My Week with Marilyn (2011)

Ik keek erg uit naar deze film en had best wel hoge verwachtingen.
Maar helaas stelde de film me een beetje teleur.
Werd jammer genoeg niet echt meegesleept in het verhaal.
Zoals ik Monroe hier zag, vond ik haar maar een irritant persoon. Kwam ook vooral dom over.
En dan die Colin... Daar wil ik het niet eens over hebben.
Voor mij was deze film echt veeeeel te zoetsappig.
Jammer! Want ik ben gek op films uit die tijd.
Van mij krijgt hij niet meer dan 2,5 ster

Prima filmpje maar niet heel speciaal. Michelle Williams zet een goede rol neer, hoewel ze niet kan tippen aan de schoonheid van de echte Marilyn. Het verhaal valt wel een beetje tegen waarin Marylin overkomt als een vrij labiel persoon. Ik vond Collin eigenlijk veel interessanter. Hij had wat mij betreft nog meer diepgang mogen hebben, en Marilyn wat minder. Wel leuk om een keer te kijken deze film, maar het zal zeker niet blijven hangen. 3 sterren

Twijfelachtig !

Op alle gebieden heb ik bij deze film een heel twijfelachtig gevoel.
Om te beginnen met het acteerwerk. Op zich is er niks mee met de performance van Michelle Williams, maar ze is natuurlijk geen Marilyn Monroe. Die uitstraling weet ze toch niet te bereiken en een wulpse dame kan ik haar niet noemen. Het verhaal zelf wist me ook niet zo te boeien.
Weinig interessante scènes, die soms zelfs irritant of ongeloofwaardig overkomen.
Nochtans blijkbaar waarheidsgetrouw, al moet je daar toch heel wat vraagtekens bijzetten.
Zou de fantasie van Colin ook niet een beetje op gang komen bij zijn memories? Ik heb mijn bedenkingen. Misschien dat mij iemand hier op de vingers tikt en met degelijke veronderstellingen aankomt. Maar ik had echt het gevoel bij deze film : ' twijfelachtig ' 5/10

In tegenstelling tot anderen vond ik Williams echt schitteren in haar rol, sowieso prachtige vrouw om te zien ookal heb ik te weinig gezien van de echte Monroe om het goed te kunnen beoordelen.
Ook vond ik Branaghn erg goed acteren en ik heb Nick Nolte in Warrior nog niet gezien maar ik vond Branaghn echt stukken beter dan Plummer die alle awards won.
Ongetwijfeld zou dit waargebeurde verhaal wat aangedikt zijn maar ik vond het prima uitgewerkt en fijn om te zien.
Ik begrijp ook de reacties niet dat men het verhaal weinig vond boeien, je weet toch van te voren dat de film alleen specifiek over die week van haar leven gaat ?

Ik ben al jaren fan van Monroe, en toen het nieuws verscheen dat er een film werd gemaakt gebaseerd op het boek "My Week with Marilyn", door Colin Clark, werd er geschokt gereageerd door de fan-gemeenschap.

Dit boek, en het ander werk wat hij schreef over zijn tijd op de set van "TPATS" genaamd "The Prince, The Showgirl & Me", is door vele experts en kenners afgedaan als fictie. In beide boeken spreekt hij zichzelf meerdere malen tegen, en in zijn eerste boek "The Prince, The Showgirl & Me" is geen enkele notitie van zijn twee weken 'alleen' met Marilyn. Er is verder ook geen bewijs voor zijn beweringen, aangezien niemand die op de originele set gewerkt heeft zijn beweringen erkent (noch de mensen in zijn omgeving, en de personages die voorkomen in het boek), er geen fotobewijs is, de beruchte Engelse pers hier nooit over heeft bericht, en Marilyn hier zelf ook nooit over heeft gesproken. Dus of het een 'true story' is, zo wordt vermeld in de opening van de film, is zeer twijfelachtig.

