Foxcatcher (2014)

“Coach is the father. Coach is a mentor. Coach has great power on athlete's life.”

Oef, wat is dit een langdradige en saaie film. Weinig dialogen, veel starende blikken, mager uitgewerkte personages en een saaie cinematografie. Gelukkig zijn de acteerprestaties wel uitstekend. Vooral Tatum maakt indruk als zwijgzame Mark en ook Ruffalo is goed als diens broer David. Carrell vond ik op zich ook wel goed alhoewel zijn maniertjes gaan irriteren. Je zit op een gegeven moment niet meer naar een mens van vlees en bloed te kijken maar naar een typetje.

De personages blijven ook erg abstract omdat er te weinig achtergrondinformatie wordt gegeven en het verhaal zo traag en gortdroog wordt opgediend. Lange films zijn helemaal niet erg en trage films al helemaal niet als het verhaal goed is en je kan meeleven met de personages. In Foxcatcher heb je geen idee waar regisseur Bennett Miller heen wil met zijn verhaal en wat hij nou wil zeggen over deze personages en hun beweegredenen. Waarom Mark en Du Pont zo’n sterke band hebben en later ruzie krijgen is mij nog steeds volstrekt onduidelijk. Ik moest echt al mijn doorzettingsvermogen aanspreken om de film uit te kijken en dat kan toch de bedoeling niet zijn bij het kijken naar een film. Dat bij een film geen enkel personage, scene of verhaallijn mij zal bijblijven gebeurd zelden maar Foxcatcher lukt het aardig. Jammer, want de acteurs zijn wel uitstekend.

Foxcatcher is een mooi geschoten en goed geacteerde film, echter is deze veel film veel te traag en vond ik het verhaal niet filmwaardig genoeg. Ik was totaal niet bekend met het echte verhaal dus ik vroeg me twee uur lang af wat dit verhaal nou zo interessant maakte om er een film van te maken. Alles wordt ontzettend traag gebracht met twee zeer norse, stugge hoofdpersonages. Steve Carell levert verder wel een fantastische prestatie, ik ben hierdoor wel erg nieuwsgierig geworden naar de echte Du Pont.

Zoals boven mij IH88 al zegt, had ik ook geen idee waar de regisseur naartoe wilde met zijn verhaal. Een trage film heb ik geen moeite mee zolang er maar spanning wordt opgebouwd en er voldoende interessante dingen gebeuren. In Foxcatcher gebeurt gewoon te weinig, vandaar dat ik mij afvroeg waarom dit verhaal verfilmd is.

Leuk om een keer gezien te hebben, meer ook niet.

Als aanvulling, wie teleurgesteld was in deze film raad ik de documentaire Team Foxcatcher aan. Dan kun je zien hoe goed de film had kunnen zijn....

Knappe rollen van de cast, maar lekker in de film kom je geen moment. Deels door de afstandelijke karakters, deels ook omdat de beweegredenen niet goed uit de verf komen. Het begint al met de reden waarom Mark Schultz samen wil werken met de vreemde vogel (die si er niet). Ook vreemd waarom zijn broer ineens wel aansluit en de climax kwam als donderslag bij heldere hemel.

Fikse tegenvaller.

Qua stijl kan deze film aansluiten bij films als The Fighter en Warrior. 't Is allemaal wat kleurloos, erg droog en wat bits qua toon. Maar Foxcatcher is dan nog wel de meest gestileerde in dit genre, vooral het tempo krijgt een aardige knauw, waardoor de film best traag voortkruipt.

Mijn probleem zat vooral bij Carell en Tatum, die echt zo'n ridicule personages neerzetten dat ik bij momenten het gevoel had naar een zwarte comedy te kijken. Tatum loopt de hele film met een pruillipje rond (en lijkt wel stoned, zelfs voor hij aan de drugs gaat) en Carrell gaat duidelijk gebukt onder z'n protheses. Ik zal binnenkort de docu over de echte persoon nog wel eens kijken, maar dit leek echt nergens naar.

Verder is het verhaaltje ook niet geweldig boeiend. Verrassende wending naar het einde toe, voor wie het verhaal nog niet kende, maar ik vond het nu niet bepaald opzienbarend of geweldig geschikt voor een verfilming.

Miller probeert er wel iets van te maken, de film zelf is op zich wat opvallender dan ik origineel verwacht had, het is dan ook jammer dat Miller keer op keer de verkeerde keuzes neemt, waardoor het resultaat echt alle richting en impact mist. Miste alle betrokkenheid bij verhaal en personages, vooral omdat ik die laatste nooit echt serieus kon nemen.

1.0*

Het eerste uur komt inderdaad heel dicht bij een 'masterpiece'. Regisseur Miller heeft een ijzeren greep op het geheel en de acteurs zijn verbluffend goed. Helaas is het thema van jaloezie en desillusie in tweede helft van de film niet zo geweldig uitgewerkt. Als Du Pont zijn rol van mentor voorbij is dan verliest de film aan kracht en voelt het wat meer afgeraffeld aan, IMO.

Mensen ga deze film kijken!
Ook nog op Canvas mooi zonder reclame.. het is een bijzonder meesterwerkje..
En ook als je niet van worstelen houd zoals ik.

