Still Alice (2014)

Mooie film over geen makkelijk onderwerp, namelijk Alzheimer.
Hoewel Julianne Moore niet een van mijn favoriete actrices is, moet ik toegeven dat ze het beste van haarzelf geeft in deze rol, en dat de Oscar die ze ervoor heeft ontvangen dik verdiend is, voor mij is dit alleszins het allerbeste wat ik al van haar heb gezien.
Ook de andere leden van de cast doen het prima.
De film is natuurlijk geen film waar je vrolijk van zal worden, maar toch kan ik hem warm aanbevelen, alleen al om te zien wat een ziekte als Alzheimer met een mens, en zijn omgeving, kan teweeg brengen.

Alles wat ik verwachtte, zat erin: melige achtergrondmuziek met piano en strijkers, close-ups van huilende gezichten, ruzietjes en verzoeningen, loftuitingen, positief denken... Het is een aangrijpend onderwerp, maar op een voorspelbare manier uitgewerkt, neigend naar het sentimentele. Alice wordt iets te veel als een heilige voorgesteld. Even leek er toch iets verrassends te gebeuren met die videoboodschap, maar zelfmoord zou te controversieel geweest zijn, dus hebben ze dat afgehandeld met een deus ex machina.

Redelijk zuiver neergezet drama rond Alzheimer, dat per saldo toch niet volledig overtuigt. Innerlijke conflicten van de hoofdpersoon Alice Howland, een sterke rol van Julianne Moore, worden vrij goed weergegeven. Conflicten door de ziekte met de omgeving zijn er wel, maar verlopen gezien de omstandigheden redelijk gladjes. Dat geldt ook voor de reacties van de gezinsleden. Daarbij komt dat, door de materiële welstand van het weergegeven gezin, een aantal problemen soepeler dan gemiddeld kan worden afgehandeld. Het einde met de curieuze ozon-vergelijking is licht abrupt, komt wat geforceerd over.


Meer realistische punten zijn het besef van Alice dat alles, waar het hele leven voor is gewerkt, verloren gaat; haar schuldgevoel ten opzichte van haar kinderen; haar gedachte dat de omgeving van een patiënt soms makkelijker omgaat met een ziekte als kanker, dan met een ziekte als Alzheimer.
Verder een opvallend goede rol van Kristen Stewart, als de dochter Lydia Howland.


Ruime 3*.

De film kwam over alsof deze bedoeld was voor de welgestelde, hoog opgeleide in een goede buurt met mooie woning omringt door familie.

Wat zullen de alzheimer patiënten in de laag bedeelde, 3 hoog achter in de arbeidsbuurten, gedacht hebben bij het zien van deze film op hun kleinbeeld tv-tje ?

Dat was nou precies een gedachte die ik ook had bij het zien van deze film.

Tuurlijk,een knappe prestatie van Moore , wellicht was de Oscar terecht .
Maar het wel erg geromantiseerd hoe vreemd dat ook klinkt .
Ik heb het helaas 2 keer van zeer dichtbij mee gemaakt ,zij waren dan ook stukken ouder.
Maar de realiteit is in mijn geval en ik vermoed de meeste gevallen, nog heftiger en mensonterend dan dit laat zien.
Het was hier ook dan wel een uniek geval.
Dat maakt hem ook wel heftig,maar voor het meerendeel geldt dit voor de wat oudere medemens .
Mooie film.die je hier en daar raakt.
Maar het laat zoals gezegd niet de gehele meest voorkomende Alzheimer gevallen zien.

Tja, voor een film over een vaker c.q. bij oudere mensen voorkomende variant van Alzheimer, of over hoe iemand in een achterstandswijk deze film (of de ziekte) zou ervaren, of over het gedrag van patiënten in hieropvolgende fases van de ziekte, daarvoor moet je elders zijn. Ik kan op zich wel begrijpen dat iemand denkt: nou, als ze dit en dit nou eens anders hadden gedaan... Zelf heb ik daar ook wel eens last van, maar om dan meteen over een gemiste kans te gaan praten, nou nee. De film is wat hij is, een mooi en sober portret van iemand die geconfronteerd wordt met een ziekte die als een sluipmoordenaar (treffende formulering van Sutherland) haar hele (en nog zeer actieve) leven gaat ontwrichten, en dat wordt zeer ontroerend gespeeld door een perfecte Julianne Moore en een goed ondersteunende cast.

