My Week with Marilyn (2011)

Ik hou altijd wel van movies about movies. Ondanks dat ze misschien geen mirror image is, deed Williams het goed. Vooral de fragiliteit, en bij vlagen ook het stralende.

Zodra Monroe in beeld komt gaat de film pas leven, want helaas begint het wat saai en clichematig met Clark die iets te graag in de filmwereld wil werken. Het blijft dan ook gedurende de hele film moeilijk om enige sympathie op te brengen voor Lulletje Rozenwater Clark, wiens voornaamste talent het halen van koffie en thee is (of, in zijn eigen woorden, "and my only talent was not to close my eyes."). Waarom juist Monroe meteen iets zag in Clark blijft daarom in mysterie gehuld en misschien zelfs wel een dikke berg kul die Clark gewoon verzonnen heeft in de tijd die hij over had om zijn (overigens keurige) fapfantasietjes over "zijn tijd met Marilyn" op papier te zetten. Waarin hij natuurlijk het luisterende oor is, Marilyn als geen ander begrijpt en scherpe inzichten en wijsheden debiteert alsof hij als 23-jarige al een heel leven erop heeft zitten. Hermelientje doet ook nog mee in een flutrolletje als jaloerse kledingdame die meteen verliefd is want oh wat is onze Clark toch een imponerende jongen! De oppervlakkigheid daarvan staat in contrast met de levenslust en fantasie die Monroe laat zien en maakt Clarks relaas nogal verdacht. Maar misschien was Monroe zo intens dat ze juist bij een saaie sufferd alle aandacht die ze wilde kon krijgen.

Prachtige plaatjes en een geweldige performance van Williams als Monroe, je gaat echt geloven dat dit een heel bijzonder, fijngevoelig en betoverend mens was maar ook een diva en een emotioneel wrak. Dat is een sterk fundament maar helaas is het ook het enige.

Vergeleken met het tragische Norma Jean & Marilyn is dit nogal een niemendalletje maar het laat wel beter zien wat nu zo speciaal was aan Marilyn. Hoewel dat ook hier niet zonder een stukje expositie verteld wordt:

No training, no craft, no guile, just pure instinct.

Dus: geweldige Marilyn, maar verder nog maar net een redelijke film.

Ze kon als geen ander flirten met de camera. Ze belichaamde als sekssymbool het ideale, giechelende domme blondje. Maar ze wordt ook nu nog steeds bewonderd om haar acteertalent, ook door Paul Verhoeven bijvoorbeeld (die legde dat in Zomergasten uit), omdat ze een scene compleet kan domineren met haar intensiteit en tot in de details kan beheersen. Als persoonlijkheid kon ze ook iedereen duidelijk inpakken met humor.

Maar tegelijkertijd moet ik denken aan wat Goebbels zei over leugens. Herhaal het maar vaak genoeg en iedereen gelooft het. Iedereen praatte elkaar na over hoe briljant Monroe was en die assistente van haar blijft het influisteren, maar was ze echt 10x beter dan al die andere actrices? Nee hoor, waarschijnlijk niet. Men is gewoon te gek op mythes.

Mooie film en mooie rol van Michelle Williams

My Week with Marilyn

Deze film staat of valt natuurlijk met de vertolking van Michelle Williams, en hoewel ze fysiek niet 100% geschikt is als Monroe is haar spel zó goed en zijn de momenten waarop ze breekt zó ontroerend dat zij in haar eentje de film meer dan draagt. Redmayne is prima, Branagh adekwaat, Dench superbe in haar wijze taxatie, en de recreatie van de sfeer rondom een filmset ten tijde van The prince and the showgirl vermakelijk (hoewel niet erg diepgravend), maar uiteindelijk gaat het toch van a tot z om Williams, en haar spel is een triomf.

