
Foxcatcher (2014)
Verenigde Staten
Drama
129 minuten
geregisseerd door Bennett Miller
met Channing Tatum, Steve Carell en Mark Ruffalo
'Foxcatcher' vertelt het waargebeurde verhaal van de Olympische Kampioenen en tevens broers Mark Schultz (Channing Tatum) en Dave Schultz (Mark Ruffalo) en hun relatie met de excentrieke John du Pont (Steve Carell). John is de erfgenaam van Du Pont Chemical. Hun samenwerking leidde uiteindelijk tot een schokkende tragedie.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=TvK97oWnE6M
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,0 / 134156)trailer (YouTube, ondertiteld)iTunes: € 3,99 / huur € 3,99Google Play: € 11,99 / huur € 3,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99kijk op VideolandOef, wat is dit een langdradige en saaie film. Weinig dialogen, veel starende blikken, mager uitgewerkte personages en een saaie cinematografie. Gelukkig zijn de acteerprestaties wel uitstekend. Vooral Tatum maakt indruk als zwijgzame Mark en ook Ruffalo is goed als diens broer David. Carrell vond ik op zich ook wel goed alhoewel zijn maniertjes gaan irriteren. Je zit op een gegeven moment niet meer naar een mens van vlees en bloed te kijken maar naar een typetje.
De personages blijven ook erg abstract omdat er te weinig achtergrondinformatie wordt gegeven en het verhaal zo traag en gortdroog wordt opgediend. Lange films zijn helemaal niet erg en trage films al helemaal niet als het verhaal goed is en je kan meeleven met de personages. In Foxcatcher heb je geen idee waar regisseur Bennett Miller heen wil met zijn verhaal en wat hij nou wil zeggen over deze personages en hun beweegredenen. Waarom Mark en Du Pont zo’n sterke band hebben en later ruzie krijgen is mij nog steeds volstrekt onduidelijk. Ik moest echt al mijn doorzettingsvermogen aanspreken om de film uit te kijken en dat kan toch de bedoeling niet zijn bij het kijken naar een film. Dat bij een film geen enkel personage, scene of verhaallijn mij zal bijblijven gebeurd zelden maar Foxcatcher lukt het aardig. Jammer, want de acteurs zijn wel uitstekend.
Zoals boven mij IH88 al zegt, had ik ook geen idee waar de regisseur naartoe wilde met zijn verhaal. Een trage film heb ik geen moeite mee zolang er maar spanning wordt opgebouwd en er voldoende interessante dingen gebeuren. In Foxcatcher gebeurt gewoon te weinig, vandaar dat ik mij afvroeg waarom dit verhaal verfilmd is.
Leuk om een keer gezien te hebben, meer ook niet.
Qua stijl kan deze film aansluiten bij films als The Fighter en Warrior. 't Is allemaal wat kleurloos, erg droog en wat bits qua toon. Maar Foxcatcher is dan nog wel de meest gestileerde in dit genre, vooral het tempo krijgt een aardige knauw, waardoor de film best traag voortkruipt.
Mijn probleem zat vooral bij Carell en Tatum, die echt zo'n ridicule personages neerzetten dat ik bij momenten het gevoel had naar een zwarte comedy te kijken. Tatum loopt de hele film met een pruillipje rond (en lijkt wel stoned, zelfs voor hij aan de drugs gaat) en Carrell gaat duidelijk gebukt onder z'n protheses. Ik zal binnenkort de docu over de echte persoon nog wel eens kijken, maar dit leek echt nergens naar.
Verder is het verhaaltje ook niet geweldig boeiend. Verrassende wending naar het einde toe, voor wie het verhaal nog niet kende, maar ik vond het nu niet bepaald opzienbarend of geweldig geschikt voor een verfilming.
Miller probeert er wel iets van te maken, de film zelf is op zich wat opvallender dan ik origineel verwacht had, het is dan ook jammer dat Miller keer op keer de verkeerde keuzes neemt, waardoor het resultaat echt alle richting en impact mist. Miste alle betrokkenheid bij verhaal en personages, vooral omdat ik die laatste nooit echt serieus kon nemen.