De film zelf vond ik redelijk zwak, maar had wel enkele ontroerende momenten. Het is waar dat het maken van deze film een zware strijd was, vanwege de persoonlijke problemen van beide partijen. Marilyn was net getrouwd met Arthur Miller, maar leed desondanks aan ernstige depressies en leed een miskraam tijdens het maken van de film ten gevolge van de endometriose waar zij aan leed. Ook Laurence Olivier had veel persoonlijke problemen, zijn vrouw Vivien Leigh kreeg tijdens het maken van deze film een ernstige zenuwinzinking. Daarbij was Marilyn inderdaad vaak laat vanwege de chronische slapeloosheid waar zij aan leed, en dreef zij Olivier tot waanzin om met opzet haar tekst verkeerd uit te spreken zodat deze zou worden aangepast aan haar eigen wensen (vaak foutief vermeld dat zij haar tekst niet zou kennen).

Ik geef deze film twee sterren, aangezien de film wordt vermeld als authentiek wat het zeer zeker niet is, en omdat het mij, op een aantal momenten na, niet zeer kon boeien.

Mooie film! Ik ken Monroe ('s werk) eigenlijk niet. Wel dat ze een leven vol tragiek en dito einde had. De reden om deze te huren was om Williams. Ik vond haar super! Terecht genomineerd voor Oscar. Ik heb het maar als fictie gezien. Ik ging wel mee in de verschillende kanten van Monroe. Of dat dicht bij de waarheid ligt weet ik niet, maar zo populair enzo en toch zo onzeker...dat heeft Williams goed overgebracht.

Redmayne vond ik goed gecast. Hij was ook zo goed in Savage Grace. En altijd fijn om Dame Judi Dench te zien.

Heel jammer maar hij viel best wel tegen. Ik had verwacht iets meer van Monroe te zien. Ik weet dat het een vertelling is van iemand die haar een bepaalde periode heeft meegemaakt en daarom vind ik dat er teveel in midden blijft omdat je toch te maken hebt met de perceptie van een individu.

Het gehele verhaal zit me sowieso niet echt lekker. Waarom koos Marilyn ervoor om een week met hem door te brengen ? Wat was nou echt het doel erachter ? Waarom vertrouwde ze hem uberhaupt zo snel? Een echte reden komt niet naar voren. Ik trek toch een beetje twijfels bij het hele verhaal.

Sommige momenten vond ik wel ontroerend. Hoe ze zich gedroeg op de set met haar mental coach gaf aan hoe onzeker en kwetsbaar ze was. Die momenten had ik toch wat vaker willen zien. Williams gaf haar tijdens deze scene's zo sterk weer.

Aangename cinema.

Echt geïnteresseerd in (de vrouw achter) Marilyn Monroe ben ik nooit geweest. Ik weet dat ze nogal een getormenteerde ziel was en als kermisattractie werd opgevoerd. Dat is allemaal heel erg spijtig uiteraard, maar vandaag de dag zie je niets anders.
Ook haar ongrijpbare schoonheid zie ik vooralsnog niet. Ze was een mooie vrouw, dat zeker, maar zo heb je er wel meer.
Toch was ik wel geïnteresseerd om 'ns een keertje wat meer over haar woelige leven te weten te komen, al was het maar omdat ze voor velen zo'n icoon is.

My Week With Marilyn belicht een vrij korte periode uit Monroe's leven, maar laat wel veel zien inzake haar demonen. Het is natuurlijk spijtig dat de wereld haar kende als iemand die ze niet is, maar echt binding krijgen is me niet gelukt.
Wat wél erg leuk is is haar relatie met Laurence Olivier, en hoe die relatie zich ontwikkelt gedurende de draaiperiode van een film. Dat levert aangenaam, tragikomisch kijkvoer op, maar dat is eerder te danken aan hoe Olivier hier neergezet wordt.
Na een vlot eerste deel ontluikt zich de romance tussen Olivier's hulpje Colin Clark (wat een zak, trouwens, om z'n liefje zo maar te laten vallen) en Marilyn. Bijster interessant wordt die nooit echt - daarvoor wordt Monroe's pillenverslaving(?) wat te zeurderig -, maar aandoenlijk is het zeker wel.
Nadien wordt nog even teruggegaan naar Olivier's set en krijgen we nog een gepaste slotscène voorgeschoteld.

