The Thin Red Line (1998)

Dat zou zo maar kunnen. Ik heb geprobeerd andere films van Terrence Malick te bekijken, maar ik denk dat zijn filmstijl mij gewoon niet aanspreekt. Mijn opmerking is dan ook geheel onterecht. Er zijn waarschijnlijk veel meer mensen die deze film goed vinden aan het gemiddelde te zien. En in een democratie heeft de meerderheid gelijk. Zoals de meerderheid ook voor een coalitie van VVD, D66, CDA en Christenunie is leg ik me neer bij deze keuze. Het is niet altijd het juiste dat de meerderheid krijgt.

Nog steeds briljant. Malick is groots.

Leuke cast, maar wat een vreselijk saaie en totaal niet spannende film. De voice over is irritant en het heeft veel moeite gekost om de film niet uit te zetten. Uiteindelijk, aan het einde van de film, vond ik het jammer dat we dat niet hadden gedaan.

Cinematografisch zeer hoog in te schatten en alhoewel er al zo veel films gemaakt zijn met mensen midden het oorlogsgebeuren, is ook op dat punt de film van uitzonderlijk goede kwaliteit.

Malick stelt de gedragingen van de mens doorheen het oorlogsgeweld centraal. Een weelde aan goede acteurs is hem hierbij behulpzaam.

Dramatiek is erg hoog, actie soms The A-Team niveau. Lange zit, toch vermakelijk. Knap werk voor een film uit 1998, maar zelf niet echt fan.

Hele mooie film met één minpuntje: er zijn twee filmposters van deze film en het is jammer dat men als cover de belachelijke van de twee heeft gekozen. Vind hem echt heel lelijk..die loerende oogjes. Wat heeft dat in godsnaam met de film te maken.

“War don't ennoble men. It turns them into dogs... poisons the soul.”

Toch nog wel één van de meest aangekaarte oorlogsfilms die ik graag wou zien maar tot kort geen kans had gegeven eens een uitbundige kijkbeurt te geven en dat moest eens veranderen. Deze film verteld een prachtig verhaal die eigenlijk best simpel is maar doet dit wel in een thema waar men nog niet heel geïnteresseerd in is of was tijdens de tweede wereldoorlog, dat was toch wel de oorlog tussen Amerika en Japan. En natuurlijk om Amerika’s eigen ego te strelen zijn ze erg trots op die oorlog.

Deze film kent een erg leuke cast waar een paar goeie namen toch iets te kleine rollen hebben gekregen. ‘John Travolta’ bijvoorbeeld heeft maar een paar minuten schermtijd die ik juist wel leuk vond passen maar ook ‘Woody Harrelson’ had ik liever veel langer willen zien. Wellicht ook wel omdat het één van mijn favoriete acteurs is, dan ben je automatisch wat meer fan van een persoon. Toch weet de cast het over het algemeen goed te doen, waar ‘Sean Penn’ onder andere een goede rol heeft neergezet.

Het verhaal was simpel maar wel goed, we volgen de Amerikanen die een Japans eiland willen veroveren waar een vliegveld op zit. Ze moeten hierdoor wel het land kruisen en dat gaat niet zonder gevaar, wanneer ze namelijk de berg over willen steken komen ze de Jappen tegen die ze tegen proberen te houden en er een hevig gevecht ontstaat die de Amerikanen weten te winnen zo doordringen tot het kamp; daarna zijn ze nog niet klaar en moeten toch op hun hoede zijn als er een groot Japans leger oprukt in het bos.

Het gene wat me toch wat tegen staat is de lange speelduur, wat toch ook wel veel gepraat is en het bij mij na een tijdje wel had mogen stoppen maar ‘Terrence Malick’ had daar duidelijk wat andere ideeën over en gooide er constant weer wat meer bij, het had veel eerder kunnen stoppen.

Maar, buiten dat is het echt wel een interessante oorlogsfilm die op veel punten goed wist te raken en voornamelijk erg interessant was. Hoewel ik de film in tweeën had gesplitst om het af te kunnen kijken was de actie zeker fijn en de creatie van de oorlog was heersend. Ook mooi gedaan vanaf de Japanse kant.

4.0*

1 van de beste oorlogs films.

Mooi.

Van Terrence Malick heb ik nog niet veel films gezien. Momenteel maar drie achter de rug, deze daarbij inbegrepen. Tot nu toe heeft hij me altijd weten te overtuigen, al vreesde ik er even voor dat hij met deze film een verkeerde omgeving had uitgekozen nadat het begin nogal stroef van start kwam. Eenmaal in de natuur lijkt Malick zijn element gevonden te hebben.

