Foxcatcher (2014)

Mooi drama over eenzaamheid en macht. Deed me dan ook denken aan een aantal films van Paul Thomas Anderson. Geweldig gespeeld door bijna de hele cast. 4*

Mij viel deze tegen, en ik had de nodige verwachtingen.

Toch geen cijfer, want net even te lang geleden dat ik 'm zag.

Broers David [Mark Ruffalo] en Mark Schultz [Channing Tatum] wonnen allebei een gouden medaille tijdens de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles. Drie jaar later bereiden de broers zich samen voor op de Olympische Spelen van 1988. Plotseling krijgt Mark een uitnodiging van de steenrijke John du Pont [Steve Carrell] om te komen trainen op zijn landgoed Foxcatcher waar hij een fraai trainingscomplex heeft laten bouwen. David kiest er echter voor om bij zijn gezin te blijven en daardoor moet Mark het voor het eerst in zijn leven zonder hem stellen, maar al gauw beseft John zich dat hij David nodig heeft om ook maar enig kans van slagen te hebben. Carrell is ronduit angstaanjagend als de warrige miljonair met een ernstig moedercomplex. Channing Tatum rekent overtuigend af met zijn imago als mooiboy en volgde bovendien een loodzware training om te overtuigen als Olympisch worstelkampioen. Ook Ruffalo en Vanessa Redgrave (als Johns moeder) maken indruk in deze psychologische thriller die vanaf het begin bol staat van de onderhuidse spanning.

Een film over worstelen, er zijn er al enkele gemaakt, dus deze ook maar eens geprobeerd. De film duurt zo'n 2 uren, maar jammer genoeg lijkt het ook zo lang. De film begint nochtans veelbelovend, maar het middenstuk kabbelt maar verder. Het einde vond ik redelijk vaag.

De cast deed het goed en de film zag er ook goed uit.

Jammer van het wat onevenwichtig verhaal.

En met Foxcatcher de volgende stap in mijn film marathon van gisteren en daarmee een film die ik al een keer zag, overkwam als raar, maar waar toch een bepaalde interesse was blijven hangen. De film tegenkomen bij de kringloop was de volgende stap in een herkijk die dus gisteren plaats vond waar ik dit zware drama andermaal tot mij nam en toch zeker wel indruk maakte.

De film begint treffend met het beeld van Mark ploeterend, zwoegend, doordrenkt met een gevoel van eenzaamheid. Het is Lieuwe Westra die mij meteen te binnenschiet met zijn verhaal over de eenzaamheid, de kadaverdiscipline en de weinige glans die het leven van een topsporter heeft wanneer je in de greep bent van een dergelijke stramien en wat dit psychologisch met je doet en dat is met Mark niet anders in alle eenzaamheid, triestheid en levend van een karig inkomen. De aanwezigheid van broer Dave zou een pluspunt moeten zijn aangezien, hij zelf in het wereldje zit en situaties kent, toch zit het duidelijk niet lekker tussen de twee en is het niet vreemd dat Mark kwetsbaar is en vatbaar voor het aanbod dat gedaan wordt. En zo komt John Du Pont in beeld, excentriekling, miljonair, en kennelijk gek van de worstelsport met het idee dat hij het nationale worstelteam internationaal naar een hoger niveau kan tillen. Maar de ene Shultz kan niet zonder de andere Schultz, en Dave lijkt toch de talentvollere en vooral degene die tactisch en technisch het meest onderlegd is. Hem aan het team toevoegen blijkt de opmaat voor spanningen en problemen.

Wie een spectaculaire en actievolle film wil zien kan beter zijn heil ergens anders zoeken. Want Foxcatcher kan met recht een zwaar en stug drama genoemd worden maar is daardoor niet minder interessant, want Foxcatcher loopt over van de psychologische drama en spanningen tussen de karakters en er wordt fantastisch geacteerd. Rufallo is zoals altijd goed, Tatum schudt definitief het stripper/mooiboy imago af maar het is toch vooral Steve Carell die de show steelt als de excentrieke, wereldvreemde, warrige, onvoorspelbare John Du Pont. Want wat een karakter, wat een problematisch figuur die ontzettend met de schaduw van zijn moeder worstelt, je zou toch serieus bang worden van die wazige en starre blik. Het is het ingrediënt voor een explosief mengsel samen met de gebroeders Schultz en diens spanningen, jaloezie en een soort van aantrek/afstoot reactie. Mark kan niet overweg met zijn broer die beter is, maar hij kant het ook zeker niet alleen.

Prachtig is omgeving van Pennsylvania, sterk zijn details binnen de training, kleding, tijdsbeeld en zoiets kleins als de bloemkooloren. Naar verluid was Channing Tatum heel wat weken in training om zijn rol geloofwaardig te maken. Dan toch nog even een punt van kritiek, die betreft het tijdsvlak waarin dit allemaal afspeelt en kennelijk zit Mark jaren op het landgoed van Dupont. Zo heeft men het over de aanloop naar de Spelen en Wereldkampioenschap van 88 terwijl de afloop van het drama zich toch in 96 bevindt. Het is een detail binnen een film die verder zorgvuldig opgebouwd wordt waar het laatste half uur borrelt van de weerstand, opgekropte frustraties en spanningen binnen de driehoek. Iets dat ontzettend zuur is aangezien Dave toch absoluut het beste met zijn broer Mark voor heeft.

En zo bevalt Foxcatcher deze tweede keer mij al vele malen beter en toont zich als een uitermate goed opgebouwd en gelaagd drama over de eenzaamheid en psychologische valkuilen van een sporter. Bijna onnodig te zeggen smaakte mij deze film goed en verbaas ik mij toch wel een heel klein beetje dat deze film niet een beter gemiddelde heeft. Maar goed smaken verschillen zullen we maar zeggen.