De uitgebreide cast staat over de ganse lijn uitstekend te acteren. Hoofdrolspelers Michelle Williams en Eddie Redmayne zijn dan nog het minste. Niet dat zij slecht zijn - verre van zelfs -, maar zij hebben net iets meer moeite om hun rol neer te zetten dan de rest - wat in het geval van Williams uiteraard geen schande is. Ze zet een goeie rol neer, maar mist net dat beetje onbereikbare klasse dat Monroe naar het schijnt had (en wat ik in gedachten heb als ik aan Marilyn Monroe - niet aan Norma Jeane - denk).
In de bijrollen is Kenneth Branagh veruit de beste. Hij levert echt een schitterende vertolking af als Laurence Olivier. Ik heb van Olivier alleen nog maar Spartacus en Sleuth gezien, maar zelfs dan nog kan je niet om de accurate vertolking van Branagh heen (ik heb het dan om specifieke kenmerken zoals de manier waarop hij praat, en niet zijn persoonlijkheid).
Judi Dench en Emma Watson zijn eveneens goed op dreef, iets wat in het geval van Watson een verrassing is.

Ook regisseur Simon Curtis verdient pluimen. Marilyn Monroe is een begrip, maar hij heeft van My Week With Marilyn een verrassend intiem en bij momenten 'klein' portret gemaakt. De nadruk ligt op gevoel en Curtis slaagt erin dat oprecht over te brengen. Vooral tijdens "de week" passeren er enkele fraaie shots en warme doch fragiele momenten.

Mooi.
3,5

Dat deze film een drama is, is duidelijk, en wat ook duidelijk is, is dat het leven van Marilyn Monroe in zijn geheel ook een drama was.
Er wordt hier getoond dat ze het leven eigenlijk niet aankon, ze was verslaafd aan pillen en drank, maar soms had ze een opflakkering en kwam haar talent boven.
Dat ze haar heil zocht bij mensen als Colin in deze film waren wellicht de schare momenten in haar leven dat ze een beetje gelukkig kon zijn.
De film toont dus een moment uit Monroe's leven, maar die ene week staat representatief voor hoe haar ganse leven moet zijn geweest.
Michelle Williams zet een indrukwekkende rol neer als Monroe (ze zingt de enkele liedjes die in de film komen ook zelf), de gelijkenis is treffend.
Eddie Redmayne is ook hier weer heel goed, net zoals hij dat was in 'Pillars Of The Earth' waar ik voor het eerst kennis maakte met hem, een acteur om in de gaten te houden.
De film kan misschien voor sommigen wat saai overkomen, maar het leven van Monroe was blijkbaar geen lachertje, en daar kan men nu eenmaal niets aan wijzigen.

Ik ken Marilyn Monroe niet. Heb me er zelf nooit in verdiept. Ik ken de Marilyn Monroe die iedereen kent: een van de prachtigste vrouwen aller tijden, maar ze is meer dan dat. Dit was het eerste opstapje naar het achter komen wie ze is. Hoe bijzonder ze eigenlijk wel niet is.

Er is zoveel wat we van haar niet weten, er is zoveel waar ik nog wil achter komen. Haar psyche was zo ingewikkeld, ab-normaal maar toch zo mooi en bijzonder. Deze film laat dit heel goed zien, dat kon ik zeker goed waarderen.