Wat vooral opvalt aan deze film is hoe knap de oorlogsscenes in beeld gebracht worden. De camera zweeft rustig en beheerst door de velden heen, waarbij de oorlogen zowel onvoorspelbaar als vakkundig in beeld worden gebracht. De eerste oorlog gaat wel erg lang door alleen. Ik meen meer dan een uur lang, en aangezien het alles behalve spanning opborrelt weet het niet voor zo lang te boeien.

Mooie omgevingen, sterk acteerwerk en een aantal scenes die bijzonder confronterend zijn. Helaas voor Malick interesseren de diepgaandere dialogen en voice-overs me niet zo. Het geeft de film een diepere laag, maar de acteurs kunnen niet op een manier vertellen die me aanspreekt. Erg droevig, intellectueel en diepgaand, maar na en tussen zulke lange scenes van schieten en oorlog is dat niet meer iets waar de aandacht naartoe kan gaan.

The Thin Red Line onderscheidt zich zonder meer van andere oorlogsfilms, of je dit nou wil accepteren of niet. Waar andere oorlogsfilms zich erg expliciet focussen op hard geweld en moraal, laat deze juist het perspectief door een rustige en eerlijke lens zien. Je 'zweeft' zegmaar met de personages mee op een reis door de heuvels die ze in dienen te nemen heen. Het duurt alleen te lang voor een film die niet veel kan bieden op spanning en dreiging. Wellicht dat de dialogen kunnen charmeren, of de aparte sfeer wellicht, maar op mij had het een wisselend effect. Wel prachtig in beeld gebracht en zonder meer uniek. Malick gaat lekker zo. Binnenkort nog maar wat aanklikken.

This great evil, where is it coming from...?

Het was wel weer eens tijd om mijn all time favourite en nr.1 te kijken. En het is toch wel wat, dat een film je zo raakt, en je blikveld zich door blijft ontwikkelen en dat je toch altijd weer meer ziet.

The Thin Red Line is Malick's magnum opus, zijn hoogtepunt waar alles samen valt, een filosofisch meesterwerk. De film had maar liefst 7 Oscars nominaties op zak waarvan er geen één verzilverd werd helaas, waarvan Zimmer's soundtrack nog wel het meest veilige paard leek om op te wedden. Bevestiging of niet, groots is The Thin Red Line en groots blijft The Thin Red Line, iets dat niet iedereen zal begrijpen en dat hoeft ook niet. Hier heb je iets mee of niet.

Dualiteit, hoop, vrees, verlangen, de dood, het leven, dromerig, eerlijk, wreed, compassie, woede, inzicht, verschillende gradaties van onverschilligheid. Het komt allemaal voorbij en laat de mens op zijn best en slechtst zien. Maar bovenal lijkt de westerse mens niet op zijn plaats in dit paradijs dat oneindig groot en sterk is en honderd jaar later nog steeds sterk, vier en ongrijpbaar zal zijn in tegenstelling tot die mensen met hun wapengekletter. Over nietig gesproken...niet te vergeten de harmonieuze dorpjes met bevolking levend in eenvoud.

Filosofisch geladen zijn de overpeinzingen over de dood en het leven, de zin van alles, als officier zijnde bewust soldaten de dood insturen, relativering, de glansrol van Penn als pessimist sergeant Welsh met als tegenhanger de nog veel boeiendere Caviezel als de serene gewetensvolle en vergevingsgezinde soldaat Witt. Maar waar The Thin Red Line nog wel het meest in slaagt is de angst, de dunne rode draad, het moment tussen doodsangst en waanzin, heldhaftigheid en lafheid, het vermogen te handelen of in apathie te geraken. Wat wordt deze goed gevangen door de camera, nog nooit werd de angst van soldaten zo goed gebracht net als de angst tijdens het sterven. Neem Tella of Keck waar de emotie afdruipt, of de waanzinnige angst die Doll tot een heldhaftige daad drijft, zo onvoorstelbaar goed geacteerd. Voor velen hun grandest hour wat dat betreft. Om nogmaals de poëtische schoonheid van sommige voice overs aan te halen. Hoogtepunt die ik toch moet aanhalen is de scène waarbij men het Japanse kampement binnen valt, de kolder, de roes, de waanzin, zo waanzinnig goed gevangen en kracht bij gezet door Zimmer's soundtrack. Ja, andermaal heeft The Thin Red Line me overtuigd van zijn mix, boodschap en kunde.