1.0*
Ook nog op Canvas mooi zonder reclame.. het is een bijzonder meesterwerkje..
En ook als je niet van worstelen houd zoals ik.
Mensen ga deze film kijken!
Ook nog op Canvas mooi zonder reclame.. het is een bijzonder meesterwerkje..
En ook als je niet van worstelen houd zoals ik.
Check. I will.
Prachtig hoe door het trage van de film het ongemak duidelijk wordt, dat er is als geld de macht krijgt over de sport.
Verklaart veel, hoewel de suggestie van sexual harassment (van Dupont richting Mark) niet waar zou zijn. Ik werd een beetje kriegelig om naar het chagrijnige gezicht van Tatum te kijken. Ruffalo is de echte uitblinker in deze film.
... hoewel Carell niet veel meer hoefde te doen dan uitdrukkingsloos ...
2001: A Space Odyssey nooit gezien, zeker?

(smiley drum role)
In Nederland niet echt bekend als sport geloof ik, worstelen. En dan zeker niet als topsport of iets waar je je nou op zou gaan focussen als je het in je hoofd haalt om ooit nog eens op de Olympische Spelen terecht te komen. Ongeveer even populair als curling misschien. Maar dat ligt in Amerika wel wat anders, en zeker in de staten in het midden - om maar even een term als bible belt te vermijden.
Wat de film echt heel geniaal doet is de beklemmende sfeer neerzetten van zowel de volslagen pathologische situatie tussen de erfgenaam en zijn moeder, als de even zieke sfeer in het team dat hij opzet. Maar daar zit dan wel een klein stemmetje bij in mijn hoofd dat dat ook iets is dat wellicht toch wel wat bij de topsport hoort. Topsporters zijn aparte mensen, dat moet wel om een noodzakelijkerwijs buitengewone prestatie te kunnen leveren. Maar dat levert niet altijd echt heel gezonde en prettig normale psychologische situaties op, dat is daar de keerzijde van. Niet dat dat per definitie slecht is, tenslotte, er zijn al meer dan genoeg gewone mensen, maar de film laat wel vrij meedogenloos zien hoe dat werkt.
Ook indrukwekkend is hoe Carell en Tatum acteren. Raar, vlak, mat, monomaan en nauwelijks humaan, zo komen ze over. En dan de weinig betere Ruffalo die daar dan een soort van mediator tussen moet zijn. Epic fail, maar wel erg knap geacteerd en ook erg sterk van de regie.
Niet dat dat een leuke film oplevert overigens. Ik hoef 'em niet nog eens te zien, dan ga ik me maar zorgen maken over de topsporters in mijn kennissenkring.
Er gebeurt niet veel in, maar de acteurs zorgen toch door hun goede spel dat je blijft kijken tot het eind.
John du pont word ook zeer goed neergezet, wat een "eng" typetje is het hier.
Eigenlijk een compleet andere film dan ik had verwacht dat het zou zijn. Maar goed, ik kende het waargebeurde verhaal in de film dan ook niet, wat wel bijzonder was, omdat ik dit soort gebeurtenissen juist wel een beetje ken.
Ik verwachtte dus vooraf vooral een sportfilm met wat drama daarbij. Dat het de focus dus eigenlijk helemaal niet zo op de sport legt was dus best bijzonder uiteindelijk. Maar goed, dat kan, alleen wil dat niet zeggen dat de volle focus op de drama juist weer zo goed is.
Het acteerwerk is absoluut het beste aan de film. De onherkenbare Carell gaat volledig op in zijn rol en creëert daarmee een heel apart karakter. Je vind hem vreemd, maar aan de andere kant krijg je op een vreemde manier een soort sympathie voor hem. Tot aan het einde dan.
Ruffalo was ook een complete verrassing. Veel betere rol die ik normaal van hem zie. Tatum was ook gewoon goed, maar verwatert, ondanks zijn ruimte in acteerwerk, toch wel wat bij de andere twee heren. Maar een Carell zoals dit, daar kom je eigenlijk gewoon niet overheen.