Door de film heen kreeg ik af en toe het gevoel dat ik gewoon naar Monroe zat te kijken. Michelle Williams doet haar zo ontzettend goed na, die kleine karaktertrekjes, dat gevoel wat Marilyn mij geeft over het algemeen. Dat doet ze goed.

Ook de rest van de film is prachtig gedaan. Goed acteerwerk, mooie en kloppende muziek, mooi totaal plaatje. Niet te groot, mooi klein, rustig, kabbelend. Maar zeker niet saai. Het minste aan deze film vond ik het moment waarna ze naar het einde toe aan het werken zijn en het einde. Dit klopt in mijn gedachte niet echt bij de rest of de film.

Visueel en muzikaal zag het er best allemaal zeer fraai uit en de eveneens fraaie Michelle Williams (terecht genomineerd voor een Oscar) deed het ook zeer goed in de rol van Marilyn Monroe maar al met al kon het hele verhaal me nauwelijks boeien en was het regelmatig ook wel saai. Ik had liever een soort van biografie over haar leven gezien dan dit niets zeggende verhaaltje. Marilyn Monroe stond bekend als een seksbom maar in deze film wordt ze wat preuts weergegeven en ook regelmatig als een dom blondje. De film duurt gelukkig niet al te lang waardoor het wel allemaal nog goed te bekijken valt (hoewel ik er niet altijd de aandacht bij kon houden).

Ik dacht dat ik dit geen goede film zou vinden, maar ik werd compleet verrast. Ik vond het verhaal van begin tot einde gelijk boeiend, grappig en interessant. Geen enkel saai moment. Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd naar de echte film, die ze verwerkt hebben in deze film. Ik vind Michelle Williams heel goed spelen. Ze lijkt echt wel op Marilyn. Alle andere acteurs, de omgeving van Engeland zagen er goed uit. Ook Judi Dench was prachtig en Emma Watson ook. Zeker de moeite waard om deze film te kijken.

Een redelijk dramafilm...
Redelijk verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteur Eddie Redmayne...
Perfect achtergrond muziek (Dolby Digital)...
Super mooi HD kwaliteit...

My Week with Marilyn is een heerlijke film waarbij je de klok makkelijk vergeet. Een film waarin Williams net zoals Marilyn als een dagdroom door het scherm heen wandelt.
Ondanks het onzekere karakter van Williams haar personage, weet ze Monroe toch interessant, mysterieus en ongrijpbaar te houden.
Precies zoals Monroe herinnert zou moeten worden. Dit komt ook mede dankzij het feit dat de film vanuit het oogpunt van Clark is geschreven, een rol die prima wordt vertolkt door Redmayne.
De film kibbelt rustig verder en de vonken spetteren er overduidelijk tussen de tweetjes af. Vooral hun "eerste date" heeft iets magisch.

Hoe zonde is het dan eigenlijk dat er oninteressante plot elementen in zitten waardoor bekende actrices als Emma Watson er behoorlijk doelloos bij lopen in deze film. Wanneer de focus duidelijker op 1 verhaallijn gericht was hadden ze er wellicht nog meer van kunnen maken. Hetzelfde geldt ook voor een aantal andere acteer kanonnen in deze film.

Buiten dat prikkelt a Week with Marilyn je om meer uit te zoeken over Monroe's leven en dat is een groot pluspunt.

3,5*

Alle problemen rondom de productie van "The Prince and the Showgirl" (1957) een Engelse film en enige ooit door Laurence Olivier geregisseerde film met Marilyn Monroe in de vrouwelijke hoofdrol.
Monroe is net getrouwd met Arthur Miller en leeft in een constante roes van pillen.
Productie verloopt behoorlijk rampzalig zeker gezien de weinig tekstvaste Monroe, als ze uberhaupt al op komt dagen.
3e regie-assistent de 23-jarige Colin Clark wordt haar vertrouweling en dan stevent het ook nog af op een liefdesrelatie. Clark publiceerde dit waargebeurde verhaal ergens in de jaren 90.
Film is ijzersterk in de relatie van Monroe en Clark, maar de scenes op de set zijn het bekende "film over het maken van een film"-gedoe.

