Django (1966)

Voor A Fistfull of Dollars wellicht?

thunderball

Daarvoor is iedere dollar er een teveel

Pas op hè!

"In the name of the Father...the Son...and the Holy...Ghost...Amen !"

Best wel een aardige en vooral keiharde Spaghettiwestern film, die destijds brandhout maakte van drie voorzichtig gehanteerde taboes, namelijk geweld, vernedering en sadisme. Het was ook het prototype van een lange reeks gewelddadige spaghetti-westerns, geënt op wraak- en vergeldingsgedachte en regisseur Quentin Tarantino heeft er in 2012 ook een eigen versie van gemaakt, namelijk "Django Unchained (2012)". De hoofdrol in deze film wordt gespeeld door Franco Nero en ik vond hem erg lijken op Terrence Hill, die zijn carrière o.a. te danken heeft aan Franco Nero. Want omdat Terrence Hill zo leek op Franco Nero, kreeg hij werk in de filmindustrie en dat o.a. van regisseur Sergio Corbucci, die een aantal films met hem heeft gemaakt.

In dit verhaal draait het om een zwijgzame met modder bespatte ex-Yankee-soldaat die arriveert in een Mexicaans grensplaatsje, waar twee rivaliserende bendes (een stel racistische blanken, onder leiding van majoor Jackson (Eduardo Fajardo), die rode sjaals en mutsen dragen en Mexicanen onder leiding van generaal Hugo Rodriguez (José Bódalo)) die de dienst uitmaken, en een doodskist achter zich aansleept. Zijn hoofd staat naar wraak, zijn naam is Django (Franco Nero).

De film opent met een minutenlange (drie minuten) tocht van een lopende man in het Wilde Westen, begeleidt met fraaie en passende muziek (van Django Reinhardt ). Zijn tocht lijkt wat doelloos, maar de doodskist die hij achter zich meesleept spreekt boekdelen. Natuurlijk torst hij letterlijk iets met zich mee, want dat hij op wraak zint wordt gedurende de film wel duidelijk. Daarnaast is de wereld waarin hij zich begeeft er één van dood en verderf, dus om dan letterlijk een doodskist mee te slepen toont ook wel iets van je bereidwilligheid om ver te gaan in je tocht. En waarom die kist zo zwaar is wordt duidelijk na circa 35 minuten en die scène inspireerde regisseur Brian DePalma voor zijn eindscène in "Scarface (1983)".

Franco Nero is natuurlijk de grote troef in "Django". Met zijn charismatische voorkomen en blauwe ogen zet hij een gedenkwaardige hoofdrol neer. Hij is precies mysterieus genoeg, is absoluut geen doetje, maar hij is ook geen onoverwinnelijke held (de scène waarbij zijn handen worden verbrijzeld met een geweer en paarden mocht er best wezen). Hij heeft iets droevigs over zich, waardoor je onmiddellijk gegrepen wordt door zijn personage.

Het verhaal is niet heel diepgaand, maar het is wel vermakelijk en er is ook veel actie (met name veel geschiet) in te zien en dat o.a. tijdens een overval in een fort in Mexico en ook zien we modderworstellende prostituees Verder is er prima camerawerk van Enzo Barboni. De acteerprestaties zijn niet over de gehele linie even sterk, zo lijkt de actrice die de mooie Maria speelt, te weten Loredana Nusciak, maar over een enkele gezichtsuitdrukking te beschikken. En de overige bijrolacteurs in het verhaal, zoals de Mexicaanse bendeleider Hugo Rodriguez (José Bódalo), acteren behoorlijk overdreven en weten niet echt te overtuigen. Degene die voor een beetje humor zorgt is Nathaniel (Ángel Álvarez) de barman (geweldig hoe hij een biertje schuift over de lengte van de toonbank van de bar naar een hoertje), waar het helaas slecht mee afloopt.

Maar de actie (al na circa vier minuten) maakt veel goed. Er zitten schitterende, soms gruwelijke (zo wordt er namelijk bij iemand een oor afgesneden, krijgt Maria er flink van langs met de zweep tijdens de opening en natuurlijk de al eerder genoemde scène met de handen van Django), scènes in die je op het puntje van je stoel houden (o.a. het einde met het gebed bij de kruizen van het kerkhof van Tombstone, waarbij Django afrekent met de man, te weten majoor Jackson, die de dood van zijn vrouw op zijn geweten heeft) en visueel mocht de film er zeker wezen. Het landschap is modderig (inclusief drijfzand) en desolaat en je zou er nog niet dood gevonden willen worden.

Al met al leverde regisseur Sergio Corbucci met "Django" een baanbrekende film af, die je alleen daarom al gezien moet hebben.

P.S. de eerste aflevering van "De kijk van Koolhoven" (zeer interessant en leuk om naar te kijken) stond in het teken van de Spaghettiwestern en daarin kreeg "Django" ook aandacht.

Zuivere spaghetti-western die terug bekend werd toen Tarantino zich ermee bemoeide. Django is bruut en verliest geen tijd met gepalaver, maar investeert in veel actie en een hoge bodycount. Het openingsshot toont een man die een doodskist met zich meezeult. Hij redt een schone uit de handen van vrouwonvriendelijke Mexicanen, en begeeft zich naar een spookstadje. En zoals dat meestal gaat in een spookstad, is de saloon de enige plaats waar nog menselijk leven te bespeuren is (de saloonuitbater en enkele hoeren). Deze dorpelingen worden geterroriseerd door majoor Jackson, een notoire ku klux klan leider die in zijn vrije tijd mexicaantjes neerknalt.

Hoewel het zeker een goede western is, ziet alles er basic uit, bevolkt met karikaturale personages, maar vaak mooi in scène gezet.

Sinds kort heeft Arrow nu ook de Django set op 4K uitgebracht, ook nu weer met Texas Adios er als bonus film bij, helaas is die nog steeds slechts op blu ray. Kon de verleiding niet weerstaan en maar meteen besteld, voordat deze ook plotseling uit de handel genomen zou kunnen worden (Wat mijn peperdure blu ray versie nog overbodiger en pijnlijker maakt...).