De film is wat saai, maar ook niet zo saai. Vooral in het eerste deel moet de film nog wat op toeren komen. Visueel is het erg grauw, geen enkele bijzonderheden daarbuiten. De camera doet weinig bijzonders, enkele settings zijn knap maar daar blijft het dan wel weer bij.
Duurt uiteindelijk wel lang. Het drama zelf is best afstandelijk, waarbij je nooit echt een band krijgt met de karakters. De moord op het einde was compleet onverwacht natuurlijk, maar uiteindelijk krijg je geen sympathie met Ruffalo omdat het allemaal te afstandelijk blijft.
Het is wel ok, maar een enorm goed drama vond ik dit nu ook weer niet. Daarvoor is het niet al te interessant, ondanks de krachtige acteerprestaties, en is het emotioneel gewoon niet helemaal lekker.
Ik vind dat normaal gesproken ook hinderlijk, vooral bij die ellendige Nederlandse drama films die slechts 90 minuten duren, maar het lijkt alsof je al 4 uur kijkt, omdat het zó stil en zó saai is, dat het voelt als een marteling.
Maar bij dit soort films heb ik dat totaal niet, omdat het een waargebeurd verhaal is en dan kijk ik er toch anders naar. Dan kan ik er meer begrip en geduld voor opbrengen.
Dus voor mij was dit een goede film, geen moment saai, goed geacteerd en goed nagedaan met de make-up effecten.
Geweldige film. Juist door het trage ontstaat een ongemakkelijke sfeer, waardoor je gaat letten op wat er onderhuids speelt. Geweldig hoe Steve Carell hier speelt, bijna onherkenbaar, niet de lolbroek waar hij toch meer om bekend is. Maar ook Channing Tatum als een wat sullige, naïeve jongen, geen man. De film gaat over onderdrukte gevoelens en emoties.
Prachtig hoe door het trage van de film het ongemak duidelijk wordt, dat er is als geld de macht krijgt over de sport.
Ik heb het idee dat er meer gedaan had kunnen worden met dit bizarre verhaal, in die zin valt deze verfilming toch wel een beetje tegen.
Had echter niet dat ik het zo traag vond dat ik er nauwelijks doorheen kwam.
Wel benieuwd naar de docu, die blijkt op Netflix te staan, vannacht maar eens even kijken.
Het interessante verhaal kwam naar mijn gevoel onvoldoende van de grond. Aan alleskunner Steve Carrell zal het in ieder geval niet gelegen hebben, zijn mysterieuze personage wist van begin tot eind te intrigeren. De man die omwille van zijn rijkdom en rechtlijnige visie op het eerste gezicht vol zelfvertrouwen blijkt, wordt in de film tevens voorgesteld als onzeker in zijn zoektocht naar moederlijke en vriendschappelijke erkenning. Waar Channing Tatum mij minder wist te overtuigen in zijn rol als de getormenteerde worstelkampioen Mark Schultz, deed Mark Ruffalo het wel erg goed als zijn broer Dave.
Ik ben het eens met de voorgaande recensies die stellen dat de film wat langdradig voortkabbelt. Het einde kwam daarentegen geheel abrupt. Hier zat meer in. 3*
Deze film vorige vrijdag voor het eerst gezien.
Het interessante verhaal kwam naar mijn gevoel onvoldoende van de grond. Aan alleskunner Steve Carrell zal het in ieder geval niet gelegen hebben, zijn mysterieuze personage wist van begin tot eind te intrigeren. De man die omwille van zijn rijkdom en rechtlijnige visie op het eerste gezicht vol zelfvertrouwen blijkt, wordt in de film tevens voorgesteld als onzeker in zijn zoektocht naar moederlijke en vriendschappelijke erkenning. Waar Channing Tatum mij minder wist te overtuigen in zijn rol als de getormenteerde worstelkampioen Mark Schultz, deed Mark Ruffalo het wel erg goed als zijn broer Dave.
Ik ben het eens met de voorgaande recensies die stellen dat de film wat langdradig voortkabbelt. Het einde kwam daarentegen geheel abrupt. Hier zat meer in. 3*
Ik weet niet of de docu nog op Netflix staat (vast wel), maar dat is wel echt een dikke aanrader.