Sfeervolle verfilming die hier en daar wat onwaarschijnlijk lijkt maar wel het juiste gevoel over weet te brengen. De cast is uitstekend en Michelle Williams doet haar uitsterste best maar hoe ik ook mijn best wil doen ik blijf Michelle Williams zien en niet Marilyn Monroe. Ondanks dit kleine bezwaar werd ik wel meegezogen en de film en heb me prima vermaakt.

Goed.

Dankzij papa en een beetje zelf bijbetalen, weer een nieuwe dvd speler kunnen kopen (die papa helemaal in R'dam Noord is gaan halen, de lieverd), en dus ook weer dvd-tjes uit de videotheek kunnen bekijken. Jeuj, blijheid. Ik stond zeker 5 minuten te weifelen, te twijfelen over welke het werd, maar eigenlijk was mijn keus al gemaakt vanaf het moment dat ik Marilyn zag liggen.

Ik vind haar geweldig, en ik heb maar één hoofdrol van haar gezien. (All About Eve was er natuurlijk ook, vergat ik.)
Haar rol in Some Like it Hot: Die was dan ook verpletterend goed. Hoe sexy ze ook overkwam, ze is tegelijkertijd breekbaar en kwetsbaar in die film, vond ik.
The Prince and the Showgirl nooit gezien, misschien dat ik die wellicht weleens een keer zal zien? Wie zal het zeggen? Ik niet.

Eddie Redmayne (ja, zeer, zeer benieuwd naar Les Miserables, kan geen genoeg krijgen van een stukje filmclip met Amanda Seyfried) is geweldig, hij blijft wel redelijk staan tegenover Michelle's Marilyn.
Michelle Williams heeft Marilyn helemaal in haar vingers, wauwie. Fantastisch spel.
Tijdens Dawson's Creek ontwikkelde ik een enorm zwak voor Katie Holmes, die nooit meer zal overgaan, maar ondanks dat feit, het is wel duidelijk dat Michelle de betere actrice is. Nooit gedacht toen ik haar zag als Jen Lindley.

Prachtig stukje werk dus, ik was helemaal onder de indruk. Michelle legt ook wel een beetje die kwetsbaarheid in haar personage, wat ik ook zag in Some Like it Hot. Mooi is dit, en helemaal overtuigend. Rest van de cast is ook natuurlijk uitmuntend. Terechte 5*: Aankleding is fenomenaal, de sfeer van die jaren terughalen, wau-au-w! Of het nu wel of niet zo is dat Colin Clark iets met haar gehad zou hebben, het is wel fabuleus om te aanschouwen.

Niet mijn genre maar het is geen straf om deze film te zien....
Vooral de opofferingsgezindheid van mannen die met dit soort vrouwen om willen gaan komt goed in beeld.
Als Monroe werkelijk zo,n labiel persoontje was lijkt me een week in haar nabijheid lang genoeg.
Petje af voor de acteertalenten van Michelle Williams.

Ik ken Monroe niet goed genoeg om te weten of Williams haar goed neer zet. Ik vind de combinatie van onzekerheid en kwetsbaarheid wel goed neergezet door haar. Wat ik wel jammer vond en een gemiste kans is dat de makers er niet voor hebben gekozen om uit te diepen waarom Monroe dit jongetje juist vertrouwde. Mijn interesse is wel gewekt, ik ben benieuwd naar films van haar. Ik ben benieuwd waarom zij zo groots was en niet met rust gelaten werd. Dus dat is wel goed van deze film, het heeft zeker interesse gewekt. Maar de film zelf had wel wat meer vaart mogen hebben, of wat meer diepgang.

