
The Haunting (1999)
Verenigde Staten
Horror / Thriller
113 minuten
geregisseerd door Jan de Bont
met Lili Taylor, Liam Neeson en Catherine Zeta-Jones
Sinds jaren staat het donkere en verboden huis verlaten en alleen op de heuvel - zo lijkt het. Geïntrigeerd door het duistere verleden van het huis lokt Dr. Marrow drie proefkonijnen, Theo Nell en Luke, naar het huis om samen met hem een schijnbaar onschadelijk experiment uit te voeren. Bij haar aankomst voelt Nell zich op een geheimzinnige wijze tot het huis aangetrokken en deze interesse blijkt wederzijds te zijn. 's Nachts beginnen de problemen pas echt en het experiment gaat op gruwelijke wijze de verkeerde kant uit. De drie ontdekken de vreselijke geheimen die het huis op de heuvel met zich meedraagt.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=xsOVtbsMKtA
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (5,0 / 71610)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)filmscore (MusicMeter)iTunes: € 3,99 / huur € 3,99Google Play: € 8,99 / huur € 2,99De eerste helft van de film is behoorlijk sfeervol. De opbouw is rustig en de Bont neemt de tijd om het huis te laten zien, dat mooi is vormgegeven en er sprookjesachtig uitziet. Daarnaast heeft de film in die fase iets mysterieus. Helaas verdwijnt dit alles op een gegeven moment als sneeuw voor de zon. Vooral op het einde gaat de Bont teveel los met de special effects waardoor al het sfeergevoel en het mysterieuze ineens verdwijnt. Het einde is oh zo voorspelbaar en alles wordt nog eens even duidelijk uitgelegd, iets wat totaal overbodig is bij een film als deze
Het acteerwerk is verder redelijk, al is de rol van Wilson lachwekkend slecht. Hij is goed in komedies, maar dit is totaal niet zijn ding, en dat is hier duidelijk te zien. Nee een sfeervol begin wordt hier na een tijdje vakkundig om zeep geholpen door de Bont. Wat dat betreft zou ik het origineel wel eens willen zien. Het kan haast niet anders dan dat die beter moet zijn dan deze matige remake.
2,0*
Deze remake van de klassieker uit 1963 kent een paar aanpassingen, maar met name het begin lijkt direct gekopieerd. Helaas krijgt de schitterende Bruce Dern het lulligste rolletje van iedereen en begint Taylor al snel op de zenuwen te werken. Zonder de sfeer van het origineel deelt deze film vooral diens gebrek aan spanning en ontaardt een en ander als snel in een overdaad aan CGI. Of de in eerste instantie bedoelde regisseur Wes Craven er wel iets van had weten te maken blijft een vraag.
Kwade tongen beweerden destijds dat producer Spielberg zo teleurgesteld was met het eindresultaat dat hij zelf een aantal scènes overnieuw zou hebben geschoten. De vermeende spanningen zouden er toe leiden dat Spielberg vervolgens De Bont de kans ontnam om Minority Report te regisseren en zelf het stokje overnam. Wie het weet mag het zeggen, feit is dat de Nederlandse regisseur na twee goede films hier vooral een tegenvallend product presenteerde.
Doorsnee.
De kijker wordt er met zoveel bombarie zo vaak aan herinnert dat deze film echt, maar dan ook écht eng is (heus hoor... kijk, we hebben skeletten uit hout gesneden en een huis met ogen dat je boos aankijkt), dat het niks meer dan effectbejag wordt. De beste horrorfilms kruipen onder huid, maar deze blijft veilig aan het oppervlak en klampt zich vast aan enkele kinderachtige schrikeffecten.
Personages zijn bovendien oninteressant en in het geval van Theo, Luke, Hackett en Vance eigenlijk overbodig. Vooral naar de functie van de laatste twee is het gissen.
Daar komt bij dat Lili Taylor acteert als een stonede krant: met haar halfdichte ogen, fluisterstemmetje en ongepaste en dromerige glimlachjes wekt ze eerder irritatie dan sympathie op. Het is moeilijk haar Eleanor serieus te nemen en niet zoals de rest van de personages te zien als een schizofreen wanneer ze met haar blik op oneindig en balancerend op een overloop raaskalt over dode kinderen die ze redden moet.
De eeuwig ergenis wekkende Owen Wilson kan zijn pijlen beter elders richten dan op horrorfilms: zelfs bang kijken komt hem niet goed af en zijn uiteindelijke dood komt dan ook bijna als een opluchting aan.
Zelfs Neeson en Zeta-Jones, die zichzelf tenminste niet als wandelend persiflage neerzetten, kunnen de van enige sfeer gespeende film niet redden. Eén van de slechtere spookfilms.
Ik heb de film sindsdien overigens nooit meer gezien, maar als ik weer denk aan dat bombastische einde met die kinderstemmetjes die allemaal "Thank you" zeggen voel ik die behoefte voorlopig ook niet meer.

3*
Maar toch, op de een of andere manier toch wel ietsies intrigerend.
Het huis was ook echt een spookhuis, daar valt niets op af te dingen, meer dan behoorlijk allemaal.vond het een zware, donkere sfeer hebben.