'If I never meet you in this life, let me feel the lack. A glance from your eyes, and my life will be yours...'

Ik ga het je uitleggen wat die loerende oogjes met de film te maken heeft; ze drukken de onzekerheid, twijfel over de missie ...Angst uit. Geen soldaat of wie ook weet waar ie aan toe is, wat er gaat gebeuren. Ze konden ongehinderd op het land komen, maar dan?? Wat vreten de Jappen uit? Wanneer vallen ze aan , en hoe, en met wat? Een eerlijke verfilming "dat een overgroot deel van een bataljon peuken schijt" , itt vele films in dit genre met "" soldiers without fear" ( Apocalypse Now)...Vandaar die ogen....onzekerheid en Angst. Menselijk....

Sterke film met nou eens niet GI Joe, maar een bataljon schijtluizen. Nee grapje, de film laat de onzekerheid en daardoor angst zien van soldaten bij de aanval op het eiland Guadalcanal.. Een eerlijke verfilming, voorzien van hinderlijke voice -overs met storende lulkoek. Een sterke Penn, Caviezel . Nolte en Harrelson zoals we ze kennen; grootbek (Nolte) en prettig gestoord (Harrelson.) En nee, neem nou niet die Travolta voor die rol.

En over de slag zelf ; Japan verloor 24000 soldaten en de Amerikanen 6000 , met dank aan een Japanse generaal die de invasie behoorlijk onderschat had; "Moi toi, na wan- vrij vertaald ,"dat doen we even". Naar de gebruikelijke usance zal hij wel harakiri gepleegd hebben ....van bovenaf opgelegd.; "Je weet wat je te doen staat Sushi"............

Mooi. Dat zeker. Bepaalde beelden dan iig.
Maar The New World vind ik net een steenworp beter. Misschien (?) omdat ik de, nog altijd naar mijn mening afschuwelijke films As if i am not there en Snowy Road nooit meer los kan laten. Dat ik daar zonder meer nu elk berucht bericht van mij bij oorlogsfilms mee om de oren sla.
Ongeveer een week geleden het gelijknamige boek van Slavenka Drakulic gelezen.. En ik heb sowieso een grondige hekel aan oorlog. Jaja ik weet, w'rom kijk ik dit dan?

Er zit ook niet direct een samenhang in, een beetje georganiseerde chaos waar met moeite een verhaallijn in te ontdekken is, gewoon meteen ergens midden in duiken aan het begin. Weinig introductie, zeg maar in de eerste tellen, en ik vind het wel fijner als dat zo'n beetje meteen gebeurd.

Maar goed, het ziet er wel mooi uit dus..

Goede, indringende film. Eens met eerdere opmerkingen dat het herhaaldelijke filosofische voice-over gebrabbel storend is. Dat had wel degelijk sterk kunnen zijn, maar wordt gewoon te veel gebruikt.

Sommige films uit mijn top 10 kijk ik vrijwel elk jaar. Bij anderen, zoals deze zit daar vaak meer tijd tussen. Wanneer ik me dan aan herziening waag, is het altijd de vraag of de film me wederom zo weet te raken.

Het korte antwoord is simpel: Met vlag en wimpel!

Eigenlijk heb ik minstens duizend woorden nodig om voldoende loftrompetten uit te steken voor dit meesterwerk.

Het begint met de centrale vraag, die eigenlijk elke oorlogsfilm zou moeten stellen. ‘Waarom doen wij dit?’ Waarom maken wij elkaar af, terwijl er ook zoveel moois om ons heen is om van te genieten?

Een vraag die overigens niet beantwoord wordt. Sterker nog, het is na het zien van deze film vooral een nog groter raadsel.

Dan is het natuurlijk de film zelf.

Nadat in het openingshot een krokodil onderwater duikt (en zich in ons onderbewuste nestelt, is daar een aalgladde Travolta die direct de toon zet. Oorlog is politiek en iedereen is onzeker.

In die benadering schuilt een grote kracht. Waar TTRL boven alle andere oorlogsfilms in uitstijgt, is het portret van de militairen. Hier geen heroiek, stoere praat of nutteloze woordspelletjes, maar gewone jongen mannen wiens primaire emoties angst en onzekerheid zijn. Ook de officieren vormen hierop geen uitzondering. Niemand gaat met een goed gevoel het slagveld of moet ik schrijven slachtveld, op.