Marilyn Monroe, de grootste actrice aller tijden. Misschien geen actrice die veelzijdige rollen kon doen, maar wel een vrouw die er in slaagde om in haar rollen alle aandacht naar haar te trekken en de kijker boeiend te doen genieten van de film. Weinigen hebben zoveel charisma als zij. En dat moet je wel kunnen brengen in een biopic. Lijkt een zware taak en dat charisma is er misschien niet altijd bij Williams. Maar los daarvan is de prestatie van Michelle Williams zeker niet slecht. Ze zet een geloofwaardige Marilyn Monroe neer die gewoon dingen wil doen die ze leuk vindt: acteren. Je kan haar vergelijken met Kurt Cobain. Gewoon je ding doen, een uitstraling hebben die de hele wereld omverblaast, maar moeilijk overweg kunnen met al die aandacht. Marilyn wou dat ze haar namen zoals ze was, voor haar (Norma Jean) was Marilyn Monroe een rolletje dat ze graag speelde, maar desalnietemin een rolletje.

De film is natuurlijk belangrijk voor de omstandigheden rond de film. The Prince & The Showgirl was blijkbaar niet de meest succesvolle film van Monroe. Maar Colin Clark is getuige van de echte Marilyn Monroe die problemen kent met haar zwangerschap, haar huwelijk en de verschillende manier van acteren met regisseur Sir Laurence Olivier.

De film zelf is een boeiend stuk uit haar leven en toont perfect de tweestrijd van Marilyn Monroe waar ze 5 jaar later aan zou bezwijken. Wel mis ik Monroe zelf, ironisch genoeg. Het is echt wel moeilijk om een film over Monroe te doen zonder haar. Het mist toch dat ietsje meer. Ik ben ook niet vertrouwd met The Prince & The Showgirl voor eventuele verwijzingen. Knappe en interessante film dus, al mis ik net dat beetje extra sprankel. Naast Michelle Williams (die ondanks het feit dat ik Monroe beter vind, een prachtvertolking neerzet) zijn de andere rollen niet altijd even boeiend. Al kan het zijn dat die niet verbleken naast Marilyn.

De intro van het verhaal is wat verwarrend omwille van de vele namen die worden geïntroduceerd maar éénmaal daar door krijgen we een best aardige film waarin Michelle Williams toch wel sterk doet denken aan Marilyn en ook Eddie Redmayne uitstekend acteert als gedreven en sympathiek hulpje die de sensatie van zijn leven beleeft.
De film onderstreept duidelijk de broosheid die Marilyn Monroe kenmerkte en haar onbekwaamheid om dagdagelijks om te gaan met de belangstelling en verplichtingen die op haar wogen en haar naar pillen en drank dreven.
Origineel idee om dergelijke film te maken. Geslaagd en precies van lengte.

Goeie film waarin de 3de assistent op de set van The Prince and the Showgirl een relatie aanknoopt met Marilyn Monroe. Geen biopic over Marilyn zelf, maar over een korte periode uit haar leven. Alhoewel de relatie tussen de twee hier centraal staat, wordt het tragische personage van Marilyn hier ook goed neergezet (enige voorkennis over de rest van haar leven is wel zo prettig). Michelle Williams overtuigd in de titelrol.

Norma Jean Mortenson/Baker was geen actrice of zangeres maar ze had wel artistieke gaven en was zichzelf, werd door haar uitstraling, Merilyn Monroe, die in die tijd, ongekende mogelijkheden voor haar bod. Haar actrice naam stond garant voor succes en dat is heden ten dage nog steeds zo.
Ze was "One of a kind" en na haar dood is ze vele malen geïmiteerd.
Veel actrices komen nog geen fractie in de buurt van wat
"Michelle Williams" in "One week with Merilyn Monroe" heeft laten zien.