Muziek bij vlagen ook meer dan behoorlijk, een paar mooie areal shots.
Door een forumtopic op deze site kwam ik na jaren opnieuw bij deze film terecht en het was uitkijken naar een herziening. Toch lichtjes anders dan ik me had voorgesteld – en je mag het gerust een kleine teleurstelling noemen – maar fijn om bepaalde zaken, die ik me nog half herinnerde, terug op het scherm te aanschouwen. Zo was de wenteltrap, de pianosnaar en de onthoofding van Owen Wilson’s personage nog in het geheugen gegrift. De meeste punten gaan alleszins naar het huis dat als zeer mooie setting dient. In dat opzicht doet het me denken aan dat vanuit de video game Phantasmagoria – waarvan “binnenkort” een film uitkomt, natuurlijk. Minder intrigerend, maar toch even mooi van decor is Hill House. Tot zover de vreugde.
Het horroraspect – of zelfs thriller – valt daarentegen dik tegen. Met het oog dat viel op Zeta-Jones, Neeson, Wilson en Taylor werd er een mooie keuze gemaakt, maar de combinatie is onderbenut en komt niet goed uit de verf. Blame it on the script, blame it on the director, beiden hadden meer in zich, maar ze werden niet goed ingezet. De effecten waren bezwaarlijk kinderachtig (no pun intended), waardoor ook dat niet bijdraagt tot een griezelig en geloofwaardig spookverhaal. Om nog maar van de belabberde soundtrack te zwijgen. Leuk als herziening na al die jaren, maar een derde kijkbeurt zal niet meteen volgen. Tot zover het jeugdsentiment.

Heel jammer dat ik deze film niet eerder heb gezien. Dan had ik hem al afgebrand vóórdat de4ze in de bioscoop kwam. Werkelijk slechter dan slecht. Jan de Bont moet werkelijk zere voeten hebben, want hij heeft ver naast z'n schoenen gelopen.
De effecten die in de serie "Once Upon A Time" worden gebruikt en daar ook in passen, worden hier ook gebruikt. Walgelijk, ziek en waanzinnig van de bovenste plank.,
Neeson en Jones zaten zeker op zwart zaad, want om een rol in zo'n waardeloze en inhoudsloze K-film te steken is werkelijk ziek te noemen.
Ook al waren de effecten in de Alfred Hitchkock film maar beperkt en eenvoudig (meer was er toen niet), ze deden het beter en overtuigenderfdan de rotzooi die hier gebruikt is. Dit valt niet eens meer in de categorie Horror. Er zou een nieuwe categorie gemaakt moeten worden voor dit soort en ook later gemaakte films moeten komen: "Waanzin".
Jan de Bont had beter ervaring op kunnen doen als patiënt in de films waarin Anthony Hopkins geweldige rollen heeft gespeeld. Denk aan Hannibal Lector, (Hannibal, Silence of the Lambs, e.d.).
Een werkelijk ziek, misselijkmakende en waardeloze krankzinnige film. Waar die dvd nu ligt die ik bekeken heb? Juist, in de shredder!
Weer het zoveelste bewijs dat je niet meer hoeft te kunnen acteren, want ze 'maken' wel wat van je.
Ik zou me doodschamen om in iets dergelijks mee te spelen!
En ik heb toch al wel 'wat kijkervaring' met mijn eigen collectie van 1130 films, 160 tv-series en de tientallen films die ik daarnaast nog in de bioscoop heb gezien, te durven beoordelen.
Het acteerwerk is over het algemeen aardig onder de maat. Vooral Owen Wilson en Catherine Zeta-Jones vallen tegen. Domme personages die geen enkele aanvulling op het verhaal geven. Liam Neeson en Lili Taylor doen het beter alleen bij hen kan je ook niet zeggen dat ze het beste van zichzelf hebben laten zien.
Visueel ziet The Haunting er top uit, zeker als je ziet dat deze film al 17 jaar oud is. De cgi heeft de tand des tijds aardig doorstaan. De decors zijn simpelweg adembenemend. Zowel buiten als binnen het landhuis. Helaas zijn de prachtige decors niet voldoende om de twijfel over deze film weg te nemen. Persoonlijk wil ik liever lekker griezelen als ik een spookhuizenfilm zie, dan dat ik enkel de omgeving kan bewonderen omdat de rest van de film niet bijzonder is. 113 minuten voor zo'n film is dan te lang en de aandacht verslapt.
2,5*
De link naar de originele film uit 1963 staat hiervoor en deze is volgens de kijker(s) beter.
Onze mening is dat allebeide films mooi zijn om eens een 2 uurtjes naar een griezelfilm te kijken met de nodige spanning en zonder stompzinnige bloederige lichaamsdelen rondom het beeld te zien vliegen.
Het is een supernatural verhaal en wij houden daar meer van. Het ongrijpbare en onverwachte.
Deze hebben we in de bios gezien en het voordeel van de film daar is natuurlijk het grotere beeld en het betere surround geluid dan in de huiskamer.
Griezelliefhebbers, gewoon gaan zien.