Check. I will.

In de bios waarschijnlijk een pakkende film, maar ik kon er niet de concentratie bijhouden. Film moest het hebben van sfeer en chagrijnige bekken. Ik trok die van Channing Tatum op een gegeven moment niet meer. Geen beoordeling dus.

Hier had ik veel meer van verwacht. Eigenlijk gebeurt er gedurende de hele film bitter weinig op het einde na. Ook weinig sfeer en beklijft amper.

Geweldige film. Juist door het trage ontstaat een ongemakkelijke sfeer, waardoor je gat letten op war er onderhuids speelt. Geweldig hoe Steve Carell hier speelt, bijna onherkenbaar, niet de lolbroek waar hij toch meer om bekend is. Maar ook Channing Tatum als een wat sullige, naïeve jongen, geen man. De film gaat over onderdrukte gevoelens en emoties.
Prachtig hoe door het trage van de film het ongemak duidelijk wordt, dat er is als geld de macht krijgt over de sport.

Jammer, leek in eerste instantie een aardige film, maar op den duur ging deze toch wel erg langdradig worden en had moeite om de film uit te kijken.

Beste bewijs dat comedy actors vaak voor goeie drama acteurs maakt, hoewel Carell niet veel meer hoefde te doen dan uitdrukkingsloos en wat warrig door het verhaal heen te hobbelen. Wie meer info wil over het rare sfeertje op het Dupont landgoed, moet dit lezen: Foxcatcher True Story vs Movie - Real John du Pont, Mark Schultz - historyvshollywood.com
Verklaart veel, hoewel de suggestie van sexual harassment (van Dupont richting Mark) niet waar zou zijn. Ik werd een beetje kriegelig om naar het chagrijnige gezicht van Tatum te kijken. Ruffalo is de echte uitblinker in deze film.

Mij te traag met momenten en die kop van mark viel ook niet mee om naar te kijken. Ruffalo is gewoon goed.

De documentaire zitten kijken. Mr Burns van the simpsons is gewoon identiek am die du pont.

Vooraf was ik een beetje bang dat de rol van Carell teveel zou doen denken aan "de clown die zo graag Hamlet wil spelen", bijna een karikaturaal voorbeeld van een acteur die wil laten zien meer dan alleen maar een komiek te zijn door heel zelfbewust een zware dramatische rol aan te pakken (met het levensgrote risico vooral gekunsteld en pretentieus over te komen), maar al spoedig zat ik zó in de film en was ik zó gegrepen door Du Ponts al vanaf de eerste seconde benauwende personage dat ik die achterdocht van me af moest zetten. Eveneens prachtig spel van Tatum als enigszins onnozele binnenvetter (hoewel dat loopje met die nadrukkelijke X-benen wel enigszins gemaniëreerd aandoet) en Ruffalo als de slimmere en vastberaden broer die tenslotte toch overstag gaat. Du Ponts uiteindelijke actie komt voor sommigen hier als een verrassing, hetgeen schijnbaar conform de werkelijkheid is volgens de IMDb-trivia, want ook daar blijkt dat in het echt "nobody believed Du Pont was capable of doing what he did", en ook ik had niet verwacht dat hij na het spannen van de hamer ook nog eens de trekker zou overhalen, maar tegelijkertijd paste dat ook wel weer bij zijn toegenomen paranoia en zijn excentrieke trekjes (een sportevenement organiseren waar de deelnemers jou laten winnen, zelf koste wat kost de absolute baas willen spelen, een tank in huis halen...). Knappe, broeierige, beklemmende film.

2001: A Space Odyssey nooit gezien, zeker?


(smiley drum role)

Angstaanjagend.

In Nederland niet echt bekend als sport geloof ik, worstelen. En dan zeker niet als topsport of iets waar je je nou op zou gaan focussen als je het in je hoofd haalt om ooit nog eens op de Olympische Spelen terecht te komen. Ongeveer even populair als curling misschien. Maar dat ligt in Amerika wel wat anders, en zeker in de staten in het midden - om maar even een term als bible belt te vermijden.

Wat de film echt heel geniaal doet is de beklemmende sfeer neerzetten van zowel de volslagen pathologische situatie tussen de erfgenaam en zijn moeder, als de even zieke sfeer in het team dat hij opzet. Maar daar zit dan wel een klein stemmetje bij in mijn hoofd dat dat ook iets is dat wellicht toch wel wat bij de topsport hoort. Topsporters zijn aparte mensen, dat moet wel om een noodzakelijkerwijs buitengewone prestatie te kunnen leveren. Maar dat levert niet altijd echt heel gezonde en prettig normale psychologische situaties op, dat is daar de keerzijde van. Niet dat dat per definitie slecht is, tenslotte, er zijn al meer dan genoeg gewone mensen, maar de film laat wel vrij meedogenloos zien hoe dat werkt.

Ook indrukwekkend is hoe Carell en Tatum acteren. Raar, vlak, mat, monomaan en nauwelijks humaan, zo komen ze over. En dan de weinig betere Ruffalo die daar dan een soort van mediator tussen moet zijn. Epic fail, maar wel erg knap geacteerd en ook erg sterk van de regie.