Het is lang geleden dat een film met een speelduur van meer dan 90 minuten in mijn belevenis zo is omgevlogen. En dat terwijl nauwelijks echt dramatische zaken voorvallen en de film slechts een betrekkelijk kalme week in het verder zeer turbulente leven van Monroe/Mortenson behandelt.
Michelle Williams spat werkelijk van het scherm af en ook de rest van de sterke cast is goed bezig.
Ik had bij bepaalde scenes kippenvel op mi'n armen staan terwijl het bepaald niet koud is.
Mooi.

Een film die mij thematisch enorm aanspreekt maar die verhaaltechnisch te veel gebakken lucht bevat. Dat ons hoofdpersonage door volhardendheid bij een mooie filmproductie mag werken wil ik wel geloven maar dat hij daarbij in de eerste week al de vertrouweling (zowel professioneel als emotioneel) van zowel Laurence Olivier als Marilyn Monroe werd vind ik een ongeloofwaardig element. Bovendien kun je je afvragen of de relatie tussen ons hoofdpersonage en Monroe tot voldoende interessants leidt om een film over te maken.

Een heel aardig klein kijkje in keuken én bovenkamer van een geplastificeerd hollywood icoon.

Het aardigste aan de film zijn voor mij de rollen van Branagh, die bij tijd en wijle toch aardig aan de echte Olivier doet denken, Judi Dench (Dame Sybil Thorndike) en Philip Jackson (Roger Smith)

De schaapachtige blikken van Eddie Redmayne (Colin Clark) gingen mij op den duur irriteren.

Michelle Williams lijkt zo weinig op MM dat ik geen seconde het gevoel had naar het Hollywood icoon te kijken, ook al acteerde ze zeker niet slecht.
Ik kon mij niet aan het gevoel onttrekken dat ik naar een verhaal over Monroe keek, die eerder het uiterlijk van Scarlett Johansson had.
De zangstem van Williams lijkt ook in de verste verste niet op die van Monroe.
Williams is wel een betere zangeres, maar dat is hier niet aangebracht.
Het karakteristieke geluidje van Monroe ontbreekt volledig.

En waarom niet even een body double met de voluptueuze 'backside"van Monroe gebruikt voor de naaktscènes?
Want niet alleen het gezicht van Williams vertoont geen gelijkenis met Monroe, maar ook haar figuur niet.
Williams vind ik verre van een sexy uitstraling hebben (in deze film tenminste) en dat was toch een van Monroe's grootste troeven.

Sterker nog, ze verbleekt bij de oudere, maar veel atractievere Julia Ormond (Vivien Leigh)

Aardig om eens gezien te hebben, maar zeker geen tweede kijkbeurt waardig voor mij.

Wat een onzeker en dommig talentloos wicht moet die Marilyn zijn geweest.
De film is geslaagd in de opzet om dat beeld weer te geven.

De stijl en sfeer van de jaren 50 is prachtig neergezet wat maakte dat de film prettig wegkijkt.
Michelle Williams deed het prima in haar rol als Marilyn. De filmduur was precies goed, niet te lang en niet te kort. Aardig.
"Boop-boop-de-boop"

Vond het verhaal op zich niet zo boeiend, maar ik kan zeker begrip opbrengen voor de keuze om een kwetsbare en neurotische Marilyn Monroe te tonen op het scherm, ver van de bijna mythische figuur die ze voor de wereld was. Mooi gespeeld door Michelle Williams, die qua schoonheid niet moet onderdoen voor Monroe en het scherm vult telkens zij in beeld komt. Wel vraag ik me natuurlijk af of het feit dat Clarke een week de toyboy van Monroe mocht spelen, niet de zoveelste gril van de vereenzaamde Monroe was. Tja, hij had natuurlijk wel een mooi verhaal te vertellen hiermee maar of het écht met zoveel romantiek beladen was, en of ze samen naakt gewommen hebben... daar durf ik mijn twijfels over hebben.

