam.
In zijn geheel is deze film even voorspelbaar als de oscar die hier voor het oprapen lag. Niet mijn ding.