Overigens komt daar ook de uitstekende cast om de hoek kijken. Geen film met een groter sterren assemblage dan deze. Soms leidt dat tot kritiek, dat al die bekende namen maar een klein rolletje hebben… Maar kunt het ook omdraaien. Zelfs de meeste kleine rollen worden ingevuld door top acteurs. Talent dat men hun charisma maar heel weinig nodig hebben om hun diepere gevoelens te communiceren.

Nick Nolte in zijn beste rol, maar ook Sean Penn spat van het scherm af en met Woody Harrelson kun je niets dan pijnlijk medeleiden voelen.

En dat is er het camerawerk van Toll. Waar Lubeski de afgelopen jaren veel eer is komen toewaaien is het toch Toll die hier de aanzet geeft voor de zo kenmerkende ‘floating camera’-stijl. Ook qua kleurgebruik en compositie behoord dit tot de mooiste films ooit geschoten. De natuur is schitterend en serreen, de oorlog wreed en onrustig.

De blu ray van Criterion begint met een mededeling van Malick. Het is een verzoek om je geluid net wat harder te zetten dan je normaal gesproken aandurft. En dat betaalt zich zeker uit. Niet alleen Zimmers beste score komt zou luid de thuisbios (of woonkamer) in, maar daaronder dient zich na drie kwartier ook een onheilspellend diep bassgeronk aan. Explosies in de verte. Maar het is bij de 70 minuten durende bestorming van de heuvelrug dat je jezelf echt midden in de actie waant. Bijzonder indrukwekkend. Vooral vanwege het contrast met de bewuste momenten van rust. Want in al dit oorlogsgeweld, neemt Malick vaak even een pauze en neemt hij ins mee naar al het mooie en serene dat we aan ons voorbij laten gaan.

Wanneer de heuvel is ingenomen en ook de krokodil bovenwater is gehaald en vastgebonden, lijkt de film naar zijn eind te gaan. Maar zo makkelijk wordt je natuurlijk niet van je diepere drijfveren verlost en zo worden we nog getrckteerd op een tweede oorlogssituatie. Afluiten met een overwinning zou ook niet passen.

Het komt zelden voor dat ik de hele aftiteling naar het beeld blijf kijken. Laat staan dat ik in mijn eentje minuten lang zit te klappen…

Wat een film!

Christopher Nolan raadt je dit pareltje aan: "Een van de beste oorlogsfilms aller tijden" | FilmTotaal

Door de enthousiaste en knappe review van Basto kreeg ook ik zin in een herziening van deze film. Het uitgangspunt was hetzelfde : TTRL stond hoog in mijn lijstje 'beste films' (maar niet zo hoog als bij Basto) en ik was benieuwd of dit zo zou blijven. Immers, er waren het afgelopen jaar ongunstige signalen ten tonele verschenen. Twee van Malicks recentste films (The tree of life en A hidden life) vond ik teleurstellend. En bij de herziening van The new world kreeg de film een flinke deuk in mijn waardering. In deze drie films maakt Malick veelvuldig gebruik van de tegenstelling natuur vs individu/ratio vs emotie en ik vond dit een beetje simplistisch.

Maar TTRL slaagde met vlag en wimpel. De beelden van de gevechten in een wondermooie natuur/omgeving geven knap de dualiteit van de oorlog weer. We trekken ten strijde om ons te verdedigen tegen de wreedheden van de vijand en daarom zijn we verplicht om dezelfde wreedheden te veroorzaken. Daarnaast is er die diepmenselijke benadering van oorlog voeren. Soldaten hebben angst, voelen zich verloren, houden zich vast aan herinneringen van het thuisfront dat dan illusies blijken te zijn (cf de verhaallijn van Ben Chaplin). Maar sommigen overstijgen zichzelf en vinden de moed. Na het gevecht voor het innemen van de heuvel bv staat Malick stil bij de soldaten die dankbaar zijn dat ze dit hebben overleefd. Bij een gesneuvelde soldaat, is er moment van herdenking (soms in voice over). Er is tijd voor reflectie, meditatie. Ook bij de Japanners.

Malick serveert ons in een magistrale visuele beleving een filosofische kijk op het gegeven 'mens in oorlog' en deze keer vind ik de gebruikelijke tegenstellingen van natuur vs individu allesbehalve simplistisch. TTRL blijft geboekstaafd staan als schitterende film en staat rotsvast hoog in mijn lijstje 'beste films' (maar nog altijd niet zo hoog als bij Basto). Ook is deze keer de circel perfect gesloten. De krokodil is immers gevangen genomen.