        En gelukkig maar dat het om háár gaat, want als het om Colin Clark zou gaan zou ik toch wel wat meer moeite met deze film hebben. Uit de IMDb-trivia: "This movie offers an excessively romanticized and sentimental account of Colin Clark's relationship with Marilyn Monroe, and with others, too. In reality, Clark had contempt for Monroe, whom he regarded as a hopelessly neurotic creature who would likely one day commit suicide. The real-life equivalent of Lucy (Emma Watson) was a working-class girl who Clark simply wanted to seduce, although he regarded her as stupid. Far from being the naive innocent portrayed by Eddie Redmayne, Clark was also having an affair with a much older married woman at the time he was involved (in a very minor capacity) in the filming of The prince and the showgirl, and admitted in a book to taking part in homosexual activities with some of the actors in the movie when drunk." Toegegeven, een film hoeft niet (altijd) rekening te houden met de waarheid en de werkelijkheid, maar tussen de lieve Colin die we in de film zien en de opportunist uit bovenstaand citaat zit wel een verschil van dag en nacht, en ik moet daar maar niet teveel over nadenken.

In 1956 krijgt de 23-jarige filmfan Colin Clark de opdracht een dagboek bij te houden over het maken van The Prince and the Showgirl, een romantische komedie met Laurence Olivier [Eddie Redmayne] en Marilyn Monroe [Michelle Williams] in de hoofdrollen. Olivier is een klassiek getrainde, ervaren toneelacteur en regisseur die al gauw hoorndol wordt door de schijnbare grillen van Marilyn Monroe, die ook nog eens constant hulp vraagt van haar acteercoach en Method-pionier Paula Strasberg [Zoë Wanamaker] die haar constant moed probeert in te praten. Wanneer blijkt Marilyn en Colin het goed met elkaar kunnen vinden, krijgt de onervaren Colin steeds meer verantwoordelijkheid voor Marilyns welbevinden. Branagh, een enorme fan van Laurence Olivier die vaak met hem is vergeleken, is helemaal in zijn element en Williams is subliem in de niet te onderschatten rol van Monroe, ééntje die bol staat van de valkuilen die ze probleemloos weet te vermijden. Dench heeft een leuk rolletje als co-ster Sybil Thorndike, die meteen aanvoelt wat Marilyn nodig heeft en Redmayne schikt zich voorbeeldig in zijn secundaire, ietwat kleurloze rol. Curtis verkiest luchtigheid boven psychologische diepgang, maar dat is geen al te groot bezwaar.

Niet wetende wat te verwachten van deze film, tevens ook geen heel hoog cijfergemiddelde, maar voldoende geïnteresseerd in het enigma Marilyn Monroe mij aan deze film gezet die me op verschillende vlakken verraste. Zo geeft de film een inkijkje in het complexe karakter genaamd Norma Jean Baker.

Echt bijzonder opent de film niet rond de baantjesgeile Colin Clark die behalve 'zijn ogen open houden' tevens als talent heeft zich op het juiste moment ingelikt te hebben bij de filmmaatschappij. Een echt bijzonder karakter is deze Colin niet die eigenlijk niet verder komt dan een beetje lachen en in de aanwezigheid van Marilyn glazig voor zich uit kijken. Met de vraag 'are you allright mrs Monroe' in combinatie met dat overblije gezicht die in de gemiddelde inrichting niet zou misstaan, spant Colin toch wel de kroon. Nou...wat denk jezelf lulhannes? Colin Clark komt dan ook over als een eendimensionaal blije ei die weinig tot niets toevoegt en wiens woord tot dit relaas geleid heeft. Is het allemaal waar...? Het zal...