Deze film zou eigenlijk in de definitieve top 100, genre Horror, moeten staan.
De rillingen lopen je hier namelijk over de rug.

Ik zag het zo: Alice is iemand die haar intelligentie en haar vermogen om haar kennis over te dragen als een groot deel van haar identiteit beschouwde. Daarom kwam het des te hard aan toen ze dat kwijtraakte.

De ziekte van Alzheimer is een aandoening aan de hersenen waarbij de patiënt in een rap tempo dementeert. Een heftige ziekte dus, maar wat weet ik als leen nou eigenlijk van de werkelijke consequenties die dit voor patiënten en diens geliefden heeft? Dat is iets dat in Still Alice wordt aangekaard. Wash Westmoreland regisseerde de film samen met Richard Glatzer, die in maart van dit jaar overleed aan de ziekte ALS. Zij hebben het aangedurfd om de ziekte zo confronterend mogelijk in beeld te brengen. Met succes overigens, want naast dat de film de confrontatie met Alzheimer aankaart wordt dit ook nog een subliem neergezet door actrice Julianne Moore, die daar overigens geheel terecht een Oscar voor binnensleepte voor deze rol. We kunnen dan ook rustig spreken van de beste prestatie die Moore in haar carrière heeft neergezet.

Naast Moore zien we Alec Baldwin in de rol van de echtgenoot van Alice. Hij zet eveneens een prima rol neer, waarbij hij je de hele film het gevoel dat hij niet meegaand is en dat er wat meer speelt. Als kijker kan je je afvragen of dat de bedoeling is van de makers, want je vraagt je nu meer dan eens af in hoeverre zijn hart echt ligt bij Alice. Ook is er een rol voor Kristen Stewart, die we natuurlijk vooral kennen uit de Twilight-films. Stewart is die reeks ondertussen al flink ontstegen en laat zo nu en dan echter zien dat ze zeker over acteertalent beschikt. Zo zagen we haar eerder schitteren in het avontuurlijke drama Into the Wild. Stewart speelt in deze film de dochter van Alice, waarbij ze duidelijk een stroeve relatie heeft met haar moeder. Iets wat natuurlijk niet wordt bevorderd door de ziekte van Alice. Hoe de twee hier uiteindelijk een weg in vinden levert mooie scènes op waarbij acceptatie en bezinning een centrale rol spelen.

Soms neigt de film om in zijn uitleg iets teveel in herhaling te vallen of zien we lange discussies die eigenlijk nergens echt iets toevoegen. Hierbij kan je denken aan een discussie die tussen moeder en dochter losbarst over een dagboek. Het is een scène die natuurlijk zijn plaats verdient in het verhaal, maar waar te lang op wordt doorgegaan. Hierdoor is de film soms net iets te langdradig, iets wat overigens zeker niet toe te schrijven is aan het aangrijpende verhaal. Dit grijpt je namelijk bij tijd en wijlen flink bij de strot, zeker als Alice echt dingen begint te vergeten en op den duur haar eigen dochter even niet meer herkent. Hoogtepunt van de film, en tevens van wat wij te zien krijgen van het steeds meer aanwezige Alzheimer, is de scène waarin Alice het toilet niet meer kan vinden in haar eigen huis. Deze scène is bijzonder aangrijpend en zal menig kijker niet onberoerd achterlaten.