Niet dat dat een leuke film oplevert overigens. Ik hoef 'em niet nog eens te zien, dan ga ik me maar zorgen maken over de topsporters in mijn kennissenkring.

Vorig weekend gezien. Hier altijd interesse in gehad en ook een bepaalde verwachting, maar helaas totaal niet voor mij wat het moest worden. Simpelweg erg langdradig en saai, weinig interessante en spannende momenten en personages. Enige personage die me wist te boeien was David Schultz (Mark Ruffalo).

Het verhaal mag op zich misschien wel boeiend zijn en Tatum, Carell en Ruffalo kruipen misschien wel sterk in de huid van hun personages, maar de stijl waarin dit gefilmd wordt wringt dit alles vakkundig de nek om. Deze beeldtaal, die je ook aantreft in The Wrestler en in films die prijzen willen pakken in Cannes, ben ik simpelweg spuug-, spuug- en spuugzat (dat kon je al lezen in mijn bespreking van La vie d'Adèle). Vanop een afstand observeert de camera de dagelijkse gebruiken van de personages, scènes zijn liefst volledig dialoogloos en scène-overgangen zo abrupt mogelijk. Resultaat is een opeenstapeling van nietszeggende beelden en voor zich uit turende personages met wie je maar geen voeling krijgt. Hierdoor kan het je ook geen zier schelen hoe het nu uiteindelijk met hen afloopt. Heren en dames regisseurs, verband deze stijl nu alstublieft eens naar de prullenbak en kom voor de dag met een verfrissende aanpak, die er wél in slaagt om je fascinatie voor de personages te laten ontwikkelen.

Het was uiteindelijk een vrij moeizame zit, deze Vossenvanger. Iemand met heel veel geld denkt zich van alles te kunnen veroorloven om zijn land succesvol te kunnen laten zijn in zijn favoriete sport. Op zich kan ik daar wel wat mee, maar de stroperige voortgang vol met personages die maar niet tot leven komen, laten de film maar niet op gang komen. Het duurt maar en trekt zichzelf uiteindelijk naar een finale die dan nog wel wat te bieden heeft, maar veel indruk heeft deze film niet gemaakt. Nee, het gaat met name gebukt onder een veel te abstracte aanpak en mist de echte passie voor de sport.

voor een 2e keer gezien, en mn score toch een stuk hoger gegeven.
Er gebeurt niet veel in, maar de acteurs zorgen toch door hun goede spel dat je blijft kijken tot het eind.

John du pont word ook zeer goed neergezet, wat een "eng" typetje is het hier.

’t Kan natuurlijk met mijn leeftijd te maken hebben, maar het viel niet mee om wakker te blijven bij deze bloedloze film met welgeteld één hoogtepunt: de gewelddadige climax, die zo maar uit de lucht komt vallen, want alles wat daaraan voorafgaat heeft amper een relatie met die climax. De film mag dan gebaseerd zijn op waargebeurde feiten, dat is nog geen garantie dat het ook echt interessant is, alle Oscar-nominaties ten spijt.

Ok.

Eigenlijk een compleet andere film dan ik had verwacht dat het zou zijn. Maar goed, ik kende het waargebeurde verhaal in de film dan ook niet, wat wel bijzonder was, omdat ik dit soort gebeurtenissen juist wel een beetje ken.

Ik verwachtte dus vooraf vooral een sportfilm met wat drama daarbij. Dat het de focus dus eigenlijk helemaal niet zo op de sport legt was dus best bijzonder uiteindelijk. Maar goed, dat kan, alleen wil dat niet zeggen dat de volle focus op de drama juist weer zo goed is.

Het acteerwerk is absoluut het beste aan de film. De onherkenbare Carell gaat volledig op in zijn rol en creëert daarmee een heel apart karakter. Je vind hem vreemd, maar aan de andere kant krijg je op een vreemde manier een soort sympathie voor hem. Tot aan het einde dan.

Ruffalo was ook een complete verrassing. Veel betere rol die ik normaal van hem zie. Tatum was ook gewoon goed, maar verwatert, ondanks zijn ruimte in acteerwerk, toch wel wat bij de andere twee heren. Maar een Carell zoals dit, daar kom je eigenlijk gewoon niet overheen.

De film is wat saai, maar ook niet zo saai. Vooral in het eerste deel moet de film nog wat op toeren komen. Visueel is het erg grauw, geen enkele bijzonderheden daarbuiten. De camera doet weinig bijzonders, enkele settings zijn knap maar daar blijft het dan wel weer bij.

Duurt uiteindelijk wel lang. Het drama zelf is best afstandelijk, waarbij je nooit echt een band krijgt met de karakters. De moord op het einde was compleet onverwacht natuurlijk, maar uiteindelijk krijg je geen sympathie met Ruffalo omdat het allemaal te afstandelijk blijft.

Het is wel ok, maar een enorm goed drama vond ik dit nu ook weer niet. Daarvoor is het niet al te interessant, ondanks de krachtige acteerprestaties, en is het emotioneel gewoon niet helemaal lekker.