Want waar Clark een afleidende factor is en leidraad is in het verhaal die eigenlijk niet boeit, draait het geheel toch rond Marilyn Monroe zelf. Het is de factor van The Blonde Bomshell die het geheel naar zich trekt, intrigerend, interesseert en zelfs verontrust. Monroe is speels, mysterieus, elegant maar oogt daarnaast ook ontzettend kwetsbaar en is bijna een karakterstudie waardig. Op jonge leeftijd had ze al zenuwinzinkingen en aanvallen van ontoerekeningsvatbaar. Ooit wilde ze van een dak springen. Geen thuis, geen veiligheid, een slechte jeugd, verlatingsangst ontstaan op jonge leeftijd, depressief, misschien wel manisch, drugsverslaving...het is bijna teveel om op te noemen en het etiket labiel is snel geplakt. Daarnaast is ze ook nog wel slachtoffer te noemen van haar eigen seksualiteit en het imago van het domme speelse domme blondje dat ze rond zichzelf gecreëerd heeft. Iets waar ze nog meer slachtoffer door wordt en zichzelf niet durft te zijn, zoals ze zelf op een gegeven zegt, zal ik even Marilyn Monroe zijn?

De botsing die er ontstaat met het Engelse acteurs gilde met Olivier in de hoofdrol is niet minder interessant en even is het zelfs de vraag of Marilyn eigenlijk wel kan acteren of dat het allemaal maar looks is en verder weinig inhoud. Maar het blijkt dat Olivier zelf ook de nodige issues heeft en dat de glans van de artiesten wereld oppervlakkig is. Gelukkig zijn daar Dame Sybil en Vivian Leigh die het voor haar opnemen en haar kwaliteit herkennen.

My Week With Marilyn is dan ook eigenlijk een film te noemen die haaks staat op zijn naam en insteek en wat de film nu eigenlijk boeiend en interessant maakt. Het is uiteraard Monroe waar het omdraait, en het is duidelijk dat Michelle Williams een wonderbaarlijke goed rol neerzet. Het beeld rond de blonde stoot is ronduit verontrustend en Colin niet meer dan een vehikel om het in beeld te brengen. En eigenlijk slaagt de film daar wonderwel in en weet te intrigeren. Het doet je toch echt afvragen wat er allemaal speelde rond deze dame die duidelijk op de rand van de afgrond stond en haar dood waar nog altijd vraagtekens rond zijn. Boeiend maar niet super is het verdict dan ook.

Helaas nogal oppervlakkig, dit waargebeurde verhaal waarin de 23-jarige Colin Clark (Eddie Redmayne) als assistent op de set van ‘The Prince And The Showgirl’ kennismaakt met Marilyn Monroe en een kortstondige vriendschap met haar beleeft. Michelle Williams is uitstekend als Monroe en Kenneth Branagh is grappig als Laurence Olivier, maar Redmayne is een raadselachtig en nogal saai personage en het script kent weinig memorabele momenten. Het kabbelt allemaal rustig en niet onprettig voort, maar na afloop kan dit direct verwijderd worden van de mentale harde schijf.

Half.

Keek de film na het zien van Blonde en dat vond ik een absolute topper. Daarom ook maar eens een tweede film kijken over Monroe, maar deze film focust zich op iemand die klaarblijkelijk op de achtergrond naast haar heeft gelopen. Keek met afloop ook met verbijstering naar het feit dat deze persoon echt heeft bestaan.

Ik kan het namelijk maar moeilijk geloven als ik naar deze film kijk. Iedereen wordt zowat neergezet als een schurk en Redmayne als de enige die een beetje goed in zich heeft. Het komische begin rond zijn personage over zijn pad naar succes draagt hier alleen maar aan bij, want ik kan de toonzetting totaal niet serieus nemen. De relatie tussen hem en Williams gaat ook als een sneltrein waardoor we nauwelijks een beeld krijgen aan hoe deze überhaupt is ontwikkeld.

Verder een film die nooit echt een gevoel projecteert op de kijker en daarom vooral een brave indruk maakt. Ik heb er niet veel meer over te zeggen. Het verloopt erg vlot en ik kon weliswaar nog eens lachen om het personage van Branagh, maar daar houdt het meeste op. Film die op veel vlakken meer had kunnen zijn en doen, waardoor deze film vooral doodvalt terwijl de kern behoorlijk wat te vertellen heeft.

Drie hele sterren voor Michelle Williams.

Zij is de actrice die deze film draagt. Voor de rest kon het me weinig bekoren.