Still Alice is een confronterende film geworden met een fenomenale Julianne Moore in de hoofdrol. Als Alice toont zij hoe je als getroffene van Alzheimer je nieuwe leven moet zien te accepteren. Daarnaast drukt de film je niet alleen keihard met je neus op de feiten wat voor invloed de ziekte heeft op de getroffene zelf, maar ook op dat van hun dierbaren. De film neigt soms iets te langdradig te worden, maar de acteerprestaties trekken dat weer recht en zorgen ervoor dat de aandacht continu wordt vastgehouden. De acteerprestatie van Julianne Moore is niets minder dan geweldig en op een paar kleine puntjes na is de film prachtig.

Aanvankelijk wilde ik deze niet kijken, omdat ik Alzheimer een naar onderwerp vind. Moet er niet aan denken dat bijvoorbeeld mijn ouders het krijgen. Maar ik was ook niet erg benieuwd naar deze film omdat ik al wel een beetje kon voorspellen wat voor film dit zou worden. Films als deze zijn nooit superverrassend, en dat was met deze inderdaad het geval.

Prima uit te kijken, prima geacteerd en ook heus wel aangrijpend, maar meer ook eigenlijk niet. Superveel is er nou ook weer niet mee gedaan, vond het zelfs wat onaf allemaal tegen het einde. Het kabbelt langzaam naar het einde toe, en is vrij abrupt afgelopen. We zien ook niet zo heel veel meer van Alice’s slechtste periode, beetje alsof de makers zich daar niet aan wilden wagen, terwijl daar nu juist interessante materie ligt wat mij betreft. Wel vanuit Alice zelf dan, beetje een Hersenschimmen-achtige benadering, maar goed, daar is dit duidelijk de film niet naar.

Julianne Moore is uitstekend als altijd, maar de film zelf laat wat kansen liggen.

kleine 3,5*

Goeie en aardig realistische film!

Moore dreigt een beetje getypecast te worden... overigens net zoals gebeurde met die 'andere Moore'. Is het omdat ze zo harverscheurend kan huilen? Enfin... ik vond het een goeie film. Over een moeilijk onderwerp - "John Black, 42 Washington street, Hoboken". Miste alleen het eind... FF plassen... en afgelopen was de film.

Heel erg boeiende film over inderdaad een naar onderwerp. Ik moet er niet aan denken dat ik het ooit krijg, of dat een belangrijk persoon het in mijn leven krijgt. Julianne Moore speelt erg goed in deze film. Ik vind het ook wel een tranentrekker, ik zou ook zo lang niet wachten met die zelfmoordpoging, die zou ik vrij snel doen na de diagnosestelling. Het moet vreselijk zijn om zo af te takelen en zelfs te vergeten dat je ziek bent.

Boeiende, goede film over een, inderdaad, naar en lastig onderwerp. Julianne Moore, geweldige actrice en doet het ook in deze film erg goed en realistisch. Normaal gesproken zit ik mij ontzettend te irriteren aan Kirsten Stewart maar daar heb ik tijdens deze film niet echt op gelet omdat het vooral om Julianne Moore ging.

Aardige film, maar echt raken deed ie 'm niet.
Tikkeltje te Amerikaans denk ik.

Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ik vond dit dus wel echt een D-R-A-A-K. Als ik een film zie over een hartverscheurend thema, wil ik ook kleine rukjes aan mijn hart voelen, maar dat gebeurde helemaal niet.
Ik kon alleen maar denken 'wat is er nu in hemelsnaam boeiend aan een film over iemand ziek zien worden?' En het antwoord kreeg ik niet. De speech voor een volle zaal met allemaal een blik van 'ooh, maar kijk toch eens hoe flink' in de ogen, vond ik tenenkrullend. Niet door haar woorden, maar door het bijna collectief verplichte, neerbuigende medelijden dat ook mij nog eens opgedrongen werd. Ik werd er alleen maar een beetje misselijk van.

Het enige moment, dat het voor mij even echt werd, was toen haar echtgenoot, die heel de film zijn best doet om normaal te blijven, even brak toen zijn jongste dochter Lydia thuis kwam.
In zijn geheel is deze film even voorspelbaar als de oscar die hier voor het oprapen lag. Niet mijn ding.