Hmm, had hier toch wel meer van verwacht.
Het is allemaal nogal nikserig. We gaan van scene naar scene, zonder dat er nu echt iets van beklijft. Heel het uitgangspunt vond ik nergens echt boeiend, behalve dan dat Michelle Williams als Monroe fijn om naar te kijken is en de film nog een beetje smaak geeft.

En het is dat Eddie Redmayne een sympathieke verschijning is en fijn voor het oog, maar ik vond eigenlijk dat hij maar een beetje ronddraalde in de film zonder dat hij een echt duidelijk personage neerzet.
Om nog maar niet te spreken van de rest van de personages. Inwisselbare karakters die af en toe hun ding komen doen.

Het is geen komedie, het is geen drama, het is niet echt een mooi tijdsgeestplaatje en nauwelijks een serieus portret van Marilyn Monroe. Nee, heel loos.
Werkt waarschijnlijk als boek, niet als film.

2*

Ik hou altijd wel van movies about movies. Ondanks dat ze misschien geen mirror image is, deed Williams het goed. Vooral de fragiliteit, en bij vlagen ook het stralende.

Zodra Monroe in beeld komt gaat de film pas leven, want helaas begint het wat saai en clichematig met Clark die iets te graag in de filmwereld wil werken. Het blijft dan ook gedurende de hele film moeilijk om enige sympathie op te brengen voor Lulletje Rozenwater Clark, wiens voornaamste talent het halen van koffie en thee is (of, in zijn eigen woorden, "and my only talent was not to close my eyes."). Waarom juist Monroe meteen iets zag in Clark blijft daarom in mysterie gehuld en misschien zelfs wel een dikke berg kul die Clark gewoon verzonnen heeft in de tijd die hij over had om zijn (overigens keurige) fapfantasietjes over "zijn tijd met Marilyn" op papier te zetten. Waarin hij natuurlijk het luisterende oor is, Marilyn als geen ander begrijpt en scherpe inzichten en wijsheden debiteert alsof hij als 23-jarige al een heel leven erop heeft zitten. Hermelientje doet ook nog mee in een flutrolletje als jaloerse kledingdame die meteen verliefd is want oh wat is onze Clark toch een imponerende jongen! De oppervlakkigheid daarvan staat in contrast met de levenslust en fantasie die Monroe laat zien en maakt Clarks relaas nogal verdacht. Maar misschien was Monroe zo intens dat ze juist bij een saaie sufferd alle aandacht die ze wilde kon krijgen.

Prachtige plaatjes en een geweldige performance van Williams als Monroe, je gaat echt geloven dat dit een heel bijzonder, fijngevoelig en betoverend mens was maar ook een diva en een emotioneel wrak. Dat is een sterk fundament maar helaas is het ook het enige.

Vergeleken met het tragische Norma Jean & Marilyn is dit nogal een niemendalletje maar het laat wel beter zien wat nu zo speciaal was aan Marilyn. Hoewel dat ook hier niet zonder een stukje expositie verteld wordt:

No training, no craft, no guile, just pure instinct.

Dus: geweldige Marilyn, maar verder nog maar net een redelijke film.

Ze kon als geen ander flirten met de camera. Ze belichaamde als sekssymbool het ideale, giechelende domme blondje. Maar ze wordt ook nu nog steeds bewonderd om haar acteertalent, ook door Paul Verhoeven bijvoorbeeld (die legde dat in Zomergasten uit), omdat ze een scene compleet kan domineren met haar intensiteit en tot in de details kan beheersen. Als persoonlijkheid kon ze ook iedereen duidelijk inpakken met humor.

Maar tegelijkertijd moet ik denken aan wat Goebbels zei over leugens. Herhaal het maar vaak genoeg en iedereen gelooft het. Iedereen praatte elkaar na over hoe briljant Monroe was en die assistente van haar blijft het influisteren, maar was ze echt 10x beter dan al die andere actrices? Nee hoor, waarschijnlijk niet. Men is gewoon te gek op mythes.