"The art of losing isn't hard to master."

Deze titel had ik al langer op het oog, maar tot nu toe is het er nooit van gekomen om 'm te zien.

De film geeft een interessant kijkje in het leven van een welgestelde professor wier leven op rolletjes loopt, totdat ze te horen krijgt dat ze lijdt aan een zeldzame vorm van Alzheimer die vroeg intreedt. De eerste tekenen laten zich al gauw zien, gevolgd door de impact die ermee komt. Echter blijft het verloop te vlak.

Ik had namelijk meer verwacht aangaande het proces dat gepaard gaat met de aftakeling van deze nare ziekte. Men blijft helaas te veel hangen bij de eerste stadia, waardoor het gebeuren op momenten zelfs rooskleurig overkomt; zie ook het einde. Daarbij krijg je als kijker nooit inzicht wat er rondom Alice zelf gebeurd.

Als geheel blijft 'Still Alice' simpelweg te oppervlakkig om emotioneel geraakt te kunnen worden. Niets ten nadele van het sterke spel van Julianne Moore die de frustratie van haar personage goed naar voren laat komen zonder dat het geforceerd lijkt. Eveneens moet Kristen Stewart genoemd worden, omdat dit één van de weinige rollen is waarin ze niet irritant is. Des te zonde dat het voorspelbare niveau niet ontstegen wordt.

Al met al best een redelijk drama, maar hier had meer mee gedaan kunnen worden.

Kleine 2,5 sterren.

Al een paar keer gezien, blijft mooi en dat einde is zo verdrietig

Aangrijpende film waarbij een relatief jonge en intelligente vrouw te maken krijgt met de diagnose van een zeldzame variant van Alzheimer. Het ironische van het verhaal is dat betrokknene een autoreit is op vlak van taal en communicatie en dat het net datgene is dat door de ziekte zal vervagen. Samen met kanker moet het zowat één van de meest voorkomende ziektes zijn in de Westerse wereld voor ouderen. Een gevoelig thema ook, want iedereen zal wel iemand kennen in zijn omgeving die er aan lijdt.

Ik vond de vergelijking met kanker opvallend. Het was een emotionele impuls van Alice. Alzheimer komt heden ook meer en meer onder de aandacht, maar de link wordt nog vaak met ouderen gelegd, niet met een jonge dynamische vrouw. De film verhaalt vooral de ziekte in een vroeger stadium. Over latere symptomen wordt niet verteld. Toch blijft het zeer aangrijpend, zowel voor haar als de naaste omgeving. Ook de titel vind ik prachtig: ondanks alle vervagingen, blijft het nog steeds Alice, dezelfde Alice als voorheen. Visueel werd dit ook eens contradictorisch getoond in de film wanneer de familie aan de keukentafel over haar aan het praten was en zijzelf stilletjes in de zetel zat te zitten...

Prachtige vertolking van Julianne Moore die hiermee eindelijk haar felbegeerde Oscar ontving. Ook Baldwin en Stewart deden het goed. De film bevat vele kleine voorbeelden van hoe zij en de omgeving omgaan met de ziekte (armbandje, haar speech, het dagboek van haar dochter, ...). De videoboodschap ging door merg en been, maar balanceerde net op het randje van te sentimenteel. Het einde is abrupt en ik was verbaasd dat het gedaan was. Zwevend tussen 3,5* en 4,0*.

Hier kan ik me wel in voelen.. ik vond het zelfs best gek dat ze die scene als een soort thriller-dingetje presenteerden.. 'oh oh zou het haar lukken of niet'? Beetje merkwaardig in deze context van waardigheid. Maar ik denk dat ze dat anders zien, in usa.

Nogal flauw.

Typisch ziektedrama, ditmaal met Alzheimer in de spotlight. De regisseurs zetten alles in op de centrale acteerprestatie, verder heeft deze film echt bitterweinig te bieden. Als die niet aanslaat, dan valt er jammer genoeg zeer weinig te beleven.

Ik kan er van meespreken. Vind Moore ook niet zo'n geweldige actrice voor deze rol, want ze is niet meteen iemand die zeer naturel speelt. Het drama ligt er wel erg dik bovenop, met veel getergde blikken en interne conflicten die op allerlei manieren extern gecommuniceerd moeten worden. Na een tijdje begon het mij wat te irriteren.

Zoals gezegd, verder valt er bitterweinig te beleven. De secundaire rollen zijn redelijk identiteitsloos, visueel is het erg saai, ook de soundtrack weet op geen enkel moment een meerwaarde te zijn. Het voelt gewoon te makkelijk en te gratuit aan. Alsof een goeie film maken gelijk staat aan een tragische ziekte uitkiezen en dan hopen dat het allemaal maar goedkomt.

1.5*

Zoals Dievegge het schrijft

Beter dan ik dacht. Een heftig verhaal dat wat mij betreft over het algemeen niet over sentimenteel wordt gebracht (af en toe wel). Goed acteerwerk, wat vind ik Julianne Moore charmant, en het is goed dat het over Alzheimer gaat. Het geeft wat meer inzicht in deze ziekte, en ik heb niet het idee dat er veel films over dit onderwerp zijn. Ruim voldoende. 4*

Precies wat je ervan kunt verwachten. Het onderwerp van de film is bekend, dus wanneer hoogleraar taalkunde Alice Howland een college geeft voel je al aankomen dat ze een woord gaat vergeten. En ja hoor, ze vergeet een woord. Echtgenoot Alec Baldwin probeert zijn vrouw nog gerust te stellen door op te merken dat we allemaal wel eens een woord vergeten, maar kort daarop raakt Alice de weg kwijt tijdens het joggen en lijkt er toch meer aan de hand te zijn. Het is allemaal zo voorspelbaar. Onderzoeken in het ziekenhuis volgen, de diagnose Alzheimer wordt gesteld, nieuws komt hard aan natuurlijk, hoe vertellen we onze kinderen dit?, gezinsleden die ruzie met elkaar maken, het weer bijleggen, enzovoorts... Acteerwerk van Moore vond ik ook helemaal niet zo goed, in ieder geval niet goed genoeg voor een Oscar. In Boogie Nights vond ik haar veel beter, in Far from Heaven. Zelfs in Hannibal vond ik haar beter.
En dan nog die speech over haar ziekte.. Even denk je nog, wanneer ze haar papieren laat vallen: o mijn god dit gaat helemaal fout! Maar gelukkig weet ze zich te herpakken en gaat ze verder. Steeds weer krijg je diezelfde toehoorder te zien die haar tranen dept met een zakdoek, wat ze bij Amerikaanse talkshows ook altijd doen. Wanneer ze klaar is met haar speech begint er één iemand voorzichtig te klappen, daarna volgt al snel de rest en tot slot nog een staande ovatie. Alzheimer op z'n Hollywoods.

Snel vergeten dit.

Padam tsj!

Watte?

Haha, wauw... zelden zo'n onzin gelezen. Wat maakt de setting nu weer uit... Iedereen kan zich (als het goed is) toch gewoon verplaatsen? Als deze film over arme mensen zou gaan, zou je je dan afvragen wat de rijken denken; al kijkend op hun 800 inch beeldscherm?

Een Hollywoodfilm over een ziekte of een handicap kun je vaak van tevoren al uittekenen, en dat is hier niet anders. Still Alice is vaardig gemaakt, Julia Moore is wel goed in een typische Oscar-rol, de rest van de cast is degelijk, maar de film verloopt volgens het bekende stramien. Filmisch is het verder allemaal ook niet zo bijzonder, daar leent een dergelijk drama zich ook niet voor, en behalve dat het een afschuwelijke ziekte onder de aandacht brengt biedt Still Alice weinig waarmee het zich onderscheidt van de onuitputtelijke reeks soortgelijke films.